Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 20 juli 2019 15:50
Daar is natuurlijk kans op. Groter dan bij mensen zonder autisme. Maar het gaat om wat er gezegd (verbaal dus) wordt in een serieuze setting, waarbij soms gevraagd wordt, of ik het ook begrijp. Het kan ook goedgelovigheid zijn van mijn kant.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 20 juli 2019 17:39
Wat naar dat je je zo voelt.Upward_spiral schreef: ↑20-07-2019 10:44Mijn excuses dat ik in één van mijn vorige berichten over zelfmoord begon.
Ik zit de laatste dagen weer eens niet goed in mijn vel en ben erg neerslachtig.
Het is niet zo dat ik concreet met zelfmoord bezig ben, maar het kan soms behoorlijk door mijn hoofd spoken.
Verder heb ik erg veel last van een situatie met een tante van mij.
Met haar had ik in het verleden wel meer contact, maar het is behoorlijk scheef gegroeid tussen ons.
Ze is erg bazig en dominant en heeft continu de neiging zich met alles en iedereen te bemoeien.
Dit deed ze in extreme mate ook bij mij.
Dat heb ik helemaal gehad.
Wel besef ik dat dit soort personen mij ook kunnen confronteren met mijn eigen zwaktes, zoals onzekerheid, niet weerbaar genoeg zijn etc.
Dat is iets waar ik ook weer van kan leren en aan kan werken.
Toch vind ik dergelijke situaties wel heel erg complex.
Familie kies je niet uit en het kan heel moeilijk zijn om daar volledig mee te breken. Ik heb ook een bemoeizuchtige tante, die gelukkig niet vaak zie. Altijd weet ze wel iemand voor haar karretje te spannen. Heeft veel vrienden. Ze doet zielig op de juiste manier. Dat moet je ook maar kunnen. Ik ken nog iemand met zulk gedrag en die is juist iedereen kwijt geraakt. Mijn tante is de zus van mijn vader. Sinds de scheiding van mijn ouders heeft ze heel weinig contact met hem. Mijn moeder heeft nog wel contact met haar, vaker dan gewenst. Tante heeft in 10 jaar haar man en dochter verloren aan ALS. Mijn moeder vindt ze dat ze haar niet kan laten vallen. Zijn natuurlijke erge ziektes, maar ze zal vast nog wel meer gaan meemaken. Moet je dan maar tegen je zin contact houden omdat ze zo zielig is? Zo blijf je eraan vast zitten. Ze heeft mijn tante al vaker gezegd dat ze bij mijn vader hoort. Zij vindt van niet en zegt dan: "Nee ik ben nu JOUW zus." Nou lekker dan.
hondenmens wijzigde dit bericht op 20-07-2019 17:46
3.72% gewijzigd
zaterdag 20 juli 2019 18:25
Het kan inderdaad erg lastig zijn om met bepaalde mensen in de familie om te gaan.hondenmens schreef: ↑20-07-2019 17:39Wat naar dat je je zo voelt.
Familie kies je niet uit en het kan heel moeilijk zijn om daar volledig mee te breken. Ik heb ook een bemoeizuchtige tante, die gelukkig niet vaak zie. Altijd weet ze wel iemand voor haar karretje te spannen. Heeft veel vrienden. Ze doet zielig op de juiste manier. Dat moet je ook maar kunnen. Ik ken nog iemand met zulk gedrag en die is juist iedereen kwijt geraakt. Mijn tante is de zus van mijn vader. Sinds de scheiding van mijn ouders heeft ze heel weinig contact met hem. Mijn moeder heeft nog wel contact met haar, vaker dan gewenst. Tante heeft in 10 jaar haar man en dochter verloren aan ALS. Mijn moeder vindt ze dat ze haar niet kan laten vallen. Zijn natuurlijke erge ziektes, maar ze zal vast nog wel meer gaan meemaken. Moet je dan maar tegen je zin contact houden omdat ze zo zielig is? Zo blijf je eraan vast zitten. Ze heeft mijn tante al vaker gezegd dat ze bij mijn vader hoort. Zij vindt van niet en zegt dan: "Nee ik ben nu JOUW zus." Nou lekker dan.
Dit kan trouwens ook gelden voor sommige vriendschappen, collega's, buren oid.
Daar heb ik in het verleden ook de nodige problemen mee gehad.
Sociale omgang vind ik sowieso iets wat zeer complex is.
Dat klinkt wellicht wat algemeen, maar dat is wel zoal ik het ervaar.
zaterdag 20 juli 2019 18:44
Vind jij het ook lastig om mensen uit jezelf aan te spreken? Ik wel, dat voelt als een enorme drempel. Vanmiddag in de speeltuin geholpen bij een speldag en zag een bekende. Een man met flinke verstandelijke beperking waarmee ik samen op een cursus fotografie had gezeten. Voor mensen met beperking. Mijn moeder zag hem ook en wilde dat ik er naartoe ging. Vragen of hij me nog kende en of hij ook een knakworst wilde. Zij was van de catering. Ze weet al heel mijn leven dat ik mensen aanspreken moeilijk vind. Maar ze bleef aandringen: "Doe dat nou." Dan doe ik dat puur om de ander tevreden te stellen. Maar voor mezelf hoeft het niet.Upward_spiral schreef: ↑20-07-2019 18:25Het kan inderdaad erg lastig zijn om met bepaalde mensen in de familie om te gaan.
