Kinderen
alle pijlers
vriendje mee naar betaalde speeltuin: hoe bijdrage vragen?
woensdag 8 april 2015 om 21:36
Ik heb voor mijn zoontje en mijzelf een seizoenskaart voor een speeltuin gekocht omdat hij erg van klimmen etc. houdt, en hij bij de betreffende speeltuin uren kan buitenspelen. Nu wil ik als het mooi weer is af en toe uit school een vriendje meenemen (vind mijn zoontje natuurlijk extra leuk) maar ik wil niet steeds voor ieder extra kind 10 euro toegang betalen. Ik neem zelf ook een seizoenskaart om het betaalbaar te houden en heb dit bij een paar ouders voorgesteld zodat ik hun kind makkelijker mee kan nemen, maar daar ging niemand verder op in.
Hoe kleed je het in als je wel vervoer en "oppas" wilt bieden, maar niet die extra toegang wilt betalen? Is het redelijk om dit bij ouders terug te vragen? Uiteraard zal ik dan niet eerst het kind meevragen en dan pas aan de ouders zeggen dat het ze geld kost (dan staan ze voor het blok), maar verder ben ik een beetje onzeker hoe ik het moet aanpakken. Eten en drinken regel ik natuurlijk zelf voor iedereen. Zouden jullie het aantal keer dat je kind mee mag beperken als je iedere keer zelf 10 euro toegang moet betalen? Ik bedoel niet dat ik iedere week hetzelfde kind mee wil nemen, maar stel dat een hecht vriendje of vriendinnetje per seizoen 3x mee kan, is dat dan financieel een probleem?
Hoe kleed je het in als je wel vervoer en "oppas" wilt bieden, maar niet die extra toegang wilt betalen? Is het redelijk om dit bij ouders terug te vragen? Uiteraard zal ik dan niet eerst het kind meevragen en dan pas aan de ouders zeggen dat het ze geld kost (dan staan ze voor het blok), maar verder ben ik een beetje onzeker hoe ik het moet aanpakken. Eten en drinken regel ik natuurlijk zelf voor iedereen. Zouden jullie het aantal keer dat je kind mee mag beperken als je iedere keer zelf 10 euro toegang moet betalen? Ik bedoel niet dat ik iedere week hetzelfde kind mee wil nemen, maar stel dat een hecht vriendje of vriendinnetje per seizoen 3x mee kan, is dat dan financieel een probleem?
donderdag 9 april 2015 om 13:25
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 09 april 2015 @ 10:11:
[...]
Tja; als je de OP al niet helemaal leest, houdt het op. Ik schrijf duidelijk dat het bijvoorbeeld bij een goed vriendje om een keer of 3 per seizoen mee zal gaan maximaal. Je trekt alles dus nogal uit zijn verband.
Bovendien laat ik kinderen van 4 en 5 niet in de buurt struinen en hutten in bosjes bouwen. We wonen helaas niet in de polder. WEL kan ik met ze naar een bosspeeltuin gaan en ze daar hutten laten bouwen: minder kans dat ze dan onder een bus lopen oid. Ik vind het ook wel fijn om met zo op stap te gaan omdat de interactie vaak anders is. Thuis wil zo'n vriendje bijvoorbeeld "naar boven" maar mijn zoontje wil in de tuin zijn gereedschap demonstreren. Of de een wil een spelletje doen en de andere wil met de lego. In een speeltuin is het voor de kinderen veel duidelijker waar ze uit kunnen kiezen, en dat ze dat samen moeten beslissen. Als ze er niet uitkomen, bepaal ik de volgorde, maar het is veel duidelijker dat bepaalde dingen gewoon NIET gebeuren omdat een van ons dat niet wil. Ze zijn nog jong dus ze willen het in zo'n omgeving vaak niet alleen doen. Daarmee zijn de opties voor mij overzichtelijker; we gaan omstebeurt naar de dingen waar ze allebei leuk kunnen spelen en mijn aandacht hebben ze erbij. En dat dus AF EN TOE; niet wekelijks... Een gratis bosspeeltuin is ook een leuke plek: vaak help ik ze een beetje mee met hutten bouwen ofzo, en zijn we allemaal heel lekker bezig. Eten erbij en het is meteen bijzonder picknicken. Maar er zijn nu dus seizoenskaarten voor het kinderpretparkje dus vandaar dat ik daar ook naar toe wil. Daar kan ook heel leuk gegraven en geklommen worden, maar er zijn ook trampolines en wat kleine attracties.Dit is in mijn ogen nou net het leerdoel van speelafspraakjes! Door al dit soort 'conflicten' uit de weg te gaan, leer je een kind niet met deze frustratie om te gaan.
[...]
Tja; als je de OP al niet helemaal leest, houdt het op. Ik schrijf duidelijk dat het bijvoorbeeld bij een goed vriendje om een keer of 3 per seizoen mee zal gaan maximaal. Je trekt alles dus nogal uit zijn verband.
