Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
donderdag 25 december 2008 om 15:17
hallo allemaal,
Ben weer terug van vakantie en heb het heerlijk gehad. Lekker buiten geweest veel kunnen bewegen en zeer frisse, koude en natte berg lucht binnen gekregen
Leuk om te lezen dat jullie mooie gesprekken hebben gehad met elkaar.
Wil jullie even hele fijne feestdagen wensen!
Enneh... ik zie de eerste posts al met kerststres. Maak je niet te druk om het eten, of mensen je wel leuk vinden, of je niet teveel drinkt etc. Kerstdagen zijn voor ons gewoon zwaar. Veel sociaal verkeer en hoge verwachtingen... dat is moeilijk. Verwacht niet dat je ontspant. Dat lukt waarschijnlijk toch niet. Wees blij als je het gewoon leuk hebt.
dikke knuffel
Ben weer terug van vakantie en heb het heerlijk gehad. Lekker buiten geweest veel kunnen bewegen en zeer frisse, koude en natte berg lucht binnen gekregen
Leuk om te lezen dat jullie mooie gesprekken hebben gehad met elkaar.
Wil jullie even hele fijne feestdagen wensen!
Enneh... ik zie de eerste posts al met kerststres. Maak je niet te druk om het eten, of mensen je wel leuk vinden, of je niet teveel drinkt etc. Kerstdagen zijn voor ons gewoon zwaar. Veel sociaal verkeer en hoge verwachtingen... dat is moeilijk. Verwacht niet dat je ontspant. Dat lukt waarschijnlijk toch niet. Wees blij als je het gewoon leuk hebt.
dikke knuffel
vrijdag 26 december 2008 om 11:33
Hier Hiltje,
Ik kan helaas niet volmondig zeggen dat het echt goed gaat. Heb toch sterk het idee dat ik in een depressie zit, terwijl ik ook wel een soort doorbraak heb meegemaakt. Kerstavond was eten bij vrienden en dat ging niet goed. Ik moest huilen en ben eerder weggegaan. Elk jaar is het zoooo gezellig en ik voelde dit keer dat ik niet mezelf ben en daarvan werd ik zooo emotioneel.
Ben die avond nog naar mijn moeder gegaan.
Eerste kerstdag in de ochtend had ik een zware dip. Huilen, huilen en gevoel van totale hulpeloosheid wanhoop en depressie. En daar maakte ik me ernstig zorgen over hetgeen voor veel spanning en angst zorgde.
Later bedacht ik me dat iets in de familiesfeer en de feestdagen mij enorm triggered. Met Sinterklaas had ik het ook al te kwaad. En iedereen zegt iets anders over hoe ik met mijn situatie om moet gaan. Bij mijn pa was het 'doorleef je gevoel en geef er aan toe en stop met je medicijnen want die onderdrukken je gevoel' en bij mijn ma is het 'volg een strak ritme en zet je er tijdens het diner overheen want voor mij is het ook vreselijk dat het zo slecht met jou gaat'.
En in een keer voelde ik gisterochtend een soort doorbraak. Ik werd boos, bedacht dat ik er wel mocht zijn, dat ik en alleen ik bepaal hoe ik met mijn gevoelens en situatie om ga en dat ik er wel mag zijn. Dat ik goed ben zoals ik ben en dat niemand me anders kan vertellen. Het gaf me heel veel kracht en het gevoel dat ik weer wat controle had en dus minder hopeloos en hulpeloos.
Niettemin was de verdere dag nog zwaar, hoewel ik tijdens het diner op een gegeven moment wel afleiding vond en mezelf hoorde lachen en meedoen. Gisteravond heb ik mezelf weer een enorme peptalk kunnen geven. Op vakantie merkte ik dat ik onverschillig was over mezelf en niets positiefs over mezelf kon voelen. Nu ik echte depressieve gevoelens krijg komt er ook opeens een kracht in mij die schreeuwt dat ik onvoorwaardelijke liefde verdien en dat mezelf kan geven.
Niettemin is dit geen doorbraak die er van het ene op het andere moment voor zorgt dat ik er weer helemaal ben (wat ik even had gehoopt).
Vanochtend sloeg het depressie gevoel weer toe en moest ik erg huilen, hoewel het minder heftig was.
Ik houd me nu vast aan mijn kennis over depressies en de schema's en structuur die daar voor staan en dat is:
+ weten dat het in de ochtend vaak het ergste is en dat er ook goede momenten komen.
+ niet teveel in bed blijven hangen. Een dagschema maken en je daar aan houden.
+ bewegen (dus ga ik zo een lange wandeling maken)
+ op gezette tijden in je gevoel duiken maar daarna weer iets ondernemen zodat je er niet in blijft hangen.
Ik wil er voor knokken. Ik heb het gevoel dat ik aan de zijlijn van het leven sta en ik wil mezelf terugknokken. Ik wil met kleine actie punten langzaam weer terug het leven in en er aan gaan deelnemen.
Pfoe.... heftig he........
Ik kan helaas niet volmondig zeggen dat het echt goed gaat. Heb toch sterk het idee dat ik in een depressie zit, terwijl ik ook wel een soort doorbraak heb meegemaakt. Kerstavond was eten bij vrienden en dat ging niet goed. Ik moest huilen en ben eerder weggegaan. Elk jaar is het zoooo gezellig en ik voelde dit keer dat ik niet mezelf ben en daarvan werd ik zooo emotioneel.
Ben die avond nog naar mijn moeder gegaan.
Eerste kerstdag in de ochtend had ik een zware dip. Huilen, huilen en gevoel van totale hulpeloosheid wanhoop en depressie. En daar maakte ik me ernstig zorgen over hetgeen voor veel spanning en angst zorgde.
Later bedacht ik me dat iets in de familiesfeer en de feestdagen mij enorm triggered. Met Sinterklaas had ik het ook al te kwaad. En iedereen zegt iets anders over hoe ik met mijn situatie om moet gaan. Bij mijn pa was het 'doorleef je gevoel en geef er aan toe en stop met je medicijnen want die onderdrukken je gevoel' en bij mijn ma is het 'volg een strak ritme en zet je er tijdens het diner overheen want voor mij is het ook vreselijk dat het zo slecht met jou gaat'.
En in een keer voelde ik gisterochtend een soort doorbraak. Ik werd boos, bedacht dat ik er wel mocht zijn, dat ik en alleen ik bepaal hoe ik met mijn gevoelens en situatie om ga en dat ik er wel mag zijn. Dat ik goed ben zoals ik ben en dat niemand me anders kan vertellen. Het gaf me heel veel kracht en het gevoel dat ik weer wat controle had en dus minder hopeloos en hulpeloos.
Niettemin was de verdere dag nog zwaar, hoewel ik tijdens het diner op een gegeven moment wel afleiding vond en mezelf hoorde lachen en meedoen. Gisteravond heb ik mezelf weer een enorme peptalk kunnen geven. Op vakantie merkte ik dat ik onverschillig was over mezelf en niets positiefs over mezelf kon voelen. Nu ik echte depressieve gevoelens krijg komt er ook opeens een kracht in mij die schreeuwt dat ik onvoorwaardelijke liefde verdien en dat mezelf kan geven.
Niettemin is dit geen doorbraak die er van het ene op het andere moment voor zorgt dat ik er weer helemaal ben (wat ik even had gehoopt).
Vanochtend sloeg het depressie gevoel weer toe en moest ik erg huilen, hoewel het minder heftig was.
Ik houd me nu vast aan mijn kennis over depressies en de schema's en structuur die daar voor staan en dat is:
+ weten dat het in de ochtend vaak het ergste is en dat er ook goede momenten komen.
+ niet teveel in bed blijven hangen. Een dagschema maken en je daar aan houden.
+ bewegen (dus ga ik zo een lange wandeling maken)
+ op gezette tijden in je gevoel duiken maar daarna weer iets ondernemen zodat je er niet in blijft hangen.
Ik wil er voor knokken. Ik heb het gevoel dat ik aan de zijlijn van het leven sta en ik wil mezelf terugknokken. Ik wil met kleine actie punten langzaam weer terug het leven in en er aan gaan deelnemen.
Pfoe.... heftig he........
vrijdag 26 december 2008 om 21:28
@bollo, wat een fijn bericht! Fijn dat je leidinggevende "gewoon" bezorgd, lief heeft gereageerd... En dat er geen druk achter zit. Ik heb trouwens, om op je vraag te komen, op m'n werk niet verteld dat ik naar een psycholoog ga, mijn leidinggevende vroeg me heel taktisch of ik "er hulp bij had". Dat heb ik beaamd, en toen vroeg hij niet verder. Als hij verder had gevraagd, had ik het geen probleem gevonden om het te vertellen. Maar zo is het ook prima.
@liselotte, wat word ik blij van je bericht. Het straalt energie, frisheid uit... Fijn dat je zo'n goede vakantie had!
@hiltje, wat kunnen die kerstdagen zwaar zijn he.. Ik herken het wel, het "moet" gezellig zijn, en als je je niet lekker voelt, voel je je daar heel rot onder. Toch lees ik ook in je bericht dat je al die emoties wel toelaat, dat je dichter bij je gevoel komt. En dat je je minder van anderen (je ouders) aantrekt in deze. Maar daardoor wordt het niet makkelijker, zeker deze dagen... Ga je niet te hard knokken? De punten die je noemt lijken heel verstandig hoor, maar ga niet te hard vechten om het maar goed te laten gaan. Soms gaat het ook gewoon slecht...
