Overig
alle pijlers
Oma willen worden of niet?
donderdag 20 juni 2019 14:27
Ik lees hier topics over het wel of niet willen hebben van kinderen.
Maar er is nog iets anders dat veelal vrouwen bezighoudt.
Mijn vrouwelijke oud collega's en vriendinnen begonnen rond hun 50 jaar al uit te kijken naar het moment dat ze kleinkinderen zouden hebben.
Ik heb dat verlangen nooit gehad en toen één van mijn kinderen aankondigde dat er een kind zat aan te komen deed me dat totaal niets.
Ook niet bij het tweede kind, twee jaar later.
Nu zijn de kleinkinderen respectievelijk 6 en 8 en ik heb niet bepaald het alles overheersende 'oma 'gevoel.
Mijn omgeving begrijpt mijn onverschilligheid niet en ik vind hen dan weer 'voorgeprogrammeerd om de platgelopen paden te betreden'.
Het is net alsof je op een zekere leeftijd bepaalde verlangens MOET hebben.
het is net alsof je wereld zou stoppen bij het niet hebben van kleinkinderen of bij een slecht of miniem contact met hen.
Zijn er hier vrouwen die mijn standpunt begrijpen of ben ik echt een witte raaf?
Maar er is nog iets anders dat veelal vrouwen bezighoudt.
Mijn vrouwelijke oud collega's en vriendinnen begonnen rond hun 50 jaar al uit te kijken naar het moment dat ze kleinkinderen zouden hebben.
Ik heb dat verlangen nooit gehad en toen één van mijn kinderen aankondigde dat er een kind zat aan te komen deed me dat totaal niets.
Ook niet bij het tweede kind, twee jaar later.
Nu zijn de kleinkinderen respectievelijk 6 en 8 en ik heb niet bepaald het alles overheersende 'oma 'gevoel.
Mijn omgeving begrijpt mijn onverschilligheid niet en ik vind hen dan weer 'voorgeprogrammeerd om de platgelopen paden te betreden'.
Het is net alsof je op een zekere leeftijd bepaalde verlangens MOET hebben.
het is net alsof je wereld zou stoppen bij het niet hebben van kleinkinderen of bij een slecht of miniem contact met hen.
Zijn er hier vrouwen die mijn standpunt begrijpen of ben ik echt een witte raaf?
donderdag 20 juni 2019 15:40
Andersom schreef: ↑20-06-2019 15:15Of ze kinderen zouden willen, laat ik geheel aan mijn kinderen over. Zal nooit enige toespeling daarnaar maken.
Als er kleinkinderen komen lijkt mij dat heel leuk, ik zie mijn ouders nu heel erg genieten van mijn kinderen en hoop dat later net zo te ervaren.
Mijn schoonouders (vooral schoonmoeder) maakte destijds heel veel toespelingen dat het misschien wel eens tijd werd. Die wilde zo graag oma worden, maar nu ze het dan is, lijkt ze soms wel een beetje op de TO. Het laat haar niet helemaal koud, maar is weinig betrokken. Zeker als je die betrokkenheid afzet tegen haar wens om oma te worden.
Andersom ook: ik vond het heel leuk bij mijn opa's en oma's. Mijn kinderen hebben ook van hun oma's en opa genoten. Dat zou ik ook wel willen.
Later is nu
donderdag 20 juni 2019 15:42
NYC schreef: ↑20-06-2019 15:17Nou kijk. Als je een minderjarige dochter hebt en die raakt zwanger, dan begeleid je haar bij die zwangerschap (of bij de keuze voor een abortus) en heeft ze in die zin nog enige hulp/steun van jou als ouder. Zodra je zoon vruchtbaar is en seksueel actief kan hij in principe iedereen bezwangeren... Goede voorlichting jaja, maar dan nog. Hormonen. Hormonen. En dan een grietje dat snerpend naar hem zal schreeuwen: "weg laten halen? Dacht ut toch effe niet. En jij kunt ook gaan dokken kerel, je was er zelluf bij." En de ouders van dat grietje die dat ook vinden...
Nou, daar gaat de toekomst van je zoon. Ook als je hem nog zo goed hebt voorgelicht.
Daarom zie ik hen als veel kwetsbaarder dan mensen met dochters.
