ADD / ADHD.....

He Bloemetje,



Dit is een oproepje, mag eigenlijk niet op het forum... Ik vind het in dit geval niet zo'n probleem hoor, maar het kan dus zijn (als een engel/moderator je bericht ziet) dat het verwijderd wordt. Dat je dat even weet.



Ik wil wel mee doen met je onderzoek en mail je ook nog even. Zou ik evt tzt je scriptie ook kunnen lezen? En/of wil je hier je conclusies neerzetten?



De antwoorden op de vragen in je bericht hierboven (ik zet ze hier neer, hebben misschien meer mensen er wat aan):



- De tijd tussen huisarts (doorverwijzing) en 1e intake: 2 weken tussen huisarts en telefonische intake (lange lijst vragen die snel met ja/nee beantwoord moesten worden; adh daarvan werd bepaald of je idd voor adhd-onderzoek in aanmerking kwam), vervolgens duurde het nog 2 weken een maand tussen huisarts en real-life intake.



- De tijd tussen 1e intake en de diagnose: 4 maanden (dit viel mij echt tegen)



- Welke aangeboden behandeling: in eerste instantie medicatie, plus een introductiegroep met voorlichting over adhd. Daarvoor is echter een wachtlijst van 2-3 maanden; ik ben nog niet aan de beurt. In de tussentijd heb ik op mijn aandringen wel individuele coaching kunnen krijgen



- Aanvullend medicatie ja of nee: ja. Het mag ook zonder, maar ik wilde het iig proberen. Medicatie wordt trouwens bij de instelling waar ik zit (PsyQ) niet als 'aanvullend' beschouwd, maar als de basis van de behandeling. Evt coaching is dan 'aanvullend'



- Is de werking van medicatie en de opbouw goed uitgelegd of heb je dit zelf moeten ondervinden? Wat bedoel je precies met opbouw? Werking is wel OK uitgelegd. Wel trof ik een psychiater in opleiding die nog niet zo lang met adhd-patienten werkte en gedurende het eerste consult een aantal onjuiste dingen zei (bv dat medicatie bij iedereen even snel uitwerkt, terwijl dat per persoon varieert) en mijn rebound-klachten niet serieus nam. Toen het echt de spuigaten uitliep (2 keer bijna verkeersongeluk) kreeg ik bij toeval de 'opperpsychiater' te spreken; die nam m'n klachten wel serieus en had een aantal goede adviezen (tussentijd tussen dosering verkorten, dosis in de avond afbouwen). Verder blijven psychiater en psychiater in opleiding me vertellen dat ik beter over moet stappen op Concerta omdat 'adhd-ers nou eenmaal vaak pillen vergeten in te nemen', ook al is dat bij mij tot dusver niet echt een probleem omdat ik alarmpjes heb ingesteld op m'n iPod en computer en die ook vrijwel altijd hoor omdat ik vanuit huis studeer. Ik krijg het idee dat ze een beeld hebben van 'de gebreken van adhd-ers' zonder echt te luisteren naar wat de persoon voor hun neus gezien diens situatie wel/niet kan.



- De behandelingen, tevreden ja of nee: Kan er nu nog niet heel veel over zeggen, heb net 4 coachingsessies gehad + ben bezig met die medicatie. Met de coach ben ik nog niet heel tevreden. Ze werkt nog maar sinds kort met adhd-ers en is zelf nog erg zoekend. Ze structureert de gesprekken amper, heb daar zelf om moeten vragen. Ook liet ze een coachingafspraak waar officieel 30 minuten voor stond rustig uitlopen tot anderhalf uur (heel erg frustrerend), praatte ze zelf erg veel en langzaam (zegt zelf ook dat ze van nature traag is!), kwam vooral de eerste keren met prefab oplossingen voor 'de adhd-er' die niet echt aansloten op mijn hulpvraag (ging dingen voor me doen die ik zelf al kan maar ging voorbij aan waar ik dan wel in vastliep) en heeft in het algemeen niet echt goede tips/oplossingen ofzo voor de dingen die ik aandraag; die moet ik vooral zelf bedenken. Het is een geluk dat ik daar op zich wel goed in ben. Desondanks helpt coaching me wel, in de zin dat het me een vast moment in de week geeft om m'n week te evalueren, te formuleren waar ik tegenaan loop en te bedenken wat ik daar aan kan doen + stok achter de deur om bepaalde oplossingen/trucs ook echt serieus uit te blijven proberen. (zonder coaching doe ik dat allemaal niet en hou ik het vaak niet langer dan een paar dagen vol om een 'oplossing' uit te proberen)



- Wat zou een aanvulling zijn op het gebied van behandeling, begeleiding, voorzieningen Betere opleiding voor coaching... Maar die bestaat geloof ik wel, het ligt er dus aan wie je treft. Verder lijkt het me tof als er meer aanbod zou zijn voor studerende adhd-ers: een boek met tips, 'lotgenotencontact'... Zulke dingen. Mijn uni wil daar niet aan, die zegt dat er te weinig adhd-ers rondlopen op de universiteit... maar dat geloof ik eerlijk gezegd niet zo.



- Overige opmerkingen altijd welkom!

Succes met je scriptie!

Nou, had ik een heel bericht gestuurd, is het weer kwijt! Even kijken of ik het nog kan reproduceren!



@ Deb83:

Aan de ene kant was ik superopgelucht toen ik erachter kwam, zo van: Yes! eindelijk antwoord op mijn vragen en twijfels. Maar ook meteen dacht ik: shit! heb ik nu levenslang? En heb ik nu een stempel van: je hebt een afwijking? Ik hoop maar dat er over 20 jaar veel meer bekend is en dat er dan anders tegenaan gekeken wordt.



@ Phien:

Het lijkt mij idd. niks om het via de huisarts te doen, die medicatie. Je wil toch wel prof. begeleiding erbij neem ik aan?



