Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
zondag 30 september 2007 om 23:04
Nou phoebe, ik was al nooit een nachtbraker maar nu al helemaal niet meer.
Ik had gister iets byzonders, iets spannends. Ik ben bij een bijeenkomst geweest waarbij we uiteindelijk over vuur gingen lopen en een pijl hebben gebroken met onze keel. Vooral dat laatste vond ik enerverend. ik voelde zoveel power toen ik dat deed. Echt heel bijzonder. De avond ging er over dat je in je leven goed je doelen voor ogen moet houden, liefst zelfs visualiseren. Als je iets echt graag wil, ga je wegen bedenken die daar toe leiden. Je moest voor je zelf bedenken wat je dromen waren en die op papier zetten. Toen ik eenmaal begon, kwamen er steeds meer dingen boven die ik eigenlijk wel wil. Ik vond het wel een hele byzondere avond. De avond was erg laat afgelopen en uiteindelijk lag ik pas om 1 uur in bed. En ja....ik was vandaag heel erg moe maar het was het wel waard!
Ik had gister iets byzonders, iets spannends. Ik ben bij een bijeenkomst geweest waarbij we uiteindelijk over vuur gingen lopen en een pijl hebben gebroken met onze keel. Vooral dat laatste vond ik enerverend. ik voelde zoveel power toen ik dat deed. Echt heel bijzonder. De avond ging er over dat je in je leven goed je doelen voor ogen moet houden, liefst zelfs visualiseren. Als je iets echt graag wil, ga je wegen bedenken die daar toe leiden. Je moest voor je zelf bedenken wat je dromen waren en die op papier zetten. Toen ik eenmaal begon, kwamen er steeds meer dingen boven die ik eigenlijk wel wil. Ik vond het wel een hele byzondere avond. De avond was erg laat afgelopen en uiteindelijk lag ik pas om 1 uur in bed. En ja....ik was vandaag heel erg moe maar het was het wel waard!
maandag 1 oktober 2007 om 08:54
Eranma, dat is inderdaad heel bijzonder he? ik heb nooit zo'n vervaring als waar jij nu over vertelt gehad, maar ben wel heel erg bezig geweest met het bereiken van mijn doelen in het leven. Ik had ooit een droom en dacht dat ik dat nooit zou bereiken, maar wat bleek? IK was mijn enige obstakel, en niemand anders. IK was degene die met al mijn argumenten tegen de boel op slot hield. Toen ik eindelijk los kon laten en mijn angsten overboord gooide, is het me toch gelukt. Heel bijzonder hoe dan het universum mee lijkt te werken en alles op zijn plaats valt.
Een goede vriend van mij zegt altijd; je bent je eigen poortwachter. Jij beslist of die deur open gaat of zicht blijft. Niemand anders. Alleen jij.
En dat is misschien ook een goede les in de situatie waar we hier met z'n allen in zitten ....
Een goede vriend van mij zegt altijd; je bent je eigen poortwachter. Jij beslist of die deur open gaat of zicht blijft. Niemand anders. Alleen jij.
En dat is misschien ook een goede les in de situatie waar we hier met z'n allen in zitten ....
maandag 1 oktober 2007 om 09:34
dag meiden
het weekend weer gehad. was niet zo'n heel leuk weekend. zondag ging ik met vrienden en met mijn vriend naar de a1 races in zandvoort. (autoracen). met de trein, vroeg uit je bedje. maar dat ging allemaal wel. de eerste race gezien. er zouden er meer volgen. na die eerste race begon ik me heel zenuwachtig te voelen. en te denk ojee, wat als ik straks weer duizelig wordt of niet lekker. ik werd helemaal zenuwachtig. ik kon de nare gedachte ook niet meer uit mijn hoofd zetten. en dan ook weer het gevoel helemaal alleen te zijn terwijl je met heel vele mensen om je heen bent.
mijn vriend zag al wel dat het niet helemaal lekker liep. dus die vroeg hoe het ging. ik huilen. dat gaat dan ook vanzelf. gezegd dat het eigenlijk helemaal niet ging. uitgelegd hoe ik me voelde. toen zei hij dna gaan we naar huis. ik me rot voelen natuurlijk want dan denk ik da tik zijn dagje uit heb verknald. maar ik was wel opgelucht dat we naar huis gingen. eenmaal in de trein naar huis ging het wel weer. kon weer normaal eten zonder heel zenuwachtig te zijn. blij weer thuis te zijn.
ik denk dat ik toch de boel een beetje had overschat. dat ik zulkge grote massale dingen toch nog niet helemaal aankan.
ik ben wel benieuwd of dit herkenbaar is bij andere meiden.
je voelt je dan zo rot. en het gevoel dat je terug bij af bent.
ik hoor wel.
groetjes
het weekend weer gehad. was niet zo'n heel leuk weekend. zondag ging ik met vrienden en met mijn vriend naar de a1 races in zandvoort. (autoracen). met de trein, vroeg uit je bedje. maar dat ging allemaal wel. de eerste race gezien. er zouden er meer volgen. na die eerste race begon ik me heel zenuwachtig te voelen. en te denk ojee, wat als ik straks weer duizelig wordt of niet lekker. ik werd helemaal zenuwachtig. ik kon de nare gedachte ook niet meer uit mijn hoofd zetten. en dan ook weer het gevoel helemaal alleen te zijn terwijl je met heel vele mensen om je heen bent.
mijn vriend zag al wel dat het niet helemaal lekker liep. dus die vroeg hoe het ging. ik huilen. dat gaat dan ook vanzelf. gezegd dat het eigenlijk helemaal niet ging. uitgelegd hoe ik me voelde. toen zei hij dna gaan we naar huis. ik me rot voelen natuurlijk want dan denk ik da tik zijn dagje uit heb verknald. maar ik was wel opgelucht dat we naar huis gingen. eenmaal in de trein naar huis ging het wel weer. kon weer normaal eten zonder heel zenuwachtig te zijn. blij weer thuis te zijn.
ik denk dat ik toch de boel een beetje had overschat. dat ik zulkge grote massale dingen toch nog niet helemaal aankan.
ik ben wel benieuwd of dit herkenbaar is bij andere meiden.
je voelt je dan zo rot. en het gevoel dat je terug bij af bent.
ik hoor wel.
groetjes
maandag 1 oktober 2007 om 10:36
He chefke, dat gevoel is heel herkenbaar. Bij mij nog steeds na 9 maanden burnout nog steeds.Ook dat gevoel van je eenzaam voelen tussen alle mensen. mij overvalt het soms ook als ik knus met mijn vriend in bed lig. Dat is voor hem ook niet te bevatten maar hij is dan wel heel lief voor me.
Ik heb trouwens nu een lichttherapielamp naast mijn beeldscherm staan. Ieder jaar heb ik last van het vroeger donker worden en hoop dat de lamp het mij iets minder moeilijk maakt.
Whopper, ik denk dat we inderdaad soms dingen onbewust tegen houden omdat we denken dat we het niet kunnen, dat we het niet waard zijn. Dat werkt in ieder geval wel zo bij mij. Ik moet dan ook actief aan de slag om hier iets mee te doen.
Ik heb trouwens nu een lichttherapielamp naast mijn beeldscherm staan. Ieder jaar heb ik last van het vroeger donker worden en hoop dat de lamp het mij iets minder moeilijk maakt.
