burn-out wie ook??

Ik wens iedereen hier een mooi, relaxed 2009 met balans en liefde.



Het ging gisteren best goed. Was toch een avond van 18.30 uur tot 01.30 uur en dat was ik niet meer gewend. Om 21.00 uur zat ik er even doorheen en vroeg me af hoe ik het vol ging houden, maar het trok weg.

Grappig, mijn vrienden/kennissen die er gisteren waren vonden dat ik het heel goed aanpakte en heel goed deed, beter dan mijn crisis van drie jaar geleden en ze vonden dat ik al veel verder was. Ik was verbaasd want ik heb ze eigenlijk de afgelopen 6 weken niet gesproken en heb nooit echt diepgaande gesprekken met ze. Dus aan de ene kant vind ik het een beetje onzin, aan de andere kant pakte ik het compliment maar lekker aan. En ik denk dat ze nog gelijk hebben ook.



Prul, ik voelde me vandaag overdag ook niet zo goed. Ben gaan wandelen en was beetje duizelig en mijn gevoelens zaten hoog...

Weet je, soms is daar gewoon geen verklaring voor en hoef je het ook niet te beredeneren. Je gevoelens en buien komen en gaan in golven en daar hoef je geen waardeoordeel aan te geven. Leg je erbij neer, de goede momenten komen net zo goed weer vanzelf en als ze eerder komen en langer duren dan voorheen, ben je op de goede weg. Maar de verwachting hebben dat er nooit meer dips komen is niet reeel en daarmee leg je jezelf te veel druk op.

Go with the flow en omarm je negatieve emoties net zo goed als je goede momenten. Ze horen namelijk ook bij je, maken ook deel uit van je persoonlijkheid en je hoeft ze dus niet te bevechten....

hoi iedereen,



op de eerste plaats natuurlijk voor iedereen alle goeds voor 2009!



En jee, wat is er veel geschreven zeg. Een paar weken geleden heb ik gepost dat ik me erg leeg voelde. Me toen ziek gemeld op het werk, maar dag voor de vakantie nog 1 dag gaan werken ivm voortgang project. Hier verder niet meer gekomen, omdat het me teveel aan werk deed denken. En dat wilde ik absoluut niet. Heb niet veel gedaan tijdens mijn vakantie en de afspraken die ik had vond ik niet altijd even prettig. Legde dan toch weer een druk op me.

Nu wel redelijk uitgerust, maar doe dan ook helemaal niks. En da's ook niet goed.



Maandag weer werken en zelfs als ik dat opschrijf is het al alsof ik van mezelf verwijderd raak. Over 8 weken loopt contract af, kijken of het me nog lukt om 8 weken door te zetten.



Ik las hier trouwens over oppervlakkige gesprekken. Ik heb daar ook een hekel aan. Professioneel moet ik dat vaak al doen en bleeh, kom dan altijd leeg terug. Prive vind ik dat helemaal niet leuk. Liever gesprekken die ergens over gaan.



Ik merk trouwens wel dat mijn lontje wat korter is. Een goede vriend van mij had niet gesms't om gelukkig nieuwjaar te wensen en ik was werkelijk zo teleurgesteld gewoon. Buitenproportioneel. Ook met een vriendin en haar kinderen wezen wandelen, maar voelde alsof we een te verschillend leven leiden. Sowieso de afgelopen weken als ik met vriendinnen een afspraak had het gevoel er niet op mijn plek te zijn. Ben veel alleen (geweest) en daar ook erg veel behoefte aan. Vond en vind het ook overal te druk gewoon.



Dat opgejaagde en zenuwachtige wat ik hier lees, komt me - helaas- bekend voor.



Maar goed, ik zal alle postings eens goed door gaan lezen.



Fijne avond nog iedereen,

Marah



p.s. oh ja, ik vind het wel fijn om hier te schrijven. Lees veel herkenbaars in de postings van anderen.

Marahbloem, fijn dat je er weer bent.



Ik lees toch nog behoorlijk wat spanning bij je. Zorg goed voor jezelf. Probeer te doen wat je kan maar als het niet kan kwel jezelf dan niet.

Alles heeft zijn tijd nodig... en soms dwingt het leven je die tijd te nemen.....

Ik ben de afgelopen weken door een heel proces gegaan. In het begin was er vooral ongeloof en vond ik het vreselijk dat ik uitviel van werk. Die gevoelens liggen nu ver achter me. Ik heb weer meer energie maar ook veel meer emoties. En die emoties gaan niet over mijn werk maar over mezelf.

Ik kan me er bij neerleggen en dit als een noodzakelijke fase in mijn leven zien.

@Hiltje,



thanks voor je reactie. Klopt wel wat je schrijft. Toen ik net buiten liep met de hond en nadacht over wat ik opgeschreven had (en dan heb ik paniekaanvallen nog erbuiten gelaten), had ik voor het eerst zoiets van 'ai, er is echt wel iets aan de hand met me'. Maar over anderhalve week heb ik een interne sollicitatie en daar wil ik eigenlijk wel naartoe. WIl de baan niet echt heel graag, maar ook niet per 1-3 werkloos thuiszitten. En aan de ene kant zoiets van nog even volhouden en aan de andere kant zoiets van 'wat interesseert mij dat nú '? Alsof ik niet meer over de toekomst na kan denken.



