Kinderen
alle pijlers
Woonplaatsdilemma..
zondag 17 mei 2020 om 09:46
Hoi allemaal,
Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.
Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).
Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.
Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.
Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.
Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.
Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.
Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).
Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.
Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.
Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.
Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.
zondag 17 mei 2020 om 10:58
Misschien moet hij meer met het kind in het weekend zitten zodat jij naar je zus en moeder toe kan.
En jij iets minder rekening houden met de slaap tijd van je kind. Op een aparte kamer kan hij ook in slaap vallen terwijl jij met je moeder bij kletst. Dat doet mijn broer en schoonzus ook met hun kinderen. Echt een voordeel, ze kunnen nu overal in slaap vallen, ook met herrie!
En jij iets minder rekening houden met de slaap tijd van je kind. Op een aparte kamer kan hij ook in slaap vallen terwijl jij met je moeder bij kletst. Dat doet mijn broer en schoonzus ook met hun kinderen. Echt een voordeel, ze kunnen nu overal in slaap vallen, ook met herrie!
zondag 17 mei 2020 om 10:59
Wat ik me afvraag als ik jouw verhaal lees is of de taakverdeling op dagen dat jullie beide vrij zijn wel helemaal klopt. Zorgt hij wel eens voor jullie kind de hele dag zodat jij je handen vrij hebt om eens wat te plannen? Gaan jullie samen wel eens wat doen, als gezin?
Het klinkt alsof jij heel gebonden bent aan gezinsbeslommeringen, en hij daar in bijdraagt als hij niet werkt, sport of vrienden ziet. Eerste prioriteit voor jou, laatste prioriteit voor hem.
Het klinkt alsof jij heel gebonden bent aan gezinsbeslommeringen, en hij daar in bijdraagt als hij niet werkt, sport of vrienden ziet. Eerste prioriteit voor jou, laatste prioriteit voor hem.
zondag 17 mei 2020 om 11:02
Toen je in de je oude woonplaats woonde ging je toen wel vaak bij familie en vrienden langs? Vaker dan nu?
Wij zijn in mijn woonplaats gaan wonen. We wilden eerste ergens in het midden gaan wonen maar ik zag het echt niet voor me. In zijn woonplaats konden we ons alleen een huis veroorloven in de meest slechte wijken. Daarnaast waren we pas kort samen en kocht ik het huis alleen, daardoor was mijn mening doorslaggevend. Het duurt best een tijd voor je enigszins gewend bent, ik zie dat bij mijn vriend.
Wij zijn in mijn woonplaats gaan wonen. We wilden eerste ergens in het midden gaan wonen maar ik zag het echt niet voor me. In zijn woonplaats konden we ons alleen een huis veroorloven in de meest slechte wijken. Daarnaast waren we pas kort samen en kocht ik het huis alleen, daardoor was mijn mening doorslaggevend. Het duurt best een tijd voor je enigszins gewend bent, ik zie dat bij mijn vriend.
zondag 17 mei 2020 om 11:03
Als dit klopt is dit inderdaad ook iets om eens voor om tafel te gaan zitten. We leven in 2020 niet 1920. Zijn zorgtaak is evenredig aan de jouwepatchouli_ schreef: ↑17-05-2020 10:59Wat ik me afvraag als ik jouw verhaal lees is of de taakverdeling op dagen dat jullie beide vrij zijn wel helemaal klopt. Zorgt hij wel eens voor jullie kind de hele dag zodat jij je handen vrij hebt om eens wat te plannen? Gaan jullie samen wel eens wat doen, als gezin?
Het klinkt alsof jij heel gebonden bent aan gezinsbeslommeringen, en hij daar in bijdraagt als hij niet werkt, sport of vrienden ziet. Eerste prioriteit voor jou, laatste prioriteit voor hem.
zondag 17 mei 2020 om 11:09
patchouli_ schreef: ↑17-05-2020 10:59Het klinkt alsof jij heel gebonden bent aan gezinsbeslommeringen, en hij daar in bijdraagt als hij niet werkt, sport of vrienden ziet. Eerste prioriteit voor jou, laatste prioriteit voor hem.
