Psyche
alle pijlers
Depressietopic - praat mee!
zondag 24 februari 2019 om 22:33
Nogal wat mensen op het forum (en daarbuiten natuurlijk) kampen met depressie.
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
dinsdag 24 maart 2020 om 20:55
Vandaag zeer slechte dag. Psychiater gesproken. Ze wil me toch even live zien omdat het te slecht gaat.
Heb weer iets meer hoop na het telefoongesprek.
Ik heb al zoveel planningen gemaakt en preventie plan. Telkens paar uur wat beter en dan weer terug bij af.
Morgen toch maar weer een plan maken. Maar geloof dat het werkt is laag.
Het liefst spreek of zie ik niemand ook online. Maar na gesprek psychiater beste vriendin contact opgenomen (hield ik op een afstand met smoesjes).
Sterkte allemaal. Reageren doe ik later. Bedankt voor reacties op mij.
Heb weer iets meer hoop na het telefoongesprek.
Ik heb al zoveel planningen gemaakt en preventie plan. Telkens paar uur wat beter en dan weer terug bij af.
Morgen toch maar weer een plan maken. Maar geloof dat het werkt is laag.
Het liefst spreek of zie ik niemand ook online. Maar na gesprek psychiater beste vriendin contact opgenomen (hield ik op een afstand met smoesjes).
Sterkte allemaal. Reageren doe ik later. Bedankt voor reacties op mij.
woensdag 25 maart 2020 om 16:40
hoi hoi
zal me even voorstellen ben loca 50 jaar en nu 3 maanden
depressie met angsten vind het heel moeilijk er mee om te gaan ben er ook de hele dag mee bezig huil ook ontzettend veel de dagen vind ik heel zwaar
s,morgens wil ik me bed niet uit maar ja we gaan gewoon.... de dag probeer ik wat te doen ...ben niet moe maar erg gejaagd.. alles wat ik doe zit gepieker bij daar wordt ik echt niet goed van .. ik heb nog geen medicijnen als goed is gaat daar morgen over gesproken worden hopelijk kan ik hier beetje meelezen en mee praten grotejes
zal me even voorstellen ben loca 50 jaar en nu 3 maanden
depressie met angsten vind het heel moeilijk er mee om te gaan ben er ook de hele dag mee bezig huil ook ontzettend veel de dagen vind ik heel zwaar
s,morgens wil ik me bed niet uit maar ja we gaan gewoon.... de dag probeer ik wat te doen ...ben niet moe maar erg gejaagd.. alles wat ik doe zit gepieker bij daar wordt ik echt niet goed van .. ik heb nog geen medicijnen als goed is gaat daar morgen over gesproken worden hopelijk kan ik hier beetje meelezen en mee praten grotejes
woensdag 25 maart 2020 om 19:47
Ik meld me ook weer even...
Heb echt een mega blokkade de laatste dagen.
Krijg echt niks uit handen, moe, boos en neig weer naar een depressie
Vanmiddag de hele middag liggen slapen.
Als ik dan zie hoe anderen ermee omgaan, pffff ik kan het momenteel niet hoor.
Vanuit vrijwilligerswerk komen ze allemaal met creatieve oplossingen om toch te kunnen werken, krijg allemaal appjes enz. Hele lappen tekst, ik kan me niet eens concentreren op wat er staat.
Mijn leven voelde al zo leeg de laatste tijd maar had me weer zo goed herpakt, wilde meer ondernemen en kreeg net weer zin om stappen te zetten, was ook creatief bezig met schilderen, dat ligt weer helemaal stil. Nul inspiratie, nergens zin in en nu komen ook weer de lichamelijke klachten, hoofdpijn,moe enz...
Nu maar even een kop thee en een film kijken... Heel veel sterkte ook voor iedereen in deze rare situatie.
Heb echt een mega blokkade de laatste dagen.
Krijg echt niks uit handen, moe, boos en neig weer naar een depressie
Vanmiddag de hele middag liggen slapen.
Als ik dan zie hoe anderen ermee omgaan, pffff ik kan het momenteel niet hoor.
Vanuit vrijwilligerswerk komen ze allemaal met creatieve oplossingen om toch te kunnen werken, krijg allemaal appjes enz. Hele lappen tekst, ik kan me niet eens concentreren op wat er staat.
Mijn leven voelde al zo leeg de laatste tijd maar had me weer zo goed herpakt, wilde meer ondernemen en kreeg net weer zin om stappen te zetten, was ook creatief bezig met schilderen, dat ligt weer helemaal stil. Nul inspiratie, nergens zin in en nu komen ook weer de lichamelijke klachten, hoofdpijn,moe enz...
Nu maar even een kop thee en een film kijken... Heel veel sterkte ook voor iedereen in deze rare situatie.
woensdag 25 maart 2020 om 20:45
Hallo allemaal,
Ik kom ook graag meeschrijven. Ik ben sinds een tijdje weer thuis van een opname op de Paaz. Nog niet weer aan het werk. Ik had een redelijk ritme gevonden voor mijn dagen voor de Corona crisis. Met uitstapjes en voldoende rusttijd. Nu zit ik aan huis gekluisterd en is peuterdochter thuis. De extra belasting voor het oppassen en het vele moeten binnen blijven valt me erg zwaar. Het liefst trek ik ‘s ochtends de dekens over me heen en blijf tot het middaguur liggen. Maar dat kan niet met de kleine thuis dus ik ga er uit. Hoe gaan jullie om met de Corona crisis? Zijn er meer die last hebben van alle maatregelen? Ik zie erg op tegen de komende tijd.