Bovendien laat ik kinderen van 4 en 5 niet in de buurt struinen en hutten in bosjes bouwen. We wonen helaas niet in de polder. WEL kan ik met ze naar een bosspeeltuin gaan en ze daar hutten laten bouwen: minder kans dat ze dan onder een bus lopen oid. Ik vind het ook wel fijn om met zo op stap te gaan omdat de interactie vaak anders is. Thuis wil zo'n vriendje bijvoorbeeld "naar boven" maar mijn zoontje wil in de tuin zijn gereedschap demonstreren. Of de een wil een spelletje doen en de andere wil met de lego. In een speeltuin is het voor de kinderen veel duidelijker waar ze uit kunnen kiezen, en dat ze dat samen moeten beslissen. Als ze er niet uitkomen, bepaal ik de volgorde, maar het is veel duidelijker dat bepaalde dingen gewoon NIET gebeuren omdat een van ons dat niet wil. Ze zijn nog jong dus ze willen het in zo'n omgeving vaak niet alleen doen. Daarmee zijn de opties voor mij overzichtelijker; we gaan omstebeurt naar de dingen waar ze allebei leuk kunnen spelen en mijn aandacht hebben ze erbij. En dat dus AF EN TOE; niet wekelijks... Een gratis bosspeeltuin is ook een leuke plek: vaak help ik ze een beetje mee met hutten bouwen ofzo, en zijn we allemaal heel lekker bezig. Eten erbij en het is meteen bijzonder picknicken. Maar er zijn nu dus seizoenskaarten voor het kinderpretparkje dus vandaar dat ik daar ook naar toe wil. Daar kan ook heel leuk gegraven en geklommen worden, maar er zijn ook trampolines en wat kleine attracties.Dit is in mijn ogen nou net het leerdoel van speelafspraakjes! Door al dit soort 'conflicten' uit de weg te gaan, leer je een kind niet met deze frustratie om te gaan.
donderdag 9 april 2015 om 13:56
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 09 april 2015 @ 10:18:
[...]
Het gaat er niet om of iets een "angst": het zijn dingen waar ik thuis allemaal mee moet dealen, en ter plekke snel beslissingen over moet nemen. Dat is met mijn burn-out nu niet zo'n sterk punt meer. Dus ik heb liever minder beslissingen en dat is voor mij dus eerder buitenshuis. Kijk; thuis kan je alleen al over een beker met kinderen een heel gedoe hebben: zoon wil bijvoorbeeld limonade in een bijzondere beker en daar is er maar een van. Ga je dat je zoon dan verbieden omdat de gast zich anders tekort gedaan voelt? Vind zoon oneerlijk want anders mag het altijd wel. Of krijgt de gast gewoon een plastic beker, maar gaat die dan inderdaad piepen dat-ie ook een bijzondere beker wil? Als je ze meeneemt en een pak drinken en twee gewone bekers meeneemt, komt het bij zoon niet eens op om om de bijzondere beker te vragen want buiten heb je nou eenmaal minder keus. Ze schikken zich veel makkelijker naar wat er voor handen is zonder dat ze zich daarbij beperkt of tekortgedaan voelen.
Jemig, jij kun ook alleen maar in problemen denken en niet in oplossingen. Ook thuis kun je dat leuk oplossen, zonder strijd en zonder dat iemand zich te kort gedaan voelt. Met drie kinderen liep ik ook wel eens tegen zoiets aan. Weggaan lost dit soort dingen niet op. Je ontwijkt ze dan alleen maar. In een voorkomend geval zou ik twee glazen uit de kast nemen. Zeggen dat zulke grote jongens allebei nu wel uit een glas kunnen drinken. Ga je aan tafel zitten, maak je het gezellig en zal niemand over die beker beginnen.
Ook met heel bijzonder gevoelig speelgoed deden wij dat. Zoon had een doos Spectro, en een rauw-douw-vriendje. Als dat vriendje kwam, verdween dat dus achter slot en grendel. Afspraak met zoon dat hij dat met het bewuste vriendje nooit zou pakken. Prima mogelijk!
[...]
Het gaat er niet om of iets een "angst": het zijn dingen waar ik thuis allemaal mee moet dealen, en ter plekke snel beslissingen over moet nemen. Dat is met mijn burn-out nu niet zo'n sterk punt meer. Dus ik heb liever minder beslissingen en dat is voor mij dus eerder buitenshuis. Kijk; thuis kan je alleen al over een beker met kinderen een heel gedoe hebben: zoon wil bijvoorbeeld limonade in een bijzondere beker en daar is er maar een van. Ga je dat je zoon dan verbieden omdat de gast zich anders tekort gedaan voelt? Vind zoon oneerlijk want anders mag het altijd wel. Of krijgt de gast gewoon een plastic beker, maar gaat die dan inderdaad piepen dat-ie ook een bijzondere beker wil? Als je ze meeneemt en een pak drinken en twee gewone bekers meeneemt, komt het bij zoon niet eens op om om de bijzondere beker te vragen want buiten heb je nou eenmaal minder keus. Ze schikken zich veel makkelijker naar wat er voor handen is zonder dat ze zich daarbij beperkt of tekortgedaan voelen.
Jemig, jij kun ook alleen maar in problemen denken en niet in oplossingen. Ook thuis kun je dat leuk oplossen, zonder strijd en zonder dat iemand zich te kort gedaan voelt. Met drie kinderen liep ik ook wel eens tegen zoiets aan. Weggaan lost dit soort dingen niet op. Je ontwijkt ze dan alleen maar. In een voorkomend geval zou ik twee glazen uit de kast nemen. Zeggen dat zulke grote jongens allebei nu wel uit een glas kunnen drinken. Ga je aan tafel zitten, maak je het gezellig en zal niemand over die beker beginnen.
Ook met heel bijzonder gevoelig speelgoed deden wij dat. Zoon had een doos Spectro, en een rauw-douw-vriendje. Als dat vriendje kwam, verdween dat dus achter slot en grendel. Afspraak met zoon dat hij dat met het bewuste vriendje nooit zou pakken. Prima mogelijk!
donderdag 9 april 2015 om 14:42
To,
Stel dat ik jou ken van het schoolplein. Je lijkt me een redelijke, normale, aardige vrouw. Als jij met deze vraag bij mij komt zeg ik : nee, bedankt voor het aanbod maar mijn kleuter gaat niet mee. Niet op een schooldag, 30 min rijden, grotere speeltuin. Wel eens als ze ouder zijn, beste vriendjes ( ipv zomaar vriendjes) en het is een langere afspraak op een vrije dag of vakantiedag. Dan ken ik je beter en geef je een portemonnee mee met een tientje+ geld voor een ijsje oid. Maar niet zomaar opeens vandaag na school onverwacht mee - en dat gaat dus niet om het geld. Dat kan ik wel betalen maar dat wil ik niet. Maar stel nu dat onze kinderen langer bij elkaar in de klas zitten, en ik jullie gezin leer kennen en je verhalen hoor, en er langzaam achter kon hoe de boel bij jou in je hoofd werkt: dan kom ik tot de conclusie dat jij niet zo normaal in elkaar zit, en dat ik mijn kind dus niet onder jouw leiding mee ergens naar toe laat gaan. En dan wordt het een totaal" nee". Speel maar thuis, of niet. Jammer voor jouw kind, maar helaas. En ja, ik oordeel dan op basis van wat ik zie en hoor, en dat is vast niet volledig, correct en zo. Maar he: dat mag ik, en dat doe ik dus ook. Oordelen op basis van de info die ik heb. Jouw pech.