.TijdvoorTaart schreef: ↑17-05-2020 11:03Als dit klopt is dit inderdaad ook iets om eens voor om tafel te gaan zitten. We leven in 2020 niet 1920. Zijn zorgtaak is evenredig aan de jouwe
Wel goed om dan ook eerlijk te kijken hoe zo’n scheve verdeling ontstaan is. Zit je zelf teveel op je kind TO, waardoor je man dan maar wat anders gaat doen?
zondag 17 mei 2020 om 11:20
Je wist waar je aan begon. Ik heb een beetje het idee dat de woonplaats vluchtig is gekozen. Jullie woonde nog niet samen en nu wel en meteen een kindje. Dat zijn een hoop veranderingen in 1,5 jaar tijd.
Hoe vaak zag je je vrienden en familie vroeger spontaan en hie spontaan zou het nu zijn als je daar zou wonen en je het alsnog tussen de slaapjes moet plannen?
Toen ik nog geen kinderen had ging ik regelmatig even spontaan naar mijn schoonzus. Maar nu we kinderen hebben moet er toch gepland worden. Die 45 minuten zouden mij dan niet in de weg staan. Ik rij naar mijn werk 2x 40 min per dag.
Hoe vaak zag je je vrienden en familie vroeger spontaan en hie spontaan zou het nu zijn als je daar zou wonen en je het alsnog tussen de slaapjes moet plannen?
Toen ik nog geen kinderen had ging ik regelmatig even spontaan naar mijn schoonzus. Maar nu we kinderen hebben moet er toch gepland worden. Die 45 minuten zouden mij dan niet in de weg staan. Ik rij naar mijn werk 2x 40 min per dag.
zondag 17 mei 2020 om 11:20
Je woont er pas anderhalf jaar. Dat lijkt lang, maar is het echt niet. Zeker niet omdat je in die periode ook nogal wat grote veranderingen meegemaakt: een huis kopen, verhuizen, ook nog eens naar een andere woonplaats én je hebt (voor het eerst) een kindje gekregen. Dat is niet niks. Dus heel logisch dat je in deze periode heel erg behoefte hebt aan oud en vertrouwd.
Ik heb hetzelfde meegemaakt, dus herken je gevoelens wel. Inmiddels woon ik vijf jaar in de woonplaats van mijn man, met twee kinderen. De oudste gaat naar school en nu pas begin ik écht contacten op te doen in de wijk. Ik heb me in de afgelopen vier jaar regelmatig behoorlijk eenzaam gevoeld. Tegelijkertijd ben ik me ook langzaam gaan richten op leven in deze woonplaats en dus het opdoen van nieuwe contacten. Probeer te denken in mogelijkheden, in plaats van in onmogelijkheden. Er kan meer dan je denkt!
Plus: Spontaan bij je familie en vrienden langsgaan met een baby/peuter: dat gaat niet. Ook niet als je weer in je oude woonplaats zou wonen. Je zal hoe dan ook toch rekening moeten houden met het ritme van je kind.
Maar: kinderen slapen ook in de auto. En zeker jonge kinderen kun je nog overal mee naartoe nemen: want over het algemeen slapen ze ook gewoon nog in de kinderwagen/buggy. Zo'n ritme kan je benauwen, zeker als het je eerste kind is. Maar je kan dat ritme dus ook prima aanhouden als je ergens anders bent. Echt waar, je hebt meer vrijheid dan je denkt: geniet ervan!
Mijn tips:
* Zorg voor een bedje bij je familie en laat het daar ook staan.
* Ga regelmatig een hele dag naar je ouders. Dat kan dus prima, zeker als je daar een bedje hebt staan. En als je er ook nog een pak luiers neerzet, hoef je bijna niks mee te nemen.
* Er logeren is ook leuk: heb je er met een beetje geluk ook meteen een oppas bij (opa en oma) en kun je lekker zonder kind een avond bij je vriendinnen op bezoek.
* Bezoek/logeren kan trouwens ook prima als je ouders aan het werk zijn: ik deed dat regelmatig: we ontbeten samen en dan had ik daarna een lekker rustig dagje in mijn oude woonplaats, dat voelde bijna als vakantie. En het is extra leuk om je kind te wandelen in een voor jou heel vertrouwde omgeving. Of nodig een vriendin uit om koffie te komen drinken. Of ga naar haar toe.
* Fiets met stoeltje neerzetten is inderdaad ook een goed idee: leuk om vanaf daar spontaan bij je zus langs te fietsen.
