Overig
alle pijlers
Thuis wonen
donderdag 11 januari 2018 00:28
Wat is een 'normale' leeftijd om het huis uit te gaan?
Ik ben nu 24 jaar oud en woon nog bij mijn ouders. Dat ik enigst kind ben heeft hier misschien ook iets mee te maken. De band met mijn ouders is goed, er is voor mij simpelweg geen reden om het huis uit te gaan. Hier heb ik met niemand iets te maken, mijn ouders laten mij rustig mijn gang gaan ( binnen beperken, waar ik mee kan leven ).
Op dit moment volg ik een BBL opleiding waar ik over twee jaar mee klaar hoop te zijn. Dan wil ik wel eens gaan kijken naar een huisje.
Daarnaast heb ik ook een vriend, al bijna drie jaar. Alleen voel ik totaal geen behoefte om samen te gaan wonen met hem.
Wat denken jullie?
Ik ben nu 24 jaar oud en woon nog bij mijn ouders. Dat ik enigst kind ben heeft hier misschien ook iets mee te maken. De band met mijn ouders is goed, er is voor mij simpelweg geen reden om het huis uit te gaan. Hier heb ik met niemand iets te maken, mijn ouders laten mij rustig mijn gang gaan ( binnen beperken, waar ik mee kan leven ).
Op dit moment volg ik een BBL opleiding waar ik over twee jaar mee klaar hoop te zijn. Dan wil ik wel eens gaan kijken naar een huisje.
Daarnaast heb ik ook een vriend, al bijna drie jaar. Alleen voel ik totaal geen behoefte om samen te gaan wonen met hem.
Wat denken jullie?
vrijdag 12 januari 2018 07:33
En tegenwoordig zullen het misschien niet zozeer meer fabrieken zijn maar wellicht ander soort opleidingen/ werkplekken en andere factoren waardoor mensen het gevoel krijgen dat ze nooit echt helemaal echt konden gaan doen wat ze wilden. En daardoor ook niet echt een ontspannen leven hebben.minnimouse schreef: ↑11-01-2018 21:21Ik snap nu beter wat je bedoelt, NYC
Moet eerlijk zeggen dat ik je voorbeeld over die ‘fabrieken’ erg herken.
Het is niet eens per se ontevredenheid, maar wel een mate van soberheid/zwaar leven, het is lastig uit te leggen. En op de een of andere manier zie je dan vaak dat als een patroon doorbroken wordt (1 familielid verhuist, gaat studeren, slaat een geheel andere weg in, gaat rondkijken buiten de eigen kring) dat dat dan die persoon ten goede komt.
Nu in mijn familie/gezin geen generatie-op-generatie patronen mbt fabrieken, eigen kring, geen uitweg zien of niet beter weten,.maar ik hoop uiteraard ook niet dat die hier nu starten.
vrijdag 12 januari 2018 08:19
Ik herken dat niet NYC.
De paar generatiegenoten (bijna vijftigers) die ik ken die 'dichtbij huis' zijn gebleven, hebben dat gedaan omdat het bij hun past. Ze zitten helemaal niet tegen hun zin klem in een traditie, maar houden gewoon van het vertrouwde. Niet iedereen bloeit ervan op als ze 200km verderop iets heel anders gaan doen dan hun ouders.
De paar generatiegenoten (bijna vijftigers) die ik ken die 'dichtbij huis' zijn gebleven, hebben dat gedaan omdat het bij hun past. Ze zitten helemaal niet tegen hun zin klem in een traditie, maar houden gewoon van het vertrouwde. Niet iedereen bloeit ervan op als ze 200km verderop iets heel anders gaan doen dan hun ouders.
vrijdag 12 januari 2018 08:23
En vooral: degenen die dat niet doen zijn niet allemaal burgerlijke slapjanussen.yette schreef: ↑12-01-2018 08:19Ik herken dat niet NYC.
