ADD / ADHD.....

quote:lisa schreef op 22 januari 2009 @ 21:58:

Hier in huis maak ik af en toe van zo'n dreigement gebruik. We hebben nu weer een 'dikke duimenkaart' op de koelkast hangen, daar kunnen mijn zoontjes verdiende stickers op plakken. Bij in ons geval 12 stickers is er een cadeau'tje.

Iemand zin om mee te filosoferen?

xx lisa.Ik denk er nog even over... Weet het zo even ook niet.

Lisa; ik weet niet precies waar je zoontjes stickers voor krijgen, maar op hun leeftijd zijn dingen doen toch nog niet echt 'gewoon'? Bv aan tafel blijven zitten is helemaal niet gemakkelijk als je zo klein bent. Ik kan me (als pedagoog hihi) niet voorstellen dat deze manier om je zoontjes te stimuleren negatief is. Ze hebben namelijk ook nog weinig innerlijke motivatie om opdrachtjes te doen, simpelweg omdat ze dat vanwege hun leeftijd nog niet echt ontwikkelt hebben. En dus geef je ze een 'externe' prikkel.

De enige aanvulling die ik heb, is dat ik er misschien niet voor zou kiezen om te belonen met cadeautjes, maar liever in 'natura'. Dus met extra lang voetballen in de tuin, een keer met de handen eten, koekjes bakken, enz (weet niet waar die boys van jou van houden). Dan gaan ze denk ik meer de link leggen dat positief gedrag een positieve situatie oplevert (iets leuks samen doen, gerichte aandacht voor jou alleen, gezelligheid) dan dat ze er iets mee kunnen 'kopen'.



Phien; dat laatste stuk wat je schrijft, over het verbloemen van adhd, of het (over)compenseren, bedoelde ik ook toen ik mijn leerdoelen beschreef uit de intervisie op mijn werk. Ik heb mezelf heel goed aangeleerd om bepaalde dingen niet te laten zien (waar ik me niet altijd even bewust van ben). Ik vond bv het bijwonen van vergaderingen voor mezelf een aandachtspunt, omdat ik heel moeilijk de middenweg kan vinden. Ik ben of té aanwezig, of ik ben geestelijk amper aanwezig en in mijn ogen heel passief. Mijn collega's herkenden dat laatste echter helemaal niet, omdat ik mezelf wel heb aangeleerd om eens in de zoveel tijd een keer een vraag te stellen of een stukje samen te vatten. Doordat ik maar heel weinig hoef te horen om toch de goede verbanden te kunnen leggen, kon ik dat ook gemakkelijk. Ik vond het echt een eye-opener dat ik mijn gedrag zo goed kon verbloemen en toen we erover door gingen bleek dit dus op meerdere punten zo te zijn.

Het hele grote nadeel voor mij hierin is echter dat mijn collega's daardoor geen goed beeld krijgen van wie ik werkelijk ben en waar mijn sterke en zwakke punten liggen. Ik wilde in werksituaties nooit opvallen, bang dat mensen zouden zien wat ik allemaal moeilijk vond, maar daardoor liet ik dus ook niet mijn sterke kanten zien. En hadden mensen soms hele andere verwachtingen van mij. Omdat iedereen altijd denkt dat ik zo assertief ben, gaan ze ervan uit dat ze bv wel horen als ik ergens niet mee eens ben ofzo en zullen ze er niet snel om vragen. Een totaal verkeerde inschatting, maar die heb ik dan zelf in de hand gewerkt. En ik me inderdaad alleen nog maar meer vastdraaide...

(En ik begin steeds meer te merken hoe prettig het is om gewoon mezelf te kunnen zijn bij collega's, ik ervaar dat ik er helemaal mag zijn, ook al stuiter ik een keer rond, en wat is het fijn om gewoon te durven zeggen dat je het ff helemaal niet gevolgd hebt, omdat iemand koffie inschonk...)



Zo, ik ga hier op het werk even afronden en dan lekker naar huis rijden. Ben echt doodop! Eigenlijk ook niet zo gek, had nogal een 'hyperwerkbui', dus super veel gedaan. Wel lekker trouwens!

quote:Pippin schreef op 22 januari 2009 @ 20:50:

Ik zou eens Chinees proberen als ik jou was



Nee daar heb je écht zoveel doorzettingsvermogen voor nodig om dat te leren... daar zou ik dan weer niet aan durven beginnen Dat iets moeilijk is is voor mij helaas niet reden genoeg om er gemotiveerd voor te raken, was het maar zo! Het is meer dat als ik echt vind dat ik iets gewoon moet afmaken, en ik kan mijn hoofd er niet goed bijhouden, ik mezelf dan soms door het generenen van stress (door deadlines af te spreken, maar ook soms door verhogen van moeilijkheidsgraad) kan triggeren tot hyperfocus ofzo. Uitdagingen genereren bij mij stress, en bij stress functioneer ik beter. Zoiets. Daarnaast ben ik trouwens ook vaak fanatiek aan het verbloemen en overcompenseren enzo, zowel op studie/werk- als sociaal vlak, helaas? wel vaak met wat minder succes dan bij jou Maan, maar ik herken het wel erg. Ook dat mensen dan het zicht op jou, en wat je wel/niet kunt, een beetje kwijtraken, wat dan tot allerlei communicatieproblemen kan leiden.



Maar dat expres stressdingen opzoeken/genereren, ik vind het zelf (ondanks wat ik zonet las, dat dit vaker bij ADHD voor kan komen) nog steeds een beetje maf.



Verder verzand ik trouwens ook vaak in details Pippin, dat ik ergens echt helemaal het naadje van de kous van wil weten terwijl dat helemaal niet nodig is. Maar dat is misschien meer omdat ik niet zo goed ben in het ondekken van 'de rode draad' in van alles. Dus dan maar de details. En hopen dat die rode draad dan ergens along the way alsnog daaruit tevoorschijn wil komen.