Whopper, ik denk dat we inderdaad soms dingen onbewust tegen houden omdat we denken dat we het niet kunnen, dat we het niet waard zijn. Dat werkt in ieder geval wel zo bij mij. Ik moet dan ook actief aan de slag om hier iets mee te doen.
maandag 1 oktober 2007 om 10:47
hoi meiden
bedankt voor jullie reacties! Phoebe: wat fijn dat je er nu bijna bent! heerlijk lijkt me dat, haha.
chefke:Ik ben van het weekend naar de ikea geweest ( dat is voor mij momenteel al een 'groot' evenement) de angstgevoelens vielen heel erg mee, maar ik ben dan wel na een uurtje echt helemaal op, dan moet ik ook meteen naar huis en wil ik alleen nog maar rust aan mijn hoofd.
Ik merk wel dat ik heel erg moeite heb met mijn grenzen aanvoelen nu. Als ik teveel thuis zit heb ik veel last van depressieve gevoelens ( teveel tijd om te piekeren) dus afleiding is goed, maar ik moet ook zorgen dat ik niet teveel ga doen en omdat ik bijna elke dag moe ben voel ik het niet zo goed aan allemaal... Hebben jullie tips?
gister was ik bij een vriendin van me en die zag en zei dat ik nog steeds aan het vechten was....ik denk steeds dat ik het nu wel heb geaccepteerd, maar blijkbaar toch nog steeds niet. Ik heb alleen geen idee hoe ik dat moet doen..! Heb echt het idee dat ik zo geen stap verder kom.
bedankt voor jullie reacties! Phoebe: wat fijn dat je er nu bijna bent! heerlijk lijkt me dat, haha.
chefke:Ik ben van het weekend naar de ikea geweest ( dat is voor mij momenteel al een 'groot' evenement) de angstgevoelens vielen heel erg mee, maar ik ben dan wel na een uurtje echt helemaal op, dan moet ik ook meteen naar huis en wil ik alleen nog maar rust aan mijn hoofd.
Ik merk wel dat ik heel erg moeite heb met mijn grenzen aanvoelen nu. Als ik teveel thuis zit heb ik veel last van depressieve gevoelens ( teveel tijd om te piekeren) dus afleiding is goed, maar ik moet ook zorgen dat ik niet teveel ga doen en omdat ik bijna elke dag moe ben voel ik het niet zo goed aan allemaal... Hebben jullie tips?
gister was ik bij een vriendin van me en die zag en zei dat ik nog steeds aan het vechten was....ik denk steeds dat ik het nu wel heb geaccepteerd, maar blijkbaar toch nog steeds niet. Ik heb alleen geen idee hoe ik dat moet doen..! Heb echt het idee dat ik zo geen stap verder kom.
maandag 1 oktober 2007 om 11:17
Ja, ik herken jullie gevoel wel hoor. Bij mij is het nu wel bijna over, maar ik had in het begin idd ook dat ik ineens 'in paniek' kon raken, niet lekker werd, en alleen maar naar huis wilde. Vooral als ik in de trein zat of zo, omdat ik dna het gevoel had dat ik er niet uit kon. En inderdaad, ik was ook een keer bij ikea (wat ik normaal heel erg leuk vind), het ging prima, en ineens ging alles draaien. Op een gegeven moment leer je de signalen van je lijf wel kennen, en dan leer je ook dat als je dan even rustig gaat zitten, het meestal wel overgaat (ik ben toen even op een stoeltje gaan zitten wat daar eigenlijk als voorbeeld stond, gelukkig vind bij ikea niemand dat raar . Vaak is het meer de paniekreactie waar je je nog minder prettig door gaat voelen.
Hoe vaker je merkt dat het vanzelf weer overgaat, hoe minder het gebeurt.
Zwaantje: ik had in het begin ook heel veel moeite mijn grenzen aan te voelen, ik merkte het pas als ik er echt overheen was. Dat is op zich niet zo erg, je leert het vanzelf, mits je er maar iets mee doet als je er overheen gegaan bent. Dan moet je dus wel even rust nemen om weer iets bij te komen.
Eranma: wat jij beschrijft klinkt eigenlijk een beetje als 'the secret', als je iets maar graag genoeg wilt, en er in gelooft, dan lukt het ook. Ik denk dat het inderdaad heel belangrijk is om in jezelf te geloven. Ik ben nu dat 'niet durven, toch doen' boek aan het lezen. Een van de boodschappen daarin is ook: daag jezelf uit als je dnekt dat iets niet kan. Vraag jezelf af: waarom kan dat dan niet? Vaak zijn die obstakels er in werkelijkheid helemaal niet (van die dingen als 'ik ben toch niet goed genoeg' etc.), of zijn ze van praktische aard en best op te lossen. Zoals ik al eerder schreef, overweeg ik om naar het buitenland te verhuizen. Een van de dingen die me tegenhield was dat ik mijn huis hier dan moet verkopen, terwijl dat erg belangrijk voor me is. Toen ik dat besefte heb ik daar een andere oplossing voor gezocht. Soms kun je best de randvoorwaarden scheppen die dat wat je wilt wel mogelijk maken.
Hoe vaker je merkt dat het vanzelf weer overgaat, hoe minder het gebeurt.
Zwaantje: ik had in het begin ook heel veel moeite mijn grenzen aan te voelen, ik merkte het pas als ik er echt overheen was. Dat is op zich niet zo erg, je leert het vanzelf, mits je er maar iets mee doet als je er overheen gegaan bent. Dan moet je dus wel even rust nemen om weer iets bij te komen.
Eranma: wat jij beschrijft klinkt eigenlijk een beetje als 'the secret', als je iets maar graag genoeg wilt, en er in gelooft, dan lukt het ook. Ik denk dat het inderdaad heel belangrijk is om in jezelf te geloven. Ik ben nu dat 'niet durven, toch doen' boek aan het lezen. Een van de boodschappen daarin is ook: daag jezelf uit als je dnekt dat iets niet kan. Vraag jezelf af: waarom kan dat dan niet? Vaak zijn die obstakels er in werkelijkheid helemaal niet (van die dingen als 'ik ben toch niet goed genoeg' etc.), of zijn ze van praktische aard en best op te lossen. Zoals ik al eerder schreef, overweeg ik om naar het buitenland te verhuizen. Een van de dingen die me tegenhield was dat ik mijn huis hier dan moet verkopen, terwijl dat erg belangrijk voor me is. Toen ik dat besefte heb ik daar een andere oplossing voor gezocht. Soms kun je best de randvoorwaarden scheppen die dat wat je wilt wel mogelijk maken.
maandag 1 oktober 2007 om 11:50
Hallo allemaal,
Ik vind toch wel heel veel herkenning in sommige verhalen hier. Ik ben nu 2,5 week thuis en ben me toch een partijtje moe. Kleine dingen kosten me zo ontzettend veel energie. Afgelopen zaterdag voelde ik me best goed. Dus even naar de bakker, over de markt, klein boodschapje halen. En ik stond bij een kraam en ik werd toch duizelig. Ik had onmiddellijk het gevoel dat ik daar weg moest en daarna ging het ook wel weer. Ik voel me dan zo'n idioot. Ik moet ook helemaal niet aan werken denken.
Afgelopen vrijdag had ik muziekles(ook een stressfactor). Dochter naar de Creche en ik moest met de trein(auto heeft problemen). Na de les weer in de trein terug. Ik was gesloopt! Ik was zo ontzettend moe.
Ik moet er nog helemaal niet over denken om weer aan het werk te gaan. Ik word al nerveus bij de gedachte.
Zijn jullie ook wel eens nerveus om 'niks'. Dat het je zo aan komt waaien en als je dat gevoel krijgt, begin ik ook te piekeren/malen. Dat vreet natuurlijk ook energie.
