Kinderen
alle pijlers
Wanneer juiste moment voor 1e kindje..???
woensdag 3 september 2008 om 15:59
Hallo allemaal,
Ik ben 23, vriend is 25 en (sinds enkele maanden) samenwonend.
Vriend heeft net nieuwe baan (jaarcontract 38u), ik afgelopen zomer afgestudeerd en 2 banen (oproepcontract voor 12u en jaarcontract voor 24u).
Hoewel ik nog jong ben, is er zeker een kinderwens. Maar... wat is een juist moment?
Ik ben starter op de arbeidsmarkt, heb een jaarcontract dus te weinig financiele zekerheid. Ook wil ik het liefst eerst trouwen en een huis kopen, voordat er een kindje bij komt.
En ben ik niet te jong, ga ik niet vanalles 'missen' wanneer er een kindje is? (denk aan verre reizen met z'n tweetjes etc).
Aan de andere kant, misschien duurt het erg lang voordat ik zwanger wordt dus dan zijn al die obstakels die ik nu zie niet meer van toepassing...
Ik ben een enorme twijfelkont zoals jullie merken, maar wie weet dat jullie adviezen/tips kunnen geven waardoor ik meer helderheid krijg.
Dan nog een obstakel: hoewel mijn vriend zeker kinderen wil, krijgt hij het benauwd als ik er over begin... Dat is weer iets wat me eigenlijk het signaal geeft dat het niet het goede moment is...
Het zou fijn zijn als jullie ervaringen met me willen delen..
Is het herkenbaar? Of juist helemaal niet en waarom?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Liefs
Ik ben 23, vriend is 25 en (sinds enkele maanden) samenwonend.
Vriend heeft net nieuwe baan (jaarcontract 38u), ik afgelopen zomer afgestudeerd en 2 banen (oproepcontract voor 12u en jaarcontract voor 24u).
Hoewel ik nog jong ben, is er zeker een kinderwens. Maar... wat is een juist moment?
Ik ben starter op de arbeidsmarkt, heb een jaarcontract dus te weinig financiele zekerheid. Ook wil ik het liefst eerst trouwen en een huis kopen, voordat er een kindje bij komt.
En ben ik niet te jong, ga ik niet vanalles 'missen' wanneer er een kindje is? (denk aan verre reizen met z'n tweetjes etc).
Aan de andere kant, misschien duurt het erg lang voordat ik zwanger wordt dus dan zijn al die obstakels die ik nu zie niet meer van toepassing...
Ik ben een enorme twijfelkont zoals jullie merken, maar wie weet dat jullie adviezen/tips kunnen geven waardoor ik meer helderheid krijg.
Dan nog een obstakel: hoewel mijn vriend zeker kinderen wil, krijgt hij het benauwd als ik er over begin... Dat is weer iets wat me eigenlijk het signaal geeft dat het niet het goede moment is...
Het zou fijn zijn als jullie ervaringen met me willen delen..
Is het herkenbaar? Of juist helemaal niet en waarom?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Liefs
woensdag 3 september 2008 om 17:30
Lieve Jill,
Ik wil je verder echt niet beïnvloeden, maar waarom zou het nu wel lukken en op je 30ste niet? Natuurlijk kan er van alles gebeuren maar dat is altijd zo.
Laat je alsjeblieft niet gek maken door mensen met verhalen over verminderd vruchtbaar etc. dáár moet je de beslissing niet van af laten hangen vind ik.
Op mij kom je in ieder geval heel verstandig over en ik vind het bewonderenswaardig dat je er zo over nadenkt.
Mijn advies: praat er met vriend over. Vertel over je verlangens en over je twijfels. Geef bij hem aan dat je dat niet doet om hem om te praten, maar juist om dichter tot elkaar over dit onderwerp te komen.
En respecteer elkaar er dan in.
Geldt ook voor hem.
Ik geloof je op je woord dat je een goede relatie hebt, maar als hij niet bereid is, om serieus met jou over dit onderwerp te praten, dan mag je je , achter de oren krabben of het nu wel het juiste moment is.
Ik wens je veel succes en sterkte met de beslissing!
Ik wil je verder echt niet beïnvloeden, maar waarom zou het nu wel lukken en op je 30ste niet? Natuurlijk kan er van alles gebeuren maar dat is altijd zo.