Ik had beide en vond beide kanten kwetsbaar. Als moeder van een zoon heb je wel eerder het gevoel (tenminste, als er zo over gesproken wordt, ook hier op het forum) dat de vader er minder toe doet, zéker bij een tienerzwangerschap.
Later is nu
donderdag 20 juni 2019 15:44
Ook dat inderdaad. Ik zou een oma willen zijn waar mijn kleinkinderen graag naar toe komen en die zelf het contact zoeken. Ook als ze ergens mee zitten en denken dat oma wel raad zou weten. Doen onze kinderen nu ook bij mijn ouders als ze even niet bij ons terecht kunnen.
donderdag 20 juni 2019 15:44
Ja, dat zeg jij, maar als jongen/jonge vader sta je in zo'n geval dus ook langs de zijlijn. Ook als je wél voor je kind wilt zorgen.Maya85 schreef: ↑20-06-2019 15:24Maar als je dochter zwanger raakt op haar 15e dan zal zij toch ook moeten 'dokken' en jij als ouder ook? En voor een meisje is het toch nog veel ingrijpender om de zwangerschap en de bevalling te doorstaan en de eerste tijd met een baby? En in de praktijk komt het grootste deel van de zorg toch nog op de moeder aan, jonge vaders verdwijnen maar wat vaak met de noorderzon, dus dan heeft het toch vele malen meer impact op de toekomst van het meisje?
Later is nu
donderdag 20 juni 2019 15:49
Inderdaad, mijn kids zijn 18 en 15 en moet echt niet aan kleinkinderen denken. Als mijn kinderen gelukkig en gezond zijn dat is het allerbelangrijkste.
Bulletje: wat is AAS?
donderdag 20 juni 2019 15:54
Zou je minder kunnen reizen dan je wilt als je oma wordt?tanteslankie schreef: ↑20-06-2019 15:24Ik geloof niet dat ik het heel erg zou vinden als ik geen oma zou worden. Mijn man en ik willen heel graag reizen als zoon ouder is.
Dit klinkt me rooskleurig voor de praktijk in de oren voor een zwanger meisje. In 2015 waren nog kamervragen 'nodig' over het bespreken van "Het dwingen van vrouwen om een abortus te plegen".Andersom schreef: ↑20-06-2019 15:33Het voordeel van het meisje is dat zij de keuze heeft om de zwangerschap uit te dragen of te beëindigen. De jongen heeft daar geen invloed op, het vaderschap wordt voor hem bepaald door het meisje. Als zij het wil houden en hij niet, dan geldt haar stem zwaarder dan die van hem. De stem van haar ouders zwaarder dan die van zijn ouders etc.
donderdag 20 juni 2019 15:55
Ik moet even opzoeken waar witte raaf voor staat, maar ik krijg een naar gevoel van je post. Kan komen omdat het op mijzelf totaal niet van toepassing is. Wij werden onverwacht opa en oma. De eerste keer dat ik haar vast hield was ik op slag verliefd. Ik denk wel dat het scheelt dat het een dochter van mijn dochter is, zal misschien anders zijn als het een kind van mijn zoon wordt ooit. Alhoewel ik niet verwacht dat hij ooit vader wordt.
die ik wilde bestaat al...
donderdag 20 juni 2019 16:00
Misschien ben je een witte raaf, geen idee. Ik kan mij er niets bij voorstellen dat ik als moeder zijnde helemaal niets zou voelen bij de geboorte van een kleinkind, het moment waarop mijn kind vader zal worden.
Nu is mijn zoon nog een guppie. Ik heb dus ook helemaal geen idee of hij ooit kinderen wil, moet hij helemaal zelf weten. Maar als er kinderen komen kan ik mij dus niet voorstellen dat dit mij emotioneel koud zou laten of dat ik werkelijk geen enkele poging zal ondernemen om een beetje leuke oma te worden. Bepaal je uiteindelijk toch ook zelf of je een ‘sprookjesboek’ oma gaat zijn of niet.
Ik zie mijn oma van vaderskant nog in haar scheurbak racen. Met haar stilettohakken en eeuwige lipstick. Zij was niet minder ‘oma’ dan mijn andere ‘traditionele’ oma. De ene oma stopte mij vol met koekjes en taartjes en de ander sleurde mij mee naar de schoonheidsspecialiste en liet mijn nagels ook professioneel lakken. Maakte mij dat wat uit wat mijn oma’s met mij ondernamen. Ze waren er, ik was meer dan welkom en ze hielden van mij en ik van hen.
