Psyche
alle pijlers
Autisme,wie ook?
vrijdag 20 mei 2016 21:12
quote:elfje12 schreef op 20 mei 2016 @ 13:09:
en mensen schatten mij te hoog in. Denken dat ik meer kan, terwijl ik weet dat dat niet zo is (door jarenlange ervaring met mezelf). Dat hoort ook bij NLD.
Dit is voor mij toch ook wel erg herkenbaar hoor.
Ik heb een tijdje gewerkt als ortho-assistente, en dat viel me zo ontzettend zwaar.
Het was gewoon te lastig voor me; zelfstandig patiënten behandelen.
Maar mijn collega's zeiden dat ik het echt wel kon.
Dat was lief van ze, maar ik voelde dat de druk me echt te hoog was.
Ik kwam altijd totaal over de zeik thuis.
Je voelt zelf het beste wat je aankan.
en mensen schatten mij te hoog in. Denken dat ik meer kan, terwijl ik weet dat dat niet zo is (door jarenlange ervaring met mezelf). Dat hoort ook bij NLD.
Dit is voor mij toch ook wel erg herkenbaar hoor.
Ik heb een tijdje gewerkt als ortho-assistente, en dat viel me zo ontzettend zwaar.
Het was gewoon te lastig voor me; zelfstandig patiënten behandelen.
Maar mijn collega's zeiden dat ik het echt wel kon.
Dat was lief van ze, maar ik voelde dat de druk me echt te hoog was.
Ik kwam altijd totaal over de zeik thuis.
Je voelt zelf het beste wat je aankan.
You don't have to fit into the format
vrijdag 20 mei 2016 21:25
quote:Lotte35 schreef op 20 mei 2016 @ 21:12:
[...]
Dit is voor mij toch ook wel erg herkenbaar hoor.
Ik heb een tijdje gewerkt als ortho-assistente, en dat viel me zo ontzettend zwaar.
Het was gewoon te lastig voor me; zelfstandig patiënten behandelen.
Maar mijn collega's zeiden dat ik het echt wel kon.
Dat was lief van ze, maar ik voelde dat de druk me echt te hoog was.
Ik kwam altijd totaal over de zeik thuis.
Je voelt zelf het beste wat je aankan.
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ben ook vaak over de zeik thuis gekomen, omdat collega's me te hoog inschatten.
Idd, je voel het zelf het beste.
[...]
Dit is voor mij toch ook wel erg herkenbaar hoor.
Ik heb een tijdje gewerkt als ortho-assistente, en dat viel me zo ontzettend zwaar.
Het was gewoon te lastig voor me; zelfstandig patiënten behandelen.
Maar mijn collega's zeiden dat ik het echt wel kon.
Dat was lief van ze, maar ik voelde dat de druk me echt te hoog was.
Ik kwam altijd totaal over de zeik thuis.
Je voelt zelf het beste wat je aankan.
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ben ook vaak over de zeik thuis gekomen, omdat collega's me te hoog inschatten.
Idd, je voel het zelf het beste.
vrijdag 20 mei 2016 23:18
Met een disharmonisch profiel wordt niet bedoeld dat je in bepaalde vakken beter bent dan andere. Voor mezelf geldt dat ik een Hbo-opleiding heb gedaan (en na 7 jaar afgestudeerd) maar dat ik, als ik een baan heb, qua competenties en toepassing van die kennis niet geheel aan de verwachtingen die daarbij horen kan voldoen. Mijn ruimtelijk inzicht met bijv. balspellen is een ramp. Ik ben wel erg sterk in taal en alles wat daarmee te maken heeft, en in muziek. Wiskunde ligt me dan weer totaal niet, terwijl aspergers toch vaak gezien worden als 'nerds'.
vrijdag 20 mei 2016 23:25
quote:Snoopy80 schreef op 20 mei 2016 @ 23:18:
Voor mezelf geldt dat ik een Hbo-opleiding heb gedaan (en na 7 jaar afgestudeerd) maar dat ik, als ik een baan heb, qua competenties en toepassing van die kennis niet geheel aan de verwachtingen die daarbij horen kan voldoen.
Hier precies hetzelfde.
Ook hbo gedaan, zonder veel moeite afgestudeerd, maar me totaal niet staande kunnen houden in een baan op mijn niveau.
Ik vind dat nog altijd erg lastig te accepteren.
