Kinderen
alle pijlers
Veel te vroeg geboren tweeling (<25 wk) Ervaringen?
woensdag 28 juli 2010 09:18
Onze tweeling (jongen en meisje) is geboren na een zwangerschap van nog geen 25 weken. Gelukkig hebben ze beide een redelijk goede start gemaakt. Ze liggen nu al 2,5 maanden in het ziekenhuis en zijn voorlopig nog niet thuis. Wie heeft dit ook meegemaakt en weet wat we nu meemaken?
Ben heel benieuwd naar ervaringen van andere ouders.
Groetjes!
Ben heel benieuwd naar ervaringen van andere ouders.
Groetjes!
dinsdag 3 augustus 2010 10:44
ik ben inmiddels over geplaatst naar een streekziekenhuis, 5minuten van ons huis
Het ergste gevaar voor de kindjes is geweken als ze nu geboren zouden worden. Ze zouden niet meer op de nicu hoeven.
Lijkt me reuze zwaar om steeds weer naar t ziekenhuis te moeten, zeker als je er een heel eind voor moet rijden.
Op wat voor manier zou je buiten dit forum om elkaar op de hoogte willen houden dan?
misschien stom, maar kan t me even niet bedenken nu (heb vannacht zo goed als niet geslapen)
Het ergste gevaar voor de kindjes is geweken als ze nu geboren zouden worden. Ze zouden niet meer op de nicu hoeven.
Lijkt me reuze zwaar om steeds weer naar t ziekenhuis te moeten, zeker als je er een heel eind voor moet rijden.
Op wat voor manier zou je buiten dit forum om elkaar op de hoogte willen houden dan?
misschien stom, maar kan t me even niet bedenken nu (heb vannacht zo goed als niet geslapen)
woensdag 4 augustus 2010 09:08
Je verhalen zijn echt vol herkenning voor mij. Het leren kennen van je kinderen, niet meer op de vingers willen laten kijken, het zelf afkoppelen en aankoppelen voor en na het buidelen, weten wanneer je kindje iets mankeert, alle medische termen van buiten kennen, de monitoren helemaal zelf kunnen aflezen, noem het maar op. Wij hebben het ook allemaal meegemaakt. Mijn zoontje heeft 9 weken op de IC gelegen, 2 weken high care en toen nog 3 weken op de 'gewone' zuigelingenafdeling in het streekziekenhuis. Ik ging altijd 's ochtends alleen en 's avonds met mijn man. Toen onze zoon naar het ziekenhuis vlakbij ons mocht, waren we zo gelukkig! Tot we daar aankwamen, we konden gewoon weer opnieuw beginnen. Het vertrouwen dat we op de NICU hadden opgebouwd met aan- en afkoppelen, het wasssen, verschonen van de luier en noem het maar op, konden we daar opnieuw gaan opbouwen.
En ook wat je zegt: je gaat je steeds meer hechten. Toen onze zoon pas geboren was, wist ik niet wat ik zag! Zo'n klein doorzichtig, behaard mensje, 750 gram en een gerimpeld gezichtje. Hij leek meer op een oud mannetje dan op een baby. Daar heb ik veel moeite mee gehad, om hem als baby te zien.
Toen hij na al die weken naar huis mocht, was ik door het dolle heen. Ik dacht ook: ik hoef niemand te zien! Maar uiteindelijk is hij 's avonds met ons naar huis gegaan, hebben we die avond niemand gezien en de volgende dag zijn onze ouders en mijn zus geweest. En dat was wel prima. Verder hebben we het rustig aan gedaan, zodat hij kon wennen, maar hij was al snel heel tevreden. En toen begonnen we ook zin te krijgen in visite en trots onze jongen te laten zien aan iedereen.
Waar je je ook vast op kunt voorbereiden: reacties van vreemden. Onze zoon mocht mee naar huis toen hij twee kilo woog. Wij hebben hem vrij snel al mee naar buiten genomen en daar waren de reacties niet van de lucht! En dat is nu een jaar later nog steeds zo: 'zo klein, hij mag echt nog niet op de fiets/ in een winkelwagentje/ in een kinderstoel/ brood eten/ ijsjes eten' en noem het maar op. En met een tweeling zal dat nog veel erger zijn...
Maar ook; bereid je voor op enorm genieten! Ik had me voorgenomen om het allemaal meteen zoveel mogelijk achter me te laten. En dat lukte! Tijdelijk natuurlijk, want het verwerken moet je toch een keer gaan doen. Inmiddels loop ik nu bij maatschappelijk werk, waar ze me helpen om de dingen goed op een rijtje te krijgen. En dat helpt! Vorig jaar in het ziekenhuis had ik er geen behoefte aan en wilde ik er geen tijd voor vrijmaken, maar nu heb ik er de rust voor en ook de behoefte aan. Wat ik eigenlijk wil zeggen: doe wat goed voelt voor jou en je kinderen. Dat hebben wij ook gedaan en dat heeft altijd goed uitgepakt. Denk je dat je ze overal mee naartoe kan nemen? Doen. Denk je dat je ze beter thuis kunt laten nog een tijdje? Doen. Denk je dat ze toe zijn aan vast voedsel? Doen. En ga zo maar door. Zelf weet je het toch het beste, zeker nu je kindjes al zo'n tijd in het ziekenhuis liggen, niemand ze aan mag raken behalve jullie. Je leert je kind op een andere manier kennen maar niemand kent jouw kind nu zo goed als jij. Vergeet dat niet, vertrouw op je gevoel. Dat is voor mij heel belangrijk geweest. Ik hoop dat je kindjes gauw van de CPAP af zijn en naar een ander ziekenhuis mogen. En dan vooral heel snel naar huis...
