burn-out wie ook??

Ohja, en nog even speciaal voor Mieke: ik vreet, drink en rook ook regelmatig teveel, maar ik mak me er even niet druk om. Ben altijd mollig geweest en mijn ideaalgewicht, dat echt niet buitensporig laag is voor mijn postuur, ligt nog altijd tien kilo onder wat ik nu ben (nu: 1.72 m en 79 kilo...80 is the limit die ik niet hoop te bereiken). Ga dze week ook weer sporten, mar als ik paaseitjes wil, dan vreet ik die. Ik heb ook recht op chocola!

Liefs JJ

quote:juffrouwjannie schreef op 18 maart 2008 @ 15:00:

Ik heb ook recht op chocola!



Geweldig! Die houd ik er in

Fijn dat het redelijk goed met je gaat, dat je iig een stijgende lijn hebt. En natuulijk geweldig van je ontdekking mbt je eczeem! Misschien ook een teken dat het allemaal weer wat beter gaat? Wel een vreemde opmerking van de pysch, kan me voorstellen dat je dat wat onzeker en verward maakt. Heb je wel het idee dat de gesprekken je helpen? Geniet iig van je vrije week!



Melanthe, sterkte met alles. Ik hoop dat er bij jou ook snel verbetering komt!



Eranma, fijn dat je zo'n uitlaatklep hebt! En je instelling van "mij krijgen ze niet klein" vind ik geweldig. Heeft je optreden vandaag nog indruk gemaakt?



Ik heb trouwens vandaag die oefening (G-training heet dat, kent iemand dat?) gedaan mbt de negatieve gedachtes tijdens mijn poging om een cafeetje binnen te stappen. En kwam er idd achter dat het vooral komt omdat ik van te voren allerlei doemscenario's zit te bedenken en vooral vóór anderen zit te denken ("ze zullen me vreemd vinden, dus ik ben vreemd") ipv dan te denken: als ze me vreemd vinden, dan is dat hun probleem. Het komt dus nog steeds op het oude liedje neer: te weinig zelfvertrouwen en door iedereen aardig gevonden willen worden. Nouja, t is al een hele stap dat ik dat nu iig herken....



Liefs,

Jooles

hee meiden,



Even heel kort. Gisteren naar het werk geweest. Leidinggevende wilde weten hoe ze mij kon helpen te herstellen. Alle moed bijelkaar geraapt (en over nagedacht) om dingen die gebeurd zijn te vertellen (preek aan team dat er onderling teveel geklaagd werd, mail van haar dat het zooooooooo hectisch was, verhalen over adviseurs met klachten, spoed ed, kortom: alle dingen die bij mij extra stress oproepen), komt ze met een antwoord (waar ik al bang voor was) dat ze zich toch wel aangevallen voelde door wat ik zei. GRRRRRRRR



Ging zich verdedigen waarom ze preek had gehouden (ja prima dat je het doet, maar had even gewacht tot ik weg was) en dat ze stress on-mo-gelijk bij me weg kan houden, omdat het nu eenmaal een hectische business is waar we in werken. En ze is toch immers geen arts....(ik wel dan????)



Ze snapt zó niet wat ik bedoel!!



Heb haar gevraagd of ze weet wat burnout is (om zo te kunnen refereren aan stress), maar kreeg niet de indruk dat ze erover had gelezen oid.



Begon ook weer over hoe bezoekjes uitgebreid kunnen worden, dat we daar toch écht naartoe moeten werken. Had het al over een x-aantal ochtenden. Ik heb gezegd dat dat aan de ARBO is (en gelijk maar even gevraagd waar die oproep blijft), dat zij wel zullen weten wat het beste is.



Er was ook nog een presentatie van t één of ander, of ikd aar ook naartoe wilde. Wat denk je zelf?!



Vandaag drukke dag, maar morgen ga ik verder met solliciteren. Ik moet echt niet terug naar dit bedrijf.



Morgen schrijf ik weer een 'leuk' stukje hoor, maar moest dit nu even kwijt.



liefs,

mieke

He JJ bedankt voor je lieve woorden. Ik denk dat allergie ook verband heeft met stress, onvrede etc dus wat Jooles zegt kan zeker waar zijn. Misschien wil de psych je nog meer aan het denken zetten want misschien hebben alle twijfels en onzekerheden die je op verschillede gebieden voelt, een gemeenschappelijk thema. Als je het gevoel houdt dat zij niet goed de psych voor je is dan moet je met haar stoppen en een ander zoeken. Ze is er voor jou en jij niet voor haar.



jooles, je oefening ken ik op zich niet maar dat van de negatieve gedachten die je gedrag beinvloeden, daar heb ik al vaker over gelezen.



Mieke, hoe herkenbaar op je werk en ook hoe lijnlijk dat is.

Daar waar ze je moeten begrijpen om je evrder te laten komen daar snappen ze je niet. GRRRR



Jooles, ik heb vandaag een hele zware dag en het "mij krijgen ze niet klein gevoel"is nu ver te zoeken.

Gisteren gesprek gehad op de Roy Martina manier. ik schreef alles puntsgewijs op. dat vond mijn leidinggevende heel vervelend en vroeg mij ook daarmee te stoppen. Ik legde uit dat dit voor mij goed was om alles duidelijk te krijgen. Ik merkte ook dat ik rustiger werd, waardoor ik ook minder primair reageerde.Aan het einde daagde ze me uit de zei letterlijk: Eranama, huil, schreeuw, laat iets van je horen"Maar ik zei dat deze plek niet de goeie was waar ik dat kon doen.

de strekking was van het hele gebeuren: ik vind het heel verveldend wat er allemaal is voorgevallen maar....wij besluiten nu wat er met jou gaat gebeuren.En dat doen we in jouw belang. Grrrrrr, ja hoor!!



Ik heb vannacht tot 4 uur wakker gelegen, daarna een fikse huilbui gehad.Na vijven ben ik als een blok in slaap gevallen en om kwart voor 7 ging de wekker. Ik wilde naar mijn werk gaan maar voelde me beroerd. Tijdens het ontbijten bartste ik in huilen uit en zei tegen mijn vriend dat ik niet naar mijn werk kon gaan. ik trok het niet meer. Ik voel mij gebruikt en daarna afgedankt. Mijn vriend heeft mij met een griepje afgemeld.