Ik heb de kerstdagen goed overleefd. Mijn broertje heeft bij me gelogeerd, en dat was leuk en ontspannend voor me. Als hij er is, heb ik altijd zo'n gevoel van "ja, dát is belangrijk"! Hij heeft een verstandelijke handicap en is redelijk sloom, en ik pas me bij hem daar altijd goed aan aan. Met hem waren zelfs de kerstboodschappen leuk om te doen. Ik zat op een bankje in de AH koffie te drinken, en hij zocht alle ingredienten bij elkaar, als persoonlijke queste... We zijn geloof ik 3 uur bezig geweest. Gisteren is de hele familie bij mij geweest, schoonmaakstress dus!!! Ik zou het voorgerecht doen, salade en soep, en heb daarna ook het afruimen en opdienen aan de anderen overgelaten, en dat ging prima. Aan het eind van de avond was m'n keuken weer helemaal schoon, was alles afgewassen, en had ik ook een gezellig eten gehad.
En vandaag voelde ik me gestresst. Zo van "okay, nu heb je rust gehad, nu aan het werk!". Studeren, lessen plannen, etc. Maar door die onrust kreeg ik niks uit m'n handen. Vanmiddag ben ik daarom op de fiets gestapt naar het bos, en heb een wandeling gemaakt. Nu nog steeds niets gedaan, maar ik voel me er wel lekkerder bij.
@liselotte, wat word ik blij van je bericht. Het straalt energie, frisheid uit... Fijn dat je zo'n goede vakantie had!
@hiltje, wat kunnen die kerstdagen zwaar zijn he.. Ik herken het wel, het "moet" gezellig zijn, en als je je niet lekker voelt, voel je je daar heel rot onder. Toch lees ik ook in je bericht dat je al die emoties wel toelaat, dat je dichter bij je gevoel komt. En dat je je minder van anderen (je ouders) aantrekt in deze. Maar daardoor wordt het niet makkelijker, zeker deze dagen... Ga je niet te hard knokken? De punten die je noemt lijken heel verstandig hoor, maar ga niet te hard vechten om het maar goed te laten gaan. Soms gaat het ook gewoon slecht...
Ik heb de kerstdagen goed overleefd. Mijn broertje heeft bij me gelogeerd, en dat was leuk en ontspannend voor me. Als hij er is, heb ik altijd zo'n gevoel van "ja, dát is belangrijk"! Hij heeft een verstandelijke handicap en is redelijk sloom, en ik pas me bij hem daar altijd goed aan aan. Met hem waren zelfs de kerstboodschappen leuk om te doen. Ik zat op een bankje in de AH koffie te drinken, en hij zocht alle ingredienten bij elkaar, als persoonlijke queste... We zijn geloof ik 3 uur bezig geweest. Gisteren is de hele familie bij mij geweest, schoonmaakstress dus!!! Ik zou het voorgerecht doen, salade en soep, en heb daarna ook het afruimen en opdienen aan de anderen overgelaten, en dat ging prima. Aan het eind van de avond was m'n keuken weer helemaal schoon, was alles afgewassen, en had ik ook een gezellig eten gehad.
En vandaag voelde ik me gestresst. Zo van "okay, nu heb je rust gehad, nu aan het werk!". Studeren, lessen plannen, etc. Maar door die onrust kreeg ik niks uit m'n handen. Vanmiddag ben ik daarom op de fiets gestapt naar het bos, en heb een wandeling gemaakt. Nu nog steeds niets gedaan, maar ik voel me er wel lekkerder bij.
zaterdag 27 december 2008 om 18:03
@muziekmeisje: fijn dat de dagen leuk zijn geweest! Je bericht komt heel positief over, dus volgens mij gaat het goed met je! Ik zou vandaag nog even lekker genieten van de zgn. 3e kerstdag... ; - )
@ Hiltje: in jouw bericht klinken vooral vorderingen. Zo lees ik het in ieder geval! Het is nu even ellendig, maar het geeft je wel veel inzicht. Daar kun je veel mee en dat doe je ook. Het komt helemaal goed met jou. Ik ben daar meer dan 100% van overtuigd. Ik denk dat je nu vooral groeit en om te groeien moet je vaak diep gaan. Wij steunen je in de strijd! (normaal ben ik niet van de ratelbandgevoelens enzo, maar nu even wel)
Mijn kerstdagen waren goed. Hier en daar had ik even een paniekaanval, maar dat duurde niet lang. Ik heb goed kunnen genieten en merk dat ik meer energie heb. Ook ben ik mezelf goed aan het aanpakken door te proberen als een volwassene tegen mezelf te praten. Klinkt raar, maar dat had mijn coahc me aanbevolen. Wat zou jouw volwassen zelf nu zeggen over situatie X? Dat doe ik nu redelijk consequent en het gaat nog niet helemaal soepel, maar het gaat wel iets beter. Ik wil mijn leven niet laten beinvloeden door angst en zorgen. Er zijn nu eenmaal oncontroleerbare dingen en daar moet ik mee omgaan. Het komt zoals het komt. Dat probeer ik mezelf nu in te peperen.
Helaas lukt dat nog niet zo als ik aan mijn werksituatie denk. Ik heb in januari namelijk een soll.gesprek bij een bedrijf waar ik al een aantal jaar zooooooooo graag wil werken, maar waar ik al eerder meerdere malen zo hard ben afgewezen. Nu komt er toch nog een kans (van beide kanten besloten). Maar ik kan zo onzeker ervan worden. Ik heb ook nog 2 andere gesprekken, maar dit bedrijf lijkt me zo geweldig. Echter, als ik hun website bekijk, zakt de moed me in de schoenen. Het is namelijk zo'n bedrijf dat alleen maar heel goede mensen rond heeft lopen (in tienvoud cum laude afgestudeerd etc.) en dan voel ik me zo klein als ik dat lees. Maar ik ben wild van de dingen die ze doen en zou daar ook graag aan mee willen doen. Ik ken er ook een aantal mensen en het lijkt me zo gaaf om met hen eraan te kunnen werken.
Nu er zo'n lange periode zit tussen mijn eerdere gesprekken en komende gesprekken merk ik dat ik er steeds meer over zit te malen en daar redelijk moedeloos van raak. Ik wil zo graag, maar ja...
Ik weet ook dat van dat ene bedrijf dat het mijn allerlaatste kans is en ik ben nu al bang de deksel op mijn neus te krijgen. Zojuist zag ik op internet dat een van de vroegere studietoppers inmiddels ook daar werkt en dan ben ik echt jaloers. Erg he? Dan denk ik 'waarom bij haar wel en bij mij niet'. Baal van dat gevoel. Maar ik wil het ook zo graag!!!
Inmiddels zit ik in de doemscenario's dat geen van de gesprekken iets gaat opleveren en dat ik nergens meer in een opwaartse lijn aan mijn loopbaan kan werken (ben streberig, I know).
Dus mijn volwassen stem doet het voor nu goed voor mijn hypochondrische gedachten en angsten, maar nog niet voor bovenstaande. Iemand tips?
En hoe gaan jullie oudjaar doorbrengen?
Groetjes!!!
@ Hiltje: in jouw bericht klinken vooral vorderingen. Zo lees ik het in ieder geval! Het is nu even ellendig, maar het geeft je wel veel inzicht. Daar kun je veel mee en dat doe je ook. Het komt helemaal goed met jou. Ik ben daar meer dan 100% van overtuigd. Ik denk dat je nu vooral groeit en om te groeien moet je vaak diep gaan. Wij steunen je in de strijd! (normaal ben ik niet van de ratelbandgevoelens enzo, maar nu even wel)
Mijn kerstdagen waren goed. Hier en daar had ik even een paniekaanval, maar dat duurde niet lang. Ik heb goed kunnen genieten en merk dat ik meer energie heb. Ook ben ik mezelf goed aan het aanpakken door te proberen als een volwassene tegen mezelf te praten. Klinkt raar, maar dat had mijn coahc me aanbevolen. Wat zou jouw volwassen zelf nu zeggen over situatie X? Dat doe ik nu redelijk consequent en het gaat nog niet helemaal soepel, maar het gaat wel iets beter. Ik wil mijn leven niet laten beinvloeden door angst en zorgen. Er zijn nu eenmaal oncontroleerbare dingen en daar moet ik mee omgaan. Het komt zoals het komt. Dat probeer ik mezelf nu in te peperen.
Helaas lukt dat nog niet zo als ik aan mijn werksituatie denk. Ik heb in januari namelijk een soll.gesprek bij een bedrijf waar ik al een aantal jaar zooooooooo graag wil werken, maar waar ik al eerder meerdere malen zo hard ben afgewezen. Nu komt er toch nog een kans (van beide kanten besloten). Maar ik kan zo onzeker ervan worden. Ik heb ook nog 2 andere gesprekken, maar dit bedrijf lijkt me zo geweldig. Echter, als ik hun website bekijk, zakt de moed me in de schoenen. Het is namelijk zo'n bedrijf dat alleen maar heel goede mensen rond heeft lopen (in tienvoud cum laude afgestudeerd etc.) en dan voel ik me zo klein als ik dat lees. Maar ik ben wild van de dingen die ze doen en zou daar ook graag aan mee willen doen. Ik ken er ook een aantal mensen en het lijkt me zo gaaf om met hen eraan te kunnen werken.
Nu er zo'n lange periode zit tussen mijn eerdere gesprekken en komende gesprekken merk ik dat ik er steeds meer over zit te malen en daar redelijk moedeloos van raak. Ik wil zo graag, maar ja...
Ik weet ook dat van dat ene bedrijf dat het mijn allerlaatste kans is en ik ben nu al bang de deksel op mijn neus te krijgen. Zojuist zag ik op internet dat een van de vroegere studietoppers inmiddels ook daar werkt en dan ben ik echt jaloers. Erg he? Dan denk ik 'waarom bij haar wel en bij mij niet'. Baal van dat gevoel. Maar ik wil het ook zo graag!!!
Inmiddels zit ik in de doemscenario's dat geen van de gesprekken iets gaat opleveren en dat ik nergens meer in een opwaartse lijn aan mijn loopbaan kan werken (ben streberig, I know).
