Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
maandag 3 maart 2008 om 10:45
hee dames,
Zo te lezen hebben jullie het ook niet aldoor even goed....Zo ook hier. Ik merk dat ik heel erg gevoelig ben voor stemmingen. Door jullie nare gevoelens werd ik ook weer wat minder blij (en door mezelf natuurlijk).
Het gaat hier af en aan. Vorige week het ene moment prima, het andere moment helemaal kapot en toch ook weer een paar keer aan jankaanval.
Afgelopen weekend mijn verjaardag gevierd (jaja, ook al 27) en dat was wel leuk. Nu heb ik alleen zo'n koppijn en ben zo ontzettend moe...!
Baal van mijn ex, die ik de mogelijkheid had gegeven om op te schrijven wat hij dacht/voelde/wat hij dacht dat er fout gegaan was. Na 2x gevraagd te hebben of het er al aankwam heb ik gisteren mijn frustraties geuit. Hij is dus nog steeds aan het uitstellen en doet niks uit zichzelf. Is weer een behoorlijke domper. Hij heeft nu gezegd dat hij het woensdag klaar heeft, maar ik baal er al weer van dat ik wéér degene moest zijn die hem erop moest wijzen.
Zometeen weer naar het werk, waar ik de discussie over declaratie van reiskosten wederom aan moet gaan. Ook hebben ze in de brief van de arbo even een regel toegevoegd: .."met leidinggevende bekijken hoe deze bezoeken uitgebreid kunnen worden". Dat is niet afgesproken met de Arbo!
Verder heeft de eerste van de 'vaste kern' ontslag genomen, dus er volgt straks wel een invasie. Altijd fijn, de chaos die dan ontstaat (waarin ik dan terug moet komen).
Grrrr. Ik baal, het lukt niet, mijn hoofd doet zeer en ik heb zin om de schreeuwen. Zo. Dat is eruit.
Sorry, jullie bui van vorige week heb ik nu. Is vast over een paar dagen wel weer goed. Dan reageer ik even.
groetjes,
mieke
Zo te lezen hebben jullie het ook niet aldoor even goed....Zo ook hier. Ik merk dat ik heel erg gevoelig ben voor stemmingen. Door jullie nare gevoelens werd ik ook weer wat minder blij (en door mezelf natuurlijk).
Het gaat hier af en aan. Vorige week het ene moment prima, het andere moment helemaal kapot en toch ook weer een paar keer aan jankaanval.
Afgelopen weekend mijn verjaardag gevierd (jaja, ook al 27) en dat was wel leuk. Nu heb ik alleen zo'n koppijn en ben zo ontzettend moe...!
Baal van mijn ex, die ik de mogelijkheid had gegeven om op te schrijven wat hij dacht/voelde/wat hij dacht dat er fout gegaan was. Na 2x gevraagd te hebben of het er al aankwam heb ik gisteren mijn frustraties geuit. Hij is dus nog steeds aan het uitstellen en doet niks uit zichzelf. Is weer een behoorlijke domper. Hij heeft nu gezegd dat hij het woensdag klaar heeft, maar ik baal er al weer van dat ik wéér degene moest zijn die hem erop moest wijzen.
Zometeen weer naar het werk, waar ik de discussie over declaratie van reiskosten wederom aan moet gaan. Ook hebben ze in de brief van de arbo even een regel toegevoegd: .."met leidinggevende bekijken hoe deze bezoeken uitgebreid kunnen worden". Dat is niet afgesproken met de Arbo!
Verder heeft de eerste van de 'vaste kern' ontslag genomen, dus er volgt straks wel een invasie. Altijd fijn, de chaos die dan ontstaat (waarin ik dan terug moet komen).
Grrrr. Ik baal, het lukt niet, mijn hoofd doet zeer en ik heb zin om de schreeuwen. Zo. Dat is eruit.
Sorry, jullie bui van vorige week heb ik nu. Is vast over een paar dagen wel weer goed. Dan reageer ik even.
groetjes,
mieke
dinsdag 4 maart 2008 om 09:54
Dag allemaal,
Eranma, wat ontzettend vervelend dat je nu wéér iemand moet inwerken! Wat is daar toch steeds de reden voor dat die invallers weggaan? Ligt dat aan je werkgever, maw, sturen zij de invallers weg, of ligt het eraan dat de invallers zelf opstappen? In het eerste geval lijkt het me van de werkgever niet echt verstandig, want zo duurt het voor jou nog veel langer om er weer helemaal bovenop te komen. Ontzettend rot vooral voor jou, maar ook wel voor de werkgever, lijkt me. In het tweede geval: is het dan niet mogelijk dat de invaller, die weggaat, de nieuwe invaller inwerkt? Hoe was je gesprek vandaag?
Wel fijn dat je vakantie op zich wel fijn was. Dat het aan het einde van de vakantie lichamelijk niet meer zo goed ging, ligt er denk ik aan dat je toen voelde dat het er bijna opzat en dat weer "terug" moest, weer naar werk, waar je natuurlijk erg tegenop zag/ziet ivm dat opnieuw inwerken.
Ik kan me voorstellen dat het je een goed/rustig gevoel gaf toen je bedacht dat het hyperventileren "door jezelf" komt en je er dus ook zelf wat aan kunt doen. Ik denk niet dat dat gek is, wat je beschrijft over die controle. Volgens mij zijn de meeste, zo niet alle burnies redelijk gefocused op controlle over alles en vinden het lastig om die uit handen te geven, wat bij een bo natuurlijk wel gebeurt. Als je dan iets tegenkomt, waar je wél controlle over kunt hebben, geeft dat denk ik een goed gevoel.
Mieke, hoe ging jouw gesprek gisteren? Ik vind het zooo herkenbaar, het ene moment je goed voelen, het andere moment helemaal kapot zijn. Ik heb precies hetzelfde. Ik merk dat als ik me maar bezig hou, ik geen tijd heb om na te denken en te piekeren. Zodra ik weer "tijd over" heb, gaat het mis. Dan probeer ik me te dwingen om iets te gaan doen en de negatieve gedachtes weg te stoppen.
Dit weekend had ik ontzettend veel gepland, om maar bezig te zijn. Gisteren voor het eerst 4 uur gewerkt ipv 3 uur en dat ging goed, heb me er helemaal op gestort en werd verder redelijk met rust gelaten, dus da was wel ok. 's middags ook het eea te doen, dus alles prima. Vandaag daarentegen eigenlijk niks te doen. Zit thuis, geen plannen (behalve vanavond, maar da's pas erg laat) en ik voel me alweer afglijden naar de negatieve gedachtes en eenzame gevoelens. Heel frustrerend. Verder gaan mijn ouders vandaag op vakantie. Bijna 2 weken. En daar kijk ik erg tegenop. Ik heb de laatste tijd ongeveer 2x per dag contact met mijn moeder en zij steunt en helpt mij daarmee ontzettend. Dat moet ik dus nu 2 weken gaan missen. Ik heb op zich wel het eea gepland en zo, maar ik blijf er tegenop kijken...
Sterkte allemaal weer ik ga nu eens proberen om mezelf af leiden
Liefs, Jooles
Eranma, wat ontzettend vervelend dat je nu wéér iemand moet inwerken! Wat is daar toch steeds de reden voor dat die invallers weggaan? Ligt dat aan je werkgever, maw, sturen zij de invallers weg, of ligt het eraan dat de invallers zelf opstappen? In het eerste geval lijkt het me van de werkgever niet echt verstandig, want zo duurt het voor jou nog veel langer om er weer helemaal bovenop te komen. Ontzettend rot vooral voor jou, maar ook wel voor de werkgever, lijkt me. In het tweede geval: is het dan niet mogelijk dat de invaller, die weggaat, de nieuwe invaller inwerkt? Hoe was je gesprek vandaag?
Wel fijn dat je vakantie op zich wel fijn was. Dat het aan het einde van de vakantie lichamelijk niet meer zo goed ging, ligt er denk ik aan dat je toen voelde dat het er bijna opzat en dat weer "terug" moest, weer naar werk, waar je natuurlijk erg tegenop zag/ziet ivm dat opnieuw inwerken.
Ik kan me voorstellen dat het je een goed/rustig gevoel gaf toen je bedacht dat het hyperventileren "door jezelf" komt en je er dus ook zelf wat aan kunt doen. Ik denk niet dat dat gek is, wat je beschrijft over die controle. Volgens mij zijn de meeste, zo niet alle burnies redelijk gefocused op controlle over alles en vinden het lastig om die uit handen te geven, wat bij een bo natuurlijk wel gebeurt. Als je dan iets tegenkomt, waar je wél controlle over kunt hebben, geeft dat denk ik een goed gevoel.
Mieke, hoe ging jouw gesprek gisteren? Ik vind het zooo herkenbaar, het ene moment je goed voelen, het andere moment helemaal kapot zijn. Ik heb precies hetzelfde. Ik merk dat als ik me maar bezig hou, ik geen tijd heb om na te denken en te piekeren. Zodra ik weer "tijd over" heb, gaat het mis. Dan probeer ik me te dwingen om iets te gaan doen en de negatieve gedachtes weg te stoppen.