Ik heb vrijdag overleg met mijn familielid over hoe ik hier verder zakelijk gezien mee om moet gaan.Als ik het financieel zou trekken dan zou ik nu op staande voet ontslag nemen en ze een dikke vinger geven. maar dat kan niet en zou erg dom zijn.



Ik ben trouwens met de interapy begonnen. Moest een opsomming geven van wat tot mijn burnout geleid heeft. Daarna moest ik er een situatie uithalen en die helemaal beschrijven, ook over hoe ik me op dat moment voelde, wat ik dacht en deed.

Ik schrijf graag en voel me wel goed bij deze therapie. Ik merk dat ik nu steeds bevestiging nodig heb dat ik het goed doe.De therapeut schreef me dat ik de afgelopen paar jaren ontzettend veel voor mijn kiezen heb gehad. En weet je...die woorden alleen al deden me erg goed. dat voelt als begrip, als gezien worden en begrepen worden.



Nog iets geks, ik ben al meer dan een jaar burnout en ben altijd vrij alert geweest op mijn gewicht.Ik ben dit jaar begonnen met de pil en kwam iets aan in gewicht maar stiekem kwam ik meer aan, zonder aanwijsbare reden. Ach de leeftijd dacht ik.

Maar nu is er de afgelopen 3 weken weer 5 kilo afgegaan, volgens mij puur door de stress op mijn werk.

Nou, dan ga ik zo ook lekker paaseitjes kopen!

Hoi allemaal,

Nou mijn weekje vrij is weggesmolten zonder dat ik ook maar iets noemenswaardigs heb gedaan. Zoals mijn loopbaanadvies-opdracht afschrijven, grote opruim doen, DE Opleiding vinden. Nu moet ik zo naar de manueel therapeut, ik belde af omdat ik geen zin had om door dit weer te gaan, maar er werd voorgesteld om half vijf te gaan en ik zei JA. Dus mijn assertiviteit is ook weer ver te zoeken. EN nu is het ook nog nat en koud gaan sneeuwen! Gatverdegatverdamme! Toch ga ik maar, heb nog best last van mijn rug (heb ook totaal niet gesport of bewogen) en misschien brengt het ondernemen van iets/de deur uit moeten me in een andere mood. Dat hoop ik dan maar, en ik bedoel natuurlijk een Betere mood. Ik voel me niet heel erg rot, maar wel vaag, niet energiek of vrolijk, nergens zin in, geen inspiratie. Zit weer eens te wachten op een Cadeautje van het Leven (wat al jaren niet komt), daarmee bedoel ik dat er zomaar iets heel leuks gebeurt. ALs je jong bent gebeurt dat nog wel eens, dat je ineens geld krijgt of een hobby of boek vindt waar je helemaal van uit je dak gaat. Bleeehhhh! Ik denk dat de zon gewoon moet gaan schijnen, daar wacht ik al mijn hele vrije week op en het wordt alleen maar erger! Jammer dat het reiswezen zo weinig verdient, anders zou ik het wel weten...

Sorry voor mijn gezeur maar ik moest dit even kwijt.

Eranma, sterkte en succes, voor iedereen eigenlijk.

Hoe is het met je liefdesverdriet Jooles?

Liefs voor allemaal,

JJ

Hoi,



Ik heb deze topic gelezen, en zou ook graag mee willen praten!

Ik zit nu 2,5 maand in de ziektewet wegens een burn out/overspannen! Ik heb altijd gezegd dat mij dit noit zou gebeuren, en een pycholoog? dat was niks voor mij, want ik was altijd sterk, en kon alles aan.

Niet dus, eind december was ik op, ik kon niet meer en voelde me vreselijk slecht! Grotendeels door mn werk, een commerciele functie, maar ik ben helemaal niet commercieel. Ik ben heel perfectionistisch, en geef niet snel op...ik wilde mn baan zo graag laten slagen, omdat ik het zo graag zou willen kunnen(commercieel zijn), en heb het zo lang geprobeerd, maar het is niks voor mij. Maar achteraf blijken er meer dinge te spelen, maar die zijn er door mn werk naar buiten gekomen.

Ik kom altijd over als een sterke, zelfverzekerd iemand, maar van binnen ben ik onzeker, en heb ik faal angst. Dwanghandelingen om alles onder controle te houden, en daar komt mn perfectionisme bij.



Nu 2,5 maand later voel ik me beter, en ga ik de goede kant op. Ik ben in gesprek met een psycholoog, en krjg therapie van een coach die is ingeschakeld door mn werkgever. Van mn werk heb ik alle tijd en ruimte gekregen om te herstellen, dus ik hoefde me gelukkig niet druk te maken over inkomen of contractontbinding enz....die stress kon ik er ook niet bij hebben!

Het gaat beter met me, maar ik ben er nog niet..vreselijk vind ik het dat het zo lang duurt. Ik wil me graag elke dag weer lekker voelen, en positief en vrolijk zoals ik altijd was, maar het lukt me niet.

Omdat ik me de laatste weken echt goed voelde, in ieder geval een heel stuk beter dan 2,5 maand terug, ik straal dit ook uit. Maar daar is weer die buitenkant van mij die niet altijd zegt hoe het van binnen is..en mijn coach vind dat ik wel weer aan het werk kan, al is het voor een paar uur om het op te bouwen.

Ik wil wel weer wat gaan doen, zeker, heb genoeg van het thuis zitten, maar ik denk dat ik er nog niet aan toe ben, en ik wil niet terug naar mn huidige werk. Ik heb daar geen problemen hoor, zeker niet, goed contact nog met collega's...maar ik zit met een schaamtegevoel, en voel me daar niet op mn gemak als ik er ben. Ik wil ook niet meer terug naar die commerciele functie, het is een commercieel bedrijf dus andere functies zijn er niet.

Met mn leidinggevende heb ik onlangs een goed gesprek gehad en we zijn het erover eens dat ik gelukkig word van anders werk, niet daar! Dus dat is helder...maar ook daarom wil ik dus niet terug ook niet voor een paar uur.