Voor mezelf geldt dat ik een Hbo-opleiding heb gedaan (en na 7 jaar afgestudeerd) maar dat ik, als ik een baan heb, qua competenties en toepassing van die kennis niet geheel aan de verwachtingen die daarbij horen kan voldoen.
Hier precies hetzelfde.
Ook hbo gedaan, zonder veel moeite afgestudeerd, maar me totaal niet staande kunnen houden in een baan op mijn niveau.
Ik vind dat nog altijd erg lastig te accepteren.
You don't have to fit into the format
vrijdag 20 mei 2016 23:37
Nou, ik liep wel vast in de afstudeerfase (scriptie), omdat je toen eigenlijk volledig 'in het diepe' werd gegooid. Als derdejaars student wordt van je verwacht dat dan bijv. zelf goed genoeg kunt plannen en organiseren, maar ik liep daar totaal in vast. In die periode heb ik ook mijn diagnose gekregen, toen was ik 28 of 29. Sinds 2010 krijg ik dan Wajong.
Sinds een maand of vier ben ik sinds lang weer aan het werk en het ritme en de structuur hebben vind ik heerlijk, maar het kost me nog steeds echt een berg energie. Lig nu dus ook steeds achter met mijn huishouden en ben van nature al een chaoot.
Sinds een maand of vier ben ik sinds lang weer aan het werk en het ritme en de structuur hebben vind ik heerlijk, maar het kost me nog steeds echt een berg energie. Lig nu dus ook steeds achter met mijn huishouden en ben van nature al een chaoot.
zaterdag 21 mei 2016 12:28
Ik wil eens weten hoe jullie over deze stelling denken:
Beter spijt van iets hebben dat je WEL gedaan heb dan van iets dat je NIET gedaan hebt?
Ik vraag dit omdat ik nog steeds geen keuze kan maken of ik naar de begrafenis van mijn nicht wil. Maandag is het te doen en dan moet ik het weten. Maar ik kan gewoon niet beslissen en denk altijd dat ik achteraf dat ik voor het andere had moeten kiezen. Ik zie enorm op tegen het feit dat het zo lang gaat duren en ik laat thuis zal zijn. Waarschijnlijk niet voor 21:00. Ik word al chagrijnig bij de gedachte. De volgende morgen moet ik weer werken. En het heel de tijd zitten (twee uur heen en twee en terug in de auto, tijdens de dienst en in het café bij condoleren). Aan de andere kant ben ik wel benieuwd naar sommige mensen die ik jaren niet heb gezien. Mijn moeder laat de keuze aan mij. Zelf heeft ze liever spijt dat ze iets WEL gedaan heeft dan NIET. Daar twijfel ik aan.
Beter spijt van iets hebben dat je WEL gedaan heb dan van iets dat je NIET gedaan hebt?
Ik vraag dit omdat ik nog steeds geen keuze kan maken of ik naar de begrafenis van mijn nicht wil. Maandag is het te doen en dan moet ik het weten. Maar ik kan gewoon niet beslissen en denk altijd dat ik achteraf dat ik voor het andere had moeten kiezen. Ik zie enorm op tegen het feit dat het zo lang gaat duren en ik laat thuis zal zijn. Waarschijnlijk niet voor 21:00. Ik word al chagrijnig bij de gedachte. De volgende morgen moet ik weer werken. En het heel de tijd zitten (twee uur heen en twee en terug in de auto, tijdens de dienst en in het café bij condoleren). Aan de andere kant ben ik wel benieuwd naar sommige mensen die ik jaren niet heb gezien. Mijn moeder laat de keuze aan mij. Zelf heeft ze liever spijt dat ze iets WEL gedaan heeft dan NIET. Daar twijfel ik aan.
zaterdag 21 mei 2016 13:15
quote:Lotte35 schreef op 21 mei 2016 @ 13:09:
Hondenmens, is het geen optie om alleen naar de dienst te gaan?
Dan ben je toch geweest, maar niet pas om 21:00 uur thuis.Helaas niet, ik ben niet goed bekend in die buurt en rijd niet graag onbekend terrein. Het is ook al 9 jaar geleden dat ik voor het laatst op die weg zat. Ben geen held op de weg, dan zit ik dubbel te stressen. Om het rijden en het op tijd zijn. Meerijden is mijn enige optie. Het is dat het zo'n eind weg is, anders zou ik inderdaad alleen gaan.