Dit kan trouwens ook gelden voor sommige vriendschappen, collega's, buren oid.
Daar heb ik in het verleden ook de nodige problemen mee gehad.
Sociale omgang vind ik sowieso iets wat zeer complex is.
Dat klinkt wellicht wat algemeen, maar dat is wel zoal ik het ervaar.
zaterdag 20 juli 2019 19:23
Mijn zoon (30) heeft pdd nos en ik herken veel wat hier beschreven is. Depressies, zm gedachten, burn out, heel veel stress, weinig sociale contacten en als er al contact is dan is het omdat het moet zoals de georganiseerde bijeenkomsten met gelijkgestemden. Deze worden georganiseerd door de organisatie die hem ook wekelijks ambulant begeleid. Hij heeft een baan maar hij heeft het gevoel altijd te falen wat echt onzin is.
Ons contact is heel minimaal nu. Als ik hem 2x per jaar zie dan is het veel en het komt nog van mijn kant ook. Hij kan het niet aan en volgens zijn begeleider leg ik teveel druk op hem. Het klopt dat ik in het verleden te veel druk op hem heb gelegd, zoals het voorbeeld hierboven van hondenmens. Zo een moeder was ik ook. Ik wilde niet dat hij zou vereenzamen dus hamerde (in zijn pubertijd) soort van op het maken van contact. Zo waren er meer dingen. Sportclubs, schoolreisjes, werken etc.
Het heeft averechts gewerkt met als gevolg dat hij alles dat van mijn kant komt, hij ervaart als druk. Hoe kan ik dit aanpakken? Ik heb contact met zijn begeleider maar hij houdt ons zoveel mogelijk uit elkaar. En dit alweer een jaar of 2.
Ik hoop zo dat dit een fase is, hij heeft al vaker depressies gehad maar na aantal maanden leek het weer beter te gaan, voor zover je van beter kan spreken. Meer een vlakke houding. Nu speelt deze zware depressie al 2 jaar en het duurt wel erg lang nu.
Komt dit bekend voor en is bij jullie op een gegeven moment een knop omgegaan en is het contact met je ouders weer beter geworden. Of is de relatie afstandelijk gebleven.
Ouders hebben altijd het beste voor en hoewel je weet dat autisme nooit overgaat (hier pas ontdekt toen hij 18 jaar was) hoop je toch de scherpe kanten eraf te kunnen halen en wil je voorkomen dat je kind vereenzaamt
Ons contact is heel minimaal nu. Als ik hem 2x per jaar zie dan is het veel en het komt nog van mijn kant ook. Hij kan het niet aan en volgens zijn begeleider leg ik teveel druk op hem. Het klopt dat ik in het verleden te veel druk op hem heb gelegd, zoals het voorbeeld hierboven van hondenmens. Zo een moeder was ik ook. Ik wilde niet dat hij zou vereenzamen dus hamerde (in zijn pubertijd) soort van op het maken van contact. Zo waren er meer dingen. Sportclubs, schoolreisjes, werken etc.
Het heeft averechts gewerkt met als gevolg dat hij alles dat van mijn kant komt, hij ervaart als druk. Hoe kan ik dit aanpakken? Ik heb contact met zijn begeleider maar hij houdt ons zoveel mogelijk uit elkaar. En dit alweer een jaar of 2.
Ik hoop zo dat dit een fase is, hij heeft al vaker depressies gehad maar na aantal maanden leek het weer beter te gaan, voor zover je van beter kan spreken. Meer een vlakke houding. Nu speelt deze zware depressie al 2 jaar en het duurt wel erg lang nu.
Komt dit bekend voor en is bij jullie op een gegeven moment een knop omgegaan en is het contact met je ouders weer beter geworden. Of is de relatie afstandelijk gebleven.
Ouders hebben altijd het beste voor en hoewel je weet dat autisme nooit overgaat (hier pas ontdekt toen hij 18 jaar was) hoop je toch de scherpe kanten eraf te kunnen halen en wil je voorkomen dat je kind vereenzaamt
zaterdag 20 juli 2019 19:32
zaterdag 20 juli 2019 19:33
Ik vond dat vroeger heel moeilijk. Maar nu niet meer, ben eroverheen gegroeid denk ik. Vind het tegenwoordig juist leuk. Maar ik spreek alleen mensen aan wat ik wat mee kan qua gesprek(je). Dus geen verstandelijk gehandicapten en ook geen kinderenhondenmens schreef: ↑20-07-2019 18:44Vind jij het ook lastig om mensen uit jezelf aan te spreken? Ik wel, dat voelt als een enorme drempel. Vanmiddag in de speeltuin geholpen bij een speldag en zag een bekende. Een man met flinke verstandelijke beperking waarmee ik samen op een cursus fotografie had gezeten. Voor mensen met beperking. Mijn moeder zag hem ook en wilde dat ik er naartoe ging. Vragen of hij me nog kende en of hij ook een knakworst wilde. Zij was van de catering. Ze weet al heel mijn leven dat ik mensen aanspreken moeilijk vind. Maar ze bleef aandringen: "Doe dat nou." Dan doe ik dat puur om de ander tevreden te stellen. Maar voor mezelf hoeft het niet.