En ook wat je zegt: je gaat je steeds meer hechten. Toen onze zoon pas geboren was, wist ik niet wat ik zag! Zo'n klein doorzichtig, behaard mensje, 750 gram en een gerimpeld gezichtje. Hij leek meer op een oud mannetje dan op een baby. Daar heb ik veel moeite mee gehad, om hem als baby te zien.
Toen hij na al die weken naar huis mocht, was ik door het dolle heen. Ik dacht ook: ik hoef niemand te zien! Maar uiteindelijk is hij 's avonds met ons naar huis gegaan, hebben we die avond niemand gezien en de volgende dag zijn onze ouders en mijn zus geweest. En dat was wel prima. Verder hebben we het rustig aan gedaan, zodat hij kon wennen, maar hij was al snel heel tevreden. En toen begonnen we ook zin te krijgen in visite en trots onze jongen te laten zien aan iedereen.
Waar je je ook vast op kunt voorbereiden: reacties van vreemden. Onze zoon mocht mee naar huis toen hij twee kilo woog. Wij hebben hem vrij snel al mee naar buiten genomen en daar waren de reacties niet van de lucht! En dat is nu een jaar later nog steeds zo: 'zo klein, hij mag echt nog niet op de fiets/ in een winkelwagentje/ in een kinderstoel/ brood eten/ ijsjes eten' en noem het maar op. En met een tweeling zal dat nog veel erger zijn...
Maar ook; bereid je voor op enorm genieten! Ik had me voorgenomen om het allemaal meteen zoveel mogelijk achter me te laten. En dat lukte! Tijdelijk natuurlijk, want het verwerken moet je toch een keer gaan doen. Inmiddels loop ik nu bij maatschappelijk werk, waar ze me helpen om de dingen goed op een rijtje te krijgen. En dat helpt! Vorig jaar in het ziekenhuis had ik er geen behoefte aan en wilde ik er geen tijd voor vrijmaken, maar nu heb ik er de rust voor en ook de behoefte aan. Wat ik eigenlijk wil zeggen: doe wat goed voelt voor jou en je kinderen. Dat hebben wij ook gedaan en dat heeft altijd goed uitgepakt. Denk je dat je ze overal mee naartoe kan nemen? Doen. Denk je dat je ze beter thuis kunt laten nog een tijdje? Doen. Denk je dat ze toe zijn aan vast voedsel? Doen. En ga zo maar door. Zelf weet je het toch het beste, zeker nu je kindjes al zo'n tijd in het ziekenhuis liggen, niemand ze aan mag raken behalve jullie. Je leert je kind op een andere manier kennen maar niemand kent jouw kind nu zo goed als jij. Vergeet dat niet, vertrouw op je gevoel. Dat is voor mij heel belangrijk geweest. Ik hoop dat je kindjes gauw van de CPAP af zijn en naar een ander ziekenhuis mogen. En dan vooral heel snel naar huis...
donderdag 5 augustus 2010 12:43
zojuist is bij een echo geconstateerd dat t kleinste kindje niet meer groeit.
Morgen is er een gesprek tussen de kinderarts en de gynaecoloog om te bespreken wanneer de kindjes gehaald worden.
Waarschijnlijk nog dit weekend of in de loop van volgende week.
Spannend, maar eindelijk kunnen we onze Kindjes dan zien en weten we daadwerkelijk wat de achterstand voor gevolgen hoofd
Morgen is er een gesprek tussen de kinderarts en de gynaecoloog om te bespreken wanneer de kindjes gehaald worden.
Waarschijnlijk nog dit weekend of in de loop van volgende week.
Spannend, maar eindelijk kunnen we onze Kindjes dan zien en weten we daadwerkelijk wat de achterstand voor gevolgen hoofd
donderdag 5 augustus 2010 15:44
Vlinder, wat spannend! Heb je er een goed gevoel over, dat het toch wel goed komt? Ik had dat zelf heel sterk en dat scheelde voor ons toch ook wel angst en zorgen.
Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat het allemaal goed komt met je kindjes. Gelukkig ben je al wat verder in de zwangerschap, dat kan een hoop complicaties schelen.
Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat het allemaal goed komt met je kindjes. Gelukkig ben je al wat verder in de zwangerschap, dat kan een hoop complicaties schelen.
zondag 8 augustus 2010 11:14
zondag 8 augustus 2010 11:22
@ Ellencb; Ik krijg helemaal kippenvel als ik je reactie lees. Je hebt helemaal gelijk. Ik ben nogal een type wat het iedereen naar de zin wil maken en kies dus vaak de gulden middenweg. Dat werkt nu dus niet. Ik wil en moet mijn eigen ding doen. De beslissingen nemen die IK wil nemen. Op mijn manier de dingen aanpakken. Ik heb te lang lief en aardig gedaan tegen jan en alleman, maar ik kom steeds meer op voor mezelf, maar ook voor mijn man en kinderen. Ik kan nu ook echt commentaar geven op bijv. verpleegkundigen. Dat had ik een half jaar geleden echt niet gedaan..