Terwijl ik dit optyp begint meteen een stemmetje in mijn hoofd dat ik de zinnen niet te lang moet maken, omdat dat teveel tijd kost. Ja, erg gespannen dus.



Maar goed, heb jij dat echt in een paar weken tijd van je af kunnen zetten? Ben je niet bang? Dat je bijvoorbeeld niet meer kunt werken? Of dat het zo'n blamage is?

Wel goed dat je meer energie krijgt. Kan me voorstellen dat je je daar al stukken beter door voelt. En die emoties over jezelf, handel je het?

Hi Marahbloem,



Je bent de manager over je eigen leven en ook over je proces nu. Als het lukt om vol te houden is dat natuurlijk fijn, maar als het niet lukt ben jij degene die dat bepaalt.



Bij mij lukte het op een gegeven moment (na al een aantal kunstgrepen zoals een week vakantie om uit te rusten) niet meer. Nu ben ik twee maanden verder en gaat het volgens mij de goede kant op. Ik ben er nog niet hoor, echt niet, maar ga wel volgende week proberen werk op te bouwen. Daar ben ik zenuwachtig voor een ook nog wel gespannen. Maar waar ik eerst al misselijk werd van het idee, heb ik nu ook weer zin om onder de mensen te komen.

Ik heb niet het idee dat ik van nog meer thuis zitten nu verder zal opknappen, want ondertussen heb ik het daar wel mee gehad (en eerst voelde dat helemaal niet zo) en wil ik weer terug het leven in. Dat geeft mijn geest dus zelf aan, dat is niet een ferm besluit van mijn kant....



En een blamage? Daar had ik in het begin gemengde gevoelens over. Rationeel wist ik dat het niet zo was en ik wist ook dat ik er niets aan kon doen, dat ik me niet aanstelde en het niet expres deed. Maar ik vond het wel heel erg vervelend en ik had er veel voor over gehad om het niet te laten gebeuren.

Gelukkig kreeg ik veel steun op mijn werk, maar als dat niet zo was geweest had ik mijn eigen conclusies wel getrokken. Ik weet ook dat ik veel belangrijker ben dan een baan... (maar ik zit in de luxe positie dat ik ivm werk en leeftijd wel weer nieuw werk zou vinden).

In het begin zag ik het werk ook als het grootste probleem en ik was ervan overtuigd dat ik niet geschikt ben voor de baan (vind baan en bedrijf top, maar vond dat ik niet tegen werkdruk en stress bestand ben). Inmiddels is dat helemaal naar de achtergrond geschoven. Ik denk er nu zelfs nauwelijks meer aan (kan wel terugkomen als ik weer hervat).

De dip heeft ook veel meer te maken met mijn zelfrespect en hoe ik in het leven sta en de druk die ik op mezelf leg om te presteren (in plaats van liefde toe te laten in mijn leven)....



Ik heb het dit keer ook een beetje spiritueel aangepakt (boeken lezen) en hoewel ik heel nuchter ben heeft dat me erg geholpen. Het gaat dan vooral om begrippen en gedachtes als:

+ er is veel meer in het leven dan prestaties

+ het leven probeert me wat te vertellen, dit is een groeiproces

+ negatieve emoties en ervaringen horen ook bij het leven en dien je net zo goed te accepteren en omarmen als het positieve....

+ vechten tegen je emoties helpt niet, laat ze maar over je heenkomen, dan zijn ze minder eng dan ze lijken..



En ik moet zeggen dat ik mijn emoties dus redelijk trek. Ja het doet pijn en ja het is vervelend en ja, soms word ik er bang van en gaan mijn gedachten met me op de loop. Maar verdriet kan ook zoet voelen en jezelf troosten en moed in spreken is een goed gevoel.



Pfoefoe, lange post.... Ik weet niet of je er iets aan hebt (ik wel door het neer te schrijven), maar ik wens je veel sterkte!

Meiden,



Even een snelle post, want ik zit in de chaos van het opruimen van kerstspullen (wat een werk is dat!!!).



Allemaal een heel fijn, goed, gezond en heerlijk nieuwjaar waarin je de verandering bent die je wilt zijn!!



Liefs en tot snel,

Bollo

Hehe, ik ben klaar.



