Kinderen
alle pijlers
Zoon 6 jaar: wordt soms erg boos
donderdag 23 oktober 2025 om 14:08
Hallo,
Even wat achtergrondinformatie:
Ik heb een zoon van 6 jaar uit een eerdere relatie (we hebben co-ouderschap) en een dochter van 6 maanden met mijn huidige partner.
Mijn zoon is altijd een heel makkelijk kind geweest: lief, rustig en gehoorzaam. De laatste weken of maanden merk ik echter een verandering: hij is dwars en luistert slecht of gewoon niet. Ik hoor van anderen met kinderen van dezelfde leeftijd dat dit bij hen ook is, dus ik probeer het te zien als iets leeftijdsgebondens.
Wat me wel zorgen baart, is hoe heftig hij soms boos kan worden, buiten proportie, vind ik. Als iets niet lukt of niet gaat zoals hij wil, kan hij echt ontploffen: schreeuwen, huilen of met spullen gooien. Het duurt meestal maar kort, daarna is hij weer rustig. Eerst maakte ik me er niet zo druk om, hij zit tenslotte in groep 3 (en wellicht ook weer leeftijdsgebonden?) met veel nieuwe prikkels, maar de laatste tijd begint het me dwars te zitten.
Een paar voorbeelden: laatst kon een vriendje niet afspreken en begon hij aan school te huilen. Toen ik hem uitlegde dat dat kan gebeuren, werd hij boos, ik moest ophouden en hij “sloeg” me uit frustratie en teleurstelling.
Gisteren had hij zijn eerste sporttraining, en toen een vriendje de bal niet aan hem gaf (hij was overenthousiast om een doel te gaan maken), begon hij te huilen en sloeg hem op zijn rug. Daarna liep dat vriendje met iemand anders weg, wat ik begrijp, maar ik vond het pijnlijk om te zien. De vader van dat jongetje stond ook te kijken naar de training, en ik schaamde me echt, en eerlijk gezegd voel ik me er nog steeds rot over.
Mijn vraag is of dit gedrag normaal is voor deze leeftijd, of dat het verstandig is om hier hulp bij te zoeken? Ik wil ervoor waken dat hij straks niet meer wordt uitgenodigd om te spelen, of dat andere ouders niet meer willen dat hun kind met hem omgaan. Ik zie namelijk zelden andere kinderen zo reageren aan school bijvoorbeeld.
Maar vooral vind ik het naar voor hém: ik vind het sneu dat hij het zichzelf zo onnodig moeilijk maakt. Het zijn allemaal dingen die bij het leven horen en waar hij mee zal moeten dealen.
Ik heb dit ook besproken met zijn vader, maar die bagatelliseert het een beetje en ziet niet echt een probleem (“het was zijn eerste training…”). Hij steekt met zulke dingen altijd de kop in het zand…
Misschien klinkt het allemaal erger dan het is en zie ik een probleem waar er geen is: het zijn vlagen, want meestal is hij juist heel lief, maar ik voel toch dat hij ergens mee worstelt. Ik vind het moeilijk te bepalen wat nog binnen de normale grenzen valt en wanneer het tijd is om hulp in te schakelen.
Even wat achtergrondinformatie:
Ik heb een zoon van 6 jaar uit een eerdere relatie (we hebben co-ouderschap) en een dochter van 6 maanden met mijn huidige partner.
Mijn zoon is altijd een heel makkelijk kind geweest: lief, rustig en gehoorzaam. De laatste weken of maanden merk ik echter een verandering: hij is dwars en luistert slecht of gewoon niet. Ik hoor van anderen met kinderen van dezelfde leeftijd dat dit bij hen ook is, dus ik probeer het te zien als iets leeftijdsgebondens.
Wat me wel zorgen baart, is hoe heftig hij soms boos kan worden, buiten proportie, vind ik. Als iets niet lukt of niet gaat zoals hij wil, kan hij echt ontploffen: schreeuwen, huilen of met spullen gooien. Het duurt meestal maar kort, daarna is hij weer rustig. Eerst maakte ik me er niet zo druk om, hij zit tenslotte in groep 3 (en wellicht ook weer leeftijdsgebonden?) met veel nieuwe prikkels, maar de laatste tijd begint het me dwars te zitten.