Dit weekend had ik ontzettend veel gepland, om maar bezig te zijn. Gisteren voor het eerst 4 uur gewerkt ipv 3 uur en dat ging goed, heb me er helemaal op gestort en werd verder redelijk met rust gelaten, dus da was wel ok. 's middags ook het eea te doen, dus alles prima. Vandaag daarentegen eigenlijk niks te doen. Zit thuis, geen plannen (behalve vanavond, maar da's pas erg laat) en ik voel me alweer afglijden naar de negatieve gedachtes en eenzame gevoelens. Heel frustrerend. Verder gaan mijn ouders vandaag op vakantie. Bijna 2 weken. En daar kijk ik erg tegenop. Ik heb de laatste tijd ongeveer 2x per dag contact met mijn moeder en zij steunt en helpt mij daarmee ontzettend. Dat moet ik dus nu 2 weken gaan missen. Ik heb op zich wel het eea gepland en zo, maar ik blijf er tegenop kijken...
Sterkte allemaal weer ik ga nu eens proberen om mezelf af leiden
Liefs, Jooles
woensdag 5 maart 2008 om 11:03
Hoi hoi,
Ik had een berichtje geplaatst, burn out en verveling. Ik werd hier naar verwezen, bedankt daarvoor!
Ik ben 25 jaar heb voor de 2e keer een burn out, zit nu ongeveer een maand thuis en ik wacht op een behandeling in het centrum voor klinische psychotherapie. Ik vind het heel lastig om alleen thuis te zijn en verveel me dan ook veel...
Ik had een berichtje geplaatst, burn out en verveling. Ik werd hier naar verwezen, bedankt daarvoor!
Ik ben 25 jaar heb voor de 2e keer een burn out, zit nu ongeveer een maand thuis en ik wacht op een behandeling in het centrum voor klinische psychotherapie. Ik vind het heel lastig om alleen thuis te zijn en verveel me dan ook veel...
woensdag 5 maart 2008 om 16:57
Rijanuh, welkom!
Ik kan me goed voorstellen, dat je je verveelt thuis. Als je de hele dag alleen thuis zit (heb ik het uit je andere post goed begrepen dat je ook alleen woont?), komen die muren op een gegeven moment op je af. Ik ken het gevoel. Ik woon zelf ook alleen, dus ook 's avonds is er niemand om tegenaan te kletsen of wat dan ook. Ik kan me voorstellen dat je moe bent, maar misschien is het toch een idee om iedere dag iets "leuks" te gaan doen? En misschien heb je hetzelfde probleem als ik: al mijn vrienden werken overdag, dus daar kan je niet mee afspreken (behalve in het weekend). Maar alleen dingen doen, kan ook heel leuk zijn. Een soort van "verwen jezelf". Sinds ik thuis zit (half december) heb ik een hoop dingen in m'n eentje gedaan: naar een museum, uitwaaien op het strand, 's middags naar de film, een dagje naar een stad, waar ik altijd al heen wilde etc. Je moet je er even toe zetten, maar je krijgt er wel meer energie door (ik tenminste). Veel mensen raaden ook aan om te gaan wandelen of fietsen of zo. Misschien ook iets voor jou? Voor mij is dat geen goed idee, ik ga dan heel erg piekeren. Ik heb echt "afleiding" nodig, als ik iets doe. Ik las op het andere topic ook een recatie van iemand die over vrijwilligerswerk begon. Is natuurlijk een leuk idee, maar ik zou daar toch mee oppassen. Ze gaan dan toch op je rekenen (dat je bv iedere dag of zo 2 uurtjes komt) en dat geeft weer druk, die misschien niet goed is. Dan kan je niet zelf bepalen of je gaat of niet of wanneer je gaat of ermee ophoudt (wat je wel kunt doen als je in je eentje onderweg bent) en dat zou een probleem kunnen worden.
Wat mij ook geholpen heeft, is lezen. Ik lees de laatste tijd weer heel erg veel en kan me dan helemaal inleven in een boek, werkt voor mij ook goed als afleiding.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. En als je nog meer kwijt wilt, je weet ons te vinden Sterkte!
Ik kan me goed voorstellen, dat je je verveelt thuis. Als je de hele dag alleen thuis zit (heb ik het uit je andere post goed begrepen dat je ook alleen woont?), komen die muren op een gegeven moment op je af. Ik ken het gevoel. Ik woon zelf ook alleen, dus ook 's avonds is er niemand om tegenaan te kletsen of wat dan ook. Ik kan me voorstellen dat je moe bent, maar misschien is het toch een idee om iedere dag iets "leuks" te gaan doen? En misschien heb je hetzelfde probleem als ik: al mijn vrienden werken overdag, dus daar kan je niet mee afspreken (behalve in het weekend). Maar alleen dingen doen, kan ook heel leuk zijn. Een soort van "verwen jezelf". Sinds ik thuis zit (half december) heb ik een hoop dingen in m'n eentje gedaan: naar een museum, uitwaaien op het strand, 's middags naar de film, een dagje naar een stad, waar ik altijd al heen wilde etc. Je moet je er even toe zetten, maar je krijgt er wel meer energie door (ik tenminste). Veel mensen raaden ook aan om te gaan wandelen of fietsen of zo. Misschien ook iets voor jou? Voor mij is dat geen goed idee, ik ga dan heel erg piekeren. Ik heb echt "afleiding" nodig, als ik iets doe. Ik las op het andere topic ook een recatie van iemand die over vrijwilligerswerk begon. Is natuurlijk een leuk idee, maar ik zou daar toch mee oppassen. Ze gaan dan toch op je rekenen (dat je bv iedere dag of zo 2 uurtjes komt) en dat geeft weer druk, die misschien niet goed is. Dan kan je niet zelf bepalen of je gaat of niet of wanneer je gaat of ermee ophoudt (wat je wel kunt doen als je in je eentje onderweg bent) en dat zou een probleem kunnen worden.
Wat mij ook geholpen heeft, is lezen. Ik lees de laatste tijd weer heel erg veel en kan me dan helemaal inleven in een boek, werkt voor mij ook goed als afleiding.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. En als je nog meer kwijt wilt, je weet ons te vinden Sterkte!
donderdag 6 maart 2008 om 13:54
Hoi meiden, dit is de KUTSTE week van de afgelopen maanden. Ik ha al geschreven over collega's die niet functioneerden, die ik moest inwerken. Ik trok steeds meer verantwoording naar me toe maar kreeg het ook van anderen op mijn bordje geschoven. Eigenlijk is dat al 3 maanden aan de gang en ik voelde me steeds meer achteruit gaan. I.p.v. voor mezelf op te komen, ging ik me steeds meer op het werk richten en daar nog meer energie in stoppen. Ik schreef al over slecht slapen en hyperventilaie. Deze week heb ik me suf geslikt aan asperines vanwege de hoofdpijn.Maar het is nu flink op mijn werk geescaleerd. Het zal nog een weekje hectisch blijven en daarna gaat iemand anders een groot deel van de last van mijn schouders halen.Ik heb wel besloten voor mezelf extra hulp in te schakelen. ik loop bij een haptonoom en een acupuncturist. Ik ben een aantal maanden bij een psych geweest maar dat klikte niet zo. Nu heb ik me aangemeld bij Interapy(=psych via de pc). Ik ben nl niet zo'n prater maar kan wel goed schrijven.Er staat zo'n 14-18 weken voor.Ik doe dit erbij omdat ik merk dat ik nog iets extra's nodig heb. Terugkijkend ben ik me nu wel weer erg bewust dat ik veel te slecht voor mezelf zorg. Ik vind de zorg voor een ander belangrijker. Dat is echt stom en dat moet veranderen. Ik voel de stress in mijn spieren. Ik weet zeker dat stress een enorme ziekteveroorzaker is.Eerst was het pfeiffer, nu een burnout en als ik nu niet voor mezelf ga zorgen dan wordt het iets veel ergers, daar ben ik van overtuigd.Ik vraag aan jullie, lieve medeburnies om mij terug te fluiten als je merkt dat ik weer in mijn oude valkuil stap.
dinsdag 11 maart 2008 om 10:55
hee eranma (en de rest),
Ik ben er nog, zij het niet van harte.
De dip die 2 weken geleden begon, die zet helaas wel door. Ik kan de laatste tijd zo moelijk mijn bedje uitkomen. Doe vervolgens niks op zo'n dag en baal daar dan weer van.
Het werk komt steeds dichterbij en daar zie ik als een berg tegenop.
Het gedoe met mijn ex hakt er ook behoorlijk in (al weet ik na een gesprek met psych dat hij, zonder intensieve therapie, nooit zal veranderen en dat ik dan altijd degene zou blijven die de kar moet trekken. No-go dus). Gemakkelijk gezegd, iets moeilijker gedaan.
Ik had een hele leuk vacature gezien. Ver boven mijn kunnen, maar ik dacht 'ik waag toch een gokje' . Veel te lang gewacht (pieker pieker, wel/niet, wel/niet), dus toen ik gisteren keek was de vacature van internet verwijderd. Baan vergeven dus denk ik. Grrrrr.