@ marahbloem: fijn dat je er weer bent! Je schrijft inderdaad wat gespannen, maar ik snap het wel goed. Je angst om per 1/3 thuis te komen zitten, zou ik proberen uit je hoofd te zetten. In het ergste geval is het zo, maar dan krijg je een uitkering. En je hebt de tijd en rust om iets anders te zoeken wat heel goed bij je past en waar je al je eieren in kwijt kunt. Heel erg is het echt niet. Ik heb dat ook een tijd als worst case gezien, maar nu denk ik 'so what'. Begrijp me niet verkeerd, want ook ik zit helemaal niet te wachten op een uitkering e.d. en ben enorm ambitieus en wil heel graag verder in mijn werk, maar ja, als het zo is, dan is het zo. Beter dan die rotbaan, denk ik dan maar. Want ja, ik ga wel kapot in die baan en dat heb ik er niet voor over.

Wanneer heb je je gesprek voor de interne baan? Ik ga heel hard voor je duimen!!

Ik zou proberen het nog anderhalve week op je huidige werk vol te houden en dan als volgt kiezen:

- als je bent aangenomen voor nieuwe interne baan, dan zou ik dat vooruitzicht in mijn vizier zetten en met blik op oneindig contract huidige baan volmaken

- als je niet wordt aangenomen voor nieuwe baan, ziekmelden en de tijd voor jezelf nemen en voor sollicitaties.



Maar ja, het is voor iedereen anders natuurlijk.



Ik heb volgende week gesprekken voor nieuwe baan en ben erg nerveus. Veel erger dan normaal. Omdat ik de druk ook meer voel. Het zou zo geweldig zijn om weg te kunnen uit deze baan en over te stappen. Afwachten.... (SPANNEND!)



Mijn oudjaar was goed. Nieuwjaar was iets anders. Ik was een beetje somber. Ik word nerveus als ik aan een nieuw jaar ga beginnen (heb dat ook met mijn verjaardag). Dan beangstigt me wat er allemaal voor naars kan gebeuren in een jaar en dan hoop ik dat iedereen in het volgende jaar net zo gezond is als nu. (of gezonder)

Gisteren waren mijn ouders langsgeweest en ik ging gewoon huilen toen ze weggingen. Dat ik dan hoop dat ik nog heel lang van ze mag genieten en ze het liefst in een doosje zou stoppen waar hen niets kan overkomen.

Ja, that's me.



Nu ben ik wel een beetje opgelucht. De spits van het nieuwe jaar is eraf. Kerstspullen zijn weg, het is leeg, opgeruimd en klaar om verder te gaan.

Hallo!



Ik als 'nieuweling' kom even een kijkje in dit topic nemen.

Ik voel me al maanden namelijk niet zo goed, maar sinds gisteren denk ik dat ik misschien ook wel 'overspannen' ben. Ik zeg misschien omdat ik van de andere kant weer denk dat ik mij aanstel, of als ik een paar dagen rust heb gehad dat het heus wel weer gaat, en wat moet ik nou weer tegen de dokter zeggen..



Het is enorm druk bij mij op het werk, personeels tekort. Ik maak regelmatig overuren, en neem werk over van collega's die het druk hebben en mij het min of meer opleggen van hun over te nemen. Ik werk regelmatig 6 dagen per week.



Het begon er al mee dat dat mij de keel begon uit te hangen. Verder altijd moe ( laten prikken op pfeiffer, wel restanten gevonden dat ik het gehad heb maar was nu geen drager meer). min of meer gevoelloos..(niet gelukkig maar ook niet ongelukkig, niet blij, niet verdrietig..gewoon niets) Wel weer snel in de war/teleurgesteld/verdrietig als iets niet loopt zoals ik in mijn hoofd had.



Sporten deed ik altijd fanatiek maar de laatste tijd geen puf meer voor, af en toe sleep ik mij er nog heen. 1 x per week. terwijl het voorheen alle dagen was. Iemand kan hele verhalen tegen mij ophangen, maar de helft hoor ik niet omdat ik tegelijkertijd aan andere dingen denk. Kerst, oud&nieuw... het interesseert me allemaal geen moer. Ik vind het gezellig als er mensen op visite komen maar als ze er eenmaal zijn denk ik stiekem 'wanneer ga je weer, ik ben moe'.



Smiddags ga ik vaak een dutje doen, savonds ben ik zó moe dat ik om 22:00 al in bed lig. Om vervolgens úrenlang wakker te liggen. Ik heb een hondje dus ik MOET wel 4 x per dag met hem uit, maar vaak zie ik er laatste tijd wel tegen op. Als ik alleen thuis ben verveel ik mij van de ene kant maar van de andere kant ben ik te moe om een dvd op te zetten (en dus hele film te moeten volgen) om te lezen (bladzijde of 4 en ik heb er alweer genoeg van) etc. Voorheen was ik dól op lekkere hapjes en dingetjes. Nu doet het me niets meer. Heb nergens echt trek in. alleen als ik honger krijg dan neem ik een aantal boterhammen.



Maar van de andere kant.. wie weet als ik een paar dagen vrij heb gehad kan ik daarna er wel weer fris tegen aan. Wie weet wordt het in het nieuwe jaar wel wat rustiger op het werk en gaat het beter. Wie weet als ik zeg dat ik voortaan 5 dagen wil werken en geen 6 gaat het beter. Ik ben nog jong.. moe is iedereen wel eens. Ik weet niet hoe ik moet beginnen en wat ik tegen mijn dokter moet zeggen. Hele dagen maar thuis zitten vind ik ook niks. En ik voel mij dan ook lui tegenover anderen. Misschien ben ik wel helemaal niet overspannen.. zit ik mij mooi even belachelijk te maken.



