Kinderen
alle pijlers
Vriendinnen zijn met je dochter
donderdag 30 januari 2020 om 17:50
Hee Dames
Laatst had ik een topic geopend waar ik vertelde dat ik en mijn dochter (bijna 20) vriendinnen zijn. Hier werd erg kritisch op gereageerd door een groot gedeelte van de Forummers, dus ik vroeg mij af wat er nu mis mee is? En zijn er nog meer vrouwen goede vriendinnen met hun dochters? Want in mijn omgeving wordt dit gezien als het toppunt van een moeder-dochterband.
Laatst had ik een topic geopend waar ik vertelde dat ik en mijn dochter (bijna 20) vriendinnen zijn. Hier werd erg kritisch op gereageerd door een groot gedeelte van de Forummers, dus ik vroeg mij af wat er nu mis mee is? En zijn er nog meer vrouwen goede vriendinnen met hun dochters? Want in mijn omgeving wordt dit gezien als het toppunt van een moeder-dochterband.
vrijdag 31 januari 2020 om 07:54
yette schreef: ↑30-01-2020 19:06
Het lijkt op vriendschap, maar de wederkerigheid is compleet anders. Ik huil namelijk niet bij mijn dochters. Ik bespreek mijn zorgen over de andere kinderen niet met ze. Ik blaas geen stoom bij ze af als ik een moeilijke dag heb èn ik vraag ze niet om advies. Voor mij hoort dat niet thuis in een goede relatie met je kind. Voor die dingen heb ik mijn beste vriend (hun vader) en mijn vriendinnen.
Dit is een heel belangrijke om niet te doen. Ik maak het mee in mijn omgeving, ongeveer net zo'n topic als het topic waar TO schrijft over de moeilijke zoon. Alles wordt met het ene kind besproken, ook over kind 2. Dat vind ik ontzettend fout. Ze snapt niet dat de relatie minder is met betreffend kind. Heel erg sneu vind ik dat.
Dat is ook iemand idd die dikke vriendinnen is met haar kind.
zaterdag 8 februari 2020 om 19:10
Vandaag buiten de deur koffie gaan drinken met mijn moeder, en het standaard riedeltje komt dan voorbij bij gebrek aan uitlaatklep. Ik kom dan echt uitgeblust thuis.
Geroddel en geklaag over broer en vooral schoonzus (kleine ergernissen die ze gerust met ze zou kunnen bespreken, maar ze doet het altijd bij anderen ipv degenen die het aangaat), verhalen over dorpsgenoten die ik niet ken, haar eigen verdriet wegens de relatie met haar eigen overleden ouders, wat haar meteen aan het huilen maakt, en dat in relatie met dat ik te afstandelijk ben en nooit knuffelig was als kind.
Helaas wil ze niets doen aan verwerking of het leren hanteren van haar verdriet behalve het met mij bespreken.
Geroddel en geklaag over broer en vooral schoonzus (kleine ergernissen die ze gerust met ze zou kunnen bespreken, maar ze doet het altijd bij anderen ipv degenen die het aangaat), verhalen over dorpsgenoten die ik niet ken, haar eigen verdriet wegens de relatie met haar eigen overleden ouders, wat haar meteen aan het huilen maakt, en dat in relatie met dat ik te afstandelijk ben en nooit knuffelig was als kind.
Helaas wil ze niets doen aan verwerking of het leren hanteren van haar verdriet behalve het met mij bespreken.
Kun je daar afstand van nemen of drukt het zwaar op je?
zondag 9 februari 2020 om 10:28
Idem. Mijn moeder kon ook heel teleurgesteld zijn over achteraf heel normale dingen (als ik in het weekend bijvoorbeeld iets met een vriendin wilde doen bijvoorbeeld, dan moest ze alleen naar de markt of boodschappen doen).ringaroundtherosie schreef: ↑30-01-2020 23:16Mijn moeder heeft aangegeven vriendinnen met mij te willen worden toen ik in de puberteit kwam. Ze had denk ik mooie plaatjes in haar hoofd van moeders en dochters die arm in arm samen winkelen, lunchen, dagjes weg gaan, heel fysiek zijn etc.