@ Bloemetje80: ik ben nog niet zover, misschien kan ik je later wel helpen?



Nog een vraagje aan jullie: Hebben jullie kinderen? Ik ben op een leeftijd dat ik er wel aan zou 'moeten' maar ik wil helemaal niet. (Mijn vriend wil wel, maar heeft gelukkig geen haast) Het idee dat ik een kind moet opvoeden, staat me zo tegen. En ik denk dat ik gewoon heel erg 'uit mijn doen' ben. Regelmaat is heel belangrijk voor een kind, maar ik ben bang dat ik dat niet kan bieden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt DOL op kinderen. Ik kan ook heel goed met ze overweg en ik kan echt smelten bij de aanblik van zo'n lief hummeltje. Maar als ik dus de diagnose krijg, is het ook erfelijk voor evt. kinderen die ik zal krijgen. Ik wil écht niet dat mijn kind een jeugd krijgt als ik! Mijn ouders deden heus hun best hoor, maar ik heb me zo vaak onbegrepen gevoeld, ik werd gepest, ik was echt een ongelukkig kind. Brrr, moet er niet aan denken dat mijn kindje ook zo opgroeid, hoeveel liefde ik hem/haar ook te bieden heb!



Heel veel mensen zeggen: 'ach, als je er eenmaal een hebt, vind je het enig!' Maar ik vind dat eerlijk gezegd nogal een groot risico om te nemen!



Hebben jullie dat ook?

Ik ben een beetje aan het rondgooglen om te kijken wat voor soort hulp vrijgevestigde adhd-coaches zoal aanbieden en kwam deze website tegen, van een coach die oa 'lifecoaching' voor volwassen adhd-ers aanbiedt. Met daarop, na wat introducerende woorden, de tekst: "Ik vraag het volgende van mijn cliënten: motivatie, zelfdiscipline, geloof in jezelf en de bereidheid om vraagtekens te zetten bij wat je denkt, voelt en doet."



Ik zou als coach voor autisten ook liever alleen clienten begeleiden met veel sociaal inzicht en goede intermenselijke vermogens (alleen rest dan wel de vraag waar ze die begeleiding eigenlijk voor nodig hebben)



Wie weet bedoelt ze zoiets als "het wel belangrijk dat je je zelf ook voor de coaching inzet", dat hoop ik tenminste. Maar zoals het er nu staat krijg ik eerder de indruk dat ze eigenlijk een beetje een hekel heeft aan adhd-ers... (Ikzelf vind mijn gebrek aan zelfdiscipline en aan vertrouwen in mezelf ook heel vervelend hoor dus in die zin kan ik me daar nog wel wat bij voorstellen ook )

Phien: Dank je wel voor je uitgebreide reactie! Was ook een beetje stom om het emailadres erin te zetten, achteraf zag ik het bij de regels staan.



Mijn verhaal hieronder:



Altijd voelde ik mij al anders dan anderen. Niet dat ik anders deed, maar het gevoel. Een aantal jaren geleden hadden we het vermoeden dat ons oudste zoontje ADHD heeft. Er is heel wat aan vooraf gegaan voordat het lampje ging branden. Naar de huisarts, doorverwijzing gekregen voor Jeugdzorg en wachten voor een oproep. Dit ging redelijk snel: week of 2.



Gesprekken gehad daar met een psycholoog, maatschappelijk werker en volgensmij was het eerste gesprek gewoon met een verpleegkundige?



Op een gegeven moment, in het laatste gesprek, werd ons gezegd dat hij volgens hun ADHD heeft, maar omdat hij zo jong is dit nog niet vastgesteld kan worden. (Hij was toen 4,5 jaar) Ja, hij was ook wel jong. Afgesproken dat ze konden kijken welke opties er waren en wij zouden verslagen ontvangen van de gesprekken.



Verslagen ontvangen: Het was een rommelig verslag, dingen ontbreken, dingen die wij nooit gezegd hebben stonden erin en als optie werd gegeven: een jaar lang, na schooltijd, observatie op een dagverblijf. Wij hebben dit niet gedaan. Wij vonden niet dat we op die leeftijd hem al naar een dagopvang moesten sturen, alleen voor het stempeltje ADHD.

We hebben afspraken gemaakt met zijn school, zijn juf, de school-maatschappelijk werkster en de schoolarts. Hij krijgt extra begeleiding op de vlakken waar hij dat nodig heeft en er wordt rekening gehouden met bepaald gedrag en hun reactie hierop.



Zelf ben ik toen alles gaan uitzoeken over ADHD: Internet afgestruind, cursussen gevolgd, workshops gevolgd etc. etc.

Ook ben ik toen (wéér) met een studie begonnen: Psychologie

Vond het interessant en wilde ook het neurologische en biologische gedeelte begrijpen:)



Al met al zijn we nu ruim 2 jaar verder en heb ikzelf de diagnose. Door alle kennis die ik had ´´opgezogen´´ en het toeval dat ik op een forum kwam over ADD heeft gezorgd dat ik mijn stap heb genomen om hulp te zoeken.



Kort:

Afspraak huisarts, doorverwijzing naar GGZ, intake na ca. 1 week, tijdens intake ook de onderzoeken/testen, week erop de uitslag gekregen, voorstel: medicatie en behandeling van ca. 11 sessies en de week erop 1e sessie.

Al met al best snel.



Toch ben ik er niet tevreden over. De sessies (alleen) zijn gewoon gesprekjes met de normale vragen: Hoe gaat het, nog iets bijzonders gebeurt, loop je ergens tegen aan waar je vragen over hebt, de volgende afspraak is volgende week.

Dus kort, inhoudloos en zonder enig doel. (vind ik zelf)

Als ze mij dit soort vragen stellen, geef ik geen uitgebreid antwoord, ik ben al blij als ik er weer wegben.