Laat je alsjeblieft niet gek maken door mensen met verhalen over verminderd vruchtbaar etc. dáár moet je de beslissing niet van af laten hangen vind ik.
Op mij kom je in ieder geval heel verstandig over en ik vind het bewonderenswaardig dat je er zo over nadenkt.
Mijn advies: praat er met vriend over. Vertel over je verlangens en over je twijfels. Geef bij hem aan dat je dat niet doet om hem om te praten, maar juist om dichter tot elkaar over dit onderwerp te komen.
En respecteer elkaar er dan in.
Geldt ook voor hem.
Ik geloof je op je woord dat je een goede relatie hebt, maar als hij niet bereid is, om serieus met jou over dit onderwerp te praten, dan mag je je , achter de oren krabben of het nu wel het juiste moment is.
Ik wens je veel succes en sterkte met de beslissing!
woensdag 3 september 2008 om 17:38
Hilde, ik weet niet of dat laatste stuk voor mij of voor sjalalaan bedoeld was, maar mijn vriend hoeft niet meer overgehaald te worden. Als het aan hem ligt beginnen we vandaag nog met proberen. De twijfels die ik heb liggen bij mezelf, en ik heb nu besloten om te wachten totdat ik niet meer onder mijn moedergevoelens uitkom haha. Ik geniet dus lekker van m'n leven zoals dat nu is en laat het allemaal wel op me af komen. Als ik de meeste vrouwen moet geloven, komt er een moment waarop je denkt; Nu wil ik een kind!
ow, en bedankt voor je geruststelling, ik hoor inderdaad zoveel verhalen over onvruchtbaarheid e.d. dat ik me daar een beetje gek door laat maken.
ow, en bedankt voor je geruststelling, ik hoor inderdaad zoveel verhalen over onvruchtbaarheid e.d. dat ik me daar een beetje gek door laat maken.
woensdag 3 september 2008 om 17:50
Oeps foutje....
Ik bedoelde idd TO Sjalaan, sorry...
Maar blij dat je er zo over denkt
Ik zal even een beetje uitleggen waarom ik er zo tegenover sta.
Ik ben zelf (AL, alarm!) 33 en ben getrouwd, heb al 10 jaar een stabiele relatie. Ben nog supergelukkig met hem en nog dol op hem.
Er zijn echter nog geen kindjes. Waarom niet?
Nou, ik zelf kom uit een gebroken gezin. Zonder er te veel over te vertellen, er was geen vader.
Mijn moeder was een bijstandsmoeder met 3 kids.
Het enige, wat ik echt, echt gemist heb, was niet het gebrek aan geld of goederen of mooi huis of eigen kamer etc.
Het enige wat ik echt heb gemist, is het feit dat mijn moeder nooit echt voor ons gegaan is.
Altijd was ze bezig met een man zoeken omdat ze zelf de geborgenheid nodig had.
Wij 3-en waren niet gepland.
Door dit verleden, twijfel ik zelf ontzettend over het moeder worden, vooropgesteld dat dit lukt natuurlijk.
Door haar egoistische houding ben ik erg bang om dit ook zo te doen bij een kindje van mijzelf. Ook omdat ik tijd voor mezelf nu nog ontzettend belangrijk vind. Verder ben ik door mijn jeugd en te zien wat er allemaal in de omgeving gebeurd ontzettend sceptisch geworden: er blijven tegenwoordig maar zo weinig mensen bij elkaar...
Maar aan de andere kant: mijn bio-klok tikt natuurlijk ook door en de omgeving vindt het nodig mij daar steeds fijntjes op te wijzen.
En ook ik raak vertederd bij het zien van een kleintje, en het lijkt me ontzettend leuk, een kleintje die op mijn man lijkt....
Ik heb voor mezelf besloten: zolang ik nog niet het oer-oer-gevoel heb, begin ik er maar niet aan. Komt dat nooit, dan heeft het zo moeten zijn. En kan ik straks geen kindjes (meer) krijgen, dan zal ik mij er bij neer moeten leggen.
Zolang ik nog twijfel, durf ik het gewoon niet aan.
Jullie veel succes!
Ik bedoelde idd TO Sjalaan, sorry...