Het heeft er nooit ingezeten bij mij. We zijn best verschillend en hebben nergens dezelfde smaak in. Ik zou haar als persoon ook niet uitkiezen als vriendin, maar wat is daar erg aan? Is een moeder-dochter band niet vele malen specialer dan een vriendinnenband? Ik heb genoeg vriendinnen, maar maar één moeder.
Met die laatste zin heb ik dat ook zo uitgelegd aan haar. Toch laat ze haar teleurstelling blijken dat ik niet aan dat plaatje in haar hoofd voldoe. Ze heeft ook geen vriendinnen, dus dat maakt het vast lastiger en eenzamer voor haar. Maar ze wil gewoon teveel met me delen wat ik niet wil weten (geklaag over mijn vader en hun relatie, roddels over ooms en tantes, haar seksleven etc), dus ik moet die grens een beetje in acht houden.
Het is hier zo uit de hand gelopen dat ik vanwege 'asociaal' gedrag op dat front (eenzijdige afspraken waardoor ik zelf geen vriendschappen mocht) op mijn 15e eruit ben gezet.
Het idee was dat ik dan zou inzien wat ik zou missen maar integendeel, ben niet meer teruggekomen.
Het is in mijn ogen logisch dat kind haar eigen vriendschappen heeft en ik merk ook dat ik de inhoudelijke onderwerpen ook niet zo interessant vind. Nu ik erop terugdenk was dat met mijn moeder ook zo.
Mijn gespreksonderwerpen waren niet boeiend tenzij het aansloot op mijn moeders interesses.
Dat zie ik ook bij sommige moeders in de klas van mijn kind, die zijn erg geïnteresseerd in roddels
(heel gênant om te zien. Dan komt er een kind binnen met een bepaalde broek en dan zie je moeder contact zoeken met eigen kind en tevreden dat er dan met de ogen wordt gerold, 'lekker pittig'. Om te kotsen).
zondag 9 februari 2020 om 10:30
Ik was ook niet knuffelig genoeg als kind en dat was ook heel kwetsend.ringaroundtherosie schreef: ↑08-02-2020 19:10Vandaag buiten de deur koffie gaan drinken met mijn moeder, en het standaard riedeltje komt dan voorbij bij gebrek aan uitlaatklep. Ik kom dan echt uitgeblust thuis.
Geroddel en geklaag over broer en vooral schoonzus (kleine ergernissen die ze gerust met ze zou kunnen bespreken, maar ze doet het altijd bij anderen ipv degenen die het aangaat), verhalen over dorpsgenoten die ik niet ken, haar eigen verdriet wegens de relatie met haar eigen overleden ouders, wat haar meteen aan het huilen maakt, en dat in relatie met dat ik te afstandelijk ben en nooit knuffelig was als kind.
Helaas wil ze niets doen aan verwerking of het leren hanteren van haar verdriet behalve het met mij bespreken.
Ik denk zelf dat het lijfsbehoud was.
zondag 9 februari 2020 om 10:40
Ik heb een geweldige moeder, hou onwijs van haar, vertel haar alles en we doen veel samen. We lijken enorm op elkaar.
Maar vriendinnen? Nee! Dat vind ik raar. Ze is mijn moeder en die band is veel specialer dan wat ik met vriendinnen heb.
Daarnaast heeft m'n moeder haar eigen vriendinnen waar ze haar sores mee deelt. Met mij ook, deels, maar wel anders. Zou het heel raar vinden als m'n moeder mij als vriendin ziet. Ze is m'n mams
En ik ben al achterin de 30, dus het contact is absoluut anders dan toen ik jong was. Ze moedert niet meer, maar dan alsnog. Ik heb er maar 1 van en niemand anders kan die rol op zich nemen. Goede vriendinnen heb ik meerdere en dat wisselt ook met de tijd. Een moeder nooit.
Snap niet goed dat je als moeder, vriendinnen wilt zijn. Wees dankbaar dat je haar moeder bent!
Maar vriendinnen? Nee! Dat vind ik raar. Ze is mijn moeder en die band is veel specialer dan wat ik met vriendinnen heb.