Dan weet ik niet wat ik moet zeggen. En ook niet op commando. Gesprek hoeft verder niet veel voor te stellen, kan gewoon over het weer gaan ofzo.
impala wijzigde dit bericht op 20-07-2019 20:00
4.82% gewijzigd
.
zaterdag 20 juli 2019 19:46
Weer geheel mee eens: ook geen kinderen en verstandelijk gehandicapten omdat ik niet weet hoe er mee om te gaan en eveneens niet op commando. Verder geen probleem om iemand aan te spreken als ik daar zelf behoefte aan heb.impala schreef: ↑20-07-2019 19:33Ik vond dat vroeger heel moeilijk. Maar nu niet meer, ben eroverheen gegroeid denk ik. Vind het tegenwoordig juist leuk. Maar ik spreek alleen mensen aan wat ik waar mee kan qua gesprek(je). Dus geen verstandelijk gehandicapten en ook geen kinderen
Gesprek hoeft verder niet veel voor te stellen, kan gewoon over het weer gaan ofzo.
zaterdag 20 juli 2019 19:48
Ik vraag mijn oudste ook niks (meer), want idd wordt het vaak verkeerd opgevat.Renee_XX schreef: ↑20-07-2019 19:32Wat verwachten jullie van ouders.
Geen druk dat begrijp ik maar welke vraag ik ook stel, alles wordt ervaren of gezien als druk. Een simpele vraag hoe het op het werk gaat is al fout want " ik weet toch dat het niet goed gaat " (wat niet waar is maar het is zoals hij het ervaart).
Ik heb van kleins af aan mijn zoons al niet onder druk gezet en heb daar veel commentaar op gekregen, want zo zouden ze dingen nooit leren. Inmiddels weet ik dat ik dat juist heel goed heb gedaan, maar ook ik maak me wel zorgen om hun eenzaamheid bijvoorbeeld.
Mijn zoons wonen allebei niet meer thuis, maar wel beschermd/begeleid. Mijn jongste doet de meeste dingen met zijn begeleiders, mijn oudste heeft nogal de neiging om juist mij om hulp te vragen, omdat hij dat veiliger vindt dan die begeleiders die hem toch weer onder druk gaan zetten.
Hij is net verhuisd, dus nu leunt hij weer wat meer op mij, omdat hij de nieuwe begeleiders nog niet zo goed kent.
Dat buigt in de komende periode hopelijk wel weer bij.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 20 juli 2019 19:54
hondenmens schreef: ↑20-07-2019 18:44Vind jij het ook lastig om mensen uit jezelf aan te spreken? Ik wel, dat voelt als een enorme drempel. Vanmiddag in de speeltuin geholpen bij een speldag en zag een bekende. Een man met flinke verstandelijke beperking waarmee ik samen op een cursus fotografie had gezeten. Voor mensen met beperking. Mijn moeder zag hem ook en wilde dat ik er naartoe ging. Vragen of hij me nog kende en of hij ook een knakworst wilde. Zij was van de catering. Ze weet al heel mijn leven dat ik mensen aanspreken moeilijk vind. Maar ze bleef aandringen: "Doe dat nou." Dan doe ik dat puur om de ander tevreden te stellen. Maar voor mezelf hoeft het niet.
Ik herinner mij ook zo iets van op school, tijdens hout moest ik vaak boeken gaan lezen. En op een dag vroeg die logopediste of ik iets kan vragen aan mijn leraar hout. Iets over raad over verbouwingen in haar huis. Dan doe ik dat terwijl ik normaal nooit iets vraag uit mezelf. En wat lees ik dan jaren later in mijn diagnose papieren, hij raakt niet sociaal betrokken. Ik heb wel gedaan wat ze vroegen wat al veel is voor mij. Iets vragen dat doe ik normaal nooit uit mezelf toen 1 keer wel (al was dit technisch gezien niet uit mezelf). Wat verwachten ze dan dat ik plots een vlot verkooppraatje ter plekke verzin, dat kan ik echt niet. En dat is mij ook niet gevraagd, tegen andere leerlingen was het altijd hou je kwebbel eens. En zij deden dit nooit, waarom moesten ze altijd zo een vergrootglas op mij leggen. Ik kon alleen maar dingen verkeerd doen zelfs al deed ik ze uitdrukkelijk zo als ze vroegen.