Josje
Ik vind toch wel heel veel herkenning in sommige verhalen hier. Ik ben nu 2,5 week thuis en ben me toch een partijtje moe. Kleine dingen kosten me zo ontzettend veel energie. Afgelopen zaterdag voelde ik me best goed. Dus even naar de bakker, over de markt, klein boodschapje halen. En ik stond bij een kraam en ik werd toch duizelig. Ik had onmiddellijk het gevoel dat ik daar weg moest en daarna ging het ook wel weer. Ik voel me dan zo'n idioot. Ik moet ook helemaal niet aan werken denken.
Afgelopen vrijdag had ik muziekles(ook een stressfactor). Dochter naar de Creche en ik moest met de trein(auto heeft problemen). Na de les weer in de trein terug. Ik was gesloopt! Ik was zo ontzettend moe.
Ik moet er nog helemaal niet over denken om weer aan het werk te gaan. Ik word al nerveus bij de gedachte.
Zijn jullie ook wel eens nerveus om 'niks'. Dat het je zo aan komt waaien en als je dat gevoel krijgt, begin ik ook te piekeren/malen. Dat vreet natuurlijk ook energie.
Josje
maandag 1 oktober 2007 om 12:00
josje:
dat gevoel dat je nerveus bent om 'niks' ken ik ook. ook met vlagen.
zwaantje: dat gevoel van je eigen grens zoeken herken ik ook erg goed. als je de hele dag thuis zit ga je alleen maar piekeren en het voelt wel goed om iets te doen maar dan niet te grote dingen en dingen doen waar je controle op hebt. zoals wandelen bijv. dan kan je zelf zegge tot hier en dan stop ik. maar als je echt met de trein moet bijv. dan overvalt mij dat gevoel ook wel van controleverlies. echt tips heb ik ook niet.
ben wel blij met zo'n forum waar je veel mensen treft die je begrijpen en ook heel veel dingen herkennen.
je omgeving helpt je ook wel. maar ze kunnen natuurlijk niet alles begrijpen.
erg fijn om hier te zijn.
dat gevoel dat je nerveus bent om 'niks' ken ik ook. ook met vlagen.
zwaantje: dat gevoel van je eigen grens zoeken herken ik ook erg goed. als je de hele dag thuis zit ga je alleen maar piekeren en het voelt wel goed om iets te doen maar dan niet te grote dingen en dingen doen waar je controle op hebt. zoals wandelen bijv. dan kan je zelf zegge tot hier en dan stop ik. maar als je echt met de trein moet bijv. dan overvalt mij dat gevoel ook wel van controleverlies. echt tips heb ik ook niet.
ben wel blij met zo'n forum waar je veel mensen treft die je begrijpen en ook heel veel dingen herkennen.
je omgeving helpt je ook wel. maar ze kunnen natuurlijk niet alles begrijpen.
erg fijn om hier te zijn.
maandag 1 oktober 2007 om 12:08
Ja, ik heb dat ook heel vaak Chefke. Het is toch denk ik een gevalletje van onzekerheid; je ineens beseffen dat je wel iets heel spannends aan het doen bent, en dan onbewust in paniek raken. Hyperventileren en alle ellende die erbij komt kijken. Hoe vaker je zo'n situatie de baas wordt zónder ook daadwerkelijk naar huis te gaan, hoe minder het voorkomt. Zoals Nausicaa al zei. Anders word je de volgende keer weer bang dat het gebeurt en ga je nergens meer heen. Als je het uitzit en tot de conclusie komt dat het vanzelf weer over gaat leer je weer vertrouwen te krijgen in je eigen lichaam en is het volgende keer ergens heen gaan niet zo'n issue meer; je weet immmers dat als het weer gebeurt dat je er ook weer uit komt.
Josje, je bent nog maar zo kort thuis, je hóeft nog helemaal niet te gaan werken toch? Gun jezelf de tijd en zeg tegen jezelf dat je er ook even niet over na hoeft te denken. Dat veroorzaakt onnodig stress die je nu niet kunt gebruiken!
Wat jij beschrijft over je zaterdag, mens dat kon ik echt in het begin niet hoor. Even naar de bakker en weer terug. Niets meer daarna. Dat jij nog een rondje markt doet vind ik al een erg ambitieus plan. Maar ik begrijp het wel+ je voelt je goed dus doe je dat. Om daarna te beseffen dat het je goed voelen juist een teken is dat je aan het opladen bent en je accu dus niet meteen weer leeg moet gaan maken. Dus ook als je je weer helemaal het vrouwtje voelt+ op je kont met een boek!!
Ik ben nu 4 maanden bezig en merk dat ik, als ik boodschappen heb gedaan, even moet gaan liggen. Naar muziekles met de trein zou voor mij nu nog steeds geen optie zijn. Uberhaupt met de trein. Zo opgesloten....
Doe lekker wat je kunt en zeg stressvolle dingen af. Als je niet gaat schr¨ppen in je agenda dan word je nooit beter. Nu alles schrappen, over 3 maanden weer selectief mee gaan doen, over 6 maanden weer eens koffie gaan drinken met een vriendin en over een jaar weer eens gaan denke aan grotere projecten. Dat is wat mij verteld is.
Josje, je bent nog maar zo kort thuis, je hóeft nog helemaal niet te gaan werken toch? Gun jezelf de tijd en zeg tegen jezelf dat je er ook even niet over na hoeft te denken. Dat veroorzaakt onnodig stress die je nu niet kunt gebruiken!
Wat jij beschrijft over je zaterdag, mens dat kon ik echt in het begin niet hoor. Even naar de bakker en weer terug. Niets meer daarna. Dat jij nog een rondje markt doet vind ik al een erg ambitieus plan. Maar ik begrijp het wel+ je voelt je goed dus doe je dat. Om daarna te beseffen dat het je goed voelen juist een teken is dat je aan het opladen bent en je accu dus niet meteen weer leeg moet gaan maken. Dus ook als je je weer helemaal het vrouwtje voelt+ op je kont met een boek!!
Ik ben nu 4 maanden bezig en merk dat ik, als ik boodschappen heb gedaan, even moet gaan liggen. Naar muziekles met de trein zou voor mij nu nog steeds geen optie zijn. Uberhaupt met de trein. Zo opgesloten....
Doe lekker wat je kunt en zeg stressvolle dingen af. Als je niet gaat schr¨ppen in je agenda dan word je nooit beter. Nu alles schrappen, over 3 maanden weer selectief mee gaan doen, over 6 maanden weer eens koffie gaan drinken met een vriendin en over een jaar weer eens gaan denke aan grotere projecten. Dat is wat mij verteld is.
maandag 1 oktober 2007 om 12:47
Hoi meiden,
wat zijn jullie produktief hier op dit forum ! Ik had weer heel wat bij te lezen. Het is teveel om overal op te reageren. Ik pik er even een paar dingen uit (heb zelfs wat aantekeningetjes op een kladje geschreven!)
Eranma; Wat een rot reactie van je collega had je ! Dat ze van mening is dat je een schop onder je kont nodig hebt, is natuurlijk tekenend voor het onbegrip dat ze heeft voor jouw situatie. Haar inlevingsvermogen zal nul komma nul zijn.
Van zo'n reactie zou ik ook helemaal van slag zijn. En helemaal toen ik nog in de ontkennigs/ acceptatie fase zat.
Van mensen die burnout raken is bekend dat dit vaak mensen zijn die heel ijverig en begaan met hun werk zijn. Ze luisteren niet naar waarschuwingssignalen van hun lichaam en gaan maar door en door. Tot het echt niet meer gaat. En als je eenmaal in die hele diepe valkuil bent gedonderd, en hard bezig bent om er weer uit te klauteren (met vallen en opstaan), dan is het natuurlijk verschrikkelijk als je zo'n opmerking (via, via) krijgt !
