Angststoornis

Dankjewel Kaatje en Matz, die website is voor mij ook heel herkenbaar. Ben zelf ook hoogsensitief en daarom is werken ook zo lastig met al die prikkels de hele dag.

Kaatje, mijn zoon zit ook in de 3e van middelbare school. We bemoeien ons niet met zn huiswerk. Dat is zijn eigen verantwoordelijk. Wel helpen we met plannen voor t leren voor de toetsweek maar dat lukt hem ook steeds beter. Ik vind t soms ook moeilijk loslaten betreft andere dingen. We moeten m bijv echt even aansporen om te gasn douchen etc..of om uberhaupt s even van zn kamer af te komen Jouw zoon ook al baard in de keel etc?

Dochter zit in gr 5, gaat goed! Ze zit op paardrijles wat ze,erg leuk vindt! En ik zelf ook want rij zelf ook.

Wat fijn dat t goed met je dochter! Toch wel even spannend de stap naar het VO..

Mooie website! Had eerder nooit last van prikkels, kon mij er goed voor afsluiten, maar sinds ik te maken kreeg met angsten/paniek, kan ik nog maar moeilijk prikkels verdragen. Supermarkt op zaterdag, Ikea op zondag.. etc. merk ik op een gegeven moment dat de koek echt op is en ik de winkel graag weer uit wil (en het vreet energie). Terwijl ik dat helemaal niet herken van de jaren ervoor. Wel dat ik altijd al gevoelig ben geweest voor de emoties van anderen, maar ook dat komt sindsdien vele malen heftiger binnen.

Cactusjes; dat herken ik wel..bij mij wordt t ook meer naarmate ik ouder word. En wat er ook op de website staat, je kunt ook anfstig worden juist doordat je overprikkeld bent.

Matz die puber van ons krijgt me echt grrrr soms. Ik krijg er geen hoogte van, het ene moment staan we gezellig een beetje te geinen ik de tuin, het andere moment is ie boos omdat de chocoladepasta op is.... douchen is ook een probleem, maar als hij eenmaal staat, komt hij er ook niet meer onder vandaan. En ik merk dat ik me deze buien erg aantrek. Ik ben bang dat t niet goed met m gaat, dat er iets is. Het zuigt energie die ik vaak niet heb. Ik vind t heel lastig om een balans te vinden. Met mijn angst gaat t eigenlijk best goed. Maar mijn lijf blijft wel in de alarmstand waardoor ik snel moe ben, weinig energie heb een soms t gevoel dat ik er niet helemaal ben, dat ik een beetje zweef.

Vandaag is mijn vrije dag en dat vind ik lastig. Als ik niets afspreek, komt er weinig uit me en ga ik me niet beter voelen. Als ik wel iets afspreek, geeft me dat moment energie, maar ben ik later vaak overprikkeld en moe .
Cactusjes.. die prikkels in de winkel... zo herkenbaar en zo jammer want ik vind (vond) winkelen zo leuk...

kaatje71 schreef: ↑

09-10-2019 11:19

Vandaag is mijn vrije dag en dat vind ik lastig. Als ik niets afspreek, komt er weinig uit me en ga ik me niet beter voelen. Als ik wel iets afspreek, geeft me dat moment energie, maar ben ik later vaak overprikkeld en moe .
Cactusjes.. die prikkels in de winkel... zo herkenbaar en zo jammer want ik vind (vond) winkelen zo leuk...

Heel herkenbaar, winkelen vond ik altijd heel leuk maar ik heb daar geen rust/energie voor de laatste tijd, ook snel overprikkeld, terwijl ik het wel heel erg mis om leuke dingen te doen.

Ik spreek het liefst zo min mogelijk af omdat ik al het gevoel heb nooit écht tijd voor mezelf te hebben...
Als je in mijn agenda kijkt denk je echt wow echt zeeën van tijd, maar zo voelt het voor mij echt niet.

Door die onrust en vermoeidheid kan ik ook niet genieten van de vrije tijd die ik heb.
Ik heb de laatste tijd weer een leuke hobby opgepakt en zelfs daar kom ik moeilijk aan toe.

De ochtenden sta ik eigenlijk altijd moe op dus ik begin pas later op de dag ergens aan waardoor ik het gevoel heb achter de feiten aan te lopen en te weinig aan mijn dag te hebben.

