burn-out wie ook??

Mokkie, jouw reïntegratieplan klinkt goed, zo hoort het ook, dat er gekeken wordt naar hoe jíj je voelt en de dingen aan kan. Met hoeveel uren/werk begin je nu?

Ik vind het echt stuitend dat men bij eranma/mieke/venus doet alsof het hun eigen schuld is en alsof ze thuis een beetje vakantie zitten te vieren ofzo. Potverdorie, iedereen die ziek thuis zit wil het liefste weer normaal kunnen functioneren, normaal naar het werk gaan. Grrrrr.



(mijn psycholoog heeft overigens veel diepgewortelde boosheid bij mij geconstateerd, ik ga er aan werken hoor )

Hoi meiden,ik ben bij de bedrijfsarts geweest en het was een fijn gesprek.Ik heb alles verteld wat er de afgelopen tijd gebeurd is en de boosheid kwam weer helemaal terug. De bedrijfsrtas had een maand geleden via e mail van mijn leidinggevende gehoord dat twee dagen voor de groep staan te veel voor me was. Ik werd meteen pissig en vertelde mijn kant van het verhaal. De conclusie van de bedrijfsrtas was, dat het een zooitje is bij ons en niet prettig voor mij om daar te reintegreren.Een aantal beslissingen zijn niet in mijn belang genomen terwijl dat wel zo door de directie gebracht is. de bedrijfsarts gaf me hierin gelijk. Ik vond het fijn om van hem te horen dat ik min of meer wel gelijk heb. Ik heb die bevestiging blijkbaar toch nodig.In overleg hebben we besloten de uren niet uit te breiden en we zien elkaar over een tijdje weer terug. Ik was opgelucht toen ik buiten stond. Ik was gehoord en in mijn waarde gelaten. Pfff, dat voelt fijn!

Ik ben trouwens tevreden over de interapie, het is erg intensief en niet gemakkelijk maar ik heb er wel wat aan.

Ik beperk mijn school bezoek nu alleen op de dagen dat ik beter ben. mijn ziektedagen breng ik thuis of lekker buiten door. Ik merk dat de stress langzaam minder word in mijn lijf.Dat betekend nog niet dat ik al door loop te zingen en vrolijk ben want dat is helaas ook niet het geval.Ik hoop dat letterlijk de zon binnekort gaat schijnen, dat zal ons allemaal goed doen, denk ik.

Hela, girls, waar zijn jullie??

Eranma, right here!



Hoe gaat het met je Interapy? Hoe werkt het precies, hoe vaak per week is er contact?

Hoi melanthe!Het gaat goed met de interapie. het werkt als volgt;na een mail-intake met veel vragen, heb ik wat info over burnout gekregen en vervolgens een opdracht. Ik moet plannen wanneer ik die opdracht uitvoer zodat mijn interapie psych weet wanneer ik weer zal reageren. Alles gebeurt dus via internet.Zij reageert echt op wat ik schrijf, dus persoonlijk. Naast de opdrachten kan ik haar ook altijd mailen. dat is wel fijn want soms komt er plosteling iets in me op en dat kan ik meteen kwijt.Het fijne is ook dat ik achter de pc kan kruipen wanneer ik daar tijd voor heb en kan net zo lang bezig zijn als nodig is. ik kan alles wat ik schrijf en de reactie die ik terug krijg uitprinten zodat ik het altijd nog kan terug lezen.Ik ben er zeer tevreden over.

Er is in principe ongeveer twee x per week mail contact.

Vorig jaar bezocht ik een psych, die had dan driekwartier tijd voor me en dan was de tijd om en dan zat ik nog in mijn verhaal en dat vond ik erg vervelend. Soms was ik ook erg moe en dan kwam het niet eens binnen wat ze zei.Je moet wel van schrijven houden want je moet veel typern maar ik vind dat wel leuk ) Vandaar dat ik ook nog wel eens hier te vinden ben.



Hoe bevalt jouw psych? wat betreft je diepgewortelde boosheid......ik ben vandaag naar een handleeskundige gegaan. Zij vertelde me dat ik in vorige levens erg gekwetst ben en dat ik de angst om gekwetst te worden nog steeds bij me draag.Ik heb een muurtje gebouwd en voel me snel aangevallen en voel me ook kwetsbaar. Ze heeft me nog veel meer verteld maar dit sluit iets op jou aan. misschien heb jij ook dingen van vroeger of vanuit je jeugd mee genomen. Ik geloof daar wel in.



Momenteel gaat het eigenlijk best wel goed met me. Ik voel me sterker, kies meer voor mezelf.Heb al een keer een confrontatie met mijn leidinggevende gehad waar ik heel rustig bij bleef. ik voelde me gewoon sterk en onkwetsbaar.

Ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden. Oef...niet goed uitgedrukt....ik ga dit gevoel vasthouden zonder onuitstaanbaar te worden natuurlijk!;-))

Ik begin ook te merken dat ik baat ga krijgen bij de tai chi, ik word wat rustiger, kan iets beter uit mijn "hoofd"komen.

Mooie naam trouwens "Melanthe".

Doe jij eiegnlijk ook nog iets anders naast dat je naar de psych gaat om aan je herstel te werken?

Hallo meiden,

Wat fijn om jullie ervaringen te lezen. Zo herkenbaar.



Ik zit zelf ook sinds vorige week thuis. Ik had zo´n buikpijn gekregen dat ik het op het werk niet meer trok. Buikpijn is mijn stress-teken. Ik had wel vaker buikpijn gehad, dus dat was ik wel gewend, en ik dacht ook echt dat ik met twee dagen ziek er wel bovenop kwam.

Maar vanaf dat moment kwamen de tranen. Ik kon niet meer. Ik was gewoon op. Donderdag heeft mijn huisarts mijn vermoeden bevesitigd: overwerkt.

Ik werk in een klein bedrijf, dus heb vorige week geprobeerd alles vanaf thuis nog enigszins te managen, maar ook dat koste moeite. Want ik voel me zo verantwoordelijk. Vandaag is de eerste dag thuis zonder iets te hoeven..... wat een opluchting.



tot nu toe, pas twee keer in tranen uit gebarsten, dus dat gaat best goed, van de 'grote stoere meid' is momenteel niet veel meer over.



Venus, ik begrijp jouw verhaal helemaal. En ook de reacties die je krijgt. Je bent zo gewend je groot te houden en zwakheid te camflouren (door make-up, kleding, of vrolijk zijn), dat niemand ziet dat je op bent en daarom denken ze dat je overdrijft. Laat zien wat het met je doet (en dat heb je goed gedaan door die stomme brief aan de orde te stellen). Je mag echt jezelf zijn.



En eranma, de zon schijnt eindelijk Helpt het al?

Heyhey, ik ben er ook nog! Alleen beetje in een dipje. Laatste twee weken waren zwaar, vanaf vandaag werk ik 4x6 uur (plus half uur pauze, dus ben 6,5 uur op werk) en ik merk het goed. Ben nu kapot. Kan nog steeds niet alles aan, terwijl coach schijnbaar tegen werkgever gezegd heeft dat ik weer normale werkzaamheden aan zou moeten kunnen. Vorige week met werkgever gesprek gehad over wat ik ga doen deze week, plannetje voor gemaakt. Gesprek niet helemaal 100% positief, heb haar ook gezegd dat ik gevoel heb dat ik in haar ogen niks goed kan doen.

Vanochtend zat inbox vol met kleine opdrachtjes van werkgever, waar ik helemaal in paniek van raakte. Wel tegen werkgever gezegd, was ze wel blij mee, maar ze zei dat ze hier al bang voor was, dat het misschien te veel is, opperde dat de baan misschien toch te hoog gegrepen is. Ben ik het niet mee eens, heb ik ook gezegd. Ik baal ervan, kan het niet uitstaan dat ik steeds van die terugslagen krijg en nog niet helemaal functioneer. Vorige week twee dagen gehad, waarbij ik echt te veel heb gedaan, was 's avonds kapot, kon niet meer uit m'n woorden komen, hoofdpijn etc. Net als een paar maanden geleden...moet dus oppassen, maar ik wil zo graag...deze week weer gesprek met psych, heb hoop te bespreken. Ben benieuwd.

Even geen puf om op jullie te reageren, sorry voor ego-bericht. Ik wens jullie verder allemaal veel sterkte en ga nu ff voor de tv afkicken.



Liefs, Jooles

quote:eranma schreef op 14 april 2008 @ 17:54:

Hoi melanthe!Het gaat goed met de interapie. het werkt als volgt;na een mail-intake met veel vragen, heb ik wat info over burnout gekregen en vervolgens een opdracht. Ik moet plannen wanneer ik die opdracht uitvoer zodat mijn interapie psych weet wanneer ik weer zal reageren. Alles gebeurt dus via internet.Zij reageert echt op wat ik schrijf, dus persoonlijk. Naast de opdrachten kan ik haar ook altijd mailen. dat is wel fijn want soms komt er plosteling iets in me op en dat kan ik meteen kwijt.Het fijne is ook dat ik achter de pc kan kruipen wanneer ik daar tijd voor heb en kan net zo lang bezig zijn als nodig is. ik kan alles wat ik schrijf en de reactie die ik terug krijg uitprinten zodat ik het altijd nog kan terug lezen.Ik ben er zeer tevreden over.

Er is in principe ongeveer twee x per week mail contact.