* Voor jezelf: ga op zoek naar een hobby/sport in je nieuwe woonplaats, zodat je nieuwe mensen leert kennen. Volgens mij heb je in elke stad ook wel groepjes van moeders met jonge kinderen die wekelijks/maandelijks samen koffiedrinken. Zoek maar op social media. En vind je het niet: dan kun je altijd zelf een oproepje plaatsen.
Ik heb hetzelfde meegemaakt, dus herken je gevoelens wel. Inmiddels woon ik vijf jaar in de woonplaats van mijn man, met twee kinderen. De oudste gaat naar school en nu pas begin ik écht contacten op te doen in de wijk. Ik heb me in de afgelopen vier jaar regelmatig behoorlijk eenzaam gevoeld. Tegelijkertijd ben ik me ook langzaam gaan richten op leven in deze woonplaats en dus het opdoen van nieuwe contacten. Probeer te denken in mogelijkheden, in plaats van in onmogelijkheden. Er kan meer dan je denkt!
Plus: Spontaan bij je familie en vrienden langsgaan met een baby/peuter: dat gaat niet. Ook niet als je weer in je oude woonplaats zou wonen. Je zal hoe dan ook toch rekening moeten houden met het ritme van je kind.
Maar: kinderen slapen ook in de auto. En zeker jonge kinderen kun je nog overal mee naartoe nemen: want over het algemeen slapen ze ook gewoon nog in de kinderwagen/buggy. Zo'n ritme kan je benauwen, zeker als het je eerste kind is. Maar je kan dat ritme dus ook prima aanhouden als je ergens anders bent. Echt waar, je hebt meer vrijheid dan je denkt: geniet ervan!
Mijn tips:
* Zorg voor een bedje bij je familie en laat het daar ook staan.
* Ga regelmatig een hele dag naar je ouders. Dat kan dus prima, zeker als je daar een bedje hebt staan. En als je er ook nog een pak luiers neerzet, hoef je bijna niks mee te nemen.
* Er logeren is ook leuk: heb je er met een beetje geluk ook meteen een oppas bij (opa en oma) en kun je lekker zonder kind een avond bij je vriendinnen op bezoek.
* Bezoek/logeren kan trouwens ook prima als je ouders aan het werk zijn: ik deed dat regelmatig: we ontbeten samen en dan had ik daarna een lekker rustig dagje in mijn oude woonplaats, dat voelde bijna als vakantie. En het is extra leuk om je kind te wandelen in een voor jou heel vertrouwde omgeving. Of nodig een vriendin uit om koffie te komen drinken. Of ga naar haar toe.
* Fiets met stoeltje neerzetten is inderdaad ook een goed idee: leuk om vanaf daar spontaan bij je zus langs te fietsen.
* Voor jezelf: ga op zoek naar een hobby/sport in je nieuwe woonplaats, zodat je nieuwe mensen leert kennen. Volgens mij heb je in elke stad ook wel groepjes van moeders met jonge kinderen die wekelijks/maandelijks samen koffiedrinken. Zoek maar op social media. En vind je het niet: dan kun je altijd zelf een oproepje plaatsen.
anoniem_64a69eb31fdfb wijzigde dit bericht op 17-05-2020 11:26
2.05% gewijzigd
zondag 17 mei 2020 om 11:25
Ik lees hier in reacties dat ze maar zonder kind naar haar moeder en familie moet en dat de vader ervoor zorgt dan. Maar ik begrijp wel dat ze zelf wil dat haar kind meekan. Mijn moeder zou het jammer vinden als ik op bezoek kom en haar kleinkind zelden meeneem. Ik begrijp wel niet waarom het dan rond de dutjes gepland moet zijn. Kan je kindje slapen in een campingbedje op verplaatsing? Is het kindje al eens gaan logeren bij je moeder?
zondag 17 mei 2020 om 11:26
Niet alles reacties gelezen maar wij zijn in hrt midden gaan wonen. Ik wilde niet in zijn woonplaats, hij niet in die van mij. Gelukkig hebben we genoeg oog voor elkaar's wensen gehad om een compromis te vinden. Het is voor ons allebei een klein half uur rijden om in de 'thuis'woonplaatsen te komen, prima wat ons betreft.
Wij moesten dus allebei 'opnieuw beginnen' in onze nieuwe woonplaats. En het is echt wat je er zelf van maakt. Je moet je samen inzetten om het leuk te maken/krijgen/houden. Je openstellen voor nieuwe contacten en vooral ook willen dat dit je nieuwe thuis wordt. Steeds vergelijken met wat je denkt ergens anders te vinden helpt daarbij volgens mij niet.
