Kinderen
alle pijlers
Woonplaatsdilemma..
zondag 17 mei 2020 om 09:46
Hoi allemaal,
Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.
Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).
Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.
Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.
Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.
Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.
Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.
Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).
Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.
Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.
Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.
Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.
maandag 18 mei 2020 om 08:44
TO, ik ben 3 jaar geleden verhuisd van de randstad naar het midden van het land voor mn werk. Kreeg al snel een relatie met huidige vriend en woonden na een half jaar samen in zijn stad, een half uur verderop. Ik woonde anti kraak, hij had een koophuis, dus logische keuze. Nu 2,5 jaar later hebben we een baby samen van 14 maand en een huis gekocht in 'zijn' woonplaats. Ik merk wel dat ik nog niet echt geaard ben in deze stad, maar wel bepaalde plekjes heb eigen gemaakt. Favo lunch plek, leuk cafe voor kids, markt op zaterdag, ken inmiddels ook wat mensen in de omgeving via facebook, wandelclubjes en viva forum. Ben lid geworden van de glk en ga regelmatig wandelen in nieuwe omgevingen. Dat helpt wel, maar ik denk dat het echte gevoel pas komt nadat we zijn verhuisd naar ons nieuwe huis en we daar onze draai kunnen vinden. Als ik je topic zo lees, speelt er dan niet iets meer? Ben je bang dat je er voor altijd aan vast zit deze plek? Het duurt even voordat je gehecht kan raken aan een nieuwe woonplaats, dat heeft tijd nodig.
Edit: ik doe nog steeds dingen los van mn vriend en reis ook behoorlijk wat af, ook met baby, ga regelmatig naar mn ouders en vrienden toe, 2 uur reistijd
Edit: ik doe nog steeds dingen los van mn vriend en reis ook behoorlijk wat af, ook met baby, ga regelmatig naar mn ouders en vrienden toe, 2 uur reistijd
maandag 18 mei 2020 om 08:55
Ik snap je heel goed. Ik ben zelf niet zo goed in het onderhouden van vriendschap op afstand ben ik achter gekomen.
Maar hoe oneerlijk je het ook vindt, je bent zelf akkoord gegaan met deze woonsituatie en je man staat er niet open voor om dat te veranderen. Ik zou vooral tijd gaan investeren in het opbouwen van nieuwe vrienden in je nieuwe woonplaats.
Wij zijn 3 jaar geleden naar een dorp verhuisd vanwege een medische situatie. Ik heb gelijk in mijn eerste maand al een oproepje gedaan om te wandelen en ben vrijwilligerswerk gaan doen. Ik heb daardoor best veel mensen leren kennen en uit 1 contact vloeide een vriendschap die leidde tot een hele fijne vriendengroep.
Maar hoe oneerlijk je het ook vindt, je bent zelf akkoord gegaan met deze woonsituatie en je man staat er niet open voor om dat te veranderen. Ik zou vooral tijd gaan investeren in het opbouwen van nieuwe vrienden in je nieuwe woonplaats.
Wij zijn 3 jaar geleden naar een dorp verhuisd vanwege een medische situatie. Ik heb gelijk in mijn eerste maand al een oproepje gedaan om te wandelen en ben vrijwilligerswerk gaan doen. Ik heb daardoor best veel mensen leren kennen en uit 1 contact vloeide een vriendschap die leidde tot een hele fijne vriendengroep.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
maandag 18 mei 2020 om 09:08
Samen ja. En dus niet de vrouw in kwestie grotendeels alleen en de man 1 dag in de week aanwezig.Zapsie schreef: ↑18-05-2020 08:14
Ik krijg echt het idee dat iedere man hier aan de ketting moet. Verplicht bij elkaar zijn. Man mag niks, maar moet van alles. Nee, dat is gezellig. Je doet het samen. Met elkaar en daar kan voor beiden sporten prima naast. Maar dat mag niet gezegd worden, want een sportende man in een teamsport is per definitie een egoïst. Maar zo werkt het natuurlijk niet.