Ik kom ook graag meeschrijven. Ik ben sinds een tijdje weer thuis van een opname op de Paaz. Nog niet weer aan het werk. Ik had een redelijk ritme gevonden voor mijn dagen voor de Corona crisis. Met uitstapjes en voldoende rusttijd. Nu zit ik aan huis gekluisterd en is peuterdochter thuis. De extra belasting voor het oppassen en het vele moeten binnen blijven valt me erg zwaar. Het liefst trek ik ‘s ochtends de dekens over me heen en blijf tot het middaguur liggen. Maar dat kan niet met de kleine thuis dus ik ga er uit. Hoe gaan jullie om met de Corona crisis? Zijn er meer die last hebben van alle maatregelen? Ik zie erg op tegen de komende tijd.
woensdag 25 maart 2020 om 20:54
Met mij gaat het door het hele gebeuren ook bergafwaarts DaCities..
Was al wel veel op mezelf maar had sowieso vrijwilligers werk, sporten, daar kon ik echt op teren. Had inderdaad ook een ritme, plannen voor mezelf en dan is het ook weer fijn om thuis te komen. Was ook creatief bezig, krijg nu niks uit handen..
Hoop dat we gauw een tijdje verder zijn en we er een stuk beter voor staan.
Was al wel veel op mezelf maar had sowieso vrijwilligers werk, sporten, daar kon ik echt op teren. Had inderdaad ook een ritme, plannen voor mezelf en dan is het ook weer fijn om thuis te komen. Was ook creatief bezig, krijg nu niks uit handen..
Hoop dat we gauw een tijdje verder zijn en we er een stuk beter voor staan.
yesss wijzigde dit bericht op 25-03-2020 20:58
8.75% gewijzigd
woensdag 25 maart 2020 om 20:55
Ja die hoop... Dat gevoel hoop ik ook gauw weer te hebben.chocoladeballetjes schreef: ↑25-03-2020 20:12@yess. Vervelend voor je. Ik herken je gevoel heel erg.
Sterkte.
Mijn dag vandaag iets beter. Maar ben nog somber en kan niet goed denken. Toch wel weer wat meer hoop.
En welkom Locaatje
woensdag 25 maart 2020 om 20:56
Hi, ik ga ook meeschrijven!
Sinds november 2019 doorgekregen dat ik een ernstige depressie heb nadat mijn relatie plots werd verbroken na 12 jaar.
Ik zat al een tijdje niet lekker in mijn vel, veel moe, last van mijn darmen, nergens zin in, contacten vermijden, concentratievermogen weg etc.
Toen de relatie werd verbroken ben ik echt in een diep zwart gat gevallen met suicidale gedachten en veel angst en paniekaanvallen, ik besefte ineens dat ik ontzettend op hem leunde. Ineens viel alles toen op zijn plek. Ik viel 13 kilo af en kon mijn bed niet meer uitkomen. Direct aan de Citalopram gegaan. Momenteel zijn de angstgevoelens aardig onder controle, maar het voelt nu alsof ik onder een stolp leef. Achteraf gezien had ik alle symptomen. Was erg boos op alles en iedereen (ook mijn vriend kon ik niet meer verdragen), mijn werk was niet leuk, genoot nergens meer van. Heb de hele vorige zomer op de bank gehangen en uit het raam getuurt terwijl het buiten 30 graden was. Kwam vaak huilend thuis omdat ik het idee had dat alles mij tegen zat. Mijn ex heeft nooit wat gezegd terwijl hij mij toch echt dagelijks zag. Enfin; ik zit inmiddels thuis van werk en het gaat niet goed. Heb totaal geen plezier meer in het leven. Het is zelfs zo erg dat ik niet meer goed weet welke dag het is. Mijn tijdsbesef is helemaal weg. Geniet echt nergens meer van. Mijn huis opruimen kost al teveel kracht. Ik verzorg me slecht. Inmiddels ook bij de psycholoog. CGT helpt totaal niet want ik heb niet zozeer negatieve gedachten of iets... Het voelt alsof ik hier nooit uit ga komen, achteraf heb ik het denk ik al sinds 2016, wat een sluipmoordenaar!! Wie herkent dit? Hoe ben je eruit gekomen? Ik word zo moedeloos van deze leegte in mij! Zelfs de zon buiten doet mij niets!
Sinds november 2019 doorgekregen dat ik een ernstige depressie heb nadat mijn relatie plots werd verbroken na 12 jaar.
Ik zat al een tijdje niet lekker in mijn vel, veel moe, last van mijn darmen, nergens zin in, contacten vermijden, concentratievermogen weg etc.