Wat moet ik hiermee? Wat raden jullie mij aan?

Hoi Heyjij!



Welkom!

Je schrijft dat als je een paar dagen rust hebt gehad dat het wel weer gaat. Mijn vraag is hoe gaat 'het' dan en hoelang?

Ik vraag dat omdat ik zelf ook van mening was dat het elke keer na rust weer ging, maar ik was in no time weer moe, ongeïnteresseerd, heel geïrriteerd en had ook veel lichamelijke klachten. Ook at ik net als jij niet veel en had ik nergens trek in. Dus vanaf september ben ik op en aan ziek geweest. Geen fit gevoel, snel grieperig etc. Het kostte me heel veel moeite, maar op een gegeven zei iets in mij 'zo kan het echt niet meer, het is tijd voor pas op de plaats'. Ik ben heel blij dat ik het heb gedaan - al had ik grote twijfels of ik wel 'ernstig' genoeg was. Ik had ook geen idee wat ik tegen de huisarts moest zeggen, maar heb toen op advies een lijstje gemaakt met alle klachten die ik had. Dat werkte goed. Ik heb niets overdreven en ja, de huisarts vond het zeker ernstig. Duidelijk overspannen. Zij zei toen 'jij mag níet werken'. Toen was ik pas echt overtuigd dat het 'echt' was. Nu na een aantal weken weet ik dat het al eerder speelde. Gelukkig was ik er toch relatief snel bij.



Ga op je gevoel af. Praat met je huisarts. Kijk jezelf heel diep in de ogen en sluit het stemmetje 'het valt wel mee, stel je niet aan' even af. (moeilijk dat wel).



Heb je nu alleen last van de drukte op je werk of is de sfeer ook niet goed? Spelen er nog andere dingen? Zie jij jezelf verder groeien in de baan?



En tot slot: je maakt je niet belachelijk en je moet je zeker niet lui voelen!! Het is een gebrek van de werkgever als deze de werkdruk niet goed onder zijn personeel kan managen en/ of geen nieuwe mensen kan aannemen. Niet aan jezelf twijfelen (wel jezelf kritische vragen stellen).

Ik hoop je reactie te lezen.

PS: ben wel jaloers dat jij een hond hebt. Zou willen dat ik er een had, maar ik kan het niet matchen met werk. Hoe doe jij dat?

het is niet zo dat ik na een paar dagen rust mij weer prima voel, maar ik denk het, ik hoop het. Maar nu je mijn zin herhaalt.. nee als ik een weekendje vrij heb gehad en ik begin die maandag weer ben ik nog steeds niet uitgerust. Maar dan denk ik, misschien als ik een weekje vrij neem..



Ik werk in de zorg, we hebben personeels te kort, ik werk dus in mn eentje voor 2 man. Ook zijn er al 2 die zich ziek gemeld hebben wegens de hoge werkdruk en 1 dus 50% werkt. En van diegene krijg ik dus vaak ook nog de andere 50% erbij.

De sfeer is ook niet geheel fijn. Op zich heb ik leuke collega's alleen merk ik dat ik hún vaak wel moet helpen en als ik ze niet help staan ze op hun achterste poten en word je min of meer onder druk gezet, maar vraag ik eens een keer hulp dan is er niemand te bekennen. Ik wil graag groeien in mijn baan maar dit lijkt echter ook geen mogelijkheid bij deze organisatie, wat eerst mij wel belooft was.

Ik ben nu al wel aan het rondkijken voor een andere baan, druk aan het solliciteren. Maar het lukt nog niet echt.



Hoe ik dat met mijn hondje doe? Ik laat em rond half 7 sochtends voordat ik weg moet uit, rond 13:00 a 13:30 kom ik thuis en laat em meteen weer uit. Dan om 17:00 weer want savonds moet ik ook weer werken tot ongeveer 23:00, dan laat ik em een laatste keer uit. Mocht ik een baan aangeboden krijgen waarbij ik wél van 9 tot 5 ga werken dan is daar altijd nog wel een mouw aan te passen. Mn familie woont slechts een straat verderop dus die kunnen oppassen of hem smiddags voor mij even uit te laten.



Prive gaat het ook niet allemaal van een leien dakje, maar ook niet echt ernstige dingen.



Misschien dat ik ook maar eens zo een lijstje ga maken en mee neem naar mijn dokter. Wat heb jij precies tegen je dokter gezegd toen je plaats nam en de arts vroeg wat er scheelde?