Een paar voorbeelden: laatst kon een vriendje niet afspreken en begon hij aan school te huilen. Toen ik hem uitlegde dat dat kan gebeuren, werd hij boos, ik moest ophouden en hij “sloeg” me uit frustratie en teleurstelling.
Gisteren had hij zijn eerste sporttraining, en toen een vriendje de bal niet aan hem gaf (hij was overenthousiast om een doel te gaan maken), begon hij te huilen en sloeg hem op zijn rug. Daarna liep dat vriendje met iemand anders weg, wat ik begrijp, maar ik vond het pijnlijk om te zien. De vader van dat jongetje stond ook te kijken naar de training, en ik schaamde me echt, en eerlijk gezegd voel ik me er nog steeds rot over.
Mijn vraag is of dit gedrag normaal is voor deze leeftijd, of dat het verstandig is om hier hulp bij te zoeken? Ik wil ervoor waken dat hij straks niet meer wordt uitgenodigd om te spelen, of dat andere ouders niet meer willen dat hun kind met hem omgaan. Ik zie namelijk zelden andere kinderen zo reageren aan school bijvoorbeeld.
Maar vooral vind ik het naar voor hém: ik vind het sneu dat hij het zichzelf zo onnodig moeilijk maakt. Het zijn allemaal dingen die bij het leven horen en waar hij mee zal moeten dealen.
Ik heb dit ook besproken met zijn vader, maar die bagatelliseert het een beetje en ziet niet echt een probleem (“het was zijn eerste training…”). Hij steekt met zulke dingen altijd de kop in het zand…
Misschien klinkt het allemaal erger dan het is en zie ik een probleem waar er geen is: het zijn vlagen, want meestal is hij juist heel lief, maar ik voel toch dat hij ergens mee worstelt. Ik vind het moeilijk te bepalen wat nog binnen de normale grenzen valt en wanneer het tijd is om hulp in te schakelen.
vrijdag 24 oktober 2025 om 08:12
Sowieso goed dat je inziet dat je vader niet nodig hebt om zelf wat handvatten te krijgen in de opvoeding met je zoon! Je doet jezelf en je kind daar denk ik een groot plezier mee. En wat hij bij jou ziet en van jou meekrijgt, laat hij natuurlijk niet bij de voordeur achter maar neemt hij ook mee naar vader. (Ik zeg dit trouwens ook omdat ik bij mijn stiefkinderen zie dat wat je er aan één kant in stopt, er ook echt wel aan de andere kant uit komt. In ons geval hebben ze te maken met een niet al te makkelijke moeder, die bijvoorbeeld ook snel boos is, en ze zijn daarin echt weerbaarder geworden door wat ze zien en leren bij mijn man.)
Ik denk dat het helpt je ook heel erg bewust te zijn van je eigen emoties. Waar ik op aanhaakte in mijn bericht, waren punten waarbij het op basis van wat je schrijft, lijkt alsof daarin emoties van jezelf meespelen en die de situatie vertroebelen. Dus: kind doet iets wat niet wenselijk is en jij schaamt je. Die schaamte gaat over jou, zegt iets over jou, maar maakt wel dat je niet op een "ouderlijke" manier kunt reageren op de situatie. Want jij zit te worstelen met je eigen emotie. Dus waarom schaam je je voor iets dat je kind, uit zijn kind-zijn, doet? Wat maakt dat jij daar dagen later nog steeds rot over voelt? Je helpt je kind, noch jezelf, ermee. Hetzelfde voor de pijn die jij voelt als dat ander kindje logischerwijs wegloopt met een derde kindje: dat is ook maar wat het is: een kind dat een ander kind even niet leuk vindt en er met een ander vandoor gaat. Waarom doet jou dat pijn?