Ik zou echt niet in de woonplaats van mij man willen wonen. Ik zou hem daarom ook nooit 'dwingen' om in mijn woonplaats te gaan wonen. Je moet het samen doen dus ook hier een compromis in vinden.
Ik hoop dat het jullie lukt, succes!
Wij moesten dus allebei 'opnieuw beginnen' in onze nieuwe woonplaats. En het is echt wat je er zelf van maakt. Je moet je samen inzetten om het leuk te maken/krijgen/houden. Je openstellen voor nieuwe contacten en vooral ook willen dat dit je nieuwe thuis wordt. Steeds vergelijken met wat je denkt ergens anders te vinden helpt daarbij volgens mij niet.
Ik zou echt niet in de woonplaats van mij man willen wonen. Ik zou hem daarom ook nooit 'dwingen' om in mijn woonplaats te gaan wonen. Je moet het samen doen dus ook hier een compromis in vinden.
Ik hoop dat het jullie lukt, succes!
anoniem_659c07a83cf81 wijzigde dit bericht op 17-05-2020 11:36
0.05% gewijzigd
zondag 17 mei 2020 om 11:34
TO, realiseer je ook dat baby's geen baby's blijven en het dus makkelijker wordt. Tot ze op school zitten en gaan sporten, want dan wordt je dag gedicteerd door school sporttrainingen. Maar in die tijd daartussen kun je gewoon de auto pakken en even langs gaan. En je kunt toch een keer 's avonds bij je moeder/zus gaan eten? Man kan dan voor jullie kind zorgen. Of je gaat eens halverwege lunchen. Ik zou willen dat ik mijn familie op 45 minuten had.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zondag 17 mei 2020 om 11:34
Bedankt voor jullie reacties. Ik snap jullie vragen en het is zeker geen machtstrijd, en ook geen excuus om mijn zin te krijgen. Ik snap hem ook heel goed en wil hem ook gelukkig zien op dat vlak. Vanwege herkenbaarheid kan ik bepaalde dingen misschien ook niet helemaal goed uitleggen. Ik snap ook de vergelijking met mensen die nog verder weg wonen maar ik denk dat het ook om een stukje gevoel gaat, wat hier ook werd genoemd in jullie reacties.
De taakverdeling is zeker iets waar we aandacht voor hebben. Reden dat ik het heb over dat ik met onze dochter in het weekend dingen plan en dat hij dat minder doet, is dat hij één van de twee weekenddagen een groot gedeelte weg is vanwege het sporten (vanaf de ochtend tot eind van de middag/avondeten vaak). En vaak doen we de andere dag dan dingen samen met ons gezin omdat dat er op de overige dagen ook bij in schiet.
Ik lees van sommige mensen terug dat ze het wel herkennen en dat het gevoel verandert. Die hoop heb ik ook en daar ga ik ook voor.
De taakverdeling is zeker iets waar we aandacht voor hebben. Reden dat ik het heb over dat ik met onze dochter in het weekend dingen plan en dat hij dat minder doet, is dat hij één van de twee weekenddagen een groot gedeelte weg is vanwege het sporten (vanaf de ochtend tot eind van de middag/avondeten vaak). En vaak doen we de andere dag dan dingen samen met ons gezin omdat dat er op de overige dagen ook bij in schiet.
Ik lees van sommige mensen terug dat ze het wel herkennen en dat het gevoel verandert. Die hoop heb ik ook en daar ga ik ook voor.
zondag 17 mei 2020 om 11:36
Wat lees je hier toch vaak topics over mannen die star zijn in waar ze willen wonen!
Mij zou het mateloos irriteren als een man zijn “thuisgevoel” zwaarder zou laten wegen dan mijn welbevinden, dus ik begrijp TO wel. Ze is die man ter wille geweest, maar het bevalt niet. In plaats van nu zelf eens te bewegen, gooit hij de deur in het slot. Zo werkt het niet in een relatie.