Daarnaast vind ik het ontzettend vervelend als ik moet gaan zeggen waar we het vorige week over hebben gehad en daarnaast meer weet over AD(H)D dan diegene waar ik de gesprekken mee heb. Voor mijn gevoel is dat wanneer er geen of niet voldoende kennis is er ook geen hulp kan worden geboden bij bepaalde dingen.



En dan de medicatie: Gestart met de normale Methylfenidaat, 3 x 10mg per dag. Veel bijwerkingen, ups and downs van de werking, dus geen constante werking, en korte werking (ca. 2 uur). Lees ik daarna dat er verschil zit in de normale methylfenidaat en de échte Ritalin. Voorgelegd aan de psychiater: nee dat is niet zo het is hetzelfde. Dat is dus niet zo, er zit verschil in de samenstelling van de vorming van de tabletten. (is een hele uitleg voor, maar die is te lang:) )



Heb dus zo mijn ervaringen en lees ook veel over de ervaringen van anderen en daarom kwam ik op het idee om hierover mijn scriptie te doen voor mijn studie. (Psychologie)



Phien: Je laatste bericht is ook lachwekkend. Daaruit kan je dan toch al opmaken dat zo´n coach of niet heeft nagedacht toen het is geschreven of gewoon niet weet wat ADHD is?



Stop nu maar, want het wordt al lang genoeg:)

Starz, ja, ik heb kinderen. Twee jongens van vijf en vier jaar oud. Mij valt het op zich niet zo zwaar ze regelmaat te bieden, sinds ze allebei op school zitten wordt daar de regelmaat door bepaald vooral. En daarvóór was het werk, oppas, dagverblijf etc.

Wel vind ik het gewoon moeilijk om veel van mijn 'eigen tijd', waar ik veel behoefte aan heb, in te leveren. Plus het zorgen maken over dingen die gebeuren of mógelijk in de toekomst zóuden kunnen gebeuren. Dat doe ik denk ik meer dan gemiddeld en dat zal ook wel te maken hebben met ADHD. Buitenproportioneel reageren op dingen, gevoelens.

Met de medicatie nu, heb ik daar toch wel wat minder last van.

Ik zie wel veel trekken van ADHD terug bij vooral mijn oudste zoontje en dat vind ik moeilijk. Soms kan hij de slaap niet vatten en krijgt allerlei irritaties daardoor, die tussen zijn oren zitten. Dat herken ik helemaal uit mijn eigen kindertijd. Aan de ene kant vind ik dat dus moeilijk, aan de andere kant is het een pré omdat ik weet hoe ik hem dan kan helpen en ook kan leren zichzelf te helpen hiermee. (namelijk afleiden)

In het algemeen pieker ik ook best veel over het leven zoals het is, altijd gedaan, en dan vraag ik me regelmatig af waarom mensen toch zo graag kinderen willen, onder andere. Zelf wilde ik dat nooit per se, de vraag diende zich aan omdat ik al een eind in de dertig was en inmiddels een lieve vriend had met wie ik het eventueel zou aandurven.

Achteraf gezien rammelden mijn eierstokken toen natuurlijk, al herkende ik dat niet als zodanig. Ik was vooral boos omdat ik een besluit moest nemen een keer en daar eigenlijk nog niet aan toe was voor mijn gevoel. En de wereld er vaak ook zo verrot vanaf komt.

Inmiddels ben ik weer 'gewoon' qua gevoelens en hormonen, haha, en dus vraag ik me als vanouds af waaróm toch.

Maar, het is geen kwestie van ratio, weet ik ook. Uiteindelijk kies je met je gevoel. Dus piekeren erover heeft niet zoveel zin.

En je de vragen stellen 'waarom', zoals ik dus doe, ook niet. Maarja, de denkknop even omswitchen valt niet altijd mee hè.

Overigens wilde mijn zus wel graag kinderen, maar had ze nooit een geschikte man in haar leven. Vorige maand heeft ze op haar 39e een dochtertje gekregen!

xx lsia.

@Starz: Ben nog geen 30 en heb twee jongens, waarvan 1 met (vermoeden van) ADHD.



Ja, het is heel moeilijk om voor regelmaat te zorgen en structuur te bieden. En dan lukt ook niet altijd. Het kost ons meer moeite denk ik...



Maar ik vind zelf dat ik ook een voordeel heb en dat is begrip op kunnen brengen voor hem. Ik vraag mij niet altijd af, waarom doet hij zo, waarom huilt hij daar nou om, waarom schreeuwt hij, waarom luistert hij niet etc. etc.



Ik begrijp wáárom hij bepaalde dingen doet of waarom hij op zo een manier reageert.



Daardoor geef ik weinig straf, want dat helpt gewoonweg niet. Als hij op het strafstoeltje zit, dan is hij het allang vergeten en bezig om de schroefjes ergens uit te halen of de jassen aan elkaar te knopen, noem maar op.



En hij vergeet niet alles hoor. Hij vergeet absoluut niet dat ik boos ben geweest en komt dan wel eens bij mij om te vragen of ik hem nog wel lief vind of dat ik nog wel van hem hou?! Hij is daar dan wel mee bezig, maar waarom hij bv straf heeft gekregen weet hij niet meer...



En aan de andere kant, de combinatie van ons gezin zorgt ook voor heel veel gezellige tijden/momenten. We zijn allemaal best impulsief, makkelijk tegenover elkaar en kunnen dan best gek met elkaar doen. (dansen, springen, wie kan het hardste schreeuwen, ha ha ha....)



Je moet er natuurlijk zelf aan toe zijn, dat heeft niets met ADHD te maken denk ik. Zie de voordelen ervan t.o.v. jullie (toekomstige) kinderen. Ik hou onvoorwaardelijk van ze, probeer er voor ze te zijn, probeer ze uit te leggen als ik niet lekker in mijn vel zit, voor mijn gevoel ben ik dan al een heel eind....

