Gedicht voor begrafenis

Ik ben op zoek naar een gedicht voor de begrafenis van mijn moeder. Hoewel mijn moeder nog niet dood is. Mijn moeder is al meer dan tien jaar ziek en ze verblijft ook al zo lang in een verpleeghuis. Ze is niet kritiek maar ik weet dat ik op een gegeven moment een telefoontje krijg met de mededeling dat ze is overleden. En ik weet ook dat je dan maar kort te tijd hebt om te bedenken hoe je het afscheid wil vormgeven. Dus leek het me handig nu al vast wat te bedenken. Ik wil graag een gedicht voordragen maar de meeste gedichten over afscheid passen niet goed. Dit omdat ik mijn moeder al jaren stukje bij beetje ben kwijtgeraakt door haar ziekte. En er nu niet echt een moeder over is. Weet iemand een gedicht hierover? Ze heeft geen Alzheimer maar wel een ziekte (die ik niet noem ivm privacy) die je zowel lichamelijk als psychisch kapot maakt.



Ik heb al wel iets gevonden van Sarah Kroos:



Hoe kan de zon



De zomer was net ingezet

In de eerste dagen

De zon bleef wat langer

De lucht was nog zwanger

Van wat komen zou

De zomer was net ingezet

En jij kreeg te horen

Dat je niet lang meer

Het gevecht dit keer

Niet gewonnen werd door jou



Hoe kan de zon dagen maken

Als net de nacht gevallen is

Hoe durft de tijd door te gaan

Nu alles stil komt te staan



Het najaar bracht haar wreedheid mee

Ze nam en ze liet vallen

Het blad van de bomen, vallende dromen

Van wat komen zou

De winter heeft haar opgevolgd

Het voorjaar bloeide open

Maar jij vervaagde ieder seizoen

Nam het leven af in jou



Hoe kan de zon dagen maken

Als net de nacht gevallen is

Hoe durft de tijd door te gaan

Nu alles stil komt te staan



Hoe kan de zon dagen maken

Als net de nacht gevallen is

Hoe durft de tijd door te gaan

Nu alles stil komt te staan



Hierin vind ik de zinnen 'Maar jij vervaagde ieder seizoen

Nam het leven af in jou' heel mooi en passend maar de rest is weer minder. Iemand suggesties?

Bedankt voor jullie reacties! Het is fijn dat er mensen met me meedenken.



Het moeilijke is alleen dat uit veel gedichten heel veel liefde blijkt en dat je iemand heel erg zult missen. Maar ik heb zo'n nooit band gehad met mijn moeder. Het is mijn moeder en ik houd ook wel van haar maar ze is altijd heel afstandelijk en introvert geweest. Ik heb me nooit aan haar kunnen hechten en mijn broer heeft hetzelfde probleem. Dus als ik een gedicht zou voordragen waarin staat dat we haar zo gaan missen en dat ze zo'n fantastisch persoon was dan zou ik staan te liegen en daar houd ik niet van. Ik weet wel dat regelmatig op begrafenissen/crematies wordt verteld hoe goed iemand wel niet was en iemand de hemel wordt in geprezen (wel toepasselijk hier ) maar ik vind dat niets. Mijn broer heeft toen onze vader was overleden een stuk geschreven en verteld tijdens de begrafenisdienst maar daar heeft hij gewoon gezegd hoe onze vader was, dus zijn goede kanten maar ook zijn slechte (en die waren er). En dat vond ik mooi. Gewoon zeggen hoe het is. Dus dat wil ik bij mijn moeder ook. Gewoon zeggen dat ze voor ons kinderen helaas al heel lang geen moeder meer was/kon zijn. En de ziekte wil ik gewoon noemen. Ze is al 20 jaar ziek en het is een ziekte die in de familie zit en al veel meer slachtoffers heeft gemaakt. Dat wil ik niet verzwijgen want het heeft nogal wat invloed op haar leven (gehad) en op die van mijn broer en mij.



Ik zou willen dat ik veel positiever over mijn moeder kon schrijven maar ja dan doe ik geen recht aan mijn gevoel....



Ik vind het lied 'de steen' van Bram Vermeulen bijvoorbeeld heel mooi maar niet om voor te dragen bij mijn moeders uitvaart. Omdat mijn gevoel dan zegt: 'wat heeft ze dan voor invloed op de wereld gehad? Die is maar zeer beperkt.' Maar misschien zit ik nog wel met een hoop onverwerkt verdriet en met boosheid op dat ze niet echt moeder heeft kunnen zijn.



Ik zal straks de teksten nog eens lezen als mijn emoties iets minder zijn...