Het gaat goed met de kindjes! Onze dame is alleen nog maar aan de neusbril en traint al helemaal zonder. Drinkt ook merendeels uit de fles en groeit gestaag. Ons mannetje heeft iets meer tijd nodig, traint al wel heel wat uren per dag aan de neusbril, maar heeft de CPAP nog wel nodig. Groeit als kool, maar drinkt nog niet zelf, heeft soms moeite om het binnen te houden. Ik denk dat het zomaar zou kunnen zijn dat we de dame rond de uitgerekende datum mee naar huis mogen nemen, maar dat broer nog even zal moeten blijven.
Kan niet wachten tot ze beide thuis zijn. Nu bijna 3 maanden na de geboorte begin ik het echt zat te worden...
Het gaat goed met de kindjes! Onze dame is alleen nog maar aan de neusbril en traint al helemaal zonder. Drinkt ook merendeels uit de fles en groeit gestaag. Ons mannetje heeft iets meer tijd nodig, traint al wel heel wat uren per dag aan de neusbril, maar heeft de CPAP nog wel nodig. Groeit als kool, maar drinkt nog niet zelf, heeft soms moeite om het binnen te houden. Ik denk dat het zomaar zou kunnen zijn dat we de dame rond de uitgerekende datum mee naar huis mogen nemen, maar dat broer nog even zal moeten blijven.
Kan niet wachten tot ze beide thuis zijn. Nu bijna 3 maanden na de geboorte begin ik het echt zat te worden...
woensdag 11 augustus 2010 10:02
Vlinder, ik hoop dat je nog een keer laat weten hoe het met je gaat, al snap ik dat je daar voorlopig geen tijd of geen zin in hebt.
MamaK77, logisch dat je het helemaal beu bent. Nu al 3 maanden, dat is niet niks! En hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om ze achter te laten. Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft het naar huis gaan. Mijn zoon mocht mee naar huis toen hij: zichzelf op temperatuur kon houden, zelfstandig kon drinken uit de fles (met veel hulp van logopedie) en meer dan 2100 gram woog. Daar hebben we lang op moeten wachten! Maar toen hij dan eindelijk bijna zover was, ging het ook heel snel. En wat een ongelofelijk moment is dat, als ze je vertellen dat je kind mee naar huis mag. Je kunt het niet bevatten. Maar als ze dan thuis zijn, is het net of het niet anders is geweest. Zo hoort het tenslotte.
Ga je nog gebruik maken van couveusenazorg of niet? Wij hebben er destijds voor gekozen om het niet te doen. We hadden in het ziekenhuis tenslotte alles geleerd en we waren het meer dan zat dat anderen voor ons kind zorgden en ons vertelden wat we hoe moesten doen. Maar ik heb ook van veel andere ouders gehoord die het wel hebben gedaan en dat juist heel fijn vonden. Dus dat moet je zelf weten.
Ik was ook altijd zo iemand die altijd maar klaar stond voor iedereen, niemand voor zijn hoofd wilde stoten en altijd maar alles deed. Ik moet zeggen dat ik van de couveusetijd veel geleerd heb, ik ben ook veranderd. Zelf vind ik dat het niet in mijn voordeel is, maar het gaat nu even niet anders. Mijn hoofd zit eigenlijk een jaar na de geboorte gewoon nog steeds vol. Ik vergeet dingen, ik heb geen zin om altijd naar andermans problemen te luisteren, soms denk ik zelfs: waar zeur je over??? 'Vroeger' was ik helemaal niet zo en dat vind ik best heel lastig. Want wie bepaalt dat wat wij hebben meegemaakt erger is dan het probleem van een ander? Maar soms voelt het toch zo.
We zijn ook wel wat vrienden kwijtgeraakt. Of in ieder geval, het contact staat met een aantal mensen op een lager pitje. Ik heb bijvoorbeeld een paar collega's die in de rij stonden om langs te komen toen mijn zoontje net geboren was, terwijl we zelfs op het kaartje hebben vermeld geen bezoek te willen/kunnen ontvangen. Wij hebben er voor gekozen om alleen een paar goede vrienden en naaste familie erbij te laten. Gewoon omdat ik vond dat niet iedereen dit hoefde te zien, het is verdorie geen kwestie van aapjes kijken! Daar zijn mensen echt boos over geweest, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad. Zeker toen wij aangaven dat we graag bezoek wilden ontvangen toen hij thuis was, en mijn collega's het (bijna) allemaal lieten afweten. Verder heb ik het contact met mijn schoonouders tijdelijk even op een lager pitje gezet. Ze hebben mij en mijn man een aantal keer ontzettend gekwetst met hun ongelofelijk domme opmerkingen. Toen mijn zoon 1 werd, was het de druppel: ze lieten NIETS van zich horen. Natuurlijk waren ze het weekend ervoor wel op zijn verjaardag geweest, maar op de dag zelf lieten ze niets horen! En waarom niet? Omdat wij misschien wel de hele dag alleen maar zouden huilen omdat het een emotionele dag zou zijn. Ja dat was het ook, maar het was ook een fijne dag! En dan 's avonds een sms sturen naar mijn man: hopelijk kun je het voetbal kijken en hoef je morgen niet te vroeg op (het was ten tijde van het WK en mijn man is vrachtwagenchauffeur). Maar niets over de verjaardag van onze zoon. Ik ben er zo klaar mee, met dit soort mensen. Ik heb voor mezelf gekozen en in overleg met de maatschappelijk werkster besloten om er een tijdje niet heen te gaan. En dat geeft rust.