Vorig jaar bezocht ik een psych, die had dan driekwartier tijd voor me en dan was de tijd om en dan zat ik nog in mijn verhaal en dat vond ik erg vervelend. Soms was ik ook erg moe en dan kwam het niet eens binnen wat ze zei.Je moet wel van schrijven houden want je moet veel typern maar ik vind dat wel leuk ) Vandaar dat ik ook nog wel eens hier te vinden ben.



Hoe bevalt jouw psych? wat betreft je diepgewortelde boosheid......ik ben vandaag naar een handleeskundige gegaan. Zij vertelde me dat ik in vorige levens erg gekwetst ben en dat ik de angst om gekwetst te worden nog steeds bij me draag.Ik heb een muurtje gebouwd en voel me snel aangevallen en voel me ook kwetsbaar. Ze heeft me nog veel meer verteld maar dit sluit iets op jou aan. misschien heb jij ook dingen van vroeger of vanuit je jeugd mee genomen. Ik geloof daar wel in.



Momenteel gaat het eigenlijk best wel goed met me. Ik voel me sterker, kies meer voor mezelf.Heb al een keer een confrontatie met mijn leidinggevende gehad waar ik heel rustig bij bleef. ik voelde me gewoon sterk en onkwetsbaar.

Ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden. Oef...niet goed uitgedrukt....ik ga dit gevoel vasthouden zonder onuitstaanbaar te worden natuurlijk!;-))

Ik begin ook te merken dat ik baat ga krijgen bij de tai chi, ik word wat rustiger, kan iets beter uit mijn "hoofd"komen.

Mooie naam trouwens "Melanthe".

Doe jij eiegnlijk ook nog iets anders naast dat je naar de psych gaat om aan je herstel te werken?





Hoi Eranma, fijn dat het je goed doet, dat Interapy! Ik kan me voorstellen dat het prettig is om de tijd te hebben en zelf in te kunnen plannen, zodat je tenminste je verhaal goed kunt doen. Dat is inderdaad een nadeel van een 'gewone psycholoog', waarbij de tijd op een gegeven moment gewoon op is. Heb je wel genoeg 'stok achter de deur' om opdrachten uit te voeren? Dat zou ik wel lastig vinden, denk ik, bij een therapeut die ik niet 'zie'.

Ik ben zelf erg tevreden over mijn psycholoog; ze is begripvol, en heeft inzicht (ik hoef met niet tig keer te verklaren om dan te merken dat het nog steeds niet aankomt, zoals bij de coach). Ze zegt dingen waar ik iets mee kan, al is het soms wel confronterend. Het is ook een raar idee om te gaan graven in dingen uit mijn vroege jeugd, omdat ik geneigd ben me erg te richten op wat er nú mis is. Maar, zoals jij ook al zei, die boosheid, die komt natuurlijk ergens vandaan...



Naast mijn psycholoog heb ik een arbeidscoach, waarover ik niet heel erg te spreken ben (ik heb niet het gevoel erg begrepen te worden en het continu moeten uitleggen is nu ook echt heel vermoeiend), en de arbo-arts, die ik eens in de zoveel weken spreek, en met wie ik wel blij ben.



Ik wil ook nog steeds weer eens beginnen met Body Balance (combinatie van Tai Chi, Yoga en Pilates), maar ik ben er nog niet toe gekomen. Ik vind ontspannen tamelijk moeilijk nu, en doe liever heel intensieve sporten...



Super dat je je nu best goed voelt! Ik hoop ook dat je dat vast kunt houden. Dat is niet onuitstaanbaar, dat is good for you!!

He bah Jooles, zo is het ook niet leuk terugkeren. Lekker motiverend ook dat je baas zegt 'misschien is de functie toch te hoog gegrepen voor je', terwijl het veel meer voor de hand ligt dat je gewoon nog niet helemaal hersteld bent en dat nog moet opbouwen. Hoop voor je dat je psych er iets over kan zeggen waar je iets aan hebt.



Liselotte, welkom , en sterkte natuurlijk! Wat heeft je huisarts voorgesteld voor nu? Helemaal niet werken voorlopig, bedrijfsarts, enz?

Hallo allemaal,



Melanthe, body balance is fijn hoor! Heb ik vroeger ook gedaan. En het is actiever dan je zou denken. Aan het einde heb je een paar minuten ontspanning en dat is heerlijk.



Een bedrijfsarts hebben we helaas niet. Donderdag heb ik mijn eerste afspraak met de psych. Dat is via mijn huisarts gegaan. Ik ben benieuwd wat er uit gaat komen. Ik neem aan dat het een begin is van een lange weg. Ik las de verhalen van eranma die een internet therapie volgt. Klinkt erg goed.