Ik ben er niet aan toe, heb het gevoel dat ik het niet aankan. Ook al zou ik een alleen maar wat klusjes moeten doen, het idee dat ik weer in die hectische omgeving terechtkom, dat maakt me gek!

Ik wil niet, en ineens lijkt het alsof ik weer helemaal terugval! Ik voel me slecht, onzeker, pieker weer, neerslachtig enz..zoals ik me voelde 2,5 maand terug....terwijl het zo goed ging!

Een grote reden van mn burn out was dat ik nooit ''nee'' zei..wilde altijd iedereen tevreden en te vriend houden. Ik heb geleerd, e leer nog steeds dat ik vaker nee moet zeggen en naar MIJN gevoel moet luisteren. Maar nu val ik weer in mn oude patroon...ik voel dat er verwacht word dat ik weer aan de slag ga op mn werk, maar mijn gevoel zegt nee! Toch durf ik geen nee te zeggen...en voel me weer zo rot!

Weet niet goed wat ik moet doen...



sorry dat ik me zo ineens meng in deze topic, maar ik merk dat ik behoefte heb om met mensen te praten die hetzelfde meegemaakt hebben, en die het begrijpen.

het is ook fijn om het eens van je af te schrijven!

Hoi mokkie, welkom bij de club.Een van de kenmerken van een burnout, is in mijn ogen, dat het verloop nooit een stijgende lijn is.Het gaat met pieken en dalen en dat kan heel lang duren. Ik wil niet vervelend zijn maar je bent nog maar heel kort ziek.Een burnout bouw je in lange tijd op en het duurt ook heel lang eer je er weer van af bent.

Ik denk dat jij al heel goed weet wat je niet wil. Probeer nu eens voorzichtig om je heen te kijken wat je wel wil. het is trouwens heel verstandig van je dat je hulp gezocht hebt.En hier op dit forum mee lezen en reageren werkt ook therapeutisch hoor )

Hoi dames,



Mokkie, welkom (helaas natuurlijk, maar fijn dat je er met ons over wilt praten).



Deze week ga ik écht op jullie reageren, maar ik moet weer wat dingen kwijt.



Afgelopen vrijdag heb ik een evaluatie gehad met de Arbo-arts. Ik had verwacht dat de Arbo zou zeggen dat ik weer een x-aantal ochtenden aan het werk zou moeten en had me daar al min of min op voorbereid. Echter, het gesprek liep compleet anders dan verwacht.



Het blijkt dat mijn werkgever, achter mijn rug om, tegen de Arbo-arts heeft vermeld dat ik niet meewerk aan mijn herstel. Pardon??!!!!

Ik ben alle afspraken die met de Arbo zijn gemaakt nagekomen, ik heb zelf initiatief genomen om bepaalde dingen aan te kaarten, ik heb me zelf opgegeven voor een personeelsuitje, ik heb zelf aangegeven hoe het met me gaat etc etc en nu zeggen ze dat ik niet meewerk?!



Helemaal overstuur natuurlijk. Volgens de Arbo-arts is er een arbeidsconflict aan het ontstaan. Bij dit woord heb ik altijd gedacht aan grote, boze mannen die fraude plegen oid. Erg schrikken dus.

Hij adviseerde me om het via het UWV te doen (zeer officieel dus), of iig een maatschappelijk werker in te schakelen om te bemiddelen. Het voelt zó eng nu allemaal...



Die vrijdagmiddag mijn leidinggevende opgebeld om verhaal te halen. Het was echt een enorm hatelijk gesprek. Bovendien beweerde ze dat ik kritiek had geuit op haar functioneren (???) (blijkbaar mag ik niet aangeven welke gebeurtenissen bij mij stress en spanning veroorzaken). En 'zeg nou zelf, ik heb toch ook helemaal geen initiatief genomen om meer te gaan werken'? NEE!! Vind je het gek! Ik heb ik het laatste gesprek aangegeven dat het absoluut niet goed met me gaat, dat ik enorme spanning voel als ik daar vandaan komen en dat ik de rest van de dag totaal uitgeblust ben. Dan heb ik het toch niet over meer werken?



Vanmiddag moet ik op gesprek komen. Eerst met iemand van P&O, daarna met leidinggevende erbij. Ik weet niet hoe ik het gesprek aan moet pakken. Als ik luister en alles over me heen laat komen, dan lijkt het alsof ik akkoord ga met wat ze zeggen. Als ik mijn zegje doe, ontstaat er een discussie die ik bij voorbaat heb verloren.



Al met al waren het dus vrij k*t-paasdagen. Vanmorgen heb ik al overgegeven van de spanning voor straks. Ik weet het echt allemaal niet meer...Het voelt als een mes in mijn rug...



liefs,

mieke

Hoi Mieke, ik hoop dat je dit nog leest voor je het gesoprek in gaat.

Zeg zo min mogelijk. Laat hun praten, maak zelf aantekeningen, al doe je dat maar voor de vorm. Laat je niet uitlokken tot uitspraken. Zeg dat je er over na gaat denken en er op een later moment op terug komt.Neem eventueel emand mee die jou steunt. Zij zitten met zijn 2en dus dat voelt al onprettig.Denk bij alles wat ze zeggen "ik kan ben sterk, dit is niet persoonlijk"en blijf dat herhalen in je hoofd. Je gaat niet huilen , want dat gun je ze niet.

Sterkte meissie en weet er zijn een aantal virtuele meiden die nu erg met je mee leven.

Hoi hoi,



Mieke wat ontzettend rot voor je dat dit zo moet lopen met je werkgever. Maar laat je niet kisten he! Ik zou ook proberen om zelf zo min mogelijk te zeggen, zodat je niet vanuit je emoties gaat reageren.

Heel veel succes!



Eranma: ben ik echt zo kort ziek? haha ik vond 2,5 maand a ontzettend lang. Maar ik weet ook dat die burn out idd in jaren is opgebouwd.

Het moeilijke vind ik, dat ik van de buitenkant niet meer uitstraal dat ik ziek ben...ik ben weer vrolijker, enthousiaster, en minder down al in het begin..daardoor denken mensen dat ik weer helemaal beter ben, maar dat ben ik niet!