En ik herhaal mezelf geloof ik een beetje in de afgelopen berichten maar argh ik kan de vinger er maar niet helemaal opleggen of/hoe het bij mij nou met perfectionisme zit (daar heb je weer mijn conflict met die rode draad ).



Ik ga mezelf nu dwingen om iets anders te doen anders zit ik hier om 1 uur vannacht nog en heb ik jullie helemaal platgespamd met mijn geteut.

nah, ik vind dat platspammen met geteut anders hoogst plezant



Echt mensen, een wereld van herkenning. Bij bijna iedereen herken ik exáct wat er geschreven wordt. Ik heb net besloten (en ook gedaan!!) dat ik dat in een worddocument opschrijf zodat ik er met therapie misschien mee kan werken.



Lisa: Vind dat sticker-idee helemaal zo gek niet. Zo leert je zoon/ je zoontjes misschien wél meer de vaardigheid zichzelf te motiveren, dat kan best handig zijn voor later.



De motivatie voor het overstappen naar Concerta was eigenlijk tweeledig: Het vergeten van tabletten en een opmerking niet meer of minder dan dat ik (voor het eerst) een behoorlijke rebound had gehad. Ik merk dat ik ze wel heb, die rebounds, maar niet altjid even heftig of vervelend. Vind wel dat ik er zelf meer op mag letten.

Ik hoorde net op de radio dat er een nieuwe rekenmethode wordt ingevoerd in het basisonderwijs volgend schooljaar. Nieuwe rekenmethode



't Is wel een 'herrie-site' (druk!!) maar a la. Moest even denken aan het verhaal van het automatiseren dat JoJanneke had gepost naar aanleiding van de gedachtes over het onderwijs/ de motivatie voor Lisa's zoon.



Ik mag mijn drift en honger gaan stillen; rap de boeken in om zoveel mogeljik te leren voor mijn mondelinge tentamen aanstaande woensdag.. hihi! Weer 'heerlijk ouderwets' de boeken in duiken.. wat kan ik me daar soms op verheugen.



Dat PGO onderwijs vind ik geen succes. Alles zelf op moeten zoeken en naar mijn mening te weinig 'droge' colleges.

Alles moet geintegreerd zijn in de beroepspraktijk, wat er voor zorgt dat er nu studenten op stage moeten die de basis van het vak nog niet beheersen. Simpelweg omdat er te weinig colleges zijn en er teveel zelf ingepland moet worden.

Men gaat uit van een 40-urige studieweek, prima. Wil ik alles doen zoals het er staat, dan ben ik 50 tot 60 uur bezig.

Misschien komt het omdat mijn studietempo/ afleiding trager/hoger is, dat kan.



Moet zeggen dat ik PGO in combinatie met 'ouderwetse colleges' (u vertelt, wij luisteren) en praktijklessen, (waarbij de theorie vóór de praktijk komt en niet andersom) prettiger zou vinden. Ook minder groepswerk. Groepswerk zorgt voor een proces, je leert er echt wel van.. maar het vreet ook tijd. Probeer maar eens een groep studenten bijelkaar te krijgen elke dag die én werken (omdat anders studie niet betaald kan worden in sommige gevallen), én studeren, én verder weg wonen omdat de kamerhuren de pan uit rijzen.



Anyway... mijn hele lange gedachtes over PGO... Ik hoef nog maar 1 blok onderwijs (hoop ik). Daarna stages en afstuderen... mijn god... hihi!



Fijne dag allemaal!

Lisa, ik heb er nog eens een nachtje over geslapen... en ik kan ook niks verzinnen aan dat belonen dat verkeerd zou zijn.



Ik wilde dat ik ook een sticker van mijn vriend kreeg als ik eraan denk de was uit de machine te halen ipv die eerst 3 dagen te laten aanschimmelen Het erge is dat ik denk dat het nog zou helpen ook, iig voor een tijdje...



Maar even serieus: als dit voor hem werkt, dan is dat toch goed? Hij kan op deze manier allemaal positieve associaties ontwikkelen bij het doen van saaie klusjes, en die associaties blijven zelfs hopelijk nog wel langer in zijn hoofd hangen dan de specifieke beloningen die je hem nu geeft. Ikzelf heb uit mijn jeugd juist allemaal negatieve associaties bij het doen van saaie klusjes (mn herinneringen aan al die ruzies met mijn moeder omdat ik dingen vergat en uitstelde). Het niet/te laat/verkeerd doen van huishoudelijke klusjes is langzaam aan gewoon deel van mijn zelfbeeld geworden. Goede voornemens en het echt aanpakken van huishoudelijke zaken voelen daarom nog steeds als 'niet echt Phien'. En dat maakt het alleen nog maar lastiger om gemotiveerd te blijven en de puinzooi toch maar geregeld aan te pakken. En als je met jouw systeem bij je zoontje kunt voorkomen dat hij 'doe het toch verkeerd, laat dan maar' gaat denken mbt allerlei klusjes, lijkt me dat hardstikke mooi.



Ik denk ook niet dat hij er verwend van raakt ofzo als hij beloond wordt voor dingen die 'gewoon' zouden moeten zijn. Omdat veel dingen op zijn leeftijd misschien nog helemaal neit zo gewoon zijn. Maar ook omdat je met die duidelijke beloningen misschien eigenlijk zo'n beetje de volwassen wereld simuleert. Als volwassene merk je immers over het algemeen veel meer de gevolgen van je handelen/nalatigheid: word je voor allemaal basic dingen die nou eenmaal 'gewoon moeten gebeuren' veel meer beloond/afgestraft dan bij kleine kinderen het geval is, die ook nog een vader en moeder rond hebben lopen die dingen voor ze op kan lossen. Als je als volwassene je huis niet opruimt, zal over het algemeen niemand anders dat voor je doen, terwijl je als kind nog kunt proberen er onderuit te komen en het op mamma af te schuiven... Als je als volwassene een uur bezig bent om je kleren aan te trekken kom je te laat op je werk en loop je als je dat vaak genoeg doet uiteindelijk de kans om ontslagen te worden, met alle gevolgend van dien, terwijl bij een kind dat hetzelfde doet hoogstends de moeder er door de juf op wordt aangekeken. Kind zelf merkt er veel minder de gevolgen van. Tenzij je zelf zo'n beloonsysteem in gaat voeren zoals dat van jou, Lisa.