En Jooles, wat vervelend dat je zo'n slechte ervaring op je werk had. Heb je ademhalingsoefeningen/ontspanningsoefeningen die je kan doen om jezelf een beetje beter te laten voelen?



Je baas maakt wel een moeilijke opmerking. Dat is natuurlijk helemaal niet leuk om te horen. Maar (ik weet niet wat jouw oorzaak is van overspannen zijn), misschien is het wel fijner om even een stapje terug te doen in een lagere functie. Want natuurlijk kan je de functie aan. Alleen nu even niet. Je geeft zelf al aan dat je weer hartstikke terug valt.

Ik bedoel dit overigens niet gemeen. Ik zit namelijk met dezelfde vraag: moet ik niet een stap terug doen? Op mijn vorige werk was ik namelijk erg gelukkig, maar daar kon ik op een gegevenmoment niet meer doorgroeien. Nu heb ik een functie in een commerciele wereld, die wellicht te zwaar of veeleisend voor me is. Althans, hoe die nu is vormgegeven dan. Ik word er in ieder geval niet blij van.

Het enige wat mij tegenhoudt om terug te stappen is schaamte.

Hebben jullie dat ook?

hoi dames,



Sorry sorry sorry dat ik zo lang 'kwijt' ben geweest! Lang verhaal...



Eranma, wat fijn dat je therapie bevalt! Het lijkt me inderdaad ook wel heerlijk om 'gewoon' even te kunnen typen. Op momenten dat jíj het aankan en op momenten dat jíj wilt praten. Twee keer per week contact is ook wel redelijk vaak, dus dat lijkt me wel prettig.

Dus jij gelooft in een vorige leven (vorige levens)? Wel grappig, want ik heb dat ook wel eens gedacht en geuit, maar werd er zeer raar op aangekeken. Een handleestherapie, daar heb ik nou nog nooit van gehoord.



Jooles, oooo wat herken ik jouw gevoel van terugslagen goed. Weet je zeker dat je coach heeft aangegeven dat je weer volledig aan het werk zou kunnen? Is het niet je werkgever geweest die graag zou wíllen dat je volledig werkt, en dat uit het verhaal heeft gehaald? Pas op hoor, als je nu al voelt dat het teveel is, moet je er niet te lang mee doorgaan. Je bent nu al zo ver...het zou zonde zijn als je je nu alweer over de kop werkt (ik vind 4x6 uur best heel erg veel eigenlijk).



Melanthe, jij bent bezig met intensieve sporten? Jeetje, dat je dat redt! Goed hoor! Moeite met ontspannen klinkt wel heel bekend. Misschien dat het straks beter lukt, als het weer mooi weer is en je lekker in je tuin/ op je balkon een boekje kunt lezen (lukt lezen?). Dat body-balance is wel helemaal hip tegenwoordig hè? Ik vind het alleen zo jammer dat alles zo duur is...



Liselotte, welkom hier. Wat goed dat je zo snel al bij een psycholoog terecht kunt! Wel raar trouwens dat er geen arbo-arts is, is dat niet verplicht als je langdurig ziek bent? Hij/ zij is er toch ook om jou een beetje te bewaken? (zeker als ik hoor dat je bij een klein bedrijf werkt, en je dus al snel verantwoordelijk voelt).



Hier gaat het nu eindelijk weer beter, na een mindere periode. Flink wat sores met het werk gehad (ik weid er niet teveel over uit, je weet maar nooit wie er meeleest oid), zo erg dat ik niet meer aangeef dat ik overspannen ben geworden door het werk. Op ontslag zit ik niet te wachten...(lang verhaal).

Inmiddels ben ik overgeplaatst naar een ander team, met een andere teamleider. Echt, de beste oplossing ooit! Ze is zó fijn! Zij is oprecht geinteresseerd, pusht niet, laat me in mijn waarde, luistert en vraagt en gelooft bovendien dat ik overspannen ben. Ik voel me écht serieus genomen.



Sinds 2 weken werk ik 2 ochtenden in de week en dat is, tot nu toe, goed gegaan. Alle keren zonder hoofdpijn er vandaan gekomen en had wel een voldaan gevoel. Ik mag zelf een beetje aangeven wat ik wil doen op zo;'n ochtend, en lukt niks, nou, dan hoef ik ook niks. Die insteek voelt echt heel prettig. Weinig druk (positieve druk), waardoor het veel gemakkelijker gaat.



Ons buitenzwembad gaat over 2 weken open, dus volgende week ga ik m;n abbonementje kopen en hopelijk wordt het dan de hele zomer mooi weer. Heb er nu al zin in! (de winterschoenen staan al in de kast en de open schoentjes staan pontificaal in de gang).



