zwanger/kinderen en chronisch ziek

Hier toch een wat minder positief verhaal. Mijn tante was ook chronisch ziek en mijn nichtje en neefje hebben daar grote problemen mee gehad. Niet zozeer door een tekort aan aandacht (dat was er genoeg), maar meer door het feit dat hun moeder het moederschap vaak niet aankon (puur fysiek) en dat ze dus heel veel alleen hebben moeten doen en in de praktijk heel veel bij ons thuis bivakkeerden. Natuurlijk is veel aandacht het belangrijkste en bij kleine kinderen ook nog wel voldoende, maar oudere kinderen willen ook graag dat hun ouder(s) participeren in dingen. Bijvoorbeeld naar zwemles brengen, naar school brengen, mee op schoolreis, meedoen met activiteiten op school. Uiteraard kunnen anderen hierbij inspringen, maar hetzelfde is dat niet, hoezeer bijvoorbeeld mijn ouders ook hun best hebben gedaan. Als dan de andere partner (door werkdruk bijvoorbeeld, immers er is vaak maar 1 inkomen) niet altijd beschikbaar is, heb je toch een probleem.



Hiermee wil ik niet zeggen dat een chronisch zieke ouder geen goede ouder kan zijn (laat dat duidelijk zijn), maar wel dat je de situatie voor opgroeiende kinderen moeilijker maakt en dat dat wel iets is om rekening mee te houden. Het kind vraagt per slot van rekening niet om een zieke ouder, maar wil gewoon een ouder die meespeelt en hem of haar op de fiets naar de voetbal brengt of mee gaat zwemmen. Er komt gewoon een tijd dat een boekje op de bank lezen niet meer voldoende is.



Sterkte met de beslissing. Het lijkt me een hele moeilijke.

Daar heb je een heel goed punt Marieke.

Ik zie het in mijn omgeving ook wel.. beide ouders die werken en hoogstens savonds een uurtje voordat de kinderen naar bed gaan wat tijd aan ze besteden.

Mijn kinderen zullen als voordeel hebben dat ik altijd thuis ben dus gewoon straks als ze naar school gaan gezellig tussen de middag thuis een boterhammetje eten , smiddags drinken klaar als ze uit school komen en iemand hebben om hun verhaal tegen kwijt te kunnen.

Maar ook idd voorleesuurtjes of musicalvoorstellingen zijn over het algemeen best te doen.

Ok waarschijnlijk ben ik ( en dat zal voor meer van jullie wel gelden denk ik) kapot na zo'n middag en zal dan wel weer een paar dagen bij moeten tanken maar dat hebben we er maar even voor over.

Dus ja vind dat je helemaal gelijk hebt.



Net als jou woonde we trouwens eerst in een flat toen ik zwanger was van de oudste.

Zijn toen 4 weken voor mn bevalling naar dit huis gegaan ... over zwaar gesproken dat was 1 keer maar nooit weer.

Maar in iedergeval hebben we bij het verhuizen met de woonkamer indeling er rekening mee gehouden dat 1 kast ingedeeld is voor baby/kinderspullen.

In ons geval een inbouwkast waar ik nu een paar planken van in gebruik heb met alles wat ik over de dag zo'n beetje nodig heb: luiers , doekjes , zalf , kleertjes noem maar op gewoon even een lijstje maken voor jezelf.

Wassen doe ik ze op het aankleedkussen en zelfs het babybadje staat beneden in de kast.

Die zet ik op het aanrecht en daar gaat de kleinste in bad.

Voor mij het makkelijkste omdat het op fatsoenlijke hoogte is en ik hem zo vol en leeg kan laten lopen zonder teveel getil.

De oudste gaat met mijn man onder de douche dus dat is best goed geregeld zo

Je kan het dus zo'n beetje zo zwaar maken als je zelf wil met wat vindingrijkheid en niet teveel veeleisend zijn wat rommel en spullen betreft in je woonkamer kom je al een heel eind.