Pff ik denk regelmatig 'wat zeur ik nou, er zijn zat mensen die het veel erger hebben. Zelfs mensen die zouden ruilen met mij omdat zij geen baan, huis, auto, familie etc. hebben'.

ik moet dus nu ook weer aan het werk, terwijl ik het liefst mijn bed in duik. Ik sleep mijzelf er dus weer heen. Nou fijne avond allemaal!

He Heyjij!



Toen ik bij de huisarts zat, begon ik eigenlijk meteen te huilen (had ik niet verwacht). Ik heb haar verteld dat ik angstig ben, snel paniekaanvallen heb, niet goed kan concentreren, heel somber ben (op vrijdag en zaterdag voel ik me meestal wel goed), slecht slaap, geen eetlust, maagklachten, zuurbranden, spierpijn, heesheid (spanning slaat sterk op mijn keel) en dat ik hypernerveus ben. Ook was ik aardig wat kilo's onbedoeld afgevallen.

Ik heb ook verwezen naar een aantal jaar geleden waarin ik behandeld ben voor een angststoornis en mijn vrees dat het weer zo erg zal gaan worden. Uit mezelf had ik em al aangemeld bij een nieuwe psych, naast mijn coach, en dat kon ze wel waarderen.



Ik kwam niet helemaal uit mijn woorden en heb haar toen het lijstje gegeven. Daarop heeft ze besloten tot bloedonderzoek en wat medicijnen voor lichamelijke klachten.



Ik heb wel duidelijk aangegeven dat mijn gevoelens door mijn werk zijn ontstaan of versterkt (mijn angststoornis blijft mijn zogenaamde zwakke plek). Daarop zei zij dus dat ik niet mocht werken waarna het traject is gestart.



Ik zou zeker een afspraak maken met je huisarts om het te bespreken.

Heb je dit ook al eerder met je leidinggevende besproken? Heeft hij/ zij zicht op wat er op jouw afdeling gebeurt? En zijn jouw doorgroeimogelijkheden schriftelijk vastgelegd? (wat zou je gaan doen?)



Begrijp ik het goed dat jij dus bijna altijd gebroken diensten draait? Of heb ik dat verkeerd begrepen? Is dat te doen voor je?



Veel vragen.... Je hoeft ze niet te beantwoorden, hoor, maar ik denk graag mee.

Oh ja, dat je denkt dat je niet moet zeuren omdat er veel ergere dingen zijn, heb ik ook. Maar de medeforummers zijn er al goed in geslaagd om dat uit mijn hoofd te praten. Want zolang je het op die manier benadert, steek je je kop in het zand voor je probleem. En dat is er gewoon en vraagt aandacht. Sta jezelf toe om lief te zijn voor jezelf en erken het als je een probleem hebt - ook al lijkt het in jouw ogen 'minder' dan problemen van anderen. Anderen doen er niet toe, het gaat om JOU!



(medeforummers: hoe doe ik het?! Ik heb wel al geleerd, toch?!)

hallo Bollo,



op zich wel logisch dat je op 1 januari je niet zo goed voelde. Je zit absoluut niet lekker in je vel en dan is men tcch eerder geneigd tot doemdenken. Geen aandacht aan besteden dus. You'll cross that bridge when you get there. Wanneer dat dan ook moge zijn.

Tof dat je gesprek hebt! Is dat voor een zelfde functie (manager toch?) of een andere?





@Heij: herkenbaar wat je schrijft. Ik werk ook in de zorgsector en weet niet hoe snel ik daaruit moet komen. Mij valt het manipulatieve gedrag redelijk vaak op.Plus 1 man waar er eigenlijk 2 of zelfs 3 moeten staan. Zal niet overal zo zijn, maar ik vind het veel meer dan in andere branches. Ga in ieder geval naar de huisarts. Want je iedere keer naar je werk slepen lost op een bepaald moment ook niets meer op.



@Hiltje: je schrijft strak. fijn dat het zoveel beter gaat. Las ook iets over een eventuele amante? Leuk.





Vandaag een lekkere dag gehad. Ben bij mijn zus geweest en heerlijk gekeuveld over van alles en nog wat. Voel me nu wel beter. Maandag doemt in de verte al op, maar heb zoiets van dat als ik het maandagochtend niet trek, ik me nog een week ziek meld. Was voor de vakantie een drietal afspraken gewoon gladweg vergeten. Da's niet goed. En het interesseert me gewoonweg niet. Wat die andere functie betreft, het gesprek is in de tweede week van januari. Dacht bij mezelf me een week ziek te melden, dan te gaan werken en dan kijken hoe het gesprek loopt. Is niet echt een functie die ik heel graag wil, maar in ieder geval wel een verbetering ten opzichte van wat ik nu doe. En ik werk parttime, dus wellicht is deze beter vol te houden?! Moeten ze me wel eerst aannemen natuurlijk, wat denk ik niet gaat gebeuren. Verder heb ik nog niet gesolliciteerd, zo leeg dat ik het gewoonweg niet op kon/kan brengen. Mijn schrijven is er ontzettend op achteruit gegaan en de motivatie om een brief te schrijven ook.