Ik ben vorige week voor de 2e keer bij de arbo arts geweest, en hij heeft er nu van gemaakt dat ik weer beschikbaar ben voor werk, maar dat ik met mn werkgever en coach moet kijken hoe ik dat ga invullen.

Mijn coach, waar ik overigens goede therapie van krijg, zei vorige week ook steeds tegen me dat ik wel weer voor een paar uur kan beginnen, om het eer op te bouwen. Ik gaf aan dat ik eigenlijk niet terugwil naar mn werk, omdat ik dat bedrijf en de omgeving van mijn werkplek ken, zij niet! Ik weet dat als ik daar nu ga zitten, al is het voor een paar uur per dag, dat het niet goed gaat. Ik voel me daar niet op mn gemake, alleen bij het idee al word ik heel onzeker, somber en zelfs angstig!

Ik ben er gewoon niet aan toe!



Maar ik ben zo bang dat als ik dit aangeef bij mn werkgever dat ze denken dat ik het wel best vind zo, niet werken en thuis zitten, en dat ik er geen moeite voor doe!

Overgens heb ik altijd positieve reacties gehad van mn werk,d at ik goed bezig was en zelf alles er aan deed om te herstellen, dus de relatie met mn werkgever is goed zeg maar.

Maar omdat de bedrijfsarts nu heeft gezegd dat ik weer beschikbaar ben, kruipt het zweet me bijna over mn rug..ik wil het niet!!



En iedereen kan wel denken dat het goed met me gaat...het gaat ook echt wel veel beter met me, en ik voel me vaker weer vrolijker enzo, maar ook nog vaak genoeg niet.

Maar de buitenwereld ziet dat niet..zij zien weer een lachene chantal, die enthousiast is en veel praat!

Maar moet ik dan maarweer gewoon chagrijnig en somber erbij gaan lopen, zodat mensen ook zien dat ik nog niet beter gaat?



Ik vind het moeilijk hoor...

Dag allemaal,



Ten eerste: Mokkie, welkom. Wat een herkenning weer, ook in jouw verhaal! En ik moet Eranma gelijk geven, op zich ben je nog niet zo heel lang ziek, terwijl het al eeuwig schijnt te duren, he? Ik ken het gevoel. Het ligt er echter wel aan geloof ik hoe lang de tijd was, waarin de burnout is opgebouwd. Ik ben ook sinds eind december burnout, maar bij mij is het allemaal relatief snel gegaan: opgebouwd vanaf september, dus relatief kort eigenlijk. Daardoor schijnt het herstel ook sneller te gaan. Maar ook ik ben er nog niet! Ik werk nu wel weer 4x4 uur, en dat gaat tot op heden goed. De prognose is dat ik begin juni weer 100% kan gaan draaien.

Wat vervelend dat je eigenlijk niet terug wilt naar je oude baan. Alhoewel, het is natuurlijk ook wel fijn dat je daar nu zo achter gekomen bent. Ik zou ok rustigaan gaan kijken naar iets nieuws. Je weet iig wat je niet wilt. Wb reïntergreren: is het niet misschien wel verstandig om bij je oude baan te reïntergreren? Weer wennen aan het arbeidsproces ed? Als het goed is zou je nu vastomlijnde taken moeten krijgen, zonder deadlines etc. Ik heb trouwens ook ergens gelezen dat een werkgever je moet helpen oftewel de ruimte moet geven om "extern" weer aan de slag te komen, als het intern niet gaat. Misschien iets om met je werkgever te bespreken? Wel fijn trouwens dat je alle ruimte en tijd krijgt van je werkgever om te herstellen, dat is niet altijd het geval...



Mieke, wat vreselijk naar allemaal! Ik ben erg benieuwd hoe het gesprek verlopen is, je laat het ons wel weten, he? We leven zeker allemaal erg met je mee. Vind het trouwens erg knap dat je vrijdag meteen verhaal gehaald hebt bij je leidinggevende.



Eranma, hoe gaat het nu met jou? Hoe is het gesprek met je familielid gegaan? Vind het trouwens goed dat je tijdens dat gesprek alles hebt opgeschreven en niet er tegenin bent gegaan. Ik merk dat ik snel overvallen word door een vervelend gesprek en dan niet meteen kan antwoorden. Ik moet dan idd leren om te zeggen: ik ga er over nadenken en kom er later op terug. Ben wel beetje jaloers trouwens dat bij jou de kilootjes door stress erafgaan, bij mij komen ze er alleen maar bij



JufJannie, jammer dat je niets hebt kunnen doen in je vrije week van wat je je had voorgenomen, maar heb je wel een beetje genoten van je vrije tijd? Dat is namelijk belangrijker dan allerlei klussen doen! En de vage gevoelens, met geen zin, geen inspiratie, niet echt rot, maar ook niet vrolijk herken ik heel goed. Volgens mij moet idd de zon gauw gaan schijnen, want dit weer is meer kerst dan lente...

Je vroeg naar m'n liefdesverdriet (wat lief trouwens!): dat gaat steeds beter. Ik mis hem en ons contact nog steeds wel, maar kan me er beter overheen zetten. Soms denk ik nog wel vaak aan hem, aan de tijd die we samen hadden. Dan vraag ik me af hoe het met m gaat, wat ik zou schrijven/zeggen als ik een mailtje/telefoontje van hem zou krijgen (wat toch niet gebeurt), of ie ondertussen weer een nieuwe vriendin heeft etc. En ik blijf me voorhouden dat het zo het beste is en dat mijn mister right nog wel langs komt, ooit...ben ook aan het internetdaten, maar tot op heden is er nog niemand bijgeweest, waarbij ik zenuwachtig was voor een afspraakje of vlinders in mn buik krijg als ik een mailtje of zo van m krijg, dus dat zegt wel genoeg denk ik. Nou ja, ik moet het even tijd geven, denk ik.

Verder ben ik ontzettend druk met sociale afspraken. Daar heb ik ook weer zin in en vind het leuk. Ik moet er wel voor waken dat het niet te veel wordt, in m'n enthousiasme...