Toen de relatie werd verbroken ben ik echt in een diep zwart gat gevallen met suicidale gedachten en veel angst en paniekaanvallen, ik besefte ineens dat ik ontzettend op hem leunde. Ineens viel alles toen op zijn plek. Ik viel 13 kilo af en kon mijn bed niet meer uitkomen. Direct aan de Citalopram gegaan. Momenteel zijn de angstgevoelens aardig onder controle, maar het voelt nu alsof ik onder een stolp leef. Achteraf gezien had ik alle symptomen. Was erg boos op alles en iedereen (ook mijn vriend kon ik niet meer verdragen), mijn werk was niet leuk, genoot nergens meer van. Heb de hele vorige zomer op de bank gehangen en uit het raam getuurt terwijl het buiten 30 graden was. Kwam vaak huilend thuis omdat ik het idee had dat alles mij tegen zat. Mijn ex heeft nooit wat gezegd terwijl hij mij toch echt dagelijks zag. Enfin; ik zit inmiddels thuis van werk en het gaat niet goed. Heb totaal geen plezier meer in het leven. Het is zelfs zo erg dat ik niet meer goed weet welke dag het is. Mijn tijdsbesef is helemaal weg. Geniet echt nergens meer van. Mijn huis opruimen kost al teveel kracht. Ik verzorg me slecht. Inmiddels ook bij de psycholoog. CGT helpt totaal niet want ik heb niet zozeer negatieve gedachten of iets... Het voelt alsof ik hier nooit uit ga komen, achteraf heb ik het denk ik al sinds 2016, wat een sluipmoordenaar!! Wie herkent dit? Hoe ben je eruit gekomen? Ik word zo moedeloos van deze leegte in mij! Zelfs de zon buiten doet mij niets!
anoniem_394339 wijzigde dit bericht op 26-03-2020 18:27
1.13% gewijzigd
woensdag 25 maart 2020 om 22:43
de angst overheerst bij mijn depressie hier door constant een gejaagd onrustig gevoel niet moe dus ...moeilijk mee om te gaan hangt ook de hel dag een angstdeken over me heen angst door dat ik me zo rot voel en de gedachten dat ik nooit meer me zelf wordt of t over gaat dagelijks veel huilen is dit jullie bekend?
donderdag 26 maart 2020 om 21:08
@Jemmer: Hoe gaat het met je? En hoe is het nog afgelopen met de uni en je tentamens?
@Choco: Hoe gaat het met jou vandaag?
@Dacities: Welkom, ik heb ook last van corona. Niet omdat ik nu niet kan werken of weer thuis zit. Maar er komt angst en paniek bij kijken doordat ik bang ben dat mijn oma het zou krijgen en het niet overleeft. Dus ik heb qua stemming weer een terugval, terwijl ik net uit een heftige terugval aan het opkrabbelen was. Gelukkig niet zo diep teruggevallen als rond de kerst, maar toch. Ik kleur nu veel en dat werkt wel rustgevend, maar vaak ook weer niet voldoende. Al stopt het iig wel het piekeren. Misschien is dat ook iets voor jou? Ik kan me voorstellen dat het extra zwaar is als je heel de dag voor je dochtertje moet zorgen.
@Ellen & Loca: Welkom!
@Choco: Hoe gaat het met jou vandaag?
@Dacities: Welkom, ik heb ook last van corona. Niet omdat ik nu niet kan werken of weer thuis zit. Maar er komt angst en paniek bij kijken doordat ik bang ben dat mijn oma het zou krijgen en het niet overleeft. Dus ik heb qua stemming weer een terugval, terwijl ik net uit een heftige terugval aan het opkrabbelen was. Gelukkig niet zo diep teruggevallen als rond de kerst, maar toch. Ik kleur nu veel en dat werkt wel rustgevend, maar vaak ook weer niet voldoende. Al stopt het iig wel het piekeren. Misschien is dat ook iets voor jou? Ik kan me voorstellen dat het extra zwaar is als je heel de dag voor je dochtertje moet zorgen.
@Ellen & Loca: Welkom!
donderdag 26 maart 2020 om 22:55
hoi hoi ff een vraagje tussen door
ben nog niet zo lang depressief
was altijd heel erg in me huisje aan t rommelen met leuke koop dingetjes nu doet t me niet veel meer ik vind dat heel erg pijn doen is dat bekend ....net als me kleding was echt een shopper (bespaart nu wel geld) maar nu niet meer dat doet me allemaal heel erg pijn geeft echt verdriet herkenbaar>
ben nog niet zo lang depressief
was altijd heel erg in me huisje aan t rommelen met leuke koop dingetjes nu doet t me niet veel meer ik vind dat heel erg pijn doen is dat bekend ....net als me kleding was echt een shopper (bespaart nu wel geld) maar nu niet meer dat doet me allemaal heel erg pijn geeft echt verdriet herkenbaar>
donderdag 26 maart 2020 om 23:00
@Shiverrr: Lief dat je aan me denkt en ernaar vraagt. Het gaat ontzettend slecht met me eerlijk gezegd, ik trek het echt niet meer allemaal. Het is vreselijk zwaar, elke dag de hele dag. Uni heeft nog steeds geen duidelijkheid (behalve dat tentamens gecanceld zijn en ik waarschijnlijk studievertraging oploop omdat ik naast mn gewone tentamens ook herkansingen had en dat nu teveel wordt om in te halen als ze uberhaupt een keer met oplossingen gaan komen) en voor therapie is er ook helemaal geen zekerheid, komende week ga ik een onwijs moeilijk gesprek hebben met oude behandelaar en nieuwe instelling (via videobellen) om te zien hoe nu verder. Maar het contact met de contactpersoon van mn nieuwe behandeling (instelling) verloopt heel kut want hij heeft belangrijkere dingen te doen en weet totaal niet wat hij met me aanmoet volgens mij dus dat geeft me ook absoluut geen hoop. Mn wanhoop wordt met de dag of misschien zelfs wel met het uur groter en weet even niet of ik dit nog lang volhoud. Elke dag is een extreem groot gevecht tegen mezelf.
vrijdag 27 maart 2020 om 07:03
@Jemmer: Ik vind het zo rot voor je dat het zo slecht met je gaat. Vervelend dat de uni je ook zo in onzekerheid laat zitten en eventueel studievertraging gaat oplopen hierdoor. Dat moet wel heel vervelend gevoel zijn aangezien je een keer heb gezegd dat je wilde dat je studie "normaal" bleef lopen omdat je daar nog controle over had. Praten met een decaan hierover heeft geen zin? Dat zij meer duidelijkheid kan geven ofzo?