Mij zou het mateloos irriteren als een man zijn “thuisgevoel” zwaarder zou laten wegen dan mijn welbevinden, dus ik begrijp TO wel. Ze is die man ter wille geweest, maar het bevalt niet. In plaats van nu zelf eens te bewegen, gooit hij de deur in het slot. Zo werkt het niet in een relatie.
zondag 17 mei 2020 om 11:39
Tja, dat is toch echt het gesprek dat je met je man aan moet gaan. Als hij in het weekend een hele dag weg is vanwege een sport, ben jij dus de pineut met je kind. Maar dan nog, als je 45 minuten rijdt naar je moeder, kun je daar dan toch makkelijk op bezoek? De tip is al vaker gegeven, maar zet een bedje neer bij je moeder, leg daar luiers etc. neer en je hoeft niet elke keer een hele volksverhuizing op poten te zetten om even langs te gaan. Of misschien wil je moeder even oppassen zodat jij kunt gaan winkelen, afspreken met vriendinnen etc? Ik miste in ieder geval wat tijd voor mezelf toen ze zo klein waren. En misschien verandert jouw gevoel wel, maar jouw kind verandert ook. Laat je je kind wel eens buitenshuis slapen? Dus in een ander huis? Begin daar eens mee, dan is je actieradius opeens veel groter.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zondag 17 mei 2020 om 11:49
Ik denk dat er even zoveel vrouwen zijn die hier star in zijn. Alleen hebben de meeste mensen die hier schrijven geen vrouw als partner en zullen de vrouwen die zelf star zijn hierin dat niet op die manier zo schrijven. Mijn vrouw is hierin ook wel redelijk "star".Poppy_del_Rio schreef: ↑17-05-2020 11:36Wat lees je hier toch vaak topics over mannen die star zijn in waar ze willen wonen!
Nu is dat voor mij nooit echt een probleem geweest. Wel wilde ik niet letterlijk in haar jeugddorp gaan wonen. Gewoon puur om te voorkomen dat je steeds iemand tegenkomt die gaat praten en gaat zeggen "en hoe is het, en hoe is het met je moeder etc." Ik merk dat dat gebeurt zodra we wel in dat dorp komen (als we op bezoek gaan of een boodschap halen) en vind dat tenenkrommend.
zondag 17 mei 2020 om 11:49
Waar ‘we’ aandacht voor hebben of waar ‘jij’ aandacht voor hebt? Heeft je man vaste zorgmomenten zodat jij vrij kan zijn en je dingen kunt doen en ziet hij dat dat belangrijk is? Net zo belangrijk als zijn activiteiten?Jasmijn1209 schreef: ↑17-05-2020 11:34Bedankt voor jullie reacties. Ik snap jullie vragen en het is zeker geen machtstrijd, en ook geen excuus om mijn zin te krijgen. Ik snap hem ook heel goed en wil hem ook gelukkig zien op dat vlak. Vanwege herkenbaarheid kan ik bepaalde dingen misschien ook niet helemaal goed uitleggen. Ik snap ook de vergelijking met mensen die nog verder weg wonen maar ik denk dat het ook om een stukje gevoel gaat, wat hier ook werd genoemd in jullie reacties.
De taakverdeling is zeker iets waar we aandacht voor hebben. Reden dat ik het heb over dat ik met onze dochter in het weekend dingen plan en dat hij dat minder doet, is dat hij één van de twee weekenddagen een groot gedeelte weg is vanwege het sporten (vanaf de ochtend tot eind van de middag/avondeten vaak). En vaak doen we de andere dag dan dingen samen met ons gezin omdat dat er op de overige dagen ook bij in schiet.
Ik lees van sommige mensen terug dat ze het wel herkennen en dat het gevoel verandert. Die hoop heb ik ook en daar ga ik ook voor.
Neem jij die ruimte ook? Of wacht je tot er een gat valt in zijn programma?
Je ziet vaak dat mannen hun werk- en sportverplichtingen door laten gaan zoals toen ze nog geen kinderen hadden, En dat vrouwen de zorg op zich nemen en in overleg met man een keer een vrij moment plannen.
Kinderen wil / heb je samen dus daar zal hij ook consessies in moeten doen. Net zoals dat jij je moet realiseren dat je meer dan alleen moeder bent en dus ook tijd voor jezelf nodig hebt wil je een sociaal leven voor jezelf kunnen opbouwen/onderhouden.
zondag 17 mei 2020 om 12:08
Ik ben te vaak verhuisd om zoiets een punt te vinden.