Maar blij dat je er zo over denkt
Ik zal even een beetje uitleggen waarom ik er zo tegenover sta.
Ik ben zelf (AL, alarm!) 33 en ben getrouwd, heb al 10 jaar een stabiele relatie. Ben nog supergelukkig met hem en nog dol op hem.
Er zijn echter nog geen kindjes. Waarom niet?
Nou, ik zelf kom uit een gebroken gezin. Zonder er te veel over te vertellen, er was geen vader.
Mijn moeder was een bijstandsmoeder met 3 kids.
Het enige, wat ik echt, echt gemist heb, was niet het gebrek aan geld of goederen of mooi huis of eigen kamer etc.
Het enige wat ik echt heb gemist, is het feit dat mijn moeder nooit echt voor ons gegaan is.
Altijd was ze bezig met een man zoeken omdat ze zelf de geborgenheid nodig had.
Wij 3-en waren niet gepland.
Door dit verleden, twijfel ik zelf ontzettend over het moeder worden, vooropgesteld dat dit lukt natuurlijk.
Door haar egoistische houding ben ik erg bang om dit ook zo te doen bij een kindje van mijzelf. Ook omdat ik tijd voor mezelf nu nog ontzettend belangrijk vind. Verder ben ik door mijn jeugd en te zien wat er allemaal in de omgeving gebeurd ontzettend sceptisch geworden: er blijven tegenwoordig maar zo weinig mensen bij elkaar...
Maar aan de andere kant: mijn bio-klok tikt natuurlijk ook door en de omgeving vindt het nodig mij daar steeds fijntjes op te wijzen.
En ook ik raak vertederd bij het zien van een kleintje, en het lijkt me ontzettend leuk, een kleintje die op mijn man lijkt....
Ik heb voor mezelf besloten: zolang ik nog niet het oer-oer-gevoel heb, begin ik er maar niet aan. Komt dat nooit, dan heeft het zo moeten zijn. En kan ik straks geen kindjes (meer) krijgen, dan zal ik mij er bij neer moeten leggen.
Zolang ik nog twijfel, durf ik het gewoon niet aan.
Jullie veel succes!
woensdag 3 september 2008 om 18:26
Ik was net 22 toen ik voor de eerste keer zwanger was, helaas hier net zoals Ring 2 miskramen achter de rug en ga nu richting de 23 en nog geen goede zwangerschap.
Inmiddels ben ik van baan geswitcht en heb ik een contract via het uitzendbureau (kwam van vast) Tja, het leven loopt niet altijd zoals je het wilt. Wij gaan nu ook gewoon verder met proberen zwanger te raken (en blijven) ook al heb ik niets vasts. Het leven loopt toch zoals het loopt. Dat heb je niet in de hand.
Wij zijn 4 jaar bij elkaar, koopwoning, vriend heeft wel een contract voor o.t. In principe "klaar" maar dat zegt niet alles!
Inmiddels ben ik van baan geswitcht en heb ik een contract via het uitzendbureau (kwam van vast) Tja, het leven loopt niet altijd zoals je het wilt. Wij gaan nu ook gewoon verder met proberen zwanger te raken (en blijven) ook al heb ik niets vasts. Het leven loopt toch zoals het loopt. Dat heb je niet in de hand.
Wij zijn 4 jaar bij elkaar, koopwoning, vriend heeft wel een contract voor o.t. In principe "klaar" maar dat zegt niet alles!
woensdag 3 september 2008 om 20:23
Ik ben ook 23, nouja bijna 24 en denk hier ook vaak aan. Al weet ik 100% zeker dat ik nog minstens 5 jaar wil wachten. Ik denk er meer aan ivm een "ongelukje" (normaal slik de pil dus als het goed is komt er geen "ongelukje")
Maar het is echt per persoon verschillend ik ken meiden/vrouwen die heel graag jong kinderen willen en anderen die willen wachten. Het is heel persoonlijk en het hangt er natuurlijk ook vanaf wat je belangrijk vindt. Wil je eerst getrouwd zijn, een eigen huis hebben, werk ervaring, gereisd hebben, gefeest hebben...noem maar op...heel anders, maar ook helemaal niks mis mee.
