Depressietopic - praat mee!

@Chocoladeballetjes & @Shiverrr, wat super fijn en steunend om jullie lieve berichtjes van gisteren te lezen. Dank jullie wel, ik waardeer het echt. Fijn ook om hier die herkenning te kunnen vinden. Ik zal proberen om even jullie vragen te beantwoorden, maar ik combineer het even een beetje oké?

Me openstellen naar de hulpverlening heb ik enorm geprobeerd gisteren. Maar het was onwijs moeilijk. Toen het allerergste moment voorbij was, heb ik contact opgenomen met 113 (die kende ik dus inderdaad, dank voor de tip allebei!) waar ik heb gechat met een heel begripvol iemand. Dat was eind van de ochtend. Ik wist niet zeker of ik mocht chatten daar omdat dus het dreigendste moment al voorbij was, maar gelukkig vonden ze dat helemaal oké. We hebben toen een plan gemaakt wat onder andere bevatte dat ik mijn psycholoog erover zou vertellen. Ik vond het doodeng, onder andere omdat ik aan een mail van gisteren kon zien hoe druk ze het had en dat mailen dus eigenlijk op dit moment even niet kon. Maar de eerstvolgende afspraak is pas over anderhalve week en ik wist bijna zeker dat ik het op de afspraak zelf ook niet zou durven vertellen, want het voelt echt heel beschamend of zo allemaal. Dus om me toch aan de afspraak met 113 te houden, heb ik uiteindelijk gisteravond laat nog gemaild (ja zo veel tijd kostte het me oeps) en heb hem ook naar de achterwacht gemaild. Dat zou ik normaal gesproken nooit nooit nooit doen, maar op deze manier voelde het alsof ik het een beetje kon verspreiden over mijn psycholoog en de achterwacht en voelde ik me ietsje minder schuldig over het alweer mailen naar mijn psycholoog. Ik wist wel dat ik maandag of later volgende week pas antwoord kan verwachten, want ze werkt vandaag niet en heeft niet altijd tijd om te antwoorden. Schrok dan ook wel toen ik wel best snel na mijn mail een berichtje van de achterwacht terugkreeg. Hij vond het goed dat ik had gemaild en het was voor mij fijn om even wat te horen, ook al was het niet van mijn eigen psycholoog. Het was mn engste mail ooit.

Jullie raden me allebei aan om het aan iemand uit mijn directe omgeving te vertellen, maar ik heb besloten dat niet te doen. Iedereen aan wie ik dit zou vertellen zou enorm schrikken en dat wil ik niemand aandoen. Daarbij zou het me veel angst geven om het te vertellen, en omdat ik niet weet of zij het dan uit zorg of zoiets weer aan anderen vertellen, dus dan vertel ik liever even helemaal niets. Als dit nooit meer gebeurt hoeven ze het niet te weten, en als het wel nog een keer gebeurt en ik er wel een einde aan maak, komen ze het toch wel te weten uiteindelijk, hoe naar dat misschien ook klinkt.

