Psyche
alle pijlers
Depressietopic - praat mee!
zondag 24 februari 2019 om 22:33
Nogal wat mensen op het forum (en daarbuiten natuurlijk) kampen met depressie.
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
donderdag 2 april 2020 om 10:14
@pompoensoepje. Wat verdrietig dat je zo eenzaam bent. Kan me voorstellen dat het zwaar is dat je geen echte vrienden hebt en dat je dat nu weer extra voelt.
Ik heb ook een tijd, toen ik jonger was, geen vrienden gehad en vond dit erg zwaar.
Ik zou willen dat ik een oplossing voor je had, maar het meeste weet je wel denk ik. Laatst kwam ik op Twitter wel iets tegen naar een soort date site voor vrienden. Misschien kan je daar even op googelen.
Heel veel sterkte gewenst.
@appeltje. Ik lees dat je erg strijd met jezelf. En ook vooral het moeilijk vind om een duidelijke koers te varen. Dit is ook niet gemakkelijk in het leven. Goed idee om aan jezelf te werken. Als je beter weet/accepteert wie je bent, kan je wellicht ook beter richtingen kiezen en daarbij blijven.
De angst om op jezelf te staan lijkt groot en dat is ook niet gek, want die grote wereld tegemoet treden is nogal wat.
Maar ik vermoed dat in jou geval geldt dat je meer kan dan je denkt. En dat zodra je in jezelf gaat geloven je nog verbaasd zal staan wat er mogelijk is.
Dit natuurlijk met steun van hulpverlening en omgeving. Want voldoende steun hebben wij allen en jij dus ook nodig. En met psychische steun wellicht wat meer.
Sterkte met je besluiten over woonvesting en je behandeling.
Ik heb ook een tijd, toen ik jonger was, geen vrienden gehad en vond dit erg zwaar.
Ik zou willen dat ik een oplossing voor je had, maar het meeste weet je wel denk ik. Laatst kwam ik op Twitter wel iets tegen naar een soort date site voor vrienden. Misschien kan je daar even op googelen.
Heel veel sterkte gewenst.
@appeltje. Ik lees dat je erg strijd met jezelf. En ook vooral het moeilijk vind om een duidelijke koers te varen. Dit is ook niet gemakkelijk in het leven. Goed idee om aan jezelf te werken. Als je beter weet/accepteert wie je bent, kan je wellicht ook beter richtingen kiezen en daarbij blijven.
De angst om op jezelf te staan lijkt groot en dat is ook niet gek, want die grote wereld tegemoet treden is nogal wat.
Maar ik vermoed dat in jou geval geldt dat je meer kan dan je denkt. En dat zodra je in jezelf gaat geloven je nog verbaasd zal staan wat er mogelijk is.
Dit natuurlijk met steun van hulpverlening en omgeving. Want voldoende steun hebben wij allen en jij dus ook nodig. En met psychische steun wellicht wat meer.
Sterkte met je besluiten over woonvesting en je behandeling.
donderdag 2 april 2020 om 10:23
Hier gaat het weer iets beter. Mijn suïcidaliteit is weer wat gezakt.
Wel ben ik extreem extreem moe en merk dat ik cognitief niet op orde op. Ook ben ik ontzettend snel overprikkeld. Zelfs eten met mijn 2 huisgenoten is teveel.
En ik ben ook nog een beetje somber.
Het goede nieuws is wel dat ik het gevoel heb de goede kan op te gaan. Ik heb een goede planning gemaakt. Na trial and error wel perfect eigenlijk. Ik heb met een lap stof een stuk in mijn kamer afgezet. Dit om een apparte ruimte te hebben voor dagboek schrijven en dingen organiseren oa planning.
Verder belt mijn broer me nu elke dag om 08:15, dit voor de structuur. Ik heb me daarvoor dan 'dagklaar' gemaakt.
Nu gaat het spannend worden of deze maatregelen gaan helpen. Ik had ze al eerder maar toen was ik al te ver heen. Nu hoop ik toch dat het zoveel beter gaat dat het helpt.
Ik moet wel hele kleine stapjes zetten want ben ontzettend kwetsbaar.
Wel ben ik extreem extreem moe en merk dat ik cognitief niet op orde op. Ook ben ik ontzettend snel overprikkeld. Zelfs eten met mijn 2 huisgenoten is teveel.
En ik ben ook nog een beetje somber.
Het goede nieuws is wel dat ik het gevoel heb de goede kan op te gaan. Ik heb een goede planning gemaakt. Na trial and error wel perfect eigenlijk. Ik heb met een lap stof een stuk in mijn kamer afgezet. Dit om een apparte ruimte te hebben voor dagboek schrijven en dingen organiseren oa planning.
Verder belt mijn broer me nu elke dag om 08:15, dit voor de structuur. Ik heb me daarvoor dan 'dagklaar' gemaakt.
Nu gaat het spannend worden of deze maatregelen gaan helpen. Ik had ze al eerder maar toen was ik al te ver heen. Nu hoop ik toch dat het zoveel beter gaat dat het helpt.
Ik moet wel hele kleine stapjes zetten want ben ontzettend kwetsbaar.
donderdag 2 april 2020 om 10:42
@pompoensoepje: Maar is het contact als jij zelf appt ook kort en oppervlakkig en krijg je het idee dat ze het niet willen of denk/vind je het alleen maar. Want tekstberichten via whats app kunnen heel anders overkomen dan hoe ze werkelijk zijn bedoeld he. Maar wel heel vervelend dat je je zo voelt, dat moet heel eenzaam zijn en in een depressie voel je jezelf al heel eenzaam. Wel zou ik erop letten dat je niet je "depressie laat praten" en het contact daarom ook als eenzaam ervaart. Snap je wat ik bedoel? Ik woon bijv. thuis en heb 2 goede vriendinnen. Daar app ik ook niet elke dag mee, soms 1x per week of nog niet eens. Ondanks dat ik veel met mn ouders kan praten, kan ik me soms wel heel eenzaam voelen in slechte tijden. Dus dan maakt de hoeveelheid contact niet uit. Ik blijf me eenzaam voelen. Snap je wat ik bedoel? Heb je er niet te hoge verwachtingen van? Want zij kunnen alsnog je depressie niet oplossen he.