Ik heb lang onregelmatig gewerkt. Consequentie daarvan was idd dat mijn sociale leven anders ingedeeld moest, want je gaat niet het ene weekend werken en het andere weekend met vriendinnen de hort op en stappen tot de late uurtjes of een hele dag naar de sauna. Mijn man was toen al om het weekend alleen met de kinderen, dus als ik er was was het echt mijn beurt of deden we het samen. Ik had dan namelijk wel vrije tijd als de kinderen op de opvang waren voor een avonddienst. Als hij thuis was waren de kinderen er áltijd, dus hij had ook weleens behoefte aan niksdoen en niemand om zich heen. Dan ging ik dus niet in het weekend ook nog eens weg. Uiteraard bij uitzondering weleens een etentje ofzo hoor. Maar grotendeels was ik gewoon thuis.
Lijkt me heel logisch en dan lig je niet ‘aan de ketting’ maar in een gezin 2 volle avonden en 1 dag aan jezelf besteden vind ik het andere uiterste. Dat gaat altijd ten koste van de ander
maandag 18 mei 2020 om 09:48
TO, kun je niet juist op die sport(wedstrijd)dagen met je kind een dag naar je ouders en zus? Jij hoeft niet per se mee naar de wedstrijden of thuis te blijven voor je man toch? Het is niet dat je per se samen met je man naar jouw familie hoeft te gaan.
En soms heb je misschien zin om er alleen naartoe te gaan op de zaterdag (of voor iets heel anders, met een vriendin iets doen, een museum/stedenbezoek). Dat zou dan niet kunnen omdat je man al zijn invulling/verplichting heeft???
Ben het niet eens met de uitspraak dat de man "aan de ketting gaat" maar vind wel dat je in een relatie (en zeker als er een kind is, waar je zorg voor hebt) er niet meer van uit kunt gaan dat je elk weekend maar kunt blijven doen wat je wil.
Niet omdat je als gezin/met partner iets samen moet doen, juist niet zelfs... Eerder omdat die ander ook eigen invulling voor (bijv) de zaterdag wil hebben.
Ik ben erg blij geen sportende partner te hebben zeg. En als het even kan houd ik dat idee ook bij de kinderen vandaan... (wat sommigen hier geloof ik erg cru vinden). Heb erg veel behoefte aan eigen invulling van de zaterdag. Juist ook af en toe zonder partner. Moet er niet aan denken dat ik alleen maar thuis zou kunnen zijn omdat de ander de halve dag in de weer is voor een wedstrijd.
En soms heb je misschien zin om er alleen naartoe te gaan op de zaterdag (of voor iets heel anders, met een vriendin iets doen, een museum/stedenbezoek). Dat zou dan niet kunnen omdat je man al zijn invulling/verplichting heeft???
Ben het niet eens met de uitspraak dat de man "aan de ketting gaat" maar vind wel dat je in een relatie (en zeker als er een kind is, waar je zorg voor hebt) er niet meer van uit kunt gaan dat je elk weekend maar kunt blijven doen wat je wil.
Niet omdat je als gezin/met partner iets samen moet doen, juist niet zelfs... Eerder omdat die ander ook eigen invulling voor (bijv) de zaterdag wil hebben.
Ik ben erg blij geen sportende partner te hebben zeg. En als het even kan houd ik dat idee ook bij de kinderen vandaan... (wat sommigen hier geloof ik erg cru vinden). Heb erg veel behoefte aan eigen invulling van de zaterdag. Juist ook af en toe zonder partner. Moet er niet aan denken dat ik alleen maar thuis zou kunnen zijn omdat de ander de halve dag in de weer is voor een wedstrijd.
maandag 18 mei 2020 om 17:55
Helemaal mee eens! En trouwens mag een mens zich sowieso niet bedenken? Is het dan maar pech voor de ander als ooit een keuze is gemaakt? B-jolijn- schreef: ↑17-05-2020 16:46Ik merk dat ik het wel een beetje gehad heb met reacties zoals 'dat wist je van tevoren'. Je weet zoveel van te voren, maar je weet niet wat het met je doet op de lange of middellange termijn. Vooral, en dat is niet hier aan de orde maar wel in andere topics, 'je wist waar je aan begon, dus had je nooit kinderen mogen nemen met dit exemplaar'. Nee, je weet niet wat het betekent om kinderen te hebben als je ze nog niet hebt. Niet voor jezelf en niet in combinatie met een ander. Daar kom je echt pas achter als je kinderen hebt.