Shiverrr, het laatste stukje uit jouw berichtje raakt me enorm. Ik schrok er ook best wel van dat dit blijkbaar aan mijn woorden te zien is. Ik vind het moeilijk om te zeggen, maar voel me inderdaad meestal erg eenzaam. Dat is eigenlijk heel raar, want ik heb super veel lieve vriendinnen en gewoon een gezin en zo. En heb verder echt een leuk sociaal leven en doe genoeg gezellige dingen en praat over van alles hartstikke gezellig met iedereen. Maar ik voel me door niemand echt begrepen eerlijk gezegd. Aan mijn ouders heb ik nog weleens geprobeerd dingen te vertellen, maar ik heb daar zo vaak teleurstellingen en nare situaties door gekregen dat ik heb besloten dat maar gewoon helemaal te laten. Het geeft me minder stress om het maar zo te laten en met ze alleen maar over gezellige dingen te praten, dan om eraan te gaan werken. Ik vind het prima zo. Van mijn vriendinnen zijn er wel een veel die iets weten over mijn situatie, maar niet zo veel. Dan zijn er ook nog een paar die echt wel wat meer weten (dat ik depressief ben, hele extreme angsten heb en echt nog heel hard moet vechten elke dag momenteel) en daar kan ik ook wel soms oké over praten. Het is niet dat ik daar niets bij voel, want soms is dat heel fijn en haal ik er wel iets van steun uit. Maar het voelt nooit alsof iemand echt begrijpt waar ik doorheen ga of dat iemand echt iets kan doen waardoor ik steun voel. Heel af en toe natuurlijk wel, bijvoorbeeld een lief kaartje of iemand die ernaar vraagt. Maar eerlijk, ik had heel graag bijvoorbeeld een lieve vriend gehad die me echt kon steunen en die naar me toe kon komen als ik me bang voel. Want contact opnemen met iemand als ik me zo naar voel, doe ik eigenlijk niet. Iedereen heeft ook zijn eigen problemen en het voelt dus niet oké om al mijn shit ook nog over iedereen heen te gooien. Als ik ze ermee belast, hebben zij er ook last van en nu heb ik er alleen last van. Dat voelt beter of zoiets. Maar over gisteren ga ik nooit iemand vertellen.

Nogmaals, het was zo fijn om jullie berichtjes te lezen. Ik wil weer meer proberen hier te komen delen, als dat me lukt en als dat oké is. Dan ga ik ook proberen wat meer mee te praten, maar momenteel lukt me dat nog niet zo goed. Ik lees iedereen wel altijd.

Liefs, Jemmer

Jemmer, ik weet niet zo goed wat ik moet typen anders dan dat ik weet wat je doormaakt en je gevoel herken, tot aan het plan om er een eind aan te maken aan toe. Ik heb ook weleens zo’n dag gehad dat ik er zo zwaar doorheen zat dat ik ook plannen maakte. Ik schrok toen heel erg van mezelf. Ik vind het heel knap dat jij naar de psycholoog hebt gemaild en voel je zeker niet bezwaard, het is haar werk. Ik hoop dat je je vandaag al wat beter voelt

Vlamtosti schreef: ↑

24-01-2020 16:29

Jemmer, ik weet niet zo goed wat ik moet typen anders dan dat ik weet wat je doormaakt en je gevoel herken, tot aan het plan om er een eind aan te maken aan toe. Ik heb ook weleens zo’n dag gehad dat ik er zo zwaar doorheen zat dat ik ook plannen maakte. Ik schrok toen heel erg van mezelf. Ik vind het heel knap dat jij naar de psycholoog hebt gemaild en voel je zeker niet bezwaard, het is haar werk. Ik hoop dat je je vandaag al wat beter voelt

Lieve Jemmer,

Ook ik ken perioden met zelfmoordgedachten en ik heb het wel aan mijn psycholoog verteld en ook aan mijn man, hoe eng dat ook was. Ik heb de afgelopen weken een extreme terug van gehad met weer die nare gedachten en als ik die heb dan heb ik de afspraak met mijn man dat ik hem app. Hij belt of appt me terug en stelt me gerust en kalmeert me en zegt me wat ik moet doen. Dat helpt echt. Als t echt niet gaat dan komt hij eerder thuis en knuffelt me en stelt me gerust. Zij zijn de enige twee die het weten want ik ben echt bang voor wat andere mensen denken. Mijn ouders wil ik niet bang maken, ik denk dat ze zich rot zullen schrikken. En mijn vriendinnen weten wel wat maar dit niet. He zo angstig voor mezelf dat ik het een ander niet wil aandoen om dit van mij te weten.

En inderdaad, het is het werk van je psycholoog. Juist omdat ze verder van me afstaat en vaker met dit soort dingen te maken heeft vind ik het wat minder bezwaarlijk blijkbaar...