Want ook al is onze jongen een jaar, is hij thuis en doet hij het fantastisch, het is nog lang niet voorbij. Afspraken bij logopedie, fysiotherapie, neonatologie, de follow-ups, je gaat het allemaal nog meemaken. Ik zit iedere maand met mijn zoon in het ziekenhuis, hij wordt goed in de gaten gehouden. En natuurlijk is dat goed, maar nu is het zomervakantie en wat is dat heerlijk. Ik heb zowaar vrije tijd! Gelukkig begint het afbouwen nu; de neonatoloog hoeft ons niet meer iedere maand te zien en de logopediste heeft aangegeven dat onze jongen prima kan eten en dat we niet meer hoeven terug te komen. Dus heel langzaam komt er een eind in zicht.
Ik heb een blog bijgehouden op mijn hyves. Hij staat alleen open voor vrienden. Mocht je hem willen lezen, laat me even weten, dan stuur ik je een privebericht met de link. Ik heb het bijgehouden vanaf de geboorte en ik hou het nog steeds bij. Ter verwerking, voor later voor mijn zoon en ook omdat ik het leuk vind. En het is fijn om af en toe eens terug te lezen.
Poeh het is weer een heel verhaal geworden. Het is ook echt fijn om er af en toe weer eens over te praten.
MamaK77, logisch dat je het helemaal beu bent. Nu al 3 maanden, dat is niet niks! En hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om ze achter te laten. Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft het naar huis gaan. Mijn zoon mocht mee naar huis toen hij: zichzelf op temperatuur kon houden, zelfstandig kon drinken uit de fles (met veel hulp van logopedie) en meer dan 2100 gram woog. Daar hebben we lang op moeten wachten! Maar toen hij dan eindelijk bijna zover was, ging het ook heel snel. En wat een ongelofelijk moment is dat, als ze je vertellen dat je kind mee naar huis mag. Je kunt het niet bevatten. Maar als ze dan thuis zijn, is het net of het niet anders is geweest. Zo hoort het tenslotte.
Ga je nog gebruik maken van couveusenazorg of niet? Wij hebben er destijds voor gekozen om het niet te doen. We hadden in het ziekenhuis tenslotte alles geleerd en we waren het meer dan zat dat anderen voor ons kind zorgden en ons vertelden wat we hoe moesten doen. Maar ik heb ook van veel andere ouders gehoord die het wel hebben gedaan en dat juist heel fijn vonden. Dus dat moet je zelf weten.
Ik was ook altijd zo iemand die altijd maar klaar stond voor iedereen, niemand voor zijn hoofd wilde stoten en altijd maar alles deed. Ik moet zeggen dat ik van de couveusetijd veel geleerd heb, ik ben ook veranderd. Zelf vind ik dat het niet in mijn voordeel is, maar het gaat nu even niet anders. Mijn hoofd zit eigenlijk een jaar na de geboorte gewoon nog steeds vol. Ik vergeet dingen, ik heb geen zin om altijd naar andermans problemen te luisteren, soms denk ik zelfs: waar zeur je over??? 'Vroeger' was ik helemaal niet zo en dat vind ik best heel lastig. Want wie bepaalt dat wat wij hebben meegemaakt erger is dan het probleem van een ander? Maar soms voelt het toch zo.
We zijn ook wel wat vrienden kwijtgeraakt. Of in ieder geval, het contact staat met een aantal mensen op een lager pitje. Ik heb bijvoorbeeld een paar collega's die in de rij stonden om langs te komen toen mijn zoontje net geboren was, terwijl we zelfs op het kaartje hebben vermeld geen bezoek te willen/kunnen ontvangen. Wij hebben er voor gekozen om alleen een paar goede vrienden en naaste familie erbij te laten. Gewoon omdat ik vond dat niet iedereen dit hoefde te zien, het is verdorie geen kwestie van aapjes kijken! Daar zijn mensen echt boos over geweest, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad. Zeker toen wij aangaven dat we graag bezoek wilden ontvangen toen hij thuis was, en mijn collega's het (bijna) allemaal lieten afweten. Verder heb ik het contact met mijn schoonouders tijdelijk even op een lager pitje gezet. Ze hebben mij en mijn man een aantal keer ontzettend gekwetst met hun ongelofelijk domme opmerkingen. Toen mijn zoon 1 werd, was het de druppel: ze lieten NIETS van zich horen. Natuurlijk waren ze het weekend ervoor wel op zijn verjaardag geweest, maar op de dag zelf lieten ze niets horen! En waarom niet? Omdat wij misschien wel de hele dag alleen maar zouden huilen omdat het een emotionele dag zou zijn. Ja dat was het ook, maar het was ook een fijne dag! En dan 's avonds een sms sturen naar mijn man: hopelijk kun je het voetbal kijken en hoef je morgen niet te vroeg op (het was ten tijde van het WK en mijn man is vrachtwagenchauffeur). Maar niets over de verjaardag van onze zoon. Ik ben er zo klaar mee, met dit soort mensen. Ik heb voor mezelf gekozen en in overleg met de maatschappelijk werkster besloten om er een tijdje niet heen te gaan. En dat geeft rust.