Tja, en op het werk...same old. Weet iemand eigenlijk hoe het zit met solliciteren terwijl je in de ziektewet zit ivm burnout? Op internet kan ik niet echt iets vinden. Psych heeft aangeraden om pas te solliciteren als ik weer 100% werk, maar dan heb ik nog maar 2 maandjes om een nieuwe baan te vinden voordat m'n contract afloopt (en dus waarschijnlijk niet verlengd wordt). Hoop dat iemand het antwoord hierop weet...

Hoi jooles, volgens mij ben je goed bezig, het klinkt in ieder geval goed.

Mijn gesprek met mijn familielid over mijn werksituatie heeft uiteindelijk ruim 4 uur in beslag genomen. het was voor mij goed om een stuk emtionele lading kwijt te raken maar heb op zich niks nieuws gehoord.Hij heeft me wel een hart onder de riem gestoken dat mijn directie veel fouten heeft gemaakt maar heeft me ook gezegd dat ik een excuus of een bedankje nooit zal krijgen. dan moeten ze hun fout toegeven en dat is veel te pijnlijk.We hebben samen een brief opgesteld maar die heb ik nog niet verstuurd omdat ik nog wat veranderingen wil aanbrengen. wat ik goed vond is dat mijn familielid er zo lekker nuchter bij blijft. Mijn vriend kan net als ik lekker gallen over mijn directie en dan bedenken we samen nare plannetjes waar we dan weer lol om hebben. maar ja, die nare plannetjes leveren niks op.Ik heb wel iets stouts gedaan. ik ben op een moment op school geweest waarop er niemand verder aanwezig was en heb even wat dingen gelezen die niet voor mijn ogen bestemd waren. Stout he?! Maar wel lekker!

Mokkie, ik snap dat het moeilijk is om weer met je werk te beginnen toch zou ik het wel proberen.

Volgens mij was de sfeer goed dus dat scheelt al een hoop.

ben je al eens even langs geweest voor bv een kop koffie te drinken?

Begin bv eerst eens met 2x2 uur waarbij je alles mag en niks moet. gewoon proberen. Enne 2 1/2 maand is echt kort. Ik ben al meer dan een jaar ziek. maar ik heb het dan ook wel lekker lang opgebouwd ;-((

Ik ben 3x teruggeweest op het werk, om even bij te praten en koffie te drinken. Ik vind het dan ook wel leuk om er te zijn en even bij te praten. Maar ik zit daar dan met de gedachte, ik ga zo weer lekker weg hier, en ik hoef daar niets zeg maar.

Het idee dat ik weer moet werken, dat ik die stomme telefoon bijna elke minuut hoor rinkelen, het gezeur over dingen de misgaan! Nogmaals, ik heb leuke collega's enz maar er hangt daar vak een negatieve sfeer, er gaan veel dingen fout waar we geen invloed op hebben, en mensen lope daar dus veel te klagen.

heel logisch, maar ik ben bang dat ik echt weer terugval of gek word in z'n omgeving. Ik ben ook een beetje bang hoor, bang om weer enom terug te vallen.

Ik ben al een tijdje aan het kijken voor ander werk, en mn werkgever is daarvan op de hoogte, dus zij weten ook dat de kans groot is dat ik wegga daar. Dat vinden ze ook prima, omdat ze willen dat ik iets vind waar ik wel gelukkig in ben(qua werk dan).

Ik heb over 1,5 week en sollicitatiegesprek, en ik hoop dat het iets wordt. Het ziet er redelijk goed uit, omdat dat bedrijf mij zelf heeft uitgenodigd, ze willen me graag binnen het bedrijf hebben.

Als die baan doorgaat dan zou ik daar graag ook snel willen starten...ik heb gewoon de behoefte aan een hele nieuwe start!

Omdat mn burn out voornamelijk is veroorzaakt door mn huidige werk.

Dus ik wil best wel graag aan het werk, en bij een nieuw bedrijf zou ik het totaal geen probleem vinden, maar liever niet bij mn huidige werkgever.

Is dit heel raar? Ik ben gewoon bang voor die negatieve omgeving, bang voor terugval....

he Judith, Rust..ik heb wel interesse in de ze lezing. Wie en waar is dat?

Werk jij helemaal niet? Ook niet op AT basis? Ik wou dat ik ook zo'n coach gehad had. Maar het is nog niet te laat )

Mokkie, die angst voor een terugval is heel logisch, ik denk dat we dat allemaal hebben en.....uh...ik denk veel van ons misschien ook wel even die terugval zullen krijgen. Eigenlijk heb ik die nu ook. Maar ook daar leer je van, echt.

Ik kom even meekletsen. Mijn aandacht werd getrokken omdat het me allemaal zo bekend voorkomt.

Ik ben zo moe, voel me aagevallen wanneer er eigenlijk geen oorzaak voor is en heb echt nergens geen zin in.



Ik zit erover na te denken om naar de huisarts te gaan, maar ik ben zo bang dat ik de titel burn-out krijg.

Ik werk in het onderwijs en ik krijg binnenkort mijn voortgangsgesprek om te kijken of ik een vast contract krijg.

Ook ben ik niet echt geneigd om mij ziek te melden, omdat mijn planning dit eigenlijk niet toe laat. Ik weet dat dit geen excuse is, maar als mijn planning nu overhoop komt te liggen, levert dit alleen maar stress op.



Verder vind ik het raar dat ik me zo voel. Ik heb het niet superdruk, alles gaat goed en lekker.



Ik heb ook sinds een paar dagen dat ik een drukkend gevoel heb op mijn borst. Is dit herkenbaar voor jullie???

Hoi jannah, dat drukkende gevoel is heel herkenbaar. Ws duidt op hyperventilatie.Ik kan begrijpen dat je nu op je werk niet wil laten blijken dat je ziek bent. De banen liggen niet voor het oprapen. Probeer in ieder geval nu op tijd je rust te pakken. Haal geen extra werk op je hals.Ga bij jezelf eens na wat jou de laatste maanden, misschien wel jaren, ongemerkt stress heeft opgeleverd. dan zul je misschien zelf gaan begrijpen wat jou nu zo moe maakt en misschien wel ziek maakt.