Wat rot dat je nieuwe behandelaar je zo in de steek laat in principe en niet de hulp geeft die je nodig hebt. Ik snap ook wel dat hun het druk hebben en dat alles anders is. Maar jij hebt het gewoon heel erg nodig op dit moment. Want volgens mij zit je niet zomaar in "even een depressie". Tenminste tussen de regels door lees je gewoon hoe je er door zit en hoe wanhopig je bent geworden. Je zou het niet eens hoeven te typen zeg maar. Kan je dit niet overleggen met je oude behandelaar dat zij misschien wat meer kan doen voor je?
Wel spannend dat videogesprek. Ik ben benieuwd wat daar uitkomt en of het dingen voor jou gaat veranderen. Ik hoop het heel erg voor je!
Heb je verder ook last van het corona gebeuren of dat niet?
En ik hoop dat je mensen om je heen hebt waarbij je terecht kan, zodat je dit niet alleen hoeft te doen. Mijn aanbod om te praten als je behoefte hebt staat nog steeds hoor. Als je wil kan ik mn 06 in PM geven zodat je kan appen ofzo
@Loca: Ik denk dat het heel logisch is dat het je minder doet. Met een depressie heb je gewoon minder zin in dingen en maakt het je ook minder uit. Wanneer ik in een depressie zit maakt mij mijn kleding ook niet zo uit. Ik zeg niet gelijk dat ik me verslons, maar ik besteed er wel veel minder aandacht aan. Zin om dingen met vriendinnen te doen? Daar zie ik tegenop etc. Dus ja het is denk ik wel normaal. Dit lees je ook terug bij symptomen van een depressie.
Leuk dat je ook kleurt! Werkt het ook niet een beetje ontspannend voor je? Natuurlijk lost het niet alles op haar, dat doet het bij mij ook niet. Wat kleur je voor dingen? Ik ben nu bezig om kaarten te kleuren voor een verzorgingstehuis. Ik heb kaarten van Johanna Basford besteld.
Wat rot dat je nieuwe behandelaar je zo in de steek laat in principe en niet de hulp geeft die je nodig hebt. Ik snap ook wel dat hun het druk hebben en dat alles anders is. Maar jij hebt het gewoon heel erg nodig op dit moment. Want volgens mij zit je niet zomaar in "even een depressie". Tenminste tussen de regels door lees je gewoon hoe je er door zit en hoe wanhopig je bent geworden. Je zou het niet eens hoeven te typen zeg maar. Kan je dit niet overleggen met je oude behandelaar dat zij misschien wat meer kan doen voor je?
Wel spannend dat videogesprek. Ik ben benieuwd wat daar uitkomt en of het dingen voor jou gaat veranderen. Ik hoop het heel erg voor je!
Heb je verder ook last van het corona gebeuren of dat niet?
En ik hoop dat je mensen om je heen hebt waarbij je terecht kan, zodat je dit niet alleen hoeft te doen. Mijn aanbod om te praten als je behoefte hebt staat nog steeds hoor. Als je wil kan ik mn 06 in PM geven zodat je kan appen ofzo
@Loca: Ik denk dat het heel logisch is dat het je minder doet. Met een depressie heb je gewoon minder zin in dingen en maakt het je ook minder uit. Wanneer ik in een depressie zit maakt mij mijn kleding ook niet zo uit. Ik zeg niet gelijk dat ik me verslons, maar ik besteed er wel veel minder aandacht aan. Zin om dingen met vriendinnen te doen? Daar zie ik tegenop etc. Dus ja het is denk ik wel normaal. Dit lees je ook terug bij symptomen van een depressie.
Leuk dat je ook kleurt! Werkt het ook niet een beetje ontspannend voor je? Natuurlijk lost het niet alles op haar, dat doet het bij mij ook niet. Wat kleur je voor dingen? Ik ben nu bezig om kaarten te kleuren voor een verzorgingstehuis. Ik heb kaarten van Johanna Basford besteld.
vrijdag 27 maart 2020 om 17:00
@Shiverrr: heel lief weer van je berichtje! Ja, mn studie had ik heel graag overeind willen houden inderdaad, het voelt hierdoor echt alsof ik over 0 dingen nog controle heb momenteel. De studieadviseur is op de hoogte, maar ook die zegt dat studievertraging voorkomen nu wel erg lastig gaat worden.
Ik ben inderdaad enorm wanhopig en zit best wel diep, ook best al wel een lange tijd eerlijk gezegd. Het raakt me wel een beetje dat je zegt dat aan mn berichtjes af te kunnen lezen, want dat was niet mijn bedoeling verder. Mijn oude behandelaar is hier inderdaad van op de hoogte en strijdt er echt voor dat ik genoeg hulp ga krijgen bij mijn nieuwe behandeling, maar dit is niet makkelijk helaas. Komende week weet ik waarschijnlijk meer, na het gezamenlijke gesprek dat (via videobellen) gaat plaatsvinden. Ben doodnerveus, want als ze nu niet iets helpends gaan bieden houd ik het echt niet lang meer vol, dus ben vreselijk bang voor wat uit het gesprek gaat komen.