Stel dat ik jou ken van het schoolplein. Je lijkt me een redelijke, normale, aardige vrouw. Als jij met deze vraag bij mij komt zeg ik : nee, bedankt voor het aanbod maar mijn kleuter gaat niet mee. Niet op een schooldag, 30 min rijden, grotere speeltuin. Wel eens als ze ouder zijn, beste vriendjes ( ipv zomaar vriendjes) en het is een langere afspraak op een vrije dag of vakantiedag. Dan ken ik je beter en geef je een portemonnee mee met een tientje+ geld voor een ijsje oid. Maar niet zomaar opeens vandaag na school onverwacht mee - en dat gaat dus niet om het geld. Dat kan ik wel betalen maar dat wil ik niet. Maar stel nu dat onze kinderen langer bij elkaar in de klas zitten, en ik jullie gezin leer kennen en je verhalen hoor, en er langzaam achter kon hoe de boel bij jou in je hoofd werkt: dan kom ik tot de conclusie dat jij niet zo normaal in elkaar zit, en dat ik mijn kind dus niet onder jouw leiding mee ergens naar toe laat gaan. En dan wordt het een totaal" nee". Speel maar thuis, of niet. Jammer voor jouw kind, maar helaas. En ja, ik oordeel dan op basis van wat ik zie en hoor, en dat is vast niet volledig, correct en zo. Maar he: dat mag ik, en dat doe ik dus ook. Oordelen op basis van de info die ik heb. Jouw pech.
donderdag 9 april 2015 om 14:49
quote:Tmaar schreef op 09 april 2015 @ 11:08:
[...]
Dit geldt iig niet voor zwemles. 25 jaar geleden had ik met 6 jaar gewoon een A en B diploma (en daarna ben ik meteen op een sport gegaan). De meeste kinderen hier zijn 4 als ze starten, mijn dochter was met haar 5 jaar al aan de late kant. Met 5 beginnen is wel wat voor te zeggen, gezien kracht en wat beter instructies op kunnen volgen, maar om dan nog maar langer te gaan wachten (tot zoon er eindelijk eens zin in heeft) vind ik dan weer vreemd. Hier een zwemleerkracht als ouder: algemeen advies aan ouders is om niet voor het zesde jaar te beginnen. Uitzonderingen daargelaten (waterratjes die het in zich hebben en/of gewoon erg leuk vinden). Voor het zesde jaar op zwemles geeft amper sneller resultaat dan vanaf zes jaar. Wel heb je een stuk legere portemonnaie. Daar wordt vooral het zwembad rijk van. Vanaf zes vliegen ze doorgaans door de lessen heen en met vier a vijf jaar doen ze er drie keer langer over.
[...]
Dit geldt iig niet voor zwemles. 25 jaar geleden had ik met 6 jaar gewoon een A en B diploma (en daarna ben ik meteen op een sport gegaan). De meeste kinderen hier zijn 4 als ze starten, mijn dochter was met haar 5 jaar al aan de late kant. Met 5 beginnen is wel wat voor te zeggen, gezien kracht en wat beter instructies op kunnen volgen, maar om dan nog maar langer te gaan wachten (tot zoon er eindelijk eens zin in heeft) vind ik dan weer vreemd. Hier een zwemleerkracht als ouder: algemeen advies aan ouders is om niet voor het zesde jaar te beginnen. Uitzonderingen daargelaten (waterratjes die het in zich hebben en/of gewoon erg leuk vinden). Voor het zesde jaar op zwemles geeft amper sneller resultaat dan vanaf zes jaar. Wel heb je een stuk legere portemonnaie. Daar wordt vooral het zwembad rijk van. Vanaf zes vliegen ze doorgaans door de lessen heen en met vier a vijf jaar doen ze er drie keer langer over.
donderdag 9 april 2015 om 15:02
quote:bestpittig schreef op 09 april 2015 @ 14:49:
[...]
Hier een zwemleerkracht als ouder: algemeen advies aan ouders is om niet voor het zesde jaar te beginnen. Uitzonderingen daargelaten (waterratjes die het in zich hebben en/of gewoon erg leuk vinden). Voor het zesde jaar op zwemles geeft amper sneller resultaat dan vanaf zes jaar. Wel heb je een stuk legere portemonnaie. Daar wordt vooral het zwembad rijk van. Vanaf zes vliegen ze doorgaans door de lessen heen en met vier a vijf jaar doen ze er drie keer langer over.
Maar het is toch gewoon leuk en lekker om op "zwemles" te gaan. En dan zijn ze toch wat meer gewend aan het gaan zelf, snel aan en uitkleden etc.
Denk toch dat een kind dat nooit zwemt er minder snel doorheen vliegt dan een kind dat al van wat kleiner op zwemmen zit.
[...]