Ook denk ik altijd: je oude omgeving gaat ook door, die houden ook vooral rekening met zichzelf. Dus als je terug zou gaan vanwege 'hoe het was' kan dat tegenvallen. Dan verhuizen er ineens vriendinnen omdat dat dat in hun situatie beter is, dan hebben zij geen kinderen en jij wel (of andere leeftijden) waardoor je interesses en levens uiteen lopen, dan zijn ze alleen vrij als jij niet vrij bent, enz. Het wordt nooit meer zoals het was, zeker niet als je er teveel van verwacht.
Ook denk ik altijd: je oude omgeving gaat ook door, die houden ook vooral rekening met zichzelf. Dus als je terug zou gaan vanwege 'hoe het was' kan dat tegenvallen. Dan verhuizen er ineens vriendinnen omdat dat dat in hun situatie beter is, dan hebben zij geen kinderen en jij wel (of andere leeftijden) waardoor je interesses en levens uiteen lopen, dan zijn ze alleen vrij als jij niet vrij bent, enz. Het wordt nooit meer zoals het was, zeker niet als je er teveel van verwacht.
zondag 17 mei 2020 om 12:18
Dan komt moeder naar jou?Sheeps schreef: ↑17-05-2020 11:25Ik lees hier in reacties dat ze maar zonder kind naar haar moeder en familie moet en dat de vader ervoor zorgt dan. Maar ik begrijp wel dat ze zelf wil dat haar kind meekan. Mijn moeder zou het jammer vinden als ik op bezoek kom en haar kleinkind zelden meeneem. Ik begrijp wel niet waarom het dan rond de dutjes gepland moet zijn. Kan je kindje slapen in een campingbedje op verplaatsing? Is het kindje al eens gaan logeren bij je moeder?
Ik snap echt het probleem niet zo. Die slaapjes zijn allang voorbij tegen de tijd dat kind naar school gaat hoor.
Of laat kind bij ouders en ga zelf naar je vriendinnen.
Of ga samen met man, kind bij ouders laten en samen gezellig de stad in.
En zelfs als vriendinnen om de hoek wonen, zodra kinderen naar school gaan en zwemles en sporten enzo heb je misschien tijd voor koffie onder schooltijd (maar de meesten moeten dan werken) maar voor de rest is je dag opgedeeld in tijdslots (zwemles, voetbal, slaapje van de jongste, tandarts, logopedie, kinderfeestje etc), dus als je dan wilt afspreken met een andere moeder voor de gezelligheid moet je dat echt plannen.
zondag 17 mei 2020 om 12:21
Ja, je hebt waarschijnlijk gelijk.
Voor mij is het een dusdanige afknapper dat het me al irriteert als ik er alleen maar over lees
Zelf heb ik aan beide kanten gestaan: ik ben voor een partner naar een andere stad verhuisd maar heb ook meegemaakt dat een partner in mijn stad kwam wonen (verschillende partners).
Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat je in een relatie zegt dat je ongelukkig bent met je woonplaats en dat je partner dan zegt: jammer maar helaas, daar heb ik schijt aan, ik blijf hier tot mijn dood wonen en je past je daar maar aan aan.
zondag 17 mei 2020 om 12:21
Ik herken je verhaal helemaal. Alleen ben inmiddels iets verder in het proces.
Wij zijn 3,5 jaar geleden verhuisd naar een plaats in het midden van het land voor de baan van mijn man. Twee jaar geleden (iets minder) is onze dochter geboren. Sinds zij er is mis ik onze oude woonplaats (vrienden, familie etc wonen allemaal daar) vele malen meer. Het spontane van een kop koffie, even snel langs fietsen, bij mooi weer een snel drankje in de tuin zit er allemaal niet in.
Toen heb ik dat eens voor mezelf afgevinkt, hoe vaak voel ik dat en hoe vaak is het realistisch dat ik acuut op dat moment langs zou gaan wanneer ik 'om de hoek' zou wonen. Dat is eigenlijk nooit het geval.
Wanneer ik nu in de ochtend denk: ja, ik heb zin in koffie bij ouders dan zet ik dochterlief in de auto, gooi een tas vol met eten/drinken voor haar en we gaan. We rijden ongeveer 120 kilometer en zijn dan van 10-15 in oude woonplaats. Dan weer in de auto en eten het avondeten thuis.
Ik begin steeds meer te genieten van mijn "nieuwe" stad. En dat heeft dus echt lang geduurd. Jij hebt al deels een sociaal leven, ik niet. In het begin geen tijd voor gemaakt want ik werkte op 100 km afstand en +/- 50 uur per week + reistijd. Tegenwoordig een stuk socialer met collega's en ouders van de opvang, maar afspreken? Of een borrel met vrienden? Nee, dat heb ik hier niet. Ook niet actief naar gezocht.