De paar generatiegenoten (bijna vijftigers) die ik ken die 'dichtbij huis' zijn gebleven, hebben dat gedaan omdat het bij hun past. Ze zitten helemaal niet tegen hun zin klem in een traditie, maar houden gewoon van het vertrouwde. Niet iedereen bloeit ervan op als ze 200km verderop iets heel anders gaan doen dan hun ouders.
Wat haat ik het toch dat er vaak zo neergekeken wordt op mensen als ik, die geen behoefte hebben aan reizen en groots en meeslepend leven, maar toch een rijk innerlijk leven hebben.
Alsof je alleen maar persoonlijk kunt ontwikkelen door eruit te breken.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 12 januari 2018 09:06
Maar in dat geval is het toch een bewuste keuze? Daar is toch niks mis mee?
Waar ik vooral op doel is dat mensen soms terugblikken en zeggen: "Ja, dat had ik ook allemaal wel gewild maar ja, niemand deed het. Ik deed mijn plicht/wat hoorde/wat er van mij verlangd werd/wat iedereen deed/wat mijn broer/zus/iedereen uit mijn klas ook deed."
En deze mensen komen op mij sober, somber, teneergeslagen over. En dat gaat mij zo aan het hart. En het is dus niet maar 1 generatie voor wie dit geldt. Mensen van 88 kunnen het evengoed zeggen als mensen van 58 en zelfs mensen van mijn leeftijd (38) heb ik al horen zeggen "dat ze niet altijd volledig hebben kunnen doen wat ze zélf wilden."
En het moeilijke daarvan vind ik dus dat ik dus tijdens mijn studie(s) en in de grote steden waar ik woonde minder hoorde dan in kleine dorpen. Niet dat iedereen ongelukkig en ontevreden was/is, begrijp me niet verkeerd. Maar op de een of andere manier lijkt het dus alsof de kans groter is dat je het leven (later) als zwaar of moeilijk gaat ervaren als je niet het gevoel hebt gehad dat je echt hebt kunnen doen wat je wil.
Waar ik vooral op doel is dat mensen soms terugblikken en zeggen: "Ja, dat had ik ook allemaal wel gewild maar ja, niemand deed het. Ik deed mijn plicht/wat hoorde/wat er van mij verlangd werd/wat iedereen deed/wat mijn broer/zus/iedereen uit mijn klas ook deed."
En deze mensen komen op mij sober, somber, teneergeslagen over. En dat gaat mij zo aan het hart. En het is dus niet maar 1 generatie voor wie dit geldt. Mensen van 88 kunnen het evengoed zeggen als mensen van 58 en zelfs mensen van mijn leeftijd (38) heb ik al horen zeggen "dat ze niet altijd volledig hebben kunnen doen wat ze zélf wilden."
En het moeilijke daarvan vind ik dus dat ik dus tijdens mijn studie(s) en in de grote steden waar ik woonde minder hoorde dan in kleine dorpen. Niet dat iedereen ongelukkig en ontevreden was/is, begrijp me niet verkeerd. Maar op de een of andere manier lijkt het dus alsof de kans groter is dat je het leven (later) als zwaar of moeilijk gaat ervaren als je niet het gevoel hebt gehad dat je echt hebt kunnen doen wat je wil.
vrijdag 12 januari 2018 09:11
Wat ik bedoel is dat de verscheidenheid groter is in de keuzes die mensen maken. En daarmee dus ook het gevoel dat je "alles kunt doen en kiezen wat je wil" en niet beperkt bent. Terwijl in kleine dorpen/uithoeken van het land a) de verscheidenheid kleiner is maar b) mensen ook lijken te vinden of denken dat hun keuzemogelijkheiden kleiner zijn. Snappen jullie wat ik bedoel? Het is echt niet bedoeld als veroordeling of neerkijken op mensen. Maar er zijn wel verschillen in mogelijkheden die mensen in- of uitsluiten. En dat is toch jammer?
vrijdag 12 januari 2018 09:27
Juist! Iedereen maakt keuzes. Of je nou gaat of blijft. Het doorbreken van de traditie om te blijven, maakt je niet ineens zelfstandiger. Beide keuzes zijn zelfstandige keuzes.Solomio schreef: ↑12-01-2018 08:23En vooral: degenen die dat niet doen zijn niet allemaal burgerlijke slapjanussen.