Nu is mijn zoon nog een guppie. Ik heb dus ook helemaal geen idee of hij ooit kinderen wil, moet hij helemaal zelf weten. Maar als er kinderen komen kan ik mij dus niet voorstellen dat dit mij emotioneel koud zou laten of dat ik werkelijk geen enkele poging zal ondernemen om een beetje leuke oma te worden. Bepaal je uiteindelijk toch ook zelf of je een ‘sprookjesboek’ oma gaat zijn of niet.
Ik zie mijn oma van vaderskant nog in haar scheurbak racen. Met haar stilettohakken en eeuwige lipstick. Zij was niet minder ‘oma’ dan mijn andere ‘traditionele’ oma. De ene oma stopte mij vol met koekjes en taartjes en de ander sleurde mij mee naar de schoonheidsspecialiste en liet mijn nagels ook professioneel lakken. Maakte mij dat wat uit wat mijn oma’s met mij ondernamen. Ze waren er, ik was meer dan welkom en ze hielden van mij en ik van hen.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 20 juni 2019 16:06
Overigens vind ik TO helemaal niet zo’n ‘geval apart’.
Een tante van mij (70+) gaat altijd 2x per jaar 6 weken op vakantie en wordt echt simpel van de vraag ‘mis je je kleinkinderen’ (tussen de 7 en 17 jaar) dan niet? Nou nee dus. Ze vindt het leuk
om ze daarna weer te zien, maar daar houdt het wel mee op.
Ik ken meerdere oma’s die ook nooit als vaste oppas hebben willen dienen.
Een keer voor nood, prima, maar zeker niet wekelijks.
Een tante van mij (70+) gaat altijd 2x per jaar 6 weken op vakantie en wordt echt simpel van de vraag ‘mis je je kleinkinderen’ (tussen de 7 en 17 jaar) dan niet? Nou nee dus. Ze vindt het leuk
om ze daarna weer te zien, maar daar houdt het wel mee op.
Ik ken meerdere oma’s die ook nooit als vaste oppas hebben willen dienen.
Een keer voor nood, prima, maar zeker niet wekelijks.
donderdag 20 juni 2019 16:07
Dat is toch iets heel anders dan ‘deed mij niets’?girasole3 schreef: ↑20-06-2019 16:06Overigens vind ik TO helemaal niet zo’n ‘geval apart’.
Een tante van mij (70+) gaat altijd 2x per jaar 6 weken op vakantie en wordt echt simpel van de vraag ‘mis je je kleinkinderen’ (tussen de 7 en 17 jaar) dan niet? Nou nee dus. Ze vindt het leuk
om ze daarna weer te zien, maar daar houdt het wel mee op.
Ik ken meerdere oma’s die ook nooit als vaste oppas hebben willen dienen.
Een keer voor nood, prima, maar zeker niet wekelijks.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 20 juni 2019 16:14
Ik zou het fantastisch vinden om ooit oma te mogen worden 
Ik ben gek op kinderen en als grootouders heb je vaak wel de lusten maar niet de lasten
Als onze kinderen later geen kinderen willen/kunnen krijgen, zou ik dat oprecht heel jammer vinden.
@TO dat het je echt helemaal niets doet, vind ik echt heel ‘bijzonder’. Dat je niet de hele dag loopt te kwijlen bij je kleinkinderen: prima! Maar echt helemaal niets? Wauw!
Ik ben gek op kinderen en als grootouders heb je vaak wel de lusten maar niet de lasten
Als onze kinderen later geen kinderen willen/kunnen krijgen, zou ik dat oprecht heel jammer vinden.
@TO dat het je echt helemaal niets doet, vind ik echt heel ‘bijzonder’. Dat je niet de hele dag loopt te kwijlen bij je kleinkinderen: prima! Maar echt helemaal niets? Wauw!
donderdag 20 juni 2019 16:17
girasole3 schreef: ↑20-06-2019 16:06Overigens vind ik TO helemaal niet zo’n ‘geval apart’.