Ik studeer zelf pas over 2 jaar af, daarna wil ik minstens 1 jaar werken en daarna wat reizen. Dan heb ik het idee dat ik aan een 1e kind toe ben. Ook wil ik zeker genoeg spaargeld hebben, want een kind kost ook geld en ik wil ook later dat we comfortabel kunnen leven. Er zijn dus veel dingen die ik wil doen voordat ik mijn leven "vast zet" met een kind. Ik vind het wel heel leuk, maar nog niet
Dus...dat speelt voor mij mee, voor iedereen is het anders, maar ik denk dat het zeker belangrijk is dat jullie het allebei een goed moment vinden.
Ik lees net de post van Aruba en zo zie je al 2 heel verschillende verhalen....wat zij doet past bij haar (en haar vriend/man) en wat ik doe past bij mij en mijn vriend...
Maar het is echt per persoon verschillend ik ken meiden/vrouwen die heel graag jong kinderen willen en anderen die willen wachten. Het is heel persoonlijk en het hangt er natuurlijk ook vanaf wat je belangrijk vindt. Wil je eerst getrouwd zijn, een eigen huis hebben, werk ervaring, gereisd hebben, gefeest hebben...noem maar op...heel anders, maar ook helemaal niks mis mee.
Ik studeer zelf pas over 2 jaar af, daarna wil ik minstens 1 jaar werken en daarna wat reizen. Dan heb ik het idee dat ik aan een 1e kind toe ben. Ook wil ik zeker genoeg spaargeld hebben, want een kind kost ook geld en ik wil ook later dat we comfortabel kunnen leven. Er zijn dus veel dingen die ik wil doen voordat ik mijn leven "vast zet" met een kind. Ik vind het wel heel leuk, maar nog niet
Dus...dat speelt voor mij mee, voor iedereen is het anders, maar ik denk dat het zeker belangrijk is dat jullie het allebei een goed moment vinden.
Ik lees net de post van Aruba en zo zie je al 2 heel verschillende verhalen....wat zij doet past bij haar (en haar vriend/man) en wat ik doe past bij mij en mijn vriend...
woensdag 3 september 2008 om 20:35
quote:RosieRo schreef op 03 september 2008 @ 16:36:
Ach, juiste moment, juiste moment..zwaaaar overschat
wij waren onder de 20, ik zonder opleiding, man voor zn eindexamen, 5 maanden een stel, en voila, foutje, bedankt. Ik had wel een goede, zelfstandige woning, dat wel.
fast forward naar nu, 12 jaar later:
inmiddels nog steeds heel happy samen, twee kinderen, allebei mooie carriere en academische opleiding.Wauw! Dit vind ik echt knap!!
Ach, juiste moment, juiste moment..zwaaaar overschat
wij waren onder de 20, ik zonder opleiding, man voor zn eindexamen, 5 maanden een stel, en voila, foutje, bedankt. Ik had wel een goede, zelfstandige woning, dat wel.
fast forward naar nu, 12 jaar later:
inmiddels nog steeds heel happy samen, twee kinderen, allebei mooie carriere en academische opleiding.Wauw! Dit vind ik echt knap!!
woensdag 3 september 2008 om 20:50
quote:sjalalaan schreef op 03 september 2008 @ 16:33:
[...]
Ik vind het niet warrig, eerder herkenbaar
Met name de twijfels over het niet meteen zwanger worden maken dat ik er nu al zo mee bezig ben. Stel je voor dat ik het moment uitstel en dat het dan niet wil lukken....!Dat dacht ik ook altijd. Toch was er maar echt 1 keer nodig om zwanger te worden bij ons. Zo kan het dus ook gaan. Dus tja er is denk ik geen wijsheid hierin behalve dat jullie het allebei moeten willen. Ik heb uiteindelijk een verrassingszwangerschap en ik merk nu dat je er ook echt in die maanden naar toe leeft. Waar ik rationeel gezien nog wel een paar jaar gewacht zou hebben heb ik nu meer het gevoel dat je altijd iets zult moeten aanpassen en het dus nooit echt perfect uitkomt. Als je er allebei klaar voor bent zou ik er voor gaan.
[...]