@Choco: Fijn dat het met mini stapjes weer wat de goede kant opgaat. Ik hoop dat het helpt wanneer je broer je belt. Wel een goede afspraak denk ik. Dan weet je iig dat je aangekleed en op tijd uit bed moet zijn. Zorg goed voor jezelf en verwacht ook niet te veel in 1x! Dan kan het ook minder tegenvallen. Heb je wel een dagbesteding wat je kan doen op een dag? Want ik neem aan dat je ook niet naar je werk kan op dit moment door corona.
Lief dat je het vraagt hoe het gaat. Gisteren heb ik voor het eerst in jaren weer een paniekaanval gekregen. Nu weet ik weer hoe afschuwelijk dat is. Ik was te laat met mn oxazepam en het kwam te hevig op zetten. Vandaag was ik met de oppashond lopen en kreeg ik weer paniek gevoel (wss door inspanning). Maar thuis zakte het niet, dus weer oxazepam omdat ik bang was dat ik weer paniekaanval zou kregen en het ook weer toenam. Maar ik voel me vandaag wel echt slecht. Ik zou wat aan mn werk moeten doen maar kan me niet concentreren. Gelukkig loop ik redelijk voor op mn schema dus het is niet heel erg.
Ik vind het wel heel erg dat ik tot minimaal 28 april niet naar mijn oma kan. Want ik ging juist elke zondag mee omdat ze al zo oud is en je weet niet hoelang ze nog heeft. En die weken worden je een soort van ontnomen. Nu probeer ik elke week iets op te sturen en op zondag te videobellen als mijn moeder er naar toe gaat. Zij moet er heen vanwege haar medicijnen bijvullen en boodschappen brengen.
@Choco: Fijn dat het met mini stapjes weer wat de goede kant opgaat. Ik hoop dat het helpt wanneer je broer je belt. Wel een goede afspraak denk ik. Dan weet je iig dat je aangekleed en op tijd uit bed moet zijn. Zorg goed voor jezelf en verwacht ook niet te veel in 1x! Dan kan het ook minder tegenvallen. Heb je wel een dagbesteding wat je kan doen op een dag? Want ik neem aan dat je ook niet naar je werk kan op dit moment door corona.
Lief dat je het vraagt hoe het gaat. Gisteren heb ik voor het eerst in jaren weer een paniekaanval gekregen. Nu weet ik weer hoe afschuwelijk dat is. Ik was te laat met mn oxazepam en het kwam te hevig op zetten. Vandaag was ik met de oppashond lopen en kreeg ik weer paniek gevoel (wss door inspanning). Maar thuis zakte het niet, dus weer oxazepam omdat ik bang was dat ik weer paniekaanval zou kregen en het ook weer toenam. Maar ik voel me vandaag wel echt slecht. Ik zou wat aan mn werk moeten doen maar kan me niet concentreren. Gelukkig loop ik redelijk voor op mn schema dus het is niet heel erg.
Ik vind het wel heel erg dat ik tot minimaal 28 april niet naar mijn oma kan. Want ik ging juist elke zondag mee omdat ze al zo oud is en je weet niet hoelang ze nog heeft. En die weken worden je een soort van ontnomen. Nu probeer ik elke week iets op te sturen en op zondag te videobellen als mijn moeder er naar toe gaat. Zij moet er heen vanwege haar medicijnen bijvullen en boodschappen brengen.
donderdag 2 april 2020 om 13:17
@Ibi: Wat vervelend dat het niet goed met je gaat. Ook wel logisch aan de ene kant met al die veranderingen en de zorgen die daar bij komen kijken. Hopelijk kan je afspraak van morgen wel gewoon doorgaan! Want telefonisch is toch anders dan even face to face met iemand praten.
Heb je wel een (leuke) dagbesteding?
Heb je wel een (leuke) dagbesteding?
donderdag 2 april 2020 om 21:35
Mijn werk gaat wel door. Ik ben daar vandaag ook geweest. En maandag ook. Vandaag was het wel behoorlijk zwaar. Ben te lang gebleven.
Het gaat cognitief ook niet lekker. Ik kom vaak niet uit mijn zinnen.
Maar desalniettemin heb ik het gevoel de goede kant op te gaan ook al is het broos.
Morgen een rustige dag en dat heb ik nodig. En wel heb ik nu een standaard structuur voor mezelf gemaakt. In elk geval met iets in het huishouden, dagboek schrijven en nog een taak die ik die dag bedenk (bijvoorbeeld verhaal schrijven of orgami of wat dan ook).
Het gaat cognitief ook niet lekker. Ik kom vaak niet uit mijn zinnen.
Maar desalniettemin heb ik het gevoel de goede kant op te gaan ook al is het broos.
Morgen een rustige dag en dat heb ik nodig. En wel heb ik nu een standaard structuur voor mezelf gemaakt. In elk geval met iets in het huishouden, dagboek schrijven en nog een taak die ik die dag bedenk (bijvoorbeeld verhaal schrijven of orgami of wat dan ook).
donderdag 2 april 2020 om 22:03
In de 20 en getrouwd met meest lieve man. diagnose depressie. Schuldgevoelens. Waarom? Zou gelukkig moeten voelen. Ben het niet. Alleen maar moe, gevoelens anderen alleen tot last ben.
Doe telkens lelijk tegen hem, heb mezelf dan niet in de hand en huil mezelf in slaap.
Ook vind ik mezelf geen fijn persoon, wanneer mensen iets voor me doen of iets liefs zeggen geloof ik ze niet.
Doe telkens lelijk tegen hem, heb mezelf dan niet in de hand en huil mezelf in slaap.
Ook vind ik mezelf geen fijn persoon, wanneer mensen iets voor me doen of iets liefs zeggen geloof ik ze niet.
zaterdag 4 april 2020 om 19:27
Die strijd met mezelf klopt idd ja! Sinds de verhuizing uit het ouderlijk huis is er zo ontzettend veel op me afgekomen en ben ik mezelf zo ontzettend tegen gekomen. Er is heel veel gaande in m'n hoofd en de behandeling, schematherapie, gaat volgende week beginnen. Hoop dat dat me gaat helpen.chocoladeballetjes schreef: ↑02-04-2020 10:14
@appeltje. Ik lees dat je erg strijd met jezelf. En ook vooral het moeilijk vind om een duidelijke koers te varen. Dit is ook niet gemakkelijk in het leven. Goed idee om aan jezelf te werken. Als je beter weet/accepteert wie je bent, kan je wellicht ook beter richtingen kiezen en daarbij blijven.