Daarnaast heeft m'n moeder haar eigen vriendinnen waar ze haar sores mee deelt. Met mij ook, deels, maar wel anders. Zou het heel raar vinden als m'n moeder mij als vriendin ziet. Ze is m'n mams
En ik ben al achterin de 30, dus het contact is absoluut anders dan toen ik jong was. Ze moedert niet meer, maar dan alsnog. Ik heb er maar 1 van en niemand anders kan die rol op zich nemen. Goede vriendinnen heb ik meerdere en dat wisselt ook met de tijd. Een moeder nooit.
Snap niet goed dat je als moeder, vriendinnen wilt zijn. Wees dankbaar dat je haar moeder bent!
zondag 9 februari 2020 om 10:56
Eens. Ik heb een goede relatie met mijn ouders maar mijn moeder is zeker niet mijn vriendin. Ik had er vroeger altijd een ontzettende hekel als de moeder van een vriendin zich ging gedragen als 'one of the girls' (beetje Mean Girls idee). Dan waren we ons aan het klaarmaken om uit te gaan en dan ging ze helemaal meedoen enzo.Ammiedammie schreef: ↑30-01-2020 18:14Ik vind het iets zieligs hebben om je dochter je vriendin te noemen. Alsof je zelf geen vriendinnen hebt en je dochter nodig hebt om een bepaalde leegte op te vullen.
Je kunt nooit een normale vriendinnenband hebben met je dochter, want je hebt de rol van opvoeder. Je kunt een hechte band hebben, maar een vriendschap is echt wat anders.
zondag 9 februari 2020 om 11:19
Zelf geen kinderen. Maar wel een goede moeder-dochter band. Ik ben geadopteerd, dus geen biologisch kind. We weten heel veel van elkaar. Ook intieme dingen en onzekerheden, die we niet met anderen bespreken. Het voelt fijn dat iemand me begrijpt.
Wij kunnen erg van kleine dingen genieten, vooral snacken. Tijdens het winkelen of op een braderie altijd wel een ongezond tussendoortje halen. Om dure restaurants geven we niet. Als we op vakantie zijn eten we net zo graag een maaltijdpakket van Knorr in het huisje. Vroeger op de middelbare school kwam mijn moeder me aan de boot ophalen. Als het mooi weer was soms met een deken en een theekan. Dan deden we een mini-picknick aan de dijk.
We zijn het zeker niet altijd eens. Er zijn ook wel eens ruzies bij wat eindigt in huilen. Op sommige vlakken denk ik dan: Hoe lang ken je me nou al? Maar het komt altijd weer goed.
Mijn stiefzus en haar dochters ( 21 en 19) zijn echt elkaars vriendinnen. Daar zit nauwelijks verbod op. Ze zei wel eens dat ze straf kregen. Maar dan zetten de kids een zielig gezicht op en dan was het vergeven. Nu klaagt ze dat haar dochters zo laks en lui zijn. Ze heeft gewoon teveel toegelaten. Eigenlijk is ze zelf nog een kind van 51.
Wij kunnen erg van kleine dingen genieten, vooral snacken. Tijdens het winkelen of op een braderie altijd wel een ongezond tussendoortje halen. Om dure restaurants geven we niet. Als we op vakantie zijn eten we net zo graag een maaltijdpakket van Knorr in het huisje. Vroeger op de middelbare school kwam mijn moeder me aan de boot ophalen. Als het mooi weer was soms met een deken en een theekan. Dan deden we een mini-picknick aan de dijk.
We zijn het zeker niet altijd eens. Er zijn ook wel eens ruzies bij wat eindigt in huilen. Op sommige vlakken denk ik dan: Hoe lang ken je me nou al? Maar het komt altijd weer goed.
Mijn stiefzus en haar dochters ( 21 en 19) zijn echt elkaars vriendinnen. Daar zit nauwelijks verbod op. Ze zei wel eens dat ze straf kregen. Maar dan zetten de kids een zielig gezicht op en dan was het vergeven. Nu klaagt ze dat haar dochters zo laks en lui zijn. Ze heeft gewoon teveel toegelaten. Eigenlijk is ze zelf nog een kind van 51.
zondag 9 februari 2020 om 11:58
Ik vraag het mezelf ook af wanneer ik het verwijt weer eens krijg. Ik ben geen fysiek ingesteld persoon, alleen in relaties vind ik fysiek contact fijn.