Een tante van mij (70+) gaat altijd 2x per jaar 6 weken op vakantie en wordt echt simpel van de vraag ‘mis je je kleinkinderen’ (tussen de 7 en 17 jaar) dan niet? Nou nee dus. Ze vindt het leuk
om ze daarna weer te zien, maar daar houdt het wel mee op.
Ik ken meerdere oma’s die ook nooit als vaste oppas hebben willen dienen.
Een keer voor nood, prima, maar zeker niet wekelijks.
Maar dat is toch wat anders dan 'het doet me niets'?
Later is nu
donderdag 20 juni 2019 16:21
Mijn oma zei altijd dat oma zijn het mooiste en tegelijkertijd het moeilijkste was dat haar ooit was overkomen. Want ze hield intens van ons maar het was enorm lastig voor haar dat ze niets te zeggen had over onze opvoeding. Ze had enorm veel zorgen om ons ( vooral om mij ) en was altijd in de buurt omdat vader jong overleden is en moeder er dus alleen voor stond. Ze zei altijd dat ze blij was dat ze maar 2 kleinkinderen had en niet meer. Als ik een avondje uitging sliep ze niet en moest ik haar bellen als ik thuis was. Ze was een enorme stresskip en een piekeraar.
Mijn moeder hoeft niet zo nodig oma te worden. Van mij krijgt ze ze sowieso niet maar van broer waarschijnlijk wel.
Ze heeft trouwens een vriendin met 2 kleinkinderen die er net als TO helemaal niets mee heeft. Ze voelt er geen band mee, ze doet er niets mee en geeft er helemaal niets om. Dat zegt ze gewoon hardop. Nu is zij sowieso niet zo snel onder de indruk, ze reist de hele wereld over maar is zelden impressed door het schoon van de natuur of een mooie stad. Dus ja kan ook de aard van het beestje zijn.
Met haar eigen kids heeft ze wel een redelijk goede band.
Mijn opa had ook niks met ons, op verjaardagen werden we standaard boven voor de TV gedropt zodat hij zo min mogelijk last van ons had. Tja, niet iedereen heeft het kleinkind gen.
Mijn moeder hoeft niet zo nodig oma te worden. Van mij krijgt ze ze sowieso niet maar van broer waarschijnlijk wel.
Ze heeft trouwens een vriendin met 2 kleinkinderen die er net als TO helemaal niets mee heeft. Ze voelt er geen band mee, ze doet er niets mee en geeft er helemaal niets om. Dat zegt ze gewoon hardop. Nu is zij sowieso niet zo snel onder de indruk, ze reist de hele wereld over maar is zelden impressed door het schoon van de natuur of een mooie stad. Dus ja kan ook de aard van het beestje zijn.
Met haar eigen kids heeft ze wel een redelijk goede band.
Mijn opa had ook niks met ons, op verjaardagen werden we standaard boven voor de TV gedropt zodat hij zo min mogelijk last van ons had. Tja, niet iedereen heeft het kleinkind gen.
donderdag 20 juni 2019 16:28
Oh mijn broer weet allang dat hij voor een vaste oppasdag bij zijn schoonouders zal moeten aankloppen want mijn moeder weigert dat te doen. Ze is altijd erg druk met vrienden en werk en heeft daar helemaal geen trek in. Haar vrijheid is haar heilig. Ik zou het nog wel doen, mijn neefje of nichtje nemen op de vrijdag bijvoorbeeld. Ik heb geen druk sociaal leven dus dat kan best.girasole3 schreef: ↑20-06-2019 16:06Overigens vind ik TO helemaal niet zo’n ‘geval apart’.
Een tante van mij (70+) gaat altijd 2x per jaar 6 weken op vakantie en wordt echt simpel van de vraag ‘mis je je kleinkinderen’ (tussen de 7 en 17 jaar) dan niet? Nou nee dus. Ze vindt het leuk
om ze daarna weer te zien, maar daar houdt het wel mee op.
Ik ken meerdere oma’s die ook nooit als vaste oppas hebben willen dienen.
Een keer voor nood, prima, maar zeker niet wekelijks.