De angst om op jezelf te staan lijkt groot en dat is ook niet gek, want die grote wereld tegemoet treden is nogal wat.
Maar ik vermoed dat in jou geval geldt dat je meer kan dan je denkt. En dat zodra je in jezelf gaat geloven je nog verbaasd zal staan wat er mogelijk is.
Dit natuurlijk met steun van hulpverlening en omgeving. Want voldoende steun hebben wij allen en jij dus ook nodig. En met psychische steun wellicht wat meer.
Sterkte met je besluiten over woonvesting en je behandeling.
En ik kom er zelf elke dag idd weer achter dat ik toch meer kan dan ikzelf denk. De afgelopen 3 weken heb ik steeds thuis gekookt, aangezien je nu met corona niet bij anderen mag komen en dat lukt me ook steeds weer. Maar het is geestelijk gewoon zwaar, ook met het uitstellen en bedenken wat ik nu weer wil gaan eten.
Ik wil komende week hardloopschoenen gaan kopen en dit dan ook echt gaan doen. Door hartproblemen + trauma daarvan heb ik weinig vertrouwen in m'n lichaam wat betreft inspanning en dat wil ik nou echt eens een x verbreken.
Ik wil komende week wel bij m'n psycholoog gaan aandringen op een test voor ADD. Hier herken ik vrij veel van en ik merk dat ik toch wel iets van medicatie zou willen om de chaos in mn hoofd minder te laten worden. Ik denk dat antidepressiva niet hetgeen is wat ik nodig heb, wellicht Ritalin.
zaterdag 4 april 2020 om 20:41
Ja heeft ook gewoon met de angst om mn oma te verliezen te maken. Niet dat ik er dan perse aan dacht, maar ik kan geen andere reden bedenken. Want eigenlijk ben ik heel de dag wel gespannen of een (licht) paniekgevoel. Maar idd je moet weer even het vertrouwen krijgen dat niet elk paniekgevoel een paniekaanval wordt.chocoladeballetjes schreef: ↑02-04-2020 21:31@shiverr. Wat naar zo'n paniekaanval! En ook weer even vertrouwen krijgen dat dit niet direct gebeurt natuurlijk. Heeft dit ook te maken met de corona crisis?
Verdrietig van je oma. Zeker gezien het ook echt in je structuur zat. Sterkte daarmee!
Het is idd wel even wennen om morgen niet naar oma te kunnen. Nu gaan we maar even videobellen als mijn moeder daar is. Het vervelende is ook gewoon dat je weet dat het nog weken gaat duren voordat je elkaar weer kan zien. 28 april is ver weg en wss is het daarna niet over dus komen er nog wel weken bij.
___________
Lijkt me heel lastig dat je soms geen goede zinnen kan formuleren. Dit gaat over als je weer wat stabieler wordt? Wel goed dat je nu een structuur voor jezelf hebt gemaakt die werkt. Lukt het ook een beetje om die vol te houden?
zondag 5 april 2020 om 23:23
Hallo allemaal, even laten weten dat ik er nog ben. Ik zal weer gaan bijlezen en reageren.
De depressie is aan het terugkomen en ik ben weer aan het vechten. Gelukkig is mijn man momenteel stabiel en hij steunt me waar hij kan. En ik ga dinsdag wandelen met iemand uit mijn bipo-netwerk, ook fijn.
Een tijdje terug vroeg @Shiverrr hoe het is om samen te leven met iemand die ook een psychische aandoening heeft. Mijn man is bipolair, net als ik, en hij heeft een lichte vorm van autisme. We zijn bijna 23 jaar bij elkaar en hebben beiden pas een paar jaar onze diagnoses. Het is vaak moeilijk. Zijn autisme vraagt om een duidelijke manier van communiceren, ik moet het echt zeggen als ik me rot voel, anders ziet hij het bijna niet. Als we allebei depressief zijn dan proberen we elkaar wel in de gaten te houden en op te beuren, maar dat lukt vaak niet. Dan zijn de avonden heel stil en soms emotioneel. Koken kunnen we vaak niet opbrengen. Echt intiem zijn we niet meer (door de medicatie).
Maar we hebben elkaar en we houden heel veel van elkaar, we hebben een sterke relatie. We vinden langzaam een manier om hier mee om te gaan.
De depressie is aan het terugkomen en ik ben weer aan het vechten. Gelukkig is mijn man momenteel stabiel en hij steunt me waar hij kan. En ik ga dinsdag wandelen met iemand uit mijn bipo-netwerk, ook fijn.
Een tijdje terug vroeg @Shiverrr hoe het is om samen te leven met iemand die ook een psychische aandoening heeft. Mijn man is bipolair, net als ik, en hij heeft een lichte vorm van autisme. We zijn bijna 23 jaar bij elkaar en hebben beiden pas een paar jaar onze diagnoses. Het is vaak moeilijk. Zijn autisme vraagt om een duidelijke manier van communiceren, ik moet het echt zeggen als ik me rot voel, anders ziet hij het bijna niet. Als we allebei depressief zijn dan proberen we elkaar wel in de gaten te houden en op te beuren, maar dat lukt vaak niet. Dan zijn de avonden heel stil en soms emotioneel. Koken kunnen we vaak niet opbrengen. Echt intiem zijn we niet meer (door de medicatie).
Maar we hebben elkaar en we houden heel veel van elkaar, we hebben een sterke relatie. We vinden langzaam een manier om hier mee om te gaan.
maandag 6 april 2020 om 08:57
Vervelend dat je aan het terugvallen bent. Heeft het een reden dat je een terugval krijgt? Sterkte! 
Ik vind het knap dat jullie ondanks alles een sterke relatie hebben! Want het lijkt me voor beide pittig als het niet goed met jullie gaat. Maar dat jullie elkaar toch proberen te helpen en dat er genoeg liefde is om alles te overwinnen, is wel heel mooi. En bedankt voor je persoonlijke antwoord!
Ik vind het knap dat jullie ondanks alles een sterke relatie hebben! Want het lijkt me voor beide pittig als het niet goed met jullie gaat. Maar dat jullie elkaar toch proberen te helpen en dat er genoeg liefde is om alles te overwinnen, is wel heel mooi. En bedankt voor je persoonlijke antwoord!
dinsdag 7 april 2020 om 12:28
Hoi!