Hondenmens, is het geen optie om alleen naar de dienst te gaan?
Dan ben je toch geweest, maar niet pas om 21:00 uur thuis.Helaas niet, ik ben niet goed bekend in die buurt en rijd niet graag onbekend terrein. Het is ook al 9 jaar geleden dat ik voor het laatst op die weg zat. Ben geen held op de weg, dan zit ik dubbel te stressen. Om het rijden en het op tijd zijn. Meerijden is mijn enige optie. Het is dat het zo'n eind weg is, anders zou ik inderdaad alleen gaan.
zaterdag 21 mei 2016 17:31
quote:Lotte35 schreef op 21 mei 2016 @ 16:58:
Oké, dat is jammer.
En als je nu met je moeder afspreekt dat jullie na de dienst maximaal een half uur bij het condoleren blijven? Zodat jullie samen bijtijds weer terug kunnen?
Ik heb het er nog over gehad aan de telefoon (we bellen elke dag wel). Ze snapt me helemaal waar ik onrustig van wordt, maar ze weet verder ook niks. Misschien dit, misschien dat. Daar kan ik niks mee. Dat weet je pas als je daar bent, dat is de ellende.
Na de dienst gaat de directe familie apart mijn nicht "wegbrengen". Het is trouwens een crematie, ik was mis. Dan moeten de genodigden wachten in een soort café, tot ze terug zijn. Om 15:30 worden we daar verwacht. Om 16:00 weg gaan zou gunstig zijn, maar we weten niet hoe laat ze terug zijn. Dat wordt krap. Dat café is tot 18:30 beschikbaar. Om 17:00 vertrekken is niet handig i.v.m. spitsuur. Dan gaat het waarschijnlijk toch na 18:00 worden eer dat het gunstig is. Het is allemaal zo onzeker. Nou, ik heb nog 2 dagen bedenktijd en mijn gevoel gaat nu meer naar NEE dan naar JA. Voor mijn eigen bestwil.
Oké, dat is jammer.
En als je nu met je moeder afspreekt dat jullie na de dienst maximaal een half uur bij het condoleren blijven? Zodat jullie samen bijtijds weer terug kunnen?
Ik heb het er nog over gehad aan de telefoon (we bellen elke dag wel). Ze snapt me helemaal waar ik onrustig van wordt, maar ze weet verder ook niks. Misschien dit, misschien dat. Daar kan ik niks mee. Dat weet je pas als je daar bent, dat is de ellende.
Na de dienst gaat de directe familie apart mijn nicht "wegbrengen". Het is trouwens een crematie, ik was mis. Dan moeten de genodigden wachten in een soort café, tot ze terug zijn. Om 15:30 worden we daar verwacht. Om 16:00 weg gaan zou gunstig zijn, maar we weten niet hoe laat ze terug zijn. Dat wordt krap. Dat café is tot 18:30 beschikbaar. Om 17:00 vertrekken is niet handig i.v.m. spitsuur. Dan gaat het waarschijnlijk toch na 18:00 worden eer dat het gunstig is. Het is allemaal zo onzeker. Nou, ik heb nog 2 dagen bedenktijd en mijn gevoel gaat nu meer naar NEE dan naar JA. Voor mijn eigen bestwil.
zaterdag 21 mei 2016 18:46
quote:Lotte35 schreef op 21 mei 2016 @ 18:19:
En dit gepieker kost zo ontzettend veel energie.
Wat je zegt. Nu heb ik zoiets: ik ga gewoon niet. Haar vader stierf 10 jaar terug aan dezelfde ziekte en toen ben ik wel gegaan. Maar toen woonde ik nog bij mijn ouders en waren we er ook meer bij betrokken. Dan werd de keus voor me gemaakt dat we maar met z'n allen moesten gaan. Toen ging het ook heel anders en voor mijn gevoel duurde dat niet zo gek lang.