Want ook al is onze jongen een jaar, is hij thuis en doet hij het fantastisch, het is nog lang niet voorbij. Afspraken bij logopedie, fysiotherapie, neonatologie, de follow-ups, je gaat het allemaal nog meemaken. Ik zit iedere maand met mijn zoon in het ziekenhuis, hij wordt goed in de gaten gehouden. En natuurlijk is dat goed, maar nu is het zomervakantie en wat is dat heerlijk. Ik heb zowaar vrije tijd! Gelukkig begint het afbouwen nu; de neonatoloog hoeft ons niet meer iedere maand te zien en de logopediste heeft aangegeven dat onze jongen prima kan eten en dat we niet meer hoeven terug te komen. Dus heel langzaam komt er een eind in zicht.
Ik heb een blog bijgehouden op mijn hyves. Hij staat alleen open voor vrienden. Mocht je hem willen lezen, laat me even weten, dan stuur ik je een privebericht met de link. Ik heb het bijgehouden vanaf de geboorte en ik hou het nog steeds bij. Ter verwerking, voor later voor mijn zoon en ook omdat ik het leuk vind. En het is fijn om af en toe eens terug te lezen.
Poeh het is weer een heel verhaal geworden. Het is ook echt fijn om er af en toe weer eens over te praten.
woensdag 11 augustus 2010 14:33
Gefeliciteerd met jullie tweeling.
Wat een moeilijke tijd maken jullie mee. Ik heb zelf geen ervaring, maar mijn ouders wel. Ik ben zelf de helft van een tweeling die met 25wk geboren is. We hebben een maand of 3 in het zh gelegen. Mijn broertje een aantal weken langer dan ik.
Ik wilde je vooral een hart onder de riem steken. Met ons is het uiteindelijk helemaal goedgekomen en dat hoop ik voor jouw kindjes ook!
Wat een moeilijke tijd maken jullie mee. Ik heb zelf geen ervaring, maar mijn ouders wel. Ik ben zelf de helft van een tweeling die met 25wk geboren is. We hebben een maand of 3 in het zh gelegen. Mijn broertje een aantal weken langer dan ik.
Ik wilde je vooral een hart onder de riem steken. Met ons is het uiteindelijk helemaal goedgekomen en dat hoop ik voor jouw kindjes ook!
donderdag 12 augustus 2010 18:02
dames,
Ik zal proberen mijn verhaal te doen.
T is nogal chaotisch in mijn hoofd, dus zo zal mijn verhaal ook wel een beetje worden.
Afgelopen maandag is besloten te gaan inleiden, echter mijn baarmoedermond zat nog dichter dan dicht, dus moest er begonnen worden met primen.
Heb maandag middag een pilletje moeten slikken en 4uur later had ik 1cm ontsluiting en was de baarmoedermond voor 3/4 verstreken.
maar ik kreeg al veel harde buiken en dus durfde ze een 2e pilletje niet aan. De volgende ochtend was de situatie nog tzelfde en kreeg ik een pilletje ingebracht. Na een uur zat ik op 4cm ontsluiting en zoveel harde buiken dat ik de rest van de dag rustig op bed moest liggen in afwachting van wat er zou geboren.
Woensdagochtend hebben ze om 8.30 mijn vliezen gebroken en kreeg ik een weeenopwekkend infuus. binnen de kortste keren zat ik op 7cm en een volledig verstreken baarmoedermond, zo snel hadden ze niet verwacht dat t zou gaan op dit termijn.
Het infuus hebben ze uit moeten zetten want ik kreeg enorme rugweeen in een storm dat ik ze niet meer op kan vangen en letterlijk moest overgeven en sterretjes zag van de pijn.
Toen heb ik een ruggenprik gekregen en om 16uur mocht ik proberen te persen. Echter de ruggenprik wilde bij mij niet uitwerken en de hartslag van t kleinste kindje liep hard achteruit.
Om 16.45 zijn met met een spoedkeizersnede onze kindjes ter wereld gekomen met een termijn van bijna 34wkn.
Ze doen t eigenlijk wonderbaarlijk goed. Ze doen alles zelfstandig en liggen met een gewicht van 1300 en 1900grm in de couveuse.
beide worden ze gevoed via een sonde, om ze de maagjes en darmpjes opgang te helpen. Van de 1 is de voedingsdosering vanmiddag al verdubbeld en bij de ander hebben ze een navellijn aangelegd en wordt hij direct in zijn maagje zeg maar gevoed.
Om ze sneller op gewicht te komen.
Ik mag na t weekend naar huis en de kindjes zullen dan nog moeten blijven. Helaas is al wel gezegd door de dokter vanmorgen dat we ze apart van elkaar mee naar huis zullen mogen nemen.
Begrijp me niet verkeerd, vind t heerlijk om zelf naar huis te gaan en dat ik in elk geval heel snel 1kindje bij me mag houden(zal nog wel een week of 2/3duren maar toch), maar dat maakt t ook juist zo moeilijk. Want ze worden uit elkaar gehaald en t lijkt me ook heel moeilijk om thuis steeds dat ene lege bedje te zien of de vraag te krijgen (of juist niet) je was toch zwanger van een tweeling?
Ik stop even met mijn verhaal, voel me erg zwak en zie sterretjes. Moet even gaan liggen. Jullie horen later weer van me
Ik zal proberen mijn verhaal te doen.
T is nogal chaotisch in mijn hoofd, dus zo zal mijn verhaal ook wel een beetje worden.
Afgelopen maandag is besloten te gaan inleiden, echter mijn baarmoedermond zat nog dichter dan dicht, dus moest er begonnen worden met primen.