Ik krijg verder geen hulp trouwens.

Heb na de geboorte van mijn oudste hulp aangevraagd maar toen werd er doodleuk gezegd je man is gezond dus die kan de rest wel doen.

Ze vergeten alleen wel dat hij de hele dag werkt maar goed het is niet anders geld om zelf hulp te betalen is er niet van het minimumloontje van mijn man en mijn magere wajongetje.

Wat ik wel heel makkelijk kan krijgen zijn aanpassingen in huis.

Er ligt al een indicatie voor een traplift , douchestoel en toiletverhoger maar dat hou ik steeds af omdat het voor mij een beetje extra met je neus op de feiten gedrukt worden is dat je niet alles op de normale manier kan als iemand anders.

quote:marieke27 schreef op 23 februari 2009 @ 09:47:



Jij schrijft dat je alleen woont?! Petje af! Voor mij zou dat geen optie zijn; ik woon gelukkig samen en ik zou zo ie zo , ziek of gezond niet aan een kind willen beginnen als ik niet zou samenwonen.....daarnaast scheelt samenwonen me ook veel energie.

Maar goed, je schrijft dat je als je partner werkt dat je dan wel vergoeding/belasting aftrek krijgt van de belastingdienst? Maar wat als ik thuis ben; in hun beredenering lijkt me helemaal dat ik dan voor t kind moet zorgen......maar goed, dat is tzt indien nodig uit te zoeken.



Samenwonen scheelt inderdaad een hoop energie. Daarom is de situatie waarin we allebei in twee verschillende steden woonden nu godzijdank voorbij, want ik hield het niet (meer) vol dat reizen. Ik koos er steeds vaker voor om dan maar niet meer naar hem toe te gaan, waardoor ik hem, maar daardoor ook dochter minder vaak zag (we delen de zorg, dus dan was ze de helft van de tijd bij hem). Nu we weer allebei in hetzelfde dorp wonen, voelt het niet als niet samenwonen. Want we zien elkaar in principe wel elke dag. Het voordeel op deze manier is dat we ook af en toe 'rust' kunnen nemen van het gezinsleven. Voor mij iig erg fijn. Soms als het me teveel werd, ik gek werd van de drukte en de prikkels, dan kon ik in overleg effe mijn escape hebben en naar mijn huis gaan zonder vriend en dochter. Andersom deden we dat ook hoor, dat vriend bijvoorbeeld een zorgvrij dagje had. Maar hij had en heeft daar eigenlijk minder behoefte in dan ik, dus hij slaat het aanbod vaak af.



Dus ja, het kost soms energie (afhankelijk van hoe je dat regelt), maar het geeft soms ook ongekende ruimte en dus energie.



Ik zou er niet te hard vanuit gaan dat je alle kosten voor kinderopvang zelf moet betalen. Nogmaals, zoek het eerst eens uit bij de belanstingdienst. Want ik durf niet te zeggen of je ook geld terug krijgt als 1 van de 2 werkt. Ik geloof het nl. wel. Nog wel iig. Misschien dat dat in de toekomst nog wijzigt, maar volgens mij hebben jullie wel recht op teruggaaf.

En anders moet je een aanvraag doen bij de gemeente. Ik ken stellen waarbij de gemeente toch mee betaalde aan de kosten, ondanks dat er geld in het laatje kwam. In dit geval was het een stel met een ontzettende huilbaby en zij was thuis met haar kind, maar ging er psychisch helemaal aan onderdoor. Zij heeft toen op psychische gronden een indicatie gekregen. Zo zijn er echt meerdere redenen waarom je een indicatie kunt krijgen. Als je een behandelaar hebt die het kan en wil onderschrijven, heb je denk ik al wel een streepje voor.