@ Starz. Ik heb geen kinderen, dus ik kan daar geen antwoord op geven. Eerlijk gezegd herken ik het ook niet echt. Hoewel ik altijd heb gezegd dat ik absoluut geen kinderen wilde, lijkt het me nu toch wel leuk om een kindje te 'hebben', terwijl het nu nog even niet uitkomt (wil eerst studie af hebben). Zelf denk ik dat het met de structuur eigenlijk wel mee valt, een gedeelte structuur wordt wel geregeld door KDV/school.



@ phien, Idioot, die website van die coach. Ik begrijp dat je nu ook buiten psyQ opzoek bent naar een coach? Of wacht je eerst deze coaching toch nog even af? Jammer dat je met die websites van coaches nooit zo goed kan inschatten in hoeverre het 'echte' coaches zijn die je verder kunnen helpen dan wel kwakzalvers zijn. Tenminste, dat voel mij op, oen ik een rondje surfen was op het internet.



@ bloemtje: Ik ben zelf nog maar net in het proces, dus kan je geen antwoorden geven. Waarschijnlijk over een maand meer, heb je er dan nog wat aan? Of moet je dan de gegevens al verwerkt zijn? De enige vraag waar ik wel antwoord op kan geven:

- De tijd tussen huisarts (doorverwijzing) en 1e intake

Dit is lastig, aangezien de huisarts me niet gelijk naar een ADHD-diagnose centrum heeft verwezen, maar naar een soort 'tussenstation'. Na de verwijzing kreeg ik na drie weken een telefoontje dat ik een week later bij dat tussenstation (SPV'er bij maatschappelijk werk instantie) terecht kon. Een week later kon ik bij de daaraan verbonden psychiater terecht. Conclusie: diagnose moet via de 'officiële weg' gesteld worden. Dat zou de spv-er doen, maar nadat ik daar na 4 weken een gesprek mee had, bleek hij dat niet te kunnen, moest alsnog een nieuwe verwijzing van huisarts halen, en volgens hem kon ik me dan pas aanmelden bij een AD(H)D instituut. Na de nieuwe verwijzing bij de huisarts opgehaald te hebben, meldde ik me gelijk aan. In diezelfde week werd ik teruggebeld om een afspraak te maken voor de intake 3 weken later, en de vervolgafspraak, een week later dan de intake.



Achteraf bleek dus dat de spv-er het ergens fout had, ik had mezelf eigenlijk allang kunnen aanmelden, want de verwijzing heb ik pas nodig om bij de intake in te leveren. Dat had dus wel wat weken gescheeld. Ook als de huisarts me direct had verwezen, had dat ook veel tijd gescheeld. Daar baalde ik wel een beetje van, maar ik ben blijm dat de wachttijd bij dat instituut gelukkig relatief kort is (dan zij op de website staan, en dan de andere instanties bij mij in de buurt).



Weet jij trouwens (mogelijk vanuit je studie) wat de nadelen van het etiket ADD zijn? Ik zie nu voor mezelf alleen maar de voordelen, maar ik kan me zo voorstellen dat er ook wel wat nadelen aan kleven. Ik vraag me af welke, en of ik me daar op kan voorbereiden?



*tis wel weer een flink verhaar geworden zeg.....mag wel een lesje 'kort van stof worden' volgen *

quote:Phien schreef op 29 april 2009 @ 11:06:



- Welke aangeboden behandeling: in eerste instantie medicatie, plus een introductiegroep met voorlichting over adhd. Daarvoor is echter een wachtlijst van 2-3 maanden; ik ben nog niet aan de beurt. In de tussentijd heb ik op mijn aandringen wel individuele coaching kunnen krijgen



- Aanvullend medicatie ja of nee: ja. Het mag ook zonder, maar ik wilde het iig proberen. Medicatie wordt trouwens bij de instelling waar ik zit (PsyQ) niet als 'aanvullend' beschouwd, maar als de basis van de behandeling. Evt coaching is dan 'aanvullend'



Ik blijf het vreemd vinden dat PsyQ eerst medicatie doet en dan pas 'overige behandeling'. Niks 'aanvullend', bij PsyQ IS medicatie de bandeling. Precies wat me daaraan tegen staat. Interessant dat jij schrijft 'het mag ook zonder'. Dat kreeg ik dus niet voor elkaar. "Als je geen medicatie wilt slikken kunnen we ook niks met je, dan schrijf ik je wel uit" aldus mevr. de psychologe.



@starz, hoe jij je introduceerde is ook voor mij 1 groot feest van herkenning. Ik raad je alleen aan om niet naar de huisarts te gaan met de drang doorgestuurd te worden voor ADD. Leg gewoon je knelpunten neer, dan maakt hij er wel van waarvoor je doorgestuurd moet worden. Mij klinkt het als ad(h)d, maar ik zou het toch aan de huisarts overlaten en niet aan je eigen (internet)diagnostiek. Ik neem aan dat je van je problemen af wilt en niet bevestigt wilt hebben wat je 'mankeert'. Hoewel ik eerlijk moet zijn dat het best handig is dat je makken een naam hebben (googlet makkelijker )

@Maan, ja hier bij PsyQ is het wel echt optioneel in die zin dat ze medicatie de basis van behandeling noemen maar je desondanks ook een diagnose + allerlei vormen van begeleiding kunt krijgen zónder. Behandeling IS hier zeker niet medicatie. Zowel intakester als psychiater hebben me zelfs -- weliswaaar na een riedel over medicatie als meest succesvolle behandelvorm bij adhd -- ongevraagd op het hart gedrukt dat ik me niet verplicht moest voelen om het te gaan slikken.