Hmmm ik krijg steeds meer te horen dat ik erg erg druk ben. Heb het zelf niet door maar het zal wel dan als ik het van meerdere mensen hoor.
Voel wel dat ik opvliegender en geïrriteerder....
Ff opletten dus

@Vlamtosti: dank je wel voor je lieve berichtje. Het geeft helemaal niet dat je niet goed weet wat je moet zeggen, ik vind het juist wel heel steunend dat je met me deelt dat jij het herkent. Dat laat je dan iets minder alleen voelen of zoiets. Ik vind het inderdaad het engste dat ik niet weet van mezelf of ik dit nu vaker ga hebben, ik ben echt heel erg geschrokken. En weet niet goed wat te doen als het nog eens gebeurt, want ik weet na deze keer dat hulpinstanties zoals bv 113 bellen me dus niet lukt op het moment zelf. En dat geeft me ook angst. En denk inderdaad dat psycholoog mailen achteraf goed was. Maar heel naar.

------------------------------------------------------------------------------------

@tanteslankie: wat lief ook van jouw berichtje, bedankt! Naar dat jij het ook herkent, maar ook bij jou vind ik het fijn dat je dit deelt. De herkenning is prettig. Knap dat jij het wel aan je man hebt verteld, dat lijkt me onwijs heftig... Wel heel mooi dat hij jou nu kan steunen op zulke momenten, dat zou ik zelf ergens ook wel echt een heel geruststellend idee vinden. Maar ik heb gewoon niet zo iemand, zoals ik al zei had ik best wel graag gewoon een lieve vriend gehad die er voor me kan zijn maar helaas. Echt heel fijn dat jouw man die steun wel voor jou kan zijn. En ik snap ook heel goed dat je zoiets niet zomaar aan je ouders of aan vriendinnen vertelt, want dat doe ik zelf om die redenen ook niet. Vind je gewoon al heel dapper dat je dit met je man deelde. En ik hoop inderdaad dat mijn psychologe volgende week (als ze weer werkt) bevestigt dat het oké was dat ik mailde. Dat zou me wel geruststelling geven denk ik.

------------------------------------------------------------------------------------

Chocoladeballetjes: wat lastig om te horen lijkt me. Heb je ook gevraagd hoe mensen dat dan aan je merken, waaraan ze dat merken?

@Jemmer: Knap dat je het toch je psycholoog hebt gemaild! Ik denk dat zoiets wel een heel belangrijke stap is geweest! Dan heb je iig iemand waarmee je het kan bespreken want zoiets alleen doormaken lijkt me gewoon super zwaar. Bij mij weten bijv. mn ouders het als ik zo'n periode heb. Ik voel me dan al zo alleen en als ik dan ook nog zoiets alleen heb, dan versterkt dat gevoel alleen maar. Jammer dat het niet te bespreken is met jou anders en dat je al zoveel teleurstelling gehad heb met hun.
Je mag mij altijd een berichtje sturen als je een keer een luisterend oor nodig hebt of gewoon iets kwijt wil! Onze problematiek is misschien niet helemaal hetzelfde, maar we hebben wel overeenkomsten volgens mij.

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen naar je psycholoog toe. Zij is daarvoor en krijgt er ruimschoots voor betaald he! Net zoals 113 ook voor jou is, ondanks dat het misschien wat gezakt was. Het hoeft bij hun niet perse dreigend te zijn volgens mij.

En natuurlijk ben je altijd welkom om hier je verhaal te doen!

Hoe gaat het nu met je?

@Choco: He wat vervelend. Wel goed dat andere mensen je er op wijzen zodat je daar zelf ook bewust van wordt en eventueel eerder kan ingrijpen als het nodig is. Hoe gaat het nu met je?

Hoe gaat het met jullie?

