Psyche
alle pijlers
Eenzaamheid bespreken
vrijdag 18 juni 2021 21:49
Beetje een aparte timing nu het forum dreigt te verdwijnen, maar misschien zijn er nog wat mensen die ook hun ervaring willen delen. Mijn ervaring is namelijk dat alleen al praten over eenzaamheid en weten dat je niet de enige bent, al een hoop kan schelen 
Wat mij betreft hoeft het niet een erg zwaarmoedig topic te worden, maar misschien dat we elkaar nog kunnen ondersteunen.
Zelf voel ik me in de zomer eenzamer vaak dan in de winter. Ik heb wel een handjevol vrienden, maar langzaam bij beetje spreidt iedereen zich over het land. Dat soort dingen kunnen puur een kwestie van geluk of pech zijn. In de vriendengroep van mijn broer zijn de meesten gaan samenwonen met vrouwen uit de regio. Zij spreken bijna elk weekend nog wel af met elkaar Mijn vriendinnen vinden partners die in Groningen, Maastricht of Rome wonen, en dan gaat het snel bergafwaarts met de sociale contacten. Binnenkort hebben we een vriendenweekend. Dat wordt pas de eerste keer dat we elkaar gaan zien in 2021.
Gelukkig heb ik nog wel een vriendin die me redelijk vaak uitnodigt, maar zij is getrouwd, woont samen en ze hebben een kleintje. Ik wil daar ook niet elk weekend de deur platlopen. Maar dan komt het dus steeds vaker voor dat één weekend niet met die vriendin afspreken, alweer inhoudt dat ik twee weken eigenlijk geen sociale activiteiten heb. Ik voel me dan wel vaak raar, een outlaw, een vreemde eend in de bijt. Soms ook wel een beetje een mislukking omdat echt iedereen een relatie lijkt te hebben.
Ik merk ook dat ik niet meer zo goed kan genieten van dingen die ik 2 jaar terug nog heel fijn vond. Dan ging ik op een mooie zomeravond nog om 11 uur in de natuur lopen. Of ging ik een lange fietsroute maken. Maar bij steeds meer van die dingen heb ik een ''been there, done that'' gevoel. Ik moet dan uitkijken dat ik uiteindelijk niet gewoon de hele dag met mijn laptop op bed ligt te lamballen.
Wie herkent zich hierin en wil meepraten?
Wat mij betreft hoeft het niet een erg zwaarmoedig topic te worden, maar misschien dat we elkaar nog kunnen ondersteunen.Zelf voel ik me in de zomer eenzamer vaak dan in de winter. Ik heb wel een handjevol vrienden, maar langzaam bij beetje spreidt iedereen zich over het land. Dat soort dingen kunnen puur een kwestie van geluk of pech zijn. In de vriendengroep van mijn broer zijn de meesten gaan samenwonen met vrouwen uit de regio. Zij spreken bijna elk weekend nog wel af met elkaar Mijn vriendinnen vinden partners die in Groningen, Maastricht of Rome wonen, en dan gaat het snel bergafwaarts met de sociale contacten. Binnenkort hebben we een vriendenweekend. Dat wordt pas de eerste keer dat we elkaar gaan zien in 2021.
Gelukkig heb ik nog wel een vriendin die me redelijk vaak uitnodigt, maar zij is getrouwd, woont samen en ze hebben een kleintje. Ik wil daar ook niet elk weekend de deur platlopen. Maar dan komt het dus steeds vaker voor dat één weekend niet met die vriendin afspreken, alweer inhoudt dat ik twee weken eigenlijk geen sociale activiteiten heb. Ik voel me dan wel vaak raar, een outlaw, een vreemde eend in de bijt. Soms ook wel een beetje een mislukking omdat echt iedereen een relatie lijkt te hebben.
Ik merk ook dat ik niet meer zo goed kan genieten van dingen die ik 2 jaar terug nog heel fijn vond. Dan ging ik op een mooie zomeravond nog om 11 uur in de natuur lopen. Of ging ik een lange fietsroute maken. Maar bij steeds meer van die dingen heb ik een ''been there, done that'' gevoel. Ik moet dan uitkijken dat ik uiteindelijk niet gewoon de hele dag met mijn laptop op bed ligt te lamballen.
Wie herkent zich hierin en wil meepraten?
zondag 20 juni 2021 14:06
Er cirkelt toch een quote rond op internet, iets in de trant van:
Eigenlijk is het iets raars, je komt iemand tegen, je besluit dat je deze persoon vaker wil zien en voor je het weet ben je vrienden of heb je een relatie.
Maar waar loop je tegen die persoon aan die net zo over jou denkt?
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 20 juni 2021 14:13
Ah, het lijkt me ook heel rot om op zo’n dag als vandaag geen ouders meer te hebben! Speciale dagen kunnen zo confronterend zijn. Mij helpt het om het niet te laten gebeuren en juist op dit soort dagen iets leuks te organiseren. Maar ja, daar moet je wel de mensen voor hebben...