Dit is waar ik heel erg bang voor was TO. Mijn partner woonde een uur en een kwartier verder weg. Ik zag de bui al hangen: kinderen tot half 4 straks op school, doordeweeks dus al weinig kansen om naar familie en vrienden te gaan in mijn woonplaats. Altijd aan het weekend vast zitten, terwijl iedereen dan ook plannen maakt. Dus per saldo zie je mekaar echt minder. De baby/ peuter tijd is nog wel op te lossen met slapen in auto, bedje mee. Maar daarna wordt het echt een ding.. Ik snap je gevoel dus volkomen. Tuurlijk op de basisschool maak je vast andere vrienden, maar je wilt ook gewoon je eigen vrienden met regelmaat zien!
Kortom, you are in this together, ga het gesprek aan?
En een plaats in het midden? Dan heeft een ieder 20 min reistijd... dat is al een heel verschil...
maandag 18 mei 2020 om 18:55
Ik krijg het gevoel dat je het ritme van je kind gebruikt als drempel/obstakel terwijl daar over het algemeen echt wel omheen te werken is. Ik ben het ook eens met de opmerking dat je het even langs pietje of marietje fietsen in je oude woonplaats idealiseert. Ik zou echt eens een realistische bril opzetten en kijken wat er nou écht wel en niet kan en wat je tegenhoudt.
maandag 18 mei 2020 om 19:08
Dat kan zeker. Daarom gaf ik aan dat het op mij over komt als een snelle beslissing zonder over de gevolgen na te denken. Ik vind ook zeker dat als iemand echt ingelukkig is er samen gekeken moet worden maar een oplossing maar wel pas wanneer er alles aan gedaan is om het wel te doen slagen.
In 1,5 jaar tijd gaan samenwonen, zwanger zijn, bevallen en een nieuw leven in een andere srad beginnen is nu eenmaal pittig en het heeft tijd nodig je draai goed te vinden. Daarnaast lees ik vooral een hoop onmogelijkheden. Ik woonde nig geen kwartier van mijn mieder af maar ging geregeld een dagje naar haar toe. Smorgens koffie drinken, wandelen naar de markt, samen lunchen thuis en lekker kop thee in de tuin. Kind sliep heerlijk in de wagen of campingbedje waarom zou dat bjj TO niet kunnen.
Ik rij 2x per dag 40 min naar mijn werk. 45 minuten klinkt ver maar feitelijk zit je er zo.
In zon situatie moet je er ook zelf wat van maken. Ik vind het raar dat gezegd wordt dat vriend zijn sport dan maar moet opgeven. Waarom? Hij sportte toch al toen ze elkaar ontmoette? Waarom zou hij daar mee moeten stoppen? Ik vraag me af als TO al jaren een teamsport zou doen hoe ze het zou vinden dat vriend zou zeggen dat hij wik dat ze er mee stopt omdat er een kind is en hij wil dat ze thuis blijft.
maandag 18 mei 2020 om 19:52
Met alles erbij lijkt het een beetje een cirkeltje. TO heeft moeite met landen in de nieuwe situatie -> voelt zich alleen, want vriend is vaak van huis -TO heeft nog meer moeite met landen --> TO ergert zich alleen maar meer aan het feit dat vriend zo vaak van huis is. Als je niet oppast, zet dit zeg heel snel om in wrok en dan kom je er nog moeilijker uit.
En dat betekent niet per se dat Vriend zijn sporten maar moet opgeven. Het kan ook misschien anders ingedeeld worden, of Vriend kan kijken of het mogelijk is een dag minder te gaan werken. Daarnaast kan TO de nieuwe situatie even wat langer de tijd geven want voor zoveel veranderingen is anderhalf jaar echt wel een kort.
En dat betekent niet per se dat Vriend zijn sporten maar moet opgeven. Het kan ook misschien anders ingedeeld worden, of Vriend kan kijken of het mogelijk is een dag minder te gaan werken. Daarnaast kan TO de nieuwe situatie even wat langer de tijd geven want voor zoveel veranderingen is anderhalf jaar echt wel een kort.
woensdag 20 mei 2020 om 10:06
Ik vraag mij af of het probleem de woonplaats is en/of juist de tijdverdeling van zorg tussen jullie twee.