En ik dat vind ik dus ook enorm lastig dingen vragen, sinds school gestopt is is antwoorden ook zo lastig geworden.
zaterdag 20 juli 2019 22:05
Dat vind ik inderdaad lastig.hondenmens schreef: ↑20-07-2019 18:44Vind jij het ook lastig om mensen uit jezelf aan te spreken? Ik wel, dat voelt als een enorme drempel. Vanmiddag in de speeltuin geholpen bij een speldag en zag een bekende. Een man met flinke verstandelijke beperking waarmee ik samen op een cursus fotografie had gezeten. Voor mensen met beperking. Mijn moeder zag hem ook en wilde dat ik er naartoe ging. Vragen of hij me nog kende en of hij ook een knakworst wilde. Zij was van de catering. Ze weet al heel mijn leven dat ik mensen aanspreken moeilijk vind. Maar ze bleef aandringen: "Doe dat nou." Dan doe ik dat puur om de ander tevreden te stellen. Maar voor mezelf hoeft het niet.
Vooral als iemand iets doet en/of zegt wat vervelend kan zijn.
Moet leren om hierin mijn gevoel uit te spreken.
En niet continu het nalaten om te reageren of om dingen te zeggen die de ander graag wil horen.
zaterdag 20 juli 2019 22:12
Merk aan mezelf dat ik voortdurend aan het (over)analyseren ben.
Voortdurend over mezelf, mijn problemen etc.
Voor mijn zelfreflectie is dit wellicht goed, maar ik moet ook leren om oplossingen toe te gaan passen.
Vind mezelf hierin te weinig ondernemend en blijf te veel hangen in mijn eigen wereldje en eigen manier van denken.
Moet dit echt los zien te laten en meer ondernemender gaan worden en me meer open stellen voor andere personen, situaties etc.
Ook moet ik meer rust in mezelf gaan krijgen en mijn communicatie gaan verbeteren.
Voortdurend over mezelf, mijn problemen etc.
Voor mijn zelfreflectie is dit wellicht goed, maar ik moet ook leren om oplossingen toe te gaan passen.
Vind mezelf hierin te weinig ondernemend en blijf te veel hangen in mijn eigen wereldje en eigen manier van denken.
Moet dit echt los zien te laten en meer ondernemender gaan worden en me meer open stellen voor andere personen, situaties etc.
Ook moet ik meer rust in mezelf gaan krijgen en mijn communicatie gaan verbeteren.
anoniem_64bba64a29e4a wijzigde dit bericht op 20-07-2019 22:48
8.43% gewijzigd
zaterdag 20 juli 2019 22:20
Solomio schreef: ↑20-07-2019 19:48Ik vraag mijn oudste ook niks (meer), want idd wordt het vaak verkeerd opgevat.
Ik heb van kleins af aan mijn zoons al niet onder druk gezet en heb daar veel commentaar op gekregen, want zo zouden ze dingen nooit leren. Inmiddels weet ik dat ik dat juist heel goed heb gedaan, maar ook ik maak me wel zorgen om hun eenzaamheid bijvoorbeeld.
Mijn zoons wonen allebei niet meer thuis, maar wel beschermd/begeleid. Mijn jongste doet de meeste dingen met zijn begeleiders, mijn oudste heeft nogal de neiging om juist mij om hulp te vragen, omdat hij dat veiliger vindt dan die begeleiders die hem toch weer onder druk gaan zetten.
Hij is net verhuisd, dus nu leunt hij weer wat meer op mij, omdat hij de nieuwe begeleiders nog niet zo goed kent.
Dat buigt in de komende periode hopelijk wel weer bij.
Ik heb de opvoeding als heel zwaar ervaren. Snapte hem ook nooit. Ik kon hem nergens blij en enthousiast mee maken. Maar wist toen niet dat hij autist is. Heb dus zo ontzettend veel spijt van de druk die hij opgelegd kreeg door mij. Ik wilde dat hij genoot, pretpark, speeltuin, sportclub, Euro Disney welk kind houdt daar niet van dacht ik, nou de mijne dus. Ik snapte er niets van en ik kon er zo kwaad om worden, ik was radeloos. Ik heb hem weinig zien lachen.
Nu is het zo dat hij zich afkeert van mij, en gestrest raakt als hij mij ziet. Soort trauma misschien.
Hoe oud zijn jouw kinderenen hoe is jullie band (in ieder geval met 1 van de 2 wat minder begrijp ik). Is het bijna zakelijk te noemen?
zaterdag 20 juli 2019 22:57
Dat is ongeveer de band die ik met mijn ouders heb.Renee_XX schreef: ↑20-07-2019 22:20Ik heb de opvoeding als heel zwaar ervaren. Snapte hem ook nooit. Ik kon hem nergens blij en enthousiast mee maken. Maar wist toen niet dat hij autist is. Heb dus zo ontzettend veel spijt van de druk die hij opgelegd kreeg door mij. Ik wilde dat hij genoot, pretpark, speeltuin, sportclub, Euro Disney welk kind houdt daar niet van dacht ik, nou de mijne dus. Ik snapte er niets van en ik kon er zo kwaad om worden, ik was radeloos. Ik heb hem weinig zien lachen.