Verder sluit ik me aan bij de andere dames. Toen dochter drie maanden was, ben ik verhuisd naar een huisje met tuintje. (zwanger verhuizen of na de bevalling is niet zo leuk btw!). Organiseer jezelf erg practisch. Ik had ook heel veel beneden staan. Niet eens omdat ik niet kon tillen, maar gewoon omdat je jezelf daar een plezier mee doet. Wat je kunt voorkomen aan honderd keer op en neer lopen, moet je gewoon doen. Dus zorg dat je het meeste bij de hand hebt op de verdieping waar je het meeste bent.



Ik wou geloof ik nog iets zeggen, maar kan niet teruglezen wat het ook alweer was.

Ik heb inderdaad ook naar zeer praktische oplossingen zitten zoeken.

2 verschoningskussens, één voor boven en één voor onder. Onder heb ik altijd een mandje staan met luiers, billendoekjes, wegwerpzakjes, slabbertjes en een reserve rompertje.

Mijn dochter slaapt overdag in haar box, zodat ik niet te vaak naar boven hoef. Box staat op een rustige plaats, ik doe dan tv, radio etc uit, zodat ze toch haar rust kan nemen.

Wandelen is voor mij een groot probleem, maar zodra ze groot genoeg is, kan ze in het fietsstoeltje van mijn electrische fiets.

Ik heb geïnvesteerd in een stevige, lichte kinderwagen (bugaboo), waar ik ook de maxicosi op kan klemmen. Dat scheelt al heeel veel.

Ik heb samen met mijn man afgesproken dat ik zoveel mogelijk bij de leuke momenten ben, ook wanneer ik er niet aan mee kan doen. Ik vind het niet leuk dat ik niet met mijn dochter in de sneeuw kan sleeen, maar ben er wel bij aanwezig. Mi is dat voor haar belangrijker. Ik wil niet dat mijn dochter extra taken moet gaan uitvoeren, omdat ik het niet kan. Indien nodig schaf ik wel weer een poetsvrouw aan.

En ik denk dat ik met deze instelling een goede moeder kan zijn, zonder dat mijn dochter er last van heeft dat ik reuma heb.

Ik ben in mijn zwangerschap wel met een ergotherapeute gaan praten voor adviezen, maar helaas heeft dat weinig opgeleverd.

quote:marieke27 schreef op 23 februari 2009 @ 09:47:



OP pagina 2 heeft ook iemand gereageerd die stelt dat de kinderen ( haar ervaring) er wel last van kunnen hebben dat mama niet alles kan...

Zoals naar school brnegen, mee helpen opschool etc.

Ik heb daar al vaak en veel over nagedacht; maar wat ik dan ook denk: wat dan met die moeders en vaders die full time werken?? Die gaan ook niet mee helpen op school; geen tijd om mee te gaan zwemmen etc...die gezinnen zie ik ook erg veel.

Dat lijkt me idd niet goed voor de kinderen. Ik heb dan wel straks niet veel energie maar ben er wel toch? Ok mee op schoolreisje zal er misschien niet inzitten maar ik kom als t ff kan wel kijken naar de musicalvoorstelling; misschien een uurtje als voorleesmoeder ofzo....

Natuurlijk maak ik me er ook wel druk om, maar zoals ik al beredeneer...niet ziek zijn als moeder wil niet perse zeggen dat de kinderen niets te kort komen. Er zijn ook ouders die nooit spelen met de kinderen, voorlezen etc etc...gewoon omdat dat niets voor hen is....





Dat is niet vergelijkbaar: een werkende ouder werkt 8-10 per dag en chronisch ziek ben je (ik hoop niet dat ik nu te cru overkom, dat is zeker niet de bedoeling) 24 uur per etmaal. Werkende ouders kunnen in de weekeinde veel met hun kinderen doen en naarmate de kinderen ouder worden verschuiven er ook steeds meer activiteiten naar de avonduren (de uren na 18 uur).