Vanmiddag had ik iets raars. Ik stond bij de pinautomaat en er kwam een vrouw van Indische afkomst naar me toe. Ze vroeg of ik haar 20 euro kon lenen. Ze moest met de bus naar huis en had helemaal geen geld, zei ze. Ook niet om boodschappen te doen. Toen liet ze een lege portemonnee zien. Overal in winkels en op straat had ze het al gevraagd. Niemand wilde haar helpen. Ik zei dat ik niet zomaar geld aan een onbekende uitleen. Ze vroeg zelfs naar mijn adres zodat ze het Maandag in mijn brievenbus kon gooien. Ze bleef maar zeggen dat ik haar laatste hoop was en dat ik het zeker weten terug kreeg. Omdat ik ook donker ben, dacht ze dat ik wel overstag zou gaan. En toch heb ik geweigerd. Jeetje, het kan wel een oplichtster zijn.
En dit gepieker kost zo ontzettend veel energie.
Wat je zegt. Nu heb ik zoiets: ik ga gewoon niet. Haar vader stierf 10 jaar terug aan dezelfde ziekte en toen ben ik wel gegaan. Maar toen woonde ik nog bij mijn ouders en waren we er ook meer bij betrokken. Dan werd de keus voor me gemaakt dat we maar met z'n allen moesten gaan. Toen ging het ook heel anders en voor mijn gevoel duurde dat niet zo gek lang.
Vanmiddag had ik iets raars. Ik stond bij de pinautomaat en er kwam een vrouw van Indische afkomst naar me toe. Ze vroeg of ik haar 20 euro kon lenen. Ze moest met de bus naar huis en had helemaal geen geld, zei ze. Ook niet om boodschappen te doen. Toen liet ze een lege portemonnee zien. Overal in winkels en op straat had ze het al gevraagd. Niemand wilde haar helpen. Ik zei dat ik niet zomaar geld aan een onbekende uitleen. Ze vroeg zelfs naar mijn adres zodat ze het Maandag in mijn brievenbus kon gooien. Ze bleef maar zeggen dat ik haar laatste hoop was en dat ik het zeker weten terug kreeg. Omdat ik ook donker ben, dacht ze dat ik wel overstag zou gaan. En toch heb ik geweigerd. Jeetje, het kan wel een oplichtster zijn.
zaterdag 21 mei 2016 22:34
Ik heb laatst iemand aan de deur gehad. Ook een vrouw die om geld vroeg, met een vaag verhaal over een zoontje en een buskaartje. Het was een uur of negen, tien s avonds. Ik heb ook geweigerd. Maar het zat me wel dwars. Het idee dat het misschien echt was liet me niet los. Ik vind het nog steeds een lastig dilemma.
.
zondag 22 mei 2016 00:10
quote:impala schreef op 21 mei 2016 @ 22:34:
Ik heb laatst iemand aan de deur gehad. Ook een vrouw die om geld vroeg, met een vaag verhaal over een zoontje en een buskaartje. Het was een uur of negen, tien s avonds. Ik heb ook geweigerd. Maar het zat me wel dwars. Het idee dat het misschien echt was liet me niet los. Ik vind het nog steeds een lastig dilemma.
Ja dat gevoel heb ik ook wel een beetje. Stel dat het wel waar was. Dat zou ik wel oprecht sneu voor haar vinden. Maar dan nog, zou ik het geld echt terugkrijgen? Ik durfde er niet op te vertrouwen. Misschien heeft ze de volgende keer wel weer geen geld om met de bus naar mijn dorp te komen. Ze zei: "We zijn mensen en ik heb ook vaak anderen geholpen. Het kan jou ook overkomen."
Geen idee wat ik dan zou doen. Mijn moeder bellen, denk ik.
Ik heb laatst iemand aan de deur gehad. Ook een vrouw die om geld vroeg, met een vaag verhaal over een zoontje en een buskaartje. Het was een uur of negen, tien s avonds. Ik heb ook geweigerd. Maar het zat me wel dwars. Het idee dat het misschien echt was liet me niet los. Ik vind het nog steeds een lastig dilemma.
Ja dat gevoel heb ik ook wel een beetje. Stel dat het wel waar was. Dat zou ik wel oprecht sneu voor haar vinden. Maar dan nog, zou ik het geld echt terugkrijgen? Ik durfde er niet op te vertrouwen. Misschien heeft ze de volgende keer wel weer geen geld om met de bus naar mijn dorp te komen. Ze zei: "We zijn mensen en ik heb ook vaak anderen geholpen. Het kan jou ook overkomen."