Ik ben benieuwd of je er bij deze collega toch nog op terug komt. Ik zou er denk ik wel wat van zeggen. Niet met het doel om haar tot inkeer te brengen (want dat is denk ik onbegonnen werk, zonde van je kostbare energie), maar wel voor om voor jezelf op te komen en je eigenwaarde een oppepper te geven.
Ik ben het trouwens met je eens dat het hebben van een burnout niet leeftijdsgebonden is, maar meer past bij bepaalde types. (oa wat ik hierboven al schreef; ijverig en empatisch) Dat een heel aantal in de twintig is (ik 35), heeft denk ik te maken met de doelgroep van de viva. In die therapiegroep was ik zelfs de jongste!
Aan de ene kant had ik zoiets van "ben ik er al zo jong ingetuind?" aan de andere kant denk ik nu dat het misschien maar goed is dat ik nu "al" burnout ben / was. Het afgelopen jaar heb ik al zoveel geleerd, er is echt merkbaar een veranderingsproces in werking gesteld.
Zoals Mmm al zei, ik werk aan mezelf en ik hoop er de rest van m'n leven profijt van te hebben (meer zelfvertrouwen, zelfwaardering, zelfontplooiing; doen wat ik leuk vind, de regie van mijn leven heel bewust zelf in handen nemen enz.) En dat voelt goed.
Nausicaa; wat leuk dat je dat boek; "niet durven, toch doen! aan het lezen bent!" Ik hoop dat je er veel aan hebt.
Eigenlijk geldt voor al dit soort dingen (bovenstaand boek, The Secret, haptonomie, dit toppic) dat iedereen eruitpikt waar ie op dat moment aan toe is / mee bezig is.
Grappig is wel dat er in veel van onze schrijfsels een rode draad van herkennig en ontwikkeling loopt.
Groeten!
wat zijn jullie produktief hier op dit forum ! Ik had weer heel wat bij te lezen. Het is teveel om overal op te reageren. Ik pik er even een paar dingen uit (heb zelfs wat aantekeningetjes op een kladje geschreven!)
Eranma; Wat een rot reactie van je collega had je ! Dat ze van mening is dat je een schop onder je kont nodig hebt, is natuurlijk tekenend voor het onbegrip dat ze heeft voor jouw situatie. Haar inlevingsvermogen zal nul komma nul zijn.
Van zo'n reactie zou ik ook helemaal van slag zijn. En helemaal toen ik nog in de ontkennigs/ acceptatie fase zat.
Van mensen die burnout raken is bekend dat dit vaak mensen zijn die heel ijverig en begaan met hun werk zijn. Ze luisteren niet naar waarschuwingssignalen van hun lichaam en gaan maar door en door. Tot het echt niet meer gaat. En als je eenmaal in die hele diepe valkuil bent gedonderd, en hard bezig bent om er weer uit te klauteren (met vallen en opstaan), dan is het natuurlijk verschrikkelijk als je zo'n opmerking (via, via) krijgt !
Ik ben benieuwd of je er bij deze collega toch nog op terug komt. Ik zou er denk ik wel wat van zeggen. Niet met het doel om haar tot inkeer te brengen (want dat is denk ik onbegonnen werk, zonde van je kostbare energie), maar wel voor om voor jezelf op te komen en je eigenwaarde een oppepper te geven.
Ik ben het trouwens met je eens dat het hebben van een burnout niet leeftijdsgebonden is, maar meer past bij bepaalde types. (oa wat ik hierboven al schreef; ijverig en empatisch) Dat een heel aantal in de twintig is (ik 35), heeft denk ik te maken met de doelgroep van de viva. In die therapiegroep was ik zelfs de jongste!
Aan de ene kant had ik zoiets van "ben ik er al zo jong ingetuind?" aan de andere kant denk ik nu dat het misschien maar goed is dat ik nu "al" burnout ben / was. Het afgelopen jaar heb ik al zoveel geleerd, er is echt merkbaar een veranderingsproces in werking gesteld.
Zoals Mmm al zei, ik werk aan mezelf en ik hoop er de rest van m'n leven profijt van te hebben (meer zelfvertrouwen, zelfwaardering, zelfontplooiing; doen wat ik leuk vind, de regie van mijn leven heel bewust zelf in handen nemen enz.) En dat voelt goed.
Nausicaa; wat leuk dat je dat boek; "niet durven, toch doen! aan het lezen bent!" Ik hoop dat je er veel aan hebt.
Eigenlijk geldt voor al dit soort dingen (bovenstaand boek, The Secret, haptonomie, dit toppic) dat iedereen eruitpikt waar ie op dat moment aan toe is / mee bezig is.
Grappig is wel dat er in veel van onze schrijfsels een rode draad van herkennig en ontwikkeling loopt.
Groeten!
maandag 1 oktober 2007 om 13:28
He Josje,
ik herken veel in jou hoor (ik denk allemaal wel hier). Ik zou inderdaad proberen om zoveel mogelijk af te zeggen. Dat is even niet leuk, maar je krijgt er waarschijnlijk wel rust in je hoofd voor terug. Ik ben bijvoorbeeld heel abrupt gestopt met volleybal. Dat vond ik echt niet leuk, wilde mijn team niet in de steek laten. Toch denk ik dat dat heel belangrijk was, want het leverde te veel stress op (ik moest er ook met de trein naar toe). Na een aantal maanden ging ik af en toe weer eens kijken, en sinds een paar weken doe ik gewoon weer mee. Ik snap dat je niet alles af kunt zeggen, maar misschien je muziekles wel? Sommige dingen kun je niet onderuit (eten, boodschappen, dochter verschonen), maar heel veel wel.
ik herken veel in jou hoor (ik denk allemaal wel hier). Ik zou inderdaad proberen om zoveel mogelijk af te zeggen. Dat is even niet leuk, maar je krijgt er waarschijnlijk wel rust in je hoofd voor terug. Ik ben bijvoorbeeld heel abrupt gestopt met volleybal. Dat vond ik echt niet leuk, wilde mijn team niet in de steek laten. Toch denk ik dat dat heel belangrijk was, want het leverde te veel stress op (ik moest er ook met de trein naar toe). Na een aantal maanden ging ik af en toe weer eens kijken, en sinds een paar weken doe ik gewoon weer mee. Ik snap dat je niet alles af kunt zeggen, maar misschien je muziekles wel? Sommige dingen kun je niet onderuit (eten, boodschappen, dochter verschonen), maar heel veel wel.
dinsdag 2 oktober 2007 om 13:42
hoi meiden,
weer eens een berichtje van mij! Ik volg jullie allemaal niet meer zo... op de een of andere manier heb ik er steeds minder behoefte aan. Omdat het voor mij de goede kant op gaat denk ik! Elke week voel ik me een stuk beter! Vanmorgen naar de huisarts geweest voor controle. Vertelde dat het goed ging en dat ik me lekker voel in mijn lijf etc. Dat het goed gaat met het opbouwen op het werk en balans thuis. De huisarts vond dit mooi om te horen en over 6 weken moet ik weer komen. Dan gaan we kijken of mijn basis stevig genoeg is om te gaan minderen met medicatie. Dan eerst b.v. om de dag een pilletje en dit dan weer een periode aankijken. Blijft de basis stevig en in balans dan weer minderen in b.v. 2 pilletjes in de week.... en zo gaat t nog verder. Totdat het moment komt dat ik het helemaal weer alleen aan kan!! Het enige bijwerking waar ik last nog van heb van de medicijnen is een te lage bloeddruk, maar dat was niet ernstig vertelde hij. Verder heb ik nergens meer last van! Geen hoofdpijn, moeiheid, lusteloosheid. Heerlijk is dat ! Tuurlijk ook welles eng hoor! Straks krijg ik weer een terugslag! Maar ik heb dit zelf in de hand! Moet me wel wat inhouden in het zoveel uurtjes beter melden op het werk. Heb de neiging dit te snel te doen, omdat het goed voelt. Nu zoek ik hier een tussenweg in, door een kleinere stap voor uit te doen ipv een grotere. Maar ja, het voelt zo goed en heb er steeds meer zin in!!