Niks mis mee dus, denk ik.



Wat Halvemaan zegt vind ik trouwens nog wel een beter idee, dat hij geen kadootjes krijgt maar iets mag doen wat hij echt leuk vindt.

Beloningssystemen....



Tja.... Ik zit daar erg dubbel in.

Ik ben er niet zo dol op, nooit op geweest ook.



Kijk, het feit dat mamma blij met het kind is, en een aai over de bol geeft, dat moet genoeg motivatie zijn ... Hoe lullig of het ook klinkt.



Ik vind namelijk dat je er "voor wat, hoort wat" kinderen door creëeert. Als nu al omdat hij 12 x netjes een schone onderbroek aan heeft getrokken een beloning geeft, wat moet je hierna?



Hoe vervelend of het ook klinkt, er zijn een aantal dingen die je gewoon doet, omdat het zo hoort. Klaar. En daar houdt helemaal de kous bij op.

en echt waar.... D'r is altijd iets waarvan je weet dat je kind dat wel kan, maar wat hij vertikt om te doen voor jou.



Zo is zoonlief prima in staat om voor een meisje zijn kamer in 1 uur op te ruimen, maar moet ik daar minimaal 8 weken voor zeuren



en ja, dat hoort zo... als kind moet je je tegen je ouders af kunnen zetten, en moet je dingen "niet" doen, en je ouders daarmee tot waanzin drijven.



En van een 6 jarige verwacht ik niet meer als dat hij/zij zichzelf aankleed, wast, en meehelpt met gerichte klusjes/opdrachten, zoals "hang die theedoek even op", ruim jij de vla-schaaltjes op, etc.



en nee, daar staat geen beloning tegenover als hij/zij het goed doet, maar ook geen straf als hij zij het niet goed doet.



JOjanneke

spongebabe, had je mijn bericht over dat boek 'ADHD bij vrouwen' nog gevonden?



Ja dat heb ik gelezen.bedankt voor je reactie.Ik heb het boek vrouwen en ADHD teruggestuurd want (volgens mij dezelfde versie als die jij thuis hebt liggen) het is mij temoeilijk en onduidelijk geschreven(+ erg duur voor een boek) bovendien ben ik niet echt nieuwsgierig naar de diagnose en behandeling uit/voor de ogen van een behandelaar.Naderhand had ik het nav.de titel kunnen weten maar wat ik erover gelezen dacht tehebben leek het me een goed boek en het was een impulsieve aktie,dat moet ik er wel bij vertellen...

Toen heb ik het boek "je bent er een of je kent er een" van Remko Iedema besteld(voor nog geen 20 euro en dat vergeleken met dat andere boek...al heb ik er best iets voor over hoor) bij bol.com.Dat is een prettig boek om telezen in ieder geval,bovendien is hij zelf een ADHD-er en geen hoogleraar ofziets,dat maakt het een stuk leuker om telezen.Ik heb namelijk snel de neiging om een boek niet uit te lezen dan boeit het me niet genoeg en kan ik de concentratie niet genoeg op brengen om verder telezen.Dat is met dit boek zeker niet het geval,wel een aanrader dus!

Ik heb via het tijdschrift de mind een welkomsgeschenk in de vorm van een boek gehad;het heet "single op de sofa"-"leven,liefde&een jaar therapie"van Lorn Martin ik ben benieuwd of dat boek me gaat boeien.Mijn ervaring is dat ik de rode draad niet vinden kan en vervolgens afhaak-wat ik al eerder geschreven heb geloof ik-Kent iemand dit boek?Of heb je een andere boeken tip?Engelse boeken zijn vaak temoeilijk ik kan maar een beetje engels nml.Een scriptie in het engels zou voor mij nix zijn...sterker nog ik heb mijn MBO-SPW(op deel certificaten na) niet volbracht omdat ik niet op een goed onderwerp van mijn scriptie kon komen+ik had wat persoonlijke problemen toen der tijd en mijn begeleiding was niet zo goed,maar ik durfde ook niet duidelijk hulp tevragen geloof ik.Ben in totaal 4 jaar met deze opleiding bezig geweest...vervelend hoor die ADHD zeker als je het niet duidelijk aan de buitenkant ziet;mensen weten dan ook niet waar ze evt. rekening mee kunnen houden of d'r op inspelen,mochten ze die bereidheid hebben tenminste...

Groetjes Spongebabe

Ik ga weer verder in mijn nieuwe aanschaf

Ik ben ook bezig in 'je bent er één...' en vind het heel fijn om dat te lezen. Een persoonlijk verhaal waar je ook zelf wat mee kunt omdat het aanzet tot gerichter nadenken over je eigen situatie. Althans bij mij levert het dat op.



JOjanneke, ik ben dus ook dubbel in belonen etc. Ik vind dat het niet nodig zou moeten zijn, maar in de praktijk werkt het toch anders, in elk geval bij ons.

Als ik zou denken dat mijn kinderen er meer van zouden leren als ze niet beloond werden d.m.v. stickers voor redelijk standaard dingen (ze krijgen ze niet voor heel gewone dingen hoor, maar voor dingen die bij ons nogal eens stroef verlopen zoals zelf proberen weer in slaap te vallen bij 's nachts wakker worden, eten).

Zo heeft het bij allebei de zindelijkheid een flinke stimulans gegeven toen er stickers te verdienen waren. En natuurlijk krijgen ze nu geen stickers meer voor naar de wc gaan, dat is nu normaal geworden.