Wat haat ik het toch dat er vaak zo neergekeken wordt op mensen als ik, die geen behoefte hebben aan reizen en groots en meeslepend leven, maar toch een rijk innerlijk leven hebben.
Alsof je alleen maar persoonlijk kunt ontwikkelen door eruit te breken.
Ikzelf ben trouwens opgegroeid met weggaan. Elke paar jaar een nieuwe start. Mijn broer, zussen en ikzelf hebben niks doorbroken. We zijn allevier 'op bekend terrein gebleven' en wonen dus ver van elkaar.
(en wat burgerlijkheid betreft, dat heeft drie keer niks te maken met exotische ervaringen. Toen ik even 6.000 km verderop woonde en daar andere Nederlanders bezocht, kwam ik me toch een lading antieke, Hollandse kneuterigheid tegen!)
vrijdag 12 januari 2018 09:38
Ik steiger al bij de term 'bewuste' keuze.
Heel veel dingen gaan zoals ze gaan en dan kun je achteraf zeggen dat het een bewuste keuze was, of juist dat je het graag anders gezien had.
Ik denk dat de meeste keuzes veel minder bewust en vooral vrij zijn dan de meeste mensen denken.
Ik koos ervoor om te gaan studeren, maar daarna gebeurden er allemaal dingen waar ik niet voor koos, maar waardoor ik wel met mijn studie moest stoppen.
Je kunt steeds weer opnieuw keuzes maken, maar wat je van huis uit hebt meegekregen zal daar invloed op hebben. Evenals je karakter, de mensen die je toevallig ontmoet, je gezondheid, weet ik wat.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 12 januari 2018 09:40
Wat ik zeg: keuze is volgens mij zwaar overschat.
Wel wordt tegenwoordig gedaan alsof iedereen alles maar te kiezen heeft, maar dat is gewoon niet zo. En daar worden denk ik veel mensen juist ongelukkig van.
Leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt.
Ofzoiets.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 12 januari 2018 09:45
vrijdag 12 januari 2018 09:50
Wat ik meer bedoel is - bijvoorbeeld bij studeren aan een universiteit of op kamers gaan wonen - dat ik tijdens mijn studie nooit mensen heb horen zeggen: "Ik had liever gewild dat ik nooit op kamers was gegaan. Ik was eigenlijk veel liever op mijn zestiende fulltime gaan werken" maar andersom wel: "Ik had ook wel verder willen studeren" of "Ik had ook wel op kamers willen gaan" etc.yette schreef: ↑12-01-2018 09:45@ NYC, ik weet niet of 'what if' vaker voorkomt bij mensen die gekozen hebben voor bekend terrein. Ik denk dat zulk gedroom vooral te maken heeft met hoe tevreden je bent met je keuze - welke keus dat ook was. Zelf heb ik het ook wel eens, vooral als het even niet mee zit.
Wat niet wil zeggen dat het bij diegene die studeert dat ook allemaal van een leien dakje gaat, maar ik heb nooit iemand horen zeggen: "Ik had gewild dat ik hierin niet gestimuleerd was" of "Ik vind het niet fijn dat ik die mogelijkheid heb geprobeerd" etc.
vrijdag 12 januari 2018 09:54
Hoe kom je daar nou bij? Ik hoor zulke uitspraken gewoon nooit. Behalve dan ooit van mijn oma, over werkende vrouwen. Maar zij kwam uit 1920.
vrijdag 12 januari 2018 10:05
Dat staat los van wel of niet op jezelf wonen op bepaalde leeftijd.NYC schreef: ↑12-01-2018 09:06Maar in dat geval is het toch een bewuste keuze? Daar is toch niks mis mee?