Wel heel vermoeiend, nooit echt die rust hebben...

Sorry voor mijn lange verhaal, heb 'm al een beetje ingekort .. , Maar hoe buig je zoiets om? Vind dat echt lastig...

Yess en Kaatje; precies wat jullie zeggen, daar loop ik ook tegenaan!

Ik merk dat ik momenteel snel verveeld raak, en laat op gang kom. Ik heb moeite met dingen inplannen voor mezelf omdat ik alles laat afhangen van hoe ik me op het moment voel en hoe ik 's nachts heb geslapen. (Over het algemeen ben ik moe, futloos en heb ik veel last van onrust en stemmingswisselingen). Ik slaap onrustig. Dan hoor ik een geluid, of mijn man draait zich om, en dat zit ik meteen rechtop in bed met hartkloppingen. Het duurt daarna heel lang voordat ik weer in slaap val. Ook zit mijn ademhaling steeds vrij hoog. Ik ben vorige week begonnen met yoga oefeningen om daar een beetje grip op te krijgen, maar ik kan me hier moeilijk toe zetten.
Normaal heb ik deze PMS achtige klachten altijd wanneer ik ongesteld moet worden, maar ik ben nu al 9 dagen over tijd. Ik heb vorige week en afgelopen zaterdag een zwangerschapstest gedaan, maar die waren beide negatief. Ik merk dat ik elk kwaaltje nu toe ken aan een mogelijke zwangerschap en ik ben extreem gefocust op wat er in mijn lichaam gebeurt. Ik zou naar de huisarts kunnen gaan, maar ik wacht daar nog even mee omdat ik denk dat zij mij adviseert om nog even af te wachten en het natuurlijk weer gooit op mijn angststoornis.
Mijn onzekerheid zorgt voor een hoop gepieker en dat maakt het een lastige tijd. Ik heb weinig afleiding omdat ik geen baan heb, maar aan de andere kant voel ik me niet goed genoeg om te werken.

Heel herkenbaar Libe...
Ik werk 2 ochtenden maar doordat het zo wisselt hoe ik me voel zou ik niet weten hoe ik ooit meer moet gaan werken

Voel me vandaag weer helemaal niet goed.
Vannacht wakker geworden met knallende koppijn en heel angstig.
Dan duurt het voor mij ook weer even voor ik in slaap val maar dan gaat dus wel weer die wekker vanmorgen waardoor ik gewoon wéér de dag slecht begin. Kon wel weer janken...

Het is ook iedere keer iets, duizeligheid over heb ik vervolgens weer buikpijn en vannacht weer hoofdpijn.

Vanmorgen heb ik gewoon zo normaal mogelijk gedaan op vrijwilligerswerk, wil ook niet iedere keer met mijn kwalen aankomen... Maar dat kost me dan dus weer bergen energie, was ook weer helemaal warrig en moe, slecht kunnen concentreren, gespannen als ik een telefoontje moest plegen. Prikkels kwamen weer heel erg binnen.

Ik voel me gewoon nooit meer écht goed en daardoor krijg ik mijn energie nooit eens opgebouwd.

Zit nu met een huilbui op de bank,.. zit er even doorheen

Libe wat een onzekerheid..9 dagen over tijd is best lang. Ben je vaker zo lang over tijd? Ik kan me voorstellen dat je nu erg gefocust ben op alles wat er in je lichaam gebeurt. Hou je ons op de hoogte?
Je schrijft ook dat je moeite heb met planning en dat je alles laat afhangen van hoe je je op dat moment voelt en hoe je geslapen heb. Misschien kun je oefenen met dat een beetje los te laten. Om zo de regie weer terug te krijgen. Want je kan zoveel, ook al voel je je niet goed of heb je slecht geslapen. Het lijkt nu of je je angst veel macht geeft. Yoga probeer ik ook vaak te doen, ik weet niet of je ook video's in t Engels bekijkt, maar ashley sky litecky (of zoiets) heeft een hele fijne yoga video, speciaal voor angst en paniek. Heel rustig.. en wat dat slapen betreft... Ik lag vannacht ook naast een snurkende man ongeveer 1.5 uur naar t plafond te staren en ben naar een andere kamer verhuisd. Ik kom nog niet gelijk slapen maar lag me in ieder geval niet meer te irriteren aan dat gesnurk naast me....