Ben je trouwens erg bang dat je kind buitengesloten wordt, want ik lees dat op meerdere punten terug in je verhaal? Enig idee hoe dat komt?
vrijdag 24 oktober 2025 om 08:38
Ze hebben het heel fijn samen, maar vader werkt onregelmatig en daardoor is zoon vaak bij opa en oma…
Meermaals aangegeven dat hij gewoon naar mij mag komen en ik dat fijner vindt dan elders, maar wordt geen gehoor aan gegeven.
vrijdag 24 oktober 2025 om 08:39
Kan en wil je wat vertellen over hoe jouw zoon/dochter was op 6-7 jarige leeftijd? Mag uiteraard ook via PB.Jemoederheethenk6 schreef: ↑24-10-2025 08:04Hier ook een 12 jarige met ASS en woedeaanvallen, wat dat betreft is dit verhaal wel herkenbaar. Maar het kan ook nog bijtrekken als hij ouder wordt (het kind van TO).
vrijdag 24 oktober 2025 om 08:52
En wat vindt zoon daarvan? En weet hij vantevoren wat er gaat gebeuren (vader of opa en oma?). Kan me voorstellen dat hij dan zijn vader mist, en dat het misschien onvoorspelbaar is?
vrijdag 24 oktober 2025 om 09:06
Bedankt voor je lieve berichtje! Ik ben inderdaad bang dat hij buitengesloten zal worden, en dat gun ik hem absoluut niet. Ik hoor en lees zoveel over plagerijen en pesterijen, iets wat ik hem echt wil besparen. Iemand zei het hier eerder al: op vierjarige leeftijd heeft bijvoorbeeld slaan nog weinig gevolgen. Maar op deze leeftijd zijn kinderen zich daar veel bewuster van, waardoor het logisch is dat anderen misschien minder graag met hem willen spelen.meisje85 schreef: ↑24-10-2025 08:12Sowieso goed dat je inziet dat je vader niet nodig hebt om zelf wat handvatten te krijgen in de opvoeding met je zoon! Je doet jezelf en je kind daar denk ik een groot plezier mee. En wat hij bij jou ziet en van jou meekrijgt, laat hij natuurlijk niet bij de voordeur achter maar neemt hij ook mee naar vader. (Ik zeg dit trouwens ook omdat ik bij mijn stiefkinderen zie dat wat je er aan één kant in stopt, er ook echt wel aan de andere kant uit komt. In ons geval hebben ze te maken met een niet al te makkelijke moeder, die bijvoorbeeld ook snel boos is, en ze zijn daarin echt weerbaarder geworden door wat ze zien en leren bij mijn man.)
Ik denk dat het helpt je ook heel erg bewust te zijn van je eigen emoties. Waar ik op aanhaakte in mijn bericht, waren punten waarbij het op basis van wat je schrijft, lijkt alsof daarin emoties van jezelf meespelen en die de situatie vertroebelen. Dus: kind doet iets wat niet wenselijk is en jij schaamt je. Die schaamte gaat over jou, zegt iets over jou, maar maakt wel dat je niet op een "ouderlijke" manier kunt reageren op de situatie. Want jij zit te worstelen met je eigen emotie. Dus waarom schaam je je voor iets dat je kind, uit zijn kind-zijn, doet? Wat maakt dat jij daar dagen later nog steeds rot over voelt? Je helpt je kind, noch jezelf, ermee. Hetzelfde voor de pijn die jij voelt als dat ander kindje logischerwijs wegloopt met een derde kindje: dat is ook maar wat het is: een kind dat een ander kind even niet leuk vindt en er met een ander vandoor gaat. Waarom doet jou dat pijn?
Ben je trouwens erg bang dat je kind buitengesloten wordt, want ik lees dat op meerdere punten terug in je verhaal? Enig idee hoe dat komt?
vrijdag 24 oktober 2025 om 09:07
Hij heeft het erg naar zijn zin bij opa en oma. Toch merk ik dat hij vaak aan mij vraagt wie hem op school komt ophalen, wanneer hij naar papa gaat, en hoe laat dat allemaal is. Hij is erg bezig met het plannen en weten van wie, wat en wanneer.
vrijdag 24 oktober 2025 om 09:12
Het waren eigenlijk 2 dingen:
1. Bij situaties die niet voorspelbaar waren en met veel prikkels woedeaanvallen krijgen. Dus een dagje naar een pretpark of waterpret op school eindigde altijd in woedeaanvallen en het leek alsof zoon altijd het uitje ‘verpestte’.
