Spanningen door kerstdiner

Ik lees hier wel eens topics waarin vrouwen klagen over (schoon)familie waar ze met de kerst moeten 'opdraven', waar te weinig rekening wordt gehouden met hun eigen wensen etc.



Ik wil vandaag eens een keer een verhaal van de andere kant vertellen.



Mijn vriend en ik hebben besloten om 1e kerstdag zijn familie uit te nodigen: ouders, twee zussen waarvan 1 met vriend en 1 met man en kind (1,5 jaar) die ook ongeveer halverwege een zwangerschap is (de tweede komt er dus aan). Deze uitnodiging is door zijn ouders enorm gewaardeerd, wat ik erg leuk vond om te horen.



Ik ben redelijk planmatig, maar de zus-met-kind van mijn vriend is in dat opzicht de overtreffende trap. De dag na Sinterklaas belde ze me op om te 'overleggen' hoe de dag eruit moest gaan zien. Ik had nog geen idee maar beloofde haar erop terug te komen.



Ik heb een menu samengesteld, waarbij ik uiteraard rekening hebben gehouden met de zwangere zus van mijn vriend (dus gegaard vlees, geen spannende visdingen, kazen of rauw spul). Ik had haar dus al voor half december gebeld om (onder andere) even netjes te melden dat we uiteraard alleen dingen klaar zouden maken die zij ook mag eten.



Misschien dat sommigen zich nu afvragen waarom ik bel met haar ipv mijn vriend. De reden is dat hij het in december standaard belachelijk druk heeft op zijn werk en ik juist veel vrije dagen op kan maken. Ik 'doe' dus kerstmis, en eerlijk gezegd vind ik het nog best leuk om boodschappen te doen, voor te bereiden etc.



De eerste vraag die ik kreeg was of ik het vlees wel echt goed zou doorbakken. Ik zeg, ja natuurlijk, en als het per ongeluk toch een beetje rood is gooien we het toch gewoon nog even in de pan? Vervolgens kwam er een verhaal over een restaurant waar dat mis was gegaan, het duurde lang voordat het vlees alsnog goed was, toen had iedereen zijn eten al op, kortom haar avond was helemaal bedorven door een stuk vlees...



Vervolgens vroeg ze wat voor wijn er kwam. Dus ik zeg, hier hoort rode wijn bij, dat regelt je broer wel. Zij: 'ja maar ik mag geen wijn'. Ik zeg, nee dat kan ik me voorstellen, ik ga het je ook niet opdringen. Zij: 'thuis drinken wij al maanden geen wijn meer' (stilte). Ik zeg: tja, misschien wil de rest wel een glas wijn. Zij: 'ja maar het is wel vervelend als de een wel drinkt en de ander niet'. Ik: ik ben gastvrouw, je broer is gastheer en we willen het iedereen naar de zin maken, ook jouw ouders, jouw zus en haar vriend die misschien wel graag wijn drinken.... Om een lang verhaal kort te maken, zijn zus kan tegenover mijn vriend wel eens een kreng zijn (lang niet altijd) maar tegenover mij had ze zich niet eerder zo gedragen. Ik heb het gesprek vriendelijk afgekapt.



De volgende dag belde ze weer om 'af te stemmen hoe het met de kleine moest'. Ik vraag: wat vindt hij lekker, dan haal ik dat wel. Zij: op feestdagen eet hij graag friet. Ik: dan haal ik wel ovenfriet in huis. Zij: nee, echte friet, ovenfriet vindt hij niet lekker. Ik: maar we hebben geen frietpan. Zij (na een korte stilte): misschien moeten wij de frietpan meenemen. Ik zeg: dat is onzin, want als dat niet goed gaat zit je auto onder de frituurolie en bovendien is er een reden dat wij geen frietpan hebben: ik wil geen baklucht door het hele huis. Zij: ik wil wel in de tuin friet bakken. Ik: je bent dan 5 maanden zwanger, je gaat toch niet friet bakken in de tuin? Zij: ja maar (naam zoontje) is echt dol op friet. Grrrrrrrr



Ik zeg, hier is je broer, die wil je even spreken (hij zag dat het gesprek niet helemaal de goede kant op ging). Om een lang verhaal kort te maken: mijn vriend is wat directer dan ik, maakte een paar botte opmerkingen over dat ze normaal moest, zij gooit boos/huilend de telefoon erop, 10 minuten later belt mijn schoonmoeder helemaal bezorgd op om de beginnende ruzie weer te sussen en uit te leggen dat haar dochter last heeft van zwangerschapshormonen (goh..).



Goed, de ovenfriet is dus uiteindelijk akoord, samen met een stukje kip, appelmoes en boontjes...



Twee dagen later gaat weer de telefoon. Ik herken het nummer, mijn vriend ook, hij zegt dat hij geen zin heeft om met 'zwangerosaurus' te praten, dus ik neem op. Ze had een vraag: hoe ziet de planning er uit. Ik zeg, hoe bedoel je, planning? Nou, in verband met het middagslaapje en bedtijd. Ik zeg, als je wilt kunnen we op tijd beginnen met eten, rond een uur of zes. Zij: dat is niet op tijd, dat is hartstikke laat. Ik zeg: nou dan maken we er half zes van. Zij: hoe laat zijn we dan klaar met eten? Ik: wat wil je nou precies? Zij: ik wil om zeven uur naar huis zodat de kleine in bad en naar bed kan. Ik: zeven uur is wel heel krap, je zou toch een campingbedje meenemen? Zij: ja, maar dat is zo veel gedoe. Ik: denk je dat het geen gedoe is om voor zeven uur een heel kerstdiner af te werken? Zij: is het nou zo veel moeite om hier rekening mee te houden?



Op dat moment voelde ik dat ik mijn kalmte en beleefdheid dreigde te verliezen en gaf ik de telefoon maar weer aan mijn vriend. Dit keer escaleerde het wat meer. De, toegegeven, niet heel vriendelijke opmerking dat hij 'diep medelijden' had met haar man (een vriendelijke kerel die zich echter volledig afzijdig houdt van dit soort dingen) was voor haar reden om de hoorn erop te gooien. We zijn nu een paar dagen verder en ze heeft niet meer gebeld. Mijn schoonmoeder heeft al een paar keer bezorgd gebeld naar ons, maar het komt erop neer dat mijn vriend niet met zijn zus wil bellen en omgekeerd.



En ik? Ik voel mij inmiddels meer een waarnemer in een soap dan een direct betrokkene. Ik zorg dat er voldoende eten in huis is voor het geval zijn zus komt met haar gevolg. En als ze niet komen... ook prima. Of we volgend jaar weer hier zijn familie uitnodigen, daar ben ik in ieder geval nog niet helemaal uit...