Ik vermoed dat hij deze teamsport ook al deed, toen de baby er nog niet was. Dus ik vind het ook zo wat om te gaan eisen dat hij dit opzegt voor je.
Misschien heb ik het gemist, maar werk jij ook elke dag overdag? De vraag is of je als je in een woonplaats woont wel gewoon spontaan kan langskomen?
Ik vermoed dat hij deze teamsport ook al deed, toen de baby er nog niet was. Dus ik vind het ook zo wat om te gaan eisen dat hij dit opzegt voor je.
Misschien heb ik het gemist, maar werk jij ook elke dag overdag? De vraag is of je als je in een woonplaats woont wel gewoon spontaan kan langskomen?
woensdag 20 mei 2020 om 10:36
Waarom? Kijk ik ben echt niet per sé voor opzeggen, maar hij heeft toch ook net zo goed voor een baby en gezinsleven gekozen? Dan mag je toch ook verwachten dat de vrouw niet als enige aanpassingen hoeft te doen (of hierom bij man hoeft te leuren)?Naomir schreef: ↑20-05-2020 10:06Ik vraag mij af of het probleem de woonplaats is en/of juist de tijdverdeling van zorg tussen jullie twee.
Ik vermoed dat hij deze teamsport ook al deed, toen de baby er nog niet was. Dus ik vind het ook zo wat om te gaan eisen dat hij dit opzegt voor je.
Misschien heb ik het gemist, maar werk jij ook elke dag overdag? De vraag is of je als je in een woonplaats woont wel gewoon spontaan kan langskomen?
woensdag 20 mei 2020 om 10:38
Ja dat lijkt me ook. Je moet tijd besteden aan de baby, dus dat gaat al gauw van je hobby's af.Timetraveler schreef: ↑20-05-2020 10:36Waarom? Kijk ik ben echt niet per sé voor opzeggen, maar hij heeft toch ook net zo goed voor een baby en gezinsleven gekozen? Dan mag je toch ook verwachten dat de vrouw niet als enige aanpassingen hoeft te doen (of hierom bij man hoeft te leuren)?
Wij hebben beide concessies gedaan. Man is gestopt met motorrijden omdat hij dat niet meer verantwoord vond. We zijn beide gestopt met competitie van een teamsport omdat je daarvoor één dag in het weekend al weg bent. De ene dag de één, de andere dag de ander, dan zagen we elkaar nooit, vonden we niet zo gezellig.
woensdag 20 mei 2020 om 10:44
Behalve als je graag je kinderen aan je familie en vrienden laat zienWintertime16 schreef: ↑20-05-2020 10:22Juist wel toch als ze op school zitten? Bijna heel de dag de tijd voor jezelf.
woensdag 20 mei 2020 om 13:18
Uh... hoe bedoel je, opzeggen voor haar?? Wat dacht je van 'opzeggen/aanpassen omdat hij een kind heeft gekregen en daarmee zijn gezinssituatie is veranderd'???
Echt, hoe krijg je het je toetsenbord uit?!
woensdag 20 mei 2020 om 20:41
Niet alles gelezen maar: ik vind 45 minuten echt weinig.
Kun je toch makkelijk doen voor een middagje met baby (of avondje alleen) bij vriendin of familie op bezoek? En andersom?
Heb je paar keer per week een afspraak, naast wat je in je nieuwe woonplaats nog doet.
Als ik hier in de stad met tram of per fiets naar mijn beste vriendin of zus ga, ben ik ook 40 minuten onderweg. Zelfde stad, maar dat maakt niet zoveel uit.
Ik zou het gewoon zien als een lekker huis in een groot gebied met alles wat je wenst binnen het uur binnen handbereik. En niet focussen op plaats-grenzen.
Kun je toch makkelijk doen voor een middagje met baby (of avondje alleen) bij vriendin of familie op bezoek? En andersom?