Waar ik vooral op doel is dat mensen soms terugblikken en zeggen: "Ja, dat had ik ook allemaal wel gewild maar ja, niemand deed het. Ik deed mijn plicht/wat hoorde/wat er van mij verlangd werd/wat iedereen deed/wat mijn broer/zus/iedereen uit mijn klas ook deed."
En deze mensen komen op mij sober, somber, teneergeslagen over. En dat gaat mij zo aan het hart. En het is dus niet maar 1 generatie voor wie dit geldt. Mensen van 88 kunnen het evengoed zeggen als mensen van 58 en zelfs mensen van mijn leeftijd (38) heb ik al horen zeggen "dat ze niet altijd volledig hebben kunnen doen wat ze zélf wilden."
En het moeilijke daarvan vind ik dus dat ik dus tijdens mijn studie(s) en in de grote steden waar ik woonde minder hoorde dan in kleine dorpen. Niet dat iedereen ongelukkig en ontevreden was/is, begrijp me niet verkeerd. Maar op de een of andere manier lijkt het dus alsof de kans groter is dat je het leven (later) als zwaar of moeilijk gaat ervaren als je niet het gevoel hebt gehad dat je echt hebt kunnen doen wat je wil.
Dat heeft te maken met meer dan dat.
Opvoeding, omgeving, patronen, persoonlijkheid, keuzes, mogelijkheden.....
vrijdag 12 januari 2018 10:07
Ik hoor het zelfs mensen van mijn leeftijd (38!) zeggen: "Ach hier/toen ik vroeger klaar was met de middelbare school" ging nooit iemand (ver weg) studeren. Iedereen bleef hier in 't dorp. Ik had het ook wel gewild hoor, maar dat "deed men toen gewoon niet". Dus dan vraag ik mij serieus af: scheelt het dan echt ZO ontzettend veel waar je wieg heeft gestaan/hoe je omgeving eruit ziet dat de verschillen tussen generatiegenoten zo enorm zijn?
En hoe en of welke manier kan dit stoppen? Er zijn mensen uit 1920 die dit zeggen maar evengoed zijn er mensen uit 1920 geweest die wél gingen studeren of emigreren. Of mensen uit 1950.
En Yette, die uitspraken hoorde ik inderdaad nooit in de stad/bij studievrienden. Wel bij mensen die nooit een dorp zijn uitgegaan/al jong fulltime zijn gaan werken/een tamelijk traditioneel leven leiden. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik dat allemaal slechter vind, maar wel dat ik hierdoor dus het vermoeden heb gekregen dat mensen gelukkiger zijn wanneer ze voor zichzelf in elk geval het gevoel hebben gehad 'dat alle opties open stonden'.
En hoe en of welke manier kan dit stoppen? Er zijn mensen uit 1920 die dit zeggen maar evengoed zijn er mensen uit 1920 geweest die wél gingen studeren of emigreren. Of mensen uit 1950.
En Yette, die uitspraken hoorde ik inderdaad nooit in de stad/bij studievrienden. Wel bij mensen die nooit een dorp zijn uitgegaan/al jong fulltime zijn gaan werken/een tamelijk traditioneel leven leiden. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik dat allemaal slechter vind, maar wel dat ik hierdoor dus het vermoeden heb gekregen dat mensen gelukkiger zijn wanneer ze voor zichzelf in elk geval het gevoel hebben gehad 'dat alle opties open stonden'.
vrijdag 12 januari 2018 10:11
Troeteltje schreef: ↑12-01-2018 10:05Dat staat los van wel of niet op jezelf wonen op bepaalde leeftijd.
Dat heeft te maken met meer dan dat.
Opvoeding, omgeving, patronen, persoonlijkheid, keuzes, mogelijkheden.....