Nou meiden, ik volg jullie verhalen zo nu en dan en laat wel weer 's wat van me horen! (als jullie dat tenminste nog willen!!)
weer eens een berichtje van mij! Ik volg jullie allemaal niet meer zo... op de een of andere manier heb ik er steeds minder behoefte aan. Omdat het voor mij de goede kant op gaat denk ik! Elke week voel ik me een stuk beter! Vanmorgen naar de huisarts geweest voor controle. Vertelde dat het goed ging en dat ik me lekker voel in mijn lijf etc. Dat het goed gaat met het opbouwen op het werk en balans thuis. De huisarts vond dit mooi om te horen en over 6 weken moet ik weer komen. Dan gaan we kijken of mijn basis stevig genoeg is om te gaan minderen met medicatie. Dan eerst b.v. om de dag een pilletje en dit dan weer een periode aankijken. Blijft de basis stevig en in balans dan weer minderen in b.v. 2 pilletjes in de week.... en zo gaat t nog verder. Totdat het moment komt dat ik het helemaal weer alleen aan kan!! Het enige bijwerking waar ik last nog van heb van de medicijnen is een te lage bloeddruk, maar dat was niet ernstig vertelde hij. Verder heb ik nergens meer last van! Geen hoofdpijn, moeiheid, lusteloosheid. Heerlijk is dat ! Tuurlijk ook welles eng hoor! Straks krijg ik weer een terugslag! Maar ik heb dit zelf in de hand! Moet me wel wat inhouden in het zoveel uurtjes beter melden op het werk. Heb de neiging dit te snel te doen, omdat het goed voelt. Nu zoek ik hier een tussenweg in, door een kleinere stap voor uit te doen ipv een grotere. Maar ja, het voelt zo goed en heb er steeds meer zin in!!
Nou meiden, ik volg jullie verhalen zo nu en dan en laat wel weer 's wat van me horen! (als jullie dat tenminste nog willen!!)
dinsdag 2 oktober 2007 om 15:32
Goh, we zijn inderdaad erg productief bezig hoor!
Fijn Ak dat het zo lekker gaat, super voor je!
Een van jullie schreef over te veel achter elkaar doen. ik denk dat dat een valkuil van veel mensen is. het hoort ook een beetje bij deze tijd. Ik probeer daar wel beter mee om te gaan maar soms blijkt achteraf dat ik toch nog ff iets te veel heb gedaan. het kan ook zo per dag verschillen.
Ik had volgens mij al geschreven dat ik over hete kolen had gelopen en een pijl met mijn keel had gebroken?!
Ik dacht, als ik dat kan, dan kan ik ook een gesprek met mijn directie voeren. Ik voelde me beren sterk. Ze reageerde zoals ik verwacht had. Eerst ontkennen, dan afzwakken, dan een draai er aan geven en daarna een heel verhaal over hoe ze ooit zelf is ziek geweest. ik heb mijn zegje heel rustig gedaan en moest eigenlijk in mezelf lachen om haar voorspelbaarheid.Ik heb de rest van de ochtend lopen stralen, voelde me echt heel erg sterk! Power to the burnies!!!!
Fijn Ak dat het zo lekker gaat, super voor je!
Een van jullie schreef over te veel achter elkaar doen. ik denk dat dat een valkuil van veel mensen is. het hoort ook een beetje bij deze tijd. Ik probeer daar wel beter mee om te gaan maar soms blijkt achteraf dat ik toch nog ff iets te veel heb gedaan. het kan ook zo per dag verschillen.
Ik had volgens mij al geschreven dat ik over hete kolen had gelopen en een pijl met mijn keel had gebroken?!
Ik dacht, als ik dat kan, dan kan ik ook een gesprek met mijn directie voeren. Ik voelde me beren sterk. Ze reageerde zoals ik verwacht had. Eerst ontkennen, dan afzwakken, dan een draai er aan geven en daarna een heel verhaal over hoe ze ooit zelf is ziek geweest. ik heb mijn zegje heel rustig gedaan en moest eigenlijk in mezelf lachen om haar voorspelbaarheid.Ik heb de rest van de ochtend lopen stralen, voelde me echt heel erg sterk! Power to the burnies!!!!
dinsdag 2 oktober 2007 om 20:22
Eranma, wat goed van je zeg!! Wauw, dat je je directrice aankon, girlpowerrr!
Met mij gaat het re-de-lijk. Ik kan wel werken, maar ben echt uitgeput aan het eind van de dag. verder merk ik dat ik met name 'leegloop' als ik met collega's ben, want dan 'moet' ik zoveel mogelijk meebabbelen en vrolijk doen. Hoewel ik dat al wat meer probeer te laten is dat wel moeiljik. Ik heb het imago van vrolijke, spontane meid, terwijl dat voor een deel gewoon show is, een rol als het ware. Ik gedraag me echter mijn hele leven al zo. Feit dat het me zo ontzettend vermoeit is wel een grote les voor me, bljkbaar is het dus geen natuurlijk gedrag voor me.
Vorige week wel op solligesprek geweest, pff wat een zenuwen. Tis best goed gegaan, was ook trots dat ik geweest was, maar denk niet dat ik het geworden ben (dat denk ik altijd, onzekerheid...). Maar zelfs dat is neit zo erg, want tis slecht betaald haha, dus geen man overboord dan.
een doel hebben in je leven dat zorgt idd voor kracht. Dan heb je iets om voor te gaan. Ben er nog niet uit, maar vind het ook wel weer goed da tik nu bewuster leef dan voorheen. Dat zullen jullie wel herkennen.
Oh ja, mijn moeder aan de lijn. Ze zei: hop, schouders eronder, niet in het verleden blijven hangen (toen ik zei dat ik nog met onverwerkte spanningen van verbroken relatie/werkloos enz zat van twee jr terug), het leven gaat door. Allemaal die cliches die me zo frustreren, want ik blijf neit in het verleden hangen, ik constateer alleen dat ik nog veel onverwerkte emoties heb die me nu, nu er andere spanningen spelen, net te veel worden. Maar dat zullen jullie ook wel herkennen die reacties. Ze zijn goedbedoeld, maar grrrrrrrrr niet eh..handig.
Ak: supergoed van je dat je zo sterk bent geworden, ga vooral zo door!
Alle meiden: knuffel en sterkte!
Liefs, Mie
Met mij gaat het re-de-lijk. Ik kan wel werken, maar ben echt uitgeput aan het eind van de dag. verder merk ik dat ik met name 'leegloop' als ik met collega's ben, want dan 'moet' ik zoveel mogelijk meebabbelen en vrolijk doen. Hoewel ik dat al wat meer probeer te laten is dat wel moeiljik. Ik heb het imago van vrolijke, spontane meid, terwijl dat voor een deel gewoon show is, een rol als het ware. Ik gedraag me echter mijn hele leven al zo. Feit dat het me zo ontzettend vermoeit is wel een grote les voor me, bljkbaar is het dus geen natuurlijk gedrag voor me.
Vorige week wel op solligesprek geweest, pff wat een zenuwen. Tis best goed gegaan, was ook trots dat ik geweest was, maar denk niet dat ik het geworden ben (dat denk ik altijd, onzekerheid...). Maar zelfs dat is neit zo erg, want tis slecht betaald haha, dus geen man overboord dan.
een doel hebben in je leven dat zorgt idd voor kracht. Dan heb je iets om voor te gaan. Ben er nog niet uit, maar vind het ook wel weer goed da tik nu bewuster leef dan voorheen. Dat zullen jullie wel herkennen.