Dus mijn volwassen stem doet het voor nu goed voor mijn hypochondrische gedachten en angsten, maar nog niet voor bovenstaande. Iemand tips?
En hoe gaan jullie oudjaar doorbrengen?
Groetjes!!!
zaterdag 27 december 2008 om 18:04
quote:Met hem waren zelfs de kerstboodschappen leuk om te doen. Ik zat op een bankje in de AH koffie te drinken, en hij zocht alle ingredienten bij elkaar, als persoonlijke queste... We zijn geloof ik 3 uur bezig geweest.
van dit mooie moment word ik spontaan blij. Daar hoort alles om te gaan. Tijd voor elkaar.
@hiltje,
wat vervelend dat je je zo slecht voelt. Is het ook niet omdaat je net iets te graag weer van alles wilt? Kan me voorstellen dat het eten met je vrienden erg confronterend was. Vind het erg naar voor je dat je je zo slecht voelt.
Hele dikke
Je geeft zelf al aan dat je wel de kracht in jezelf kan vinden. Gelukkig maar. Blijf die vast houden.
En het goede nieuws voor ons allen: de dagen worden weer langer!! (Daar voel ik mezelf altijd zoveel beter door)...
hoe gaat het met de rest en de kerstdagen? Die van mij waren eigenlijk heel erg gezellig. Heb tijd gehad om me af en toe wat terug te trekken. Daardoor kon ik er veel meer van genieten.
van dit mooie moment word ik spontaan blij. Daar hoort alles om te gaan. Tijd voor elkaar.
@hiltje,
wat vervelend dat je je zo slecht voelt. Is het ook niet omdaat je net iets te graag weer van alles wilt? Kan me voorstellen dat het eten met je vrienden erg confronterend was. Vind het erg naar voor je dat je je zo slecht voelt.
Hele dikke
Je geeft zelf al aan dat je wel de kracht in jezelf kan vinden. Gelukkig maar. Blijf die vast houden.
En het goede nieuws voor ons allen: de dagen worden weer langer!! (Daar voel ik mezelf altijd zoveel beter door)...
hoe gaat het met de rest en de kerstdagen? Die van mij waren eigenlijk heel erg gezellig. Heb tijd gehad om me af en toe wat terug te trekken. Daardoor kon ik er veel meer van genieten.
zaterdag 27 december 2008 om 18:09
hey @bollo, we waren tegelijk aan het posten!
Fijn dat je heerlijke dagen hebt gehad. Voor je werk zou ik eens gaan kijken naar wat je kan en waar je goed in bent. Het eerste wat ik al zie is je enthusiasme. Je kiest heel bewust voor dat bedrijf. Ga je krachten eens op een papiertje zetten en lees dat elke dag aan jezelf op (moest ik ook doen van de psych) het werkt wonderbaarlijk goed voor je zelfvertrouwen op werkgebied.
En dan niet meteen je negatieve eigenschappen erbij zetten! Vraag vervolgens ook aan je vriend of hij een briefje wil schrijven met alleen maar goede punten en aan nog iemand die jouw goed kent.
Fijn dat je heerlijke dagen hebt gehad. Voor je werk zou ik eens gaan kijken naar wat je kan en waar je goed in bent. Het eerste wat ik al zie is je enthusiasme. Je kiest heel bewust voor dat bedrijf. Ga je krachten eens op een papiertje zetten en lees dat elke dag aan jezelf op (moest ik ook doen van de psych) het werkt wonderbaarlijk goed voor je zelfvertrouwen op werkgebied.
En dan niet meteen je negatieve eigenschappen erbij zetten! Vraag vervolgens ook aan je vriend of hij een briefje wil schrijven met alleen maar goede punten en aan nog iemand die jouw goed kent.
zaterdag 27 december 2008 om 18:33
He Liselotte!
Dat is toevallig!
Mijn probleem lijkt dat ik te goed weet wat ik wil, maar inderdaad te onzeker ben om te denken dat ik daar daadwerkelijk tussen zou kunnen komen. Bij het desbetreffende bedrijf vinden ze me in ieder geval al enorm positief en volhardend dat ik toch nog een keer wil langskomen. Ze zeiden dat een ander allang had gezegd 'bekijk het maar'' . Maar ik wil het en ik wil het al ca. 3 jaar. Mijn hart en passie liggen in hun werkzaamheden. Het is een tamelijk uniek bedrijf waardoor er dus eigenlijk geen vergelijkbare bedrijven zijn. Er zijn er hooguit 2 of 3, maar deze zijn echt minder dan zij.
Iemand die ik goed ken en ook goede banden heeft met HET bedrijf, heeft me aangegeven dat mijn probleem vooral is dat ik te weinig vertrouwen in mezelf heb (en dat voelen anderen). Daarnaast is het lastig dat ik in dit soort gesprekken vrij lastig te doorgronden ben en dat ik het beste beoordeeld kan worden in werksituaties. Mijn coahc heeft me al geadviseerd om te inventariseren of het mogelijk zou zijn om daar gewoon voor bepaalde tijd te worden aangenomen om mezelf te bewijzen. Dan heb ik het gevoel een echte kans te hebben en kunnen zij het beter beoordelen. Maar ja, hoe doe je dat voorstellen?
Liselotte: ik ga iig mijn goede punten op een briefje zetten en daar elke dag naar kijken. Misschien helpt me dat wel. Goede tip.
Mijn coach zei ook toen ik sprak over het spreekwoord van de zgn. ezel dat ik al verkeerd bezig ben. Ik moet nu niet denken dat ik als ezel voor de tigste keer mijn kop stoot, maar dat het dit keer gewoon gaat lukken (maar dan moet ik al lachen in mezelf en dan denk 'ja, sure'). Drie keer is scheepsrecht... (het is de 3e keer dus).
Dus ik moet mezelf niet laten intimideren, want ik ben het net zo waard om daar te werken als een ander. En misschien heb ik dan niet alle knobbels die zij hebben, maar dan heb ik andere aanvullende knobbels die minstens zo waardevol zijn. Ik kan een verschil maken. En dan ga ik nu nadenken over mijn punten waarin ik dat kan doen... Dat moet lukken.
Ga ik zo goed, Liselotte?
Dat is toevallig!
Mijn probleem lijkt dat ik te goed weet wat ik wil, maar inderdaad te onzeker ben om te denken dat ik daar daadwerkelijk tussen zou kunnen komen. Bij het desbetreffende bedrijf vinden ze me in ieder geval al enorm positief en volhardend dat ik toch nog een keer wil langskomen. Ze zeiden dat een ander allang had gezegd 'bekijk het maar'' . Maar ik wil het en ik wil het al ca. 3 jaar. Mijn hart en passie liggen in hun werkzaamheden. Het is een tamelijk uniek bedrijf waardoor er dus eigenlijk geen vergelijkbare bedrijven zijn. Er zijn er hooguit 2 of 3, maar deze zijn echt minder dan zij.
Iemand die ik goed ken en ook goede banden heeft met HET bedrijf, heeft me aangegeven dat mijn probleem vooral is dat ik te weinig vertrouwen in mezelf heb (en dat voelen anderen). Daarnaast is het lastig dat ik in dit soort gesprekken vrij lastig te doorgronden ben en dat ik het beste beoordeeld kan worden in werksituaties. Mijn coahc heeft me al geadviseerd om te inventariseren of het mogelijk zou zijn om daar gewoon voor bepaalde tijd te worden aangenomen om mezelf te bewijzen. Dan heb ik het gevoel een echte kans te hebben en kunnen zij het beter beoordelen. Maar ja, hoe doe je dat voorstellen?
Liselotte: ik ga iig mijn goede punten op een briefje zetten en daar elke dag naar kijken. Misschien helpt me dat wel. Goede tip.
Mijn coach zei ook toen ik sprak over het spreekwoord van de zgn. ezel dat ik al verkeerd bezig ben. Ik moet nu niet denken dat ik als ezel voor de tigste keer mijn kop stoot, maar dat het dit keer gewoon gaat lukken (maar dan moet ik al lachen in mezelf en dan denk 'ja, sure'). Drie keer is scheepsrecht... (het is de 3e keer dus).
Dus ik moet mezelf niet laten intimideren, want ik ben het net zo waard om daar te werken als een ander. En misschien heb ik dan niet alle knobbels die zij hebben, maar dan heb ik andere aanvullende knobbels die minstens zo waardevol zijn. Ik kan een verschil maken. En dan ga ik nu nadenken over mijn punten waarin ik dat kan doen... Dat moet lukken.
Ga ik zo goed, Liselotte?
zaterdag 27 december 2008 om 19:11
@bollo, you go girl!! Wat een mooie post van net... Ik denk dat Liselottes post een hele goede is: opschrijven wat je krachten zijn en dat iedere dag oplezen. En het bedrijf geeft nu al aan dat ze je wel een doorzetter vinden, die heb je al binnen! Schrijf ook voor jezelf op waarom je daar zo graag wil werken, oefen dat, dan rolt het er met het gesprek vlot uit.
@hiltje, ben je al wat bijgekomen? Een rustige "derde kerstdag" gehad?
@hiltje, ben je al wat bijgekomen? Een rustige "derde kerstdag" gehad?
zaterdag 27 december 2008 om 22:04
Wat gezellig dat iedereen weer terug is. Zelf heb ik een wat dubbel gevoel over de kerstdagen. De eerste dag bij mijn ouders heb ik het gevoel gehad aan de zijkant te staan. Iedereen zat lekker te kwebbelen met elkaar en ik kon er niet van genieten. Soms wordt ik zo jaloers op anderen. Waarom kan ik nou niet gewoon van alles genieten?
Gisteren was het beter toen ik bij vrienden in Groningen was. Daar gaat het altijd heerlijk relaxed. Niets moet, alles mag. En sinds vandaag eindelijk niet meer zo misselijk! Alleen moet ik vanaf vandaag een dubbele dosis slikken, dus ik hoop niet dat het straks weer minder wordt.