Dat weet ik. Maar toch lijkt het dus alsof mensen die zeggen: mijn opvoeding, omgeving, patronen, persoonlijkheid, keuzes, mogelijkheden etc maakten het mogelijk dat ik op mijzelf kon gaan wonen/kon gaan studeren etc. daar over het algemeen blijer mee zijn dan de mensen die zeggen: "mijn opvoeding, omgeving, patronen, persoonlijkheid, keuzes, mogelijkheden etc maakten het onmogelijk om op mijzelf te gaan of te gaan studeren."
Diegene die gaat studeren kan ook ontevreden worden hoor. Omdat de studie vastloopt, hij het thuisfront mist etc. Maar die ontevredenheid heeft zelden te maken met "het hebben gehad van de mogelijkheid".
vrijdag 12 januari 2018 10:18
Tsja, van succes in studie, liefde en werk, hebben mensen nou eenmaal zelden spijt. Da's niet zo raar. De kans dat mensen dus liever niet hadden willen studeren, lijkt me nihil, maar er zijn er vast heel wat die het wonen in een studentenhuis een ervaring vinden die ze best hadden kunnen missen of die achteraf bedenken dat ze beter een andere studie hadden kunnen doen.NYC schreef: ↑12-01-2018 09:50Wat ik meer bedoel is - bijvoorbeeld bij studeren aan een universiteit of op kamers gaan wonen - dat ik tijdens mijn studie nooit mensen heb horen zeggen: "Ik had liever gewild dat ik nooit op kamers was gegaan. Ik was eigenlijk veel liever op mijn zestiende fulltime gaan werken" maar andersom wel: "Ik had ook wel verder willen studeren" of "Ik had ook wel op kamers willen gaan" etc.
Wat niet wil zeggen dat het bij diegene die studeert dat ook allemaal van een leien dakje gaat, maar ik heb nooit iemand horen zeggen: "Ik had gewild dat ik hierin niet gestimuleerd was" of "Ik vind het niet fijn dat ik die mogelijkheid heb geprobeerd" etc.
vrijdag 12 januari 2018 10:23
Is met alles zo..of in elk geval met heel veel. De mening en de visie van de grote meute is leading. Kijk op Social Media.....kiekjes van reizen, foto's van borrels en feesten waarop mensen lachend staan, filmpjes van ervaringen welke mensen lachend gierend en brullend hebben opgedaan, teksten over geweldige uitstapjes etc. Mensen delen wat positief is en wat ze waarschijnlijk positief te berde brengt bij hun omgeving. Wanneer ze iets niet doen, gewoonweg omdat ze liever rustig op de bank zitten of een serie kijken of geen trek hebben in massa en drukte.......dat deelt men niet, want daarover zijn de reacties uiteraard niet positief.
Self fullfilling prophecy? Jezelf beoordelen vanuit het perspectief van enig ander? Minderwaardigheidsgevoel dat aangepraat is? Maatschappij die in een razend tempo ontwikkeld en vanalles verwacht. Mensen die denken dat zij daardoor niet voldoen aan het plaatje....wat dat plaatje dan ook moge zijn.
Self fullfilling prophecy? Jezelf beoordelen vanuit het perspectief van enig ander? Minderwaardigheidsgevoel dat aangepraat is? Maatschappij die in een razend tempo ontwikkeld en vanalles verwacht. Mensen die denken dat zij daardoor niet voldoen aan het plaatje....wat dat plaatje dan ook moge zijn.
vrijdag 12 januari 2018 10:43
Mensen hebben nu eenmaal vaker spijt van wat ze niet hebben gedaan dan van wat ze wel hebben gedaan.NYC schreef: ↑12-01-2018 09:50Wat ik meer bedoel is - bijvoorbeeld bij studeren aan een universiteit of op kamers gaan wonen - dat ik tijdens mijn studie nooit mensen heb horen zeggen: "Ik had liever gewild dat ik nooit op kamers was gegaan. Ik was eigenlijk veel liever op mijn zestiende fulltime gaan werken" maar andersom wel: "Ik had ook wel verder willen studeren" of "Ik had ook wel op kamers willen gaan" etc.