Oh ja, mijn moeder aan de lijn. Ze zei: hop, schouders eronder, niet in het verleden blijven hangen (toen ik zei dat ik nog met onverwerkte spanningen van verbroken relatie/werkloos enz zat van twee jr terug), het leven gaat door. Allemaal die cliches die me zo frustreren, want ik blijf neit in het verleden hangen, ik constateer alleen dat ik nog veel onverwerkte emoties heb die me nu, nu er andere spanningen spelen, net te veel worden. Maar dat zullen jullie ook wel herkennen die reacties. Ze zijn goedbedoeld, maar grrrrrrrrr niet eh..handig.
Ak: supergoed van je dat je zo sterk bent geworden, ga vooral zo door!
Alle meiden: knuffel en sterkte!
Liefs, Mie
dinsdag 2 oktober 2007 om 21:27
He Mie,
tja, je moeder bedoelt het vast goed, maar dat is niet wat je echt nodig hebt he... Misschien moet je het anders verwoorden naar haar toe. Niet 'ik heb last van spanningen uit het verleden', maar 'alles wat er gebeurd is, heeft zoveel energie gekost dat ik nu volledig uitgeput ben'. Dat is op zich hetzelfde, maar dan trek je het meer naar het nu. Waarschijnlijk doe je dat in je herstel toch al. Wat er is gebeurd, kun je niet meer veranderen. Je kunt nu alleen zorgen dat je nu de kans krijgt om uit te rusten van al die dingen, en ervan leren voor de toekomst.
En ik weet niet hoeveel je terug gelezen hebt, maar heel veel mensen hier (inclusief mezelf) hadden heel veel spanningen, thuis/op het werk, en juist toen het iets rustiger werd, stortten we in. Bij jou klinkt het een beetje hetzelfde. Je hebt dus juist heel lang 'de schouders eronder gezet', en met zoveel enthousiasme dat het je uitgeput heeft (lichamelijk, geestelijk of allebei).
Eranma: Go Girl! Leuk is dat he, als de baas groot begint, maar uiteindelijk toch moet inbinden. Mijn baas lijkt nog steeds een beetje bang voor me, dus dat gaat goed. Komt mij ook wel handig uit, want ik moet nog enorm veel doen tot 1 janurai, en ik heb nu nog maar een contract voor 10 uur per week. Dan heb ik dus geen tijd voor dingen die ik 'even' voor haar moet doen....
tja, je moeder bedoelt het vast goed, maar dat is niet wat je echt nodig hebt he... Misschien moet je het anders verwoorden naar haar toe. Niet 'ik heb last van spanningen uit het verleden', maar 'alles wat er gebeurd is, heeft zoveel energie gekost dat ik nu volledig uitgeput ben'. Dat is op zich hetzelfde, maar dan trek je het meer naar het nu. Waarschijnlijk doe je dat in je herstel toch al. Wat er is gebeurd, kun je niet meer veranderen. Je kunt nu alleen zorgen dat je nu de kans krijgt om uit te rusten van al die dingen, en ervan leren voor de toekomst.
En ik weet niet hoeveel je terug gelezen hebt, maar heel veel mensen hier (inclusief mezelf) hadden heel veel spanningen, thuis/op het werk, en juist toen het iets rustiger werd, stortten we in. Bij jou klinkt het een beetje hetzelfde. Je hebt dus juist heel lang 'de schouders eronder gezet', en met zoveel enthousiasme dat het je uitgeput heeft (lichamelijk, geestelijk of allebei).
Eranma: Go Girl! Leuk is dat he, als de baas groot begint, maar uiteindelijk toch moet inbinden. Mijn baas lijkt nog steeds een beetje bang voor me, dus dat gaat goed. Komt mij ook wel handig uit, want ik moet nog enorm veel doen tot 1 janurai, en ik heb nu nog maar een contract voor 10 uur per week. Dan heb ik dus geen tijd voor dingen die ik 'even' voor haar moet doen....
dinsdag 2 oktober 2007 om 22:29
Ha, herkenbaar. Ik stortte ook in toen ik eindelijk was waar ik zijn wilde in het leven. Al die jaren vechten en ploeteren en toen was ik afgelopen mei eigenlijk heel gelukkig met wat ik bereikt had, echt een gevoel van harmonie, en toen was het op.
En ouders die het niet snappen....zéker als het gaat om hun invloed in het geheel...ook zo herkenbaar. Denken dat het wel over is na een paar nachten goed slapen. Mijn ouders kunnen zich nog wel redelijk inleven maar ik hoor het vaak om me heen hoor. Dat onbegrip kost ook energie dus moet je dat eigenlijk naast je neer kunnen leggen. Moeilijk he?
Eranma, goe hoor, dat je het hebt uitgesproken. Echt knap. Moet je wel tegenop hebben gezien, maar dapper dat je het toch gedaan hebt.
Ik heb een erg goede dag gehad. Best veel gedaan en toch niet het gevoel dat het zich morgen gaat wreken. wie weet.... : )
Lekker erop uit geweest op de fiets om allerlei kleine klusjes te doen voor mensen (die me erg dierbaar zijn dus ik heb deze keer gewoon 'ja' gezegd toen ze me vroegen iets te doen) en dat gaf wel voldoening, eens iets terug te kunnen doen voor de hulp en steun die ik heb gekregen.
En ouders die het niet snappen....zéker als het gaat om hun invloed in het geheel...ook zo herkenbaar. Denken dat het wel over is na een paar nachten goed slapen. Mijn ouders kunnen zich nog wel redelijk inleven maar ik hoor het vaak om me heen hoor. Dat onbegrip kost ook energie dus moet je dat eigenlijk naast je neer kunnen leggen. Moeilijk he?
Eranma, goe hoor, dat je het hebt uitgesproken. Echt knap. Moet je wel tegenop hebben gezien, maar dapper dat je het toch gedaan hebt.
Ik heb een erg goede dag gehad. Best veel gedaan en toch niet het gevoel dat het zich morgen gaat wreken. wie weet.... : )
Lekker erop uit geweest op de fiets om allerlei kleine klusjes te doen voor mensen (die me erg dierbaar zijn dus ik heb deze keer gewoon 'ja' gezegd toen ze me vroegen iets te doen) en dat gaf wel voldoening, eens iets terug te kunnen doen voor de hulp en steun die ik heb gekregen.
woensdag 3 oktober 2007 om 12:41
herkenbare dingen lees ik weer hier! Ik had ook na lang knokken eigenlijk alles heel goed voor elkaar..en was daar ook heel trots op! en toen stortte ik in...dat is dus blijkbaar iets wat gebruikelijk is!
net heb ik weer therapie gehad...heel erg confroterend vandaag. Ik wil zo graag 'beter' worden, gewoon mijn leven weer oppakken, maar ook daar werd me verteld dat ik nog veel te hard bezig ben met vechten...en dat het tijd kost..veel tijd. Natuurlijk wil ik weer veel te snel, maar ja niemand wil zich rot voelen natuurlijk .
AK: super dat het zo goed gaat!hoe lang ben jij 'onderweg' geweest?
net heb ik weer therapie gehad...heel erg confroterend vandaag. Ik wil zo graag 'beter' worden, gewoon mijn leven weer oppakken, maar ook daar werd me verteld dat ik nog veel te hard bezig ben met vechten...en dat het tijd kost..veel tijd. Natuurlijk wil ik weer veel te snel, maar ja niemand wil zich rot voelen natuurlijk .