Nu is het zo dat hij zich afkeert van mij, en gestrest raakt als hij mij ziet. Soort trauma misschien.
Hoe oud zijn jouw kinderenen hoe is jullie band (in ieder geval met 1 van de 2 wat minder begrijp ik). Is het bijna zakelijk te noemen?
Elke situatie is anders natuurlijk: mijn vader was redelijk afwezig, mijn moeder was een beetje zoals jij jezelf omschrijft en daarnaast had ze redelijk wat ondersteuning nodig waardoor ik lang (en nog steeds bij haar) toneel speelde. Omdat ik zolang het gevoel had dat geen van beiden mij begrepen, heb ik ook geen connectie met hen en deel ik zo min mogelijk persoonlijke informatie.
Ga het even veralgemenen, maar wat bij mij goed helpt bij ons contact is dat ze niet langer direct persoonlijke vragen stellen (ja, hoe gaat het op het werk valt daar ook onder); als er iets is dat ik hen echt wil vertellen zal ik dat wel doen. Daarnaast maakt het bij mij amper uit of ik een persoon elke dag zie of éénmaal per jaar, misschien dat dit voor andere autisten anders ligt, maar voor mij is de frequentie van contact geen maatstaf voor de band.
Edit: misschien is het voor jou een goede tip om te vragen naar zijn interesses en hieruit zijn gemoedstoestand te peilen. Concreet vb. zolang mijn broer uitbundig kan vertellen over het spel dat hem momenteel bezighoudt weet ik dat alles snor zit, kapt hij dit af is het foute boel.
Daarnaast wordt ook vaak het advies gegeven om schriftelijk te communiceren, omdat daarmee die rechtstreekse vragen toch wat indirecter worden.
zaterdag 20 juli 2019 23:17
Jee valdmar, zo herkenbaar. Mijn zoon zegt ook dat ik hem niet begrijp en dat klopt natuurlijk ook. Maar hoe leer je iemand begrijpen als er geen diepgang is of als je als ouder geen vragen mag stellen. Hoe verloopt zo een bezoek dan. Hier koud en kil dus. Het is mijn kind, maar bijna een vreemde te noemen. Er is gewoon geen band inderdaad. En de laatste jaren is dat zo hard gegaan.
Ik val jou niet aan want ik probeer het te begrijpen maar ik sta aan de andere kant en ik vind het zo pijnlijk te lezen dat het voor jou en ws ook voor mijn zoon niet uitmaakt hoe vaak je iemand en in dit geval je ouders dus ziet. Ik snap dat er weinig emotie is en inlevingsvermogen maar kun jij op een of andere manier wel begrijpen hoe moeilijk het is voor een ouder om zo weinig contact te hebben.
Ik val jou niet aan want ik probeer het te begrijpen maar ik sta aan de andere kant en ik vind het zo pijnlijk te lezen dat het voor jou en ws ook voor mijn zoon niet uitmaakt hoe vaak je iemand en in dit geval je ouders dus ziet. Ik snap dat er weinig emotie is en inlevingsvermogen maar kun jij op een of andere manier wel begrijpen hoe moeilijk het is voor een ouder om zo weinig contact te hebben.
zaterdag 20 juli 2019 23:45
@Renee_XX: Mijn ouders legden in mijn puberteit (dus voor mijn diagnose) ook veel druk op me. Sommige dingen accepteerden ze wel, zoals motorisch niet sterk zijn en deels mijn verlegenheid. Maar ze snapten niet dat ik Wiskunde niet kon. Want talen gingen wel goed. "Als je dat kunt, dan ook je Wiskunde. Dan moet je maar harder je best doen." Ik had concentratieproblemen en een traag werktempo. Thuis ging een groot deel op aan huiswerk. Ook als ik 3 studie-uren op een dag had gehad om mijn huiswerk te maken. Te lang blijven hangen bij vragen die ik niet wist. Als ik dan klaagde over te weinig vrije tijd zeiden ze dat ik harder moest werken. Niet zo zitten lanterfanten.
Sportclubs, daar wilde ik zelf wel op en vond dat wel leuk. Behalve een zangkoor (basisschool) en Funky Jam dance. Dat was de keuze van mijn moeder. Ze vond het zo jammer dat ik nooit zong en vond dat iedereen moest kunnen dansen. Aan beide dingen deed ik niet echt actief mee. Ik playbackte meer dan ik zong. En bij het dansen heb ik gewoon geen gevoel voor ritme. Een instrument bespelen wilde ik weer wel. Maar had niet de discipline om elke dag te oefenen. Stelde het net als huiswerk tot het laatst uit. Daar had ik vaak ruzie over met mijn ouders.