Meiden, we gaan ervoor!



liefs,

mieke

He meiden, leuk dat jullie er weer zijn, welkom Liselotte. Echt, de tegenslagen horen erbij, hoe k#t dat ook is! We worden beter door vallen en op staan. Iemand anders kan wel denken dat je beter bent of meer kan dan je doet maar wij/jij weet het beter. Laat je niet opjutten, laat je niet kwaad maken maar blijf bij je eigen gevoel. Ga vooral en dat vind ik persoonlijk erg lastig, niet zitten piekeren. Probeer juist je hoofd een beetje leeg te krijgen.Sporten helpt mij om mijn hoofd leeg te krijgen. Body balance heb ik ook gedaan en dat is inderdaad actiever dan je zou denken. ik doe nu aan tai chi en hard lopen. Dat laatste doe ik al jaren maar in het begin van de burnout had ik daar nauwelijks energie voor.

Met beter worden moet je proberen je eigen weg te vinden, waar voel jij je fijn bij, dat is voor iedereen anders en probeer je vooral af te sluiten voor wat iemand anders vindt of denkt. Ik schrijf het makkelijk op maar ik worstel er ook mee hoor. )

@ Liselotte, ik dacht ook dat je altijd naar een arbo-arts moest, of dat er in ieder geval altijd ergens een arbo-arts is. Kun je wel thuisblijven nu, of moet je doorwerken? (want dat is echt niet goed, hoe klein het bedrijf ook is, of hoe verantwoordelijk je je ook voelt - met het laatste heb ik ervaring)..



Ik heb wel eens een paar keer aan body balance gedaan, en ook yoga en pilates gevolgd, maar ik word er altijd een beetje kriegel van. Ik heb nu grote moeite met ontspannen en met het op die manier heel bewust met mijn lichaam bezig te zijn.

Ik voel me beter bij dingen als RPM/Spinning, roeien, Body Pump (vreemd genoeg juist een van de weinige dingen die ik nu wel kan, waar ik me iig beter van ga voelen). Maar goed, mijn spieren geven wel degelijk aan dat afwisseling in de vorm van Body Balance geen slecht plan zou zijn, maar ik moet me er echt toe zetten. Werd er de laatste keer ook enigszins emotioneel van, en dat wil ik eigenlijk ook gewoon niet in een sportschool, dus er is een beetje een drempel.



Voel me vanmiddag weer naar en heel verdrietig, en piekerig en wanhopig. Met tegenslagen kan ik echt niet goed omgaan nog, voel me dan ook zo klein....

Mieke, wat ontzettend fijn dat je je zoveel beter voelt in het nieuwe team en bij je nieuwe leidinggevende! Ben blij voor je dat dat beter is nu, na al die narigheid eerst. (eigenlijk te bizar voor woorden dat je dingen niet bij de naam mag noemen op je eigen werk door te zeggen dat dat werk/werkomstandigheden mede de reden zijn van je ziekte, maar goed).



Ik ben vanmiddag weer heel treurig, maar moet toch even glimlachen om je zomerschoenen in de gang. Misschien moet ik de mijne er maar bij zetten, en zo het goede gevoel een beetje af proberen te dwingen!

OK, ga even proberen om overal op te reageren, maar vergeef me als het niet helemaal lukt. Het gaat nl allemaal niet echt veel beter. Volgens mij ben ik nu toch echt aan m'n (voorlopige) grens gekomen, ik ben na werk kapot, begin weer verschijnselen van het begin te krijgen, zoals 's nachts wakker liggen en piekeren over werk, een "zwaar" hoofd en niet meer uit m'n woorden kunnen komen. Merk ook dat ik al die onverwachte "tussendoordingen" op het werk nog niet aan kan. Vandaag bij psych geweest. Zij heeft mij op het hart gedrukt om niet te vergeten om naar mezelf te luisteren, dat ik dat kwijt begin te raken (zei m'n moeder ook al, maar daar wilde ik natuurlijk niet naar luisteren...stom). Maar ik ben er ook zo klaar mee. Ik wil niet meer met handschoentjes aangepakt worden, ik wil weer gewoon 40 u pw normaal kunnen functioneren. En als ik nu aangeef dat het te veel wordt, duurt het weer veel langer. Aan de andere kant, als ik nu niks zeg, lig ik er over een maand weer uit en ben ik weer terug bij af, zoals Mieke ook al zegt...frustrerend allemaal. Ik weet niet of de coach idd heeft gezegd dat ik weer "normaal" kan werken. Dat kwam van werkgever. Maar ja, die kwam er ook mee dat mijn psych dat had gezegd. Terwijl vandaag bij de psych bleek, dat coach helemaal geen contact heeft opgenomen, dus dat kan helemaal niet! Ik moet dus coach bellen om duidelijkheid te krijgen. Dit is allemaal reuze verwarrend.