Ik zou af en toe ook mee willen schrijven. Heb enkele maanden eerder een topic geopend over mijn partner, hij is depressief en heeft een persoonlijkheidsstoornis. Ik begin lichtelijk te twijfelen aan onze relatie. Af en toe ben ik er zo ontzettend klaar mee. Hij doet echt z’n best, dat zie ik, maar jeetje wat is het soms lastig om door z’n buien en nukken heen te lezen...
Heb zelf enkele jaren ook een depressie gehad, ik kan me enigszins voorstellen hoe hij zich voelt. Probeer er rekening mee te houden maar soms ben ik er even helemaal klaar mee. We wonen gelukkig niet samen, dus kan me ook focussen op m’n eigen dingetjes. Dat is fijn en ook nodig. Maar een dag zoals vandaag is t even helemaal mis. Ik ben klaar met z’n buien, z’n opvliegendheid en negatieve reacties. Gisteren reageerde hij zich op mij af en het blijft bij me hangen. Heb dit niet vaak maar kan t nu niet van me af zetten. Ik merk dat ik me distantieer van hem, heb geen zin om hem te spreken, geen zin om m te appen, even klaar mee. Hoe kan ik hier nou het beste mee omgaan?
Ik zou af en toe ook mee willen schrijven. Heb enkele maanden eerder een topic geopend over mijn partner, hij is depressief en heeft een persoonlijkheidsstoornis. Ik begin lichtelijk te twijfelen aan onze relatie. Af en toe ben ik er zo ontzettend klaar mee. Hij doet echt z’n best, dat zie ik, maar jeetje wat is het soms lastig om door z’n buien en nukken heen te lezen...
Heb zelf enkele jaren ook een depressie gehad, ik kan me enigszins voorstellen hoe hij zich voelt. Probeer er rekening mee te houden maar soms ben ik er even helemaal klaar mee. We wonen gelukkig niet samen, dus kan me ook focussen op m’n eigen dingetjes. Dat is fijn en ook nodig. Maar een dag zoals vandaag is t even helemaal mis. Ik ben klaar met z’n buien, z’n opvliegendheid en negatieve reacties. Gisteren reageerde hij zich op mij af en het blijft bij me hangen. Heb dit niet vaak maar kan t nu niet van me af zetten. Ik merk dat ik me distantieer van hem, heb geen zin om hem te spreken, geen zin om m te appen, even klaar mee. Hoe kan ik hier nou het beste mee omgaan?
dinsdag 7 april 2020 om 15:43
@Saray: Een relatie met een depressief persoon lijkt me niet makkelijk. Want idd hoe jij zegt, de antwoorden kunnen ook vaak negatief zijn. Begrijpelijk want je ziet alles zwart, maar daar word jij ook niet vrolijker van. Dus ik begrijp dat je dat beu bent. Al kan hij aan het negatieve misschien ook niet zoveel doen.
Het afreageren vanuit zijn kant begrijp ik wel, want alles is teveel en je voelt je gewoon rot en geïrriteerd. Al moet het dus geen excuus zijn om je op je vriendin af te reageren. Dus je hoeft het niet pikken van hem vind ik. Je kan je depressie daarvoor niet als excuus gebruiken. Dan moet je geen relatie aangaan met iemand als je niet normaal kan gedragen vind ik.
In mijn ogen zou je daar ook best over kunnen voeren. Dat je het heel vervelend vindt dat hij een depressie heeft en dat je weet hoe het is om je rot te voelen, aangezien je zelf een depressie hebt gehad. Maar dat hij het niet op jou mag afreageren als hij zich niet goed voelt. Dan kan hij beter aangeven kan je me even met rust laten want ik merk dat ik gauw geïrriteerd ben. Dan weet jij ook waar je aan toe bent. En je kan ook best vertellen dat je hierdoor af en toe twijfelt aan je relatie. Dat is hard om te horen en echt niet leuk. Maar ik hoop dat hij het ook van jou kant kan zien en dat het logisch is dat het voor de partner ook heel zwaar is.
Ik weet dat dit niet de aardige reactie is misschien, maar ik vind echt dat je het niet als excuus mag gebruiken om je maar af te reageren op je vriendin. Ik probeerde toen ik een relatie had dit ook niet te doen. En tegen mij is ook wel eens gezegd van kan je even normaal doen, je snauwt alleen maar. Niet leuk op dat moment en dan werd ik ook boos. Maar je weet dat ze gelijk hebben.
En vooral je eigen dingen blijven doen! Dat lijkt me heel belangrijk, dat je ook gewoon even alles kan los laten.
Het afreageren vanuit zijn kant begrijp ik wel, want alles is teveel en je voelt je gewoon rot en geïrriteerd. Al moet het dus geen excuus zijn om je op je vriendin af te reageren. Dus je hoeft het niet pikken van hem vind ik. Je kan je depressie daarvoor niet als excuus gebruiken. Dan moet je geen relatie aangaan met iemand als je niet normaal kan gedragen vind ik.
In mijn ogen zou je daar ook best over kunnen voeren. Dat je het heel vervelend vindt dat hij een depressie heeft en dat je weet hoe het is om je rot te voelen, aangezien je zelf een depressie hebt gehad. Maar dat hij het niet op jou mag afreageren als hij zich niet goed voelt. Dan kan hij beter aangeven kan je me even met rust laten want ik merk dat ik gauw geïrriteerd ben. Dan weet jij ook waar je aan toe bent. En je kan ook best vertellen dat je hierdoor af en toe twijfelt aan je relatie. Dat is hard om te horen en echt niet leuk. Maar ik hoop dat hij het ook van jou kant kan zien en dat het logisch is dat het voor de partner ook heel zwaar is.
Ik weet dat dit niet de aardige reactie is misschien, maar ik vind echt dat je het niet als excuus mag gebruiken om je maar af te reageren op je vriendin. Ik probeerde toen ik een relatie had dit ook niet te doen. En tegen mij is ook wel eens gezegd van kan je even normaal doen, je snauwt alleen maar. Niet leuk op dat moment en dan werd ik ook boos. Maar je weet dat ze gelijk hebben.