Geen idee wat ik dan zou doen. Mijn moeder bellen, denk ik.
zondag 22 mei 2016 09:37
zondag 22 mei 2016 09:41
zondag 22 mei 2016 11:00
Dat gaf idd de doorslag, dat het al zo laat was. Maar toch he...
Ik heb zelf ook een keer 'gebedeld' op een station. Toen ik 17 was ben ik tijdens het interrailen beroofd van alles en het duurde een dag voor er geld uit Nederland was overgemaakt via het consulaat. We hadden echt honger en snakten naar een sigaret. Ik heb toen aan mensen gevraagd om een sigaret en wat te eten met het verhaal dat we beroofd waren. Niet iedereen geloofde ons (natuurlijk), maar we wel heel blij toen we wél wat kregen. Daar moet ik vaak aan terugdenken.
Ik heb zelf ook een keer 'gebedeld' op een station. Toen ik 17 was ben ik tijdens het interrailen beroofd van alles en het duurde een dag voor er geld uit Nederland was overgemaakt via het consulaat. We hadden echt honger en snakten naar een sigaret. Ik heb toen aan mensen gevraagd om een sigaret en wat te eten met het verhaal dat we beroofd waren. Niet iedereen geloofde ons (natuurlijk), maar we wel heel blij toen we wél wat kregen. Daar moet ik vaak aan terugdenken.
.
zondag 22 mei 2016 11:08
quote:elfje12 schreef op 22 mei 2016 @ 09:37:
Hondenmens, weet je al wat je doet met de crematie? Ik zou, net als jij, enorm twijfelen en niet weten wat te doen.
Ik geef geen geld aan vreemden. Als ze blijven pushen of doorvragen, word ik er agressief van. Dan voel ik me onveilig en onder druk gezet. Daar kan ik niet tegen.Ik ga niet. Mijn moeder gaat wel, omdat ze nog regelmatig belt met mijn tante. Eigenlijk wil ze er al jaren geen contact meer mee, omdat het van mijn vaders kant is. Die familie wil ze vermijden sinds de scheiding. Maar tante is het daar niet mee eens en wil perse contact houden.
Hondenmens, weet je al wat je doet met de crematie? Ik zou, net als jij, enorm twijfelen en niet weten wat te doen.
Ik geef geen geld aan vreemden. Als ze blijven pushen of doorvragen, word ik er agressief van. Dan voel ik me onveilig en onder druk gezet. Daar kan ik niet tegen.Ik ga niet. Mijn moeder gaat wel, omdat ze nog regelmatig belt met mijn tante. Eigenlijk wil ze er al jaren geen contact meer mee, omdat het van mijn vaders kant is. Die familie wil ze vermijden sinds de scheiding. Maar tante is het daar niet mee eens en wil perse contact houden.
zondag 22 mei 2016 11:42
quote:impala schreef op 22 mei 2016 @ 11:00:
Dat gaf idd de doorslag, dat het al zo laat was. Maar toch he...
Ik heb zelf ook een keer 'gebedeld' op een station. Toen ik 17 was ben ik tijdens het interrailen beroofd van alles en het duurde een dag voor er geld uit Nederland was overgemaakt via het consulaat. We hadden echt honger en snakten naar een sigaret. Ik heb toen aan mensen gevraagd om een sigaret en wat te eten met het verhaal dat we beroofd waren. Niet iedereen geloofde ons (natuurlijk), maar we wel heel blij toen we wél wat kregen. Daar moet ik vaak aan terugdenken.
Maar eten vragen vind ik toch weer iets anders dan geld.
Hondenmens, goed dat je een beslissing hebt genomen.
Hoe voel je je erbij?
Dat gaf idd de doorslag, dat het al zo laat was. Maar toch he...
Ik heb zelf ook een keer 'gebedeld' op een station. Toen ik 17 was ben ik tijdens het interrailen beroofd van alles en het duurde een dag voor er geld uit Nederland was overgemaakt via het consulaat. We hadden echt honger en snakten naar een sigaret. Ik heb toen aan mensen gevraagd om een sigaret en wat te eten met het verhaal dat we beroofd waren. Niet iedereen geloofde ons (natuurlijk), maar we wel heel blij toen we wél wat kregen. Daar moet ik vaak aan terugdenken.
Maar eten vragen vind ik toch weer iets anders dan geld.
Hondenmens, goed dat je een beslissing hebt genomen.
Hoe voel je je erbij?
You don't have to fit into the format