Langzamerhand vind ik dat oké. En soms stiekem wel makkelijker
Als de deurbel gaat is het de postbode of de buurvrouw/buurman.
Als je de kans hebt en het wilt kun je het misschien nog even aankijken? En eens bijhouden hoe vaak je dat denkt.
Plus, je reistijd is maar 45 minuten. Laat het ritme los en ga gewoon. Als jij wilt, dan ga je. Iets minder ritme is nog nooit iemand slechter van geworden.
Wil je dat echt niet, dan is het misschien wel ook aan je man om water bij de wijn te doen?
Wij doen het niet. Mede omdat mijn man inmiddels ander werk heeft gevonden en daar dankzij opleidingen goed op weg is om een aantal diploma's te halen. Die had hij nog nooit gehaald en dat voelt prettig om te hebben. We kijken op een later moment weer verder.
Wij zijn 3,5 jaar geleden verhuisd naar een plaats in het midden van het land voor de baan van mijn man. Twee jaar geleden (iets minder) is onze dochter geboren. Sinds zij er is mis ik onze oude woonplaats (vrienden, familie etc wonen allemaal daar) vele malen meer. Het spontane van een kop koffie, even snel langs fietsen, bij mooi weer een snel drankje in de tuin zit er allemaal niet in.
Toen heb ik dat eens voor mezelf afgevinkt, hoe vaak voel ik dat en hoe vaak is het realistisch dat ik acuut op dat moment langs zou gaan wanneer ik 'om de hoek' zou wonen. Dat is eigenlijk nooit het geval.
Wanneer ik nu in de ochtend denk: ja, ik heb zin in koffie bij ouders dan zet ik dochterlief in de auto, gooi een tas vol met eten/drinken voor haar en we gaan. We rijden ongeveer 120 kilometer en zijn dan van 10-15 in oude woonplaats. Dan weer in de auto en eten het avondeten thuis.
Ik begin steeds meer te genieten van mijn "nieuwe" stad. En dat heeft dus echt lang geduurd. Jij hebt al deels een sociaal leven, ik niet. In het begin geen tijd voor gemaakt want ik werkte op 100 km afstand en +/- 50 uur per week + reistijd. Tegenwoordig een stuk socialer met collega's en ouders van de opvang, maar afspreken? Of een borrel met vrienden? Nee, dat heb ik hier niet. Ook niet actief naar gezocht.
Langzamerhand vind ik dat oké. En soms stiekem wel makkelijker
Als de deurbel gaat is het de postbode of de buurvrouw/buurman. Als je de kans hebt en het wilt kun je het misschien nog even aankijken? En eens bijhouden hoe vaak je dat denkt.
Plus, je reistijd is maar 45 minuten. Laat het ritme los en ga gewoon. Als jij wilt, dan ga je. Iets minder ritme is nog nooit iemand slechter van geworden.
Wil je dat echt niet, dan is het misschien wel ook aan je man om water bij de wijn te doen?
Wij doen het niet. Mede omdat mijn man inmiddels ander werk heeft gevonden en daar dankzij opleidingen goed op weg is om een aantal diploma's te halen. Die had hij nog nooit gehaald en dat voelt prettig om te hebben. We kijken op een later moment weer verder.
zondag 17 mei 2020 om 12:25
Dus de ene weekeinde dag is om hem heen gepland en de andere is voor samen. Er is dus geen tijd voor jou om flexibel te doen wat je wil. Dus zit jij 'vast' en dat voel je als vast in je nieuwe woonplaats.Jasmijn1209 schreef: ↑17-05-2020 11:34Bedankt voor jullie reacties. Ik snap jullie vragen en het is zeker geen machtstrijd, en ook geen excuus om mijn zin te krijgen. Ik snap hem ook heel goed en wil hem ook gelukkig zien op dat vlak. Vanwege herkenbaarheid kan ik bepaalde dingen misschien ook niet helemaal goed uitleggen. Ik snap ook de vergelijking met mensen die nog verder weg wonen maar ik denk dat het ook om een stukje gevoel gaat, wat hier ook werd genoemd in jullie reacties.