Niet dat ik meteen al ergens aan de slag wilde/ kon, maar het leek me wel handig om alvast even te 'oefenen' en wie weet...
Afgelopen weken veel en veel te veel gevroten, dus ben nu 3 kilo aangekomen, waar ik ook weer enorm van baal.
Ook is het geld voor deze maand alweer op en heb ik geen idee hoe ik het financieel allemaal moet bolwerken in m'n eentje.
Trouwens Eranma, je schrijft dat je last heb gehad van Pfeiffer. Dat heb ik ook gehad, in het 3e jaar van mijn studie. Uiteindelijk moeten stoppen met een stage en een jaar achterstand opgelopen. Denk jij dat die Pfeiffer iets te maken heeft met jouw burnout?
En hoe bevalt je intherapie? (zeg ik het zo goed?)
Die valkuil, die snap ik zo goed. Je wilt wel uitrusten en bijkomen (graag!), maar het duurt allemaal zo verrekte lang. Ik weet niet of het bij jullie ook zo frustrerend voelt, maar bij mij duidelijk wel! En dus ga je tóch weer een stapje te hard en te ver...
Voor de rest heb ik echt niks zinnigs te melden. Straks moet ik weer naar het werk en heb er zooooooo geen zin in.
Hoe is het met de andere dames? Rijannuh, ik zie dat je bij ons bent gekomen, gezellig! (al zij we op dit moment niet zo gezellig geloof ik)
liefs,
mieke
Ik ben er nog, zij het niet van harte.
De dip die 2 weken geleden begon, die zet helaas wel door. Ik kan de laatste tijd zo moelijk mijn bedje uitkomen. Doe vervolgens niks op zo'n dag en baal daar dan weer van.
Het werk komt steeds dichterbij en daar zie ik als een berg tegenop.
Het gedoe met mijn ex hakt er ook behoorlijk in (al weet ik na een gesprek met psych dat hij, zonder intensieve therapie, nooit zal veranderen en dat ik dan altijd degene zou blijven die de kar moet trekken. No-go dus). Gemakkelijk gezegd, iets moeilijker gedaan.
Ik had een hele leuk vacature gezien. Ver boven mijn kunnen, maar ik dacht 'ik waag toch een gokje' . Veel te lang gewacht (pieker pieker, wel/niet, wel/niet), dus toen ik gisteren keek was de vacature van internet verwijderd. Baan vergeven dus denk ik. Grrrrr.
Niet dat ik meteen al ergens aan de slag wilde/ kon, maar het leek me wel handig om alvast even te 'oefenen' en wie weet...
Afgelopen weken veel en veel te veel gevroten, dus ben nu 3 kilo aangekomen, waar ik ook weer enorm van baal.
Ook is het geld voor deze maand alweer op en heb ik geen idee hoe ik het financieel allemaal moet bolwerken in m'n eentje.
Trouwens Eranma, je schrijft dat je last heb gehad van Pfeiffer. Dat heb ik ook gehad, in het 3e jaar van mijn studie. Uiteindelijk moeten stoppen met een stage en een jaar achterstand opgelopen. Denk jij dat die Pfeiffer iets te maken heeft met jouw burnout?
En hoe bevalt je intherapie? (zeg ik het zo goed?)
Die valkuil, die snap ik zo goed. Je wilt wel uitrusten en bijkomen (graag!), maar het duurt allemaal zo verrekte lang. Ik weet niet of het bij jullie ook zo frustrerend voelt, maar bij mij duidelijk wel! En dus ga je tóch weer een stapje te hard en te ver...
Voor de rest heb ik echt niks zinnigs te melden. Straks moet ik weer naar het werk en heb er zooooooo geen zin in.
Hoe is het met de andere dames? Rijannuh, ik zie dat je bij ons bent gekomen, gezellig! (al zij we op dit moment niet zo gezellig geloof ik)
liefs,
mieke
dinsdag 11 maart 2008 om 17:11
hoi iedereen,
een poos niet hier geweest. Sinds anderhalve week in nieuwe baan bezig. Mijn vorige baan gaf me zo weinig voeding, dat ik het gewoonweg niet meer trok. Dacht dat nieuwe baan een oplossing zou zijn...krijg hier alleen nog minder voeding. En dat had ik niet aan zien komen of in kunnen schatten. Baal er dus van. Gisteren en vandaag blij weer thuis te zijn, dat heb ik in vorige baan nooit gehad, omdat ik daar nog leuke en gezellige collega's had.
Morgen ben ik gelukkig vrij en eens kijken hoe ik dit op kan lossen...zucht. Lijkt wel alsof het erger in plaats van beter wordt. Ook absoluut erg slecht in mijn vel nog plus een beetje aan het overeten. Wel inmiddels aan de AD, misschien dat dat helpt? Er komt in ieder geval nog steeds niks uit mijn handen. Valt nog niet op, omdat ik in de kennismakingsfase zit, maar ai...
En verder? Ik las hier iets van iemand die alleen allemaal leuke dingen was gaan doen, dat ga ik ook doen! Mezelf vertroetelen en dingen doen die me voeden. Dat heb ik nodig, want voel me erg leeg inmiddels...
Verder sterkte aan iedereen!
groet,
Marah
een poos niet hier geweest. Sinds anderhalve week in nieuwe baan bezig. Mijn vorige baan gaf me zo weinig voeding, dat ik het gewoonweg niet meer trok. Dacht dat nieuwe baan een oplossing zou zijn...krijg hier alleen nog minder voeding. En dat had ik niet aan zien komen of in kunnen schatten. Baal er dus van. Gisteren en vandaag blij weer thuis te zijn, dat heb ik in vorige baan nooit gehad, omdat ik daar nog leuke en gezellige collega's had.
Morgen ben ik gelukkig vrij en eens kijken hoe ik dit op kan lossen...zucht. Lijkt wel alsof het erger in plaats van beter wordt. Ook absoluut erg slecht in mijn vel nog plus een beetje aan het overeten. Wel inmiddels aan de AD, misschien dat dat helpt? Er komt in ieder geval nog steeds niks uit mijn handen. Valt nog niet op, omdat ik in de kennismakingsfase zit, maar ai...
En verder? Ik las hier iets van iemand die alleen allemaal leuke dingen was gaan doen, dat ga ik ook doen! Mezelf vertroetelen en dingen doen die me voeden. Dat heb ik nodig, want voel me erg leeg inmiddels...
Verder sterkte aan iedereen!
groet,
Marah
dinsdag 11 maart 2008 om 17:37
Hoi mieke, Ik denk dat de pfeiffer bij mij ten eerste een voorteken is geweest. Een signaal van mijn lijf dat ik te veel hooi op mijn vork nam. Daarna ben ik te snel, te veel gaan doen en dat heeft uiteindelijk tot een burnout geleid.
En Mieke...die baan was gewoon voor jou niet weggelegd anders had hij nog wel op het net gestaan!
Marah, balen van je nieuwe baan maar ik zou even niks overhaast doen.
Bij mijn werk weer een kutgesprek gehad.Ze hebben de afgelopen maanden zeer slecht voor mij gezorgd en zeggen nu....goh het gaat niet goed met je! Arch! daar krijg ik de kriebels van, stelletje hypocrieten.Ze hebben me nu op een zijspoor gezet omdat ze op de vingers zijn getikt door het bestuur. maar nauwelijks overleg met mij. Ik had vandaag een gesprek met een soort interim pipo die nieuw is en het "vooral van de zakelijke kant"wilde bekijken. Ik bedenk me nu dat ik hem graag met een knuppel zou willen bewerken. Oef...dat zou opluchten!
En Mieke...die baan was gewoon voor jou niet weggelegd anders had hij nog wel op het net gestaan!
Marah, balen van je nieuwe baan maar ik zou even niks overhaast doen.
Bij mijn werk weer een kutgesprek gehad.Ze hebben de afgelopen maanden zeer slecht voor mij gezorgd en zeggen nu....goh het gaat niet goed met je! Arch! daar krijg ik de kriebels van, stelletje hypocrieten.Ze hebben me nu op een zijspoor gezet omdat ze op de vingers zijn getikt door het bestuur. maar nauwelijks overleg met mij. Ik had vandaag een gesprek met een soort interim pipo die nieuw is en het "vooral van de zakelijke kant"wilde bekijken. Ik bedenk me nu dat ik hem graag met een knuppel zou willen bewerken. Oef...dat zou opluchten!
woensdag 12 maart 2008 om 11:24
hoi Eranma,
thanks! Doe in ieder geval niets overhaasts of zo. Probeer gewoon wat meer afstand te creeeren en in vrije tijd dingen te doen die ik wel echt leuk vind. Dat relativeert de boel ook weer. En heb moeite met loslaten van de warme organisatie waar ik vandaan kom, nu ineens in een kille, afstandelijke en vooral hele grote organisatie. Maar contract is voor een jaar, dus zie gewoon wel. Werk trouwens sowieso parttime, gelukkig!
Wat me wel echt opvalt is dat ik niet meer lach sinds ik nieuwe baan heb...daar wil ik snel verandering in aanbrengen!