Ik heb zo lang als ik me kan herinneren die reserves gehad om me te laten knuffelen of dat zelf te initiëren, en ben altijd even van mijn a propos als iemand mij onverwacht aanraakt (buiten mijn man dan). Dat zie je dan ook op mijn gezicht. Mijn moeder is wel de enige die dat zo persoonlijk opneemt en er zich over beklaagt.
Dat heeft er vast aan bijgedragen dat het alleen maar krampachtiger werd, en ik het gevoel had iets te moeten doen wat niet in mijn aard zit omdat ik anders teleurstel.
Verder is ze op meer punten fysiek over mijn grenzen gegaan als kind en het is niet dat ik me daar constant bewust van ben, maar ik voel wel een weerstand om haar me aan te laten raken of naakt te laten zien.
Het Groepje, kun jij uitleggen wat je met lijfsbehoud bedoelt in relatie tot je moeder? Ik heb het idee dat we daarin wel overeenkomen.
zondag 9 februari 2020 om 12:01
Lief, dankjewel.
Ik vind het moeilijk om afstand van te nemen omdat ze me er juist zo bij betrekt en op mijn luisterend oor leunt. Als ik haar wel eens afkap omdat ik het niet wil horen of het niet netjes vind dat ze zo roddelt over mensen die me lief zijn, komt dat toch niet aan als zodanig.
Dit soort afspraken tot het minimum beperken helpt, maar dan ben ik weer afstandelijk natuurlijk
zondag 9 februari 2020 om 18:23
Dit idd.
TO heeft weinig begrepen van alle kritiek in het vorige topic blijkt maar weer
zondag 9 februari 2020 om 18:48
Tsja, ik noem mijn moeder ook niet mijn vriendin, maar een aantal dingen die dus "echt niet kunnen" volgens sommigen doen wij wel. Mijn moeder mag gerust bij mij huilen als ze het moeilijk heeft, en dat heeft ze ook wel gedaan. Ik heb ook wel eens dingen over mijn seksleven met haar besproken (niet in detail, meer advies over de emotionele kant). Ik weet ook wat van haar relatie met mijn vader, en heb daar geen moeite mee. Roddelen over familie doen we sowieso vaak. We hebben regelmatig samen gefeest en gedronken. Ze is geen opvoeder meer, maar we zijn wel heel betrokken bij elkaar, dus dan deel je veel.
Zorgen over andere kinderen niet bespreken vind ik wel een belangrijke grens (hoewel dat tot op zekere hoogte bij ons kan, want ik maak me ook weleens zorgen over broer en zus en dan hebben we het daarover). Maar ik heb ook geen goede vriendin met wie ik echt alles bespreek, zeker niet als het over bijvoorbeeld over spanningen met gezamenlijke vrienden gaat. En ik heb ook genoeg vriendinnen waarmee ik het niet over mijn seksleven heb, omdat zij meer gereserveerd zijn. Bovendien heb ik als 35-jarige ook vriendinnen in de leeftijd 60-70 (geen familie) die ouder zijn dan mijn moeder. Dus het onderscheid is mij in ieder geval helemaal niet zo duidelijk. En aan de andere kant wel, want mamma is mamma, en die is uniek tussen alle relaties die ik heb.
Zorgen over andere kinderen niet bespreken vind ik wel een belangrijke grens (hoewel dat tot op zekere hoogte bij ons kan, want ik maak me ook weleens zorgen over broer en zus en dan hebben we het daarover). Maar ik heb ook geen goede vriendin met wie ik echt alles bespreek, zeker niet als het over bijvoorbeeld over spanningen met gezamenlijke vrienden gaat. En ik heb ook genoeg vriendinnen waarmee ik het niet over mijn seksleven heb, omdat zij meer gereserveerd zijn. Bovendien heb ik als 35-jarige ook vriendinnen in de leeftijd 60-70 (geen familie) die ouder zijn dan mijn moeder. Dus het onderscheid is mij in ieder geval helemaal niet zo duidelijk. En aan de andere kant wel, want mamma is mamma, en die is uniek tussen alle relaties die ik heb.