Ik denk gewoon niet dat kinderen 'beter' worden in moet-dingetjes als ze niet beloond worden. Of gestraft worden. De motivatie wordt alleen anders aangesproken.

Nouja, het blijft een lastige waar ik nog niet klaar mee ben, dus ik wil er graag over van gedachten wisselen.

Het heeft ook betrekking op mijzelf.

En bij iedereen hier is de motivatie en die in kunnen zetten danwel kunnen vinden volgens mij wel een issue.

Daar begint het vaak toch mee, een actie. Motivatie om iets te doen. Wanneer is iets voldoende motiverend?

Ik heb toch wel een sterke stimulans nodig om werk te verrichten en baal daarvan. Ik zou graag méér willen doen dan puur de opdrachten die ik heb. Ik zou heel graag willen werken aan een artikel en misschien wel boek over ADHD, ook een boek over voeding en een kinderboek en een conference en een toneelstuk. Ook wil ik nog kookcursussen geven en artikelen schrijven voor tijdschriften.

Maar vooralsnog kan ik alleen de taken opbrengen waar deadlines op staan, dus die ik móet doen.

Daar zou ik graag nog verandering in brengen. Ik wacht nog even af tot ik al mijn nieuwe opdrachten een plek gegeven heb, ingewerkt ben, en dan wil ik daar serieuzer naar gaan kijken.

Zijn hier mensen die na behandeling, eventueel medicatie, een structurele wending aan hun carrière hebben kunnen geven? Of eigenlijk bedoel ik: echt aan dingen toekwamen die er altijd wel inzaten maar er niet uit konden komen?

Ik weet wel dat jullie al veel gepost hebben over veranderingen, maar hoe meer verhalen hoe beter!

xx lisa.

lisa, even een vraag uit nieuwsgierigheid: deed je als kind wel meer dingen zonder deadline, bv toneelstukken of verhaaltjes schrijven ofzo?

o ja, voor die 'carriereverhalen' ben ik ook wel in! (zelf helaas nog? niks in de aanbieding op dat vlak)

Hier ook geen veranderde carriere hoor! Wil ook dolgraag een 100tal dingen doen; me specialiseren, opleiding/ cursus volgen, doelgerichter (en dus in mijn ogen beter) werken, enz... Maar nee, dat kwam er niet van voordat ik medicatie slikte en dat komt er nu niet van. 'Gewoon' werken, het huishouden, de pup en mijn sociale contacten passen al amper in een week naar mijn idee, en als ik dan eens tijd voor mezelf heb kom ik tot vrij weinig helaas.



Gister trouwens weer zo'n ruzietje met mijn vriend waarbij ik het gewoon niet goed begrepen heb. Hij ging heel lief voor mij een autoradio in mijn auto zetten. Halverwege vertelt hij dat mijn antenne kapot is en dat ik op deze manier alleen cd's kan draaien. Of ik snel wilde beslissen of ik de antenne wel of niet wilde vervangen, want als ik dat wel wilde wachtte hij nog even met de radio inbouwen. Het was 's middags rond 16.00 uur, ik heb zelf nog even nagedacht wat dan 'snel beslissen' was en had bedacht dat ik dan morgen (dus vandaag) wel een nieuwe antenne zou halen. Dus tegen vriend gezegd dat ik een nieuwe antenne wilde en dat hij dus die radio nog niet helemaal in hoefde te bouwen. Vervolgens is hij nog een uur in de garage bezig, komt dan naar boven en blijkt pissig te zijn... Vriend ging er namelijk vanuit dat ik per direct de antenne ging halen, zodat hij het karweitje af kon maken.

Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik uit zijn vraag over die antenne echt niet had begrepen dat dit 'nu' moest, maar daar snapte hij echt niks van. Want ik kon toch zelf wel concluderen dat hij die radio zo niet kon inbouwen en dus dat hij die antenne meteen nodig had? Uhh nee dus... Ik heb geen idee hoe dat soort dingen allemaal werken en je hebt er niet bijgezegd dat het 'nu' of 'vandaag' moest, dus niet duidelijk genoeg.

Beetje lang uitgelegd voorbeeld misschien, maar dit komt bij ons steeds weer terug in uiteenlopende situaties. Iets wat voor mij steeds heftigere vormen aanneemt, omdat ik heel vaak bezig ben met bedenken wat mijn vriend van mij verwacht (hoe zou zijn logica werken, zou hij willen dat ik dit deed, of juist dit, enz). En ondanks al dat nadenken, blijk ik achteraf toch vaak de 'verkeerde' keuze gemaakt te hebben, wat dan en weer meningsverschillen oproept en ik me ontzettend klote voel, omdat ik dus weer ontzettend mijn best heb gedaan, maar het opnieuw niet goed heb gedaan...

Phien, ergens zijn bijna alle dingen voor mij 'moetdingen' geworden, maar ik weet niet precies wanneer en waarom. Daar ben ik de laatste tijd erg mee bezig.

Gisteren bedacht ik me dat het wellicht toch te maken heeft met in mijn hoofd overladen zijn.

De laatste periode die ik me herinner als actief en initiatiefrijk, dateert tot pakweg 12 jaar geleden.

Dat valt samen met een periode dat ik het voor het eerst in mijn leven echt heel druk kreeg qua werk. En sinds 5,5 jaar geleden mijn oudste zoontje kwam, blijft bijna alles alleen bij plannen maken.

Maar, eigenlijk is het altijd wel een beetje zo geweest. Ik herinner me dat mijn zusje en ik als kind een keertje een zondagmiddag moesten helpen bij het inpakken van artikelen die mijn ouders in hun zaak verkochten. Dat was denk ik de enige keer dat we als kind echt zakelijk ergens mee geholpen hebben trouwens, hoor. Als tiener wel in de winkel gewerkt. Maar goed, terug naar die zondag. Het zal misschien een uurtje zijn geweest maar ik weet nog dat ik er allemaal spannende verhalen omheen verzon om het maar een beetje interessant te maken voor mezelf. Anders kroop de tijd vooruit. Dat gevoel van iets moeten doen dat op zich leuk was, maar waar ik op dat moment niet zelf voor koos en niet zomaar mee kon stoppen (voor mijn gevoel), dat vond ik toen al naar.