Muziekmeisje, hoe jij je kerst doorgebracht hebt met je broertje, dat zijn inderdaad toch de belangrijkste momenten van het leven. Daar draait het toch allemaal om: onvoorwaardelijke liefde van familie en vrienden. Heerlijk!
En ja Liselotte! de dagen worden weer langer. Ik kan niet wachten tot het weer lente wordt.
Gisteren was het beter toen ik bij vrienden in Groningen was. Daar gaat het altijd heerlijk relaxed. Niets moet, alles mag. En sinds vandaag eindelijk niet meer zo misselijk! Alleen moet ik vanaf vandaag een dubbele dosis slikken, dus ik hoop niet dat het straks weer minder wordt.
Muziekmeisje, hoe jij je kerst doorgebracht hebt met je broertje, dat zijn inderdaad toch de belangrijkste momenten van het leven. Daar draait het toch allemaal om: onvoorwaardelijke liefde van familie en vrienden. Heerlijk!
En ja Liselotte! de dagen worden weer langer. Ik kan niet wachten tot het weer lente wordt.
zaterdag 27 december 2008 om 22:22
He allemaal,
@ prulletje: het wordt beter, echt waar. Bijwerkingen verdwijnen en er volgt een positief gevoel. Volhouden.
Mijn vriend ligt de hele dag al ziek op bed. Maak me een beetje zorgen. Hij is al een aantal maanden om de 4 weken ziek - voornamelijk maag en darmklachten. Hij heeft ook een afwijking aan zijn slokdarm waarvoor hij onder controle is. Ca. 4 maanden geleden is hij wel weer volledig onderzocht met een dubbele endoscopie, maar daar was gelukkig niets bijzonders op te zien behalve een ontsteking. Maar hij is nu zo vaak ziek. Bah. Ik hoop dat ie zich morgen beter voelt, want ik vind het zo sneu. Met kerst ging het wel goed met hem. Mogelijk kan het ook zijn omdat hij zich gisteren helemaal heeft volgepropt (wat een gebunker) of omdat hij is aangestoken door mijn vader. Er zijn dus heel wat logische redenen waarom hij nu (weer?) ziek is.
Ik ga zo maar even kijken of alles nog goed gaat.
Verder druk aan het nadenken over mijn positieve punten. Komt goed. : - ))
Ik ben trouwens ook een heel ander mens in het voorjaar dan vanaf oktober tot en met ca. half februari. Dat kan geen toeval zijn, toch? Ik kijk nu al uit naar lichte dagen, zonnetje, warmte, buitenactiviteiten. Maar vooral LICHT. Het is zo donker allemaal. In oktober vind ik het nog een beetje leuk. Lekker kaarsjes aan en knusserig doen, maar toch heeft een bepaalde invloed waardoor ik minder in mijn vel steek.
Nou ik even bij het mannetje kijken!
@ prulletje: het wordt beter, echt waar. Bijwerkingen verdwijnen en er volgt een positief gevoel. Volhouden.
Mijn vriend ligt de hele dag al ziek op bed. Maak me een beetje zorgen. Hij is al een aantal maanden om de 4 weken ziek - voornamelijk maag en darmklachten. Hij heeft ook een afwijking aan zijn slokdarm waarvoor hij onder controle is. Ca. 4 maanden geleden is hij wel weer volledig onderzocht met een dubbele endoscopie, maar daar was gelukkig niets bijzonders op te zien behalve een ontsteking. Maar hij is nu zo vaak ziek. Bah. Ik hoop dat ie zich morgen beter voelt, want ik vind het zo sneu. Met kerst ging het wel goed met hem. Mogelijk kan het ook zijn omdat hij zich gisteren helemaal heeft volgepropt (wat een gebunker) of omdat hij is aangestoken door mijn vader. Er zijn dus heel wat logische redenen waarom hij nu (weer?) ziek is.
Ik ga zo maar even kijken of alles nog goed gaat.
Verder druk aan het nadenken over mijn positieve punten. Komt goed. : - ))
Ik ben trouwens ook een heel ander mens in het voorjaar dan vanaf oktober tot en met ca. half februari. Dat kan geen toeval zijn, toch? Ik kijk nu al uit naar lichte dagen, zonnetje, warmte, buitenactiviteiten. Maar vooral LICHT. Het is zo donker allemaal. In oktober vind ik het nog een beetje leuk. Lekker kaarsjes aan en knusserig doen, maar toch heeft een bepaalde invloed waardoor ik minder in mijn vel steek.
Nou ik even bij het mannetje kijken!
zondag 28 december 2008 om 09:44
Hallo allemaal!
Wat een positieve geluiden allemaal, in ieder geval zo vat ik het op. We hebben allemaal onze moeilijke momenten, maar ik lees bij iedereen ook positieve geluiden...
Bollo: heel goed dat je je zelf goed oppept voor het gesprek. Ik denk dat je ook best kunt zeggen dat jij in een werksituatie beter te beoordelen bent dan in een gesprek. Je zit er uiteindelijk voor de derde keer dus daar kun je best een opmerking over maken...
Aan de andere kant enige nuancering: het lijkt alsof je nu alles ophangt aan die baan en dat bedrijf en je bent er al fatalistisch over als het niet lukt (de ezel... maar ook proef ik iets alsof het je dan niet gegeund zou zijn....). Ik hoop en duim voor je dat het gaat lukken, maar als dat niet zo is, is het niet het einde van de wereld..... dan heeft het lot of het leven waarschijnlijk iets anders voor je in petto......
Ik voel me niet zo radeloos en hulpeloos. Wel heb ik enorm veel emoties en inzichten..... pfoepfoe...... Ik heb echt het idee dat ik met een soort transformatie bezig ben..... Ik merk dat ik zelf aan het veranderen ben en wil bepaalde aspecten van mijn leven veranderen.
Ik loop vast in mijn oppervlakkige sex and the city leven. Ik heb de afgelopen 3 jaar nauwelijks diepe emoties gehad... Ik werkte en dronk champagne met vrienden. Maar voor relaties liep ik weg....En dat lachte ik weer weg....En ik zorgde slecht voor mezelf (teveel roken drinken en eten en een zeer rommelig huis).
Het leven roept me nu een halt toe en dwingt me te kijken naar wie ik echt ben. En dat is zoveel dieper en waardevoller. Maar gaat nu wel gepaard met heftige gevoelens die lijken op een depressie.
Ik ga straks weer naar mijn eigen huisje. Ik probeer een schema aan te houden met wat activiteiten en vooral wandelen en elke dag even onder de mensen.
Dikke knuffel voor idereen!
Wat een positieve geluiden allemaal, in ieder geval zo vat ik het op. We hebben allemaal onze moeilijke momenten, maar ik lees bij iedereen ook positieve geluiden...
Bollo: heel goed dat je je zelf goed oppept voor het gesprek. Ik denk dat je ook best kunt zeggen dat jij in een werksituatie beter te beoordelen bent dan in een gesprek. Je zit er uiteindelijk voor de derde keer dus daar kun je best een opmerking over maken...
Aan de andere kant enige nuancering: het lijkt alsof je nu alles ophangt aan die baan en dat bedrijf en je bent er al fatalistisch over als het niet lukt (de ezel... maar ook proef ik iets alsof het je dan niet gegeund zou zijn....). Ik hoop en duim voor je dat het gaat lukken, maar als dat niet zo is, is het niet het einde van de wereld..... dan heeft het lot of het leven waarschijnlijk iets anders voor je in petto......
Ik voel me niet zo radeloos en hulpeloos. Wel heb ik enorm veel emoties en inzichten..... pfoepfoe...... Ik heb echt het idee dat ik met een soort transformatie bezig ben..... Ik merk dat ik zelf aan het veranderen ben en wil bepaalde aspecten van mijn leven veranderen.
Ik loop vast in mijn oppervlakkige sex and the city leven. Ik heb de afgelopen 3 jaar nauwelijks diepe emoties gehad... Ik werkte en dronk champagne met vrienden. Maar voor relaties liep ik weg....En dat lachte ik weer weg....En ik zorgde slecht voor mezelf (teveel roken drinken en eten en een zeer rommelig huis).
Het leven roept me nu een halt toe en dwingt me te kijken naar wie ik echt ben. En dat is zoveel dieper en waardevoller. Maar gaat nu wel gepaard met heftige gevoelens die lijken op een depressie.
Ik ga straks weer naar mijn eigen huisje. Ik probeer een schema aan te houden met wat activiteiten en vooral wandelen en elke dag even onder de mensen.
Dikke knuffel voor idereen!
zondag 28 december 2008 om 10:11
Ik kijk ook erg uit naar langere dagen! Ik loop graag hard, maar loop nu al een maand nauwelijks meer buiten => ik word dan gewoon niet meer warm. En na 6 uur is het al pikkedonker, bah... Ik kijk ernaar uit om gewoon weer 's avonds te kunnen gaan rennen, op de fiets naar m'n werk (en dat het dan licht is als ik aankom), en het niet zo koud hebben buiten...
@hiltje, heftige fase! Maar wel iets waar je doorheen moet en wilt... Moeilijk, als je dingen uit je "oude" leven ziet die nu niet meer werken, als er langzaam iets nieuws voor in de plaats komt, maar nog niet echt is. Wel respect voor hoe je ermee omgaat, je houdt het niet tegen, ik denk dat je later heel blij bent met deze "transformatie". Al wordt het daar niet makkelijker door. Wandelen enzo klinkt goed hoor, daar maak ik ook vaak m'n hoofd lekker mee leeg. Sterkte!
@bollo, ik hoop dat het met je vriend goed komt, dit is wel een logische tijd om ziek te worden hoor (wat je ook zei, veel gegeten/aangestoken). Maar toch niet leuk...