Vorige week had ik het erg druk en ben in het weekend naar Rotterdam gegaan en daar geslapen bij familie. Op zondag met de trein weer naar huis.

Heel bewust deze week veel rust ingepland. Vandaag wel bezig met de keuken, nieuw kastje, zeil en lamp maar dat hebben we uit handen gegeven dus hij is nu bezig maar hoef zelf niet veel meer te doen dan drinken en wat eten aan te bieden.

Morgen zelfs helemaal niets, mijn man is dan in de avond weg dus heb dan vast wel een heel ontspannen dagje.

Ik heb geen vreemde dingen meer ervaren. Toen we in de auto zat rook ik hondenpoep en mijn man niet. Ik kon wel huilen, nee he weer zo'n vreemde ervaring. Toen we uitstapte keek ik heel eigenwijs onder mijn schoen.... hondenpoep!
Dus ik begin te roepen: kijk kijk, het is echt hondenpoep hoera ik ben niet gek. Toen er een man langs liep keek hij eerlijk gezegd of ik wel gek was maar ja het is wellicht wel vreemd om op straat een hoera er zit hondenpoep op mijn schoen roepende vrouw te zien.

@Ibi: Fijn dat je na een druk weekend een week met veel rustmomenten kon inplannen! Hopelijk heb je een leuk weekend bij je familie gehad.

Haha die hondenpoep onder je schoen moest idd wel een opluchting voor je zijn, dat het dit keer wel klopte. Dus je ziet, ruikt en hoort de laatste tijd geen dingen meer die er niet zijn?

_______________________

Hier gaat het nog steeds niet echt geweldig. Ik heb heel veel hoofdpijn en fysio lijkt nog niet zoveel te doen. Nu moet ik wel zeggen dat ik ook tegen koorts aan zat en dan voel je je ook gewoon niet goed.

Zondag ga ik pre carnaval vieren en ene kant heb ik er echt wel zin in. Lekker even eruit, wat drinken en alles even vergeten. Andere kant zie ik er wel tegen op omdat het een lange dag is en ik al zo moe ben.

Dan staat er ook nog 2 dagen carnaval op de planning over een paar weken, waarbij ik weinig rustmomenten heb. Maar dat wordt sowieso zwaar, maar wel heel leuk. Dan heb ik nog een week de tijd om bij te komen en daarna start ik bij mijn 1e baan!

@ibi. Wat goed! Grappig verhaal haha. Nou klinkt als vooruitgang.

@shiverr. Wat jammer dat het nog niet goed gaat. Klinkt als flinke plannen! Ook heel leuk inderdaad.
Kan je eventueel niet wat korter naar dingen gaan? Ik bouw weleens momenten in dat ik naar de wc ga om mij af te vragen of hoe het met mij gaat en of ik voor mijn gezondheid naar huis moet. Ik zet dan bv een alarm in mijn mobiel.
Het zou zonde als je te ver gaat, zeker ook met je baan in aantocht.
Slaap je bij iemand? Zou je niet eventueel daar kunnen uitrusten tussendoor.
Wel echt heel leuk trouwens! En zoiets kan je ook ergens uit helpen.
Veel plezier!

Hier gaat het wisselend.
Voelde me de afgelopen dagen echt niet fit, door mijn psyche waarschijnlijk. Slaap ook niet goed. Voel me ook somberder.

Vandaag voel ik mij weer wat beter. Ben ook wezen sporten. Daar heb ik ook energie van gekregen. Helaas ook hoofdpijn.

Ik hoop toch snel weer een stukje beter te gaan.

@choco: Ja ik slaap bij iemand die op 5 min van de cafes woont. Dus ik kan altijd eerder naar huis, maar dat doe ik eigenlijk nooit. Ik kan extra ritalin slikken als het nodig is en meestal voel ik me als ik eenmaal daar ben wel beter. Maar het blijven alsnog lange dagen. Al weet ik ook dat het gewoon heel leuk gaat worden.
Ik ga vrijdag en zondag carnaval vieren en op zaterdag rij ik dan weer naar huis toe en zondag weer heen. Dus ik heb een soort van rustdag op zaterdag.