Nog een voorbeeld is lezen. Dat was mijn grote hobby. Toen ik op school voor de lijst moest gaan lezen, sloeg mij dat neer. Terwijl ik had vantevoren ongelovig dacht 'je mag gewoon je liefste hobby uitoefenen en dat is dan voor school!' Maarja, nu 'moest' het, en ik las geen letter meer. Ik zette allemaal boeken op mijn lijst die ik al gelezen had (bij ons, een zeer liberale school, mocht je zelf bepalen wat er op de lijst kwam als je dat maar kon motiveren, dus ook vertalingen en ik had er zelfs een bouquetreeksboekje op staan uit rebellie, hahaha, dat had ik dan wel speciaal voor de lijst gelezen en dat had me nog de meeste moeite gekost, wat een gezeur!).

Daar begreep ik toen al niets van. Sinds die tijd analyseer ik mijn eigen gedrag al tot op het bot, maar ik heb op deze kwesties nooit een sluitend antwoord kunnen vinden.

Toch heb ik tot ongeveer mijn 28e heel veel initiatieven ontplooid naast toch de moeite met 'moetdingen'.

Ik denk dat het staken van de zin om dingen uiteindelijk toch ook ten uitvoer te brengen, wellicht te maken heeft met stress en drukte.

Want ik voel, nu dat laatste wat minder is én ik veel beter slaap sinds jongste redelijk doorslaapt, dat ik meer ruimte krijg voor plannen. En langzaam maar zeker ook de uitvoering daarvan. Dat geeft mij goede hoop, al durf ik die bijna nog niet echt te voelen.



Als kind schreef ik heel veel en maakte ik ook wel verhalen af. Dat is later minder geworden, ik ben niet zo van het korte verhaal en voor je een complete roman af hebt, tsja, helaas moet je daarvoor langer motivatie opbrengen en oeps, daar zit 'm vaak de kneep... Zeker als ik dingen alleen doe, dan mis ik dus die stok achter de deur en komt het er niet echt van.

Ik ben met één roman wel gekomen tot bijna 100 pagina's in Word maarja, te lang mee bezig, interesse verloren. Geeft niks, maar verklaart het wel.



Ik herken dus veel in de beschrijving die iemand van jullie (Maan of Halvemaan?) gaf over vrouwen en ADHD. Als kind had ik vooral slaapproblemen (te veel piekeren, frustratie van niet in kunnen slapen door al dat denken, daardoor zenuwtrek ontwikkeld die mij tot wanhoop dreef, hysterische driftbuien daardoor elke avond/nacht, mijn ouders die met mij dokters afliepen, enfin, the works).

Op school wel veel afdwalen en 'ze kan nog beter' op rapporten (en ook bij opstel 'ze heeft talent', haha) maar toch hele goede cijfers dus geen probleem. Bijna perfecte CITO-score.

Vanaf ongeveer mijn 14e rebels en, wellicht ook van belang, verkering met foute jongen. Die periode met hem (bijna tien jaar) heeft mij alle thrills gegeven en vele, vele (negatieve) meer die een ADHD-er maar zou kunnen wensen, dus die heb ik niet echt elders hoeven zoeken, realiseer ik me nu. Het viel me niet op dat ik die wellicht ook nodig had, want er was een overvloed (drank-excessen van hem, dramatische ruzies, echt een achtbaan aan emoties al die jaren).

Hm, sorry dat ik hier zo hardop denk en als het jullie verveelt sla gerust over, maar ik voel opeens dat ik hier beet heb op een cruciaal vlak, dus ik ga echt even door nu!

Toen het op mijn 24e eindelijk uit was met hem, is het nog een poos onrustig geweest door stalken en bangmakerij en bedreigingen. Ik had vrij snel een nieuwe vriend. Een oase van rust was hij. De liefste jongen van de wereld, zei ik altijd. En dan dacht ik er - eerst onbewust en later bewust - achteraan: en dus voor mij niet goed genoeg. Dat was geen juiste term, ik weet nu dat het moet zijn 'voor mij niet geschikt'.

Dat lag, weet ik ook nu, niet in dat rustige karakter maar in wat ik op dat moment nodig had. Mijn huidige man is ook heel lief en rustig van aard namelijk maar dat past nu wél.

Toen mijn ex eindelijk stopte met zijn acties, kwam ik dus in rustiger vaarwater. Bovendien was ik inmiddels afgestudeerd. Er waren geen banen in mijn vakgebied. Ik begon voor mezelf. Maar dat was ook nog niet zo makkelijk in die tijd in mijn vak en ik had maar af en toe een cliënt (als diëtist). Ik begon een samenwerking met een voedingsdeskundige (afgestudeerd in Wageningen, dus ir., maar geen paramedische bevoegdheid daardoor en zij wilde haar praktijk daar wel mee uitbouwen) en ook dat ging heel mondjesmaat. Ik was dus leuk en flexibel bezig, maar zonder druk.

In die tijd was heel erg actief in de ponysport. Daar heb ik veel dingen georganiseerd en in gang gezet. Ik werkte veel samen met anderen, dus altijd was er wel die stok achter de deur. Of het betrof nieuwe dingen en daar kon ik ook wel motivatie voor opbrengen.

In dat rustiger vaarwater kreeg ik wel meer behoefte aan thrills. En de relatie met mijn vriend kon die niet inlossen blijkbaar. Dat was de tijd dat mijn seksuele uitspattingen begonnen. Aan het eind van onze relatie ging ik vreemd tijdens een vakantie met vriendinnen, in Italië. Ik nam twee mannen tegelijk mee naar het strand en de avond daarna diezelfde twee naar de hotelkamer. Wat een kick. Seksueel bevredigde het me nauwelijks, dat was niet echt de insteek, realiseerde ik me pas jaren later. Het was de thrill, het nieuwe, de aandacht, het lekker doen wat niet mag en wat niet kan, en het later daaraan terugdenken en - spannend - vertellen aan vriendinnen aan wie dat kon.