Liselotte, welkom ten eerste. Een stap terug naar een lagere functie is bij het berdijf waar ik werk geen optie. Die is er namelijk niet echt. Ik werk echt bij een héél klein bedrijfje.



Denk wel dat ik even niet verder wil uitbouwen wb uren. Dat gaat niet denk ik. Ook wil ik wat meer duidelijkheid omtrent enkele zaken op werk. Dus wéér zwaar gesprek, ik kijk er nu al tegenop. Ik heb zowat iedere keer wel een gesprek, wara ik alle moed bijeen rapen, bah.



Nog even over BodyBalance: ik doe het ook en vind het heerlijk om te ontspannen. Merk dat het mijn spieren ontspant, die tegenwoordig weer standaard gespannen zijn...daarnaast squash ik 1x per week (oh, wat heerlijk om zo je frustraties en agressie eruit te slaan!) en probeer ik ook 1x per week BodyPump te doen. Melanthe, snap wel dat je er af en toe emotioneel van wordt, van dat Body Balance, dat heb ik soms ook. Probeer je er overheen te zetten, ik denk dat het je best goed zou kunnen doen!



Ohja, wb arbo-arts: die heb ik nooit gezien. Wat huisarts en psych zeiden, werd voor "waar" aangenomen en reïntegratiecoach van extern bedrijf kwam toen meteen, ingehuurd door werkgever (dat is dus wel verplicht, zover ik weet). Die coach fungeert dus als soort "bewaker", waar Mieke het over had en niet de arbo-arts (in mijn geval iig).



Meiden, voor de degenen, waarbij het op het ogenblik lekker mee gaat: goed zo! Fijn om te horen! Voor degenen, waar het minder mee gaat: sterkte en blijf voor jezelf kiezen (dat moet ik me ook maar eens ter harte nemen...)



Liefs, Jooles

Hallo meiden,



Dank allemaal voor julllie lieve welkomstwoorden. Fijn om hier dingen te delen.



Wat een verhalen allemaal. Zo te lezen gaat het bij sommige van jullie juist weer de verkeerde kant op . Wat vervelend. Moet houden hoor! Het komt weer goed. Misschien niet vandaag of morgen, maar wel over een tijd.



En Jooles, als dit jouw weg niet is, is dat niet erg. Bij een klein bedrijfje werken geeft idd minder flexibiliteit voor jou. Het moeilijke is natuurlijk dat zij jou ook moeten blijven betalen en het liefst weer willen dat je zo snel mogelijk weer aan het werk gaat. Waardoor ze waarschijnlijk veel aan je gaan trekken. Wat lastig. En waarschijnlijk wil je het zo graag goed doen. Heb je ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel?



Maar voor jezelf blijven kiezen!! En mijn moeder geeft me ook vaak advies, ze heeft het altijd bij het rechte eind, kent me natuurlijk al jaren en heeft veel meer levenservaring. Dus lekker naar je moeder luisteren.



Ik zal eens gaan aankaarten hoe we dat met de bedrijfsarts moeten doen. Alhoewel. (ga ik weer: dingen regelen die ik geen eens hoor te doen). Het is niet mijn probleem. De werkgever is hiertoe verplicht door de wet poortwachter. Niet de werknemer.



Melanthe, ook ik word emotioneel van met name het ontspanningsgedeelte van bodybalance. Gewoon laten gebeuren, het is jouw tijd, jouw omgeving. Waarom zou je je altijd groot moeten houden? Zou jij het erg vinden of genant als ik bijvoorbeeld in dezelfde les zou zitten en begin te huilen? Volgens mij niet.

Wat ik me eigenlijk afvroeg:



Wat doen jullie eigenlijk op een dag? Sporten? Slapen? Dromen? Plan opstellen om beter te worden? Of lezen of helemaal niets? Of zijn het juist kleine dingen? Waar word je blij van en waar niet?



Hoe ziet jullie dag eruit?



Ikzelf krijg echt maar een paar kleine dingen gedaan op een dag, terwijl mijn vriend juist zegt dat ik dat ook niet moet doen. Maar ik vind het heel moeilijk om stil te staan en te ontspannen: ik MOET ontspannen, is zo tegenstrijdig.



Net een uurtje in de tuin gezeten en dat was heerlijk. Ook eindelijk toen even geen buikpijn meer.

Hey Liselotte,

Ik heb inderdaad een groot verantwoordelijkheidsgevoel, gecombineerd met perfectionisme en het moeilijk vinden om nee te zeggen/voor mezelf op te komen/grenzen aan te geven...Jackpot dus...



Ik weet dat luisteren naar m'n moeder een goede is, zij heeft jaren terug in de zelfde situatie gezeten, weet waar ze het over heeft, kent mij van binnen en van buiten...maar soms ben ik wat eigenwijs, maar kom er altijd achter dat ze gelijk heeft...