___________

Vervelend dat je slechtere dagen achter de rug hebt. Wel goed dat je bent wezen sporten, soms kan dat achteraf gezien echt goed doen qua stemming. Alleen de hoofdpijn erna herken ik en is erg vervelend. Als het goed is trekt deze na een aantal uur wel weer weg. Tenminste als het inspanningshoofdpijn is.
Ik hoop voor je dat je gauw weer wat stabieler bent, want je was zo goed op weg!

@Shiverrr: Dank nog voor je berichtje. Mn psycholoog vond het inderdaad heel goed dat ik had gemaild uiteindelijk dus dat was voor mij wel een beetje een geruststelling of zo. Maandag heb ik eindelijk eindelijk eindelijk weer even een afspraak met haar. We moeten heel veel bespreken dus heb wel een beetje de angst dat we niet aan alles toe komen. Fijn dat jij een relatie hebt met je ouders waarin je dit soort dingen wel kunt delen, lijkt me inderdaad steunend. En onwijs lief van je aanbod dat ik je mag berichten als ik het zwaar heb. Ik zal het in mijn hoofd houden. Het relativeren was wel een klein beetje helpend, want hulpverleners zijn er inderdaad om te helpen en dat hebben ze ook duidelijk aangegeven gelukkig afgelopen week. Toch blijft het moeilijk elke keer he, om contact op te nemen.

Het gaat inmiddels ietsje beter, ik voel me iets rustiger. Merk wel dat ik nog steeds enorm bang ben voor mezelf, dat de concrete plannen om er een einde aan te maken terugkomen. Ik had bijvoorbeeld gisteren weer een tentamen niet gehaald dus op zo'n moment haat ik mezelf echt al intens, en dan samen met de vermoeidheid en stress en angst en somberheid is dat echt een hel. Toen ook nog op het station de mededeling dat er een aanrijding was geweest (ze zeiden niet met een persoon, maar dat denk ik dan altijd wel), wat ook echt een nare trigger voor mij was. Dus had het gisteravond wel echt even heel moeilijk weer. Heb toen met 113 een plan gemaakt om de avond door te komen; had met mijn psycholoog afgesproken via de mail dat ik 113 ook zou benaderen als ik ineens heel bang zou worden dat het gevoel snel terug zou komen, dus vandaar dat ik dat toch maar had gedaan. Vandaag voel ik me iets rustiger, maar heb een ontzettend stressvol weekend met een grote deadline. Hoop dat dit me in ieder geval wél lukt aangezien niks lukt laatste tijd.

Voel jij je inmiddels alweer wat beter? Leuk dat je carnaval gaat vieren, kan me voorstellen dat dat heel erg leuk is. Maar snap ook dat je opziet tegen de lange dagen en vermoeidheid.

--------------------------------------------------------------------------------

@IBIopviva: Heb je woensdag inderdaad een lekker rustig dagje gehad?

--------------------------------------------------------------------------------

@Chocoladeballetjes: Hoe gaat het met jou? Voel je je nog steeds zo naar of gaat het inmiddels beter? En met de hoofdpijn? Knap dat je wel had gesport, weet hoe groot die stap kan zijn als je je niet lekker voelt.

@jemmer. Fijn te horen dat het iets beter gaat, maar het klinkt als een erg fragiele situatie. Ben je tevreden met de hulpverlening die je krijgt?

Goed dat je 113 belt in zo'n situatie.
Hopelijk zet je snel weer een stapje vooruit.

Hier gaat het goed. Goede stemming. Veel moe nog wel, maar minder dan vorig weekend.
Zondag ga ik 10 km wandelen. Dat is heel pittig voor me.