Wel is het zo dat ze je, áls je medicatie wilt, liever eerst daarop instellen, met het argument dat je rendement vd coaching vaak hoger ligt en bovendien dan de bijwerkingen en rebounds van het begin niet door je coaching heenfietsen. Ik snap dat argument wel. Ik ben toch tegelijkertijd met coaching en medicatie begonnen, maar ben idd 1 week op studie- en dus coachinggebied vrijwel uitgeschakeld geweest door slechte dosering plus heb 2 coachingsessies gehad die heel wat zinniger hadden kunnen zijn als ik niet middenin een rebound had gezeten.



Nou ja. Ik heb me dus wat wel/geen medicatie betreft iig niet onder druk gezet gevoeld. Eindelijk eens iets van 'mijn' PsyQ waarover ik wél echt tevreden ben.



Maar ik weet wel dat psychiater Sandra Kooij (PsyQ Den Haag) die de adhd-behandeling voor alle PsyQ's ontwikkeld heeft idd heel erg pro-medicatie is. Jouw PsyQ was dus (nog) wat volgzamer in z'n medicatiebeleid dan de mijne...



Was jij trouwens nou degene die helemaal plat werd gebeld door je PsyQ-in-opstartfase omdat ze dachten dat adhd-ers niet uit eigen beweging telefoontjes kunnen plegen? Misschien hadden ze bij 'jouw' PsyQ gewoon nog niks anders op poten gezet dan diagnosestelling en instelling op medicatie en vermomden ze dat dan zo'n beetje als 'zonder medicatie kom je nergens'? Raar vind ik het iig wel.



Zoek jij nu een andere instelling waar je wel begeleiding zonder medicatie kunt krijgen of laat je het even voor wat het is?

Starz ik heb wel gewoon tegen m'n huisarts gezegd dat ik dacht aan adhd. Maar ik kan het dan ook goed met hem vinden en hij kent m'n klacht 'huiswerk/studie lukt niet' bovendien al bijna twintig jaar. Ik kon dus simpelweg zeggen "ik heb altijd gehoord dat m'n concentratieproblemen door depressie of angst kwamen, maar ik ben nu ruim een jaar niet meer chronisch depressief of angstig en toch blijft m'n concentratie prut. Daarom wil ik wel eens laten onderzoeken of ik geen adhd zou kunnen hebben". Vond hij heel aannemelijk klinken.



Als ik die adhd zelf neit zo expliciet had genoemd had hij me net als vorige keren waarschijnlijk naar een vrijgevestigd psycholoog zonder enige speciale kennis van adhd bij volwassenen gestuurd en was ik dus weinig opgeschoten.



Hoe je je vraag het best inkleedt ligt dus denk ik wel wel aan je huisarts + de relatie die je met hem/haar hebt

Bloemetje wat bedoel je met dat er verschil is ivm. welke samenstelling de ritaline heeft?

In Haarlem hebben ze een zgn. retare fariant bedacht die geeft de ritaline langzamer af dan de doorsnee ritaline.Dit kwam voornamelijk voort uit het misbruik wat met de gewone ritaline kan gebeuren tegen tegaan(hiermee bedoel ik het vergruisen van de tablet en dat opsnuiven wat onder verslaafden nogal eens werd gedaan)Maar dat heeft met de afgifte ervan temaken maar niet met de stof zelf.Daarom ben ik benieuwd wat jij bedoelt

Groetjes Spongebabe

@Spongbabe: Toen ik begon met de merkloze methylfenidaat had ik ontzettende bijwerkingen. Ik ben toen gaan zoeken op verschillende fora en daar stonden discussies op over de merkloze en de Ritalin van Novartis.



Onderstaand een citaat van een moderator van ADHD-Xtra:



Er zijn bewijsbare verschillen tussen merkloze methylfenidaat en ritalin met betrekking tot de stijfheid waarmee de tabletten geperst zijn en in de bind- en vulmmiddelen.



Dat heeft verschillende gevolgen:



1 - hoe strakker het tablet geperst is, des te langzamer lost het op, dus wordt het geleidelijker opgenomen - en dus ook weer afgebroken.



2 - Ook de bind- en vulmiddelen kunnen invloed hebben op de snelheid waarop het preparaat uiteenvalt, en dus de snelheid waarmee het in je bloed wordt opgenomen. De ervaring leert dat bij de meeste generieke preparaten de werkingscurve korter en steiler is.

Dat wil zeggen dat je sneller dan bij ritalin een piekwaarde bereikt, die bovendien ook een stuk hoger is dan bij ritalin, en dat het preparaat ook weer sneller uitgewerkt is.



Wat je daar in praktijk van merkt is dat het ofwel maar een uurtje werkt (als die piekwaarde voor jou de juiste dosering is, en daarvoor en daarna niet, met ook nog een flinke rebound als het uitgewerkt raakt, ofwel dat het ongeveer een half uur goed werkt, daarna krijg je een overdosering (de piekwaarde is TE hoog) met alle bijwerkingen van dien, dan werkt het weer een half uurtje goed, en daarna krijg je een rebound.

Maagpijn kan je bij een dergelijke verkeerde doseringscurve op 2 manieren krijgen, als bijwerking van de overdosering, of als reactie op de vul- en bindmiddelen, als je daar toevallig niet goed tegen kan.



Het is dus niet gezegd dat je met ritalin minder last van je maag zal hebben, maar de kans is zeker aanwezig dat het uitmaakt of je ritalin gebrujikt of een generiek preparaat.



Bovendien zijn alle doseringsschema's afgestemd op de opname- en afbraakcurve van de echte ritalin, en niet op de vaak sterk afwijkende werkzaamheidscurves van de verschillendee merkloze preparaten.



Verder is er nog nooit onderzocht hoe de isomerenverhouding in de verschillende merken is.