Je vroeg over invulling van dagen:

Toen ik nog 100% thuis zat, sliep ik erg veel, verslond ik boeken en keek ik redelijk veel tv. Deed wel kleine klusjes in huis, maar alleen als het echt nodig was (afwas, was draaien, stofzuigen etc). Daarnaast moest ik "actief ontspannen"van de psych, dus ben weer lid geworden van de sportschool en heb iedere week wel iets leuks ondernomen: dagje naar Den Haag, strandwandeling, museumbezoek, Filmfestival Rotterdam, enz, het liefst alleen, soms met een vriendin.

Nu vind ik het ook weer fijn om met vrienden af te spreken, dat gaat nu ook weer. Ik lees nog steeds veel en sport ook veel, ben ook een squashcursus gaan doen, waar ik nu een squashmaatje aan over heb gehouden. De "verwendagjes" vallen een beetje weg nu, want ben nu als ik thuis kom, wel erg moe.

Maar eigenlijk moet je gewoon doen waar je zin in hebt. Wel is het goed om een soort "dagritme" aan te houden, heb ik gemerkt. Maar als je geen zin of puf hebt om de badkamer schoon te maken, dan niet! Probeer jezelf te verwennen.

Hoi Liselotte,



ik ben nu iets meer dan twee maanden voor de helft aan het werk, en dat blijft nog zeker een maand zo. Ik MOET ook ontspannen, wat me best moeilijk valt; door kleine dingetjes heb ik ook snel het gevoel dat mijn dag erg versnipperd is. Ik slaap nog tamelijk veel (hoewel al minder dan eerst) (overdag bedoel ik), en ik sport veel. Net als Jooles probeer ik leuke dingen voor mezelf te doen, maar dat lukt niet altijd.

Ik ben fysiek wel opknappende, maar ik zit verder nog erg slecht in mijn vel en met mezelf in de knoop. Dat gaat de ene dag beter dan de andere, maar ik vind het erg moeilijk. Ik lees wel, en kijk ook tv, maar het kan ook net zo uitkomen dat ik helemaal nergens toe kom.



Jooles, ik kan me voostellen dat het je frustreert dat je nog niet alles kunt en dat je gewoon weer 100% wilt kunnen functioneren. Ik loop daar zelf ook tegenaan, vooral omdat ik nu wat minder moe ben: ik wil dan eigenlijk meteen teveel doen. Ik wil ook gewoon weer goed in mijn vel zitten, ben die depressie en burnout ook beu :-S Wanneer moet je op je werk gaan praten over de dingen waar je duidelijkheid over wilt en over je aantal uren? Sterkte iig, geef duidelijk je grens aan, verwijs evt. naar je psycholoog.

@ Liselotte, nee ik zou het waarschijnlijk niet raar vinden als je bij de balanceles waar ik ook was emotioneel zou raken. Maar dat doortrekken naar mezelf, is weer een andere stap. Van anderen met een burnout vind ik het ook geen falen of wat ook, maar tov mezelf ben ik erg streng, en ik ben eigenlijk ook steeds tegen mezelf aan het vechten.

Ik ga zo weer eens goed voor mezelf koken. Heb daar de laatste tijd weer weinig zin in.



Ben een tijdje minder hier geweest, maar vind het nu toch wel weer fijn om jullie verhalen te lezen!

Hallo meiden, ik ben nu 16 maanden burnout en neem van mij maar aan dat het proces van herstel met vallen en opstaan blijft gaan. De K#t periodes horen daar helaas bij. Ik heb ook vaak gedacht "het wordt nooit beter" maar na zo'n periode krabbel je toch weer op en als je verder terug kijkt zul je zien dat ondanks de dips, je toch op bepaalde vlakken vooruit gaat.



Ik denk dat we bijna allemaal types zijn die perfectionistich zijn, het heel graag goed willen doen, erg streng zijn voor ons zelf en ons heel erg verantwoordelijk voelen.

Door de gesprekken met de hapto en psych ga ik steeds beter kijken wat mijn verantwoording is en wat bij een ander hoort.Hier maak ik nu betere keuzes in. Of te wel, ik stop daar minder energie in zodat ik meer energie over heb voor dingen die echt bij mij horen. Ook dit is een proces van vallen en opstaan.



Ik heb nu de opdracht gekregen van de psych, bewust andere mensne complimenten te geven maar ook om bij te houden wat ik op een dag goed van mezelf vind, dus eigenlijk mezelf complimenten geven. En dat vind ik echt lastig, gek he?!

Maar het is wel een belangrijke oefening omdat je er bewust van raakt dat je eigenlijk best wel negatief over jezelf denkt en waarom, waarom doe je dat jezelf aan?