Maar goed, nu nog even wat tijdschriften lezen en dan lekker naar bed.



En Hiltje, dat heb ik ook, dat het heel goed werkt om hier te schrijven. Alsof ik e.e.a. daardoor beter op een rijtje krijg? Plus feedback natuurlijk.



Fijne avond iedereen,

Marah



p.s. Bollo: ik heb ook een hond, maar werk wel parttime en daarnaast free lance projecten, die ik overwegend van huis uit kan voeren of ik kan em meenemen. Wil je graag een hond?

@Hoi Marah, goed dat je af en toe toch even langskomt, want het helpt echt een beetje van je af te schrijven.

Ik herken wel het bang zijn om het werk niet meer te kunnen doen. Ik heb een nogal specifiek beroep waar ik niet overal mee terecht kan. Ik zou echt niet weten wat ik zou moeten gaan doen als ik dit werk niet meer kan uitoefenen.

De angst voor blamage valt bij mij wel mee. Ik ben er heel open in naar anderen. Schaam mij nergens voor. Vind het alleen vervelend als anderen nooit eens geinteresseerd zijn naar wat een impact het heeft om even zo van de wereld te zijn.



@Hoi Heyjij, welkom op het forum.

Ik ben ook maar eeuwig doorgegaan. Achteraf gezien heeft mijn lichaam al zo vaak signalen gegeven dat het teveel was, maar ik heb ze nooit willen zien. Zoals Bollo zegt is het nu een tijd voor jou! Wees er op tijd bij dan herstel je ook weer wat sneller. Het advies van Bollo om je klachten eens op papier te zetten en ermee naar je huisarts te gaan vind ik een goede tip. Ik heb trouwens ook bij de huisarts zitten huilen. Had ik ook niet gedacht. Het laatste signaal van mijn lichaam was dat ik mijn gedachten niet meer kon stilzetten. Ik sliep niet meer, de hele dag dacht ik alleen maar over van alles en nog wat. Bij mij voelde het alsof de afgelopen dag zich in mijn gedachten als een film steeds weer herhaalde. Ik kon niets meer lezen. Nam niets meer in me op. Geen concentratie. Staarde maar wat voor me uit. Via de huisarts heb ik Oxazepam gekregen om me rustig te krijgen en dat werkte goed. Ik heb zitten huilen van opluchting dat de gedachten eindelijk weer wat rustiger werden. Ik vond dat trouwens erg beangstigend dat je je gedachten niet stil kunt zetten. Conclusie: trek op tijd aan de bel!



Kan je het niet toch ter sprake brengen bij je leidinggevende? Vaak zie je daar tegenop omdat je het voelt als een soort afgang, maar vaak hebben zij ook indicaties gezien of zijn blij dat je het aankaart. De reaktie kan je nog wel eens verbazen.

En de gedachten dat we niet moeten zeuren en dat er anderen zijn die het veel erger hebben, herkennen we hier op het forum allemaal!!



Oh enneh een hondje zou ik ook graag willen, maar krijg het niet gecombineerd met werk....

Hee jongens,



veel geschreven weer!



@marah, maak je niet te druk over alles 'moeten' teruglezen.. Er wordt op het moment heel veel geschreven, maar als jij alleen even kort wilt melden hoe het gaat, kan dat ook. Ik las ergens in je post dat je nog van alles 'moest' teruglezen, vandaar...



@heyjij, volgens mij heb je langzamerhand wel signalen van je lichaam hoor. Neem dat serieus! Enne, de vraag of je een beetje overspannen bent, of uitgeput, of burn out, dat hoef je nu niet te beantwoorden. Het is nu in ieder geval teveel, en je raakt ook in een weekend niet genoeg uitgerust, dus tijd voor actie. Ik merkte op het eind dat ik tegen alles ging opzien, dat ik constant aan het piekeren was, dat niet meer stop kon zetten. En dat ik steeds minder uit m'n handen kreeg, maar er wel echt veel tijd en energie mee kwijt was. Oja, en ik was aan de ene kant voortdurend moe, maar luisterde ook niet meer naar mn lichaam. Ik rende recordtijden hard, omdat ik wilde proberen m'n hoofd "leeg" te rennen.. Tja, dat lukte niet meer.



Bollo's tips waren heel goed, opschrijven wat voor klachten je hebt... Je werkomstandigheden klinken ook verre van ideaal, kun je dat aankaarten? Je wilt het natuurlijk opvangen, maar daar ga je nu zelf aan onderdoor...



@hiltje, wat een mooie post.. Vind het heel mooi hoe je het omschrijft... En dat al die emoties die loskomen, ook heftig en vervelend kunnen zijn, so be it, maar je laat ze nu wel toe. Klinkt echt al een stuk beter...



@bollo, ik moest echt lachen om je vraag... Fijn om hier aan anderen advies te geven he, dan vraag je je ook gelijk af of je dat zelf wel doet. Maar jij bent toch ook echt wel verder gekomen, je neemt jezelf veel serieuzer, bent al een stuk liever voor jezelf geworden geloof ik...