Methylfenidaat bestaat in 2 vormen (isomeren): linksdraaiend (L-methylfenidaat-hydrochloride) en rechtsdraaiend (D-methylfenidaat-hydrochloride). Alleen de rechtsdraaiende variant is werkzaam.

Maar op geen van de preparaten (ook niet op de ritalin) staat vermeld wat de verhouding tussen L-methylfenidaat-HCl en D-methylfenidaat-HCl is. Dit zou ook nog een mogelijke oorzaak kunnen zijn van de verschillen in werkzaamheid.



Het enige dat we zeker kunnen zeggen is dat alle ervaring die in de afgelopen 50 jaar is opgedaan en alle kennis met betrekking tot devoorgeschreven doseringen is gebaseerd op de samenstelling van de Ritalin-tabletten van Novartis, en dat uit de aantoonbaar andere werkingscurve van de tabletten van andere merken overduidelijk is dat deze hier - vaak behoorlijk - van afwijken.



Na veel zoeken staat er op verschillende fora wel informatie over de verschillen. Maar deze vind ik het duidelijkst omschreven.



Op dit moment heb ik Medikinet 2 x daags 10mg, maar neem 2 x daags 20mg (anders is de dosis te laag) en aanvullend heb ik dan de Ritalin van Novartis.

Ik kom in boven rond de 120mg per dag, best veel, maar het helpt en ik voel mij er prettig bij.



Ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel medicatie jullie per dag gebruiken (in mg). Bij een korte dag zit ik wel onder de 100mg, maar bij een lange dag dus hoger. Ik neem totdat ik ga slapen, ongeveer een uurtje ervoor de laatste dosis 5mg.



@Phien: Sandra Kooij is toch Psychologe of heb ik het verkeerd? Ik dacht dat zij haar afstudeeropdracht ook had gericht op ADHD en volgensmij is dankzij haar ook Netwerk ADHD opgezet?



Mijn mening over medicatie: Ik zie medicatie als ondersteuning, althans zo ervaar ik het. Het zorgt dat ik niet de hele dag aan het denken ben over van alles en nog wat, scenario´s aan het naspelen ben in mijn hoofd, gesprekken voorbereid etc. etc. Het geeft rust.

Toch veranderd daarmee niet mijn volledige gedrag. Uitstellen en niets doen is nog steeds ´´mijn grootste hobbie´´.



@Deb83 De nadelen van het etiket?

Dat is in ieder geval niet uit de studie te halen. De studie Psychologie is erg algemeen.

In grote lijnen kun je denken aan, ondanks je etiket, onbegrip. Mensen die tegenspreken dat je het hebt, want ADD wordt door velen gezien als ADHD. Bij ADD is er (bijna) geen hyperactiviteit te zien aan de buitenkant, maar meer een vloed aan gedachten die niet te stoppen zijn.

Mss zijn er anderen die zelf nadelen hebben ondervonden, nadat ze de diagnose hebben gekregen?

Fijne koninginnedag gewenst allemaal!!!



Ik ben nog even bezig om een opdracht af te maken die ik maandag zou hebben geleverd en waarvoor gister de uiterlijke deadline was... (Het is weer eens zo ver)



@Bloemetje: Sandra Kooij is echt psychiater, niet psycholoog. Afgestudeerd als arts en vervolgens opgeleid tot psychiater + gepromoveerd op een onderzoek naar adhd bij volwassenen. Ze heeft idd het netwerk adhd bij volwassenen opgezet. Staat oa hier:

http://www.umcn.nl/scientist

http://www.psychiatrienet.nl/cv/145_Dr._J.J.S._Kooij



Hier staat een samenvatting van haar proefschrift, vond ik ook wel interessant. Het is een van de weinige onderzoeken naar adhd bij volwassenen. http://www.psyq.nl/Progra ... ublicaties/promotie-kooij



Deb, nadelen v/h etiket: aan wat voor dingen denk je dan?



Het lijkt me bv wel rottig als m'n diagnose bij een werkgever terecht zou komen die daar vervolgens in een ontslagprocedure misbruik van zou proberen te maken ofzo, maar wil dat gebeuren dan moet er volgens mij wel iets heel erg mis gaan met de bescherming van mijn medische gegevens.



Verder kan ik me voorstellen dat je het rottig kunt gaan vinden om zo'n etiket je hele leven mee te blijven dragen; maar persoonlijk heb ik daar tot dusver niet zo'n last van. Wel vind ik het idd een rottig idee dat de kinderen van mij en m'n lief een grote kans op adhd zullen hebben (ik 'heb' nu officieel adhd, hij komt er sterk voor in aanmerking maar wil het (nog) niet laten onderzoeken). Maar goed daarbij gaat het me dan niet zozeer om het etiket alswel om de symptomen, die ik m'n kinderen (of wie dan ook eigenlijk) gewoon niet toe zou wensen.



Verder weet ik het eigenlijk niet zo?

ADD/ADHD en kinderen.. ik denk er ook wel eens over na. Ik ben een poos werkzaam geweest in de kinderopvang. En.. het zijn de periodes geweest waarin ik zelf het beste functioneerde. Het lijkt namelijk zo te zijn dat ik wél structuur kan aanbrengen voor kinderen, maar niet voor mezelf.



Ik kijk er dan eigenlijk stiekem ook wel naar uit om 'alleen maar' een huishouden te runnen, omdat me dat juist heerlijk lijkt, in tegenstelling tot wat ik van veel ADHD-ers lees.



Nja, het viel me op. Het inleveren van eigen vrije tijd.. dat lijkt me nog het moeilijkst. Verder hoop ik niet dat ik net als mijn moeder soms een beetje teveel 'hands-on' ben. Mijn moeder kan (naar mijn gevoel!) overal veel teveel sturen en bovenop zitten, omdat het moest zoals zij het wilde.