Hier een zwemleerkracht als ouder: algemeen advies aan ouders is om niet voor het zesde jaar te beginnen. Uitzonderingen daargelaten (waterratjes die het in zich hebben en/of gewoon erg leuk vinden). Voor het zesde jaar op zwemles geeft amper sneller resultaat dan vanaf zes jaar. Wel heb je een stuk legere portemonnaie. Daar wordt vooral het zwembad rijk van. Vanaf zes vliegen ze doorgaans door de lessen heen en met vier a vijf jaar doen ze er drie keer langer over.
Maar het is toch gewoon leuk en lekker om op "zwemles" te gaan. En dan zijn ze toch wat meer gewend aan het gaan zelf, snel aan en uitkleden etc.
Denk toch dat een kind dat nooit zwemt er minder snel doorheen vliegt dan een kind dat al van wat kleiner op zwemmen zit.
donderdag 9 april 2015 om 15:06
Maar is "snel" het diploma halen dan altijd beter dan "lang er over doen"? Ik zou het denk ik gevoelsmatiger fijner vinden dat ze per diploma een jaar trainen, dan dat ze in een jaar tijd A, B én C halen. (Dus liever met 5 jaar A, met 6,5 jaar B en met 8 jaar C) dan A, B en C alledrie kort na elkaar als ze net zes zijn.
donderdag 9 april 2015 om 15:10
Eens met Hejda.
TO ik begrijp je vraag. Maar ik zou mijn kind niet zomaar meegeven aan "een moeder" die ik niet goed ken. Dit is geen gewone speeltuin of thuis spelen. Maar (ook gezien de prijs en locatie) echt "een uitstapje". Dat doen de meeste mensen liever zelf met hun kinderen. Of samen met bevriende ouder(s) en hun kinderen.
Als het een kind zou zijn dat heel goed bevriend is met mijn kind en waarvan ik de ouders ook goed ken zou het een ander verhaal zijn.
Maar ik begrijp uit jouw post dat dit niet het geval is. Je wilt willekeurige kinderen uit de klas vragen. In zo'n geval zou ik dus geen toestemming geven. Dat gaat niet alleen om de prijs.
Ik vrees dat jouw persoonlijke situatie ook niet in je voordeel werkt. Als mensen jou beter leren kennen en weten van je stoornis zullen ze nog minder snel hun kinderen aan jou toevertrouwen. Je kunt immers slecht tegen drukte en het verlies van controle en overzicht. Dat is precies wat er gaat gebeuren in de grote speeltuinen (veel mensen, schreeuwende en rennende kinderen, kinderen luisteren minder goed etc).
Ik zou een kind dus alleen mee laten gaan met iemand die ik heel goed ken. Waarvan ik weet hoe hij/zij met zijn eigen en andermans kinderen omgaat.
TO ik begrijp je vraag. Maar ik zou mijn kind niet zomaar meegeven aan "een moeder" die ik niet goed ken. Dit is geen gewone speeltuin of thuis spelen. Maar (ook gezien de prijs en locatie) echt "een uitstapje". Dat doen de meeste mensen liever zelf met hun kinderen. Of samen met bevriende ouder(s) en hun kinderen.
Als het een kind zou zijn dat heel goed bevriend is met mijn kind en waarvan ik de ouders ook goed ken zou het een ander verhaal zijn.
Maar ik begrijp uit jouw post dat dit niet het geval is. Je wilt willekeurige kinderen uit de klas vragen. In zo'n geval zou ik dus geen toestemming geven. Dat gaat niet alleen om de prijs.
Ik vrees dat jouw persoonlijke situatie ook niet in je voordeel werkt. Als mensen jou beter leren kennen en weten van je stoornis zullen ze nog minder snel hun kinderen aan jou toevertrouwen. Je kunt immers slecht tegen drukte en het verlies van controle en overzicht. Dat is precies wat er gaat gebeuren in de grote speeltuinen (veel mensen, schreeuwende en rennende kinderen, kinderen luisteren minder goed etc).
Ik zou een kind dus alleen mee laten gaan met iemand die ik heel goed ken. Waarvan ik weet hoe hij/zij met zijn eigen en andermans kinderen omgaat.
donderdag 9 april 2015 om 15:12
donderdag 9 april 2015 om 15:17
quote:NYC schreef op 09 april 2015 @ 15:06:
Maar is "snel" het diploma halen dan altijd beter dan "lang er over doen"? Ik zou het denk ik gevoelsmatiger fijner vinden dat ze per diploma een jaar trainen, dan dat ze in een jaar tijd A, B én C halen. (Dus liever met 5 jaar A, met 6,5 jaar B en met 8 jaar C) dan A, B en C alledrie kort na elkaar als ze net zes zijn.
Geen idee toen ik kind was mocht je simpelweg niet eerder beginnen dan met 6 jaar..
Mijn eigen kinderen zijn ook beiden pas met 6 op zwemles gegaan..
Maar is "snel" het diploma halen dan altijd beter dan "lang er over doen"? Ik zou het denk ik gevoelsmatiger fijner vinden dat ze per diploma een jaar trainen, dan dat ze in een jaar tijd A, B én C halen. (Dus liever met 5 jaar A, met 6,5 jaar B en met 8 jaar C) dan A, B en C alledrie kort na elkaar als ze net zes zijn.
Geen idee toen ik kind was mocht je simpelweg niet eerder beginnen dan met 6 jaar..
Mijn eigen kinderen zijn ook beiden pas met 6 op zwemles gegaan..
donderdag 9 april 2015 om 15:18
iedereen mag zelf weten hoe jong het z´n kind op zwemles doet. Voor de zwemvaardigheid echter is het geen voordeel tov met zes jaar starten. Vergis je ook niet in het zgn. veilige aspect. Een kind van 5 dat in een riviertje of meertje valt kan toch verdrinken, ook al kan het zwemmen. Simpelweg omdat het anders is dan in het zwembad. Het water is kouder, donker, het is eng. De schrik kan makkelijk voor verlamming zorgen. Best hou je kinderen gewoon in het zicht met water in de buurt tot een jaar of acht a negen.
donderdag 9 april 2015 om 15:21
quote:bestpittig schreef op 09 april 2015 @ 14:49:
[...]