Wat fijn Choco. 10 kilometer wandelen lijkt me inderdaad ook heel pittig! Ga je samen met iemand?

Hier wat mindere dagen gehad. Ik heb een bovenbuurman die alcoholist is en manisch depressief, hij praat ook in zichzelf wat ik dan weer hoor in mijn huis. In het verleden heeft ie voor overlast gezorgd door zich verward te gedragen en met stemverheffing / schreeuwen, waardoor ik erg bang ben geworden. Deze situatie staat niet op zichzelf, in mijn vorige woning ben ik aangevallen door mijn toenmalige buurman die ook dronk en zwaar agressief was. Daar heb ik erg veel narigheid door gehad. Uiteindelijk is hij uit huis gezet. Daarna kreeg ik buren die ook lawaai maakten en waarvan de kinderen mij lastig vielen. Daardoor ben ik ook verhuisd. Tot nu toe zijn er nog geen tekenen dat deze buurman ook agressief is, maar ik merk dat ik elke keer als verstijfd op de bank zit wanneer ik hem hoor praten. De laatste maanden is de overlast gelukkig minder door contact met de woningbouw te hebben en deze man heeft mij gezegd niet agressief te zijn, maar ik blijf bang en geobsedeerd door deze buurman. Dat ik zelf labiel ben werkt natuurlijk ook niet mee. Ik heb dus een angststoornis ontwikkeld door mijn PTSS. De Lyrica leek even te helpen maar nu is mijn angst weer terug. Ook heb ik weer depressieve gevoelens. Ik heb met mijn psycholoog een veiligheidsplan gemaakt als het weer dreigt mis te gaan met mij. In maart krijg ik als het goed is een onderzoek naar ASS, om te kijken waar mijn denkpatronen vandaan komen. Misschien kan ik ook hulp thuis krijgen vanuit de gemeente met een dagindeling maken bijvoorbeeld. Voor nu is het even op de tanden bijten en doorgaan.

Vlamtosti,
Wat naar dat je op die manier geconfronteerd wordt met je buurman en je verleden. En ook echt vervelend dat de medicatie niet voldoende werkt.
Ikzelf heb ook ondersteuning vanuit de WMO gemeente en daar ben ik erg blij mee, er is wel veel mogelijk.
Wat goed dat je een veiligheidsplan hebt gemaakt.

Choco,
Fijn dat je betere dagen hebt. Spannend het wandelen morgen, veel succes en plezier gewenst. Neem je tijd.

Jemmer,
Mooi dat het wat beter gaat. Goed dat je 113 hebt benaderd en dat ze met je meedenken.
Mijn begeleidster zei laatst: IBI je staat weer maar nog niet erg stevig en een windvlaag kan je weer om laten waaien, dit omdat ik snel wat overmoedig raakt en dan te veel hooi op mijn vork neem. Ik vind hem ook wel passend voor jou als ik je zo lees.

Shiverr,
Nee heb niks geks meer meegemaakt, maar ik blijf alert erop zonder dat ik er angstig van wordt.
Veel plezier morgen, hopelijk is de hoofdpijn minder/weg.

Allen,
Laatste dagen weer wat minder goed. Snel in emotie/paniek, kan weinig hebben, heb soort van vrijwilligerswerk afgezegd. Misschien was het vorige week toch te druk en daar kan ik wel om gillen. Ik kan zo weinig hebben zonder weer een terugslag te hebben. Keer op keer op keer loop ik hier tegenaan en dan heb ik echt het idee dat ik niet te veel plan. Soms loopt het leven ook gewoon zoals het loopt. Heb aardig wat vriendinnen waar ik het contact warm mee wil houden, begeleidingsgesprekken, vrijwilligerswerk (ok 3 uur in de week maar toch), ik wil weer lid worden van de sportschool en meer afvallen en natuurlijk mijn theatergroep. Ik vind echt dat ik dit wel zou moeten kunnen.