En vooral je eigen dingen blijven doen! Dat lijkt me heel belangrijk, dat je ook gewoon even alles kan los laten.
donderdag 9 april 2020 om 09:54
Shiverrr, vind ik ook hoor. En ik begrijp best dat ik degene ben die op dit moment dichtstbij staat en daarom mss dit over mee heen krijg. Alsnog begin ik me eraan te irriteren. Ik vind het gewoon niet eerlijk. Ik kan prima omgaan met zijn depressie, word er zelf ook niet heel veel anders van, alleen ik merk dat ik de situatie zat begin te worden. Ik hou onwijs veel van hem, wil ook graag bij hem zijn, alleen kost het me wel meer energie om het leuk te houden, mede omdat ik die depressie zat ben. Ik ben hem niet zat, maar die k*t ziekte.
donderdag 9 april 2020 om 20:51
Dat lijkt me ook niet eerlijk. Ik heb ook last van depressie, met flinke ups en downs (meestal nadruk op de downs), maar gelukkig sinds een half jaar flink aan het verbeteren. Wel af en toe een terugval maar die lijken steeds korter te duren.Saray01 schreef: ↑09-04-2020 09:54Shiverrr, vind ik ook hoor. En ik begrijp best dat ik degene ben die op dit moment dichtstbij staat en daarom mss dit over mee heen krijg. Alsnog begin ik me eraan te irriteren. Ik vind het gewoon niet eerlijk. Ik kan prima omgaan met zijn depressie, word er zelf ook niet heel veel anders van, alleen ik merk dat ik de situatie zat begin te worden. Ik hou onwijs veel van hem, wil ook graag bij hem zijn, alleen kost het me wel meer energie om het leuk te houden, mede omdat ik die depressie zat ben. Ik ben hem niet zat, maar die k*t ziekte.
Of depressie een ziekte is weet ik niet. Naja wat is de definitie van een ziekte? Ik weet wel dat het een soort van erfelijk kan zijn. Ik had in mijn jeugd van weinig last. Eerste depressie gehad op mijn 19e. Toen had ik het nog niet door. Ik heb toen ook 'erg veel' hulp van mijn ouders gehad toen (niet dus). 5 jaren later ging het wel beter maar toen kwam de definitieve klap. Toen ik mijn vader eens vertelde wat ik van hem dacht vond hij het nodig om mij tot twee keer toe fysiek aan te vallen. En mij in hetzelfde huis wonend een jaar te negeren en intimideren. Ik ben gegaan van een flapuit naar angsthaas. Om over de depressie-burnout nasleep nog maar niet spreken..
Anyway.. Saray01 ik zeg het niet graag maar als de situatie niet verbeterd dan kun je hem beter laten gaan voordat joúw mentale gezondheid in het geding komt. Ik zou niet zomaar de touwen losgooien, maar je kan wel proberen je best doen zodat je in ieder geval weet dat.. tja, je je best hebt gedaan. Het is lastig om iemand die door een moeilijke situatie gaat los te laten, maar als je alles gedaan en geprobeerd hebt en het helpt niet kun je niets anders doen. Maar ik ben misschien wat te voorbarig.
donderdag 9 april 2020 om 21:28
@Saray: Ja als je het dichtste bij staat krijg je vaak ook het meest te voortduren. Maar het is niet eerlijk ten opzichte van jou en dat moet hij zich ook beseffen. Doet hij dat eigenlijk? Dat dit gedrag ook niet eerlijk voor jou is? Dat zou voor mij al heel wat uitmaken dat hij zich er bewust van zou zijn. Als hij dat niet is, dan zouden we dus wel een probleem hebben.
Valt er over te praten met hem? Hoe jij er nu in staat en hoe het voor jou voelt? Heeft hij ook hulp van een psycholoog?
@Bozo: Wat rot dat je helemaal geen steun van je ouders hebt gekregen en dat je vader zo reageerde. Ik kan me voorstellen dat zoiets veel impact op je kan hebben. Fijn dat het iig aan het verbeteren is de laatste tijd. Maar het blijft altijd lastig vind ik. Altijd moeten vechten om je goed te voelen.
Valt er over te praten met hem? Hoe jij er nu in staat en hoe het voor jou voelt? Heeft hij ook hulp van een psycholoog?
@Bozo: Wat rot dat je helemaal geen steun van je ouders hebt gekregen en dat je vader zo reageerde. Ik kan me voorstellen dat zoiets veel impact op je kan hebben. Fijn dat het iig aan het verbeteren is de laatste tijd. Maar het blijft altijd lastig vind ik. Altijd moeten vechten om je goed te voelen.
donderdag 9 april 2020 om 21:33
@Jemmer, ibi, choco, fade: Hoe gaat het met jullie?
Met mij gaat het nog steeds niet geweldig. Ik heb me helemaal op het kleuren gestort om mezelf af te leiden en dat onderdrukt de paniek een beetje en stopt het piekeren. Maar als ik stop komt het terug. Dus ik heb mezelf ook dure potloden cadeau gedaan en daar mee aan het oefenen. Verder probeer ik vanaf deze week 5/6 keer per week een wandeling te maken. Maar daar moet ik me altijd toe zetten. Gelukkig gaat mijn moeder mee en krijg ik vanaf zaterdag een oppashond voor een week. Dus dat is weer extra beweging. Mijn psycholoog vond dat ik goed bezig was om mezelf toch af te leiden en bezig te houden met iets.
Ik ben nog wel steeds heel vroeg wakker. Vandaag zat ik weer kwart voor 6 beneden en eerlijk gezegd duren de dagen dan wel lang. En als ik dan slaap droom ik of heb ik een nachtmerrie.
Maargoed het is iig niet zo slecht geworden als in de kerstvakantie. Dus dat is ook wel weer "positief".
Met mij gaat het nog steeds niet geweldig. Ik heb me helemaal op het kleuren gestort om mezelf af te leiden en dat onderdrukt de paniek een beetje en stopt het piekeren. Maar als ik stop komt het terug. Dus ik heb mezelf ook dure potloden cadeau gedaan en daar mee aan het oefenen. Verder probeer ik vanaf deze week 5/6 keer per week een wandeling te maken. Maar daar moet ik me altijd toe zetten. Gelukkig gaat mijn moeder mee en krijg ik vanaf zaterdag een oppashond voor een week. Dus dat is weer extra beweging. Mijn psycholoog vond dat ik goed bezig was om mezelf toch af te leiden en bezig te houden met iets.
Ik ben nog wel steeds heel vroeg wakker. Vandaag zat ik weer kwart voor 6 beneden en eerlijk gezegd duren de dagen dan wel lang. En als ik dan slaap droom ik of heb ik een nachtmerrie.