Hier een zwemleerkracht als ouder: algemeen advies aan ouders is om niet voor het zesde jaar te beginnen. Uitzonderingen daargelaten (waterratjes die het in zich hebben en/of gewoon erg leuk vinden). Voor het zesde jaar op zwemles geeft amper sneller resultaat dan vanaf zes jaar. Wel heb je een stuk legere portemonnaie. Daar wordt vooral het zwembad rijk van. Vanaf zes vliegen ze doorgaans door de lessen heen en met vier a vijf jaar doen ze er drie keer langer over.Ik vond tot 6 jaar wachten te lang duren. Wij zijn veel bij het water en ik wilde dat ze zo snel mogelijk zich boven water konden houden. Uiteraard hield ze altijd als een havik in de gaten, maar puur voor mijn eigen gemoedsrust. Jongste dochter was itt de oudste twee geen talent, maar had toch ruim voor haar 6e, met 1 keer zwemmen per week, haar ABC. Ik moet wel zeggen dat we alle kinderen vanaf baby af aan 1 keer per week lieten zwemmen.
[...]
Hier een zwemleerkracht als ouder: algemeen advies aan ouders is om niet voor het zesde jaar te beginnen. Uitzonderingen daargelaten (waterratjes die het in zich hebben en/of gewoon erg leuk vinden). Voor het zesde jaar op zwemles geeft amper sneller resultaat dan vanaf zes jaar. Wel heb je een stuk legere portemonnaie. Daar wordt vooral het zwembad rijk van. Vanaf zes vliegen ze doorgaans door de lessen heen en met vier a vijf jaar doen ze er drie keer langer over.Ik vond tot 6 jaar wachten te lang duren. Wij zijn veel bij het water en ik wilde dat ze zo snel mogelijk zich boven water konden houden. Uiteraard hield ze altijd als een havik in de gaten, maar puur voor mijn eigen gemoedsrust. Jongste dochter was itt de oudste twee geen talent, maar had toch ruim voor haar 6e, met 1 keer zwemmen per week, haar ABC. Ik moet wel zeggen dat we alle kinderen vanaf baby af aan 1 keer per week lieten zwemmen.
donderdag 9 april 2015 om 15:23
quote:hannaeva schreef op 09 april 2015 @ 11:53:
Niks mis met TO's zoon hoor. Klinkt gewoon als een wat gevoelig kind, zoals zovelen. En van TO mag ie zichzelf zijn.
Wat is toch altijd dat gezeik met uit je 'confortzone' moeten. Laat die kleuter lekker in zijn comfortzone.Je kind stimuleren de wereld om hem heen te verkennen, daarbij soms (door ouders begeleid) iets doen wat in eerste instantie spannend is, vind ik echt totaal iets anders dan 'puppy training'. Ik lees van deze TO (ook onder oude nick) alleen maar dingen waar kind bang voor is en wat dus uit de weg gegaan wordt. Er is niets mis met je kind zichzelf laten zijn en meegaan in het karakter van een kind, maar dat kan ook op een uitnodigende/ prikkelende manier, ipv altijd maar gaan zitten afwachten tot het initiatief bij kind vandaan komt.
Niks mis met TO's zoon hoor. Klinkt gewoon als een wat gevoelig kind, zoals zovelen. En van TO mag ie zichzelf zijn.
Wat is toch altijd dat gezeik met uit je 'confortzone' moeten. Laat die kleuter lekker in zijn comfortzone.Je kind stimuleren de wereld om hem heen te verkennen, daarbij soms (door ouders begeleid) iets doen wat in eerste instantie spannend is, vind ik echt totaal iets anders dan 'puppy training'. Ik lees van deze TO (ook onder oude nick) alleen maar dingen waar kind bang voor is en wat dus uit de weg gegaan wordt. Er is niets mis met je kind zichzelf laten zijn en meegaan in het karakter van een kind, maar dat kan ook op een uitnodigende/ prikkelende manier, ipv altijd maar gaan zitten afwachten tot het initiatief bij kind vandaan komt.
donderdag 9 april 2015 om 15:28
quote:bestpittig schreef op 09 april 2015 @ 15:18:
iedereen mag zelf weten hoe jong het z´n kind op zwemles doet. Voor de zwemvaardigheid echter is het geen voordeel tov met zes jaar starten. Vergis je ook niet in het zgn. veilige aspect. Een kind van 5 dat in een riviertje of meertje valt kan toch verdrinken, ook al kan het zwemmen. Simpelweg omdat het anders is dan in het zwembad. Het water is kouder, donker, het is eng. De schrik kan makkelijk voor verlamming zorgen. Best hou je kinderen gewoon in het zicht met water in de buurt tot een jaar of acht a negen.Uiteraard houdt je jonge kinderen altijd goed in de gaten. Maar ik als ouder ben niet onfeilbaar en dan geeft een 6-jarige met zwemdiploma's me toch een veiliger gevoel dan een even oud kind dat alleen nog maar watervrij is.
iedereen mag zelf weten hoe jong het z´n kind op zwemles doet. Voor de zwemvaardigheid echter is het geen voordeel tov met zes jaar starten. Vergis je ook niet in het zgn. veilige aspect. Een kind van 5 dat in een riviertje of meertje valt kan toch verdrinken, ook al kan het zwemmen. Simpelweg omdat het anders is dan in het zwembad. Het water is kouder, donker, het is eng. De schrik kan makkelijk voor verlamming zorgen. Best hou je kinderen gewoon in het zicht met water in de buurt tot een jaar of acht a negen.Uiteraard houdt je jonge kinderen altijd goed in de gaten. Maar ik als ouder ben niet onfeilbaar en dan geeft een 6-jarige met zwemdiploma's me toch een veiliger gevoel dan een even oud kind dat alleen nog maar watervrij is.
donderdag 9 april 2015 om 15:32
quote:evelien2010 schreef op 09 april 2015 @ 15:10:
Eens met Hejda.