Ik vind het niet warrig, eerder herkenbaar
Met name de twijfels over het niet meteen zwanger worden maken dat ik er nu al zo mee bezig ben. Stel je voor dat ik het moment uitstel en dat het dan niet wil lukken....!Dat dacht ik ook altijd. Toch was er maar echt 1 keer nodig om zwanger te worden bij ons. Zo kan het dus ook gaan. Dus tja er is denk ik geen wijsheid hierin behalve dat jullie het allebei moeten willen. Ik heb uiteindelijk een verrassingszwangerschap en ik merk nu dat je er ook echt in die maanden naar toe leeft. Waar ik rationeel gezien nog wel een paar jaar gewacht zou hebben heb ik nu meer het gevoel dat je altijd iets zult moeten aanpassen en het dus nooit echt perfect uitkomt. Als je er allebei klaar voor bent zou ik er voor gaan.
anoniem_58672 wijzigde dit bericht op 03-09-2008 20:51
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
% gewijzigd
woensdag 3 september 2008 om 23:33
Eind 2005 begonnen bij mij de kriebels voor een kindje te komen (ik was toen 26, vriend bijna 30), maar vriend was er nog echt niet aan toe. Ik zou wel met de pil stoppen om mijn cyclus op gang te laten komen en dan zouden we wel zien wanneer we ervoor zouden gaan. Ik ben altijd wel bang geweest dat kinderen krijgen niet zo makkelijk zou gaan.
Na een half jaar nog geen menstruatie en vervolgens diagnose PCO, wilde ik toch wel snel naar het ziekenhuis voor behandelingen. Maar vriend dacht er nog steeds hetzelfde over.Hij had trouwens een vast contract, ik een jaarcontract en we hebben een aantal jaren een koopwoning. Trouwen zit nog wel in de planning. Na een paar maanden had ik hem toch overtuigd dat het leven niet ophoudt als je een kind krijgt, want dat was eigenlijk het voornaamste waar hij bang voor was, dat hij nooit meer weg kon of leuke dingen kon doen. Afgelopen december ben ik bevallen van ons dochtertje, ik heb een vast contract gekregen voor 24 uur (wat ik ook wilde) en vriend is helemaal dol op ons dochtertje, meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen!
Na een half jaar nog geen menstruatie en vervolgens diagnose PCO, wilde ik toch wel snel naar het ziekenhuis voor behandelingen. Maar vriend dacht er nog steeds hetzelfde over.Hij had trouwens een vast contract, ik een jaarcontract en we hebben een aantal jaren een koopwoning. Trouwen zit nog wel in de planning. Na een paar maanden had ik hem toch overtuigd dat het leven niet ophoudt als je een kind krijgt, want dat was eigenlijk het voornaamste waar hij bang voor was, dat hij nooit meer weg kon of leuke dingen kon doen. Afgelopen december ben ik bevallen van ons dochtertje, ik heb een vast contract gekregen voor 24 uur (wat ik ook wilde) en vriend is helemaal dol op ons dochtertje, meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen!
donderdag 4 september 2008 om 17:43
quote:Hilde2 schreef op 03 september 2008 @ 17:50:
Oeps foutje....
Ik bedoelde idd TO Sjalaan, sorry...
Maar blij dat je er zo over denkt
Ik zal even een beetje uitleggen waarom ik er zo tegenover sta.
Ik ben zelf (AL, alarm!) 33 en ben getrouwd, heb al 10 jaar een stabiele relatie. Ben nog supergelukkig met hem en nog dol op hem.
Er zijn echter nog geen kindjes. Waarom niet?
Nou, ik zelf kom uit een gebroken gezin. Zonder er te veel over te vertellen, er was geen vader.
Mijn moeder was een bijstandsmoeder met 3 kids.
Het enige, wat ik echt, echt gemist heb, was niet het gebrek aan geld of goederen of mooi huis of eigen kamer etc.
Het enige wat ik echt heb gemist, is het feit dat mijn moeder nooit echt voor ons gegaan is.
Altijd was ze bezig met een man zoeken omdat ze zelf de geborgenheid nodig had.
Wij 3-en waren niet gepland.
Door dit verleden, twijfel ik zelf ontzettend over het moeder worden, vooropgesteld dat dit lukt natuurlijk.