Maar mijn moeder doet dat echt niet. Dat zeg ik wel eens tegen mensen en die lachen daar dan om en zeggen: ja wacht maar tot ze dat kindje vasthoudt, dan is ze om. Nou echt niet. Ik ken mijn moeder. Ze zal er heus gek op zijn maar ze gaat gewoon niet eens per week oppassen. En dat weet ik 100% zeker.
donderdag 20 juni 2019 16:49
..."het is net alsof je wereld zou stoppen bij het niet hebben van kleinkinderen of bij een slecht of miniem contact met hen."
Dit vind ik wel verdrietig om te lezen. Natuurlijk hoef als oma niet per se je vrije tijd op te offeren om contact met je (klein)kinderen te onderhouden, maar dat je het oké vind als er slecht contact is, vind ik wel heen ongevoelig klinken hoor.
Ook al heb jij misschien niet zoveel met kleinkinderen, dan nog zou je toch wel blij kunnen zijn voor je kinderen dat hij/zij hun kinderwens in vervulling zien gaan.
Dit vind ik wel verdrietig om te lezen. Natuurlijk hoef als oma niet per se je vrije tijd op te offeren om contact met je (klein)kinderen te onderhouden, maar dat je het oké vind als er slecht contact is, vind ik wel heen ongevoelig klinken hoor.
Ook al heb jij misschien niet zoveel met kleinkinderen, dan nog zou je toch wel blij kunnen zijn voor je kinderen dat hij/zij hun kinderwens in vervulling zien gaan.
donderdag 20 juni 2019 16:58
Of je heel veel gaat oppassen op kleinkinderen of niet vind ik een ander verhaal. Maar dat kleinkinderen je niets doen, betekent in ieder geval dat je je ook niet verplaatst in je eigen kinderen die misschien het belangrijkste van hun hele leven meemaken!
Mijn zoon is 9 dus bij ons speelt het nog lang niet. Hij hoeft ze ook niet te nemen voor mijn behoefte: mijn moeder is zo'n ongeïnteresseerde oma die ondertussen wel wil lopen pronken en een kleinkind ziet als een soort statusdingetje... Yech! Maar mocht hij ooit vader worden, dan vind ik dat echt heel bijzonder en ben ik heel benieuwd naar hoe het is voor hem en zijn vrouw/vriendin. En natuurlijk zal ik, als ik mee mag kijken, het kleintje heel bijzonder vinden.
Ik heb ASS en ik vind opvoeden heel intensief; heb zelf een slechte jeugd achter de rug en moet er heel veel werk van maken om de slechte ervaring uit mijn jeugd te doorbreken en (hopelijk) mijn zoon een andere basis te geven. Mijn man is daarbij onmisbaar en ik denk dat hij en fantastische liefhebbende en trotse opa zou zijn. Zelf zal een kleinkind mij wel weer onzekerheid geven of ik het wel goed doe en of ik voor kleinkind en schoondochter een leuk genoeg mens ben. Maar als het onderdeel is van een (hopelijk goed) leven van mijn zoon, dan vind ik het een soort morele verplichting om daar echt wel aan bij te dragen: dat hoort bij het leven en het creëren van een keten van goede ervaringen.
Ik hoop dat ik tegen die tijd nog flexibele genoeg ben: ik ben nu ook redelijk prikkelgevoelig en warhoofdig, en dat wordt alleen maar erger. Ik zou erg van mezelf balen als de "ontregeling" die een kleintje meebrengt voor mijn beleving een last zou zijn; ik kan me voorstellen als ik dat merk, dat ik probeer niet steeds de confrontatie aan te gaan (misschien geen vast oppasmoment ofzo) maar ik zou wel zoeken naar wat ik wel kan bijdragen en er bij betrokken blijven.
Mijn zoon is 9 dus bij ons speelt het nog lang niet. Hij hoeft ze ook niet te nemen voor mijn behoefte: mijn moeder is zo'n ongeïnteresseerde oma die ondertussen wel wil lopen pronken en een kleinkind ziet als een soort statusdingetje... Yech! Maar mocht hij ooit vader worden, dan vind ik dat echt heel bijzonder en ben ik heel benieuwd naar hoe het is voor hem en zijn vrouw/vriendin. En natuurlijk zal ik, als ik mee mag kijken, het kleintje heel bijzonder vinden.