Yess heel dapper dat je naar je vrijwilligerswerk ben geweest! Ik snap wat je zegt dat er altijd wel wat is, qua kwalen... een goede huilbui lucht dan misschien wel even op.
Onthoud dat je hier altijd met je kwalen mag aankomen, als je daar behoefte aan heb.

Dankjewel Kaatje, het is zeker fijn dat ik het hier kwijt kan
De huilbui luchtte inderdaad wel een beetje op. Zit nu al de hele middag op de bank en het lijkt soms wel alsof ik mezelf een beetje kwijt ben de laatste tijd.
De combinatie van vermoeidheid, lichamelijke en angstklachten, te weinig om naar uit te kijken breekt me gewoon een beetje op.

Ik wil me ook niet ziek melden iedere keer, maar ben ook zo toe aan leuke dingen.. maar als ik dan thuis kom ben ik weer helemaal op en heb ik nergens meer energie voor. Ik blijf maar in die cirkel ronddraaien.

Misschien moet ik kleine dingen gaan vinden waardoor ik mezelf weer wat terug kan vinden en me weer wat happy-er voel.

Hoi, sterkte allemaal..
Herkenbaar die vermoeidheid en angstklachten. Il zit er zelf ook even 'doorheen' ...best wel druk gehad, veel gewerkt (ook omdat dat voor mij toch een soort van afleiding geeft) en nu im de week voor mn menstruatie komt t hard binnen. Enorm hypochondrisch etc. Net of ik even geen filters meer heb. Heb ik wel vaker onder invloed van hormonen. Laatst schrok ik bijv 's ochtends vroeg van een Sesamstraatpop op tv, nou jaaaa zeg. Alle nieuwsbeelden komen enorm bimnen maar dus ook wat ik zelf lees. Gister in tijden weer s gegoogled ivm hypochondrie...pffff...
Ik heb me vandaag ziek gemeld op t werk..ik heb echt even rust nodig aan mn hoofd.

Nou meiden, wat een herkenning weer! Ik ben blij dat dit topic er is, want het zet me soms echt even met beide benen op de grond. Die vermoeidheid, waar jullie ook zo'n last van hebben, vind ik zo merkwaardig. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het een psychische oorzaak kan hebben. En dat maakt me weer extra hypochondrisch. En dat schrikken de hele tijd Matz, ook van tv beelden. Zelfs reclames zijn me te veel. Het is goed dat je even tijd hebt genomen om tot rust te komen.

@Yesss, heb je vannacht wat beter geslapen? Goed dat je je toch ondanks je angstklachten nog in zet voor vrijwilligerswerk.

@Kaatje, ik ben nog niet eerder zo lang over tijd geweest, maar wel in juli met de pil gestopt, dus misschien zijn mijn hormonen van slag. Bedankt voor de tip over de yoga video, ik zal hem eens kijken. Ik heb in therapie inderdaad ook geleerd om de dingen toch te doen ondanks mijn angst en hyperventilatieklachten. Dat was wel echt een groot struikelblok, maar inmiddels lukt het me vaak wel om de dingen te doen die ik me voor neem. Echter vind ik het soms nog lastig om dingen af te spreken met mensen die op je rekenen. Want dan voelt het als zo'n verplichting. Op mijn werk liep ik daar ook steeds tegenaan. Ik ben heel slecht in afspraken afzeggen of ziek melden, omdat ik me daarna dan ellendig en schuldig voel en ik bang ben dat mensen teleurgesteld zijn in me. Ik zou dit graag meer loslaten, maar dat lukt me niet. Hoe ga jij daarmee om?