Door haar egoistische houding ben ik erg bang om dit ook zo te doen bij een kindje van mijzelf. Ook omdat ik tijd voor mezelf nu nog ontzettend belangrijk vind. Verder ben ik door mijn jeugd en te zien wat er allemaal in de omgeving gebeurd ontzettend sceptisch geworden: er blijven tegenwoordig maar zo weinig mensen bij elkaar...
Maar aan de andere kant: mijn bio-klok tikt natuurlijk ook door en de omgeving vindt het nodig mij daar steeds fijntjes op te wijzen.
En ook ik raak vertederd bij het zien van een kleintje, en het lijkt me ontzettend leuk, een kleintje die op mijn man lijkt....
Ik heb voor mezelf besloten: zolang ik nog niet het oer-oer-gevoel heb, begin ik er maar niet aan. Komt dat nooit, dan heeft het zo moeten zijn. En kan ik straks geen kindjes (meer) krijgen, dan zal ik mij er bij neer moeten leggen.
Zolang ik nog twijfel, durf ik het gewoon niet aan.
Jullie veel succes!
Mooi dat je je verhaal hier neer durft te zetten. Ik snap je twijfels en angst maar ik denk, juist door wat je hebt meegemaakt, dat de eventuele keuze voor een kindje heel bewust zal zijn en dat je niet dezelfde 'fouten' wil maken als je eigen moeder. Wat dat betreft heb je een goed voorbeeld van hoe jij het in ieder geval niet wil doen.. Dat maakt je denk ik alerter.
Maar wat je zegt, zolang je nog twijfelt, niet doen. Al vraag ik me ergens ook af of aanstaande moeders niet altijd blijven twijfelen? (van mezelf uitgaande: twjfelkont nr. 1)
Oeps foutje....
Ik bedoelde idd TO Sjalaan, sorry...
Maar blij dat je er zo over denkt
Ik zal even een beetje uitleggen waarom ik er zo tegenover sta.
Ik ben zelf (AL, alarm!) 33 en ben getrouwd, heb al 10 jaar een stabiele relatie. Ben nog supergelukkig met hem en nog dol op hem.
Er zijn echter nog geen kindjes. Waarom niet?
Nou, ik zelf kom uit een gebroken gezin. Zonder er te veel over te vertellen, er was geen vader.
Mijn moeder was een bijstandsmoeder met 3 kids.
Het enige, wat ik echt, echt gemist heb, was niet het gebrek aan geld of goederen of mooi huis of eigen kamer etc.
Het enige wat ik echt heb gemist, is het feit dat mijn moeder nooit echt voor ons gegaan is.
Altijd was ze bezig met een man zoeken omdat ze zelf de geborgenheid nodig had.
Wij 3-en waren niet gepland.
Door dit verleden, twijfel ik zelf ontzettend over het moeder worden, vooropgesteld dat dit lukt natuurlijk.
Door haar egoistische houding ben ik erg bang om dit ook zo te doen bij een kindje van mijzelf. Ook omdat ik tijd voor mezelf nu nog ontzettend belangrijk vind. Verder ben ik door mijn jeugd en te zien wat er allemaal in de omgeving gebeurd ontzettend sceptisch geworden: er blijven tegenwoordig maar zo weinig mensen bij elkaar...
Maar aan de andere kant: mijn bio-klok tikt natuurlijk ook door en de omgeving vindt het nodig mij daar steeds fijntjes op te wijzen.
En ook ik raak vertederd bij het zien van een kleintje, en het lijkt me ontzettend leuk, een kleintje die op mijn man lijkt....
Ik heb voor mezelf besloten: zolang ik nog niet het oer-oer-gevoel heb, begin ik er maar niet aan. Komt dat nooit, dan heeft het zo moeten zijn. En kan ik straks geen kindjes (meer) krijgen, dan zal ik mij er bij neer moeten leggen.
Zolang ik nog twijfel, durf ik het gewoon niet aan.
Jullie veel succes!
Mooi dat je je verhaal hier neer durft te zetten. Ik snap je twijfels en angst maar ik denk, juist door wat je hebt meegemaakt, dat de eventuele keuze voor een kindje heel bewust zal zijn en dat je niet dezelfde 'fouten' wil maken als je eigen moeder. Wat dat betreft heb je een goed voorbeeld van hoe jij het in ieder geval niet wil doen.. Dat maakt je denk ik alerter.