@hiltje, heftige fase! Maar wel iets waar je doorheen moet en wilt... Moeilijk, als je dingen uit je "oude" leven ziet die nu niet meer werken, als er langzaam iets nieuws voor in de plaats komt, maar nog niet echt is. Wel respect voor hoe je ermee omgaat, je houdt het niet tegen, ik denk dat je later heel blij bent met deze "transformatie". Al wordt het daar niet makkelijker door. Wandelen enzo klinkt goed hoor, daar maak ik ook vaak m'n hoofd lekker mee leeg. Sterkte!
@bollo, ik hoop dat het met je vriend goed komt, dit is wel een logische tijd om ziek te worden hoor (wat je ook zei, veel gegeten/aangestoken). Maar toch niet leuk...
zondag 28 december 2008 om 10:15
@prulletje, fijn dat de misselijkheid minder wordt. Nu hopen dat dat zo blijft, ook met meer medicatie... En fijn dat tweede kerstdag wél gezellig was met vrienden. Kerst blijft toch lastig, het móet dan echt gezellig zijn, als je dat even niet voelt, is dat geen prettig gevoel... "Ik moet dit gezellig vinden", dat idee... Maar is het heel erg om gewoon een keer toe te kijken, om niet zelf ook heel gezellig te zijn?
zondag 28 december 2008 om 11:49
Hallo allemaal,
@ Hiltje: ik denk niet dat het een depressie is, maar dat dit iets is wat bij het hele proces hoort. Tot welke inzichten ben je nu gekomen over jezelf die je anders doen denken dan het sex and the city leven?
Ik heb van mijn psych geleerd dat je niet moet proberen om je hele oude zelf achter te laten. Wel aspecten, maar niet helemaal. Er is namelijk een reden waarom je je oude zelf jaren bent geweest (je schrijft ook dat het veilig is) en als je dat gaat veranderen loop je (heel logisch ook) tegen de weerstand van je oude zelf op en dat kan leiden tot interne conflicten. Daar raak je van in de war, je lijkt jezelf kwijt te raken, etc. Dat is natuurlijk niet zo, maar het is wel een strijd die je met jezelf aan gaat. Dus stapje voor stapje en lief zijn voor je oude en nieuwe zelf. In evenwicht brengen.
En waaruit lees je dat ik een gevoel heb alsof het me niet gegund zou zijn? Ik vind het namelijk wel grappig dat je dat zegt, omdat ik dat eerder heb gehoord, maar niet weet hoe ik die indruk maak.
Het is inderdaad wel fatalistisch: alles of Niets.Dat is niet goed, weet ik. Daar ga ik opletten.
@ muziekmeisje:ik word helemaal blij als ik jouw beschrijving over de lange dagen lees. Zucht. Nog even geduld, maar we gaan de goede kant op.
Hebben jullie weleens lichttherapie gehad? Of heeft een van jullie zo'n wake-up light? Helpt dat in deze dagen?
Met vriend gaat het iets beter, maar hij gaat deze week naar de huisarts. Hij gaat niet vaak, maar nu is het wel nodig. Hij heeft veel pijn in zijn nierstreek en dat kan wijzen op een ontsteking van de nieren of urineweginfectie en daar kun je beter maar snel bij zijn (het zou een bijwerking van zijn medicijnen kunnen zijn).
Ik heb me met een dikke trui aangekleed om dalijk lekker naar buiten te gaan. Heb zin om een heel stuk te wandelen. Misschien ga ik wel naar de boerderij of zoiets. Kan namelijk heel blij worden van dieren.
Heeft een van jullie trouwens kinderen? Of denkt iemand daar over na om aan kinderen te beginnen?
@ Hiltje: ik denk niet dat het een depressie is, maar dat dit iets is wat bij het hele proces hoort. Tot welke inzichten ben je nu gekomen over jezelf die je anders doen denken dan het sex and the city leven?
Ik heb van mijn psych geleerd dat je niet moet proberen om je hele oude zelf achter te laten. Wel aspecten, maar niet helemaal. Er is namelijk een reden waarom je je oude zelf jaren bent geweest (je schrijft ook dat het veilig is) en als je dat gaat veranderen loop je (heel logisch ook) tegen de weerstand van je oude zelf op en dat kan leiden tot interne conflicten. Daar raak je van in de war, je lijkt jezelf kwijt te raken, etc. Dat is natuurlijk niet zo, maar het is wel een strijd die je met jezelf aan gaat. Dus stapje voor stapje en lief zijn voor je oude en nieuwe zelf. In evenwicht brengen.
En waaruit lees je dat ik een gevoel heb alsof het me niet gegund zou zijn? Ik vind het namelijk wel grappig dat je dat zegt, omdat ik dat eerder heb gehoord, maar niet weet hoe ik die indruk maak.
Het is inderdaad wel fatalistisch: alles of Niets.Dat is niet goed, weet ik. Daar ga ik opletten.
@ muziekmeisje:ik word helemaal blij als ik jouw beschrijving over de lange dagen lees. Zucht. Nog even geduld, maar we gaan de goede kant op.
Hebben jullie weleens lichttherapie gehad? Of heeft een van jullie zo'n wake-up light? Helpt dat in deze dagen?
Met vriend gaat het iets beter, maar hij gaat deze week naar de huisarts. Hij gaat niet vaak, maar nu is het wel nodig. Hij heeft veel pijn in zijn nierstreek en dat kan wijzen op een ontsteking van de nieren of urineweginfectie en daar kun je beter maar snel bij zijn (het zou een bijwerking van zijn medicijnen kunnen zijn).
Ik heb me met een dikke trui aangekleed om dalijk lekker naar buiten te gaan. Heb zin om een heel stuk te wandelen. Misschien ga ik wel naar de boerderij of zoiets. Kan namelijk heel blij worden van dieren.
Heeft een van jullie trouwens kinderen? Of denkt iemand daar over na om aan kinderen te beginnen?
zondag 28 december 2008 om 13:24
Hi Bollo,
Ik denk dat het etiket depressie misschien ook niet juist is, hoewel ik me met kerst wel zo voelde. Ach wat maakt het uit welk etiket je erop plakt. In ieder geval ben ik ook heel positief bezig.
Er is wel iemand waar mijn gedachten nu sterk naar uitgaan... waarvan ik me wel afvraag of hij bij me past.... maar waarbij ik wel sterke gevoelens heb, maar daar heb ik tot nog toe niets mee gedaan.... Het opvallende is dat ik eigenlijk nooit verliefd ben, maar dat ik zowel deze keer als de vorige keer vlak voor mijn dip, een beetje verliefd raakte... En misschien zorgt dat onbewust voor heel veel verwarring en raak ik daarvan mede in een dip. Maar het kan ook zijn dat vlak voor zo'n dip mijn hart en gevoelens al meer open gaan... en dat ik daarom dan opeens ontvankelijk ben voor verliefdheid... Ik weet niet of het nu verliefdheid is hoor, het kan ook dat ik mijn gevoelens op iemand projecteer.
Ik weet dat ik niet mijn hele leven moet en zal omgooien. En niet mijn hele oude leven en mijn oude ik zijn slecht.... Maar in mijn moeilijke momenten kwam ik altijd wel het dichtst bij mezelf en was ik bezig met spirituele zaken en nam ik me voor dat niet meer te verliezen. Maar dan knapte ik op, was er niet meer zoveel om diep over na te denken en ging het leven weer zijn oppervlakkige gangetje... Tot de volgende dip.....
Bollo: ik weet niet of ik ergens lees dat je denkt dat het je niet gegund zou zijn.... Misschien is dat ook mijn eigen projectie omdat ik dat soort gedachten wel kan hebben als iets niet lukt wat ik heel graag wil (bij mij bijvoorbeeld onbeantwoorde liefde....).
Wel lees ik dat je jezelf opwaardts vergelijkt. Ik lees over de mensen die wel bij het bedrijf werken dat zij zo goed zijn....Objectief hebben zij wellicht goede studieresultaten gehad... Maar je weet waarschijnlijk ook dat dat er niet toe doet, toch... Zeker na jaren werkervaring niet meer... Ik heb ook de neiging om mezelf op die manier te vergelijken, maar weet ook dat het onnodig is en geen nut heeft...
Ik ga ook lekker een flinke wandeling maken. Dat heeft me de afgelopen dagen heel veel goed gedaan....
Ik ben ook blij dat ik weer thuis ben.
Nog even aan Prulletje: wat goed dat de bijwerkingen wat afnemen. Ze hoeven niet opnieuw toe te nemen met hogere dosering hoor. Maar als dat wel zo is, dan weet je dat dat ook weer zal afnemen. Zo te lezen gaat het ook best redelijk me jou. Niet al te makkelijk maar wel met vooruitgang.
Ik denk dat het etiket depressie misschien ook niet juist is, hoewel ik me met kerst wel zo voelde. Ach wat maakt het uit welk etiket je erop plakt. In ieder geval ben ik ook heel positief bezig.
Er is wel iemand waar mijn gedachten nu sterk naar uitgaan... waarvan ik me wel afvraag of hij bij me past.... maar waarbij ik wel sterke gevoelens heb, maar daar heb ik tot nog toe niets mee gedaan.... Het opvallende is dat ik eigenlijk nooit verliefd ben, maar dat ik zowel deze keer als de vorige keer vlak voor mijn dip, een beetje verliefd raakte... En misschien zorgt dat onbewust voor heel veel verwarring en raak ik daarvan mede in een dip. Maar het kan ook zijn dat vlak voor zo'n dip mijn hart en gevoelens al meer open gaan... en dat ik daarom dan opeens ontvankelijk ben voor verliefdheid... Ik weet niet of het nu verliefdheid is hoor, het kan ook dat ik mijn gevoelens op iemand projecteer.