Thuis na een lange dag vreselijk huilen en gillen uit het niets wat wel een half uur kon aanhouden. Ook gooien met spullen. Achteraf gezien kwam dit uit onvoorspelbaarheid. Dus opeens naar een pretpark gaan zonder de verwachtingen vooraf te hebben doorgegeven en alles te hebben besproken (wie, wat, waar, hoe wanneer) zorgde voor woede. De BSO was voor hem een hele onzekere factor, veel vrijheid, weinig leiding. Hij zei daar ook veel ongepaste dingen omdat hij niet kan inschatten wat prive is en wat niet. Ook hele drama’s omdat hij een keer een schone broek aan moest daar maar dat weigerde. Hij heeft zichzelf toen opgesloten in de wc. En als hij daar eenmaal op zit, krijg je hem er echt niet meer vanaf.
2. Had vooral te maken met omgang met andere kinderen. Omdat hij alles zo letterlijk en serieus neemt, ziet hij een plagerij gelijk als een aanval en gaat er dan vol in. Het is niets of alles bij hem, dus gelijk in woede van 0 naar 100. Hoj heeft wel eens een klasgenoot geslagen met een tennisracket, de rug van dat kind was bont en blauw. Hij heeft ook wel eens een klasgenoot met een potlood gestoken, die had een wond. Ook wel eens iemand zo hard op de grond geslagen dan diegene zijn bril helemaal kapot was en een blauw oog had. Als je thuis iets van hem vroeg wat hij niet wilde ( omdat het voor gem onvoorspelbaar is of eng) gaat hij helemaal door het lint. Ook hem aanspreken op gedrag of regels stellen eindigt in Woedeaanvallen, omdat het nieuw is. We zijn bijvoorbeeld al een paar jaar bezig dat hij doortrekt na een wc bezoek, die regel is nog steeds niet ingesleten.
Rond de leeftijd van 8 zijn we zelf op onderzoek gegaan naar de diagnose, die was heel duidelijk. Toen hij 9 was is hij van school gegaan door alle situaties op school. Hij zit nu op het speciaal onderwijs. Hij heeft ook een tijdje thuis gezeten totdat we een school konden vinden. Wat we nu merken is dat hij op school rustig is, maar het thuis nog wel eens misgaat. Omdat vriendjes hem zitten op te fokken en hij dit serieus neemt. Laatst hadden we een discussie over bedtijd, zijn vrienden zeggen dat ze tot 1 uur snachts op mogen blijven ( wat natuurlijk lulkoek is) maar hij neemt dit zo serieus dat hij dit ook wil. Hij heeft toen zijn tv kapot geslagen op zijn kamer en zijn deur stukgemaakt. Ook valt hij ons soms aan. Hij is nu bijna 12 en is 1,72 meter en weegt 78 kilo. Man en ik kunnen hem dus helemaal niet meer aan.
We weten niet hoe de puberteit gaat zijn, maar we zetten ons schrap..
vrijdag 24 oktober 2025 om 09:40
Als jouw kind dit soort gedrag sinds kort opeens laat zien, en tegelijkertijd er enorme veranderingen in zijn leven zijn, is het echt veel logischer dat hij stress heeft/niet lekker in zijn vel zit dan dat er iets als autisme meespeelt lijkt mij.
vrijdag 24 oktober 2025 om 09:46
Dan zou ik kijken of het mogelijk is om daar, wat langer van tevoren als dat kan, meer duidelijkheid in te krijgen, samen met vader en grootouders. Evt. samen met de opvoedondersteuning.
vrijdag 24 oktober 2025 om 09:49
Ja dit. ASS is wel een erg grote sprong. En mocht er wel iets aan de hand zijn (stoornisgewijs) dan zijn er ook nog tig andere diagnoses, dus staar je niet blind op ASS omdat dat hier toevallig genoemd wordt__appelbloesem__ schreef: ↑24-10-2025 09:40Als jouw kind dit soort gedrag sinds kort opeens laat zien, en tegelijkertijd er enorme veranderingen in zijn leven zijn, is het echt veel logischer dat hij stress heeft/niet lekker in zijn vel zit dan dat er iets als autisme meespeelt lijkt mij.
vrijdag 24 oktober 2025 om 10:19
Tuurlijk, zo krijgt hij enige grip op de situatie. Logisch als er zoveel veranderingen zijn, toch?
vrijdag 24 oktober 2025 om 11:15
Mijn driftkikker is nu bijna 9. Emotieregulatie is een dingetje en ook mijn ex wil niet echt meewerken aan hulp. Maar goed, nu in groep 6 gaat school de leiding pakken.
En dan gaat het niet echt om verwonden maar om dat plotselinge woedend: van 0 naar 100 binnen een seconde.