Heb maandag middag een pilletje moeten slikken en 4uur later had ik 1cm ontsluiting en was de baarmoedermond voor 3/4 verstreken.
maar ik kreeg al veel harde buiken en dus durfde ze een 2e pilletje niet aan. De volgende ochtend was de situatie nog tzelfde en kreeg ik een pilletje ingebracht. Na een uur zat ik op 4cm ontsluiting en zoveel harde buiken dat ik de rest van de dag rustig op bed moest liggen in afwachting van wat er zou geboren.
Woensdagochtend hebben ze om 8.30 mijn vliezen gebroken en kreeg ik een weeenopwekkend infuus. binnen de kortste keren zat ik op 7cm en een volledig verstreken baarmoedermond, zo snel hadden ze niet verwacht dat t zou gaan op dit termijn.
Het infuus hebben ze uit moeten zetten want ik kreeg enorme rugweeen in een storm dat ik ze niet meer op kan vangen en letterlijk moest overgeven en sterretjes zag van de pijn.
Toen heb ik een ruggenprik gekregen en om 16uur mocht ik proberen te persen. Echter de ruggenprik wilde bij mij niet uitwerken en de hartslag van t kleinste kindje liep hard achteruit.
Om 16.45 zijn met met een spoedkeizersnede onze kindjes ter wereld gekomen met een termijn van bijna 34wkn.
Ze doen t eigenlijk wonderbaarlijk goed. Ze doen alles zelfstandig en liggen met een gewicht van 1300 en 1900grm in de couveuse.
beide worden ze gevoed via een sonde, om ze de maagjes en darmpjes opgang te helpen. Van de 1 is de voedingsdosering vanmiddag al verdubbeld en bij de ander hebben ze een navellijn aangelegd en wordt hij direct in zijn maagje zeg maar gevoed.
Om ze sneller op gewicht te komen.
Ik mag na t weekend naar huis en de kindjes zullen dan nog moeten blijven. Helaas is al wel gezegd door de dokter vanmorgen dat we ze apart van elkaar mee naar huis zullen mogen nemen.
Begrijp me niet verkeerd, vind t heerlijk om zelf naar huis te gaan en dat ik in elk geval heel snel 1kindje bij me mag houden(zal nog wel een week of 2/3duren maar toch), maar dat maakt t ook juist zo moeilijk. Want ze worden uit elkaar gehaald en t lijkt me ook heel moeilijk om thuis steeds dat ene lege bedje te zien of de vraag te krijgen (of juist niet) je was toch zwanger van een tweeling?
Ik stop even met mijn verhaal, voel me erg zwak en zie sterretjes. Moet even gaan liggen. Jullie horen later weer van me
donderdag 12 augustus 2010 19:01
Vlinder, allereerst van harte gefeliciteerd met je kindjes! Jongetjes, meisjes? Fijn dat het goed gaat met je kindjes, het zijn echte vechters, deze kleintjes.
Ik kan je dubbele gevoel zo goed begrijpen. Fijn om zelf naar huis te mogen, maar zonder kindjes. En straks inderdaad iedere keer dat lege bedje. Ik ben in de drie maanden dat mijn zoontje in het ziekenhuis lag niet op zijn kamertje geweest, kon het gewoon niet aanzien. Ja, je zult geduld moeten hebben en dat is niet makkelijk. Fijn dat je zwaarste kindje in ieder geval redelijk snel naar huis mag. Het zal geen makkelijke tijd worden, maar ik kan je verzekeren: het is het echt waard. Meer dan waard zelfs! Niet dat je daar nu iets aan hebt, maar hopelijk geeft het je wel een beetje steun.
En verder, probeer ook aan jezelf te denken. Je kunt waarschijnlijk geen tijd nemen voor je herstel, je gaat vast veel te snel weer lopen om maar zelf naar je kindjes te kunnen. Je komt zelf nu op de tweede plaats. Probeer toch een beetje je rust te nemen. Ik heb dat zelf niet gedaan en heb nog lang last gehad van de operatie (tot bijna een jaar na dato).
Je zult misschien ook merken dat mensen niet naar je bevalling vragen. Hopelijk kun je er toch over praten, je moet het toch verwerken. Het is niet niks, zo'n keizersnede en wat te denken van alles wat eraan vooraf is gegaan. Je hebt echt een heftige bevalling gehad!
Maar nu is dat niet het belangrijkste. Je kindjes, dat is het enige wat telt. Geniet ook van ze, tussen alle moeilijke momenten door. Hopelijk mag je snel gaan buidelen/kangoeroe-en, dat is echt heerlijk. Ik wens je veel sterkte, mooie momenten en voorspoed toe. Hopelijk gaat je herstel ook voorspoedig en mogen je kindjes gauw met je mee naar huis.
Ik kan je dubbele gevoel zo goed begrijpen. Fijn om zelf naar huis te mogen, maar zonder kindjes. En straks inderdaad iedere keer dat lege bedje. Ik ben in de drie maanden dat mijn zoontje in het ziekenhuis lag niet op zijn kamertje geweest, kon het gewoon niet aanzien. Ja, je zult geduld moeten hebben en dat is niet makkelijk. Fijn dat je zwaarste kindje in ieder geval redelijk snel naar huis mag. Het zal geen makkelijke tijd worden, maar ik kan je verzekeren: het is het echt waard. Meer dan waard zelfs! Niet dat je daar nu iets aan hebt, maar hopelijk geeft het je wel een beetje steun.