Ik weet dat ik niet mijn hele leven moet en zal omgooien. En niet mijn hele oude leven en mijn oude ik zijn slecht.... Maar in mijn moeilijke momenten kwam ik altijd wel het dichtst bij mezelf en was ik bezig met spirituele zaken en nam ik me voor dat niet meer te verliezen. Maar dan knapte ik op, was er niet meer zoveel om diep over na te denken en ging het leven weer zijn oppervlakkige gangetje... Tot de volgende dip.....
Bollo: ik weet niet of ik ergens lees dat je denkt dat het je niet gegund zou zijn.... Misschien is dat ook mijn eigen projectie omdat ik dat soort gedachten wel kan hebben als iets niet lukt wat ik heel graag wil (bij mij bijvoorbeeld onbeantwoorde liefde....).
Wel lees ik dat je jezelf opwaardts vergelijkt. Ik lees over de mensen die wel bij het bedrijf werken dat zij zo goed zijn....Objectief hebben zij wellicht goede studieresultaten gehad... Maar je weet waarschijnlijk ook dat dat er niet toe doet, toch... Zeker na jaren werkervaring niet meer... Ik heb ook de neiging om mezelf op die manier te vergelijken, maar weet ook dat het onnodig is en geen nut heeft...
Ik ga ook lekker een flinke wandeling maken. Dat heeft me de afgelopen dagen heel veel goed gedaan....
Ik ben ook blij dat ik weer thuis ben.
Nog even aan Prulletje: wat goed dat de bijwerkingen wat afnemen. Ze hoeven niet opnieuw toe te nemen met hogere dosering hoor. Maar als dat wel zo is, dan weet je dat dat ook weer zal afnemen. Zo te lezen gaat het ook best redelijk me jou. Niet al te makkelijk maar wel met vooruitgang.
zondag 28 december 2008 om 19:51
He Hiltje,
Lekker gewandeld?
Hoe is je contact nu met de mogelijke vlam in spé? En hoe erg is het om je gevoelens de vrije loop te laten en dan te zien waar het schip strandt? Liefde kan niet worden gerationaliseerd... Ik ben benieuwd hoe je daarin staat.
Wat bedoel je met opwaarts vergelijken? Dat anderen altijd beter zijn of dat ik denk beter te zijn? Ik zie namelijk wel vaak dingen in anderen waarvan ik zeg 'wow' waardoor ik geintimideerd raak. Bij mezelf zie ik meer 'mwah', terwijl ik ergens (kleine teen) weet dat het niet zo is, want ik heb de afgelopen jaren zeer zeker iets neergezet waar ik trots op mag zijn. Maar helaas voel ik me dus niet zo omdat ik vastzit in die ellendige baan die helemaal niet in dat rijtje thuishoort en me van m'n pad afbrengt. Maar goed, dat inzicht had ik zonder die baan niet gehad, dus hopelijk blijkt dat inzicht later waardevol te zijn.
Lekker gewandeld?
Hoe is je contact nu met de mogelijke vlam in spé? En hoe erg is het om je gevoelens de vrije loop te laten en dan te zien waar het schip strandt? Liefde kan niet worden gerationaliseerd... Ik ben benieuwd hoe je daarin staat.
Wat bedoel je met opwaarts vergelijken? Dat anderen altijd beter zijn of dat ik denk beter te zijn? Ik zie namelijk wel vaak dingen in anderen waarvan ik zeg 'wow' waardoor ik geintimideerd raak. Bij mezelf zie ik meer 'mwah', terwijl ik ergens (kleine teen) weet dat het niet zo is, want ik heb de afgelopen jaren zeer zeker iets neergezet waar ik trots op mag zijn. Maar helaas voel ik me dus niet zo omdat ik vastzit in die ellendige baan die helemaal niet in dat rijtje thuishoort en me van m'n pad afbrengt. Maar goed, dat inzicht had ik zonder die baan niet gehad, dus hopelijk blijkt dat inzicht later waardevol te zijn.
zondag 28 december 2008 om 21:38
@hiltje, wat bollo zegt, waarom zou je heel veel nadenken over je gevoelens voor die persoon? Gewoon kijken waar het uitkomt... Wel spannend, heb je er ruimte voor in je hoofd? Of wil je er ruimte voor maken? Ik denk eigenlijk dat het laatste aan de hand is, dat je meer openstaat voor je emoties, dat zoiets dan ineens de ruimte krijgt. Zoals je de laatste paar dagen beschrijft, sta je nu heel dicht bij je emoties. Ik hoop dat je hier goed doorheen komt, en inderdaad niet -zodra het weer beter gaat- gewoon zoals vanouds verder gaat.
@bollo, ik heb toevallig gisteren de wake-up light besteld (met rentepunten). Over een klein weekje kan ik dus wel vertellen of dat uitmaakt. Ik ben heel benieuwd!!
Ik heb wel het idee dat het goed met me gaat. Ik realiseerde me vandaag, dat ik het afgelopen half jaar me niet heb hoeven ziekmelden, dat ik qua studie goed vooruit ben gegaan, en dat net na m'n burn-out/overspannenheid. Ik ben nu wel moe hoor, maar ben ook heel trots daarop. Dat is ook meteen een valkuil, ik ben trots dat ik het "allemaal wél weer trek", en ik moet goed naar m'n lichaam blijven luisteren. Maar toch, zo aan het eind van het jaar ga ik evalueren. En het afgelopen half jaar was over het algemeen een stijgende lijn.
@bollo, ik heb toevallig gisteren de wake-up light besteld (met rentepunten). Over een klein weekje kan ik dus wel vertellen of dat uitmaakt. Ik ben heel benieuwd!!
Ik heb wel het idee dat het goed met me gaat. Ik realiseerde me vandaag, dat ik het afgelopen half jaar me niet heb hoeven ziekmelden, dat ik qua studie goed vooruit ben gegaan, en dat net na m'n burn-out/overspannenheid. Ik ben nu wel moe hoor, maar ben ook heel trots daarop. Dat is ook meteen een valkuil, ik ben trots dat ik het "allemaal wél weer trek", en ik moet goed naar m'n lichaam blijven luisteren. Maar toch, zo aan het eind van het jaar ga ik evalueren. En het afgelopen half jaar was over het algemeen een stijgende lijn.
zondag 28 december 2008 om 21:47
Oja, even een ingewikkelde emo-post, waar ik toch heel blij mee ben.
mijn lieve, verstandelijk gehandicapte broertje is geadopteerd (ontwikkelingsland), en heeft sinds zijn geboorte hepatitis B. Nu is er sinds kort een medicijn voor chronische patienten, zoals hij dus. Hij moet nu een jaar lang antivirale medicatie slikken, peperdure pillen, en heeft een kans van 33% dat daarna het hele virus is verdwenen. Omdat hij nauwelijks symptomen heeft, is de kans voor hem nog ietsje groter dat het virus echt verdwijnt.
En op zich is hij er niet eens echt ziek van hoor, van z'n hepatitis. Maar hij is nu 19, en heeft het voortdurend over hoe graag hij een vriendinnetje wil. En hepatitis B is zo besmettelijk, dat zelfs zoenen al riskant is. Dus is alles wat met intimiteit/relaties te maken heeft, voor hem erg gecompliceerd. En misschien, misschien, dat het voor hem vanaf volgend jaar een stuk makkelijker wordt... Dat verliefd zijn voor hem ook ongecompliceerd kan worden, dat hij z'n eerste zoen kan krijgen zonder aan z'n ziekte te hoeven denken... *ik ben nog wat behoorlijk emotioneel, maar gun hem het zo*
mijn lieve, verstandelijk gehandicapte broertje is geadopteerd (ontwikkelingsland), en heeft sinds zijn geboorte hepatitis B. Nu is er sinds kort een medicijn voor chronische patienten, zoals hij dus. Hij moet nu een jaar lang antivirale medicatie slikken, peperdure pillen, en heeft een kans van 33% dat daarna het hele virus is verdwenen. Omdat hij nauwelijks symptomen heeft, is de kans voor hem nog ietsje groter dat het virus echt verdwijnt.
En op zich is hij er niet eens echt ziek van hoor, van z'n hepatitis. Maar hij is nu 19, en heeft het voortdurend over hoe graag hij een vriendinnetje wil. En hepatitis B is zo besmettelijk, dat zelfs zoenen al riskant is. Dus is alles wat met intimiteit/relaties te maken heeft, voor hem erg gecompliceerd. En misschien, misschien, dat het voor hem vanaf volgend jaar een stuk makkelijker wordt... Dat verliefd zijn voor hem ook ongecompliceerd kan worden, dat hij z'n eerste zoen kan krijgen zonder aan z'n ziekte te hoeven denken... *ik ben nog wat behoorlijk emotioneel, maar gun hem het zo*
zondag 28 december 2008 om 23:23
Muziekmeisje, wat een mooie kans voor je broertje. En wat schrijf je lief over hem...je houdt heel veel van hem he? Prachtig... dat is toch belangrijker in het leven dan wat dan ook.
Mooi ook dat je hebt geevalueerd dat het afgelopen jaar zo goed ging. En daar mag je best trots op zijn. Want hoewel je je eigenwaarde niet aan prestaties moet afmeten zijn prestaties in deze maatschappij natuurlijk toch belangrijk. Bovendien geeft het simpele feit dat jij die prestaties kunt leveren aan dat je in een stijgende lijn zit. En daar zou iedereen blij en trots van worden.
Bollo: Wat jij beschrijft is opwaarts vergelijken. We vergelijken ons allemaal met (de prestaties van) andere mensen. Opwaarts vergelijken is jezelf vergelijken met mensen die in jouw ogen betere prestaties leveren of andere dingen beter voor elkaar hebben. Dat kan een bron van inspiratie zijn en je kunt jezelf op die manier doelen stellen. Het gevaar is echter dat je je ook minder gaat voelen dan die andere mensen en dat is slecht voor je zelfvertrouwen. Bovendien houdt iedereen naar de buitenwereld altijd enigszins de schijn op en dat betekent dat je vergelijking ook vals kan worden. Je denkt dat het andere mensen minder moeite kost, dat zij niet zo worstelen en dat het hen gemakkelijk afgaat. Maar je ziet de worsteling van die andere mensen niet en de slechte eigenschappen die zij ook ongetwijfeld hebben en die je bij jezelf wel heel sterk ziet.