Ik zit zelf ook in het onderwijs, probeer het je zlef even makkelijk te maken in de groep. Zorg voor zo min mogelijk nakijkwerk, laat ze soms op losse blaadjes werken, met een goeie smoes, en mieter dat thuis weg. Of zet er gez. onder, dat werkt ook. Ga braaf naar de teamvergadering maar hou je zelf een beetje op de achtergrond. Las lessen in waardoor de kinderen lekker zelf aan de gang gaan en jou minder nodig hebben.Sterkte...en kom gerust op dit forum mee kletsen.

Hoi allemaal.



Ik heb al eens een berichtje achter gelaten bij het burnout topic bij werk, maar deze is niet meer actief. Graag zou ik met jullie ook eens van gedachten willen wisselen. Om een duidelijk verhaal te krijgen zal ik het verhaal van daar even kopieren:



>>Zoals ik al hierboven schreef heb ik een burn out. Ik werk nu ook weer voor 50% en ik vind het verschrikkelijk. Ik werk in een klein bedrijf waar het ook 'totaal niet uitkomt" dat ik ziek ben.



Voor veel mensen zijn zaken als overspannen zijn en een burn out begrippen in een grijs gebied. Voor sommige mensen een vorm van aanstellen.



Maar oordeel niet over zaken waar je geen verstand van hebt. Ik word heen en weer geslingerd tussen emoties. Ik heb een representatieve functie. Ik ben op mijn werk vrolijk, werk hard (binnen mijn huidige grenzen) en zie er (met behulp van het een en ander aan make up) goed uit. Voor de buitenwereld ben ik dus bijna weer de oude. (collega van de week: Goh je ziet er helemaal niet ziek uit!)



Wat men niet ziet is hoe ik er echt aan toe ben. Dat ik na een dag werken werkelijk instort. Ik bijna 15 uur slaap nodig heb om 1 dag werken te compenseren. Dat ik 's nachts met hartkloppingen in bed lig. En dat ik op de nachten voor dat ik moet werken amper een oog dicht doe. Dat ik thuis rondloop als een zombie. Dat het huishouden mij gewoon veel te veel is. Dat ik juist in deze tijd weer heel veel moeite heb met mijn eetstoornis. Dat ik sport en wandel omdat ik anders bang ben nooit meer van die bank af te komen.



Het liefst zou men mij in het bedrijf waar ik werk zo snel mogelijk weer volledig aan het werk zien, maar een reintegratieplan is nog nooit gemaakt. Gewoonweg even informeren hoe het met me gaat ook niet. Mijn directe collega's natuurlijk wel, maar mijn leidingevende niet.



Normaal gesproken ben ik een actieve, vrolijke meid met een onstuitbare berg energie. Ik mis die meid. Ik zou haar heel graag weer willen zijn.<<



Dit heb ik ongeveer drie weken geleden geschreven. En mijn de verhoudingen op mijn werk lopen meer en meer achteruit, waardoor ik meer en meer druk voel en ik het gevoel heb dat ik eerder achteruit ga dan dat ik herstel.



Ik heb dit alles bij de Arbo aangekaart en er is een hele duidelijke brief naar mijn werkgever gegaan. Maar mijn WG haalt er alleen uit wat voor hem van belang is. (dus dat ik misschien volgende week weer een dag extra kan gaan werken) Een plan van aanpak is nog steeds niet gemaakt. Ook heeft de Arbo arts aangegeven dat ik dan wel voor 50% terug op de werkvloer ben maar ik nog niet voor 100% kan functioneren op die dagen. Heel duidelijk lijkt mij zo. Ik doe echt binnen mijn huidige grenzen zoveel als ik kan, maar zeker op de drukke dagen blijft er nog wel eens het een en ander liggen. Kom ik vandaag op mijn werk ligt er een brief van mijn directe collega (dus géén leidinggevende) waarin staat (heel kort omschreven:) dat ik nou moet ophouden met theater spelen en gewoon eens mijn werk moet gaan doen. Dit is niet de eerste aanvaring die ik heb gehad met deze man, maar kwam zo hard aan, dat ik met brief en al huilend (en ik huil niet snel) bij mijn baas op kantoor stond. WAAROP MIJN BAAS, MIJN COLLEGA MIN OF MEER GELIJK GEEFT!?!?!?!?



Volgens mijn baas heb ik mijn burn out aan mezelf te danken. Ik maak inderdaad teveel fouten momenteel en ik zorg ervoor dat mijn collega's een te hoge werkdruk krijgen. Ik ben toen geknapt en heb gezegd dat hij de brief van de Arbo dan nog maar eens goed moest gaan lezen en dat ik bij een volgende brief van mijn collega gelijk naar huis ga. Dat kon niet volgens hem, dat zou immers werkwijgering zijn.

Ik zie het als een onwerkbare situatie, maar ok, ik zal dat eerst uitzoeken voor ik zoiets ooit echt zou doen.



Sorry voor het lange verhaal, maar door het gedoe heb ik dus al de hele middag hartkloppingen. Het zit me gewoon zo dwars allemaal.

Dag allemaal!



Jannah, welkom! Ik sluit me aan bij Eranma, zij is ervaringsdeskundige, niet alleen wb BO, maar ook in het onderwijs. Ik wil er alleen aan toevoegen: zodra je contract verlengd is, zou ik misschien toch even langs de huisarts gaan. Je koopt er natuurlijk niks voor als je toch hulp nodig blijkt hebben, om er dan zonder hulp mee door te lopen. Sterkte en als je iets kwijt wilt, kan dat altijd hier!



Venus-van -Milo, ook welkom! Wat een vervelend verhaal ook weer van jou! Herken hoe het er aan toegaat in een klein bedrijf, werk ook in een zeer klein bedrijf. Is het niet zo dat je WG moet luisteren naar de Arbo? Zover ik heb begrepen moet de WG er alles aan doen om jou weer "gezond" te krijgen en moet dus vooral niet gaan tegenwerken, zoals ie nu doet. Volgens mij mag je, als de situatie op je werk niet bijdraagt tot herstel, ook gewoon naar huis als je het niet trekt. En waarom is er nog geen reïntegratieplan gemaakt? Binnen zoveel weken is de WG daar toch verplicht toe? Kan je dat niet met de arbo bespreken? Volgens mij is zo'n plan erg goed als houvast voor jezelf. Tenminste, mij heeft het wel rust gegeven, omdat er precies instaat hoeveel ik werk en wat ik geacht wordt te doen. Ik vind het trouwens stuitend hoe je collega er mee omgaat en ook hoe je WG op die brief reageerde. Ook zoiets moet je kunnen aankaarten bij de arbo, lijkt me, dat getuigt alleen maar dat ze niet echt meewerken aan je herstel, maar juist integendeel. Ik wens je veel sterkte toe, probeer het rustig aan te doen en ook voor jou: als je iets kwijt wilt, vertel gerust!