TO ik begrijp je vraag. Maar ik zou mijn kind niet zomaar meegeven aan "een moeder" die ik niet goed ken. Dit is geen gewone speeltuin of thuis spelen. Maar (ook gezien de prijs en locatie) echt "een uitstapje". Dat doen de meeste mensen liever zelf met hun kinderen. Of samen met bevriende ouder(s) en hun kinderen.
Als het een kind zou zijn dat heel goed bevriend is met mijn kind en waarvan ik de ouders ook goed ken zou het een ander verhaal zijn.
Maar ik begrijp uit jouw post dat dit niet het geval is. Je wilt willekeurige kinderen uit de klas vragen. In zo'n geval zou ik dus geen toestemming geven. Dat gaat niet alleen om de prijs.
Ik vrees dat jouw persoonlijke situatie ook niet in je voordeel werkt. Als mensen jou beter leren kennen en weten van je stoornis zullen ze nog minder snel hun kinderen aan jou toevertrouwen. Je kunt immers slecht tegen drukte en het verlies van controle en overzicht. Dat is precies wat er gaat gebeuren in de grote speeltuinen (veel mensen, schreeuwende en rennende kinderen, kinderen luisteren minder goed etc).
Ik zou een kind dus alleen mee laten gaan met iemand die ik heel goed ken. Waarvan ik weet hoe hij/zij met zijn eigen en andermans kinderen omgaat.
Helemaal mee eens. Of mijn kind met iemand mee mag, heeft ook heel veel met mijn onderbuik gevoel te maken. Zeker toen ze zo klein waren! Nu zijn het (pré)pubers en maken ze zelf steeds beter die inschatting. Zoon van 11 ging pas met vriendje mee om te weken aan een project, en was binnen een half uur thuis. Ouders van vriendje waren niet thuis, kinderen gingen op een spelcomputer spellen van 18+ spelen. Zittend op de salontafel. Zoon zag dat project dus niet uitgevoerd worden en kwam naar huis, vooral omdat de situatie voor hem te ongemakkelijk was. Wat zoon niet weet en ik wel, is dat deze moeder ook mijn kind als kleuter al eens uitgenodigd had en niet ik dat op onderbuikgevoelens had geweigerd!
En die onderbuikgevoelens zijn gebaseerd op heel weinig. Ik zie haar met de kinderen omgaan op het schoolplein, kom haar tegen in de supermarkt, ruik een geur van sigaretten en alcohol. Zie haar rijden door de wijk, dat soort dingen. Gewoon een vaag gevoel van; bij twijfel niet doen!
Eens met Hejda.
TO ik begrijp je vraag. Maar ik zou mijn kind niet zomaar meegeven aan "een moeder" die ik niet goed ken. Dit is geen gewone speeltuin of thuis spelen. Maar (ook gezien de prijs en locatie) echt "een uitstapje". Dat doen de meeste mensen liever zelf met hun kinderen. Of samen met bevriende ouder(s) en hun kinderen.
Als het een kind zou zijn dat heel goed bevriend is met mijn kind en waarvan ik de ouders ook goed ken zou het een ander verhaal zijn.
Maar ik begrijp uit jouw post dat dit niet het geval is. Je wilt willekeurige kinderen uit de klas vragen. In zo'n geval zou ik dus geen toestemming geven. Dat gaat niet alleen om de prijs.
Ik vrees dat jouw persoonlijke situatie ook niet in je voordeel werkt. Als mensen jou beter leren kennen en weten van je stoornis zullen ze nog minder snel hun kinderen aan jou toevertrouwen. Je kunt immers slecht tegen drukte en het verlies van controle en overzicht. Dat is precies wat er gaat gebeuren in de grote speeltuinen (veel mensen, schreeuwende en rennende kinderen, kinderen luisteren minder goed etc).
Ik zou een kind dus alleen mee laten gaan met iemand die ik heel goed ken. Waarvan ik weet hoe hij/zij met zijn eigen en andermans kinderen omgaat.
Helemaal mee eens. Of mijn kind met iemand mee mag, heeft ook heel veel met mijn onderbuik gevoel te maken. Zeker toen ze zo klein waren! Nu zijn het (pré)pubers en maken ze zelf steeds beter die inschatting. Zoon van 11 ging pas met vriendje mee om te weken aan een project, en was binnen een half uur thuis. Ouders van vriendje waren niet thuis, kinderen gingen op een spelcomputer spellen van 18+ spelen. Zittend op de salontafel. Zoon zag dat project dus niet uitgevoerd worden en kwam naar huis, vooral omdat de situatie voor hem te ongemakkelijk was. Wat zoon niet weet en ik wel, is dat deze moeder ook mijn kind als kleuter al eens uitgenodigd had en niet ik dat op onderbuikgevoelens had geweigerd!
En die onderbuikgevoelens zijn gebaseerd op heel weinig. Ik zie haar met de kinderen omgaan op het schoolplein, kom haar tegen in de supermarkt, ruik een geur van sigaretten en alcohol. Zie haar rijden door de wijk, dat soort dingen. Gewoon een vaag gevoel van; bij twijfel niet doen!
donderdag 9 april 2015 om 15:38
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 09 april 2015 @ 10:55:
[...]