Dit staat onder andere beschreven in het boekje ' dertigersdilemma's' dat ik je echt aan kan raden.
Ik heb net een leuk diner gehad met een club mensen. daar waar ik dat anderhalve week geleden nog niet aankon, lukte het nu wel. Ik hield het goed vol en was blij weer onder de mensen te zijn.
Ik weet niet of ik echt verliefd ben op de man in kwestie. Ik heb laatst een tijdje met hem opgetrokken en wij konden het heel goed vinden. Ik was verbaasd dat een man zo aardig en gevoelig en tegelijkertijd zo populair kon zijn en ik kreeg de volledige aandacht. Dat ben ik niet gewend en streelde me. Laatst kreeg ik ook weer wat positieve aandacht van hem.. en begrip voor mijn situatie... en ook dat voelt goed. Maar ik vraag me af of de situatie voor hem veel verder gaat dan vriendelijkheid. Ik weet het niet, ik laat het maar even op zijn beloof en kijk wel hoe verdere ontmoetingen verlopen....
Mooi ook dat je hebt geevalueerd dat het afgelopen jaar zo goed ging. En daar mag je best trots op zijn. Want hoewel je je eigenwaarde niet aan prestaties moet afmeten zijn prestaties in deze maatschappij natuurlijk toch belangrijk. Bovendien geeft het simpele feit dat jij die prestaties kunt leveren aan dat je in een stijgende lijn zit. En daar zou iedereen blij en trots van worden.
Bollo: Wat jij beschrijft is opwaarts vergelijken. We vergelijken ons allemaal met (de prestaties van) andere mensen. Opwaarts vergelijken is jezelf vergelijken met mensen die in jouw ogen betere prestaties leveren of andere dingen beter voor elkaar hebben. Dat kan een bron van inspiratie zijn en je kunt jezelf op die manier doelen stellen. Het gevaar is echter dat je je ook minder gaat voelen dan die andere mensen en dat is slecht voor je zelfvertrouwen. Bovendien houdt iedereen naar de buitenwereld altijd enigszins de schijn op en dat betekent dat je vergelijking ook vals kan worden. Je denkt dat het andere mensen minder moeite kost, dat zij niet zo worstelen en dat het hen gemakkelijk afgaat. Maar je ziet de worsteling van die andere mensen niet en de slechte eigenschappen die zij ook ongetwijfeld hebben en die je bij jezelf wel heel sterk ziet.
Dit staat onder andere beschreven in het boekje ' dertigersdilemma's' dat ik je echt aan kan raden.
Ik heb net een leuk diner gehad met een club mensen. daar waar ik dat anderhalve week geleden nog niet aankon, lukte het nu wel. Ik hield het goed vol en was blij weer onder de mensen te zijn.
Ik weet niet of ik echt verliefd ben op de man in kwestie. Ik heb laatst een tijdje met hem opgetrokken en wij konden het heel goed vinden. Ik was verbaasd dat een man zo aardig en gevoelig en tegelijkertijd zo populair kon zijn en ik kreeg de volledige aandacht. Dat ben ik niet gewend en streelde me. Laatst kreeg ik ook weer wat positieve aandacht van hem.. en begrip voor mijn situatie... en ook dat voelt goed. Maar ik vraag me af of de situatie voor hem veel verder gaat dan vriendelijkheid. Ik weet het niet, ik laat het maar even op zijn beloof en kijk wel hoe verdere ontmoetingen verlopen....
maandag 29 december 2008 om 11:52
@ muziekmeisje: het klinkt allemaal heel positief en je mag Trots met een hoofdletter zijn. Je weet nu ook beter je grenzen te herkennen, dus je zult vast tijdig voelen als je iets teveel wilt. Fijn hoor! Je kunt mooi het jaar uitklinken.
Ik hoop ontzettend dat het virus verdwijnt en dat je broer een leuk vriendinnetje krijgt. Is ie al een beetje verliefd? Of valt dat nog mee?
En hoe woont hij? Thuis of bijvoorbeeld in een groep?
Ik ga ook eens kijken bij de postbank voor de wake-up!!
@ Hiltje: klinkt spannend met deze man... Gun jezelf het onbekende en geniet ervan. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
Toevallig heb ik het boekje dertigersdilemma's in mijn handen gehad! Ik heb het niet gekocht, maar ik ga nu toch nog eens kijken. En ik ben inderdaad een kei in het zogenaamde opwaarts vergelijken.
Een mooi voorbeeld was bij mijn vorige werkgever. Daar werkte ik in een onderzoeksteam en ik was een van de niet-gepromoveerde. Daarnaast ben ik nog al eens een echte bakvis die behoorlijk ongenuanceerd door de bocht kan vliegen. Een aantal collega's waren echter wel gepromoveerd, heel genuanceerd in uitspraken en konden ogenschijnlijk emotieloos discussies aangaan. Ik was daar stikjaloers op en voelde me minder dan zij. Bij mijn afscheid heb ik dat met de 'grootste uitdaging' (waar ik heel veel bewondering voor had) besproken en hij viel van zijn stoel. Hij was juist jaloers erop dat ik overal op afstap en juist dan ook laat zien hoe ik me erbij voel en hij vond dat ik heel intelligent was en dingen juist heel anders benaderde. Hij kon het niet begrijpen dat ik jaloersig was op zijn stijl van werken en redeneren. Dat was een echte oppepper. Ik heb nu nog veel contact met hem en dan moeten we altijd daarom lachen en wijzen we elkaar op onze (positieve) tegengestelde punten.
Ook met vriendinnen heb ik neiging tot opwaarts vergelijken. Bij een vriendin heb ik al een steen in mijn maag als ik heb afgesproken. Ik vind haar waanzinnig lief, leuk en aardig, maar bij haar lijkt alles altijd zo luchtig en vanzelf. Waanzinnig slank, de meest romantische vriend die je je kunt voorstellen, schoonouders om een in cadeautje te doen, een broer-zusrelatie zoals je weleens op TV ziet. En ik wíl daar helemaal niet jaloers op zijn, maar toch elke keer als ik bij haar ben geweest dan lijk ik erg grijzig. Beetje raar woord, maar ik kan niets anders bedenken. Het gevoel verdwijnt gelukkig ook weer.
Mijn vriend voelt zich nog steeds niet lekker. Pijn in zijn rug wordt erger. Huisarts is met vakantie. Hij heeft nu zelf contact opgenomen met zijn behandelend MDL-arts. Mogelijk staat eea in relatie tot elkaar. Hoop dat ie daar snel terecht kan. Hij is wel gaan werken trouwens. Maak me een beetje zorgen.
Ik ga zo een stoere bril kopen... Heb er eigenlijk geen zin in (veel te koud en het is vast erg druk), maar voor de belasting is het toch wel handig om het nu te doen : - )
Weet gelukkig al welke bril het wordt, dus misschien valt het wel mee.
Doeiieie!
Ik hoop ontzettend dat het virus verdwijnt en dat je broer een leuk vriendinnetje krijgt. Is ie al een beetje verliefd? Of valt dat nog mee?
En hoe woont hij? Thuis of bijvoorbeeld in een groep?
Ik ga ook eens kijken bij de postbank voor de wake-up!!
@ Hiltje: klinkt spannend met deze man... Gun jezelf het onbekende en geniet ervan. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
Toevallig heb ik het boekje dertigersdilemma's in mijn handen gehad! Ik heb het niet gekocht, maar ik ga nu toch nog eens kijken. En ik ben inderdaad een kei in het zogenaamde opwaarts vergelijken.
Een mooi voorbeeld was bij mijn vorige werkgever. Daar werkte ik in een onderzoeksteam en ik was een van de niet-gepromoveerde. Daarnaast ben ik nog al eens een echte bakvis die behoorlijk ongenuanceerd door de bocht kan vliegen. Een aantal collega's waren echter wel gepromoveerd, heel genuanceerd in uitspraken en konden ogenschijnlijk emotieloos discussies aangaan. Ik was daar stikjaloers op en voelde me minder dan zij. Bij mijn afscheid heb ik dat met de 'grootste uitdaging' (waar ik heel veel bewondering voor had) besproken en hij viel van zijn stoel. Hij was juist jaloers erop dat ik overal op afstap en juist dan ook laat zien hoe ik me erbij voel en hij vond dat ik heel intelligent was en dingen juist heel anders benaderde. Hij kon het niet begrijpen dat ik jaloersig was op zijn stijl van werken en redeneren. Dat was een echte oppepper. Ik heb nu nog veel contact met hem en dan moeten we altijd daarom lachen en wijzen we elkaar op onze (positieve) tegengestelde punten.
Ook met vriendinnen heb ik neiging tot opwaarts vergelijken. Bij een vriendin heb ik al een steen in mijn maag als ik heb afgesproken. Ik vind haar waanzinnig lief, leuk en aardig, maar bij haar lijkt alles altijd zo luchtig en vanzelf. Waanzinnig slank, de meest romantische vriend die je je kunt voorstellen, schoonouders om een in cadeautje te doen, een broer-zusrelatie zoals je weleens op TV ziet. En ik wíl daar helemaal niet jaloers op zijn, maar toch elke keer als ik bij haar ben geweest dan lijk ik erg grijzig. Beetje raar woord, maar ik kan niets anders bedenken. Het gevoel verdwijnt gelukkig ook weer.
Mijn vriend voelt zich nog steeds niet lekker. Pijn in zijn rug wordt erger. Huisarts is met vakantie. Hij heeft nu zelf contact opgenomen met zijn behandelend MDL-arts. Mogelijk staat eea in relatie tot elkaar. Hoop dat ie daar snel terecht kan. Hij is wel gaan werken trouwens. Maak me een beetje zorgen.