Nou goed verder een gesprek gehad met mijn psychiater. Er wordt vanuit de FACT gekeken wat ze verder kunnen bieden ter overbrugging voor de wachtlijst van GGZ zo werd PMT genoemd gericht op mijn negatieve zelfbeeld. Gisteren nog even besproken met mijn SPV'er en ik heb nogmaals aangegeven hier wel interesse in te hebben. Helaas is er wel...... een wachtlijst. Arggg het is toch om gek van te worden.

Gisteren voor het eerst sinds maanden weer eens gaan zwemmen. Heb nu spierpijn als een gek maar wel een beetje trots dat ik dit weer gedaan heb.
Vandaag hadden we een verjaardag maar morgen een dagje niks gelukkig.

@Jemmer: Goed dat je weer 113 hebt gebeld toen je het even niet meer zag zitten, door die trigger. Fijn ook dat je daar echt steun aan hebt. Ik zou er zeker gebruik van blijven maken, want daar zijn ze voor. Dus voel jezelf niet bezwaard!
Goed van je hulpverleners dat ze nog een keer benadrukt hebben dat ze er voor je zijn en dat je jezelf niet bezwaard hoeft te voelen.

Hoe gaat het nu met je? Gaat het alweer wat beter met je?

@choco: Hoe was het wandelen gisteren?

@Vlamtosti: Fijn dat er iig wel dingen lopen met de hulpverlening. En probeer niet te vergeten dat deze buurman niet je vorige buurman is. Ik snap dat het naar is als je iemand hoort schreeuwen, maar misschien voel je je veiliger als je dan je deur op slot doet? Of een extra slot erop zodat je zeker weet dat je veilig zit?

@Ibi: Ik mag eigenlijk niks zeggen want ik vind ook dat ik dingen maar 'gewoon' moet kunnen want dat is normaal of niet veel. Maar ik lees bij jou ook dat je heel veel wil eigenlijk. Misschien kunnen andere mensen dat wel, maar wij zitten nu eenmaal met een depressie waardoor we minder belastbaar zijn. Ik weet hoe lastig het is om je daar bij neer te leggen. Maar misschien kan je toch iets laten vallen? Want elke keer opnieuw een terugval krijgen omdat je over je eigen grenzen gaat is ook niet fijn.

Vervelend dat je weer tegen een wachtlijst op loopt. Hoelang is de wachtlijst?

Gisteren heb ik soort van carnaval gevierd en dat was echt heel leuk. Ik ben wel iets eerder naar huis gegaan omdat ik echt moe was en te veel had gedronken. Zaterdag zag ik het totaal niet zitten want ik was zooooo moe echt niet normaal en nog steeds verhoging. Zondag heb ik mezelf gedwongen om tot 10 uur te slapen en voelde me wel wat beter. Uiteindelijk heb ik een hele leuke en goede dag gehad. Niet somber en niet veel hoofdpijn. Gewoon echt plezier gehad. Vandaag heb ik eigenlijk ook een goede dag. Geen somber gevoel en ook niet moe eigenlijk. Dus het heeft een goede uitwerking gehad. Ik hoop dat dit blijft doorzetten.

Morgen komt er ook een oppashond voor een week en dat is ook altijd goed voor mijn stemming en ik heb gelijk elke dag beweging.

Ik ben even iets te upset om goed op anderen te reageren. Later.

Ik had de afgelopen twee weken te horen gekregen dat mijn beste vriendin een jaar naar het buitenland gaat, mijn huisgenoot (vriend) gaat verhuizen en dat mijn casemanager met zwangerschapsverlof gaat.

Toen was gisteren mijn woonbegeleider er en die vertelde ander werk te gaan doen.

En ik was al heel moe de hele tijd. En nu zit ik er echt wel even doorheen.