Heb je paar keer per week een afspraak, naast wat je in je nieuwe woonplaats nog doet.
Als ik hier in de stad met tram of per fiets naar mijn beste vriendin of zus ga, ben ik ook 40 minuten onderweg. Zelfde stad, maar dat maakt niet zoveel uit.
Ik zou het gewoon zien als een lekker huis in een groot gebied met alles wat je wenst binnen het uur binnen handbereik. En niet focussen op plaats-grenzen.
woensdag 20 mei 2020 om 20:52
Ik vind het zo gek dat de tijd dat je met je kind bent minder waard wordt geacht dan tijd weg zonder kind.Th∅rdis schreef: ↑18-05-2020 07:51Ik zou daar ook voor passen, iemand met een hobby die twee avonden en een hele weekenddag in beslag neemt terwijl je baby’s of jonge kinderen hebt. Want dat werkt altijd maar 1 kant op, hoezeer iedereen het ook heeft over compromissen. Want het houdt automatisch in dat de andere partner significant minder tijd overhoudt voor sport en leuke dingen en dat de andere partner op z’n minst 70% van de zorg doet, en dan schat ik dat voorzichtig in.
Want je gaat niet, als je beiden een fatsoenlijke baan hebt en je man is op dinsdag en donderdag van 18:00 tot 22:00 weg en op zaterdag van 9:00 tot 16:00, zelf regelmatig op zaterdagavond uit eten of zondag de hele dag de hort op en op maandag en woensdag een hele avond weg. Of oppas regelen zodat je samen weg kunt want hij ziet de kinderen al nooit.
Dus zit je altijd met de kinderen en ben jij altijd gebonden. En dan offer je al vrij makkelijk je eigen tijd op voor ‘nu zijn we tenminste even met z’n allen’. En op zondag kun je er ook nog donder op zeggen dat er sport op tv moet. Van die mannen die zelfs op een verjaardag vragen of de voetbal niet even op mag, of stiekem via een telefoon zitten te kijken. Brrrr.
Nog los van dat ik mannen die zo doorgaan met hun eigen leven als ze een gezin hebben ábsoluut onaantrekkelijk vindt en totaal geen materiaal om kinderen mee te krijgen, maar dat is persoonlijk. En ook hier wordt drie keer per week gesport hoor. Rondje hardlopen of naar een sportclub. Maar dat neemt beiden max 1,5 uur in beslag op tijdstippen dat kleine kinderen al slapen (wij hebben veel grotere kinderen)
Ik wil dolgraag een bepaalde hondensport doen, maar die doe ik niet omdat me dat 2 volle avonden en 1 hele weekenddag zou kosten. Als de kinderen geen publiek meer nodig hebben bij sportwedstrijden en als er geen taxiritjes meer nodig zijn op zaterdag of zondag voor die sport, dan ga ik het weer overwegen. Maar ik ga niet mijn hobby uitoefenen zodat mijn man elk weekend vol zit met de sport van de kinderen. Dat past nu even niet in ons gezinsleven. Komt wel weer.
Wij waren (beide) veel op pad toen de kinderen klein waren maar kan me niet herinneren dat de ander dan "sneu" was ofzo.
Ook goed toch.. je vermaakt je wel.
Partner had plezier in veel sport, ik ging graag wekelijks met vriendinnen eten en naar taalles, en we werkten beide Maar thuis met de kinderen vonden we allebei ook even prima, en leuk voor de ander als die z'n/ haar hobby heeft.
Ik vind het heel gek dat 1 van de 2 iets moet opgeven. Juist elkaar stimuleren!
Per saldo zie je elkaar best veel als gezinnetje (32 uur van de 168 per week werk, wat een zeeeen van tijd) moeten ál die andere uren echt met elkaar?!
Blijf lekker (noodgedwongen omstebeurt met kleintjes) je dingen buitenshuis doen, geniet van binnenshuis, en je houdt het gezellig.
woensdag 20 mei 2020 om 20:59
Ik vind het geen probleem dat man dingen doet overigens, maar toen de kinderen klein waren vond ik het wel erg zwaar om dat alleen te doen. Dus ik had liever dat hij meer thuis was.
Nu is dat minder en kan hij dus wat meer gaan doen.