Ik heb niet veel last van de situatie rondom corona zelf, maar vooral van de gevolgen van de maatregelen. Begrijp me niet verkeerd, want ik vind het terecht en goed dat de maatregelen er zijn. Maar geen duidelijkheid krijgen over mijn studie, niemand die het opvalt als je dagenlang in bed ligt en geen fysieke afspraken met je therapeut kunnen hebben, valt me ontzettend zwaar.
Lief van je. Ik heb korte momentjes contact met mensen, maar niemand weet echt hoe diep ik zit, dat voelt ook niet als een mogelijkheid momenteel (ik laat even achterwege waarom niet etc.). Wat enorm lief van je aanbod ook, ik hou het in gedachten komende tijd. Dank je wel!
Sorry, ik heb even helemaal geen kracht om op andere berichtjes te reageren momenteel. Ik denk wel aan jullie!
Ik ben inderdaad enorm wanhopig en zit best wel diep, ook best al wel een lange tijd eerlijk gezegd. Het raakt me wel een beetje dat je zegt dat aan mn berichtjes af te kunnen lezen, want dat was niet mijn bedoeling verder. Mijn oude behandelaar is hier inderdaad van op de hoogte en strijdt er echt voor dat ik genoeg hulp ga krijgen bij mijn nieuwe behandeling, maar dit is niet makkelijk helaas. Komende week weet ik waarschijnlijk meer, na het gezamenlijke gesprek dat (via videobellen) gaat plaatsvinden. Ben doodnerveus, want als ze nu niet iets helpends gaan bieden houd ik het echt niet lang meer vol, dus ben vreselijk bang voor wat uit het gesprek gaat komen.
Ik heb niet veel last van de situatie rondom corona zelf, maar vooral van de gevolgen van de maatregelen. Begrijp me niet verkeerd, want ik vind het terecht en goed dat de maatregelen er zijn. Maar geen duidelijkheid krijgen over mijn studie, niemand die het opvalt als je dagenlang in bed ligt en geen fysieke afspraken met je therapeut kunnen hebben, valt me ontzettend zwaar.
Lief van je. Ik heb korte momentjes contact met mensen, maar niemand weet echt hoe diep ik zit, dat voelt ook niet als een mogelijkheid momenteel (ik laat even achterwege waarom niet etc.). Wat enorm lief van je aanbod ook, ik hou het in gedachten komende tijd. Dank je wel!
Sorry, ik heb even helemaal geen kracht om op andere berichtjes te reageren momenteel. Ik denk wel aan jullie!
vrijdag 27 maart 2020 om 22:53
@jemmer. Klinkt heftig allemaal. Jammer ook dat je niet genoeg of de juiste hulp krijgt bij je nieuwe instelling.
Hier gaat het niet zo goed. Het leek weer iets beter te gaan maar ik voel me toch weer vallen.
Ik heb het gevoel gewoon niet te kunnen zonder mijn structuur. En ik weet niet of ik grote terugval nog ga doen. Maar zover is het nog niet. Maar als blijkt dat ik niet na zes jaar eindelijk weer herstel. Dat mijn herstel waar ik een jaar over heb gedaan teniet worden gedaan. Dan, nee, dan ben ik er klaar mee. Nou ja, misschien, als het zover is, doe je dat dan toch weer. Maar ik weet het daadwerkelijk niet.
En ik voel het, dit is het moment dat het misschien definitief uit mijn handen flikkert. Ik merk het mijn omgeving voelt het.
Maar ik ga door met mijn best doen. Heb een planning voor morgen. Waar ik knetter hard tegenop zie omdat ik somber ben.
Maar dit is mijn grote nachtmerrie. Het risico om weer een ernstige grote terugval te komen. Want wat ben ik in de wolken geweest met mijn herstel na al die jaren diep lijden.
Dit gaat erg erg spannend worden.
Hier gaat het niet zo goed. Het leek weer iets beter te gaan maar ik voel me toch weer vallen.
Ik heb het gevoel gewoon niet te kunnen zonder mijn structuur. En ik weet niet of ik grote terugval nog ga doen. Maar zover is het nog niet. Maar als blijkt dat ik niet na zes jaar eindelijk weer herstel. Dat mijn herstel waar ik een jaar over heb gedaan teniet worden gedaan. Dan, nee, dan ben ik er klaar mee. Nou ja, misschien, als het zover is, doe je dat dan toch weer. Maar ik weet het daadwerkelijk niet.
En ik voel het, dit is het moment dat het misschien definitief uit mijn handen flikkert. Ik merk het mijn omgeving voelt het.
Maar ik ga door met mijn best doen. Heb een planning voor morgen. Waar ik knetter hard tegenop zie omdat ik somber ben.
Maar dit is mijn grote nachtmerrie. Het risico om weer een ernstige grote terugval te komen. Want wat ben ik in de wolken geweest met mijn herstel na al die jaren diep lijden.
Dit gaat erg erg spannend worden.
zaterdag 28 maart 2020 om 08:40
@Jemmer: Het was niet gemeen bedoeld hoor! En je moet zeker zo blijven posten als je lekker van je af kan schrijven op deze manier. Ik bedoelde meer dat je gewoon echt kan merken dat het niet goed met je gaat. En dat vind ik gewoon heel naar voor je.