Probleem is vaak dat de werkende partner in het weekeinde vaak moet inspringen in het huishouden en boodschappen moet doen en dus ook niet alle tijd heeft om zich om de kinderen te bekommeren (en vaak huishouden en kinderzorg moet combineren omdat de zieke partner niet altijd alleen de zorg voor de kinderen aan kan).



Daarnaast is het ook ontzettend moeilijk om te voorkomen dat de kinderen van een zieke partner een zorgende rol krijgen. Kinderen zijn altijd loyaal aan hun ouders en zullen dus heel vaak bewust of onbewust rekening proberen te houden met hun ouders.



Enkele voorbeelden uit mijn nabije omgeving: met familie meemogen naar de dierentuin, maar niet meewillen, omdat moeder dan de hele dag alleen thuis is en nichtje dat zielig vond. Neefje wist dat moeder niet goed tegen het lawaai en de rotzooi kon die meerdere spelende kinderen met zich meebrachten en nodigde dus maar nooit meer vriendjes bij hem thuis uit. Nichtje ging jarenlang na school direct naar huis, nadat moeder een keer gevallen was en niet meer overeind kon komen. Ze was als de dood dat dit nog een keer zou gebeuren (het was nog in het pre-mobiele tijdperk).



Vlak ook niet de consequenties voor jezelf niet uit. Mijn tante had er grote moeite mee dat ze dikwijls verstek moest laten gaan en dat haar kinderen meer dan haar lief was in de zorgende rol terecht kwamen.



Concluderend, ik denk dat een chronisch zieke of gehandicapte ouder een hele goede ouder kan zijn, maar houd er wel rekening dat de impact voor je kinderen behoorlijki groot kan zijn. En soms is het lastig om die impact te signaleren omdat kinderen veelal niet beter weten en dus niet gauw zullen klagen.

Anky,

Je hebt absoluut gelijk. Ik ben ook blij dat mijn beperkingen meevallen. Ik ben met tijden wel rolstoelafhankelijk, maar kan met rolstoel genoeg. Bij mij zit het probleem voornamelijk in de hele jonge kinderfase, wanneer je veel moet tillen, lichamelijk verzorgen etc. DIt lukt me wel, maar met aanpassingen.

Indien ik met tijden bedlegerig zou zijn, was het voor mij heel anders, en weet ik niet of ik kinderen zou willen. Juist vanwege de enorme impact op de kinderen.

Anky, natuurlijk heb je gelijk dat een chronisch zieke of gehandicapte ouder een enorme impact op een kind kan hebben. Daarom denk ik zeker wel dat je als ouder, maar ook als familielid of iemand die dichtbij staat een kritische blik moet blijven houden over hoe en wat.



Maar moet dat een reden zijn om niet aan kinderen te beginnen? Men kan ook ziek worden of gehandicapt raken wanneer er reeds kinderen zijn en dan zal je toch moeten roeien met de riemen die je hebt.



Daarbij lijken de voorbeelden die jij noemt, zoals mee op schoolreisje en dergelijke, mij een beetje gezocht. Mijn ouders werkten beiden fulltime en gingen echt niet mee op schoolreisje of wat dan ook. Maar misschien wordt er tegenwoordig veel meer inzet van de ouders bij school en dergelijke verwacht, en weet ik dat gewoon nog niet omdat mijn dochter pas anderhalf is.



Misschien is de keuze om aan kinderen te beginnen wanneer een ziekte of handicap een rol speelt wel een bewustere keuze. Het is niet alleen een biologische klok die tikt of ' iedereen in mijn omgeving heeft kinderen, dus...' , maar -in mijn geval dan- een heel weloverwogen keuze. Kan ik de zorg van een kind aan, hoe kan ik het opvangen wanneer het niet goed met mij gaat, is onze relatie stevig genoeg, heb ik een sociaal vangnet, wat wil ik mijn kind meegeven?



(Marieke, het is goed dat je nu al na denkt over hoe het moet als je meer hulp nodig zou hebben. En zou jouw partner eventueel soms vanaf huis kunnen werken wanneer jij een slechtere periode hebt?)