AK: super dat het zo goed gaat!hoe lang ben jij 'onderweg' geweest?
woensdag 3 oktober 2007 om 18:01
woensdag 3 oktober 2007 om 18:23
Zwaantje,
hoe vaak ik niet tegen de psych/dokter heb gezegd: ja maar, het gaat zo langzaam.... Blijkbaar is dat soms gewoon nodig, en ook langzame vooruitgang is vooruitgang. De meeste burnies denken met een week of wat wel weer beter te zijn. Heel soms is dat ook zo, maar in de meeste gevallen, en zeker als het al jaren aan het opbouwen is, duurt het veel langer. Dat wil niet zeggen dat je je al die tijd rot voelt hoor. Inderdaad is acceptatie een groot goed. Als je eenmaal echt accepteert dat het even niet zo goed met je gaat, vraag je ook minder van jezelf, en dan kun je beter herstellen. En gek genoeg ga je dan gewoon genieten van kleinere dingen. Ik reisde altijd heel veel, en dan ging niet meer. Eerst vind je dat heel vervelend, want je wil zo graag (mijn vriend woont ook nog eens in het buitenland). Maar na een tijdje ga je het lekker vinden om thuis rond te rommelen. Ik ben zelfs niet op vakantie geweest, en ik vond het heerlijk om tuis te zijn en niks te hoeven, zelfs geen koffer inpakken, bedenken waar ik moest gaan eten enzo.
Hoe je dat doet? Tja, meestal komt het vanzelf omdat je merkt dat het anders niet gaat. Misschien jezelf toch maar even dwingen wat rustiger aan te doen?
hoe vaak ik niet tegen de psych/dokter heb gezegd: ja maar, het gaat zo langzaam.... Blijkbaar is dat soms gewoon nodig, en ook langzame vooruitgang is vooruitgang. De meeste burnies denken met een week of wat wel weer beter te zijn. Heel soms is dat ook zo, maar in de meeste gevallen, en zeker als het al jaren aan het opbouwen is, duurt het veel langer. Dat wil niet zeggen dat je je al die tijd rot voelt hoor. Inderdaad is acceptatie een groot goed. Als je eenmaal echt accepteert dat het even niet zo goed met je gaat, vraag je ook minder van jezelf, en dan kun je beter herstellen. En gek genoeg ga je dan gewoon genieten van kleinere dingen. Ik reisde altijd heel veel, en dan ging niet meer. Eerst vind je dat heel vervelend, want je wil zo graag (mijn vriend woont ook nog eens in het buitenland). Maar na een tijdje ga je het lekker vinden om thuis rond te rommelen. Ik ben zelfs niet op vakantie geweest, en ik vond het heerlijk om tuis te zijn en niks te hoeven, zelfs geen koffer inpakken, bedenken waar ik moest gaan eten enzo.
Hoe je dat doet? Tja, meestal komt het vanzelf omdat je merkt dat het anders niet gaat. Misschien jezelf toch maar even dwingen wat rustiger aan te doen?
woensdag 3 oktober 2007 om 22:27
hey nausicaa, bedankt voor je tips!
Ik ben nu bezig met dingetjes doen die ik leuk vind ( ook al voelt het natuurlijk even niet zo goed als 'normaal') vandaag bijvoorbeeld lekker gezwommen.Hopelijk draagt dit bij aan mijn herstel, door langzaamaan ook weer wat leuke dingen op te gaan pakken.
Ik las op een andere pijler trouwens iets heel herkenbaars..dat je na 5 maanden zo moe was van het vechten en medicijnen hebt geprobeerd ( en daar geloof ik ook erg van bent opgeknapt!) ik ben nu 6 maanden aan het knokken en denk af en toe ook weleens: waar ben ik mee bezig, doe ik hier wel goed aan? jouw verhaal doet me dan weer twijfelen of ik het ook moet gaan proberen.
Ik ben nu bezig met dingetjes doen die ik leuk vind ( ook al voelt het natuurlijk even niet zo goed als 'normaal') vandaag bijvoorbeeld lekker gezwommen.Hopelijk draagt dit bij aan mijn herstel, door langzaamaan ook weer wat leuke dingen op te gaan pakken.
Ik las op een andere pijler trouwens iets heel herkenbaars..dat je na 5 maanden zo moe was van het vechten en medicijnen hebt geprobeerd ( en daar geloof ik ook erg van bent opgeknapt!) ik ben nu 6 maanden aan het knokken en denk af en toe ook weleens: waar ben ik mee bezig, doe ik hier wel goed aan? jouw verhaal doet me dan weer twijfelen of ik het ook moet gaan proberen.
donderdag 4 oktober 2007 om 08:54
quote:zwaantje8 schreef op 03 oktober 2007 @ 12:41:
herkenbare dingen lees ik weer hier! Ik had ook na lang knokken eigenlijk alles heel goed voor elkaar..en was daar ook heel trots op! en toen stortte ik in...dat is dus blijkbaar iets wat gebruikelijk is!
net heb ik weer therapie gehad...heel erg confroterend vandaag. Ik wil zo graag 'beter' worden, gewoon mijn leven weer oppakken, maar ook daar werd me verteld dat ik nog veel te hard bezig ben met vechten...en dat het tijd kost..veel tijd. Natuurlijk wil ik weer veel te snel, maar ja niemand wil zich rot voelen natuurlijk .
AK: super dat het zo goed gaat!hoe lang ben jij 'onderweg' geweest?
Zwaantje: dit verhaal is zo herkenbaar. ik heb dat ook. dat ergens in je lijf iemand nog aan het vechten is tegen jou. dat je weer snel beter wil zijn maar dat dat gewoon niet lukt en tijd nodig heeft.
zo zat ik ook maandag bij de psycholoog. en maar te huilen omdathet zondag niet ging. en inderdaad je wilt je niet rot voelen.
we komen er wel.
herkenbare dingen lees ik weer hier! Ik had ook na lang knokken eigenlijk alles heel goed voor elkaar..en was daar ook heel trots op! en toen stortte ik in...dat is dus blijkbaar iets wat gebruikelijk is!
net heb ik weer therapie gehad...heel erg confroterend vandaag. Ik wil zo graag 'beter' worden, gewoon mijn leven weer oppakken, maar ook daar werd me verteld dat ik nog veel te hard bezig ben met vechten...en dat het tijd kost..veel tijd. Natuurlijk wil ik weer veel te snel, maar ja niemand wil zich rot voelen natuurlijk .
AK: super dat het zo goed gaat!hoe lang ben jij 'onderweg' geweest?
Zwaantje: dit verhaal is zo herkenbaar. ik heb dat ook. dat ergens in je lijf iemand nog aan het vechten is tegen jou. dat je weer snel beter wil zijn maar dat dat gewoon niet lukt en tijd nodig heeft.
zo zat ik ook maandag bij de psycholoog. en maar te huilen omdathet zondag niet ging. en inderdaad je wilt je niet rot voelen.
we komen er wel.
donderdag 4 oktober 2007 om 11:18
inderdaad chefke, fijn om te lezen dat je het herkent!volgens mij is dat ook typisch burn-out..wel willen maar niet kunnen. Ik huil ook wat af, pfffft. Heb nog steeds regematig een fikse huilbui.
Herkennen jullie ook dat dingen die je normaal gesproken heel leuk vind je nu niet meer kunnen schelen? Ik ben bijvoorbeeld een grote muziekliefhebber en was ook altijd met mode bezig, maar het is net of ik daar nu niet bij kan komen, alsof er een deurtje tussenzit wat niet open wil. Ik vind dat best frustrerend omdat ik die dingen als 'typisch zwaantje' beschouw en dan is het heel leeg als het er ineens niet meer is.