Met mij gaat het wel redelijk, eigenlijk. Kreeg alleen het rapport van de afgelopen bijeenkomst met coach, werkgever en later ook met mij vandaag te zien. Werkgever heeft dus tegen coach gezegd (toen ik nog net bij gesprek zat) dat men uit het 1e rapport zou kunnen opmaken dat de bo resultaat was van te hoge werkdruk, terwijl dat volgens werkgever niet zo is. In tegendeel, dat ze mij veel tijd hebben gegeven om in te werken en bewust nog niet alle taken hebben gegeven, omdat ze dachten dat ik er moeite mee had. BULLSHIT!!! (sorry...maar ben er een beetje kwaad over) TWEE medici hebben, onafhankelijk van elkaar, vastgesteld dat mijn bo zuiver en alleen van te hoge werkdruk komt. En ja, aangezien dit in het 1e rapport staat vermeld, kan men dat idd uit dat rapport opmaken, ja. En dan durft werkgever, als leek, nog te beweren dat het niet zo is?! Ik ben hier zooo nijdig over, dit was zo'n klap in m'n gezicht. Dit helpt dus niet echt lekker om te reïntegreren, terwijl ik zo ontzettend m'n best doe om alles zsm weer normaal te laten worden. Morgen coach hierover bellen.



Anyway. Hoe gaat het met jullie allemaal verder? Eranma, JufJannie, Mieke, Melanthe, Mokkie, Chefke (al lang niets meer van Chefke gehoord, hoop dat dat een goed teken is )?



Groetjes en liefs aan iedereen,

Jooles

Hoi hoi,



hier weer even een update van mij kant!

Als eerste welkom ook de "nieuwe" mensen, hoewel ik zelf nog vrij nieuw ben, haha.



Jannah, bij mij begon het ook vooral met vermoeidheid, ik was totaal op! Ik snap dat je in een lastige situatie zit omdat je nog geen vast contract hebt..wanneer heb je dat gesprek?

Als je het echt niet meer trekt, dan wel naar de huisarts gaan! Als je er te lang mee doorgaat wordt het alleen maar erger. Veel succes!

Venus-van-Milo..ik ben best geschrokken van je verhaal, wat vreselijk dat er op deze manier met je omgegaan wordt vanuit je werkgeveren collega's.

Waarom ga je niet voor 100% de ziektewet in? naar mijn idee wordt het bij zo alleen maar erger, en je moet echt aan jezelf denken! Ik ben eind december de ziektewet ingegaan en ik kon En een reïntegratieplan is absoluut verplicht! Ik heb toevalli vrijdag een gesprek gehad met een manager van een reïntegratiebureau, en die vertelde me dit.

Als de arbo arts aangeeft dat er geen werk mogelijk is dus 00% ziektewet dan hoeft het nog niet, maar als hij/zij aangeeft dat je weer deels aan het werk kan dan is zo'n plan verplich. Het geeft voor iedereen, maar vooral voor jezel duidelijkheid!

Ik heb gister een plan gemaak met mijn werkgever (ik heb het geluk dat ik een erg goede en meelevende werkgever heb)

en het is voor mij vrij duidelijk wat er gaat gebeuren de komende tijd. Ik mag daarin zelf ook aangeven of het gaat of niet, of ik minder of meer uren wil gaan werken. Er valt hierdoo een heel stuk onrust bij me weg. Er word ook niks van me verwacht op het werk, waar het nu omgaat is dat ik weer een ritme opbouw en weer ga wennn aan het arbeidsproces.

Als ik jou was zou ik aangeven dat je het op deze manier niet trekt, en wellicht is 100% ziektewet op dit moment beter voor je..dan kom je pas echt tot rust!

Ik vond het heel moeilijk om in het begin volledig uit te vallen, maar ik zie nu in dat het me echt geholpen heeft. Ik ben meer tot rust gekomen, en heb veel tijd kunnen besteden/ en nog steeds aan mn therapie/psycholoog!

Ook jij veel succes!





Jooles, kan me voorstellen dat je pissig bent! Is niet leuk als je werkgever zo doet. Ik vind het trouwens echt schrikbarend dat ik hier toch veel lees dat werkgevers moeilijk doen enz,

Maar goed..bespreek het morgen eens rustigm et je coach.

Ben jij trouwens alweer aan het werk? zo niet, al wel een idee wanneer je gaat beginnen?



Eranma, hoe is het met jou?

Ik voel me een stuk beter dan vorige week toen ik mn bericht schreef. Ik zag er erg tegenop om weer aan het werk te gaan, omdat ik niet terugwilde naar mijn huidige werkplek.

Gister dus een goed gesprek gehad met mn manager, en hij had hetzelfde idee, dus niet reïntegreren op mn oude plak.Pff, wat was ik opgelucht.

Nu ga ik lekker op een andere vestiging aan de slag, beginnen met 2 of 3 dagen per week en dan 2 uurtjes per dag. Gewoon kijken hoe het gaat, en dan opbouwen. Het uiteindelijke doel is niet dat ik bij deze werkgeer blijf, dat weten alle partijen, en mijn werkgever helpt mij dan ook bij het vinden van een passende, nieuwe baan.

Al met al heb ik er best weer zin in om iets te gaan doen! En nu deze afspraken gemaakt zijn heb ik weer wat meer rust in mn hoofd en lijf!

Het gaat nog wel allemaal met vallen en opstaan..heb goede dagen(vooral als de zon schijnt) maar ook slechte dagen, dan voel ik meeer zo depri en zielig...ik weet dat het erbij hoort, en dat ik al die jaren dat ik de burn out heb opgebouwd ook niet in 3 maanden op kan lossen.