Met of zonder ziekte/handicap, het is heel belangrijk om te blijven communiceren. Met partner, familie, kinderdagverblijf, school, huisarts en dergelijke. Hou in de gaten hoe het met je kind gaat, hou je zelf voor ogen hoe de situatie is, probeer te beseffen hoe groot de impact voor je kind is. En kijk naar wat je wel hebt.

quote:Labyrint schreef op 24 februari 2009 @ 09:49:

Anky, natuurlijk heb je gelijk dat een chronisch zieke of gehandicapte ouder een enorme impact op een kind kan hebben. Daarom denk ik zeker wel dat je als ouder, maar ook als familielid of iemand die dichtbij staat een kritische blik moet blijven houden over hoe en wat.



Maar moet dat een reden zijn om niet aan kinderen te beginnen? Men kan ook ziek worden of gehandicapt raken wanneer er reeds kinderen zijn en dan zal je toch moeten roeien met de riemen die je hebt.



.



Tuurlijk kan ik morgen ernstig ziek worden, gehandicapt raken of zelfs overlijden. Dan zullen ik en mijn gezin daarmee moeten dealen en het beste er van moeten maken. Als je echter al ziek bent voordat je zwanger raakt heb je hier een kéuze in. Ik vind dit dus niet vergelijkbaar.

Nogmaals, ik gun iedereen het ouderschap, maar reacties als "een kind heeft alleen liefde nodig" of "gewoon proberen, het gaat vast goed" stuiten me altijd tegen de borst. Want dat is gewoon niet waar.

Ik wil hier niet de negatieveling uithangen, maar wel mijn eigen ervaringen en die van onze familie vertellen, al is dat verhaal wat minder positief (en zo zij er in dit topic ook voldoende positieve verhalen).

Ik heb net - vluchtig, dat geef ik toe- alle berichten hier bekeken, en nergens zie ik staan ' een kind heeft alleen liefde nodig' of ' gewoon proberen, het gaat vast goed' .



Als TO, of één van de anderen die gereageerd hebben, dacht dat kinderen alleen liefde nodig hebben, had ze haar vragen niet gesteld. En allen die gereageerd hebben leggen ook uit wat voor hen de consequenties zijn en mogelijke oplossingen.



En de meesten die reageerden hebben wel aangegeven 'doen' , waaronder ik, omdat we allemaal gemerkt hebben dat het kan. Misschien hier en daar met haken en ogen, maar het kan. Het ' gaat vast goed' heeft niemand gezegd en kan ook niemand zeggen.



Ik zie hier op de kinderpijler mensen die zich af vragen of ze wel aan kinderen kunnen beginnen, omdat ze ' nog geen koophuis hebben', of die zich af vragen of hun relatie wel stabiel genoeg is. Iedereen wil de voor hem of haar ideale omstandigheden, maar soms kunnen omstandigheden ' slechts' zo ideaal zijn als je ze zelf kunt maken.



Ik ben wel heel blij met je postings, omdat ook de negatieve verhalen verteld moeten worden. Dat houdt ' ons' scherp.

Wellicht laat ik ook onbewust reacties uit mijn omgeving meespelen Labyrint. Ik vind het zelf gewoon een heel lastig onderwerp. Ben er ook totaal niet uit wat ik zelf zou doen als ik in een dergelijke situatie zou zitten. Ik ben nu natuurlijk geneigd het van de negatieve kant te bekijken, maar er zijn natuurlijk net zo vele gevallen waarin het prima gaat.

Ik merkte al dat het een lastig onderwerp voor je is, je berichten hier ' lezen' een beetje verdrietig. En dat vind ik rot voor je.



Ik heb er nog even over na zitten denken. Als ouder probeer je er eigenlijk altijd het beste van te maken voor je kind. Je wil een goede ouder zijn, zodat je kind veilig is, beschermd, gevoed, gekleed, gelukkig en zich ten volle kan ontplooien.