Soms denk ik wel eens dat zij diegene is van wie ik de ADD heb 'ge-erfd'.

Ik heb overigens besloten om mijn wekker élke dag maar weer om half 8 te zetten. Ik nam mijn medicatie (naamloze Ritalin ) in op vaste tijden en vergat het niet zo vaak, tot ik erachter kwam dat ik niet élke dag om half 8 dat spul hoefde te slikken maar dat dat ook mag zodra ik wakker word.



En daar ging 't fout. Want dan moet ik alle alarmpjes in mijn telefoon weer aanpassen, doorrekenen etc. En dat doe ik dus niet...



Naja, en bovendien hou ik wel van de 'vroege' ochtend en rustig opstarten. Als ik dan ook maar leer om een beetje op tijd naar bed te gaan (that is... voor 12 uur...)

Hoi allemaal,



Wat veel weer om bij te lezen!



Ik heb nog geen kinderen. Wel sinds kort weer een echte relatie. Meestal was ik relaties zo snel zat. Nu merk ik nog wel dat ik af en toe echt ff rust nodig heb, maar heeft iedereen wel denk ik.



Hou het even kort.

Fijne dag allemaal!



Groetjes,

Ellen

Ha mensen, interessant stuk over die verschillen tussen merken methylfenidaat.

Iemand vroeg de doseringen van de forummers hier. Ik zit nog op 3 x 10 mg. De psychiater heeft afgelopen week voorgesteld dat ik 15 mg ga nemen als ik binnen vier uur voel dat de dosis uitgewerkt is. Vind ik een beetje vaag. Stel dat ik regelmatig om half drie zou merken dat mijn dosis van rond 12.00 uur uitgewerkt is. Dan zou ik toch beter voortaan om 12.00 uur meer kunnen nemen? Dat heb ik ook gevraagd, zijn antwoord was eigenlijk niet zo duidelijk, hij zei dat bij snel uitwerken de dosis omhoog kan. Ja, dat snap ik, maar waarom dan niet op het eerdere tijdstip? Nouja, dat kan ik ook zelf allemaal wel uitproberen.

Overigens is het niet zo dat ik zoiets dagelijks merk, ik slik nog steeds te onregelmatig om echt patronen te herkennen. Ik ben nagegaan of mijn verzekeraar Concerta vergoedt, maar ik krijg niks. En dan vind ik toch maar weer dat ik zelf die regelmaat in het innemen moet afdwingen bij mezelf. Zucht.



Ik voel me trouwens bijzonder slecht de laatste dagen in psychisch opzicht. Ik maak me zorgen over mijn oudste zoontje vooral en merk dat daarmee mijn energie opgebruikt is, zeg maar. Werk, huis een béétje om aan te zien houden, de kinderen, dan is er nog een klein stukje energie over en door het piekeren gaat die ook op. Ik kan weinig hebben, stoor me erg aan geluiden, ben overprikkeld. En natuurlijk zijn de kinderen juist nu meer nog dan anders luidruchtig en druk.

Ik ben zo bang dat mijn oudste weinig of geen vriendjes zal krijgen vanwege zijn houding en gedrag. Een meisje uit zijn klas dat hij graag mag (ik begrijp niet waarom, ik vind het helemaal geen leuk meisje, maar dat terzijde) wil zijn vriend niet meer zijn. Omdat mijn zoon zo druk is en zo dom, had ze gezegd. Dat vertelde hij vanmiddag toen ik opmerkte dat zij in het speeltuintje om de hoek was, en of hij daar misschien ook naartoe wilde gaan even, met oma erbij. Gelukkig zei hij er zelf meteen ook bij dat hij dat niet was (druk en dom). Maar dan breekt mijn hart. Ik schreef al dat ik dat meisje zelf helemaal niet leuk vind, het is altijd gedoe met haar, maar toch baal ik dan vreselijk en wil ik tóch dat zij hem aardig vindt. Heb ik vele malen liever dat mijn zoon besluit haar vriend niet meer te zijn dan andersom... Het maakt mij niet uit wat voor opleiding of beroep hij later gaat doen, als hij sociaal maar lekker gaat, denk ik altijd. En juist dat laatste, daar ben ik bang voor. Hij wil altijd dat alles zo gaat zoals hij het wil en dwingt dat af, is hevig verongelijkt als andere kinderen het niet precies zo doen als hij voorschrijft. Ik heb hem er al een paar keer op gewezen dat andere kinderen het niet altijd leuk vinden als hij zo bazig doet. En misschien moet hij het samen spelen gewoon ook nog leren, maar ik houd mijn hart vast.

Ik merk dat ik dat bijna niet trek, de laatste dagen. Die zorgen. Hopelijk is het gewoon PMS, morgen ga ik flink sporten, hopelijk helpt dat.

Sorry voor de klaagzang, fijn dat ik het even kwijt kon.

xx lisa.

Hey Lisa,



Wat vervelend dat je je zo rot voelt, kan je er wel over praten met mensen, met je man of vrienden?

Sporten is idd ook erg lekker als je je zo voelt. Ik ga ook vaak sporten als ik me rot voel.

En met pms erbij is het ook helemaal feest natuurlijk.



Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt om je zoon, het is toch je kind. Je wilt dat het goed met hem gaat.

Het komt vast allemaal wel goed, anders ben jij er in elk geval wel voor hem!



liefs

Lisa, Voel je je alweer wat beter?



Ik heb net PsyQ gebeld om nogmaals te vragen hoe ik voor elkaar kan krijgen om m'n diagnoseverslag in te zien. Nu blijkt dat dit alleen mogelijk is door een kopie te krijgen en er dan voor moet tekenen dat zij verder de privacy van mijn informatie niet kunnen waarborgen. Want ik kan dan zelf immers ook informatie laten slingeren... Pffff. Heb er dus echt geen zin in om dat te tekenen. Nu wordt voor me uitgezocht of ik het misschien toch ter plekke in kan zien. "Maar daar heeft verder nog nooit iemand om gevraagd dus ik denk niet dat het mogelijk is." Grrr.