Op mijn 20e de diagnose. Het jaar daarna gingen mijn ouders scheiden De laatste 2 jaren met ons gezin samen waren niet leuk. Ik ging bij mijn moeder wonen. Mijn vader heeft zich na de scheiding niet meer om me bekommerd. Omdat ik niet aan regulier werk geraakte kwam ik aanmerking voor een Wajong-uitkering. In het begin wilde mijn moeder me daaruit hebben. "Je moet niet van een uitkering willen leven." Ze klaagde regelmatig dat ik te weinig uit mezelf deed en zei: "Wil jij eigenlijk wel een baan?" Want dan zul je wel moeten aanpakken."
We hebben nog een moeilijke periode gehad daarna omdat er steeds nare dingen gebeuren ons leven. Het leek niet op te houden. Mijn moeder werd een paar keer ernstig ziek. Dat heeft ons beiden wel veranderd. Ik moest ineens volwassen worden, een paar jaar later ging ik op mezelf wonen. Zij heeft een mildere kijk gekregen op veel dingen die ze voorheen fout vond. Wij zijn er altijd voor elkaar geweest en bellen nog bijna elke dag.
Sportclubs, daar wilde ik zelf wel op en vond dat wel leuk. Behalve een zangkoor (basisschool) en Funky Jam dance. Dat was de keuze van mijn moeder. Ze vond het zo jammer dat ik nooit zong en vond dat iedereen moest kunnen dansen. Aan beide dingen deed ik niet echt actief mee. Ik playbackte meer dan ik zong. En bij het dansen heb ik gewoon geen gevoel voor ritme. Een instrument bespelen wilde ik weer wel. Maar had niet de discipline om elke dag te oefenen. Stelde het net als huiswerk tot het laatst uit. Daar had ik vaak ruzie over met mijn ouders.
Op mijn 20e de diagnose. Het jaar daarna gingen mijn ouders scheiden De laatste 2 jaren met ons gezin samen waren niet leuk. Ik ging bij mijn moeder wonen. Mijn vader heeft zich na de scheiding niet meer om me bekommerd. Omdat ik niet aan regulier werk geraakte kwam ik aanmerking voor een Wajong-uitkering. In het begin wilde mijn moeder me daaruit hebben. "Je moet niet van een uitkering willen leven." Ze klaagde regelmatig dat ik te weinig uit mezelf deed en zei: "Wil jij eigenlijk wel een baan?" Want dan zul je wel moeten aanpakken."
We hebben nog een moeilijke periode gehad daarna omdat er steeds nare dingen gebeuren ons leven. Het leek niet op te houden. Mijn moeder werd een paar keer ernstig ziek. Dat heeft ons beiden wel veranderd. Ik moest ineens volwassen worden, een paar jaar later ging ik op mezelf wonen. Zij heeft een mildere kijk gekregen op veel dingen die ze voorheen fout vond. Wij zijn er altijd voor elkaar geweest en bellen nog bijna elke dag.
zaterdag 20 juli 2019 23:55
@Renee_XX:
Geen zorgen, voel me niet snel aangevallen.
Hoe moeilijk het is voor een ouder om weinig contact te hebben met hun kind kan ik mij inderdaad moeilijk voorstellen, zoals ik zei is frequentie bij mij quasi irrelevant.
Maar maak alsjeblieft niet de fout om te denken dat je zoon weinig emotie ervaart. Hij zal vooral problemen hebben om deze op een adequate manier over te brengen, hij voelt ze maar het is moeilijk om hierover te communiceren.
Ondertussen heb ik een stiefzoon met een stevig vermoeden van ass (hopelijk na de zomer officieel), en leer ik meer en meer. Het is compleet nutteloos om hem bij thuiskomst te vragen hoe zijn dag was, maar eenmaal hij weer rustig is kun je met gerichte vragen veel te weten komen. En ik laat hem graag ratelen want ondertussen hoor ik wat er nog in zijn gedachten speelt.
Heel stom in feite. Het stereotiepe beeld bij ass is dat ze heel direct communiceren maar steeds vaker denk ik dat je net goed tussen de regels moet kunnen lezen om hen te begrijpen.
@Hondenmens: bedankt.
Geen zorgen, voel me niet snel aangevallen.
Hoe moeilijk het is voor een ouder om weinig contact te hebben met hun kind kan ik mij inderdaad moeilijk voorstellen, zoals ik zei is frequentie bij mij quasi irrelevant.
Maar maak alsjeblieft niet de fout om te denken dat je zoon weinig emotie ervaart. Hij zal vooral problemen hebben om deze op een adequate manier over te brengen, hij voelt ze maar het is moeilijk om hierover te communiceren.
Ondertussen heb ik een stiefzoon met een stevig vermoeden van ass (hopelijk na de zomer officieel), en leer ik meer en meer. Het is compleet nutteloos om hem bij thuiskomst te vragen hoe zijn dag was, maar eenmaal hij weer rustig is kun je met gerichte vragen veel te weten komen. En ik laat hem graag ratelen want ondertussen hoor ik wat er nog in zijn gedachten speelt.
Heel stom in feite. Het stereotiepe beeld bij ass is dat ze heel direct communiceren maar steeds vaker denk ik dat je net goed tussen de regels moet kunnen lezen om hen te begrijpen.