Ik schrik er wel van dat sommige mensen singles als een aparte soort zien en behandelen. Dat ervaar ik hier (grote stad) gelukkig niet. En nee, mensen zonder relatie zijn geen freaks of nog niet gelukkig met zichzelf ofzo, al heb ik mezelf in het verleden ook wel afgevraagd ‘wat er mis met me was’. Overigens heel veel gehad aan het boek Liefdesbang van Hanna Cuppens. Want zag bij mezelf toch wel een patroon van bindingsangst.
En ja, als je een relatie hebt zijn veel dingen al ingevuld, je bent een ‘we’, meer activiteiten, even een spelletje samen doen. Maar als je niet gelukkig bent samen (been there) kun je juist extra alleen voelen. Liever in m’n up dan ongelukkig met z’n tweetjes.
Ik schrik er wel van dat sommige mensen singles als een aparte soort zien en behandelen. Dat ervaar ik hier (grote stad) gelukkig niet. En nee, mensen zonder relatie zijn geen freaks of nog niet gelukkig met zichzelf ofzo, al heb ik mezelf in het verleden ook wel afgevraagd ‘wat er mis met me was’. Overigens heel veel gehad aan het boek Liefdesbang van Hanna Cuppens. Want zag bij mezelf toch wel een patroon van bindingsangst.
En ja, als je een relatie hebt zijn veel dingen al ingevuld, je bent een ‘we’, meer activiteiten, even een spelletje samen doen. Maar als je niet gelukkig bent samen (been there) kun je juist extra alleen voelen. Liever in m’n up dan ongelukkig met z’n tweetjes.
zondag 20 juni 2021 14:30
Dat vraag ik me ook af. Zelf wil ik iemand die me begrijpt en waarmee ik meerdere interesses kan delen. Als dat er niet is werkt het niet voor mij.
zondag 20 juni 2021 15:55
Wat heftig..Leentje_71 schreef: ↑20-06-2021 12:24Goedemiddag,
Vandaag is het vaderdag en ik zie in mijn buurtje allemaal gezinnen/stellenn die bij hun vader/schoonvader op de koffie komen, kadootjes meenemen van de kleinkinderen..het maakt me verdrietig aangezien ik zelf geen ouders meer heb en dat maakt het alleen zijn zonder partner en of kinderen nog erger op zulke momentenen ik weet dat ik me na een tijdje wel weer wat beter voel maar voor nu is het even blehh...
zeker op dit soort dagen lijkt het me extra moeilijk.Hopelijk heb je nog iets voor jezelf kunnen doen waardoor je je iets beter hebt kunnen voelen
zondag 20 juni 2021 17:52
Dit herken ik trouwens ook...ChagrijnigPrinsesje schreef: ↑18-06-2021 22:23Het is overigens ook vooral het gevoel van het verschil met vroeger wat ik het pijnlijkst vind. Dat ik als tiener nog vriendinnen had en mijn zomers en vakanties er toen zó anders uitzagen. En dat ik met mijn ouders op vakantie ging en dat soort dingen.
Als ik nu in mijn eentje buiten ben op zo'n zomeravond (toch een heel specifiek gevoel vind ik dat soort avonden), dan komen die herinneringen van toen terug en dan denk ik, jeetje, wat ben ik nu eigenlijk ongelukkig in vergelijking met vroeger, wat triest.
Maar misschien is mijn situatie wat zwaarmoediger dan die van jou OP, en van de anderen.
Had het laatst ook toen ik even op bed lag, hoorde geluiden en stemmen buiten en kreeg echt dat gevoel van vroeger toen we nog als gezin op vakantie gingen. Dat je dan in een tent ligt met de hele vakantie nog voor je en leuke dingen om naar uit te kijken.
Had ook gewoon gehoopt dat inmiddels met iemand te kunnen doen, samen herinneringen maken en ook gewoon weer dat geluksgevoel en ergens naar uit kijken.
Dat gevoel van bijvoorbeeld samen een vakantie plannen en dan genieten van dat vooruitzicht, die geluks kriebel.
Heb dat echt al in geen eeuwigheid gehad, mis dat echt enorm
zondag 20 juni 2021 19:17
Nou, ik heb momenteel een relatie, maar wij zijn al jaren niet op vakantie geweest om meerdere redenen. Op een of andere manier is dat ook niet iets dat ik graag met hem doe. Het is geen vervanging voor de zorgeloze vakanties die ik vroeger met mijn ouders had, laat ik het zo zeggen.yesss schreef: ↑20-06-2021 17:52Dit herken ik trouwens ook...
Had het laatst ook toen ik even op bed lag, hoorde geluiden en stemmen buiten en kreeg echt dat gevoel van vroeger toen we nog als gezin op vakantie gingen. Dat je dan in een tent ligt met de hele vakantie nog voor je en leuke dingen om naar uit te kijken.
Had ook gewoon gehoopt dat inmiddels met iemand te kunnen doen, samen herinneringen maken en ook gewoon weer dat geluksgevoel en ergens naar uit kijken.