En ja, dat werkt vice versa ook zo, alleen was hij altijd al beter met de kinderen dus ik hoefde daar nooit zo rekening mee te houden.
Nu is dat minder en kan hij dus wat meer gaan doen.
En ja, dat werkt vice versa ook zo, alleen was hij altijd al beter met de kinderen dus ik hoefde daar nooit zo rekening mee te houden.
woensdag 20 mei 2020 om 21:12
Weet jij wel hoe een teamsport werkt ? Je hebt - neem ik voetbal als voorbeeld - zoveel aanvallers, zoveel verdedigers, een keeper...
Sommige eerste elftallen ( met volwassen spelers ) verdienen er ook nog een heel leuk zakcentje mee. Dan is het al helemaal niet aan de orde om af te zeggen omdat je partner naar de Ikea wil.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 20 mei 2020 om 21:48
Tijd thuis met een klein kind is toch gewoon ‘aan staan’? Daar ontspande ik echt niet van. Dat voelde als hard werken. Toen ze groter werden was dat uiteraard beter, maar thuisblijven met een 2 en 3 jarige een hele dag vond ik echt wel pittig bijvoorbeeld.permis schreef: ↑20-05-2020 20:52Ik vind het zo gek dat de tijd dat je met je kind bent minder waard wordt geacht dan tijd weg zonder kind.
Wij waren (beide) veel op pad toen de kinderen klein waren maar kan me niet herinneren dat de ander dan "sneu" was ofzo.
Ook goed toch.. je vermaakt je wel.
Partner had plezier in veel sport, ik ging graag wekelijks met vriendinnen eten en naar taalles, en we werkten beide Maar thuis met de kinderen vonden we allebei ook even prima, en leuk voor de ander als die z'n/ haar hobby heeft.
Ik vind het heel gek dat 1 van de 2 iets moet opgeven. Juist elkaar stimuleren!
Per saldo zie je elkaar best veel als gezinnetje (32 uur van de 168 per week werk, wat een zeeeen van tijd) moeten ál die andere uren echt met elkaar?!
Blijf lekker (noodgedwongen omstebeurt met kleintjes) je dingen buitenshuis doen, geniet van binnenshuis, en je houdt het gezellig.
Je hebt met kleine kinderen geen tijd voor jezelf, ff een boek lezen of een programma kijken zit er gewoon niet in, even snel de deur uit voor een boodschap ook niet. Dus ik vond dat echt geen ontspanning
woensdag 20 mei 2020 om 22:34
Mij lijkt dat nou juist heel normaal als je een kind hebt gekregen.Naomir schreef: ↑20-05-2020 10:06Ik vraag mij af of het probleem de woonplaats is en/of juist de tijdverdeling van zorg tussen jullie twee.
Ik vermoed dat hij deze teamsport ook al deed, toen de baby er nog niet was. Dus ik vind het ook zo wat om te gaan eisen dat hij dit opzegt voor je.
Misschien heb ik het gemist, maar werk jij ook elke dag overdag? De vraag is of je als je in een woonplaats woont wel gewoon spontaan kan langskomen?
woensdag 20 mei 2020 om 22:50
Nou ja, lijkt mij dus wel. Al hangt het van de frequentie van de wedstrijden af. Zijn die eens per maand dan snap ik dat je altijd moet komrn, maar zijn ze eens per week dan betekent dat dus dat zo'n hele dag in het teken van die wedstrijd staat. Heb je een kind dan kun je dus nooit op die dag voor je kind zorgen omdat je moet spelen. Kan je partner dus ook niks voor zichzelf plannen die dag. Terwijl, wat stelt het nou helemaal voor. Het is maar een spelletje. Het is ontspanning. Althans dat zou het toch horen te zijn want als je op je 30e niet in de hogere klasse voetbalt hoef je echt niet te verwachten dat je over 15 jaar profvoetballer bent die de miljoenen binnensleept. Het wordt m.i. veel te serieus genomen.blijfgewoonbianca schreef: ↑20-05-2020 21:12Weet jij wel hoe een teamsport werkt ? Je hebt - neem ik voetbal als voorbeeld - zoveel aanvallers, zoveel verdedigers, een keeper...