Matz hoop dat je je weer wat beter voelt. Waar is dat toch balen dat jouw hormonen jou zo beïnvloeden. In ieder geval een dikke

Libe wat jij schrijft over moeite hebben met afspraken, als mensen op je rekenen, dat heb ik ook. Sommige perioden kan ik er beter me omgaan dan andere. Ik heb helaas geen oplossing hiervoor... werk lukt me gelukkig big steeds, maar dat komt ook omdat ik halve dagen werk, dus die 4 uur kom ik altijd werk 6 door. Verder weten ze t op mijn werk, dus mag ik daar mezelf zijn. Maar afspraken met vrienden bv vind ik ook lastig. Vooral de aanloop ernaar toe heb ik last van angst en zenuwen. Terwijl het meestal mee valt. Ik zorg er wel vaak voor dat ik een soort 'ontsnapping' inplan. Dus of eigen auto, of bij mensen thuis afspreken zodat ik weg kan als ik dat wil. Ik spreek t uit ook vaak uit naar mensen, dat geeft me ook lucht. Maar het blijft gewoon moeilijk helaas...
Nou houd ons op de hoogte hoe t met je gaat!

Libe; volgens mij kan vermoeidheid,echt wel psychisch zijn. Ik ondervind t nu zelf ook.

Veel herkenning in jullie verhalen..
Ik heb me sinds lange tijd ziekgemeld. Normaal biedt mn werk juist fijne afleiding waardoor ik (ook door collega's om me heen) mijn focus meer naar buiten wordt gericht ipv dat ik zo in mezelf verstopt raak. Maar ik trek t gewoon even niet de drukte om me heen. Ben erg moe, prikkels zijn snel te veel, etc. Vermoed dat hormonen meespelen..zo voelt t wel en zit tegen menstruatie aan.
Zo moe in mn hoofd.

Kaatje; die hormonen zijn inderdaad rot. Maar ik herken t wel steeds beter en weet over t algemeen ook wanneer ik me weer beter ga voelen. Dat scheelt wel in t ermee dealen zeg maar.

@ Kaatje; wat fijn dat er op jouw werk rekening met je wordt gehouden. Wat voor werk deed je ook alweer? Ik heb altijd kantoorwerk gedaan hiervoor, maar ik merkte dat de combinatie van werkdruk/lang stil zitten/veel prikkels om me heen en beeldscherm mij erg onrustig maken. Halve dagen is dan misschien voor mij ook wel een goed idee, omdat ik dan in de middag kan gaan bewegen.
Als je met mensen afspreekt is het inderdaad wel een goed idee om dingen te bedenken die het voor jezelf makkelijker maken, zodat de druk er een beetje af is.

@Matz: wat vervelend dat je ook zo moe bent. Die moeheid in je hoofd kan soms zo intens opzetten. Het enige wat bij mij dan soms helpt is tien minuten op mijn rug liggen met mijn ogen dicht en proberen mijn gedachten tot rust te krijgen. Het heeft zeker ook met hormonen te maken en met de kwaliteit van je slaap. Als ik moet werken, is die vermoeidheid echt te zwaar. Het is dan alsof mijn hoofd zichzelf uitschakelt. En zie dan nog maar eens iets te presteren!

Ik voel mij vandaag een beetje apart. Zit op dat 41 van mijn cyclus. Krijg het af en toe ineens heet en voel me daarnaast ook onrustig. Slapen lukte ook niet zo goed. Ik vraag me af of mijn menstruatie eraan zit te komen, of toch niet? En als het niet komt, wat is er dan wel aan de hand? Dit weekend nog maar een keer testen op zwangerschap als er nog geen verandering in de situatie is gekomen. Test zal wel weer negatief zijn, maar wie weet...

Ik heb een vraag in de trend van `is dit voor iemand herkenbaar`. Ik kan het ook niet ergens op internet vinden.