Maargoed het is iig niet zo slecht geworden als in de kerstvakantie. Dus dat is ook wel weer "positief".
donderdag 9 april 2020 om 21:47
Ja dat inderdaad. Het gaat niet meer vanzelf en je moet het vaak lijkt wel forceren. Zeg maar dingen gaan bedenken om uit de put te komen of daar uit te blijven. Slaat gewoon nergens op. Zeer frustrerend omdat dezelfde dingen blijven terug komen.
Ik dacht ook ADD te hebben, maar nooit op getest. Ik gebruik Aripiprazol. Dat helpt voor mij genoeg om mijn gedachten te ordenen/filteren, maar toch geen zombie te worden. 5mg per dag. Alle andere medicatie hebben mij dik gemaakt zoals Lexapro etc. Pas daar echt mee op want die artsen doen maar wat, niet te snel ja tegen medicatie zeggen. Ik zie medicatie meer iets als iets om problemen te onderdrukken, terwijl de bron niet wordt aangepakt. Dat kan alleen door dingen te doen en gedachten te veranderen. Ik heb mijn medicatie voorlopig nog gewoon nodig.
Mijn 2 centjes.
En dan nog iets. Het lijkt wel alsof ik soms in het verkeerde land ben geboren. Ik ben meer van het rustige en op het gemak. Niet van dat westerse gehaaste leven. Ik denk dat ik daarom ook niet echt in deze samenleving pas. Ik pas meer in de zuiderlanden denk ik, alhoewel de economie etc. daar minder sterk is. Maar gewoon qua familiale ondersteuning, de fiestas, en niet al te gehaast, gewoon de hele levensstijl. Maar misschien is de realiteit wel heel anders en draag ik een gekleurde bril. Net zoals iedereen nog denkt dat de 'American Dream' bestaat.
Ik wil dan ook terug naar 20 uur werken per week. Is te doen met dit salaris. Heb ik toch net genoeg geld om een auto te bezitten en nog wat leuks te doen. En natuurlijk veeeel vrije tijd. Maar die heb ik wel nodig, mijn hoofd is altijd bezig en is de grootste energieslurper.
donderdag 9 april 2020 om 22:26
Bozo en Shiverrr, ja hij heeft besef van zijn gedrag richting mij. Het blijft mosterd na de maaltijd. Maandagochtend heb ik wederom aangegeven dat ik z’n uitbarstingen naar mij toe niet eerlijk vind, dan zie ik aan m dat hij dat net zo vervelend vind. En ik weet dat hij het niet zo bedoelt. Het is hem allemaal teveel op het moment, depressie, ptss en persoonlijkheids problematiek.
En natuurlijk denk ik er wel eens aan om het af te kappen en alleen verder te gaan. Maar diep in m’n hart weet ik dat het niet is wat ik wil. Ik wil met hem oud worden. Ben hartstikke gek op hem. Ik weet hoe hij ook kan zijn. Hij heeft echt wel goeie dagen, en daar hou ik dan aan vast. En weet je, hij heeft intensieve therapie, is er echt serieus mee bezig, alleen soms baal ik er gewoon heel erg van. Dat.
We hebben het er wel over, alleen wil ik hem ook niet teveel belasten met mijn emoties. Ik geef tegengas als hij te ver gaat of onredelijk gaat doen. En dat werkt.
Shiverrr, ik lees dat je aan het kleuren bent, ik heb dat ook erg veel gedaan toen ik in therapie was. In het begin van de lockdown heb ik het ook opgepakt, helpt mij iig om m’n gedachten on hold te zetten!
En natuurlijk denk ik er wel eens aan om het af te kappen en alleen verder te gaan. Maar diep in m’n hart weet ik dat het niet is wat ik wil. Ik wil met hem oud worden. Ben hartstikke gek op hem. Ik weet hoe hij ook kan zijn. Hij heeft echt wel goeie dagen, en daar hou ik dan aan vast. En weet je, hij heeft intensieve therapie, is er echt serieus mee bezig, alleen soms baal ik er gewoon heel erg van. Dat.
We hebben het er wel over, alleen wil ik hem ook niet teveel belasten met mijn emoties. Ik geef tegengas als hij te ver gaat of onredelijk gaat doen. En dat werkt.
Shiverrr, ik lees dat je aan het kleuren bent, ik heb dat ook erg veel gedaan toen ik in therapie was. In het begin van de lockdown heb ik het ook opgepakt, helpt mij iig om m’n gedachten on hold te zetten!
vrijdag 10 april 2020 om 11:20
@Shiverrr: wat enorm lief dat je alsnog aan ons denkt, ook als je het zelf zwaar hebt. Ik lees wel mee vaak dus ben wel een beetje op de hoogte, maar vaak geen energie om te reageren helaas. Maar gewoon even een grote virtuele knuffel voor nu.
Met mij gaat het nog steeds niet. Ik lijk wel elke keer dieper naar beneden te donderen, terwijl ik al veel momenten heb gehad waarop ik dacht dat dat toch wel het diepste punt zou zijn. Afgelopen weken veel moeilijke gesprekken gehad met nieuwe instelling én oude psychologe die allemaal meedenken, maar nieuwe instelling stelt een hele moeilijke eis (deel ik liever even niet meer over nu) waar ik, door hoe diep ik zit, momenteel niet aan kan voldoen. Mn oude psychologe en achterwacht schrokken ook van de eis en vinden het heel naar en onbegrijpelijk dat ze dit vragen. Net als mijn kleine beetje vertrouwen/hoop in deze instelling, is ook hun vertrouwen in deze instelling dus niet meer zoals het zou moeten zijn. Dus de kans dat ik daar een behandeling kan beginnen (hoe graag ik dat ook wil) is erg klein. Tegelijkertijd voelt het niet als een optie om dit op te geven en weer nieuwe hulp te zoeken, omdat ik niet weet of ik het nog trek om wéér zo lang op een wachtlijst te moeten staan terwijl we dan nog steeds geen zekerheid hebben of die hulpverlener me na al die tijd wachten wel kan helpen. Ik ben zo op. Mijn oude psychologe is wel mijn aller-, allergrootste steun en ze doet onwijs haar best om er wat extra voor mij te zijn de laatste tijd (zelfs gewoon extra belafspraken etc.) dus dat geeft me weer een klein beetje kracht om door te gaan, omdat ik weet dat zij nog naast me staat. Ik voel me ook enorm schuldig en bezwaard dat ze extra contact opneemt en dat deze nieuwe behandeling het nu waarschijnlijk ook weer niet gaat worden, maar ze probeerde me gerust te stellen dat ik me echt niet bezwaard hoef te voelen en zij mij ook niet de schuld geven of zoiets van dat deze behandeling het ook niet lijkt te zijn. Zij zoekt met me mee tot we wel iets hebben gevonden dat passend voor mij is en waar ik vertrouwen op kan gaan bouwen en waar ik hopelijk ook wat hoop ga kunnen vinden om verder te vechten. Het is heel erg zwaar, maar ik ben ontzettend dankbaar voor mijn lieve psychologe die me steunt en achter me staat.