Wat niet wil zeggen dat het bij diegene die studeert dat ook allemaal van een leien dakje gaat, maar ik heb nooit iemand horen zeggen: "Ik had gewild dat ik hierin niet gestimuleerd was" of "Ik vind het niet fijn dat ik die mogelijkheid heb geprobeerd" etc.
Ik ken wel mensen die zeggen dat ze spijt hebben van dat ze zijn gaan studeren. Mijn vriend bijvoorbeeld, hij is toen hij al wat ouder was hbo gaan proberen en eigen alles wat hem dat heeft opgeleverd is een studieschuld. Hij zegt dat wel eens, ik wou dat ik tevreden was geweest met wat ik deed. Want dat is een tweede, mensen hebben spijt van keuze die niet goed zijn uitgepakt.
En spijt hebben is heel menselijk en mag best, de vraag is hoe je daar mee omgaat. Ik denk dat mensen die optimistisch en positief zijn weten dat ze ooit keuzes voor zichzelf hebben gemaakt die ze toen het beste vonden. Of niet, maar er gebeurde dingen buiten wat ze konden controleren en zijn daar naar hun beste kunnen op dat moment mee omgegaan. Mensen met een wat pessimistischere inslag zien vooral wat ze niet hebben gedaan en zien niet meer wat de dingen die ze wel hebben gedaan ze hebben opgeleverd. Ik ken eigenlijk niemand van het eerste slag mensen die echt ontevreden zijn met hun leven. De (on)tevredenheid met het leven dat je leidt zit volgens mij echt van binnen en hangt niet perse af van welke keuzes er gemaakt zijn.
vrijdag 12 januari 2018 10:47
Klopt, Troeteltje. Keuzes worden grotendeels bepaald door normen, waarden en mogelijkheden. Een keuze buiten de bekende wegen, wordt niet altijd aangemoedigd en niet iedereen heeft het lef om vanuit zo'n situatie zijn/haar eigen weg te volgen.
Wèl kan je, als spijtoptant, stellen dat de keus om je hart niet te volgen, destijds de beste keus was uit de opties die je had.
Wèl kan je, als spijtoptant, stellen dat de keus om je hart niet te volgen, destijds de beste keus was uit de opties die je had.
vrijdag 12 januari 2018 11:16
Eens, maar in zekere zin kun je dat ook omdraaien. Iemand die is gaan studeren, op kamers gegaan, in een (andere) stad is gaan wonen, die is niet: op zijn zestiende fulltime gaan werken, tot zijn 30e bij zijn ouders gebleven, nooit het dorp uit geweest etc.Zwartvlekje schreef: ↑12-01-2018 10:43Mensen hebben nu eenmaal vaker spijt van wat ze niet hebben gedaan dan van wat ze wel hebben gedaan.
Waarmee ik niet wil zeggen dat de persoon die met 16 fulltime werkt/tot 30 thuiswoont/dorp nooit verlaat per definitie ongelukkig wordt en spijt krijgt maar het soort leven wordt zelden door iemand (die een andere keuze heeft gemaakt) genoemd als: "Nou kijk, dat had ik nou ook liever gewild."
En spijt van een vies studentenhuis of spijt van een bepaalde studiekeuze dat kan allemaal, of concluderen dat het leven in een drukke stad je niet trekt, maar de ene manier van leven wordt echt veel minder vaak genoemd als 'dat had mij nou ook ideaal geleken' dan de andere manier van leven. Is echt mijn ervaring op basis van wat mensen over hun eigen leven zeggen. Dus mijn idee daarover is: probeer het tenminste, je kunt er altijd nog op terugkomen als het echt niks voor je is.