He wat rot @choco. Dat zijn wel heel veel ingrijpende veranderingen in je leven in 1x. Logisch dat je daardoor van slag bent. Het is ook wel veel in 1x allemaal. Kan je er goed over praten met je hulpverleners?

@choco:

@chocoladeballetjes even een knuffel voor jou.
Wat veel wat op je pad komt

Hier gaat het niet lekker ik denk zelf de naweeën van december en gedeeltelijk januari. Toch een hele drukke periode waar ik dacht rustig aan gedaan te hebben. Op mijn werk is het ook erg druk en hier kan ik zeker nog winst behalen met structuur en mijn rust momenten pakken al is dat in een winkel best wel eens lastig.
ik slaap bijna klokje rond en in de middag lig ik ook in bed.
De psychiater gaf aan goed op te letten want een burn-out ligt zo weer op de loer. of hoe je dat precies benoemd.

Medicatie houden we even zo en kijken aan of de klachten die ik nu heb weg gaan in een rustigere periode zonder verjaardagen en andere 'verplichtingen'

Ik ben moe, ik heb hoofdpijn en kan weinig hebben. Heb een aantal afspraken afgezegd/verzet.

Ben vanavond alleen thuis normaal vind ik het dan heerlijk om lekker tv te kijken maar nu wil ik eigenlijk alleen maar naar bed en ik denk dat ik dat zo ook maar ga doen.

Hoi,

Ik heb niet alles gelezen in dit topic maar ik zou graag mee willen schrijven omdat ik zelf ook in een depressie zit.
De oorzaken van mijn depressie is een te lang verhaal om helemaal te omschrijven.
Maar ik heb al 8 jaar last van depressieve klachten, hiervoor meerdere keren medicatie geprobeerd en al lange tijd hulp van psychologen.
Sinds oktober thuis komen te zitten met een burnout waardoor de depressie is verergerd. Omdat het met mij nog slechter ging door thuis zitten probeer ik uit alle macht om toch 3x in de week 2 a 3 uurtjes te werken.
Sinds afgelopen zomer intensief bezig met het herstel van mijn depressie. Een tijd lang PMT gevold. Inmiddels heb ik voor mijn ptss al 3 EMDR behandelingen gehad en begin toch te merken dat het effect heeft. Eerder kon ik niet slapen als mijn vriend er niet is (wonen niet samen) en had ik hele heftige emotionele 'aanvallen'. Nu kan ik nog steeds niet slapen, maar de heftige emotie is eraf. Wel merk ik door de EMDR dat ik onzekerder ben geworden en lichamelijk meer vermoeid ben.
Een paar weken geleden gestart met citalopram, maar hier na 6 dagen al mee gestopt wegens libido problemen(ook een topic over geopend). Nu ben ik vandaag begonnen met 5 druppels escitalopram. En wanneer ik weer libido problemen ondervind mag ik hierbij mirtzapine gaan slikken (een kwart van 15mg). Ik ben heel gevoelig voor medicijnen en de effecten dus proberen zo laag mogelijke dosis.
Ik vermoed nog 2 a 3 behandelingen nodig te hebben maar we hebben nu een week pauze genomen wegens de heftige impact van de behandelingen. Daarnaast heb ik wekelijkse gesprekken bij de psychiatrisch verpleegkundige. Zij controleerd de medicatie en we zijn nieuwe doelen en intresses aan het zoeken. Ze gaat een cursus runningtherapie volgen in maart en ik mag waarschijnlijk haar proefpersoon zijn hiervoor. Mocht er over een paar weken geen verbetering zijn word ik op de wachtlijst voor dagbehandeling te staan. Ik hoop dat het niet zo ver komt.

Inmiddels 3 uur geleden de escitalopram ingenomen ik merk dat ik heel erg moet gapen en veel spierspanning heb (gevoel bij het uitrekken van je lichaam) ook beetje misselijk, duizelig en vermoeid.
Ik vind de bijwerking interessant en ben benieuwd hoe het verloop zal gaan.