En die interimmer? Gewoon met een knuppel bewerken, in gedachten dan he. Lucht vast lekker op. Balen trouwens voor je dat je op een zijspoor gezet bent. Of heb je daar niet zo'n moeite mee?
Sterkte iedereen!
Marah
thanks! Doe in ieder geval niets overhaasts of zo. Probeer gewoon wat meer afstand te creeeren en in vrije tijd dingen te doen die ik wel echt leuk vind. Dat relativeert de boel ook weer. En heb moeite met loslaten van de warme organisatie waar ik vandaan kom, nu ineens in een kille, afstandelijke en vooral hele grote organisatie. Maar contract is voor een jaar, dus zie gewoon wel. Werk trouwens sowieso parttime, gelukkig!
Wat me wel echt opvalt is dat ik niet meer lach sinds ik nieuwe baan heb...daar wil ik snel verandering in aanbrengen!
En die interimmer? Gewoon met een knuppel bewerken, in gedachten dan he. Lucht vast lekker op. Balen trouwens voor je dat je op een zijspoor gezet bent. Of heb je daar niet zo'n moeite mee?
Sterkte iedereen!
Marah
woensdag 12 maart 2008 om 11:52
haha, eranma, sorry, maar ik moet echt lachen om jouw laatste stukje...(is natuurlijk niet om te lachen, in tegendeel, maar je schrijft het zo mooi op).
Ontzettend naar natuurlijk dat je werkgever er, wederom, te laat achter komt hoe het met je gaat...Ze denken inderdaad enkel aan zichzelf en balen nu natuurlijk ontzettend van het feit dat ze op de vingers getikt zijn.
Interim-mannetje wil het natuurlijk opperbest doen in zijn periode, en denkt dat zakelijk denken daarbij werkt. Zucht...ik snap je knuppel-ideeeen (als je er eentje hebt gekocht, mag ik hem dan ook even lenen?)
Marah, kan het misschien ook komen omdat je er nog heel erg moet wennen? Ik bedoel, het werk zal anders zijn, de manier van werken, de collega's, de omgeving...Misschien dat die leuke collega's nog moeten komen? Een band opbouwen lukt niet binnen een paar dagen, houd moed! Ik vind het in ieder geval lef dat je de stap gezet hebt om naar een andere werkgever te gaan! (en mocht het toch niet zo leuk zijn als je vooraf had gedacht, je hebt het maar mooi wel even geflikt!)
Die baan, waarvan de vacature van internet was gehaald, daar heb ik toch nog de brief voor de deur uit gedaan. Nu had ik zojuist 2 gemiste oproepen; 1tje vanuit mijn woonplaats en 1 anonieme. Zou het...misschien....eventueel....toch die werkgever kunnen zijn? Geen voicemail, helaas. Terugbellen durf ik ook niet eigenlijk...
Zonet bedacht ik me dat ze dan misschien wel mijn huidige werkgever gebeld hebben opzoek naar mij, dat zij vertelden dat ik overspannen/burnout thuis zit en dat het werk mij daarna kwaad op wilde bellen (zij bellen altijd anoniem). En wat dan? Daar heb ik eigenlijk niet bij stil gestaan, dat het werk te weten zou komen dat ik aan het solliciteren ben.
Gelijk weer stress hier. Buikpijn is gelijk weer aanwezig en ook m'n hoofd/ nek voelt weer gespannen aan. Waarom kan ik niet gewoon schijt hebben aan alles? Zo'n houding van 'ach, we zien wel hoe het loopt".
gr.
mieke
Ontzettend naar natuurlijk dat je werkgever er, wederom, te laat achter komt hoe het met je gaat...Ze denken inderdaad enkel aan zichzelf en balen nu natuurlijk ontzettend van het feit dat ze op de vingers getikt zijn.
Interim-mannetje wil het natuurlijk opperbest doen in zijn periode, en denkt dat zakelijk denken daarbij werkt. Zucht...ik snap je knuppel-ideeeen (als je er eentje hebt gekocht, mag ik hem dan ook even lenen?)
Marah, kan het misschien ook komen omdat je er nog heel erg moet wennen? Ik bedoel, het werk zal anders zijn, de manier van werken, de collega's, de omgeving...Misschien dat die leuke collega's nog moeten komen? Een band opbouwen lukt niet binnen een paar dagen, houd moed! Ik vind het in ieder geval lef dat je de stap gezet hebt om naar een andere werkgever te gaan! (en mocht het toch niet zo leuk zijn als je vooraf had gedacht, je hebt het maar mooi wel even geflikt!)
Die baan, waarvan de vacature van internet was gehaald, daar heb ik toch nog de brief voor de deur uit gedaan. Nu had ik zojuist 2 gemiste oproepen; 1tje vanuit mijn woonplaats en 1 anonieme. Zou het...misschien....eventueel....toch die werkgever kunnen zijn? Geen voicemail, helaas. Terugbellen durf ik ook niet eigenlijk...
Zonet bedacht ik me dat ze dan misschien wel mijn huidige werkgever gebeld hebben opzoek naar mij, dat zij vertelden dat ik overspannen/burnout thuis zit en dat het werk mij daarna kwaad op wilde bellen (zij bellen altijd anoniem). En wat dan? Daar heb ik eigenlijk niet bij stil gestaan, dat het werk te weten zou komen dat ik aan het solliciteren ben.
Gelijk weer stress hier. Buikpijn is gelijk weer aanwezig en ook m'n hoofd/ nek voelt weer gespannen aan. Waarom kan ik niet gewoon schijt hebben aan alles? Zo'n houding van 'ach, we zien wel hoe het loopt".
gr.
mieke
woensdag 12 maart 2008 om 13:42
hoi Mieke23,
denk dat een potentiele werkgever niet snel je huidige werkgever gaat bellen hoor. Niet zo gepast. Maak je dus geen zorgen. En gewoon terugbellen, wat heb je te verliezen. Je weet in ieder geval wie dan gebeld heeft. Misschien was het wel een of ander marketingbureau...dan kun je het in ieder geval van je afzetten...
Ja, ik moet wennen...ook heel erg gewend aan solopositie en nu ineens met heel veel andere mensen te maken. Da's nog het meeste wennen denk ik. Maar lief van je!
En, gewoon even bellen, heb je het achter de rug!
Marah
denk dat een potentiele werkgever niet snel je huidige werkgever gaat bellen hoor. Niet zo gepast. Maak je dus geen zorgen. En gewoon terugbellen, wat heb je te verliezen. Je weet in ieder geval wie dan gebeld heeft. Misschien was het wel een of ander marketingbureau...dan kun je het in ieder geval van je afzetten...
Ja, ik moet wennen...ook heel erg gewend aan solopositie en nu ineens met heel veel andere mensen te maken. Da's nog het meeste wennen denk ik. Maar lief van je!
En, gewoon even bellen, heb je het achter de rug!
Marah
woensdag 12 maart 2008 om 18:11
helaas helaas...Op internet opgezocht en het telefoonnummer hoort bij één of ander Fortis-kantoor (ze willen me vast een lening aansmeren). Zojuist ook een mail gehad van avcature-bedrijf dat er momenteel al mensen in de running zijn voor de vacature. Nog veel succes in de loopbaan gewenst.
GRRRRRR
Ik heb net cadeautjes gekocht, waaronder chocolade. Zal ik het zelf opeten?
GRRRRRR
Ik heb net cadeautjes gekocht, waaronder chocolade. Zal ik het zelf opeten?
donderdag 13 maart 2008 om 18:18
Ik heb de knuppel nog niet gekocht maar in mijn gedachten ligt de intrimmer gestrekt onder de tafel.
Ik sprak vandaag een vriendin die geheel ander werk doet maar op dezelfde manier behandeld wordt. We kwamen ook tot de conclusie dat wij anders communiceren dan onze bazen/intrimmers. Wij communiceren uit ons gevoel, met hart en ziel. Zij communiceren alleen met hun brein. Dan zal je elkaar niet snel begrijpen.Dat kan alleen als je op hun niveau neer daalt. Dit inzicht geeft me wel een klein stukje rust.
He Mieke, jammer van je baan maar jouw baan komt echt nog wel. Als 23 je leeftijd is dan komt dat best wel goed!
Ik sprak vandaag een vriendin die geheel ander werk doet maar op dezelfde manier behandeld wordt. We kwamen ook tot de conclusie dat wij anders communiceren dan onze bazen/intrimmers. Wij communiceren uit ons gevoel, met hart en ziel. Zij communiceren alleen met hun brein. Dan zal je elkaar niet snel begrijpen.Dat kan alleen als je op hun niveau neer daalt. Dit inzicht geeft me wel een klein stukje rust.
He Mieke, jammer van je baan maar jouw baan komt echt nog wel. Als 23 je leeftijd is dan komt dat best wel goed!
vrijdag 14 maart 2008 om 10:21
Hee Eranma, toen ik hier op t Viva-forum kwam was ik inderdaad 23, inmiddels ben ik alweer 27 geworden...Nog niet onoverkomelijk natuurlijk, maar krijg wel steeds meer het gevoel dat het allemaal een stukje sneller moet.