Vervelend dat je studieadviseur niet echt iets kan doen voor je. Maar tegen mij is vaak gezegd dat ze het knap vonden dat ik zo ver ben gekomen en dat ik het toch maar deed. En dat geldt voor jou ook! Ondanks dat het zo kut gaat, volg je wel een universitaire studie en doe je het toch maar wel! Je had ook ervoor kunnen kiezen om niks te doen, maar je zet wel door. Dus dat is ook al knap he! Ik weet dat het niet zo voelt, maar tegen een ander zou je dat wss ook zeggen toch?
Ik hoop zo dat je iets goeds aangeboden krijgt van de week na het videobellen. Wel fijn dat je oude behandelaar nog zo betrokken is en je probeert te helpen! Ik hoop dat je nieuwe behandelaar ook gaat in zien dat je veel meer nodig hebt dan dit.
Kan me goed voorstellen dat je last hebt van die maatregelen. Normaal is er misschien soort van controle op die nu weg valt. Aangezien iedereen nu uit elkaars buurt moet blijven. Lukt het je een beetje om structuur te houden? Ik hoop dat de maatregelen weer gauw wat minder streng worden en dat het normale leven weer wordt hervat.
Rot dat je zo er niet met mensen over kan praten, dat moet erg eenzaam zijn. Hou het vooral in je achterhoofd en je valt me totaal niet lastig ermee!
Sterkte!
@Choco: Wat rot dat het nog steeds niet lekker met je gaat. Ik had zo gehoopt dat je wat stabieler zou worden. Is het niet mogelijk om voor jezelf een structuur aan te maken? Dus bijv. 8 uur uit bed, 10 uur (vul maar in), 12 uur eten etc? Of heb je echt iets nodig wat je kan doen zoals je werk?
Ik snap dat het nu voelt alsof je er geen zin meer in hebt als je weer een erge terugval hebt. En dat is ook logisch vind ik. Zelf ervaar ik ook altijd een grote teleurstelling en wil ik alles opgeven. Want weer dat gevecht aan gaan? Kan ik dat wel/wil ik dat wel? Uiteindelijk heb ik geen keus en moet ik wel. Maar daar gaat wel tijd overheen voordat ik het anders kan zien. Ik hoop dat het zo ook bij jou werkt en dat als je echt terug mocht vallen, de kracht vind om weer op te krabbelen!
Heb je wel iets aan je hulpverleners in deze tijd?
Sterkte!
Vervelend dat je studieadviseur niet echt iets kan doen voor je. Maar tegen mij is vaak gezegd dat ze het knap vonden dat ik zo ver ben gekomen en dat ik het toch maar deed. En dat geldt voor jou ook! Ondanks dat het zo kut gaat, volg je wel een universitaire studie en doe je het toch maar wel! Je had ook ervoor kunnen kiezen om niks te doen, maar je zet wel door. Dus dat is ook al knap he! Ik weet dat het niet zo voelt, maar tegen een ander zou je dat wss ook zeggen toch?
Ik hoop zo dat je iets goeds aangeboden krijgt van de week na het videobellen. Wel fijn dat je oude behandelaar nog zo betrokken is en je probeert te helpen! Ik hoop dat je nieuwe behandelaar ook gaat in zien dat je veel meer nodig hebt dan dit.
Kan me goed voorstellen dat je last hebt van die maatregelen. Normaal is er misschien soort van controle op die nu weg valt. Aangezien iedereen nu uit elkaars buurt moet blijven. Lukt het je een beetje om structuur te houden? Ik hoop dat de maatregelen weer gauw wat minder streng worden en dat het normale leven weer wordt hervat.
Rot dat je zo er niet met mensen over kan praten, dat moet erg eenzaam zijn. Hou het vooral in je achterhoofd en je valt me totaal niet lastig ermee!
Sterkte!
@Choco: Wat rot dat het nog steeds niet lekker met je gaat. Ik had zo gehoopt dat je wat stabieler zou worden. Is het niet mogelijk om voor jezelf een structuur aan te maken? Dus bijv. 8 uur uit bed, 10 uur (vul maar in), 12 uur eten etc? Of heb je echt iets nodig wat je kan doen zoals je werk?
Ik snap dat het nu voelt alsof je er geen zin meer in hebt als je weer een erge terugval hebt. En dat is ook logisch vind ik. Zelf ervaar ik ook altijd een grote teleurstelling en wil ik alles opgeven. Want weer dat gevecht aan gaan? Kan ik dat wel/wil ik dat wel? Uiteindelijk heb ik geen keus en moet ik wel. Maar daar gaat wel tijd overheen voordat ik het anders kan zien. Ik hoop dat het zo ook bij jou werkt en dat als je echt terug mocht vallen, de kracht vind om weer op te krabbelen!
Heb je wel iets aan je hulpverleners in deze tijd?
Sterkte!
dinsdag 31 maart 2020 om 12:29
Hi, ik heb hier twee weekjes geleden wat gepost en heb niet meer gereageerd. Sorry daarvoor..