Toch is geen enkele ouder helemaal perfect. Ik ben me in ieder geval bewust van één tekortkoming en die hoop ik geen grote rol te laten spelen.

Marieke, misschien is het niet zozeer verdedigen als wel uitleggen wat je wel en niet kan.



Scheelt het misschien voor jou als ik je een beetje vertel hoe onze dagen/week hier er uit zien?

Het is natuurlijk wel heel erg leeftijdsafhankelijk...



De eerste vier weken waren enerzijds moeilijk, anderzijds heel relaxed. Ik moest heel erg wennen dat je ten allen tijde klaar moet staan voor zo'n hummel, maar ze sliep heel erg veel. Naast mij op bed, in een reiswiegje.Toen ze zes weken oud was hebben we een kraamfeest gegeven, om (te) veel aanloop van kraamvisite te voorkomen, dat beviel heel goed.



Vanaf dat dochter vier weken oud was, werd ze ingebakerd en dat zorgde voor een heel prettig ritme. Kind verschonen, kind aan borst, kind knuffelen, eventueel kind even in box en dan ging kind weer slapen. De eerste zes maanden vond ik heel erg meevallen.



Met zes maanden gaan ze eten en dan lijkt het of je de hele dag -tussen de slaapjes door- alleen maar bezig bent met pogingen eten in je kind te stoppen. Maar ook dat wendt.



De periode tussen 9 en 11 maanden vond ik zwaar. Kind wil van alles wat ze nog niet kunnen en willen veel aan hun moeder hangen. En mijn dochter was in die periode vaak ziek en dat hielp ook niet.



Sinds ze een jaar was, sliep ze twee keer per dag. ' s Ochtends eten, spelen in de box, op een kleed of op het grote bed spelen met mij, dan weer een slaapje (en ik ook!). 's middags weer hetzelfde ritueel, en 's avonds nog maal.



Op slechte dagen had ik gewoon een papiertje klaar liggen met idee"en wat ik met haar kon doen. Tien minuten krassen met een potlood op papier, tien minuten liedjes zingen, dan weer twintig minuten in de box, tien minuten samen een boekje lezen en ga zo maar door.



Nu is ze anderhalf en speelt ze vaak zo'n dertig minuten alleen met haar knuffels, theeservies, keuken of gewoon een pan en een pollepel. Ondertussen drink ik een kopje thee en kletsen we wat af. Ze is momenteel helemaal dol van wandelen, dus we scharrelen wat af rond het huis. Dat lukt me zonder krukken en dergelijke, gelukkig.



Ik heb - net als de anderen- een aankleedkussen beneden en luiers en reservekleding.



Voor mij waren een goede draagdoek onontbeerlijk en een travelcott, een soort van klein kampeertentje voor babies. Dan kan ze ook beneden een slaapje doen.



Ik heb gemerkt dat ik dochter in feite bezig kan houden dan mijn man, omdat ik heel inventief ben geworden. En soms is een tv ook heel makkelijk, om een kwartiertje rust te hebben.



Er zijn twee of drie regels heel belangrijk bij mij. Wanneer het tijd is om te slapen, gaat ze ook naar haar bed. En daar blijft ze zeker een uur. Soms slaapt ze niet, en dan hoor ik hoe ze met haar beer een polonaise houdt door haar bed, maar ze vermaakt zich prima.

Als we iets gegeten hebben, gaat ze daarna in de box. Misschien maar voor tien of vijftien minuten, maar dat geeft mij de kans om even uit te rusten, op te ruimen of wat dan ook.

Dit geeft ons beiden heel veel structuur en weten we waar we aan toe zijn.



Dus nu is het schema: om een uur of halfacht is ze wakker. We ontbijten (nou ja, ik drink veel zwarte koffie) en zij gaat spelen. Tegen tien uur eet ze fruit en daarna gaat ze slapen.