Ik heb 10 jaar geleden op mijn 24ste de diagnose gegeneraliseerde angststoornis met agorafobie gekregen. De oorzaak was waarschijnlijk de aanranding in mijn woning door een vreemde. Ik heb hier echter altijd een beetje twijfels bij gehad; en nu nog steeds. Ik denk dat ik toen PTSS had en die angststoornis er altijd al was. Ik kom uit een onaangenaam gezin, zo lang als ik me kan herinneren was ik een zeer angstig kind, en met name bang voor mijn moeder, en ook voor mijn vader en broer. Ik heb 2 jaar geleden het contact met mijn moeder en broer verbroken. Met mijn vader heb ik nog contact, maar ik begin te merken dat hoeveel last ik van de angststoornis heb, sterk te maken heeft met de hoeveelheid contact die ik met hem heb. Ik kan daar zowat de klok op gelijk zetten, dat na een afspraak met hem of een appje van hem, het de volgende dag zo erg is dat ik niet eens naar de supermarkt kan. Ook met personen die eenmalig ooit iets vervelends hebben gezegd, enkel exact iets vervelend wat een van mijn ouders of broer tegen me heeft gezegd, daar schiet de angststoornis al van omhoog als ik ze al op een foto zie. Bij mensen die andere lelijke dingen hebben gezegd, die nooit door mijn ouders of broer gezegd zijn; heb ik dit dus niet. Ik begin dus sterk het vermoeden te krijgen dat mijn angststoornis in mijn opvoeding ligt; en de slechte hechting in dat gezin. Is dit voor iemand herkenbaar? Ik kan eigenlijk bar weinig vinden over het ontstaan van angststoornissen; enkel korte niet-inhoudelijke zeer algemene redenen, geen voorbeelden zeg maar. De psycholoog deed dus aan "moet door een enkel event komen", mijn oude nu gepensioneerde huisarts aan "dat is gewoon erfelijk en hebben vrouwen nu vaak eenmaal" (Giechel. Arme vent was een kei van een huisarts maar wel nog een beetje ouderwets hihi). Maar ik voel het bij mezelf meer als langdurig vanaf jongs af aan in angst moeten leven, en gebrek aan volwassenen die me een veilig gevoel gaven waardoor standje angst "uit" kon. En nu alsof mijn lichaam nog steeds voor eeuwig, alvast voor de zekerheid, in overlevingsmechanisme "angst" gaat staat, extra aangezwengeld als iets me doet denken aan vroeger.

Is dit voor iemand herkenbaar en/of wat ervaar jij als de oorzaak van je angststoornis (mocht je die überhaupt weten).

Vraag B; ik las dat meer mensen niet kunnen/konden werken door de angststoornis. En ook het heerlijke genot hadden van hoe het UWV daar mee omging (na vertellen dat ik een angststoornis heb en niet over straat durf en daardoor niet meer mijn werk kon uitvoeren; kreeg ik een lang bozig verhaal dat als ik niet opensta voor banen met 3 uur reistijd ik geen uitkering krijg..na uitleggen dat ik écht openstaan voor élke baan, al is het putjesscheppen; alleen het reizen dus exact het probleem is.. toen kreeg ik toch nog wel een uitkering maar werd ik voor straf met 30 procent gekort...zucht). Enfin. Ik heb gelukkig nu geen last meer van reizen. Ik ga zelfs weer het vliegtuig in zonder mezelf te drogeren en zonder een greintje angst. Maar ik loop er wel tegen aan dat ik minder werkbaar ben; door eigenlijk hetzelfde als bovenste verhaal. 1 collega met af en toe gedrag wat me aan mijn ouders/broer doet denken; dan gaat de angststoornis weer volledig aan en moet ik me ziekmelden. En ontslag nemen of wordt ik ontslagen. En ik weet niet zo goed wat ik daar mee moet. Aan de ene kant zou ik willen dat ik wat meer een dikkere huid had; aan de andere kant vind ik ook dat collega's/bazen gewoon niet kleinerend/seksistisch moeten zijn. Ik heb op plekken gewerkt waar iedereen gewoon heel respectvol met elkaar omgaat; en dan is er dus ook niks aan de hand. Waar feedback gewoon opbouwend aan je wordt gegeven i.p.v. uitgebreid achter je rug om wordt geroddeld zeg maar. Maar ik voel me wel vaak of ik echt extreem overdreven allergisch ben en letterlijk ziek wordt van enig spoor van respectloos gedrag; wat me ook toch wel het gevoel geeft dat ik een arbeidshandicap heb. Want respectloze mensen zijn er bijzonder veel. En ik denk met name als je actief aan het solliciteren bent op elke baan; dan kom je vaak plekken tegen die met een reden altijd een vacature hebben openstaan.. Pfoe ik vind het moeilijk uit te leggen; maar ben wel benieuwd naar jullie ervaringen. Als voorbeeld; ik heb op een plek gewerkt in een team van 4 (ik was de nieuwste, de rest werkte al jaren samen) en er was ook een stagiaire die ze achter haar rug om de hele tijd "dik varkentje" noemde en knor-geluiden maken vanwege haar gewicht en "die mokro" i.p.v. haar naam, en ze was Syrisch.. Dat gaat dan niet over mij; maar ik word er toch ziek van omdat de angststoornis volledig aangaat en moet me ziekmelden, omdat die sfeer me te veel doet denken aan "thuis" zeg maar. Sommige mensen noemen dit kennelijk hoogsensitief, geen dikke huid hebben, iets negatiefs wat een handicap is (hoogsensitief), of jouw schuld (je moet maar gewoon een dikkere huid kweken, watje). Maar ergens is het toch een goed ding? Je bent eerder een bloedhond voor onrecht. Een parkiet in de mijnen. Als ik ziek word; dan is er teveel mijngas/koolmonixide/toxic behaviour op de werkplek.