Ik heb ASS en ik vind opvoeden heel intensief; heb zelf een slechte jeugd achter de rug en moet er heel veel werk van maken om de slechte ervaring uit mijn jeugd te doorbreken en (hopelijk) mijn zoon een andere basis te geven. Mijn man is daarbij onmisbaar en ik denk dat hij en fantastische liefhebbende en trotse opa zou zijn. Zelf zal een kleinkind mij wel weer onzekerheid geven of ik het wel goed doe en of ik voor kleinkind en schoondochter een leuk genoeg mens ben. Maar als het onderdeel is van een (hopelijk goed) leven van mijn zoon, dan vind ik het een soort morele verplichting om daar echt wel aan bij te dragen: dat hoort bij het leven en het creëren van een keten van goede ervaringen.
Ik hoop dat ik tegen die tijd nog flexibele genoeg ben: ik ben nu ook redelijk prikkelgevoelig en warhoofdig, en dat wordt alleen maar erger. Ik zou erg van mezelf balen als de "ontregeling" die een kleintje meebrengt voor mijn beleving een last zou zijn; ik kan me voorstellen als ik dat merk, dat ik probeer niet steeds de confrontatie aan te gaan (misschien geen vast oppasmoment ofzo) maar ik zou wel zoeken naar wat ik wel kan bijdragen en er bij betrokken blijven.
donderdag 20 juni 2019 17:17
Blijenvrij schreef: ↑20-06-2019 14:42Ondanks dat ik je niet ken, houd ik nu al van jou.
Ik houd van heerlijk nuchtere mensen die ook nog eens ergens anders over kunnen praten dan kleinkinderen. Die niet in vervoering raken van kleintjes, die hun eigen leven belangrijk vinden en zich niet in dienst stellen van een ander. Dus, ga zo door.
Mensen zijn kuddedieren en blijkbaar moet je allemaal hetzelfde voelen. Dus blijf je zelf en laat je niet onzeker maken.
Zelf zal ik geen oma worden en dat is helemaal prima zo.
U bent ook een rationeel type vermoed ik 
. We zijn zeldzaam want de emotie regeert.
donderdag 20 juni 2019 17:22
Net als jij was ik een stil kind dat zichzelf best prettig kon bezighouden. Ik had geen behoefte aan herrie makende 'soortgenoten'. Ik voelde me als ene vis in het water tussen volwassenen en genoot van de uitstappen die mijn vader met mij maakte naar musea, kastelen en de reizen naar andere landen.redbulletje schreef: ↑20-06-2019 14:52Dat heb ik niet zo ervaren. Deels omdat ik zelf vrij rustig was en urenlang in m'n eentje kon spelen. De kans is groot dat ik met de aanwezigheid van een sibling 24/7 een onhandelbaar jong zou zijn geworden omdat ik daar overprikkeld van zou raken. Ik vond het op vakantie ook leuk om met mijn ouders dingen te doen en had geen behoefte aan ergens gedropt worden in een kinderhel. Mijn ouders hebben het juist als jammer ervaren dat ik zo vaak liever alleen op mijn kamer zat ipv samen, met wat ik nu weet (ASS) lag dit aan 't feit dat ik overdag al overprikkeld genoeg raakte van die verplichte kutschool. Als ik vakantie had was ik in m'n element.
donderdag 20 juni 2019 17:22
Mijn moeder en vader vonden het in het begin hellemaal niks toen ik zwanger was.
Toen ik eenmaal was bevallen en mijn zoontje was daar een keertje toen ik naar de dokter moest kwam ik terug en zaten ze nog precies zo met hem als toen ik hem achterliet. 2 uur lang met hem geknuffeld en naar hem gekeken.
Binnen een maand wilden ze een vaste oppas dag.
Nu met mijn 2e is ze hellemaal om .. er moest zelfs iets gedaan worden aan de klok bij hen in huis want die sloeg zo hard en daar schrok mijn dochtertje van zei ze
Toen ik eenmaal was bevallen en mijn zoontje was daar een keertje toen ik naar de dokter moest kwam ik terug en zaten ze nog precies zo met hem als toen ik hem achterliet. 2 uur lang met hem geknuffeld en naar hem gekeken.
Binnen een maand wilden ze een vaste oppas dag.
Nu met mijn 2e is ze hellemaal om .. er moest zelfs iets gedaan worden aan de klok bij hen in huis want die sloeg zo hard en daar schrok mijn dochtertje van zei ze
donderdag 20 juni 2019 17:28