Dat emotionele bij de body balance herken ik wel. dat komt omdat je op die moment niet meer in je hoofd zit (je peikert dan ws ook even niet) maar je zit helemaal in je gevoel en oud verdriet komt dan omhoog. Ik snap dat je dat als genant ervaart maar het is wel goed dat het eruit komt.



Ik weet niet wie van jullie het schreef maar doe inderdaad de dingen waarbij je je goed voelt, waar je een beetje energie van terug krijgt.Rusten is goed maar niet de hele dag. lezen lukt mij slecht en ik heb zelf er behoefte aan om buiten te zijn, lekker hardlopen. Afspreken met vriendinnen lukt me nu steeds beter maar in het begin was dat echt te veel voor me. Ik ben niet erg huishoudelijk aangelegd maar merk wel dat ik nu wel iets meer dingen in huis doe, heb er meer energie voor.



Jooles, jouw verhaal was heel herkenbaar, je hoofd wil van alles maar je lijf en misschien ook wel je ziel zegt stop. Dat heb ik ook mee gemaakt en ben weer ver over de schreef gegaan. Doe het niet, luister heel goed naar je lijf, je lijf fluit je nl terug. Als je daar niet naar luistert, dan gaat je lijf harder protesteren, net zo lang tot dat jij luistert. Ik geloof erin dat wanneer je maar door gaat om over je grenzen heen te gaan, je bv de ziekte ME krijgt of misschien wel kanker. Ik wil niemand bang maken of tegen de borst stoten maar in februari en maart had ik zoveel stress in mijn lijf dat het voelbaar was in mijn ledematen. Ik kreeg het gevoel dat ik opzwol en wist dat ik iets binnen in mij danig aan het kapot maken was.Dat was het ultime sein om nu flink gas terug te nemen.



Mensen zegen nu dat ik er weer goed uitzie en dat is zo. Van binnen weet ik dat dit een wankel evenwicht is. ik moet nu nog niet in de valkuil stappen van nu al meer gaan doen. Nog even pas op de plaats.



Ik wil niet betuttelen of iemand een vervelend gevoel geven maar ik moet dit gewoon even kwijt.

Hallo allemaal,



Wat heb ik een rot dag gehad. Het gaat vandaag helemaal niet, terwijl het gister juist een stuk beter ging

Net mijn eerste gesprek bij de psych gehad en dat viel verschrikkelijk tegen. had gehoopt dat we wat dingen op een rij konden zetten, dat zij me iets meer kon vertellen over wat er aan de hand was en dat we misschien een soort behandel plan op konden stellen.

Heb bleef verschrikkelijk vaag, en na een half uur vroeg ze of we een volgende afspraak in kunnen plannen, half mei! Ik kan er helemaal niets mee. Geen oefeningen mee gekregen, geen tips. Vond ook helemaal niet dat ze goede vragen stelde, ik had er echt niets aan. Een intake gesprek was het ook niet, want ze heeft nog geen idee wie ik ben.

@eranma, waar volg jij die internettherapie? Dat zou ik ook wel willen proberen.

@melanthe, complimentjes geven is leuk je bent goed bezig

Liselotte, overleg dit met je huisarts: het is echt heel belangrijk dat het klikt met een therapeut, anders werkt het gewoon niet. En het lijkt me dat er ook sneller dan half mei iets moet gebeuren.

wat ik eigenlijk bedoel: als het echt niet goed voelde moet je er niet mee doorgaan.

Ik heb vorig jaar een keer hulp geprobeerd te zoeken en kwam tercht bij een psycholoog waar ik echt niks mee kon. Voelde me totaal niet serieus genomen. Na het tweede gesprek heb ik toen gezegd dat ik dit niet wilde, en dat was een enorme opluchting. Daarna was ik huiverig om een ander te zoeken, en modderde ik wat aan. Begin dit jaar kon ik echt niet meer, ben ik naar mijn huisarts gestapt, en die heeft me naar de bedrijfsarts gestuurd, én me naar een hele fijne psycholoog gestuurd. (had hem ook verteld over die andere psycholoog en dat ik niet zo goed meer durfde) (en die andere psycholoog was me ook aangeraden door een van de artsen in die maatschap, dus ik vond het moeilijk dat te zeggen).



Ik heb het nu ook met mijn arbeidscoach; dat klikt niet echt, en ik voel me niet echt begrepen. Het zijn niet veel gesprekken, en ik denk dat ik er qua 'arbeid' wel iets aan kan hebben, maar als dat echt persoonlijk de diepte in zou gaan, zou ik er ook mee stoppen.



Het moet klikken, je moet je begrepen en gesteund voelen, en dan heb je ook zelf veel meer bereidheid om eraan te werken.



Sterkte!