Soms zou ik ook graag zo'n stukje van dat brein hebben. Gewoon heel zakelijk kunnen denken en m'n kop niet breken over van alles en nog wat. Lijkt me heerlijk! Vind het wel knap dat jij dit inzicht (ik zeg niet dat je zo denkt hoor!) kunt hebben...ik blijf me er nodeloos over opwinden.
Marah, ben je alweer een keer aan het werk geweest? Of moet je maandag pas weer? Proberen op je vrije dagen niet teveel over te piekeren hè!
Gisteren bijna een hele fles wijn achterover geslagen. De dip is er echt nog, bah. Ik heb echt het idee dat er een tweede 'lading' uitkomt ofzo. ben zo ontzettend emotioneel de laatste tijd. Nu dus weer brakkig, terwijl ik nog zoveel moet doen!
Maar hoe is het met de rest van de dames? Het is hier zo stilletjes de laatste tijd...
mieke
Soms zou ik ook graag zo'n stukje van dat brein hebben. Gewoon heel zakelijk kunnen denken en m'n kop niet breken over van alles en nog wat. Lijkt me heerlijk! Vind het wel knap dat jij dit inzicht (ik zeg niet dat je zo denkt hoor!) kunt hebben...ik blijf me er nodeloos over opwinden.
Marah, ben je alweer een keer aan het werk geweest? Of moet je maandag pas weer? Proberen op je vrije dagen niet teveel over te piekeren hè!
Gisteren bijna een hele fles wijn achterover geslagen. De dip is er echt nog, bah. Ik heb echt het idee dat er een tweede 'lading' uitkomt ofzo. ben zo ontzettend emotioneel de laatste tijd. Nu dus weer brakkig, terwijl ik nog zoveel moet doen!
Maar hoe is het met de rest van de dames? Het is hier zo stilletjes de laatste tijd...
mieke
vrijdag 14 maart 2008 om 17:24
He Mieke, ik moet je wel vertellen dat ik bijna 20 jaar ouder ben dan jij enne...inzicht komt met de jaren ....
Ik heb vandaag alles op papier gezet wat de afgelopen maanden op mijn werk is voorgevallen. ik heb alle mailtjes die ik naar mijn werk heb verstuurd en hun reactie daarop uitgeprint. Als je dat terug leest dan zie je dat er fout op fout is gemaakt. En niet door mij maar door hun.
Dit gegeven geeft mij zoveel rust. ik voel me vandaag rpima. Ik loop te fluiten, heb mezelf verwend met 2 nieuwe broeken en ik voel me gewoon heel sterk.
Ik ben van plan dit gevoel vast te blijven houden. Ik heb niks met de intrimmer te maken en ga niet accoord met zijn verhaal.
He meiden...laat wat vn je horen..zo kunnen we elkaar blijven steunen!
Wel nog 1 opmerking. Val ajb niet in de valkuil van je verdriet weg eten of weg drinken of weg blowen of weg kopen. ik heb dan toevallig nu 2 broeken gekocht maar ik shop zelden. Onze verdriet en pijn kunnen we niet op die manier weg krijgen en je richt je zelf alleen maar meer ten gronden.Oef, nu klink ik wel heel oud!
Ik heb vandaag alles op papier gezet wat de afgelopen maanden op mijn werk is voorgevallen. ik heb alle mailtjes die ik naar mijn werk heb verstuurd en hun reactie daarop uitgeprint. Als je dat terug leest dan zie je dat er fout op fout is gemaakt. En niet door mij maar door hun.
Dit gegeven geeft mij zoveel rust. ik voel me vandaag rpima. Ik loop te fluiten, heb mezelf verwend met 2 nieuwe broeken en ik voel me gewoon heel sterk.
Ik ben van plan dit gevoel vast te blijven houden. Ik heb niks met de intrimmer te maken en ga niet accoord met zijn verhaal.
He meiden...laat wat vn je horen..zo kunnen we elkaar blijven steunen!
Wel nog 1 opmerking. Val ajb niet in de valkuil van je verdriet weg eten of weg drinken of weg blowen of weg kopen. ik heb dan toevallig nu 2 broeken gekocht maar ik shop zelden. Onze verdriet en pijn kunnen we niet op die manier weg krijgen en je richt je zelf alleen maar meer ten gronden.Oef, nu klink ik wel heel oud!
zondag 16 maart 2008 om 00:33
Dag allemaal,
Marah, wat balen van je nieuwe baan. Maar kan het niet ook gewoon nog de beginfase zijn? Met een nieuwe baan starten is altijd heel moeilijk en lastig...ben het dus verder erg met Mieke eens, ook wb band opbouwen met collega's etc Enne, snel weer een keertje lachen, he? Sterkte iig.
Mieke, hoe gaat het met je dip? Herken trouwens dat te veel eten etc. Doe dat ook en rook ook nog steeds meer dan voorheen... Weet dat Eranma gelijk heeft, je moet je niet verder in het ongeluk storten door te veel te eten, drinken, roken etc. Maar dat lukt niet altijd...Ook die financiële situatie herken ik. Ik heb nu eindelijk de vaste lasten etc op een rijtje en wordt er niet blij van. Laatst een vriendin: ik herken het wel, vervelend als je iedere maand moet kiezen tussen 300 euro sparen of voor 300 euro shoppen...ik dacht toen: ik ben blij als ik mijn dagelijkse boodschappen kan doen, sparen en uitbundig shoppen zit er écht niet in...maar ja. En jammer van de baan, maar ik vind het wel goed dat je het geprobeerd hebt. Er komt zeker wel weer iets anders leuks voorbij!!!
Eranma, wat balen, dat gedoe op je werk. En ik moest ook wel een beetje lachen om het knuppel-verhaal, het is wat Mieke zegt, je brengt het erg leuk! Maar ben blij dat je in je laatste post weer wat positiever bent en weer wat rust gevonden hebt. Ik herken trouwens dat verschil van communiceren tussen werkgever en mij. Precies hetzelfde. En ook ik zou graag zo'n stukje brein willen...net zoals ik graag soms ook overal lak aan zou willen hebben ipv me suf te piekeren, zoals Mieke ook al zegt...
Ik ben er dus ook nog Meegelezen en leef ook met jullie mee. Ben afgelopen week paar dagen in Barcelona geweest, heerlijk, even weg. Vandaar ook geen berichtjes Was wel erg vermoeiend en ben nog steeds aan het bijkomen, maar het was fijn. Wat wel vreemd was: ik was op zich bij een vriendin op bezoek, maar die moest op maandag werken. Ik dus alleen de stad in. Prima. Totdat ik iets wilde gaan drinken. En toen sloeg ik dicht. Durfde nergens naar binnen. Heb bij diverse cafés voor de deur gestaan, maar durfde gewoon niet en ik snap niet waarom. Met die vriendin was het geen probleem, maar in m'n eentje...ho maar. Terwijlik daar nog nooit last van heb gehad. Heel raar. Heb uit frustratie een potje staan janken en ik snap het nog steeds niet. Moet van de psych met behulp van wat oefeningen proberen erachter te komen wat mij gedachtes waren, waardoor ik niet naar binnen durfde. Ga dat morgen maar eens doen denk ik.
En verder werk. Ging prima. Was helemaal gemotiveerd. Wilde er het beste van maken. Ja, verleden tijd, ja. Want afgelopen week gesprek. Details bespaar ik, maar komt erop neer dat werkgever geen vertrouwen heeft in dat ik het werk aankan, als ik weer 100% ben, met aantal argumenten. Ik kon deze argumenten weerleggen (vond mezelf heel sterk, want kon weerwoord geven), maar deze tegenwerpingen werden van tafel geveegd. Ze zijn me aan het voorbereiden dat ze mijn contract niet gaan verlengen. Zei ook de psych. Dus motivatie is naar nulpunt gezakt. En ik baal. En ben verdrietig.
Marah, wat balen van je nieuwe baan. Maar kan het niet ook gewoon nog de beginfase zijn? Met een nieuwe baan starten is altijd heel moeilijk en lastig...ben het dus verder erg met Mieke eens, ook wb band opbouwen met collega's etc Enne, snel weer een keertje lachen, he? Sterkte iig.
Mieke, hoe gaat het met je dip? Herken trouwens dat te veel eten etc. Doe dat ook en rook ook nog steeds meer dan voorheen... Weet dat Eranma gelijk heeft, je moet je niet verder in het ongeluk storten door te veel te eten, drinken, roken etc. Maar dat lukt niet altijd...Ook die financiële situatie herken ik. Ik heb nu eindelijk de vaste lasten etc op een rijtje en wordt er niet blij van. Laatst een vriendin: ik herken het wel, vervelend als je iedere maand moet kiezen tussen 300 euro sparen of voor 300 euro shoppen...ik dacht toen: ik ben blij als ik mijn dagelijkse boodschappen kan doen, sparen en uitbundig shoppen zit er écht niet in...maar ja. En jammer van de baan, maar ik vind het wel goed dat je het geprobeerd hebt. Er komt zeker wel weer iets anders leuks voorbij!!!