Nou, ik ben moe, en ik heb net m'n nieuwe wake-up light ingesteld. Eens kijken of ik morgenochtend verfrist en 'natuurlijk' wakker wordt...



Welterusten allemaal!

Zooo wat is er veel geschreven toen ik er niet was. En een nieuwe forummer die onze steun wel kan gebruiken. Welkom Heyjij. Ik had je liever verwelkomt op een topic met de titel " ben jij ook zo gelukkig en vol energie?" , maar het is nu even niet anders...Neem jezelf serieus want je bent het waard. Je zelf schuldig voelen en jezelf een aansteller vinden is een hele bekende... Stop daarmee! Meid je kent jezelf toch dondersgoed en je kunt jezelf echt niet voor de gek houden.



Ik zal later uitgebreider op je post ingaan. Eerst mijn verhaal hier dumpen en dan duik ik in bed (waarom ga ik zo uitleggen).



Ik had gister een goede dag. Merkte wel dat ik onrustig had geslapen, maar goed. Mijn hulp kwam weer, heb anderhalf uur mee gepoetst en ben toen gaan zwemmen. Baas gebeld en gezegd dat ik maandag kom en er weer zin in heb. s Middags naar de kapper voor een grote beurt. Merkte wel dat ik wat spanning had, maar het liep allemaal goed. Van daar uit naar een heel goed vriendinnetje in mijn oude studentenstad. Uit eten geweest, zeer diepe en goede gesprekken gehad. Naar de kroeg gegaan en eindelijk haar lover ontmoet. Zij en ik waren altijd de eeuwige vrijgezel en partners in crime, maar zij heeft hem nu gevonden en gaat binnenkort samenwonen. Ik voelde me echt top. Had zelfs sjans met een (jonge) jongen... en toen we rond middernacht naar haar huisje gingen had ik nog energie en voelde ik me helemaal ' back on track' .



Ik bleef bij haar slapen (zelfde bed) en vervolgens heb ik de hele nacht wakker gelegen. Damned!!!



En in het holst van de nacht woont het piekerspook die mij kwam bezoeken. Waar ik eerst nog vol goede moed was kreeg ik toch weer doemscenario's en traantjes. Ik maakte me weer zorgen over werk hervatten, en wat als ik nu de komende twee nachten ook niet zou slapen en ik zou vast weer een terugval krijgen en wat moet ik dan en waarom ben ik zo alleen etc etc etc. Vriendinnetje heeft me lief getroost, maar je moet het toch alleen doen, dat soort nachten. Uiteindelijk nog paar uurtjes liggen soezen maar echt slapen kan ik het niet noemen.



Nu ben ik thuis en dus brak. Maar ik lijk het wel weer op een rijtje te hebben... ik stort emotioneel niet echt in en hoop dat dat zo blijft....



Rationeel kan ik verklaren dat ik een heftige dag had en vooral een heftige avond. Teveel wijntjes, diepe gesprekken en teveel prikkels en dan een vreemd bed en rare geluiden met een slapend iemand naast je....

Emotioneel denk ik dat ook onze gesprekken mij geraakt hebben. Zij heeft zich het afgelopen jaar (met veel moeite) wel kunnen openstellen voor de liefde en vertelde mij welke zegeningen dat met zich mee bracht (iemand die om je geeft, die alles voor je over heeft en de rust die dat brengt). Ook stak ze me een hart onder de riem en gaf ze aan dat ik best vaak wat beter over mezelf mag denken en voor mezelf mag opkomen.



Meiden, ik duik nu midden op de dag mijn bed in met een boekje. Vanavond verjaarsfeestje van allerbeste vriendje (ga dus niet drinken).

Hoop dat het piekerspook mij voorlopig even met rust laat, want dit vreet energie en die wil ik graag bewaren tot maandag.

Hiltje, na wat jij gisteren allemaal hebt gedaan vind ik het niet verwonderlijk dat je een slechte nacht erop hebt zitten. Je hebt gedurende de dag veel te veel (nieuwe) indrukken opgedaan, die je dan 's nachts moet verwerken. Tjee wat klink ik streng. Da's niet de bedoeling hoor! Ik denk wel dat je er nu sneller van zult herstellen. Wel moeilijk hoor om een vriendinnetje zo gelukkig te zien terwijl je het zelf zo moeilijk hebt. Wel mooi dat je met haar goede gesprekken erover hebt kunnen hebben.

Kop op meid, je zult nog veel van deze momenten hebben. Probeer je er doorheen te slepen. Focus je op een gelukkig moment en probeer die vast te houden. En als al die andere vervelende gedachten terug komen focus je je weer opnieuw op dat ene moment. Het helpt om je gedachten te stoppen en wat rustiger te worden.

Dikke kus!

En Muziekmeisje? Verfrist wakker geworden van je wake up light?