Herkennen jullie ook dat dingen die je normaal gesproken heel leuk vind je nu niet meer kunnen schelen? Ik ben bijvoorbeeld een grote muziekliefhebber en was ook altijd met mode bezig, maar het is net of ik daar nu niet bij kan komen, alsof er een deurtje tussenzit wat niet open wil. Ik vind dat best frustrerend omdat ik die dingen als 'typisch zwaantje' beschouw en dan is het heel leeg als het er ineens niet meer is.
donderdag 4 oktober 2007 om 14:31
Ach je, dat hulen is ook heel herkenbaar en heel graag nu beter willen zijn ook. Maar het blijft met ups en downs gaan.Ik heb nu weer een dipperiode achter me liggen en het lijkt wel of je dan weer, misschien door de dips, een grote stap voorwaards kan maken.
Gister was ik bij de hapto. we praten heel veel en hij helpt me mijn gevoel onder woorden te brengen, hij maakt me bewust van mijn eigen gedachten.
Gisteren oa over een collega gepraat. Die collega heeft mij in het verleden behoorlijk onheus bejegend, is ook nog eens vele jaren jonger dan ik en dat in combi met een zwakke directie, was dat zeer onprettig voor mij. Ik heb mezelf laten ondersneeuwen door haar, ik had daar zelf ook een bijdrage in.
nu herken ik bij haargedrag wat ik zelf ook heb gedaan. Ze zit nu niet lekker in haar vel en trekt zich terug. ik zie en herken het maar had zo iets: eigen schuld dikke bult. Mijn eigenwrok naar haar zat me in de weg. maar helemaal lekker voelde ik me er ook niet bij. Door gesprek met de hapto realiseerde ik me dat ik bij mezelf moest blijven. In wrok blijven kost energie. Ik ben met haar een gesprek aangegaan over wat haar dwars zat en ze stortte haar hart bij mij uit. het gaf me daarna een goed gevoel. Ik was positief bezig en het gaf me een goed gevoel. Ik ga ook proberen meer trouw aan mezelf te blijven. Ik hield vroeger vaak mijn mond als me iets dwars zat en dat gaat van binnen vreten en je lost er ook nog eens niks mee op.
Duzzzz....ik moet goed naar mezelf luisteren, naar mijn onderbuik, want die zegt wel wat bij me past of niet. wat een ander er ook van mag denken.
Tjee..ik kan zulke heldere momenten hebben maar soms ben ik het ook helemaal kwijt hoor!
Gister was ik bij de hapto. we praten heel veel en hij helpt me mijn gevoel onder woorden te brengen, hij maakt me bewust van mijn eigen gedachten.
Gisteren oa over een collega gepraat. Die collega heeft mij in het verleden behoorlijk onheus bejegend, is ook nog eens vele jaren jonger dan ik en dat in combi met een zwakke directie, was dat zeer onprettig voor mij. Ik heb mezelf laten ondersneeuwen door haar, ik had daar zelf ook een bijdrage in.
nu herken ik bij haargedrag wat ik zelf ook heb gedaan. Ze zit nu niet lekker in haar vel en trekt zich terug. ik zie en herken het maar had zo iets: eigen schuld dikke bult. Mijn eigenwrok naar haar zat me in de weg. maar helemaal lekker voelde ik me er ook niet bij. Door gesprek met de hapto realiseerde ik me dat ik bij mezelf moest blijven. In wrok blijven kost energie. Ik ben met haar een gesprek aangegaan over wat haar dwars zat en ze stortte haar hart bij mij uit. het gaf me daarna een goed gevoel. Ik was positief bezig en het gaf me een goed gevoel. Ik ga ook proberen meer trouw aan mezelf te blijven. Ik hield vroeger vaak mijn mond als me iets dwars zat en dat gaat van binnen vreten en je lost er ook nog eens niks mee op.
Duzzzz....ik moet goed naar mezelf luisteren, naar mijn onderbuik, want die zegt wel wat bij me past of niet. wat een ander er ook van mag denken.
Tjee..ik kan zulke heldere momenten hebben maar soms ben ik het ook helemaal kwijt hoor!
vrijdag 5 oktober 2007 om 13:33
He Eranma,
goed dat je dat gesprek aan bent gegaan. Dat is inderdaad iets waar ik ook niet zo goed in ben, hoewel ik van de week ook voor het eerst duidelijk aan mijn leidinggevende heb laten merken dat ik ergens niet zo blij mee was. Dat vond ie overigens niet zo leuk, maar dat is mijn probleem niet....
Ik zit even een klein beetje in een dip. Ik heb het echt waanzinnig druk op mijn werk, en dat kan ik eigenlijk nog niet hebben. Normaal fulltime gaat wel, maar dit niet. Ik weet alleen ook niet zo goed wat ik daaraan moet doen, want mijn werk moet wel af, en niemand anders kan het doen (voor de nieuwelingen: ik ben mijn proefschrift aan het afronden, en krijg al bijna geen geld meer, dus ik moet echt binnenkort wat anders vinden). Waarschijnlijk kan ik nu het beste zorgen dat ik voldoende rust krijg, maar het is zo moeilijk om niet te denken aan wat ik dan in januari moet....
goed dat je dat gesprek aan bent gegaan. Dat is inderdaad iets waar ik ook niet zo goed in ben, hoewel ik van de week ook voor het eerst duidelijk aan mijn leidinggevende heb laten merken dat ik ergens niet zo blij mee was. Dat vond ie overigens niet zo leuk, maar dat is mijn probleem niet....
Ik zit even een klein beetje in een dip. Ik heb het echt waanzinnig druk op mijn werk, en dat kan ik eigenlijk nog niet hebben. Normaal fulltime gaat wel, maar dit niet. Ik weet alleen ook niet zo goed wat ik daaraan moet doen, want mijn werk moet wel af, en niemand anders kan het doen (voor de nieuwelingen: ik ben mijn proefschrift aan het afronden, en krijg al bijna geen geld meer, dus ik moet echt binnenkort wat anders vinden). Waarschijnlijk kan ik nu het beste zorgen dat ik voldoende rust krijg, maar het is zo moeilijk om niet te denken aan wat ik dan in januari moet....
vrijdag 5 oktober 2007 om 17:41
He nausica, eigenlijk schrijf je het zelf al in je stukje. je hebt het waanzinnig druk en kan dat eigenlijk er nog niet bij hebben. Als het echt niet anders kan moet je kijken waar je op je "vrije"momenten energie kan sparen. Bij mij scheelt het wanneer ik dus geen afspraken maak met vriendinnen of familie.
Werk "moet", al het andere mag.Probeer buiten het werk je energie bij te tanken. Op tijd naar bed, geen afspraken, gezond eten etc. Goed voor jezelf zorgen dus want anders maak je misschien een aantal stappen weer achteruit.
Ik werk nog niet fulltime maar had wel iets op me genomen want erg veel energie koste, de afgelopen twee weken. Vandaag was d-day.
Ik was dus ook meteen erg verkouden, slap en had hoofdpijn en keelpijn. Ik heb in dit project te veel energie gestopt maar goed, het ligt nu achter me. Komende tijd doe ik even niet meer dit soort dingen.
Werk "moet", al het andere mag.Probeer buiten het werk je energie bij te tanken. Op tijd naar bed, geen afspraken, gezond eten etc. Goed voor jezelf zorgen dus want anders maak je misschien een aantal stappen weer achteruit.
Ik werk nog niet fulltime maar had wel iets op me genomen want erg veel energie koste, de afgelopen twee weken. Vandaag was d-day.
Ik was dus ook meteen erg verkouden, slap en had hoofdpijn en keelpijn. Ik heb in dit project te veel energie gestopt maar goed, het ligt nu achter me. Komende tijd doe ik even niet meer dit soort dingen.