Iedereen succes!

Bedankt voor al jullie lieve reacties!



Omdat ik niet zo sterk in mijn schoenen sta op het moment heb ik het hele reintegratie plan nog niet aangekaart bij mijn werkgever. Dat heeft voornamelijk te maken met het feit dat ieder gesprek in een klaagzang van mijn baas eindigt. Als of ik deze hele burn out alleen heb om hem te irriteren. Er valt met deze man geen fatsoenlijk gesprek te voeren. Althans niet met mij.



Ik moet dinsdag naar de Arbo en ga daar alles aankaarten. Pff heb er echt slecht van geslapen vanacht. Ik heb de brief mee naar huis genomen om mee te nemen naar de Arbo. Mijn vriend is woest. Als het aan hem ligt ga ik niet meer werken voordat ik bij de Arbo ben geweest. Ik heb thuis in alle rust nog eens de brief doorgelezen en eigenlijk is het gewoon mijn of meer een bedreiging.



Fijn te lezen dat er ook nog werkgevers zijn die er wel begrip voor hebben. Een burn out an sich is al vervelend genoeg!



Sterkte allemaal!

Hallo meiden, ik ga het eindelijk door krijgen na meer dan een jaar burnout:ik moet voor mezelf zorgen. Ik moet mezelf op 1 zetten en dat doe ik nu.Op de twee dagen dat ik werk, geniet ik met volle teugen, doe leuke dingen en maak het mezelf vooral niet te moeilijk . Op mijn twee ziektedagen kom ik niet, en doe dingen die ik leuk vind en die me energie geven.Mijn lijf is nog wel behoorlijk van slag. Hoge bloeddruk, veel spierspanning in mijn benen maar mijn humeur gaat weer de goeie kant op.

Venus; misschien doe je , net als ik heb gedaan, te veel je best op je werk. Je zorgt dat je er goed uitziet en doet je stinkende best om je werk zo goed mogelijk te doen. Zo zien ze helemaal de ernst van de situatie niet in en hol jij je zelf alleen maar uit.Meld je even helemaal ziek en ga lief zijn voor jezelf.

Mokkie, fijn dat je op zo'n manier kan re-integreren op je werk. Super. Daar kunnen ze op mijn werk nog wel wat van leren.

Jooles, ik kan me voostellen dat je boos bent.De werkgever doet dit op zijn eigen straatje schoon te vegen. Misschien kun je, in overleg met je coach een zakelijk mailtje/briefje sturen waarin je uitlegt hoe de bo ontstaan is. maar hou je aan feiten, geen emoties en geef er misschien ook nog zo'n draai aan dat je begrijpt dat het op dat moment niet anders kon voor je werkgever. Zodat hij zich niet aangevallen voelt. Als hij zich nl aangevallen voelt gaat hij in het verzet en daar help jij jezelf niet mee.



Zelf heb ik momenteel het gevoel dat ik mijn "macht"terug krijg. Ik ben erg handig in schrijven en reageer steeds via mail op acties van directie. Mijn directie is niet slim en spreekt zichzelf regelmatig tegen. Hier maak ik handig gebruik van. ik doe dat omdat t mij een prettig gevoel geeft daarnaast bouw ik hiermee een dossier op. Mocht ik ooit in een vervelende situatie komen dan kan ik aantonen dat ik bij voortduring mijn medewerking heb verleend en dat de directie heel veel fouten heeft gemaakt.Het is als een soort zelfbescherming maar ik zie het ook wel als opkomen voor mij zelf.Ik probeer wel de toon in mijn mailtjes plezierig te houden, zonder oordeel (en dat is wel eens lastig!);-))

hallo allemaal!!



ik ben er nog wel hoor! maar ik post niet meer zoveel. Lees vaak nog wel de stukjes door.

Met mij gaat het wel goed. Ik ben voor drie dagen aan het werk. drie dagen waarvan de helft op loonwaarde en de andere helft at basis. en dat breidt ik langzaam uit. het goede gevoel is zeker weer terug. het gevoel van een dik jaar geleden ejn verder terug komt weert langzaam weer terug. en dat is heel fijn. ja stap voor stap lukt het weer om lekker te werken. om weer te genieten van de leuke dingen van het werk. en om te genieten van dingen buiten het werk om zoals uit eten gaan, bioscoopje pakken of een concert. Al met al heb ik steeds minder het gevoel dat ik thuis hoor op dit forum. Ik blijf het nog wel volgen en wil iedereen vanaf deze plek heel veel sterkte en succes wensen.

En mensen het is echt waar, neem de tijd! en dan komt het echt weer goed. stapje voor stapje

Hoi allemaal,



weer even een beetje bijgelezen. Ik kan me echt enorm boos maken over de manier hoe sommige werkgevers met hun mensen omgaan als ze ziek zijn (verhalen van Mieke, Eranma, Venus). Het onbegrip, de hardheid, bah, stuitend gewoon. Wat ik ook niet snap is dat als bedrijfsarts en psycholoog hebben aangegeven hoe het zit, werkgevers dan nog denken zelf wel even te kunnen bepalen wat het beste voor de mensen is. Grrr.



Wat mij betreft, mijn coach is inmiddels zelf ziek of in ieder geval al een paar weken uitgeschakeld. Ben wel bij de psycholoog, en dat is een prettig mens, maar het is een drukke praktijk, dus ik zie haar eens in de 14 dagen. Qua begeleiding is er dus nog niet veel gebeurd. Ik voel me wel iets uitgeruster, maar dat komt puur door de rust. Ik moet er niet aan denken om meer te werken dan ik nu doe, ik schiet meteen weer in de stress. Ik word ook nog steeds boos om kleine dingen op mijn werk en baal er eigenlijk nu zo ontzettend van dat ik vandaag een gesprek met mijn baas heb om te bespreken of ik niet andere projecten kan gaan doen. Ik houd ook maar een beetje voor me dat het qua moeheid wat beter gaat, want sommige mensen hebben toch al de neiging te vinden dat het allemaal wel meevalt (ik ben er immers de helft van de tijd nog).