Met mij gaat het nog steeds niet. Ik lijk wel elke keer dieper naar beneden te donderen, terwijl ik al veel momenten heb gehad waarop ik dacht dat dat toch wel het diepste punt zou zijn. Afgelopen weken veel moeilijke gesprekken gehad met nieuwe instelling én oude psychologe die allemaal meedenken, maar nieuwe instelling stelt een hele moeilijke eis (deel ik liever even niet meer over nu) waar ik, door hoe diep ik zit, momenteel niet aan kan voldoen. Mn oude psychologe en achterwacht schrokken ook van de eis en vinden het heel naar en onbegrijpelijk dat ze dit vragen. Net als mijn kleine beetje vertrouwen/hoop in deze instelling, is ook hun vertrouwen in deze instelling dus niet meer zoals het zou moeten zijn. Dus de kans dat ik daar een behandeling kan beginnen (hoe graag ik dat ook wil) is erg klein. Tegelijkertijd voelt het niet als een optie om dit op te geven en weer nieuwe hulp te zoeken, omdat ik niet weet of ik het nog trek om wéér zo lang op een wachtlijst te moeten staan terwijl we dan nog steeds geen zekerheid hebben of die hulpverlener me na al die tijd wachten wel kan helpen. Ik ben zo op. Mijn oude psychologe is wel mijn aller-, allergrootste steun en ze doet onwijs haar best om er wat extra voor mij te zijn de laatste tijd (zelfs gewoon extra belafspraken etc.) dus dat geeft me weer een klein beetje kracht om door te gaan, omdat ik weet dat zij nog naast me staat. Ik voel me ook enorm schuldig en bezwaard dat ze extra contact opneemt en dat deze nieuwe behandeling het nu waarschijnlijk ook weer niet gaat worden, maar ze probeerde me gerust te stellen dat ik me echt niet bezwaard hoef te voelen en zij mij ook niet de schuld geven of zoiets van dat deze behandeling het ook niet lijkt te zijn. Zij zoekt met me mee tot we wel iets hebben gevonden dat passend voor mij is en waar ik vertrouwen op kan gaan bouwen en waar ik hopelijk ook wat hoop ga kunnen vinden om verder te vechten. Het is heel erg zwaar, maar ik ben ontzettend dankbaar voor mijn lieve psychologe die me steunt en achter me staat.
zaterdag 11 april 2020 om 16:35
@Shiverrr, ik ben het eens met je psycholoog; je doet het hardstikke goed! Ookal vreet het energie, blijf de dingen doen die je doet. Uiteindelijk moet het weer beter gaan, toch? Uiteindelijk....
@Jemmer, fijn om je weer te lezen. Wat ik me afvraag: heeft de nieuwe instelling uitgelegd waarom het belangrijk is dat je aan hun "eis" voldoet? Zijn er wel alternatieven? Heb je uitgelegd waarom je niet op hun "eis" in wilt gaan? Ik snap wel dat je in dubio zit, maar als het je echt niet lukt dan is het misschien toch het beste om bij je standpunt te blijven. Het gaat immers om jouw hoofd, jouw lichaam, jouw leven. En je moet je goed voelen bij de behandeling en de hulpverleners. Vertrouwen is key.
Kun je bij je huidige psycholoog blijven, ook als je ergens anders op een wachtlijst komt?
@Saray, welkom! Moedig dat je je zo openstelt, want het is best lastig om hardop toe te geven dat je last hebt van (de gevolgen van) de depressie van je partner. Ik heb jouw topic ook gelezen. En ik ken ook die kant van de situatie dus ik weet hoe moeilijk het kan zijn. Ik ben het niet eens met @Bozo om hem los te laten. Volgens mij hebben jullie een stevige relatie, maar weten jullie allebei niet hoe je met de situatie om moet gaan zonder dat de ander daar last van heeft.
Ik raad je met klem aan: zoek hulp voor jezelf. Blijf absoluut leuke dingen doen met anderen, zoek ontspanning los van je partner. Maak afspraken met hem over wat je gaat doen als hij weer eens tekeergaat. En lees je in over depressie. Een heel goed boek is "Help, mijn partner heeft een depressie" van Stef Linssen. En eventueel kun je je aansluiten bij een lotgenotengroep voor naasten.
Bedenk: als je jezelf helpt, help je hem. Hopelijk komen jullie eruit.
@Bozo, ook welkom! Depressie is inderdaad echt een ziekte, en aantoonbaar in de hersenen. Wat zou het ook anders moeten zijn?
Wel klote idd dat je ouders zo weinig begrip hebben getoond toen je voor het eerst depressief was. Wat zul je je eenzaam hebben gevoeld.
Jammer wel dat je zegt "die artsen doen maar wat", is dat jouw persoonlijke ervaring? Ik ben ook dikker geworden van de medicatie, maar dat is niet iets wat ik de pscych verwijt. Zowel mijn vorige psychiater als mijn huidige passen het "shared decision making" toe. Elke keer dat er een aanpassing in mijn medicatie nodig is, of een nieuw medicijn, wordt dat uitgebreid met mij besproken, én met de supervisor psychiater.
Dat willen wonen in een rustiger omgeving herken ik wel, haha. Het lijkt me heerlijk om in Zweden of Schotland te wonen met zo min mogelijk mensen om me heen. Maar dat zal wel altijd bij dromen blijven.....
Hoe is het verder met iedereen?
@Jemmer, fijn om je weer te lezen. Wat ik me afvraag: heeft de nieuwe instelling uitgelegd waarom het belangrijk is dat je aan hun "eis" voldoet? Zijn er wel alternatieven? Heb je uitgelegd waarom je niet op hun "eis" in wilt gaan? Ik snap wel dat je in dubio zit, maar als het je echt niet lukt dan is het misschien toch het beste om bij je standpunt te blijven. Het gaat immers om jouw hoofd, jouw lichaam, jouw leven. En je moet je goed voelen bij de behandeling en de hulpverleners. Vertrouwen is key.