De hond was er eerst. Hij was er VOOR mijn diagnose van asperger, VOOR mijn burn-out, VOORDAT mijn man vastliep op zijn werk, VOOR de geboorte van onze zoon. Ik heb ook gewoon 36 uur gewerkt met een groeiende carrière in de afgelopen 12 jaar dus het was geen rare keus toen we er aan begonnen (man was toen huisman dus hond kreeg voldoende aandacht). de hond is 12 dus hij krijgt zijn laatste goede jaren bij ons. Onze tweede hond is vorig jaar onverwacht overleden. We zijn blij met dit beest en ik ben blij dat mijn zoon er mee opgroeit. Tja; het kost ook energie. Leven kost energie... Een gezin kost energie... Ik ben dankbaar dat ik het meemaak en betaal de tol van op mijn tenen lopen. Als hij dood gaat, komt er waarschijnlijk geen nieuwe hond, hoewel de boswandelingen heel goed voor me zijn.Spreek je jezelf niet enorm tegen nu? De hond was er vóórdat je man vastliep op zijn werk maar hij was wel huisman?
[...]
De hond was er eerst. Hij was er VOOR mijn diagnose van asperger, VOOR mijn burn-out, VOORDAT mijn man vastliep op zijn werk, VOOR de geboorte van onze zoon. Ik heb ook gewoon 36 uur gewerkt met een groeiende carrière in de afgelopen 12 jaar dus het was geen rare keus toen we er aan begonnen (man was toen huisman dus hond kreeg voldoende aandacht). de hond is 12 dus hij krijgt zijn laatste goede jaren bij ons. Onze tweede hond is vorig jaar onverwacht overleden. We zijn blij met dit beest en ik ben blij dat mijn zoon er mee opgroeit. Tja; het kost ook energie. Leven kost energie... Een gezin kost energie... Ik ben dankbaar dat ik het meemaak en betaal de tol van op mijn tenen lopen. Als hij dood gaat, komt er waarschijnlijk geen nieuwe hond, hoewel de boswandelingen heel goed voor me zijn.Spreek je jezelf niet enorm tegen nu? De hond was er vóórdat je man vastliep op zijn werk maar hij was wel huisman?
donderdag 9 april 2015 om 16:31
quote:NYC schreef op 09 april 2015 @ 15:06:
Maar is "snel" het diploma halen dan altijd beter dan "lang er over doen"? Ik zou het denk ik gevoelsmatiger fijner vinden dat ze per diploma een jaar trainen, dan dat ze in een jaar tijd A, B én C halen. (Dus liever met 5 jaar A, met 6,5 jaar B en met 8 jaar C) dan A, B en C alledrie kort na elkaar als ze net zes zijn.Hier ging de vlag uit toen eindelijk B binnen was. Eindelijk van die zwemlessen af. Ik vond het niks en mijn kind net zo.
Maar is "snel" het diploma halen dan altijd beter dan "lang er over doen"? Ik zou het denk ik gevoelsmatiger fijner vinden dat ze per diploma een jaar trainen, dan dat ze in een jaar tijd A, B én C halen. (Dus liever met 5 jaar A, met 6,5 jaar B en met 8 jaar C) dan A, B en C alledrie kort na elkaar als ze net zes zijn.Hier ging de vlag uit toen eindelijk B binnen was. Eindelijk van die zwemlessen af. Ik vond het niks en mijn kind net zo.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
donderdag 9 april 2015 om 16:35
quote:anky schreef op 09 april 2015 @ 15:28:
[...]
dan geeft een 6-jarige met zwemdiploma's me toch een veiliger gevoel Daar gaat het dan ook om, het gevoel. Dat geeft verder weinig, maar het geeft ook geen garanties. Een kind van 6 met zwemdiploma´s kan net zo goed roekelozer zijn, want Ikke kan swemmuh. Waar een bang kind ver uit de buurt blijft van water.
[...]
dan geeft een 6-jarige met zwemdiploma's me toch een veiliger gevoel Daar gaat het dan ook om, het gevoel. Dat geeft verder weinig, maar het geeft ook geen garanties. Een kind van 6 met zwemdiploma´s kan net zo goed roekelozer zijn, want Ikke kan swemmuh. Waar een bang kind ver uit de buurt blijft van water.
donderdag 9 april 2015 om 16:59
Eigenlijk vind ik het voorbeeld met de bekers wel tekenend. Ik ken niemand voor wie zo'n situatie een probleem is. Dat jij dat wel als een probleem ziet: dat is zorgelijk. Want weet je: op de inhoud maakt het echt niet uit wat je doet. Er zijn talloze oplossingen mogelijk, de een wellicht wat eleganter dan de ander, maar alles is goed. Als je het maar aan 2 kleuters kan verkopen: hier is jullie drinken. Dat jij dat zelfvertrouwen mist, een dergelijke simpele situatie tot probleem maakt, dat is de reden dat sommigen jou met vreemde ogen zullen bekijken en hun kind niet aan jou toevertrouwen.
donderdag 9 april 2015 om 20:20
quote:granny71 schreef op 09 april 2015 @ 12:15:
[...]
Het laatste ben ik bang.
Zie het in mijn omgeving ook redelijk vaak.
Ouders bang voor honden/reptielen/vogels, kinderen ook panisch.
Ouders die niet durven te zwemmen, kinderen met enorme watervrees.
Kinderen leren door wat ze ouders zien doen.Nou die van mij niet. Mijn ass'er vindt alles eng en als het aan hem zou liggen zou hij nergens komen. Terwijl ik best avontuurlijk ingesteld ben en van alles wil doen (ook ass).
[...]
Het laatste ben ik bang.
Zie het in mijn omgeving ook redelijk vaak.
Ouders bang voor honden/reptielen/vogels, kinderen ook panisch.
Ouders die niet durven te zwemmen, kinderen met enorme watervrees.