@Hiltje, vind het ook niet zo raar dat je zo gereageerd hebt. Zeker emotioneel gezien. Het contrast lijkt dan ineens zo ontzettend groot. Dat kan iemand die goed in zijn vel zit en met wie het overwegend goed gaat ook even van slag brengen hoor. Is de liefde iets wat je graag wilt?



Ben net wezen sporten en de rest van de dag eigenlijk alleen maar zin om binnen te zitten en film te kijken of zo. Reageer ook buitenproportioneel naar onbekenden toe. Kan me werkelijk kapot ergeren aan mij onbekenden in de sportschool of iemand die bij AH in de rij voor me staat. Sterk uitvergrootte reactie dus.En alsof hoe dichter bij maandag ik kom, des te meer ik me realiseer dat de rek eruit is.



Maar goed, zo met twee vriendinnen wat drinken. En even de hond vertroetelen, heeft gisteren een blessure opgelopen die hij nu flink aan het uitbuiten is. Hij loopt ineens alleen nog maar mank als ik in de keuken kaas aan het snijden ben

.

pffffffffffffffffff voel me alleen maar moe moe moe. Laat opgestaan. Alleen maar de kerstboom afgetuigd en verder niets. Ik vind van mezelf dat ik straks even buiten moet gaan lopen want ik weet dat dat goed voor me is, maar zie er nu al tegenop. Alles lijkt teveel.

Morgenavond ga ik met een vriendinnetje naar een musical en heb daar ook al zo tegenop gezien. Alleen al het ernaartoe rijden met de auto kan mij zoveel stress bezorgen. Nu gaat mijn mannetje me brengen en zij brengt we weer terug. Dat is weer een opluchting, maar tegelijkertijd voel ik me zwak en opgelaten. Ik heb het idee dat iedereen tot last ben! Bah baal van mezelf.

@Prulletje: doe het gewoon lekker even rustig aan. Alleen niet balen van jezelf, is nergens goed voor. Ik weet niet wat het beste voor jou werkt, maar geef er anders gewoon aan toe. Buiten wandelen kun je morgen ook nog.



Wel herkenbaar, met twee vriendinnen afgesproken en zie er ook tegenop. Ineens weer helemaal leeg.

Zo weer wakker... Ben toch echt wel even 2 uurtjes onder zeil geweest. Voel me beetje raar. Pijn in rug en schouders maar emotioneel rustig. Vraag me af of het stilte voor de storm is (dus dat ik later nog wel instort) of dat ik al wat stabieler word. Zou me beiden niet verbazen.



Bollo: ik vind echt dat jij al goed vooruitgaat. Volgens mij heb je al stuk minder last van angst en piekeren. En wat goed dat jij nu streng roept dat Heyjij niet moet denken dat er ergere dingen zijn.... Terwijl je daar paar weken geleden ook zelf mee tobde. Wat goed dat je dat gevoel kwijt bent. You go girl!!!



Prulletje: wat jammer dat je weer even een dip hebt en zo moe bent. Maar ook bij jou heb ik het idee dat het over de grote lijnen wel beter gaat. Dat de medicijnen toch stukje bij beetje aanslaan en dat je de ergste bijwerkingen hebt gehad. Doe net als ik in je dip: door blijven ademen.



Marahbloem: rustig aan he, je geeft zelf al aan dat je voelt dat de rek er toch wel uit is. Dat is stap 1 en dat is de erkenning. Dat betekent dat je echt veel rust, reinheid en regelmaat nodig hebt. Je merkt vanzelf wel of je dat jezelf enigszins kan geven naast je werk of dat je daar meer tijd en ruimte voor nodig hebt. Die beslissing nemen kan er overigens voor zorgen dat je je in eerste instantie nog slechter voelt. Schrik daar dus niet van, mocht dat gebeuren.



Heyjij: houd jezelf niet voor de gek! Ik lees dat jij heeeeel erg hard hebt gewerkt en dat je nu serieus oververmoeid bent en dat je ook vlak en mat bent en eigenlijk helemaal opperdepop. Logisch meid, je bent superwoman toch niet....??? Waarschijnlijk ben je een behoorlijke aanpakker, heb je een mentaliteit van ' niet lullen maar poetsen' en ben je ook perfectionistisch. En zo pak je het dus ook nu nog aan. Niet zeuren en schouders eronder en wie weet ben je helemaal niet overspannen en zit je je dus nu hier ook nog belachelijk te maken......(lees ik).

Maar dat verdien je helemaal niet! Je bent oprecht moe want je hebt oprecht te hard gewerkt en je moet dus nu oprecht goed voor jezelf gaan zorgen.

Deze klachten moet je niet negeren, dus op naar de dokter.

Het is ontzettend moeilijk om toe te geven dat er iets met je aan de hand is (want dat gebeurt alleen anderen en jou niet), daar is veel moed voor nodig, maar je bent het wel aan jezelf (en anderen) verplicht om nu voor jezelf te zorgen in plaats van voor anderen.



Hup meid, wees eens echt een keer superstoer en dapper en kies voor jezelf. Het zal je op de lange duur goed bevallen.