Vorige week ben ik de hele week ziek geweest en heb ik eigenlijk niet eens de tijd gehad om teveel na te denken. Nu ik weer (thuis) aan het werk ben raak ik sneller afgeleid door sociale media en speelt, zelfs nu, mijn FOMO weer op. Mensen zijn aan het videobellen voor de gezelligheid, er is iets opgezet waar ik ook bij betrokken had willen zijn, ik heb geen contact, met niemand, behalve mijn vriend met wie ik samenwoon en mijn ouders die ik Whatsapp. Niemand heeft mij nog gevraagd hoe het gaat. Ik voel me vergeten en overgeslagen. Zo ontzettend eenzaam. Al probeer ik initiatief te nemen, iemand zelf een appje te sturen, lijkt het contact zo oppervlakkig en kortaf. Ik zoek naar aandacht maar ik krijg het niet, en dat doet pijn. Ik heb gewoon niet echt vrienden, nooit gehad. Met vriendinnen afspreken was voor mij al zeldzaam (hier heb ik al een een topic over geopend). Maar in zo'n tijd als deze wordt dat nog meer pijnlijk duidelijk. Dat ik niemand heb om mijn hart hierover te luchten..
Ik voel me steeds zo leeg. Ongemotiveerd, ik heb geen doel op dit moment. Mijn enige doel dat ik nu kan bedenken, is het behouden van mijn baan en daarvoor moet ik aan het werk, me concentreren, wat me niet lukt.
Vorige week ben ik de hele week ziek geweest en heb ik eigenlijk niet eens de tijd gehad om teveel na te denken. Nu ik weer (thuis) aan het werk ben raak ik sneller afgeleid door sociale media en speelt, zelfs nu, mijn FOMO weer op. Mensen zijn aan het videobellen voor de gezelligheid, er is iets opgezet waar ik ook bij betrokken had willen zijn, ik heb geen contact, met niemand, behalve mijn vriend met wie ik samenwoon en mijn ouders die ik Whatsapp. Niemand heeft mij nog gevraagd hoe het gaat. Ik voel me vergeten en overgeslagen. Zo ontzettend eenzaam. Al probeer ik initiatief te nemen, iemand zelf een appje te sturen, lijkt het contact zo oppervlakkig en kortaf. Ik zoek naar aandacht maar ik krijg het niet, en dat doet pijn. Ik heb gewoon niet echt vrienden, nooit gehad. Met vriendinnen afspreken was voor mij al zeldzaam (hier heb ik al een een topic over geopend). Maar in zo'n tijd als deze wordt dat nog meer pijnlijk duidelijk. Dat ik niemand heb om mijn hart hierover te luchten..
Ik voel me steeds zo leeg. Ongemotiveerd, ik heb geen doel op dit moment. Mijn enige doel dat ik nu kan bedenken, is het behouden van mijn baan en daarvoor moet ik aan het werk, me concentreren, wat me niet lukt.
dinsdag 31 maart 2020 om 19:42
@Appeltje: Heb je er ook al eens aan gedacht dat er ook een hulpverlener aan huis kan komen?
Maar waarom geloof je de autisme test niet? Het kan toch zo zijn dat je geen autisme hebt maar wel een hulpvraag? Ondanks dat je dan geen autisme hebt kan je alsnog wel vastlopen of dingen herkennen ervan.
Je hebt nu een psycholoog, leg aan haar het probleem voor en zij kan je ook beter op weg helpen als er andere hulp nodig is. En heb een beetje geduld, psychische problemen gaan niet binnen 3 tellen weg, jammer genoeg.
Ja, morgen of overmorgen wordt ik door het sociale wijkteam gebeld voor hulp. Vorige week heb ik ze gebeld wat er momenteel aan de hand is. Ze gaf telefonisch al aan dat ambulante hulp zou kunnen helpen icm de gesprekken met de psycholoog.
Ik heb trouwens nog geprobeerd om de verkoop van m'n appartement te annuleren, maar is niet meer mogelijk...ik begon steeds meer te twijfelen waarom ik het had verkocht. Ik heb gewoon teveel in angst gehandeld dat ik dichter in de buurt van m'n familie wilde wonen. Maar nu ik hier weer ben heb ik zoiets van ik ken dit allemaal al. Voelt alsof ik mezelf heb beperkt door nu weer terug te gaan naar m'n geboortestad;(.
Ja, beschermd wonen is ook jezelf beperken ik weet t:).
Maar ik ben nu dus zo boos op mezelf dat ik alweer zit te wachten op een nieuw appartement in datzelfde complex. Juist de laatste tijd voelde ik meer gewenning, maar toen had ik het dus al in de verkoop staan...
Klote is alleen dat als er weer een nieuw appartement te koop komt dit wel stuk duurder is dan een jaar geleden. Geluk is wel dat ik zo'n 25.000 euro winst heb gemaakt tov vorig jaar, maar dan nog...
En ergens weet ik ook wel dat ik rustig moet blijven en aan mezelf moet gaan werken, maar ik heb ook niet al teveel om handen. Met m'n werk ben ik aan het reïntegreren, dus nog niet fulltime momenteel.
Ik las laatst een artikel over aboulie...dat kwam me zo bekend voor...en ik heb veel last van uitstelgedrag. Momenteel ben ik niet zo blij met mezelf...
Voor de behandeling heeft m'n psycholoog cognitieve gedragstherapie of schematherapie aangeboden. Ik denk dat ik voor schematherapie kies. Mensen die er ervaring mee hebben?
Maar waarom geloof je de autisme test niet? Het kan toch zo zijn dat je geen autisme hebt maar wel een hulpvraag? Ondanks dat je dan geen autisme hebt kan je alsnog wel vastlopen of dingen herkennen ervan.