Sommige eerste elftallen ( met volwassen spelers ) verdienen er ook nog een heel leuk zakcentje mee. Dan is het al helemaal niet aan de orde om af te zeggen omdat je partner naar de Ikea wil.
Op volwassen leeftijd voetbal (in de meeste gevallen) toch echt gewoon voor het plezier en de ontspanning, omdat het gezellig is en goed om in conditie te blijven. Dat zijn hele goede redenen maar er geen enkele reden dat je als dertiger of veertiger met gezin niet eens een keer kan overslaan en dan hoeft het echt niet alleen over zware dingen als een begrafenis te gaan. Partner die een dag ergens naartoe wil zodat jij die dag op je kind past is legitiem genoeg.
donderdag 21 mei 2020 om 08:56
Het niet vrijblijvend; er wordt op je gerekend. Wil je van die afspraak af, dan doe je dat voordat het seizoen begint.NYC schreef: ↑20-05-2020 22:50Nou ja, lijkt mij dus wel. Al hangt het van de frequentie van de wedstrijden af. Zijn die eens per maand dan snap ik dat je altijd moet komrn, maar zijn ze eens per week dan betekent dat dus dat zo'n hele dag in het teken van die wedstrijd staat. Heb je een kind dan kun je dus nooit op die dag voor je kind zorgen omdat je moet spelen. Kan je partner dus ook niks voor zichzelf plannen die dag. Terwijl, wat stelt het nou helemaal voor. Het is maar een spelletje. Het is ontspanning. Althans dat zou het toch horen te zijn want als je op je 30e niet in de hogere klasse voetbalt hoef je echt niet te verwachten dat je over 15 jaar profvoetballer bent die de miljoenen binnensleept. Het wordt m.i. veel te serieus genomen.
Op volwassen leeftijd voetbal (in de meeste gevallen) toch echt gewoon voor het plezier en de ontspanning, omdat het gezellig is en goed om in conditie te blijven. Dat zijn hele goede redenen maar er geen enkele reden dat je als dertiger of veertiger met gezin niet eens een keer kan overslaan en dan hoeft het echt niet alleen over zware dingen als een begrafenis te gaan. Partner die een dag ergens naartoe wil zodat jij die dag op je kind past is legitiem genoeg.
Wie iets wil doen waarbij de baby niet gewenst of handig is, pakt daarvoor de zondag als die man zaterdag al voetbalt. Als het tenminste gaat om dat hij ook eens alleen is met de baby (beetje rare manier van afdwingen vind ik het wel). Anders ga je samen, of je gaat door de week.
Wij doen allebei aan wedstrijden (geen teamsport) en toen er een baby kwam namen we die gewoon mee. Ik vind veel mensen maar lastig doen over dit soort dingen.
donderdag 21 mei 2020 om 10:31
Campingbedje als je even aan de slag bent en partner tegelijk (maar toen ze klein waren planden we het zo dat konden afwisselen). En het zijn geen wildvreemden als je al jaren die sport doet. Ze kenden zoveel mensen.
Niet elke wedstrijd, maar wel de meeste. Afzeggen doe je een week ervoor, niet twee uur ervoor.
Kinderfeestjes zijn geen probleem, zoveel zijn er daar niet van in een jaar. Dat is er hooguit eentje die precies samenvalt met een wedstrijd.
Opa en oma kwamen bij ons, na checken of we dat weekend thuis waren. Andere oma had meerdere kinderen met sportverplichtingen, plus kleinkinderen met sport, dus dat was ook al geen punt.
Het strand is hier zover van vandaan dat dat nooit spontaan kan.
Weekendjes doen we vaak naar een wedstrijd.
[/quote]
We hebben zelden precies dezelfde wedstrijd als de kinderen, dus ja, meestal moeten wij mee als wij zelf niet in actie komen, en meestal moeten de kinderen mee als zij niet in actie komen. Overigens heb je dan prima tijd om met een kind door te brengen hoor, alleen even niet als je aan de beurt bent. Zo zijn ze dat al gewend vanaf de geboorte.
Het is allemaal niet zo negatief als ij denkt