En verder, probeer ook aan jezelf te denken. Je kunt waarschijnlijk geen tijd nemen voor je herstel, je gaat vast veel te snel weer lopen om maar zelf naar je kindjes te kunnen. Je komt zelf nu op de tweede plaats. Probeer toch een beetje je rust te nemen. Ik heb dat zelf niet gedaan en heb nog lang last gehad van de operatie (tot bijna een jaar na dato).
Je zult misschien ook merken dat mensen niet naar je bevalling vragen. Hopelijk kun je er toch over praten, je moet het toch verwerken. Het is niet niks, zo'n keizersnede en wat te denken van alles wat eraan vooraf is gegaan. Je hebt echt een heftige bevalling gehad!
Maar nu is dat niet het belangrijkste. Je kindjes, dat is het enige wat telt. Geniet ook van ze, tussen alle moeilijke momenten door. Hopelijk mag je snel gaan buidelen/kangoeroe-en, dat is echt heerlijk. Ik wens je veel sterkte, mooie momenten en voorspoed toe. Hopelijk gaat je herstel ook voorspoedig en mogen je kindjes gauw met je mee naar huis.
donderdag 12 augustus 2010 19:08
MamaK (en ook Vlindertje), ik wil jullie veel sterkte wensen in deze spannende tijden.
Mijn tweeling is ook te vroeg geboren, met 32 wkn. Ik wil je/jullie wijzen op de Vereniging Ouders van Couveusekinderen, via hun site kun je ook ervaringen delen en lezen. Ook kan je via hen meer informatie en hulp krijgen over ontwikkeling, de eerste tijd thuis etc.
Mijn tweeling is ook te vroeg geboren, met 32 wkn. Ik wil je/jullie wijzen op de Vereniging Ouders van Couveusekinderen, via hun site kun je ook ervaringen delen en lezen. Ook kan je via hen meer informatie en hulp krijgen over ontwikkeling, de eerste tijd thuis etc.
dinsdag 24 augustus 2010 12:00
Hai Vlindertje,
Van harte gefeliciteerd met de geboorte van je twee kanjers!!
Wat een zware tijd is dat geweest zeg! Je hebt er echt voor moeten knokken! Je kunt natuurlijk niet anders, maar het is wel zwaar geweest zo te horen.
Fijn dat 1 van je kindjes misschien al snel naar huis mag.
Ik snap zeker het dubbele gevoel. 1 van onze kindjes mag waarschijnlijk ook al binnen een week of 2 naar huis. Ze is al helemaal van de monitor af en moet alleen nog alles zelf kunnen drinken. Maar onze knul heeft echt nog meer tijd nodig. Eerst heb ik gezegd dat ik ze pas mee naar huis wil nemen als ze allebei mee mogen, maar daar ben ik op terug gekomen. In het ZH is het risico op een infectie vele malen groter dan thuis. Dus dan toch maar zo snel mogelijk naar huis. Kunnen we ook langzaam wennen...
Ik hoop dat het goed blijft gaan met je kindjes. Neem er de tijd voor en geniet vooral van ieder moment. Voordat je het weet zijn ze ineens 3 kilo. Het gaat zo snel allemaal. Denk inderdaad ook aan jullie zelf. Je hebt alle energie nodig als ze thuis zijn, dus pak nu de rust, hoe moeilijk dat ook lijkt.
Van harte gefeliciteerd met de geboorte van je twee kanjers!!
Wat een zware tijd is dat geweest zeg! Je hebt er echt voor moeten knokken! Je kunt natuurlijk niet anders, maar het is wel zwaar geweest zo te horen.
Fijn dat 1 van je kindjes misschien al snel naar huis mag.
Ik snap zeker het dubbele gevoel. 1 van onze kindjes mag waarschijnlijk ook al binnen een week of 2 naar huis. Ze is al helemaal van de monitor af en moet alleen nog alles zelf kunnen drinken. Maar onze knul heeft echt nog meer tijd nodig. Eerst heb ik gezegd dat ik ze pas mee naar huis wil nemen als ze allebei mee mogen, maar daar ben ik op terug gekomen. In het ZH is het risico op een infectie vele malen groter dan thuis. Dus dan toch maar zo snel mogelijk naar huis. Kunnen we ook langzaam wennen...
Ik hoop dat het goed blijft gaan met je kindjes. Neem er de tijd voor en geniet vooral van ieder moment. Voordat je het weet zijn ze ineens 3 kilo. Het gaat zo snel allemaal. Denk inderdaad ook aan jullie zelf. Je hebt alle energie nodig als ze thuis zijn, dus pak nu de rust, hoe moeilijk dat ook lijkt.
dinsdag 24 augustus 2010 21:43
Vlinder, gefeliciteerd!!! Sterkte voor de komende tijd, zal niet makkelijk zijn.
Over couveuse nazorg, wel of niet: ik was er bij mijn eerste kindje erg blij mee. We hadden in de bijna 4 weken ziekenhuis wel heel veel geleerd, maar we zaten toch nog zo vol met onzekerheden en praktische vragen (kamer te warm of te koud, opmaken van bedje, ...) dat leer je allemaal niet echt.
Bij de tweede (ook 7 weken te vroeg, net als nr 1) heb ik het weer gehad en dit keer was het minder noodzakelijk voor mijn gevoel, maar nog steeds prettig.
Maar goed, het is volledig van je eigen behoeften afhankelijk.