De taakverdeling is zeker iets waar we aandacht voor hebben. Reden dat ik het heb over dat ik met onze dochter in het weekend dingen plan en dat hij dat minder doet, is dat hij één van de twee weekenddagen een groot gedeelte weg is vanwege het sporten (vanaf de ochtend tot eind van de middag/avondeten vaak). En vaak doen we de andere dag dan dingen samen met ons gezin omdat dat er op de overige dagen ook bij in schiet.
Ik lees van sommige mensen terug dat ze het wel herkennen en dat het gevoel verandert. Die hoop heb ik ook en daar ga ik ook voor.
Waarom kunnen jullie niet om de beurt die ene weekeinde dag flexibel doen wat je wilt? 'Ja maar zijn sport is nu eenmaal zo' is geen goed argument imo, leuk als dat past maar niet leuk als daarmee 50% van de weekeinde tijd gekaapt is.
zondag 17 mei 2020 om 12:26
En dat. Niet alleen wennen op je nieuwe plek en om de tafel met je man over een betere verdeling in het weekeinde, maar ook met dat bedje, fiets etc aan de gang.Belle73 schreef: ↑17-05-2020 11:39Tja, dat is toch echt het gesprek dat je met je man aan moet gaan. Als hij in het weekend een hele dag weg is vanwege een sport, ben jij dus de pineut met je kind. Maar dan nog, als je 45 minuten rijdt naar je moeder, kun je daar dan toch makkelijk op bezoek? De tip is al vaker gegeven, maar zet een bedje neer bij je moeder, leg daar luiers etc. neer en je hoeft niet elke keer een hele volksverhuizing op poten te zetten om even langs te gaan. Of misschien wil je moeder even oppassen zodat jij kunt gaan winkelen, afspreken met vriendinnen etc? Ik miste in ieder geval wat tijd voor mezelf toen ze zo klein waren. En misschien verandert jouw gevoel wel, maar jouw kind verandert ook. Laat je je kind wel eens buitenshuis slapen? Dus in een ander huis? Begin daar eens mee, dan is je actieradius opeens veel groter.
zondag 17 mei 2020 om 12:27
Inderdaad en als er een scheiding komt ben je verplicht daar te blijven wonen vanwege co ouderschap. Bezint eer ge begint.redbulletje schreef: ↑17-05-2020 11:39Elke week komen er dit soort topics voorbij waar de vrouw haar poot niet stijf houdt wat betreft woonplaats. Hoe later, hoe moeilijker om dit nog te kunnen veranderen. Zeker nu je ook nog aan 'n kind vast zit.
zondag 17 mei 2020 om 12:38
Hier ben ik het voor een gedeelte wel mee eens. Ik mis in de reacties een beetje begrip voor haar kant van het verhaal, want TO heeft net zo goed recht op haar “thuisgevoel”. 45 min met de auto is voor sommigen misschien niks, maar ik snap wel dat het voor TO handig is om dichtbij haar familie te zijn. Misschien heeft ze af en toe een oppas nodig en dan is het toch fijn als je snel en makkelijk kunt terugvallen op je familie?Poppy_del_Rio schreef: ↑17-05-2020 11:36Wat lees je hier toch vaak topics over mannen die star zijn in waar ze willen wonen!
Mij zou het mateloos irriteren als een man zijn “thuisgevoel” zwaarder zou laten wegen dan mijn welbevinden, dus ik begrijp TO wel. Ze is die man ter wille geweest, maar het bevalt niet. In plaats van nu zelf eens te bewegen, gooit hij de deur in het slot. Zo werkt het niet in een relatie.
zondag 17 mei 2020 om 12:38
aaaanne schreef: ↑17-05-2020 12:25Dus de ene weekeinde dag is om hem heen gepland en de andere is voor samen. Er is dus geen tijd voor jou om flexibel te doen wat je wil. Dus zit jij 'vast' en dat voel je als vast in je nieuwe woonplaats.
Waarom kunnen jullie niet om de beurt die ene weekeinde dag flexibel doen wat je wilt? 'Ja maar zijn sport is nu eenmaal zo' is geen goed argument imo, leuk als dat past maar niet leuk als daarmee 50% van de weekeinde tijd gekaapt is.
Ik zou daar ook niet blij mee zijn.
Je hoeft je niet weg te cijferen in een relatie hè, TO? Het idee is dat je in een relatie een modus vindt waarin béíde partners tevreden zijn en zichzelf kunnen ontplooien.