Kun je bij je huidige psycholoog blijven, ook als je ergens anders op een wachtlijst komt?
@Saray, welkom! Moedig dat je je zo openstelt, want het is best lastig om hardop toe te geven dat je last hebt van (de gevolgen van) de depressie van je partner. Ik heb jouw topic ook gelezen. En ik ken ook die kant van de situatie dus ik weet hoe moeilijk het kan zijn. Ik ben het niet eens met @Bozo om hem los te laten. Volgens mij hebben jullie een stevige relatie, maar weten jullie allebei niet hoe je met de situatie om moet gaan zonder dat de ander daar last van heeft.
Ik raad je met klem aan: zoek hulp voor jezelf. Blijf absoluut leuke dingen doen met anderen, zoek ontspanning los van je partner. Maak afspraken met hem over wat je gaat doen als hij weer eens tekeergaat. En lees je in over depressie. Een heel goed boek is "Help, mijn partner heeft een depressie" van Stef Linssen. En eventueel kun je je aansluiten bij een lotgenotengroep voor naasten.
Bedenk: als je jezelf helpt, help je hem. Hopelijk komen jullie eruit.
@Bozo, ook welkom! Depressie is inderdaad echt een ziekte, en aantoonbaar in de hersenen. Wat zou het ook anders moeten zijn?
Wel klote idd dat je ouders zo weinig begrip hebben getoond toen je voor het eerst depressief was. Wat zul je je eenzaam hebben gevoeld.
Jammer wel dat je zegt "die artsen doen maar wat", is dat jouw persoonlijke ervaring? Ik ben ook dikker geworden van de medicatie, maar dat is niet iets wat ik de pscych verwijt. Zowel mijn vorige psychiater als mijn huidige passen het "shared decision making" toe. Elke keer dat er een aanpassing in mijn medicatie nodig is, of een nieuw medicijn, wordt dat uitgebreid met mij besproken, én met de supervisor psychiater.
Dat willen wonen in een rustiger omgeving herken ik wel, haha. Het lijkt me heerlijk om in Zweden of Schotland te wonen met zo min mogelijk mensen om me heen. Maar dat zal wel altijd bij dromen blijven.....
Hoe is het verder met iedereen?
zaterdag 11 april 2020 om 18:42
zaterdag 11 april 2020 om 20:13
Bedankt FadeToBlack. Wat betreft de arts, ik heb er verschillende gehad. Maar misschien lag het aan mijzelf? Ik vind wel dat psychiaters voorzichtiger moeten zijn met het voorschrijven van medicijnen. Ze doen dit te snel. Zouden ze er op verdienen? Bijv. dat aankomen.. man op mijn hoogste gewicht woog ik 10 kilo zwaarder dan normaal. En alle levenslust verdwijnt als je anti depressiva neemt. Ik vind dat het dingen onderdrukt in plaats van dat het iets oplost.FadeToBlack schreef: ↑11-04-2020 16:35@Bozo, ook welkom! Depressie is inderdaad echt een ziekte, en aantoonbaar in de hersenen. Wat zou het ook anders moeten zijn?
Wel klote idd dat je ouders zo weinig begrip hebben getoond toen je voor het eerst depressief was. Wat zul je je eenzaam hebben gevoeld.
Jammer wel dat je zegt "die artsen doen maar wat", is dat jouw persoonlijke ervaring? Ik ben ook dikker geworden van de medicatie, maar dat is niet iets wat ik de pscych verwijt. Zowel mijn vorige psychiater als mijn huidige passen het "shared decision making" toe. Elke keer dat er een aanpassing in mijn medicatie nodig is, of een nieuw medicijn, wordt dat uitgebreid met mij besproken, én met de supervisor psychiater.
Dat willen wonen in een rustiger omgeving herken ik wel, haha. Het lijkt me heerlijk om in Zweden of Schotland te wonen met zo min mogelijk mensen om me heen. Maar dat zal wel altijd bij dromen blijven.....
Hoe is het verder met iedereen?
Toendertijd voelde ik me vooral depressief. Ik denk dat het toen wat anders was als nu. Ik woonde toen nog bij mijn ouders. Sinds ik op mijzelf woon ben ik nog niet af van de eenzaamheid. Heb een tijdje een kat gehad maar ik merkte dat ik de last van verzorging zwaarder vond wegen dan het plezier. Ook voelde ik me schuldig als ik lang wegbleef van huis, het was zo'n lief beestje. Gelukkig is deze heel kort na het terugbrengen weer geadopteerd. Het hielp wel een beetje tegen de eenzaamheid, maar niet veel. En ja 2 katten zou beter zijn, ook voor de katten, maar dat vond ik dan weer iets te ver gaan.
Dus ja ook vandaag was ik weer bezig met vechten tegen de verwijten naar mijzelf - door mijzelf - waarom ik nog steeds alleen ben. En waarom ik nog niet 'succesvol' ben. Heb veel last van stemmingswisselingen. Weet je, ik vind mezelf best een klootzak af en toe. Misschien klinkt dat hard, maar ik kan nog eens zo uit de hoek komen. Of in ieder geval zo denken. Mijn vader was niet bepaald een rolmodel. Hij is duidelijk een racist en ik heb me hier door laten beïnvloeden in mijn 'opvoeding'. Ik wil zo niet zijn, maar zulke gedachten heb ik soms wel. Ik haat mijzelf op zulke momenten.
Ik probeer mijzelf te corrigeren dat wel. Maar veel vooroordelen over mensen heb ik nog wel. Allemaal meegekregen uit die ene hoek vermoed ik. Ik probeer op dit moment het contact te minderen met bepaalde vrienden die zich ook laten meeslepen in dat soort gedrag, en hun negativiteit. Dat wordt misschien nog moeilijk, zeker ook in deze tijd, maar het is beter zo als ik een beter mens wil worden. In mijn slechtste periode heb ik ze ontmoet, zocht waarschijnlijk gewoon 'gelijkdenkenden' en een uitlaatklep. Ik vind mijzelf in mijn hart een goed mens maar ik denk dat ik veel slechte invloeden en ervaringen heb gehad.