@Hondenmens: bedankt.
anoniem_262747 wijzigde dit bericht op 21-07-2019 00:31
1.12% gewijzigd
zondag 21 juli 2019 00:10
Hondenmens jullie hebben een lange weg gehad maar gelukkig elkaar wel weer gevonden.Wat fijn voor jou dat je moeder wat milder is geworden en de band tussen jullie goed is.
Wat druk opleggen betreft, ging het hier meer om andere dingen. Op zich maakt het niets uit. Mensen met autisme zijn sowieso gevoelig voor stress en druk en prikkelgevoelig voor een radeloze moeder die stampvoetend zegt dat ze het niet meer weet!
Om schoolprestaties heb ik mij nooit druk gemaakt. Een 6 of 7 was al voldoende omdat ik toen wel inzag dat hij struggelde met veel dingen. Ik vond het socialiseren veel belangrijker. Zo ook met sport. Hij hoefde niet te presteren of uit te blinken of te scoren. Wel leren samen spelen. Hij mocht ook zelf de sport uitkiezen. In de vakanties kwam ik met een paar ideeën waar hij uit kon kiezen om te gaan doen (van het zwembad, een dag pretpark tot aan Eurodisney toe, best uiteenlopend) maar zelfs daaruit kiezen deed hij niet. Dus koos ik en ging hij met tegenzin en onder druk van mij mee. Ik heb nog nooit een dag genoten van een dag weg. Het was altijd drama en dwarsliggen.
Wat druk opleggen betreft, ging het hier meer om andere dingen. Op zich maakt het niets uit. Mensen met autisme zijn sowieso gevoelig voor stress en druk en prikkelgevoelig voor een radeloze moeder die stampvoetend zegt dat ze het niet meer weet!
Om schoolprestaties heb ik mij nooit druk gemaakt. Een 6 of 7 was al voldoende omdat ik toen wel inzag dat hij struggelde met veel dingen. Ik vond het socialiseren veel belangrijker. Zo ook met sport. Hij hoefde niet te presteren of uit te blinken of te scoren. Wel leren samen spelen. Hij mocht ook zelf de sport uitkiezen. In de vakanties kwam ik met een paar ideeën waar hij uit kon kiezen om te gaan doen (van het zwembad, een dag pretpark tot aan Eurodisney toe, best uiteenlopend) maar zelfs daaruit kiezen deed hij niet. Dus koos ik en ging hij met tegenzin en onder druk van mij mee. Ik heb nog nooit een dag genoten van een dag weg. Het was altijd drama en dwarsliggen.
zondag 21 juli 2019 08:48
Mijn zoons zijn 18 en 20.Renee_XX schreef: ↑20-07-2019 22:20Ik heb de opvoeding als heel zwaar ervaren. Snapte hem ook nooit. Ik kon hem nergens blij en enthousiast mee maken. Maar wist toen niet dat hij autist is. Heb dus zo ontzettend veel spijt van de druk die hij opgelegd kreeg door mij. Ik wilde dat hij genoot, pretpark, speeltuin, sportclub, Euro Disney welk kind houdt daar niet van dacht ik, nou de mijne dus. Ik snapte er niets van en ik kon er zo kwaad om worden, ik was radeloos. Ik heb hem weinig zien lachen.
Nu is het zo dat hij zich afkeert van mij, en gestrest raakt als hij mij ziet. Soort trauma misschien.
Hoe oud zijn jouw kinderenen hoe is jullie band (in ieder geval met 1 van de 2 wat minder begrijp ik). Is het bijna zakelijk te noemen?
De band is goed, maar mijn jongste zie ik minder. Hij is ook al 5 jaar uit huis.
Mijn kinderen hebben de 'mazzel' (zeggen ze zelf) dat ik ook autisme heb.
Ik heb ook geprobeerd leuke dingen met ze te doen, maar ik zag dat het alleen maar veel stress gaf bij de kinderen. En aangezien dat voor mij ook gold (ik had toen trouwens nog geen diagnose) ben ik rust en thuis zijn en niets moeten gaan omarmen.
Ik ben wel bang dat ik ze dan weer te weinig gestimuleerd heb: ze hebben allebei hun school niet afgemaakt en zitten het grootste deel van de dag achter hun computer.
Maar dan kijk ik naar mezelf: wel mijn vwo afgemaakt en een hbo, maar ook ik zit het grootste deel van de dag achter mijn computer.
Omdat veel meer gewoon niet haalbaar is.
En mij heeft dat enorm veel therapie gekost, want opgevoed met het idee dat je alleen waardevol bent als je werkt en je eigen geld verdient.
Dat heb ik dus vooral aan mijn kinderen willen meegeven: dat ze waardevol zijn. Gewoon, om wie ze zijn.
Lijkt me heel moeilijk als je kind zich van je afkeert. Hopelijk gaat ie alsnog inzien dat jij de dingen deed vanuit jouw wens om hem gelukkig te maken.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 21 juli 2019 08:52
Ook zeer herkenbaar, vooral niet vragen naar de hobby......