Eranma, wat balen, dat gedoe op je werk. En ik moest ook wel een beetje lachen om het knuppel-verhaal, het is wat Mieke zegt, je brengt het erg leuk! Maar ben blij dat je in je laatste post weer wat positiever bent en weer wat rust gevonden hebt. Ik herken trouwens dat verschil van communiceren tussen werkgever en mij. Precies hetzelfde. En ook ik zou graag zo'n stukje brein willen...net zoals ik graag soms ook overal lak aan zou willen hebben ipv me suf te piekeren, zoals Mieke ook al zegt...
Ik ben er dus ook nog Meegelezen en leef ook met jullie mee. Ben afgelopen week paar dagen in Barcelona geweest, heerlijk, even weg. Vandaar ook geen berichtjes Was wel erg vermoeiend en ben nog steeds aan het bijkomen, maar het was fijn. Wat wel vreemd was: ik was op zich bij een vriendin op bezoek, maar die moest op maandag werken. Ik dus alleen de stad in. Prima. Totdat ik iets wilde gaan drinken. En toen sloeg ik dicht. Durfde nergens naar binnen. Heb bij diverse cafés voor de deur gestaan, maar durfde gewoon niet en ik snap niet waarom. Met die vriendin was het geen probleem, maar in m'n eentje...ho maar. Terwijlik daar nog nooit last van heb gehad. Heel raar. Heb uit frustratie een potje staan janken en ik snap het nog steeds niet. Moet van de psych met behulp van wat oefeningen proberen erachter te komen wat mij gedachtes waren, waardoor ik niet naar binnen durfde. Ga dat morgen maar eens doen denk ik.
En verder werk. Ging prima. Was helemaal gemotiveerd. Wilde er het beste van maken. Ja, verleden tijd, ja. Want afgelopen week gesprek. Details bespaar ik, maar komt erop neer dat werkgever geen vertrouwen heeft in dat ik het werk aankan, als ik weer 100% ben, met aantal argumenten. Ik kon deze argumenten weerleggen (vond mezelf heel sterk, want kon weerwoord geven), maar deze tegenwerpingen werden van tafel geveegd. Ze zijn me aan het voorbereiden dat ze mijn contract niet gaan verlengen. Zei ook de psych. Dus motivatie is naar nulpunt gezakt. En ik baal. En ben verdrietig.
zondag 16 maart 2008 om 09:54
Jooles, ik voel helemaal met je mee. Doe je je stinkende best en dan "trappen"ze je eigenlijk na. Mijn vriendin vroeg gisteren of ik eigenlijk echt nog wel op mijn school wilde werken. ja, wel qua kinderen (maar die zijn er overal) Een VETTE NEE door de manier waarop zij met hun personeel en daardoor indirect ook met hun kinderen om gaan. Wil jij echt blijven werken waar je nu werkt?Als je zo honds behandeld wordt??
Wat betreft het niet naar binnen durven in die cafeetjes. Ik herken daar ook wel wat in. Door de burnout werd ik erg onzeker. Ik ging bij alles twijfelen, ook al wist mijn verstand dat ik dat al jaren beheerste. het lijkt wel of door een burnout een soort bodem onder je wordt weggeslagen, waardoor je overla onzeker over bent. Verstandelijk weet jij best wel dat je een cafeetje kan binen stappen en om een drankje kan vragen, dat heb je vaker in je leven gedaan. Maar gevoelsmatig blokkeerde er iets."Kan ik het wel"", "kijkt dan iedereen naar mij", "kan ik me wel verstaanbaar maken", "Vinden ze me niet gek"?????Dat zouden een van de vragen zijn die in je hoofd misschien wel rondspoken.Misschien is dat ook wel een gevoel wat je van ver voor je burnout herkent?
Nog een andere vraag. Vinden jullie het, gezien mijn leeftijd, een probleem dat ik met jullie mee forum?
Wat betreft het niet naar binnen durven in die cafeetjes. Ik herken daar ook wel wat in. Door de burnout werd ik erg onzeker. Ik ging bij alles twijfelen, ook al wist mijn verstand dat ik dat al jaren beheerste. het lijkt wel of door een burnout een soort bodem onder je wordt weggeslagen, waardoor je overla onzeker over bent. Verstandelijk weet jij best wel dat je een cafeetje kan binen stappen en om een drankje kan vragen, dat heb je vaker in je leven gedaan. Maar gevoelsmatig blokkeerde er iets."Kan ik het wel"", "kijkt dan iedereen naar mij", "kan ik me wel verstaanbaar maken", "Vinden ze me niet gek"?????Dat zouden een van de vragen zijn die in je hoofd misschien wel rondspoken.Misschien is dat ook wel een gevoel wat je van ver voor je burnout herkent?
Nog een andere vraag. Vinden jullie het, gezien mijn leeftijd, een probleem dat ik met jullie mee forum?
zondag 16 maart 2008 om 12:20
Eranma, dank je wel! Ik heb een tijdje gedacht dat ik er echt niet wilde blijven werken. Maar toen het wel goed ging en er nu ook een extra "tussenpersoon" als manager gaat beginnen, dacht ik het komt helemaal goed, ik ga het proberen en er het beste van maken. Maar nu niet meer dus.
Wat betreft dat cafeetje: daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben. Toen ik je stukje las, vooral die geformuleerde gedachtes, kreeg ik bijna tranen in m'n ogen van herkenbaarheid. Volgens mij waren dat idd die gedachtes, alleen misschien dan wel onbewust. En die gedachtes heb ik idd wel eerder, voor de burnout, gehad, maar toen kon ik me eroverheen zetten. Ook in NL nog tijdens m''n burnout. Misschien was de combi met in het buitenland zijn de druppel of zo.
Enne, wat je laatste vraag betreft: natuurlijk is het geen probleem dat je "gezien je leeftijd" met ons mee schrijft! In tegendeel, ik vind het altijd fijn om jouw commentaar etc te lezen. Juist omdat je meer "levenservaring" hebt, krijg ik soms inzichten van je, die ik anders niet gezien had. Bovendien zitten we allemaal in hetzelfde bootje en de ervaringen "verbinden" ons en dan maakt leeftijd toch niet uit?! Je kan elkaar steunen, ervaringen en tips uitwisselen etc. Mijn moeder heeft ook een burnout gehad (al jaren geleden) en met haar kan ik er ook ontzettend goed over praten, ondanks dat zij nog eens veel ouder is, maar het is gewoon fijn om met iemand over de situatie te kunnen praten, die hetzelfde heeft meegemaakt. Dus blijf ajb meeschrijven!!! (en misschien heb ik het mis, hoor, maar is dit niet ook een vorm van jezelf "naar beneden halen"? Niet doen hoor, nergens voor nodig!!! )
Wat betreft dat cafeetje: daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben. Toen ik je stukje las, vooral die geformuleerde gedachtes, kreeg ik bijna tranen in m'n ogen van herkenbaarheid. Volgens mij waren dat idd die gedachtes, alleen misschien dan wel onbewust. En die gedachtes heb ik idd wel eerder, voor de burnout, gehad, maar toen kon ik me eroverheen zetten. Ook in NL nog tijdens m''n burnout. Misschien was de combi met in het buitenland zijn de druppel of zo.
Enne, wat je laatste vraag betreft: natuurlijk is het geen probleem dat je "gezien je leeftijd" met ons mee schrijft! In tegendeel, ik vind het altijd fijn om jouw commentaar etc te lezen. Juist omdat je meer "levenservaring" hebt, krijg ik soms inzichten van je, die ik anders niet gezien had. Bovendien zitten we allemaal in hetzelfde bootje en de ervaringen "verbinden" ons en dan maakt leeftijd toch niet uit?! Je kan elkaar steunen, ervaringen en tips uitwisselen etc. Mijn moeder heeft ook een burnout gehad (al jaren geleden) en met haar kan ik er ook ontzettend goed over praten, ondanks dat zij nog eens veel ouder is, maar het is gewoon fijn om met iemand over de situatie te kunnen praten, die hetzelfde heeft meegemaakt. Dus blijf ajb meeschrijven!!! (en misschien heb ik het mis, hoor, maar is dit niet ook een vorm van jezelf "naar beneden halen"? Niet doen hoor, nergens voor nodig!!! )
maandag 17 maart 2008 om 09:38
He Jooles, je hebt gelijk, ook dit was een bedekte vorm van me zelf naar beneden halen. Daar moet ik alerter op zijn en mee stoppen! En bedankt voor jouw ondersteunende woorden, ik ben blij dat ik andere forummers sosm een inzichtje kan geven. Het lijkt me ook heel leuk om hier over een tijdje mijn werk van te gaan maken. Leerkrachten helpen die burnout zijn geraakt.
Ik was gisteren op de "onkruidbeurs", daar was ik bij een lezing van Roy Martina. The inner child.
Hij geeft ook cursussen maar daar hangt een flink prijskaartje aan.
Het was een hele pakkende lezing. Een tip die hij oa gaf, die ik wil ik jullie niet onthouden.