Een paar jaar hebben dat soort kicks wel een beetje op de voorgrond gestaan. Intussen werkte ik vanaf toen heel veel, té veel. En kreeg daarna de kinderen.

En nu ben ik dus weer in een periode van rustiger vaarwater met de ruimte om deze dingen extra intens te beschouwen. Daar ben ik ruim een jaar geleden mee begonnen. Ik ben toen naar een psycho-analystisch hypnotherapeute gegaan omdat ik echt bij de kern van mijn vragen over mezelf wilde komen. Die dingen die ik niet kon verklaren. Zoals het ervaren dan 'moet-dingen', ook bij leuke dingen. Motivatie die ik moeilijk kon aanspreken. Me A voornemen en B doen. Na 25 jaar van willen afvallen en dat - ondanks opleiding tot diëtist én psychosociaal therapeut - niet voor elkaar krijgen. Veel afvallen is me één keer gelukt, toen ik 16 was. Ik zat toen ik een heel moeilijke periode, zowel thuis als op school als in mijn relatie (maar dat laatste was eigenlijk altijd moeizaam, haha). Waarom ik dat toen precies wél kon, dat weet ik nog niet.

Ik heb het altijd gezocht in discipline en motivatie. Met als conclusie dat ik dat dus gewoon niet had. Maar waarom op andere vlakken wel en daarin niet? Pas toen ik ging inzien dat het eigenlijk op alle andere vlakken niet anders is, ging de deur open naar verder kijken.

Sjonge, wat wordt dit een verhaal. Nogmaals, als je al tot zover was gekomen dan, haha, voel je niet verplicht dit te lezen hoor!



Nu stop ik (jullie blij, haha). Ik ga even een in-huis-speurtochtje uitzetten voor de kinderen, daar vragen ze al uren om. Man is net op en nu kan het.



Goede tip trouwens van de 'prijs' voor de stickers, om iets leuks te dóen. Ik heb nu als prijs in het vooruitzicht gesteld: de spannendste speurtocht ooit. Die ga ik komende week uitdenken en zodra de 'dikke duimenkaart' vol is (en dat zal wel gebeuren volgende week) kan ik dan aan de slag. Dan gaan we naar het buitenhuisje van mijn ouders, waar ik de bossen en speeltuin etc kan benutten om er echt iets geweldigs van te maken.

xx lisa.

Halvemaan, wat naar dat soort ruzies! Maar kijk er alsjeblieft mee uit, serieus, mijn relatie is stukgegaan aan zulke onbenullige ruzies (bovenstaande zou zo een van de ruzies tussen mij en mijn ex geweest kunnen zijn).

Probeer alsjeblieft uit je hoofd te zetten dat nu weer bevestigd is dat jij het niet goed hebt gedaan. Je geeft zelf al aan dat het steeds heftigere vormen aanneemt, kijk er echt mee uit, je raakt jezelf kwijt. Probeer jezelf te blijven en geen gedrag te vertonen waarvan je denkt dat hij het wil zien.

Ik weet dat ik nu beetje psychologerig klink, maar ik wil je echt behoeden voor wat ik heb meegemaakt: superleuke relatie, serieus de vent van m'n leven, hielden superveel van elkaar... maar al die ruzies stapelde zich op en steeds kleinere dingen ging ik zien als bevestiging dat ik het weer niet goed had gedaan. Waardoor we dus om steeds kleinere dingen ruzie kregen.

Ik begin trouwens steeds 'banger' te worden voor een relatie. Volgens mij moet je echt een vent treffen met enorm veel geduld en begrip. En dan moet 'ie ook nog eens niet afhaken bij de eerste serieuze relatie-dip (wat mijn ex dus deed).

Waar ga ik zo'n vent ooit vinden?

quote:Maan86 schreef op 24 januari 2009 @ 11:55:

Ik begin trouwens steeds 'banger' te worden voor een relatie. Volgens mij moet je echt een vent treffen met enorm veel geduld en begrip. En dan moet 'ie ook nog eens niet afhaken bij de eerste serieuze relatie-dip (wat mijn ex dus deed).

Waar ga ik zo'n vent ooit vinden?





Tuurlijk ga jij zo'n vent ooit vinden.

Alleen... De kunst is, om niet voor hem te gaan denken. Ga niet voor hem denken wat hij bedoeld heeft met de vraag,en hoe hij zou verwachten hoe jij zou reageren.



't is veel makkelijker om aan hem te vragen om precieser te zijn.

Om op het autoradio antenne voorbeeld terug te komen, een paar vragen waren genoeg geweest.

Bijv. "Wanneer heb je die antenne nodig? en kun je dat zo concreet mogelijk benoemen?"



Kijk,dat jij ADD/ADHD hebt dat is lullig/lastig/vervelend weet ik veel wat, maar het is niet anders.

Ik geloof niet dat deze communicatie stoornis te maken heeft met het add/adhd zijn. Dit is een kwestie van Communiceren, en de communicatie helder krijgen.



En het is de verantwoording van degene die iets gevraagd wordt, om de vraag helder te krijgen. Los van het feit of je ADD/ADHD hebt.



Zo heb ik 2 jaar op een call-centre van de overheid gewerkt. En wat ik daar geleerd heb, is dat als je een vraag gesteld krijgt, en je weet het antwoord niet, dat je verder gaat zoeken naar informatie om die vraag wel helder te krijgen. En dat begint met vragen stellen.



een goede vraag is "wat bedoel je met : Vul-de-zin( het zinsdel) -maar-in-die-je-niet-snapt".



En als je voldoende informatie hebt gekregen, dan ga je controleren. onder het motto "Oh, als ik het goed begrijp, dan wil je graag dat ik morgen een antenne haal".