Kinderen leren door wat ze ouders zien doen.Nou die van mij niet. Mijn ass'er vindt alles eng en als het aan hem zou liggen zou hij nergens komen. Terwijl ik best avontuurlijk ingesteld ben en van alles wil doen (ook ass).
donderdag 9 april 2015 om 20:29
TO, dat je mensen in je huis niet prettig vindt herken ik wel een beetje, maar ik heb dat gelukkig vooral met volwassenen. Ik heb klassiek autisme. Mijn zoon heeft een grote kamer maar durft daar niet te spelen, dus zit hij altijd met vrienden beneden, vaak achter de pc of wii, of ik stuur ze naar buiten (bij mooi weer minstens de helft van de tijd buiten spelen is de regel hier). Toen hij kleiner was, hij is nu 11, ging ik mee naar de speeltuin of het park.
Wij nemen volgende week voor de tweede keer een vriendin mee naar de efteling. Haar moeder biedt dan steeds aan om te betalen, maar dat sla ik af want wij nodigen haar uit. Vorig jaar heeft een buurvrouw mij en zoon meegevraagd naar Plaswijck en na afloop naar de mcDonalds en dat wilde zij allemaal betalen voor ons! Niet dus, ik betaal lekker zelf. Ik was al blij dat we mee konden rijden, ik heb zelf geen auto. Als er een vriendje meegaat naar het zwembad betaal ik ook voor het vriendje, hij krijgt dan meestal wat lekkers mee voor iedereen of wat geld voor een ijsje.
Wij nemen volgende week voor de tweede keer een vriendin mee naar de efteling. Haar moeder biedt dan steeds aan om te betalen, maar dat sla ik af want wij nodigen haar uit. Vorig jaar heeft een buurvrouw mij en zoon meegevraagd naar Plaswijck en na afloop naar de mcDonalds en dat wilde zij allemaal betalen voor ons! Niet dus, ik betaal lekker zelf. Ik was al blij dat we mee konden rijden, ik heb zelf geen auto. Als er een vriendje meegaat naar het zwembad betaal ik ook voor het vriendje, hij krijgt dan meestal wat lekkers mee voor iedereen of wat geld voor een ijsje.
donderdag 9 april 2015 om 20:44
Best prijzig. Een bezoekje aan Ballorig is goedkoper (exclusief de consumpties dan).
Als wij een vriendje uitnodigen om ergens mee naar toe te gaan betalen we zelf. Als je eigenlijk zelf de entree voor het vriendje niet wilt betalen doe je er verstandiger aan om gewoon niemand uit te nodigen. Ik zou eerder zeggen kijk of je kind vriendjes kan worden met een andere vaste speeltuinklant. Dan kan je in de speeltuin zelf afspreken.
Bovendien schrijf je dat hij zich uren kan vermaken, dus eigenlijk heeft hij geen vriendje nodig om zich daar te entertainen. Een vriendje mee is wellicht extra leuk, maar moet je als ouder het dan altijd nog net een tikkeltje leuker maken?
Bewaar de speeltuinmiddagjes gewoon voor als je alleen bent met je kind en ga met een speelafspraakje lekker naar de kinderboerderij of maak een rondje langs alle gratis speeltuintjes in de wijk. Hebben wij laatst ook gedaan. Gratis kinderboerderij en daarna nog een ijsje bij de snackbar voor 75 cent. Het vriendje wilde gelijk op korte termijn weer afspreken omdat hij zo'n gezellige middag had gehad. Plezier hoeft niet veel te kosten, zolang je maar een beetje creatief denkt.
Als wij een vriendje uitnodigen om ergens mee naar toe te gaan betalen we zelf. Als je eigenlijk zelf de entree voor het vriendje niet wilt betalen doe je er verstandiger aan om gewoon niemand uit te nodigen. Ik zou eerder zeggen kijk of je kind vriendjes kan worden met een andere vaste speeltuinklant. Dan kan je in de speeltuin zelf afspreken.
Bovendien schrijf je dat hij zich uren kan vermaken, dus eigenlijk heeft hij geen vriendje nodig om zich daar te entertainen. Een vriendje mee is wellicht extra leuk, maar moet je als ouder het dan altijd nog net een tikkeltje leuker maken?
Bewaar de speeltuinmiddagjes gewoon voor als je alleen bent met je kind en ga met een speelafspraakje lekker naar de kinderboerderij of maak een rondje langs alle gratis speeltuintjes in de wijk. Hebben wij laatst ook gedaan. Gratis kinderboerderij en daarna nog een ijsje bij de snackbar voor 75 cent. Het vriendje wilde gelijk op korte termijn weer afspreken omdat hij zo'n gezellige middag had gehad. Plezier hoeft niet veel te kosten, zolang je maar een beetje creatief denkt.
donderdag 9 april 2015 om 21:33
eens met oa hejda en evelien 2010.
Op basis van wat ik zou zien,jou gedrag, zou ik dochter niet met je mee laten gaan, en dan gaat het me nog niet eens om het geld, dat zou me bij een andere ouder nl niets uitmaken.
Zelf ga ik ook vaak met m,n dochter alleen naar een grotere speeltuin, pretpark, dierentuin noem maar op, zonder vriendinnetjes van haar. Eigenlijk altijd raakt ze tijdens het spelen wel aan de praat met andere kindjes, waar ze dan lekker mee gaat verder spelen. Jonge kinderen maken zo makkelijk vriendjes, daar hebben ze hun vaste vriendjes niet bij nodig in een speeltuin.
Op basis van wat ik zou zien,jou gedrag, zou ik dochter niet met je mee laten gaan, en dan gaat het me nog niet eens om het geld, dat zou me bij een andere ouder nl niets uitmaken.
Zelf ga ik ook vaak met m,n dochter alleen naar een grotere speeltuin, pretpark, dierentuin noem maar op, zonder vriendinnetjes van haar. Eigenlijk altijd raakt ze tijdens het spelen wel aan de praat met andere kindjes, waar ze dan lekker mee gaat verder spelen. Jonge kinderen maken zo makkelijk vriendjes, daar hebben ze hun vaste vriendjes niet bij nodig in een speeltuin.