En het andere frustrerende nieuws van de dag... tijdens het diagnosegesprek werd me verteld dat ik binnen ca. 2 maanden terecht zou kunnen bij een introductiegroep (ongeveer nu dus), maar nu ik ernaar vroeg blijkt te wachttijd ondertussen opgelopen tot 5-6 maanden!!! Dat wordt dus augustus of september.



Positief: ik heb met m'n lief de afgelopen twee weken aan een huishoudrooster zitten werken. Waren allebei zo zat van die eeuwige zooi en viezigheid hier. Eerst hebben we alle huishoudelijke taken opgeschreven die we konden bedenken. Dat werd een heeeeeel lange lijst, we kwamen helemaal op dreef. Beetje ontmoedigd hebben we die toen weer een week laten liggen. Vervolgens hebben we per taak bedacht hoe vaak we het gedaan wilden hebben en hoeveel tijd we ervoor nodig dachten te hebben en tot slot alles in een imposant maandrooster ondergebracht dat nu uitgepriint op onze keukendeur hangt. Per dag hebben we nu elk een paar klusjes van gemiddeld -- hopen we -- een half uur per dag. Als we bezig gaan klokken we hoe lang we echt bezig zijn en schrijven dat dan op het rooster. Zodat we onze schattingen over een tijdje kunnen herzien. Dat is in elk geval het plan.



Het werkt al 1 dag heel goed Gister heeft hij de wc gepoetst, ik de badkamervloer, beiden 20 minuten papieren gesorteerd en bureau's gepoetst, afwas gedaan, schildpadden verschoond... Zijn elk iets van drie kwartier bezig geweest. Ik kan me niet heugen zoveel huishoudelijk werk verzet te hebben op een doordeweekse dag zonder de dreiging van visite

Heb je het boek een opgeruimd leven met ADHD al, Phien? Da's misschien ook wel handig als ondersteuning.



Uit mijn onderzoek is PDD_NOS met ADD kenmerken gekomen. Ik blijf er bij dat het alleen ADD is en dat de overige sociale problemen daar een gevolg van zijn (in combie met opvoeding, schoolomstandigheden en hoog IQ)



De psych zei dat ze nog wel verder wilden / kunnen onderzoeken om dan evt op alleen ADD uit te komen maar daar heb ik geen zin in. Ze gooien dan toch ook weer alles op de sociale dingen. Ik wil wel medicatie gaan proberen maar daar gaan ze eerst weer over overleggen.........zucht.



Verder zou ik in een ADHD/ADD praatgroep kunnen maar dat staat me ook niet aan. Ik denk n.l. dat ADD en ADHD niet echt samen gaan in een praatgroep.



Ik red me wel met mijn Hulpgids ADHD, Een opgeruimd leven met ADHD en mijn ADHD/Asperger/PDD-NOS vriendenkring

Ik heb ook zoiets als ik ergens weer klemloop ga ik wel naar psyQ alleen zitten die niet hier in de buurt. Weet iemand iets soortgelijks in regio deventer of regio enschede

Ik heb ook ooit gelezen over e-mail ondersteuning bij AD(H)D. Weet iemand hier daar meer over?

Hoi Suzeli!



OK, dus toch de diagnose die je al zo'n beetje verwachtte. Lijkt me desondanks wel een schok, aangezien dit toch echt niet is waar je op hoopte. Ben benieuwd wat ze over medicatie besluiten.



Ik weet niet wat je bedoelt met iets 'soorgelijks' als PsyQ? Wat voor doort hulp lijkt je dan wat?



PsyQ biedt net als jouw instelling vooral groepsbegeleiding, en dan eveneens gemengd ADHD-ADD. Sommige PsyQ's bieden daarnaast ook individuele coaching maar in mijn geval is de kwaliteit daarvan niet om over naar huis te schrijven. Is het niet wat om een individuele coach te zoeken die gespecialiseerd is in ADD? Die kun je vaak financieren met een persoonsgebonden budget.



Als je toch liever een instelling hebt: op de lijst behandelaars adhd bij volwassenen zie ik Dimence (= opgehipte naam van RIAGG/GGZ) in Deventer staan, misschien kun je daar eens informeren naar hun aanbod? (Of heb je daar nou juist je diagnose gekregen...?)

quote:Phien schreef op 07 mei 2009 @ 13:15:

Hoi Suzeli!



OK, dus toch de diagnose die je al zo'n beetje verwachtte. Lijkt me desondanks wel een schok, aangezien dit toch echt niet is waar je op hoopte. Ben benieuwd wat ze over medicatie besluiten. ik verwachte het al en het kan me inmiddels eigenlijk niet meer zo boeien, ik noem het lekker add Dat sociale hadden ze de vorige keer ook al zo uit het verband getrokken



.......................



Als je toch liever een instelling hebt: op de lijst behandelaars adhd bij volwassenen zie ik Dimence (= opgehipte naam van RIAGG/GGZ) in Deventer staan, misschien kun je daar eens informeren naar hun aanbod? (Of heb je daar nou juist je diagnose gekregen...?) jeps Ik vind het nogs teeds raar dat zij de sociale aspecten zo veel zwaarder laten wegen als de problemen waar ik werkelijk tegenaan loop (opstarten en concentratie vasthouden). Ik denk dat we (dimence en ik) het daar nooit over eens gaan worden en ik het dus ok nooit 100% eens ga worden met hun conclusies.

Hmpf ok, Dimence dus. Tsjah.



Maar blijft mijn vraag, wat voor hulp bedoel je dan met iets 'soortgelijks' als wat PsyQ aanbiedt?