Je vriend had dan gezegd, "nee, graag vandaag, want anders kan ik hem niet meer inbouwen vandaag".

Dan had jij aan kunnen geven dat het niet persé vandaag hoeft.( of zo... geef aan wat je aan wil geven..LOL )



En als je er echt niet uitkomt ( lees als je het echt niet snapt, of niet aan de verwachting van die ander tegemoet kunt komen) dan is de ultime vraag : "Wat verwacht je nu van mij dat ik doe om dit op te lossen. heel concreet graag, want ik wil je graag helpen en dan kan ik je zeggen of ik dat kan doen of niet. "



Op deze manier "dwing" je mensen om zich uit te spreken, en om hun eigen verwachtingen onder ogen te zien. Want ook jou vriend ging van de verwachting uit dat jij wel wist hoe een en ander in elkaar zat, en hoe dat ging. Dus ook hij ging de bietenberg op met zijn aan-name's.



Zo ben ik een verschrikkelijke kluns met links en rechts, en met dingen gezamelijk tillen.

Op het moment dat er dus iets zwaars gezamelijk getild moet worden ( stel je voor een kast de trap op, met een draai in het trappengat) dan nemen we nu al van te voren ruim te tijd om te bespreken HOE die kast vastgehouden moet worden, waar de draai zit, hoe ik moet draaien, en waar ik moet staan, en waar ik op moet letten... En nog gaat het niet altijd zonder brokken en gedonder.



Dit is iets wat ik mij niet kan visualiseren. Links en rechts red ik met moeite, maar om dan tegelijkertijd iets te doen.... Ik red het domweg niet.

In het begin van ons samenwonen leverde dat stress op. Nu veel minder, omdat hij weet dat ik wel wil, maar het domweg niet KAN zonder goede voorbereiding.



Moraal van het verhaal : Creeer je eigen duidelijkheid. Vraag om informatie als je het niet weet. Vraag wat er van je verwacht wordt. Want des te meer jij helder hebt, des te beter kan jij daar in handelen.



JOjanneke

ik heb ritalin ingenomen. 10 mg of zo. 1 pilletje.

ik voel me scherp ????? en me enorm bewust van alles om me heen.

De radio, de gesprekken op de radio, de klikken van de muis van manlief, het tikken van mijn eigen toetsenbord, het suizen van de laptop...Het hardop (zachtjes denken ) van manlief, zijn ademhaling..mijn eigen gedachten..



Argggggg

Die mannen zijn er wel hoor Maan...



De mijne is wel serieus niet blij met mijn ruzie-potentieel. Ruzies worden bij ons trouwens eerder veroorzaakt doordat ik niet goed luister en dan een opmerking verkeerd interpreteer, terwijl die dan helemaal niet zo bedoeld is. Voor dat dan weer opgelost is... zeker in combi met mijn slechte geheugen ("jij zei zonet x en dat pik ik niet", "nee dat zei ik helemaal niet", "jawel!" etc.) mijn neiging om hem dan (altijd en bij iedereen eigenlijk, maar in een ruzie is dit nog funester) in de reden te vallen/af te breken midden in verhaal als het me gaat vervelen, en om tussendoor de duur uit lopen omdat het me allemaal opeens gewoon teveel wordt... Voor je het weet zijn we uren verder -- en alletwee emotioneel volkomen uitgeblust. Wat een narigheid.



Maar... toch blijft hij bij me. En heb ik niet het idee dat ik er speciaal moeite voor moet doen om dat zo te houden. We vinden die ruzies alletwee heel vervelend, maar verder hebben we ook een boel leuke dingen samen. En die wegen zwaarder. Iig voor hém. Geduldig is hij niet speciaal, hoewel, zoiets als met die antenne wat jij vertelt, Lisa, dat zou hij mij dan weer niet kwalijk nemen; maar kan hij kan wel kriegel worden als we zoiets moeten afstemmen en ik dan uit den treure doorvraag over wat hij precies bedoelt/voor ogen heeft, om maar te voorkomen dat we langs elkaar heenpraten. Een hoop begrip voor dat ik nou eenmaal ben zoals ik ben, dat heeft hij dan weer wel. Als ik het eten weer eens aan laat branden gaat hij niet schelden (ikzelf wel... of huilen ofzo, ligt maar aan m'n stemming), maar zegt hij dat dat 'nou eenmaal kan gebeuren' en gaat direct naar de super om nieuwe ingredienten te kopen.



Maar van 'dit soort' lopen er toch nog meer van rond, Maan... Zo uitzonderlijk is hij nou ook weer niet op de punten begrip en geduld (verder wel natuurlijk )



Dus Lisa, ik herken wel wat in wat je schrijft over je relaties (ja ik heb allemaal het gelezen, alhoewel nog niet alle stukjes even aandachtig;-) )

Wat betreft 'moet'-dingen: als kind kon ik mezelf heel prima bezighouden. Verhalen schrijven, lezen, tekenen, knutselen... Ik was er dan alleen bijzonder slecht toe te bewegen om er mee op te houden om bv te gaan eten, of (op vakantie) met mijn ouders een wandeling te maken. Echt hele toestanden gaf dat. Het 'schakelen' tussen twee aktiviteiten was gewoon nogal moeilijk. Tsja en verder had ik erg veel moeite om gewoontes aan te leren (zoals raam open doen voor het slapen gaan en weer dicht bij opstaan -- duurde van mijn 9e tot mijn 11e voor mijn moeder me daar niet meer dagelijks aan hoefde te herinneren en daarna vergat ik het nóg vaak). En maakte ik op school veel slordigheidsfouten en vergat ik ook thuis een hoop, mn dingen die ik beloofd had te doen. En werd ik gewoon vreselijk slechtgehumeurd als ik saaie klusjes moest doen. Mijn methode van opruimen was 'alles wat op de vloer ligt, gaat in de prullebak'. Dan was ik snel klaar... Mijn moeder viste er dan later weer dingen uit...