Wat ik in groep 3 - toen dit ook begin - heb uitgelegd is dat je best (heel) boos mag zijn, maar geen dingen kapot mag maken (waar ook heel hard met de deur slaan onder valt) of mensen pijn mag doen. Wat wel mag is een kussen pakken van je bed of de bank en daar heel hard mee op de grond slaan, zo vaak als je wilt. Of naar je kamer lopen en daar heel hard gillen. En dat je - als je boos wordt op iemand - je gerust weg mag lopen om ergens anders rustig te worden.
En boekentip om voor te lezen: draakje vurig.
Wat helpt is dat ik zelf ook zo boos kan worden dus ik weet hoe het voelt: als een soort golf die ineens door je lijf slaat waardoor ook de hoofd opeens overspoeld is en je allemaal energie in je lijf hebt die eruit moet. Ik kan het wel doseren hoor, dus het is te leren!
Wat heel vervelend is, is dat veel mensen dat niet snappen en dus aan je hoofd blijven zeuren terwijl je al helemaal op tilt bent. Dat is echt olie op het vuur. Ergens rustig (ik las ergens op de wc) bijkomen is dan het enige wat helpt.
En dan gaat het niet echt om verwonden maar om dat plotselinge woedend: van 0 naar 100 binnen een seconde.
Wat ik in groep 3 - toen dit ook begin - heb uitgelegd is dat je best (heel) boos mag zijn, maar geen dingen kapot mag maken (waar ook heel hard met de deur slaan onder valt) of mensen pijn mag doen. Wat wel mag is een kussen pakken van je bed of de bank en daar heel hard mee op de grond slaan, zo vaak als je wilt. Of naar je kamer lopen en daar heel hard gillen. En dat je - als je boos wordt op iemand - je gerust weg mag lopen om ergens anders rustig te worden.
En boekentip om voor te lezen: draakje vurig.
Wat helpt is dat ik zelf ook zo boos kan worden dus ik weet hoe het voelt: als een soort golf die ineens door je lijf slaat waardoor ook de hoofd opeens overspoeld is en je allemaal energie in je lijf hebt die eruit moet. Ik kan het wel doseren hoor, dus het is te leren!
Wat heel vervelend is, is dat veel mensen dat niet snappen en dus aan je hoofd blijven zeuren terwijl je al helemaal op tilt bent. Dat is echt olie op het vuur. Ergens rustig (ik las ergens op de wc) bijkomen is dan het enige wat helpt.
vrijdag 24 oktober 2025 om 11:33
vrijdag 24 oktober 2025 om 11:50
Moeite met de planning ( terecht btw) en een vader die vaak kwaad wordt op het kind en het allemaal onzin vindt, ook deze hulpvraag.vivapimpelmees schreef: ↑24-10-2025 11:33Geef daar alsjeblieft wel meteen alle relevante informatie. 2 huizen. Nieuw zusje. Vader die hem regelmatig bij opa en oma moet onderbrengen.
vrijdag 24 oktober 2025 om 13:15
Zoals zo’n beetje elk kind van die leeftijd. Weekbord oid zou kunnen helpen.
Don’t let anyone ruin your day. It’s your day.
Ruin it yourself.
Ruin it yourself.
vrijdag 24 oktober 2025 om 14:09
Want het is een mens, geen pop die je heen en weer kunt schuiven.
Zou jij rustig zitten als je maar moet afwachten hoe de andere helft van je dag gaat zijn?
Dat achter jouw rug, mensen jouw dag plannen en jij maar moet afwachten wat er gebeurt?
vrijdag 24 oktober 2025 om 15:30
Nee maar ik geef toch ook nergens aan dat dit problematisch of een 'issue' is? Ik vind het normaal gedrag en niet storend.
vrijdag 24 oktober 2025 om 15:57
En toch is dat wel zo ongeveer hoe elk kind leeft. Andere mensen plannen jouw leven, en je hebt er maar heel beperkt iets over te zeggen. Ouders bepalen of er vandaag afgesproken kan worden, of er dit weekend iets gedaan wordt, wanneer en waarheen je op vakantie gaat, enz enz. Dus het is niet alsof kinderen daar niks mee kunnen of zo. Sommigen vinden het moeilijker dan anderen, dat is waar, dan helpen dingen als een plan-bord of zoiets nog wel eens.