Maar wat je zegt, zolang je nog twijfelt, niet doen. Al vraag ik me ergens ook af of aanstaande moeders niet altijd blijven twijfelen? (van mezelf uitgaande: twjfelkont nr. 1)
donderdag 4 september 2008 om 17:46
quote:SnoopySnoopy schreef op 03 september 2008 @ 23:33:
Eind 2005 begonnen bij mij de kriebels voor een kindje te komen (ik was toen 26, vriend bijna 30), maar vriend was er nog echt niet aan toe. Ik zou wel met de pil stoppen om mijn cyclus op gang te laten komen en dan zouden we wel zien wanneer we ervoor zouden gaan. Ik ben altijd wel bang geweest dat kinderen krijgen niet zo makkelijk zou gaan.
Na een half jaar nog geen menstruatie en vervolgens diagnose PCO, wilde ik toch wel snel naar het ziekenhuis voor behandelingen. Maar vriend dacht er nog steeds hetzelfde over.Hij had trouwens een vast contract, ik een jaarcontract en we hebben een aantal jaren een koopwoning. Trouwen zit nog wel in de planning. Na een paar maanden had ik hem toch overtuigd dat het leven niet ophoudt als je een kind krijgt, want dat was eigenlijk het voornaamste waar hij bang voor was, dat hij nooit meer weg kon of leuke dingen kon doen. Afgelopen december ben ik bevallen van ons dochtertje, ik heb een vast contract gekregen voor 24 uur (wat ik ook wilde) en vriend is helemaal dol op ons dochtertje, meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen!
Mooi verhaal!! Heel veel geluk met jullie gezinnetje!
Heb vaker het idee dat mannen soms wat over de streep getrokken moeten worden, omdat inderdaad niet je hele leven ophoudt wanneer er een kindje is. Dat is maar net de houding die je zelf aanneemt. Ik ben van plan om (als het eens zover is) wel dingen met z'n tweeen te doen, zoals een weekendje weg waarbij opa en oma vast wel op willen passen. Daarnaast ook dingen voor jezelf, je bent dan wel moeder maar dat wil niet zeggen dat je nooit meer gek mag doen met je vriendinnen of eens lekker op stap kan gaan! Je hebt alleen net 1 persoontje extra in je leven om rekening mee te houden....
Eind 2005 begonnen bij mij de kriebels voor een kindje te komen (ik was toen 26, vriend bijna 30), maar vriend was er nog echt niet aan toe. Ik zou wel met de pil stoppen om mijn cyclus op gang te laten komen en dan zouden we wel zien wanneer we ervoor zouden gaan. Ik ben altijd wel bang geweest dat kinderen krijgen niet zo makkelijk zou gaan.
Na een half jaar nog geen menstruatie en vervolgens diagnose PCO, wilde ik toch wel snel naar het ziekenhuis voor behandelingen. Maar vriend dacht er nog steeds hetzelfde over.Hij had trouwens een vast contract, ik een jaarcontract en we hebben een aantal jaren een koopwoning. Trouwen zit nog wel in de planning. Na een paar maanden had ik hem toch overtuigd dat het leven niet ophoudt als je een kind krijgt, want dat was eigenlijk het voornaamste waar hij bang voor was, dat hij nooit meer weg kon of leuke dingen kon doen. Afgelopen december ben ik bevallen van ons dochtertje, ik heb een vast contract gekregen voor 24 uur (wat ik ook wilde) en vriend is helemaal dol op ons dochtertje, meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen!
Mooi verhaal!! Heel veel geluk met jullie gezinnetje!
Heb vaker het idee dat mannen soms wat over de streep getrokken moeten worden, omdat inderdaad niet je hele leven ophoudt wanneer er een kindje is. Dat is maar net de houding die je zelf aanneemt. Ik ben van plan om (als het eens zover is) wel dingen met z'n tweeen te doen, zoals een weekendje weg waarbij opa en oma vast wel op willen passen. Daarnaast ook dingen voor jezelf, je bent dan wel moeder maar dat wil niet zeggen dat je nooit meer gek mag doen met je vriendinnen of eens lekker op stap kan gaan! Je hebt alleen net 1 persoontje extra in je leven om rekening mee te houden....