Ik ga zo een stoere bril kopen... Heb er eigenlijk geen zin in (veel te koud en het is vast erg druk), maar voor de belasting is het toch wel handig om het nu te doen : - )
Weet gelukkig al welke bril het wordt, dus misschien valt het wel mee.
Doeiieie!
maandag 29 december 2008 om 12:50
Hoi Bollo,
Juist! En dat opwaarts vergelijken duidt toch op een gebrek aan zelfvertrouwen en wellicht zelfs zelfrespect. Ik moest van mijn coach nagaan waarover ik echt tevreden ben en dat moet dan los staan van prestaties en los van wat anderen over je hebben gezegd of hebben laten merken..... dat is nog moeilijk hoor....
Die perfecte vriendin van jou is waarschijnlijk helemaal niet zo perfect... maar alleen perfect in jouw ogen.... En zelfs al is ze perfect.. Er zullen altijd mensen zijn die mooier en intelligenter zijn, die wel 60 uur per week kunnen werken naast een gezin (waar alles ook geweldig is geregeld), die in een prachtig huis wonen maar ook veel vrijwilligerswerk doen en bovendien ook nog zeer aardig en spiritueel zijn. Dat zijn heel vervelende voorbeelden, maar je moet ze het lekker gunnen en verder tevreden zijn met jezelf en je eigen leven....
Bovendien gaat het in het leven niet om dat soort perfecties....
Ik merk nu dat ik thuis toch moeilijker op gang kom. Minder discipline. Ik verlummel tijd terwijl ik me heb voorgenomen om mijn huis op orde te gaan brengen. Een schoon en opgeruimd huis voor een schone en opgeruimde geest.....
Dat is ook een beetje probleem, mijn chaotische stijl en het verwaarlozen van de omgeving om mij heen. Ik vind het zo moeilijk om daar structuur in te brengen.
Maar het duidt wel op eigenliefde om goed voor jezelf en je nest te zorgen en dat op orde te hebben.
Ga dus zo maar een emmer met sop vullen ......
Juist! En dat opwaarts vergelijken duidt toch op een gebrek aan zelfvertrouwen en wellicht zelfs zelfrespect. Ik moest van mijn coach nagaan waarover ik echt tevreden ben en dat moet dan los staan van prestaties en los van wat anderen over je hebben gezegd of hebben laten merken..... dat is nog moeilijk hoor....
Die perfecte vriendin van jou is waarschijnlijk helemaal niet zo perfect... maar alleen perfect in jouw ogen.... En zelfs al is ze perfect.. Er zullen altijd mensen zijn die mooier en intelligenter zijn, die wel 60 uur per week kunnen werken naast een gezin (waar alles ook geweldig is geregeld), die in een prachtig huis wonen maar ook veel vrijwilligerswerk doen en bovendien ook nog zeer aardig en spiritueel zijn. Dat zijn heel vervelende voorbeelden, maar je moet ze het lekker gunnen en verder tevreden zijn met jezelf en je eigen leven....
Bovendien gaat het in het leven niet om dat soort perfecties....
Ik merk nu dat ik thuis toch moeilijker op gang kom. Minder discipline. Ik verlummel tijd terwijl ik me heb voorgenomen om mijn huis op orde te gaan brengen. Een schoon en opgeruimd huis voor een schone en opgeruimde geest.....
Dat is ook een beetje probleem, mijn chaotische stijl en het verwaarlozen van de omgeving om mij heen. Ik vind het zo moeilijk om daar structuur in te brengen.
Maar het duidt wel op eigenliefde om goed voor jezelf en je nest te zorgen en dat op orde te hebben.
Ga dus zo maar een emmer met sop vullen ......
maandag 29 december 2008 om 13:53
hallo allemaal,
Wat een heerlijke gesprekken. Krijg echt een gevoel van gezelligheid als ik naar dit topic ga.
Ik heb trouwens ook een wake-up light. Het is heerlijk. Vaak pak ik ook nog een zonnebankje om wat meer ligt te krijgen en ik ga zoveel mogelijk naar buiten als de zon schijnt.
@bollo, je vroeg of we kinderen hadden. Ik heb nu nog geen kinderen, maar we willen ze wel. Nadat we getrouwd zijn (mei 2009) willen we gaan kijken of het lukt.
Voor mij wel een extra motivatie om mezelf dus in balans te krijgen voordat ik er aan ga beginnen. Af en toe heb ik namelijk wel die twijfels: wat voor moeder ben ik als ik overal over ga stressen? Maar gelukkig heb ik die twijfels niet vaak.
@muziekmeisje, ik hoop dat het goed gaat voor je broertje. Wat fijn dat ze er medicijnen tegen hebben gevonden. Hoop dat het aanslaat.
@hiltje, ik wil vandaag ook gaan poetsen. Als we elkaar nou eens gaan motiveren? Ik heb net al de stofdoek gepakt en ben dingen gaan afstoffen (doe ik anders nooit) en heb de planten water gegeven.
Zo maar even stofzuigen. Ben ik over een uurtje weer terug op het forum.
Wat een heerlijke gesprekken. Krijg echt een gevoel van gezelligheid als ik naar dit topic ga.
Ik heb trouwens ook een wake-up light. Het is heerlijk. Vaak pak ik ook nog een zonnebankje om wat meer ligt te krijgen en ik ga zoveel mogelijk naar buiten als de zon schijnt.
@bollo, je vroeg of we kinderen hadden. Ik heb nu nog geen kinderen, maar we willen ze wel. Nadat we getrouwd zijn (mei 2009) willen we gaan kijken of het lukt.
Voor mij wel een extra motivatie om mezelf dus in balans te krijgen voordat ik er aan ga beginnen. Af en toe heb ik namelijk wel die twijfels: wat voor moeder ben ik als ik overal over ga stressen? Maar gelukkig heb ik die twijfels niet vaak.
@muziekmeisje, ik hoop dat het goed gaat voor je broertje. Wat fijn dat ze er medicijnen tegen hebben gevonden. Hoop dat het aanslaat.
@hiltje, ik wil vandaag ook gaan poetsen. Als we elkaar nou eens gaan motiveren? Ik heb net al de stofdoek gepakt en ben dingen gaan afstoffen (doe ik anders nooit) en heb de planten water gegeven.
Zo maar even stofzuigen. Ben ik over een uurtje weer terug op het forum.
maandag 29 december 2008 om 14:27
Haha Liselotte,
Ik ben mijn keukenkastjes aan het uitsoppen. Heb ik in de 4 jaar dat ik deze keuken heb nog nooit gedaan. De hele keuken ligt overloop en voorlopig ziet het er nog niet schoner uit...
Is wel een goede metafoor met onze burn out's. Eerst moet de hele boel overhoop en lijkt het of het nooit meer goed komt. Maar met stug doorzetten wordt het beetje voor beetje steeds schoner. Totdat je als laatste nog een dweil over de vloer haalt en het ineens allemaal in orde is....
Ik ben mijn keukenkastjes aan het uitsoppen. Heb ik in de 4 jaar dat ik deze keuken heb nog nooit gedaan. De hele keuken ligt overloop en voorlopig ziet het er nog niet schoner uit...
Is wel een goede metafoor met onze burn out's. Eerst moet de hele boel overhoop en lijkt het of het nooit meer goed komt. Maar met stug doorzetten wordt het beetje voor beetje steeds schoner. Totdat je als laatste nog een dweil over de vloer haalt en het ineens allemaal in orde is....
maandag 29 december 2008 om 14:50
ha,ha, keukenkastjes!
Die doen we tegenwoordig bij de voorjaarschoonmaak. Da's met de pasen. Vorig jaar voor het eerst echt heel grondig gedaan. Wat kwamen we een oud spul tegen! Pasteitjes uit kerstpakketten van drie jaar geleden, flensjesmix en vier potjes provinciale kruiden (mijn vriend neemt altijd mee bij de supermarkt omdat hij nooit zeker weet of we het hebben).
voel me er ook wel lekker door. Net een wasje gedraaid en het kriebeld om de ramen te doen. Da's alleen niet handig met de voorst.
Die doen we tegenwoordig bij de voorjaarschoonmaak. Da's met de pasen. Vorig jaar voor het eerst echt heel grondig gedaan. Wat kwamen we een oud spul tegen! Pasteitjes uit kerstpakketten van drie jaar geleden, flensjesmix en vier potjes provinciale kruiden (mijn vriend neemt altijd mee bij de supermarkt omdat hij nooit zeker weet of we het hebben).
voel me er ook wel lekker door. Net een wasje gedraaid en het kriebeld om de ramen te doen. Da's alleen niet handig met de voorst.
maandag 29 december 2008 om 14:55
Ha, leuk dat iedereen er is!
Ik ben terug van brillentoestand. Het is gelukt! Zat me wel op te vreten omdat de opticien een aantal keer fouten maakte waar ik hem op moest wijzen, maar goed, het resultaat (2 brillen! ; - )) is er.
Ook ik moet aan de schoonmaak, maar heb daar zo geen zin in. Bah! Toch ga ik het zo doen. Door jullie trouwens! De zin over het verlummelen is me meer dan bekend...
@ Hiltje: hoe kijk je er tegenaan om volgende week weer te beginnen?
Ik ben terug van brillentoestand. Het is gelukt! Zat me wel op te vreten omdat de opticien een aantal keer fouten maakte waar ik hem op moest wijzen, maar goed, het resultaat (2 brillen! ; - )) is er.
Ook ik moet aan de schoonmaak, maar heb daar zo geen zin in. Bah! Toch ga ik het zo doen. Door jullie trouwens! De zin over het verlummelen is me meer dan bekend...
@ Hiltje: hoe kijk je er tegenaan om volgende week weer te beginnen?