vrijdag 24 oktober 2025 om 20:03
Maar in dit geval gaat het over niet weten of hij zijn vader wel of niet ziet en niet bij moeder en zusje kunnen zijn. Dat is deels 'planning' en mogelijk deels de betekenis die dit voor hem heeft.nausicaa schreef: ↑24-10-2025 15:57En toch is dat wel zo ongeveer hoe elk kind leeft. Andere mensen plannen jouw leven, en je hebt er maar heel beperkt iets over te zeggen. Ouders bepalen of er vandaag afgesproken kan worden, of er dit weekend iets gedaan wordt, wanneer en waarheen je op vakantie gaat, enz enz. Dus het is niet alsof kinderen daar niks mee kunnen of zo. Sommigen vinden het moeilijker dan anderen, dat is waar, dan helpen dingen als een plan-bord of zoiets nog wel eens.
vrijdag 24 oktober 2025 om 20:16
dat vind ik toch echt van een andere orde dan niet weten of je vanavond bij je vader bent of bij opa en oma. Het lijkt me toch niet zo heel moeilijk om te zorgen dat kind daar wel zekerheid over heeft. Het is duidelijk dat hij daar behoefte aan heeft.nausicaa schreef: ↑24-10-2025 15:57En toch is dat wel zo ongeveer hoe elk kind leeft. Andere mensen plannen jouw leven, en je hebt er maar heel beperkt iets over te zeggen. Ouders bepalen of er vandaag afgesproken kan worden, of er dit weekend iets gedaan wordt, wanneer en waarheen je op vakantie gaat, enz enz. Dus het is niet alsof kinderen daar niks mee kunnen of zo. Sommigen vinden het moeilijker dan anderen, dat is waar, dan helpen dingen als een plan-bord of zoiets nog wel eens.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 24 oktober 2025 om 20:49
Misschien ervaart hij verwarring of onrust op een emotioneel niveau en uit het zich in star gedrag en kwade impulsen.
Kinderen krijgen veel meer mee dan je denkt, een eerstgeborene zoals hij kan zich heel verantwoordelijk voelen voor jouw/jullie welzijn. Kan zijn dat hij te veel aan het "zorgen" is voor jullie gezien zijn vragen naar hoe laat het allemaal is.
Kinderen krijgen veel meer mee dan je denkt, een eerstgeborene zoals hij kan zich heel verantwoordelijk voelen voor jouw/jullie welzijn. Kan zijn dat hij te veel aan het "zorgen" is voor jullie gezien zijn vragen naar hoe laat het allemaal is.
vrijdag 24 oktober 2025 om 22:31
Er is natuurlijk ook al veel in het leventje van je 6-jarige zoon gebeurd. Ouders uit elkaar, 2 huizen, vaak bij op en oma aan vaders kant. Moeder een nieuwe relatie, nu ook nog een klein half zusje er bij die aandacht vraagt......
Boze buien snap ik goed, horen er ook wel bij denk ik. Mijn kinderen konden ook goed met deuren slaan bijvoorbeeld. maar jou slaan, ander jongetje op de rug slaan dat gaat mij wel een brug te ver.
Mijn oudste liep op een gegeven moment ook vast, niet dat ze agressief was maar mentaal. die kreeg de tip om op kickboksen te gaan, dat heeft ze gedaan en ze vond het erg fijn om op die manier haar emoties kwijt te kunnen.
Ik lees ook dat je zoon vaak vraagt wie hem van school ophaalt. Kan je niet een heel simpele kalender met hem maken zodat hij het daarop kan zien?
Succes in ieder geval!
Boze buien snap ik goed, horen er ook wel bij denk ik. Mijn kinderen konden ook goed met deuren slaan bijvoorbeeld. maar jou slaan, ander jongetje op de rug slaan dat gaat mij wel een brug te ver.
Mijn oudste liep op een gegeven moment ook vast, niet dat ze agressief was maar mentaal. die kreeg de tip om op kickboksen te gaan, dat heeft ze gedaan en ze vond het erg fijn om op die manier haar emoties kwijt te kunnen.
Ik lees ook dat je zoon vaak vraagt wie hem van school ophaalt. Kan je niet een heel simpele kalender met hem maken zodat hij het daarop kan zien?
Succes in ieder geval!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