In die tijd zag ik mezelf (en mijn moeder mij ook) trouwens juist als iemand die zich erg goed kon concentreren. Pas toen ik naar de (opeens reguliere) middelbare school ging realiseerde ik me dat ik me vaak juist helemaal niet goed mijn hoofd bij dingen kon houden, nl dingen die 'moesten' terwijl ze niet speciaal mijn interesse hadden (en dat was voor mij ongeveer alles op de middelbare school). Schoolboeken, daar kwam ik alleen met veel moeite doorheen, terwijl ik in spannende kinderboeken juist altijd helemaal op kon gaan (als in: niks meer horen van wat om je heen gebeurt... Al herinnerde ik me dan vaak weer niet wat ik gelezen had). Luisteren in de les was helemaal een probleem, terwijl ik op de lagere school bij mijn juf aan de lippen had gehangen als ze een (spannend) verhaal voorlas.



Straks wordt mijn stuk nog langer dan dat van Lisa...



Wat ik wel frappant vind, als ik nu terugkijk, is dat ik vanaf het moment dat ik naar de middelbare school ging en steeds meer 'moet-dingen' had, ik me in mijn vrije tijd steeds minder kon verliezen in dingen die ik wél leuk vond. Ik stelde huiswerk maken altijd tot 's avonds laat uit, maar kon me dan ondertussen ook niet echt op wat anders concentreren, (ook) omdat ik me door dat uitstellen ook weer lullig en schuldig ging voelen. Toen ik een jaar of 16 was stopte ik zelfs helemaal met lezen en schrijven in mijn vrije tijd. Later ben ik daar wel weer mee begonnen, maar ik haak altijd weer snel af. Tenzij ik een deadline heb... (wat ik met het schrijven van gedichten een tijd heb gehad, omdat ik die toen kon publiceren). Verder heb ik wel altijd een heleboel 'leuke ideeen en plannetjes', die ik dan op papiertjes schrijf die maar rond blijven slingeren... Ideeen voor verhalen en artikelen, gerechten, ontwerpen voor meubels en kleding, plannetjes voor op te richten clubjes, leuke cursussen en opleidingen die ik nog wel zou willen doen, bedrijfjes die ik op zou kunnen zetten enz. Maar veel komt er niet van terecht. Een tijdje ben ik dan heel enthousiast, en daarda gaat dat over en heb ik weer een nieuw plannetje.



Toen ik afgelopen september bij mijn vriend enthousiast met vier cursussen aankwam die ik wilde gaan volgen (waarvan 1 twee avonden per week zou kosten), moest hij me er opnieuw aan herinneren dat dat in praktijk (zeker voor mij, maar eigenlijk wel voor bijna iedereen denk ik) gewoon teveel is om vol te houden. HIj wist waar hij het over had. De cursussen die ik in de afgelopen jaren afgemaakt heb, kun je op 1 hand tellen; als je wilt tellen met hoeveel ik er na een paar weken ben gestopt, heb je aan alle handen en voeten in dit huis niet genoeg.



Terwijl je bij een cursus nog een soort stok achter de deur hebt...



Ik vind het gewoon zo jammer. Hoop leuke plannen, maar de uitwerking??? En in de tussentijd die constante strijd met alle 'moet'-dingen en dan vooral mijn studie. De rest, sociaal leven en huishouden, laat ik vaak dan ook al verslonzen, terwijl ik vooral wat meer sociale contacten best gebruiken kan (goed voor m'n humeur, zolang het niet te veel mensen tegelijk zijn die door elkaar praten enzo).

over platspammen gesproken... Sorry

quote:Phien schreef op 24 januari 2009 @ 14:03:

over platspammen gesproken... Sorry



Schei daar eens mee uit...Je hoeft je niet te excuseren.



Kort van stof zijn zijn we niet, omdat we dat niet kunnen....



Bwoehahahahahahaha

....

is dat normaal bij ritalin JOjanneke, ik bedoel, komt dat bij jou wel vaker voor?

quote:Phien schreef op 24 januari 2009 @ 14:20:

is dat normaal bij ritalin JOjanneke, ik bedoel, komt dat bij jou wel vaker voor?



Ik weet het niet Phien, ik weet het niet.

Ik ben net met de ritalin begonnen, eerst 3 x een 1/2 tabletje.

Ik had na een dag of wat niet de indruk dat dat wat deed.



Nu i.p.v een halve een hele.

En echt...Ik wordt er tot nu toe hyper van,en bewuster, alerter, sneller.

Ik zie sleutels in een deur zitten in de winkelstraat, ik gris ze eruit, storm naar binnen om ze af te geven, onder de vermelding "Dat kan niet hoor! da's niet goed. Je moet op je sleutels letten"....



Ja, alsof zo'n italiaan/pizzeria/shoarma man dat niet weet, in de binnen stad van Leeuwarden.



We zijn op de camping beurs, MOET ik weten hoe een vouwwagen opgezet wordt, wat zeg ik, ik moet het niet alleen weten, ik MOET het ook doen.

Partner tas in de handen gedrukt ( nadat ik hem eerst onder de vouwagen weggevist had, want dat was een veilig plekje... )

En ga ik vouwwagen opzetten met de verkoper...



zucht.... 't leven wordt er wel vermoeiend van.

Ik herken dat wel,dat je alles wat er om je heen gebeurt opmerkt.Maar ik zit ook achter de computer terwil de tv aan staat die ik ook probeer tevolgen,en hoor de klok voordurend tikken.Of ik luister muziek op mijn mp-3 terwijl ik t.v kijk en dan ook nog een gesprek zoaf entoe probeer tehouden.Ik ben me continue bewust van de dingen om meheen.Die geven prikkels af en die vang ik dus op;echt doodvermoeiend

Nu ben ik mijn huissleutels weer eens kwijt grrrrr

Groetjes Spongebabe