Loopeend, de omstandigheden die jij schetst in je jeugd, zijn een hele uitlokkende factor voor het ontwikkelen van een angststoornis. Alles wat je vervolgens in de rest van je leven mee maakt en wat je daarmee mogelijk associeert, wordt bestempeld als gevaar. En bepaalde gebeurtenissen, verergeren het juist waardoor het zich plotseling meer uit. Zo zie ik het althans.
Ik heb als kind lange tijd epilepsie gehad en daaraan een generaliserende angststoornis overgehouden. Wat jij hier beschrijft is dan ook erg herkenbaar. We zouden eigenlijk een nieuwe start moeten kunnen maken, maar nu moeten we ermee zien te dealen voor de rest van ons leven.

Loopeend: ik ben het eens met wat Libe zegt...in je jeugd kun je dingen hebben meegemaakt (en wellicht niet eens meer weet maar wel zijn opgeslagen in je systeem) die door bepaalde gebeurtenissen getriggerd worden.

Bij mij is mn angststoornis begonnrn met paniekaanvallen en hyperventilatie. Maar daarvoor was ik al wel gevoelig zeg maar..erg verantwoordelijk voelen als kind al. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was en daardoor heb ik denk ik ook wel een knouw gekregen. Als mn moeder bijv een avond weg moest en ik bij een oppas was was ik als de dood dat haar iets zou overkomen.

Ik heb schematherapie gehad en daarin ga je onderzoeken hoe jouw patronen zijn ontstaan..en wat je gemist hebt als kind. Dit is vaak in een groep deze therapie; was echt heel waardevol.

Loopeend ik ben het met matz en libe eens, een onveilige jeugd heeft zeker gevolgen later. Je bent dan niet veilig gehecht en dat kan allerlei gevolgen hebben, zeker een angststoornis. Zelf heb ik een fijne jeugd gehad, mijn ouders waren op emotioneel gebied alleen niet heel sterk. Op dat gebied konden ze mij niet geven wat ik nodig had, maar dat was niet uit onwil maar uit unkunde. Wat mijn angststoornis getriggerd heeft weet ik helaas niet. Ik probeer er ook niet meer achter te komen, want het gaat me denk ik niet helpen om ermee te dealen.
Wat je zegt over gevoelig zijn voor onrecht, dat is zeker goed, zolang t jou maar niet teveel in de weg staat. En dat staat t nu denk ik wel. Heb je hulp, iemand met wie je hierover kan praten en waarmee je je misschien een manier kan vinden om jezelf te blijven, maar toch bv werk te kunnen uitvoeren? Schrijf hier vooral me als t je oplucht!

Libe hoe gaat t nu met je? Is je menstruatie al op gang gekomen?
Over je vraag wat ik doe voor werk. Ik werk op een klein makelaarskantoor, wat ik erg leuk vindt. Ik heb ondanks mijn enige uren, toch mijn eigen verantwoordelijkheden en inhoudelijk leuk werk.

Matz.. jouw hormonen inmiddels weer een beetje onder controle?

Hier gaat t best oké. Ik was vanmorgen in een enthousiaste bui en heb voor t weekend met mensen afgesproken.. en nu begint de twijfel.. want ik was de afgelopen dagen wat snotterig en verkouden.. en is t dan niet teveel?. want dan ben ik maandag misschien niet goed uitgerust.. etcetera. Dus ik ga mijn hoofd even uitzetten en genieten van onze lieve kitten die even op mijn schoot ligt te slapen... dat duurt namelijk nooit lang..
Fijn weekend!