Om twaalf uur is ze weer wakker. Heb ik genoeg energie, dan gaat ze in bad en anders een ander keertje maar. Ze hoeven echt niet elke dag in bad.

We eten samen en zij gaat weer spelen. We scharrelen samen wat in de tuin of voor het huis, soms gaan we een stukje wandelen, we tekenen, knutselen, spelen samen wat, ze speelt weer alleen.

Om een uur of vier gaat ze weer slapen, meestal tot half zes. Dan is het weer spelen, eten, spelen, tanden poetsen en om zeven of acht uur ligt ze in bed.

Qua huishouden: ik vrees dat ik het meeste doe. Mijn man doet op zaterdagochtend de boodschappen en kind gaat met hem mee, want dat vindt ze erg leuk. Zeker sinds ze stukjes kaas en worst krijgt.



Wassen draaien doen we 's avonds, strijken doe ik zittend voor de televisie tijdens een goede film. Mijn man doet eigenlijk altijd de afwas en de vuilnisbakken en dergelijke, ik ben dan weer meer van het afnemen van het keukenkastje....



Het moeilijkste vind ik nog wanneer ik opeens met haar naar de dokter moet. Ik rijd amper auto en dan het gesjouw met kind en dergelijke... dat kan heel vermoeiend zijn. Wanneer je hulp nodig hebt, moet je daar ook echt om vragen bij familie en vrienden!

Marieke, je hoeft je niet te verdedigen. Je wilt iets heel erg graag en dus is het logisch dat je meer naar mogelijkheden kijkt dan naar de onmogelijkheden. Dat is ieder mens eigen.



Ik vertel alleen over de situatie die ik ken (en ik ken er meerdere in mijn omgeving) omdat ik over jouw situatie en die van de anderen hier niet kan oordelen. Ik weet niet wat jullie wel en niet kunnen en wat de beperkingen zijn. Dat kan je als ouder alleen zelf inschatten en dan nog kan de praktijk totaal anders zijn dan de verwachtingen.



Het heeft ook weinig zin om te gaan vergelijken met bijvoorbeeld werkende ouders, omdat die situaties gewoon niet gelijk zijn.



Ik wil je wel wat tips meegeven:

- bij kleine kinderen ligt de nadruk op zorg en die kun je relatief makkelijk uitbesteden door voor een goed netwerk om je heen te zorgen (bijvoorbeeld logeeradressen voor de momenten dat je het niet meer trekt).

- Zorg dat je partner op zijn werk vooraf uitzoekt hoe flexibel hij is. Kan hij makkelijk wat vroeger weg als je het niet meer trekt? Hoe staat zijn baas er tegenover?

- hoeveel uur kun je op een dag actief zijn? Voldoende uren? Als dat niet zo is, dan zul je wellicht in een vroeg stadium op zoek moeten naar opvang overdag.

- bij grotere kinderen wordt het sociaal-emotionele aspect groter en moet je oppassen voor het "loyaal-aan-de-ouder"aspect. Ik wil niet beweren dat dit altijd gebeurt, maar het is wel iets om goed in de gaten houden, als ouder kun je dit soms lastig signaleren.

Ik zit (als dochter van een chronisch zieke moeder en een vader die twee herseninfarcts heeft gehad en daarvan ook een klap van de molen heeft meegekregen) echt te bedenken wat ik nou gemist heb in mijn jeugd wat te wijten is aan de ziekte van mijn moeder en de handicap van mijn vader. En ik kan het niet bedenken. Mischien komt dat omdat ik ook nog drie grote broers had. En omdat ik redelijk assertief was (ik wilde op ballet dus ging ik met vriendinnetjes mee. Zes weken later kreeg mijn moeder een brief van de juf dat het toch wel tijd werd dat ze nu contributie ging betalen ). Ook met kunstzwemmen reed ik met vriendin mee. Toen ik oud genoeg was fietste ik zelf naar het zwembad. Heb nou nooit ervaren dat het een gemis was dat mijn ouders mij niet brachten.