Mocht je, bv op je werk, kritiek krijgen, schrijf dan in het bij zijn van die persoon al die punten van kritiek op. Reageer verder niet, herhaal alleen wat er gezegd wordt(zo voorkom je dat je impulsief reageert). Nadat je alles hebt opgeschreven, lees je voor wat je hebt opgeschreven en vraagt of het zo gezegd is. Daarna vraag je of er nog iets is wat opgeschreven is.
Mijn verdere invulling van het geheel is dat je daarna zegt dat je hierover gaat nadenken en dat je er in een volgend gesprek op terugkomt.Je reageert dus niet vanuit je eerste emotie. Thuis bedenk je en voel je waarom de woorden je zo raken, wat wordt er getriggerd?Daarnaast kijk je ook of er misschien een kern van waarheid in zit, misschien is de kritiek terecht maar is het minder heftig dan het de eerste keer op je af kwam.Misschien kun je het lijstje nog met een vertrouwenspersoon bespreken.Ik wil dit zelf binnekort gaan uitproberen. In het gesprek met de intrimmer ben ik meteen in de boosheid/woede geschoten, waardoor je je zelf eigenlijk zwak neer zet.
Ik was gisteren op de "onkruidbeurs", daar was ik bij een lezing van Roy Martina. The inner child.
Hij geeft ook cursussen maar daar hangt een flink prijskaartje aan.
Het was een hele pakkende lezing. Een tip die hij oa gaf, die ik wil ik jullie niet onthouden.
Mocht je, bv op je werk, kritiek krijgen, schrijf dan in het bij zijn van die persoon al die punten van kritiek op. Reageer verder niet, herhaal alleen wat er gezegd wordt(zo voorkom je dat je impulsief reageert). Nadat je alles hebt opgeschreven, lees je voor wat je hebt opgeschreven en vraagt of het zo gezegd is. Daarna vraag je of er nog iets is wat opgeschreven is.
Mijn verdere invulling van het geheel is dat je daarna zegt dat je hierover gaat nadenken en dat je er in een volgend gesprek op terugkomt.Je reageert dus niet vanuit je eerste emotie. Thuis bedenk je en voel je waarom de woorden je zo raken, wat wordt er getriggerd?Daarnaast kijk je ook of er misschien een kern van waarheid in zit, misschien is de kritiek terecht maar is het minder heftig dan het de eerste keer op je af kwam.Misschien kun je het lijstje nog met een vertrouwenspersoon bespreken.Ik wil dit zelf binnekort gaan uitproberen. In het gesprek met de intrimmer ben ik meteen in de boosheid/woede geschoten, waardoor je je zelf eigenlijk zwak neer zet.
maandag 17 maart 2008 om 17:09
Eranma, doe niet zo mal! Niet mee mogen schrijven 'gezien je leeftijd'....We zitten hier toch allemaal in hetzelfde schuitje? Blíjf! Juist!
Hoe is het met de interimmer? Nog vorderingen? Ik snap heel goed hoor, dat je in de verdediging bent geschoten. Ik zou me in jouw gevoel ook onzéttend aangevallen voelen.
Jooles, wat fijn dat je dagen in Barcelona goed zijn bevallen! Ik vind het helemaal niet zo raar hoor, dat je ineens 'angstig' was om in je eentje een café in te gaan. Het was én een andere omgeving én een andere taal én in je eentje én tijdens een periode waarin je niet 100% bent. Ik vind het uberhaubt al knap dat je het wilde proberen!
Wel vervelend dat je bij terugkomst dan zo'n gesprek met je werkgever moet hebben...Ik kan me voorstellen dat je hele euforische gevoel dan in een klap weggevaagd wordt...Hopelijk kun je er met de psych goed over praten. Het lijkt me verschrikkelijk eng om te wéten dat je iets dergelijks te horen krijgt tijdens je contractbespreking...
Hier nog steeds een dip. Afgelopen weekend even weggeweest met een vriendin, maar er zat zó weinig puf in mij. Het weer werkte natuurlijk ook niet echt mee, maar ik kon me echt nergens toe zetten.
Dit weekend was nog even een vreet-festijn, met allerlei lekkere broodjes en koekjes, maar vanaf nu gaat t anders. De drankfles heb ik niet meer aangeraakt en vrijdag heb ik alleen maar gezonde dingen gekocht.
Ik ga proberen elke avond op dezelfde tijd naar bed te gaan (en er op een normale tijd uit te komen) en meer naar buiten te gaan. Geen nachtelijke msn-sessies meer, geen gevreet en wijn, niet meer huilen tijdens GTST, niet meer uuuuuuren doelloos op het internet, maar gericht zoeken naar een nieuwe baan, geen gepieker meer (al blijft de financiele kwestie me bezighouden) en geen hoofdpijn meer van het werk.
Volgende week verwacht ik eigenlijk een oproep van de Arbo-arts. Ik heb voor mezelf besloten dat het maximum 2 keer per week een ochtend naar het werk moet worden. Niet meer. En dat dan ook duidelijk gemaakt wordt aan het werk, dat als het niet lukt, dat ik dan naar huis kan gaan (het vorige bezoekje heeft ook niet langer dan een half uur geduurd).
Zelf snappen ze niet wat burnout is (sturen gerust een mail dat het ab-so-luut niet lukte om te bellen, omdat het zooooooooooo hectisch was), dus dat moet de Arbo dan maar duidelijk maken.
Zo, de voornemens zijn er, nu de uitvoering nog.
liefs,
mieke
ps. ik word wel een beetje 'ongerust' wat betreft de andere dames. Het kan natuurlijk zijn dat jullie alleen nog maar meelezen (mag!), maar ik ben toch wel heel benieuwd hoe het met jullie gaat.
Hoe is het met de interimmer? Nog vorderingen? Ik snap heel goed hoor, dat je in de verdediging bent geschoten. Ik zou me in jouw gevoel ook onzéttend aangevallen voelen.
Jooles, wat fijn dat je dagen in Barcelona goed zijn bevallen! Ik vind het helemaal niet zo raar hoor, dat je ineens 'angstig' was om in je eentje een café in te gaan. Het was én een andere omgeving én een andere taal én in je eentje én tijdens een periode waarin je niet 100% bent. Ik vind het uberhaubt al knap dat je het wilde proberen!
Wel vervelend dat je bij terugkomst dan zo'n gesprek met je werkgever moet hebben...Ik kan me voorstellen dat je hele euforische gevoel dan in een klap weggevaagd wordt...Hopelijk kun je er met de psych goed over praten. Het lijkt me verschrikkelijk eng om te wéten dat je iets dergelijks te horen krijgt tijdens je contractbespreking...
Hier nog steeds een dip. Afgelopen weekend even weggeweest met een vriendin, maar er zat zó weinig puf in mij. Het weer werkte natuurlijk ook niet echt mee, maar ik kon me echt nergens toe zetten.
Dit weekend was nog even een vreet-festijn, met allerlei lekkere broodjes en koekjes, maar vanaf nu gaat t anders. De drankfles heb ik niet meer aangeraakt en vrijdag heb ik alleen maar gezonde dingen gekocht.
Ik ga proberen elke avond op dezelfde tijd naar bed te gaan (en er op een normale tijd uit te komen) en meer naar buiten te gaan. Geen nachtelijke msn-sessies meer, geen gevreet en wijn, niet meer huilen tijdens GTST, niet meer uuuuuuren doelloos op het internet, maar gericht zoeken naar een nieuwe baan, geen gepieker meer (al blijft de financiele kwestie me bezighouden) en geen hoofdpijn meer van het werk.
Volgende week verwacht ik eigenlijk een oproep van de Arbo-arts. Ik heb voor mezelf besloten dat het maximum 2 keer per week een ochtend naar het werk moet worden. Niet meer. En dat dan ook duidelijk gemaakt wordt aan het werk, dat als het niet lukt, dat ik dan naar huis kan gaan (het vorige bezoekje heeft ook niet langer dan een half uur geduurd).
Zelf snappen ze niet wat burnout is (sturen gerust een mail dat het ab-so-luut niet lukte om te bellen, omdat het zooooooooooo hectisch was), dus dat moet de Arbo dan maar duidelijk maken.
Zo, de voornemens zijn er, nu de uitvoering nog.
liefs,
mieke
ps. ik word wel een beetje 'ongerust' wat betreft de andere dames. Het kan natuurlijk zijn dat jullie alleen nog maar meelezen (mag!), maar ik ben toch wel heel benieuwd hoe het met jullie gaat.
maandag 17 maart 2008 om 20:43
Hoi meiden, daar ben ik weer eens.... het gaat hier niet zo goed. De bedrijfsarts heeft gelukkig wel gemeld dat ik voorlopig nog niet meer moet gaan werken, dat scheelt wel, maar verder voel ik me erg naar en merk ik nog geen verbetering. Veel dingen zijn me echt veel te zwaar en het valt me ook zwaar dat een aantal mensen daar zo weinig mee kan en dat ook erg laat blijken. Kan dingen ook moeilijk loslaten. Nu zit ik me bv op te winden over het topic van Karaktertje op werk&studie (over een collega die al enige maanden burnt out is) dat ik toevallig zag. Pffff....adem in, adem uit.....