Hoi Loopeend,
Wat een herkenbaar verhaal schrijf je!
Ja, ik kom ook uit een akelige gezinssfeer. Vreselijk. Vroeger was ik best zelfverzekerd, spontaan en nergens last van gehad. Ik heb nu inmiddels 6 jaar hevige angsten, maar het gekste is dat bijna niemand dit aan mij ziet. De laatste tijd vertel ik het wel tegen veel mensen. Toch voelt het eenzaam, omdat veel mensen niet begrijpen waar ik het over heb (hoe kun je daar nou bang voor zijn)?
Ik heb mijn verhaal bij een psycholoog gedaan en die vroeg: zou je verleden met angsten te maken kunnen hebben? Het heeft alles met elkaar te maken! Door een beschadigd vertrouwen wil je overal controle op houden en als dat ergens niet op kan, is het wel op angsten. Daarom is de levensles: loslaten, het toestaan. Laat 1000x gebeuren waar je zo bang voor bent, dan ontdek je vanzelf dat het irreëel is. Wees ook aardig voor jezelf.. dat is de theorie he! De praktijk lukt bij mij nog niet zo Kan me gruwelijk boos maken als ik denk dat ik al deze stomme angsten die mijn leven vergallen zijn aangedaan door mijn familie!
Sterkte !

Wij hadden dit weekend afgesproken bij schoonouders aan de andere kant van Nederland, we zouden tot vanavond blijven, maar zijn eerder teruggekomen door die stomme angst. We hadden flinke verkeersvertraging op de heenweg, waardoor we er dubbel zo lang over reden dan normaal. ' s avonds uit eten gegaan met schoonouders. We zaten in een druk restaurant en ik had de hele tijd last van hartkloppingen. Ik probeerde mezelf steeds rustig te houden en te zeggen, niks aan de hand. Toen 's nachts tijdens het logeren wakker geworden met angst. Kreeg het bloedheet, hartkloppingen, trillen. Gelukkig bleef mijn man rustig en na een tijdje werd ik dat ook weer. Maar wel daardoor zeer onrustig geslapen, waardoor ik vanochtend ook weer helemaal nerveus wakker werd. Nog ontbeten met schoonouders, maar ik moest buiten gaan staan omdat ik het bloedheet had. Kon met moeite 1 boterham op. We zouden er nog een dagje van maken, maar ik had er totaal geen zin meer in door die angstklachten, dus zijn we na het ontbijt vertrokken. Nu weer thuis en gelukkig weer wat rustiger dan vanochtend. Baal zo enorm van hoe de angst mijn leven verziekt.

Nu ben ik vannacht ineens ongesteld geworden na 45 dagen, dus mijn klachten van dit weekend kwamen door PMS.

@Matz ben jij weer beter? Heb je wat kunnen ontspannen de afgelopen dagen?

@yess hoe voel jij je nu? Jouw klachten, hoofdpijn en angst 's nachts en huilbui overdag had ik dit weekend ook. Kwam het bij jou ook door PMS? En hoe voel je je nu?

libe schreef: ↑

21-10-2019 10:29

@Matz ben jij weer beter? Heb je wat kunnen ontspannen de afgelopen dagen?

@yess hoe voel jij je nu? Jouw klachten, hoofdpijn en angst 's nachts en huilbui overdag had ik dit weekend ook. Kwam het bij jou ook door PMS? En hoe voel je je nu?

Libe; wat lief dat je t vraagt! Hier ook menstruatie door en t voelt allemaal wat beter. Al knap ik vaak qua energie na mijn menstruatie weer op..
En bij jou dus ook menstruatie...vond je t ook wel weer jammer? Dat je stiekem toch op een zwangerschap hoopt? Wat kunnen hormonen een verschil maken he in hoe je je voelt.

Kaatje; gaat iets beter..nog erg moe en zo'n leeg gevoel. Ik knap vaak op als mijn menstruatie weer ten einde is.

Ik weet niet hoe oud jullie zijn..ik ben zelf 41 en heb sinds 3 jaar veel meer last van pms..psychisch vooral.

Ik zit op een Facebookpagina hierover en t schijnt dat je rond deze leeftijd toch echt al aardig last kunt krijgen van de perimenopauze..dit houdt in dat je hormonen gaan afnemen c.q. schommelen. Wel goed om te weten waar sommige klachten vandaan kunnen komen...