Je hebt nu een psycholoog, leg aan haar het probleem voor en zij kan je ook beter op weg helpen als er andere hulp nodig is. En heb een beetje geduld, psychische problemen gaan niet binnen 3 tellen weg, jammer genoeg.
Ja, morgen of overmorgen wordt ik door het sociale wijkteam gebeld voor hulp. Vorige week heb ik ze gebeld wat er momenteel aan de hand is. Ze gaf telefonisch al aan dat ambulante hulp zou kunnen helpen icm de gesprekken met de psycholoog.
Ik heb trouwens nog geprobeerd om de verkoop van m'n appartement te annuleren, maar is niet meer mogelijk...ik begon steeds meer te twijfelen waarom ik het had verkocht. Ik heb gewoon teveel in angst gehandeld dat ik dichter in de buurt van m'n familie wilde wonen. Maar nu ik hier weer ben heb ik zoiets van ik ken dit allemaal al. Voelt alsof ik mezelf heb beperkt door nu weer terug te gaan naar m'n geboortestad;(.
Ja, beschermd wonen is ook jezelf beperken ik weet t:).
Maar ik ben nu dus zo boos op mezelf dat ik alweer zit te wachten op een nieuw appartement in datzelfde complex. Juist de laatste tijd voelde ik meer gewenning, maar toen had ik het dus al in de verkoop staan...
Klote is alleen dat als er weer een nieuw appartement te koop komt dit wel stuk duurder is dan een jaar geleden. Geluk is wel dat ik zo'n 25.000 euro winst heb gemaakt tov vorig jaar, maar dan nog...
En ergens weet ik ook wel dat ik rustig moet blijven en aan mezelf moet gaan werken, maar ik heb ook niet al teveel om handen. Met m'n werk ben ik aan het reïntegreren, dus nog niet fulltime momenteel.
Ik las laatst een artikel over aboulie...dat kwam me zo bekend voor...en ik heb veel last van uitstelgedrag. Momenteel ben ik niet zo blij met mezelf...
Voor de behandeling heeft m'n psycholoog cognitieve gedragstherapie of schematherapie aangeboden. Ik denk dat ik voor schematherapie kies. Mensen die er ervaring mee hebben?
dinsdag 31 maart 2020 om 21:01
Hoi Pompoensoepje,_pompoensoepje schreef: ↑31-03-2020 12:29Hi, ik heb hier twee weekjes geleden wat gepost en heb niet meer gereageerd. Sorry daarvoor..
Vorige week ben ik de hele week ziek geweest en heb ik eigenlijk niet eens de tijd gehad om teveel na te denken. Nu ik weer (thuis) aan het werk ben raak ik sneller afgeleid door sociale media en speelt, zelfs nu, mijn FOMO weer op. Mensen zijn aan het videobellen voor de gezelligheid, er is iets opgezet waar ik ook bij betrokken had willen zijn, ik heb geen contact, met niemand, behalve mijn vriend met wie ik samenwoon en mijn ouders die ik Whatsapp. Niemand heeft mij nog gevraagd hoe het gaat. Ik voel me vergeten en overgeslagen. Zo ontzettend eenzaam. Al probeer ik initiatief te nemen, iemand zelf een appje te sturen, lijkt het contact zo oppervlakkig en kortaf. Ik zoek naar aandacht maar ik krijg het niet, en dat doet pijn. Ik heb gewoon niet echt vrienden, nooit gehad. Met vriendinnen afspreken was voor mij al zeldzaam (hier heb ik al een een topic over geopend). Maar in zo'n tijd als deze wordt dat nog meer pijnlijk duidelijk. Dat ik niemand heb om mijn hart hierover te luchten..
Ik voel me steeds zo leeg. Ongemotiveerd, ik heb geen doel op dit moment. Mijn enige doel dat ik nu kan bedenken, is het behouden van mijn baan en daarvoor moet ik aan het werk, me concentreren, wat me niet lukt.
ik weet hoe je je voelt wat betreft eenzaam. Ik ben dan single en net dus weer terug verhuisd naar m'n geboortestad. Zeker deze tijden voel ik het steeds meer. Ik heb wel een paar vrienden hier en m'n familie, maar uiteindelijk heeft iedereen toch z'n eigen leventje. Het liefste ga ik bij m'n zus wonen...ik leef ook van dag tot dag voelt t.
woensdag 1 april 2020 om 22:59
Ik heb het moeilijk. Het ging best ok maar sinds gisteren voel ik me erg somber, eenzaam, angstig en verdrietig.
Mijn theater optredens zijn verzet naar volgend jaar, ik maak me zorgen om de economie, om mijn behandeling en zie gewoon weer op tegen de nachten want slaap slecht en nachtmerries.
Ik voel me wegglijden en kan er zo weinig tegen doen. Morgen een gesprek met begeleidster, hopelijk kunnen we wandelen maar ik heb nu ineens keelpijn als ik dat morgenochtend nog heb zal ik moeten afbellen en weer een telefonisch gesprek hebben.
Mijn theater optredens zijn verzet naar volgend jaar, ik maak me zorgen om de economie, om mijn behandeling en zie gewoon weer op tegen de nachten want slaap slecht en nachtmerries.
Ik voel me wegglijden en kan er zo weinig tegen doen. Morgen een gesprek met begeleidster, hopelijk kunnen we wandelen maar ik heb nu ineens keelpijn als ik dat morgenochtend nog heb zal ik moeten afbellen en weer een telefonisch gesprek hebben.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