Over couveuse nazorg, wel of niet: ik was er bij mijn eerste kindje erg blij mee. We hadden in de bijna 4 weken ziekenhuis wel heel veel geleerd, maar we zaten toch nog zo vol met onzekerheden en praktische vragen (kamer te warm of te koud, opmaken van bedje, ...) dat leer je allemaal niet echt.
Bij de tweede (ook 7 weken te vroeg, net als nr 1) heb ik het weer gehad en dit keer was het minder noodzakelijk voor mijn gevoel, maar nog steeds prettig.
Maar goed, het is volledig van je eigen behoeften afhankelijk.
maandag 14 maart 2011 09:57
Hoi hoi, ons dochtertje Tessa is op 3 januari met 25 weken en 5 dagen geboren en ligt nu nog in het radboud ziekenhuis. We zitten er nog middenin. Als je ervaringen uit wil wisselen ka dat hoor, verder zou ik eens kijken bij VOC vereniging ouders couveusekinderen, veel lotgenoten die je wel begrijpen en weten wat je doormaakt. Ik ben op best veel onbegrip gestuit, dus kan me voorstellen dat jij dat ook hebt gehad. Succes, groet Andrea
maandag 14 maart 2011 12:43
Zag ineens dit topic weer voorbij komen en las ook mijn eigen bevallingsverhaal weer.
Inmiddels is mijn tweeling, een jongen en een meisje, alweer 7 maanden. Maar de ziekenhuis periode voelt nog als gisteren hoor. Uiteindelijk ging het super goed met de kinderen, ze hebben nog bijna 4 weken samen in het ziekenhuis gelegen. Daarna mochten ze mee naar huis en wat zijn het een makkelijk lieve kinderen tot nu toe. De eerste nacht thuis was een drama maar daarna sliepen ze prinsheerlijk beide.
Ze sliepen al snel door en nu breken er hele andere tijden aan. Ze beginnen te tijgeren en proberen te kruipen. Sinds afgelopen donderdag op vrijdag nacht hebben wij hele andere drama's, genaamd tanden. Nooit huilde mijn kinderen, waren altijd super makkelijk. Maar nu zitten wij al nachten op met zoon, hij heeft erg veel van zijn eerste tandjes en het lijkt een soort angst voor alleen zijn, want hij plakt de hele dag aan me. En slaapt ook het liefst op me, maar dat doen we maar niet.
Al met al, was het absoluut een hele zware tijd, hebben ze een valse start gehad, maar nu met 7 maanden zijn ze helemaal prematuur af. Qua groei en ontwikkeling lopen ze helemaal op het schema van een voldragen kindje.
Wat ik wel zwaar ervaren heb, was de periode dat ze net thuis waren. Niet zozeer vanwege de kinderen, maar wel de rust die er ineens over me heen viel. Eindelijk waren ze thuis, eindelijk was ons gezin compleet en konden we gaan genieten. Maar wat heb ik gehuild die eerste dagen zeg. Was ontzettend blij dat mijn man thuis was die eerste week en behalve mijn ouders, zusje en beste vriendin kon ik ook niemand om me heen verdragen. Mijn ouders kwamen elke dag koken, maar voor de rest wilde ik eindelijk met mijn gezin zijn.
Sterkte voor degene die nog een kleintje in het ziekenhuis hebben liggen en de andere...
hoe gaat het met jullie? en de kindjes?
Inmiddels is mijn tweeling, een jongen en een meisje, alweer 7 maanden. Maar de ziekenhuis periode voelt nog als gisteren hoor. Uiteindelijk ging het super goed met de kinderen, ze hebben nog bijna 4 weken samen in het ziekenhuis gelegen. Daarna mochten ze mee naar huis en wat zijn het een makkelijk lieve kinderen tot nu toe. De eerste nacht thuis was een drama maar daarna sliepen ze prinsheerlijk beide.
Ze sliepen al snel door en nu breken er hele andere tijden aan. Ze beginnen te tijgeren en proberen te kruipen. Sinds afgelopen donderdag op vrijdag nacht hebben wij hele andere drama's, genaamd tanden. Nooit huilde mijn kinderen, waren altijd super makkelijk. Maar nu zitten wij al nachten op met zoon, hij heeft erg veel van zijn eerste tandjes en het lijkt een soort angst voor alleen zijn, want hij plakt de hele dag aan me. En slaapt ook het liefst op me, maar dat doen we maar niet.
Al met al, was het absoluut een hele zware tijd, hebben ze een valse start gehad, maar nu met 7 maanden zijn ze helemaal prematuur af. Qua groei en ontwikkeling lopen ze helemaal op het schema van een voldragen kindje.
Wat ik wel zwaar ervaren heb, was de periode dat ze net thuis waren. Niet zozeer vanwege de kinderen, maar wel de rust die er ineens over me heen viel. Eindelijk waren ze thuis, eindelijk was ons gezin compleet en konden we gaan genieten. Maar wat heb ik gehuild die eerste dagen zeg. Was ontzettend blij dat mijn man thuis was die eerste week en behalve mijn ouders, zusje en beste vriendin kon ik ook niemand om me heen verdragen. Mijn ouders kwamen elke dag koken, maar voor de rest wilde ik eindelijk met mijn gezin zijn.
Sterkte voor degene die nog een kleintje in het ziekenhuis hebben liggen en de andere...
hoe gaat het met jullie? en de kindjes?