Ik ga de komende dagen maar (weer) even helemaal terug naar nul en helemaal niets doen, en dan hoop ik weer eens wat bij te kunnen lezen hier, want op zich is het heel fijn om herkenning te vinden in andervrouws verhalen.....
Lieve groet!
M
Ik ga de komende dagen maar (weer) even helemaal terug naar nul en helemaal niets doen, en dan hoop ik weer eens wat bij te kunnen lezen hier, want op zich is het heel fijn om herkenning te vinden in andervrouws verhalen.....
Lieve groet!
M
dinsdag 18 maart 2008 om 09:52
Weet je melanthe, ik ben gestopt om op internet dingen te lezen die mij verdrietig maken of boos. Zoek het niet op, je hebt al genoeg "moeilijke bagage"bij je.
Mieke, mijn interimmer heb ik verder niet gesproken. Vrijdag heb ik een gesprek met een familielid die zelf directeur is en het goed met mij voor heeft. Ik ga hem alles vertellen en laten lezen over wat de afgelopen maanden is plaatsgevallen op het werk. Hij is mijn uitlaatklep en ik wil ook aan hem voorleggen wat verstandig is om te doen.Hij geeft me nu even het advies om tot die tijd niks bijzonders op het werk te zeggen.Maar ik heb al wel een gesprek aangevraagd met mijn leidinggevende. In dat gesprek laat ik haar vertellen, stel een paar vragen en zeg verder niks. Ik ga het opschrijven en neem het mee naar mijn uitlaatklep.
Ik heb me vandaag ook extra verzorgd aangekleed en heb besloten om heel opgewekt door het gebouw te gaan lopen. MIJ KRIJGEN ZE NIET KLEIN!!
Ik weet niet of ik het hier al gemeld heb maar ik ben met een psycholoog via internet begonnen. Ik schrijf beter dan dat ik praat. Het heet interapy en wordt vergoed door mijn verzekering.
Ik ben er net mee begonnen dus ik kan nog niet zeggen wat ik er van vind.
Mieke, het is goed van je dat je het vreten en drinken weer onder controle gaat krijgen. Andere mensen proberen ons op een bepaalde manier te kwetsen, soms expres, soms uit onnozelheid. Maar laten we vooral lief en goed zijn voor ons zelf. We zijn het waard, al moet ik me daar zelf nog regelmatig van overtuigen.
Mieke, mijn interimmer heb ik verder niet gesproken. Vrijdag heb ik een gesprek met een familielid die zelf directeur is en het goed met mij voor heeft. Ik ga hem alles vertellen en laten lezen over wat de afgelopen maanden is plaatsgevallen op het werk. Hij is mijn uitlaatklep en ik wil ook aan hem voorleggen wat verstandig is om te doen.Hij geeft me nu even het advies om tot die tijd niks bijzonders op het werk te zeggen.Maar ik heb al wel een gesprek aangevraagd met mijn leidinggevende. In dat gesprek laat ik haar vertellen, stel een paar vragen en zeg verder niks. Ik ga het opschrijven en neem het mee naar mijn uitlaatklep.
Ik heb me vandaag ook extra verzorgd aangekleed en heb besloten om heel opgewekt door het gebouw te gaan lopen. MIJ KRIJGEN ZE NIET KLEIN!!
Ik weet niet of ik het hier al gemeld heb maar ik ben met een psycholoog via internet begonnen. Ik schrijf beter dan dat ik praat. Het heet interapy en wordt vergoed door mijn verzekering.
Ik ben er net mee begonnen dus ik kan nog niet zeggen wat ik er van vind.
Mieke, het is goed van je dat je het vreten en drinken weer onder controle gaat krijgen. Andere mensen proberen ons op een bepaalde manier te kwetsen, soms expres, soms uit onnozelheid. Maar laten we vooral lief en goed zijn voor ons zelf. We zijn het waard, al moet ik me daar zelf nog regelmatig van overtuigen.
dinsdag 18 maart 2008 om 14:57
Hoi allemaal,
Met mij gaat het wel redelijk goed! Heb eindelijk mijn weekje vakantie, waarin ik mijn hele huis wilde opruimen...ben nog niet verder gekomen dan het hele weekend bij mijn vriend slapen en nu zit ik in mijn moeders huis te relaxen. Ik wil stiekem niet opruimen! Had wel weer erge rugklachten door iets verkeerd te tillen en voel het nog steeds, heb afspr staan bij de manueel therapeut. Bij de psych laatst was het vreemd. Ze vroeg met welke hulpvraag ik nu precies kwam. Nouja, ik zit vast met van alles, grote levenskeuzes, relatie, opleiding?, baan. Voel niet zoveel en weet daardoor niet goed wat ik wil. Dit gaf mij het gevoel dat ze me niet kan helpen, het leek net of ze dacht dat ik geen hulp nodig had. Daar raak ik van in de war: heb ik misschien ook geen hulp nodig en kom ik er zelf wel uit, met wat geduld? Ook lstig omdat het zo op en neergaat, soms plotseling een paar hele slechte dagen, maar naar mijn idee ook een lichte constante stijgende lijn (die soms ineens total verdwijnt!). Ik heb wel iets heel fijns opgemerkt: ik heb eczeem en voedselallergie, wardoor ik bijna altijd jeuk heb en mezelf twee keer per dag moet insmeren. Nu merk sinds een paar weken dat ik geen jeuk meer krijg van chocola of bier. Eigenlijk heb ik helemaal geen jeuk meer en mijn huid lijkt een betere conditie te hebben. Hier geniet ik erg van en krijg ik positieve gevoelens van: had niet gedacht dat het ooit nog beter kon worden. Ik probeer de moeilijke dingen los te laten en mezelf niet te kwellen met twijfels. Blijf rustig onderzoeken welke baan of eventueel opleiding ik wil. En wacht op de zon, ehhh meer dan dit ministraaltje wat nu schijnt.
Hoop dat jullie hier wat hoop of blijdschap uit kunnen putten, en Eranma, ik lees ook heel graag jouw verhalen! IK hou het wel bij hoor, maar tik alleen als ik echt denk iets zeggen of te vragen te hebben. Ik hoop dat jullie samen met de lente, ook een positieve uitbarsting krijgen. Ik hou mezelf voor, dat als ik geduld heb met mezelf, en mijn negatieve kijk op de wereld en de mensen los kan laten, dat het echt wel komt, mijn levensplan. EN dan ga ik als een speer! Ik wil alleen geen foute (studie/werk) keuzes meer maken. En god, wat is het fijn om even en weekje niet met mijn bud-werk bezig te zijn.
Liefs!
JJ
Met mij gaat het wel redelijk goed! Heb eindelijk mijn weekje vakantie, waarin ik mijn hele huis wilde opruimen...ben nog niet verder gekomen dan het hele weekend bij mijn vriend slapen en nu zit ik in mijn moeders huis te relaxen. Ik wil stiekem niet opruimen! Had wel weer erge rugklachten door iets verkeerd te tillen en voel het nog steeds, heb afspr staan bij de manueel therapeut. Bij de psych laatst was het vreemd. Ze vroeg met welke hulpvraag ik nu precies kwam. Nouja, ik zit vast met van alles, grote levenskeuzes, relatie, opleiding?, baan. Voel niet zoveel en weet daardoor niet goed wat ik wil. Dit gaf mij het gevoel dat ze me niet kan helpen, het leek net of ze dacht dat ik geen hulp nodig had. Daar raak ik van in de war: heb ik misschien ook geen hulp nodig en kom ik er zelf wel uit, met wat geduld? Ook lstig omdat het zo op en neergaat, soms plotseling een paar hele slechte dagen, maar naar mijn idee ook een lichte constante stijgende lijn (die soms ineens total verdwijnt!). Ik heb wel iets heel fijns opgemerkt: ik heb eczeem en voedselallergie, wardoor ik bijna altijd jeuk heb en mezelf twee keer per dag moet insmeren. Nu merk sinds een paar weken dat ik geen jeuk meer krijg van chocola of bier. Eigenlijk heb ik helemaal geen jeuk meer en mijn huid lijkt een betere conditie te hebben. Hier geniet ik erg van en krijg ik positieve gevoelens van: had niet gedacht dat het ooit nog beter kon worden. Ik probeer de moeilijke dingen los te laten en mezelf niet te kwellen met twijfels. Blijf rustig onderzoeken welke baan of eventueel opleiding ik wil. En wacht op de zon, ehhh meer dan dit ministraaltje wat nu schijnt.
Hoop dat jullie hier wat hoop of blijdschap uit kunnen putten, en Eranma, ik lees ook heel graag jouw verhalen! IK hou het wel bij hoor, maar tik alleen als ik echt denk iets zeggen of te vragen te hebben. Ik hoop dat jullie samen met de lente, ook een positieve uitbarsting krijgen. Ik hou mezelf voor, dat als ik geduld heb met mezelf, en mijn negatieve kijk op de wereld en de mensen los kan laten, dat het echt wel komt, mijn levensplan. EN dan ga ik als een speer! Ik wil alleen geen foute (studie/werk) keuzes meer maken. En god, wat is het fijn om even en weekje niet met mijn bud-werk bezig te zijn.
Liefs!
JJ