Mijn ouders kwamen overigens wel naar voorstellingen en mijn vader is twee keer mee geweest op kamp (ook een fulltime werkende vader heeft tenslotte vakantiedagen ). Mijn ouders waren, voorzover ik weet, op de lagere school verder niet actief.



Wat ik wel stom vond, was dat ik niet uit mocht, later dan tot 1.00 uur. En dat ik niet op meerdere clubjes tegelijk mocht. Heeft niet elkkind z'n eigen frustraties naar ouders toe?Is het nou echt een ramp dat je met vriendjes mee rijdt naar sport, ipv dat je eigen paps en mams dat doen?

@Anky,

wat me vooral opvalt in je verhaal is de wijze waarop ik de indruk krijg dat de ziekte psychisch voor gevolgen heeft gehad. Ik las zoiets als dat je neefje niet weg wilde, omdat het bij mama wilde blijven en meer van dat soort opmerkingen. Nu neem ik absoluut van jou aan dat het een enorme impact heeft gehad op dat en jullie gezin vroeger.

Maar naast de (fysieke?) beperking van de ouders mis ik in jouw verhaal de weerbaarheid en zelfvertrouwen van die kinderen (jouw neefje en nichtje?) om daarmee om te gaan. Als een kind angstig is om de ouder te verlaten, is er een (zelfvertrouwen) probleem ontstaan tussen kind en ouder, waar de ouder beter mee om had moeten gaan denk ik.

Je moet als ouder nooit jouw probleem het probleem van het kind maken en dus ook het gevoel van verantwoordelijkheid en zorg wat een kind om de ouder heeft wegnemen. En dat kan, je kunt als ouder een beperking hebben en tçoh zorgen dat het kind er iig geen last van heeft in de vorm van oververantwoordelijkheid en bezorgdheid. Ik krijg het gevoel dat het vooral daar ergens is mis gegaan. Was dit nl. goed gegaan, dan zouden jouw neefje en nichtje waarschijnlijk veel beter onbezorgd hebben kunnen genieten van alles wat er wél was.



Oh, btw, ik lees in je rijtje tips nu net de onderste zin over dat loyaal aan de ouders zijn. Je slaat de spijker op z'n kop!

Goeie tips Anky ; )

Ook als niet chronisch zieke weet je goed de vinger op de kwetsbaarheden te leggen. Inderdaad zijn netwerk en opvang en hoe je dingen geregeld hebt heel erg belangrijk en al helemaal als je ziek bent.

@Roque, ik dnek eht niet. Ik denk dat je zelfs een streepje voor hebt. 't Zat natuurlijk ook wel in je karakter dan hoor, dat je zo makkelijk aansluiting zocht bij diegenen die er wel konden zijn. Maar het heeft iig bijgedragen aan je gevoel van zelfvoorzienendheid, zeflstandigheid, assertiviteit, etc. Das een mooi goed om te kunnen vind ik!

Roque, fijn te lezen dat jouw jeugd gewoon hartstikke leuk was! Dat biedt weer tegenwicht aan mijn 'negatieve' verhalen.



En nee, ik denk dat het absoluut geen ramp is als je als kind met anderen meerijdt naar clubjes/school of dat later zelf doet. Het wordt een probleem als je als kind niet naar clubjes gaat omdat je bang bent dat je moeder of vader het thuis niet redt zonder jou. Is een wellicht een uitzonderingssituatie, maar wel vervelend.

Anky, ik denk dat je mijn reactie op jouw verhaal nog niet hebt gelezen?

En het zal ook zeker per kind verschillen: het ene kind heeft gewoon meer zelfvertrouwen en vindt makkelijker een weg in het leven dan het andere kind.

Nee, ik had jouw reactie nog niet gelezen Intiem. Er kwamen wat ruziende kinderen doorheen .