Maar dat heb ik mezelf aangeleerd: als ik contact wil zal ik hun interesses moeten volgen, ook al boeit het mij voor geen meter.
Niet dat ik daar heel succesvol in ben hoor, maar ik doe mijn best.
Mijn oudste is een makkelijke pratwr, die praat idd uren over zijn interesses, daar stel ik wel een grens aan.
Mijn jongste is na 2 zinnen uitgepraat, vind ik ook weer niet gezellig.
Oftewel: tis altijd wat.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 21 juli 2019 09:07
Ik vind dit zo naar om te lezen. In mijn psycho-educatie groepje zitten ook mensen die niet geaccepteerd werden zoals ze zijn door hun ouders. De psychische schade die daarmee veroorzaakt is... Ik snap dat je het niet expres hebt gedaan en op jouw manier je best deed. Maar toch.. Zo schrijnend dit.
.
zondag 21 juli 2019 09:14
Maar je taak als ouder is ook om je kind voor te bereiden op deelname aan de maatschappij.impala schreef: ↑21-07-2019 09:07Ik vind dit zo naar om te lezen. In mijn psycho-educatie groepje zitten ook mensen die niet geaccepteerd werden zoals ze zijn door hun ouders. De psychische schade die daarmee veroorzaakt is... Ik snap dat je het niet expres hebt gedaan en op jouw manier je best deed. Maar toch.. Zo schrijnend dit.
En daar horen een aantal dingen bij.
Als je kind die niet uit zichzelf kan of leert ga je daar als ouder extra aandacht aan besteden. Want je wilt vooral dat je kind zich later kan redden.
En dan blijkt op een gegeven moment dat dat niet gaat lukken, ondanks al jouw inspanningen.
Met een beetje pech heeft je kind dan inmiddels het gevoel dat ie tekortschiet, waar je bedoeling nou juist was om em extra vaardigheden aan te leren voor een prettig leven.
Die balans is heel ingewikkeld.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 21 juli 2019 09:14
Ben blij dat ik nooit op teamsport ben gehoeven. Ook hoefde ik niet op dansles. Ik had 't geluk dat mijn vader ook geen zin had om elk weekend familieverjaardagen af te lopen. We gingen alleen naar opa/oma, niet naar tantes/ooms/nichtjes. Vond het eigenlijk alleen maar bij de ene opa en oma leuk, omdat die maar 2 kinderen en van elk kind 1 kleinkind hadden. Daar was het dus sowieso rustig en zij woonden bij ons op 't dorp dus die zag ik ook vaker. Bij de andere opa/oma was het altijd druk want die hadden 9 kinderen met aanhang en dan ook nog kleinkinderen (mijn nichtjes) en dat vond ik echt teveel van 't goede.Renee_XX schreef: ↑21-07-2019 00:10Hondenmens jullie hebben een lange weg gehad maar gelukkig elkaar wel weer gevonden.Wat fijn voor jou dat je moeder wat milder is geworden en de band tussen jullie goed is.
Wat druk opleggen betreft, ging het hier meer om andere dingen. Op zich maakt het niets uit. Mensen met autisme zijn sowieso gevoelig voor stress en druk en prikkelgevoelig voor een radeloze moeder die stampvoetend zegt dat ze het niet meer weet!
Om schoolprestaties heb ik mij nooit druk gemaakt. Een 6 of 7 was al voldoende omdat ik toen wel inzag dat hij struggelde met veel dingen. Ik vond het socialiseren veel belangrijker. Zo ook met sport. Hij hoefde niet te presteren of uit te blinken of te scoren. Wel leren samen spelen. Hij mocht ook zelf de sport uitkiezen. In de vakanties kwam ik met een paar ideeën waar hij uit kon kiezen om te gaan doen (van het zwembad, een dag pretpark tot aan Eurodisney toe, best uiteenlopend) maar zelfs daaruit kiezen deed hij niet. Dus koos ik en ging hij met tegenzin en onder druk van mij mee. Ik heb nog nooit een dag genoten van een dag weg. Het was altijd drama en dwarsliggen.
Vind het bijzonder dat je je kind naast de verplichte school ook nog eens sociale activiteiten wilde laten doen. School is al zo'n verplichte hel op dat gebied. Zelf ging ik paardrijden op m'n 12e en dat was voor mij de ultieme hobby. Kon gewoon veel lekker alleen doen (gaan buitenrijden in m'n eentje), maar had ook gezelligheid op stal. Toen ik een paar jaar geleden m'n diagnose kreeg bleek paardenmeisje zijn ook echt wel een kenmerk wat vaker voorkwam.
Mijn ouders zag ik altijd graag en wekelijks. M'n moeder kon wel zeuren over dingen, vooral dat ik niet sociaal genoeg was, m'n vader riep dan m'n moeder tot orde. En toen ging m'n vader dood. Gelukkig drong na mijn diagnose bij m'n moeder door dat ik niet ben 'zoals het hoort' en dat ik dus vaak alleen zijn verkies dan aan sociale verplichtingen te voldoen.