Dat gevoel van bijvoorbeeld samen een vakantie plannen en dan genieten van dat vooruitzicht, die geluks kriebel.
Heb dat echt al in geen eeuwigheid gehad, mis dat echt enorm
Dus een relatie hoeft op dat vlak ook zeker niet zaligmakend te zijn (hoewel ik snap dat het klinkt als makkelijk praten voor mij....
)
zondag 20 juni 2021 20:57
Wat fijn dat het topic toch wel rustig voortkabbelt Aan het begin dacht ik wel : het zou toch wel het toppunt van treurigheid zijn als er nu ook nog eens niemand reageert 
Wat me tot nu toe vooral opvalt is dat er best de nodige mensen in dit topic al (expliciet danwel impliciet) hebben aangegeven zich ook best alleen te voelen in hun relatie. Dat verbaast me eigenlijk wel een beetje. Een relatie is natuurlijk niet zaligmakend, maar er gaat toch ergens iets niet helemaal juist als je je in een relatie net zo eenzaam voelt als een single met weinig sociale contacten?
Ik heb gelukkig wel goed contact met mijn ouders, die niet zo ver wonen. Daar ga ik dan regelmatig eten. Maar ik merk ergens ook dat ze zich zorgen maken om hun 30 jarige dochter die steeds meer contacten in haar omgeving kinderen ziet krijgen / ziet verhuizen en zelfs emigreren. Wat dat betreft baal ik wel eens dat mijn vriendinnen allemaal ''hoog opgeleid'' zijn. Ik zie namelijk bij de leeftijdsgenoten waarmee ik ben opgegroeid die nooit. echt zijn gaan studeren, dat ze allemaal nog hier in de omgeving wonen en nu rond hun 30e nog steeds dezelfde vriendengroep vormen als toen ze 16 waren. Die liggen op een mooie zomerse dag nog steeds met zes bootjes aan elkaar vastgemaakt te dobberen op het meer hier. Dat steekt soms wel eens.
Aan het begin dacht ik wel : het zou toch wel het toppunt van treurigheid zijn als er nu ook nog eens niemand reageert Wat me tot nu toe vooral opvalt is dat er best de nodige mensen in dit topic al (expliciet danwel impliciet) hebben aangegeven zich ook best alleen te voelen in hun relatie. Dat verbaast me eigenlijk wel een beetje. Een relatie is natuurlijk niet zaligmakend, maar er gaat toch ergens iets niet helemaal juist als je je in een relatie net zo eenzaam voelt als een single met weinig sociale contacten?
Ik heb gelukkig wel goed contact met mijn ouders, die niet zo ver wonen. Daar ga ik dan regelmatig eten. Maar ik merk ergens ook dat ze zich zorgen maken om hun 30 jarige dochter die steeds meer contacten in haar omgeving kinderen ziet krijgen / ziet verhuizen en zelfs emigreren. Wat dat betreft baal ik wel eens dat mijn vriendinnen allemaal ''hoog opgeleid'' zijn. Ik zie namelijk bij de leeftijdsgenoten waarmee ik ben opgegroeid die nooit. echt zijn gaan studeren, dat ze allemaal nog hier in de omgeving wonen en nu rond hun 30e nog steeds dezelfde vriendengroep vormen als toen ze 16 waren. Die liggen op een mooie zomerse dag nog steeds met zes bootjes aan elkaar vastgemaakt te dobberen op het meer hier. Dat steekt soms wel eens.
zondag 20 juni 2021 21:19
Mijn gevoel van wel of geen relatie willen schommelt vaak. Soms mis ik een maatje, maar sociaal contact voelt ook gauw beklemmend voor me. Misschien ben ik er gewoon niet geschikt voor, denk ik dan. Voel me ook vaak een buitenbeentje in deze maatschappij op veel vlakken. Alsof ik heel ver van andere mensen afsta.
zondag 20 juni 2021 21:38
Om me heen zie ik allerlei soorten mensen met relaties. Hele introverte, hele extraverte, mensen met autisme, noem maar op. Ik denk dat als je iemand vindt die bij je past en je accepteert zoals je bent, de dingen die jij noemt echt geen probleem hoeven te zijn.hondenmens schreef: ↑20-06-2021 21:19Mijn gevoel van wel of geen relatie willen schommelt vaak. Soms mis ik een maatje, maar sociaal contact voelt ook gauw beklemmend voor me. Misschien ben ik er gewoon niet geschikt voor, denk ik dan. Voel me ook vaak een buitenbeentje in deze maatschappij op veel vlakken. Alsof ik heel ver van andere mensen afsta.
zondag 20 juni 2021 21:42
Ja, dat zou wat zijn, dat je vervolgens hier ook in je uppie zou zijnKai_koura schreef: ↑20-06-2021 20:57Wat fijn dat het topic toch wel rustig voortkabbelt
Wat me tot nu toe vooral opvalt is dat er best de nodige mensen in dit topic al (expliciet danwel impliciet) hebben aangegeven zich ook best alleen te voelen in hun relatie. Dat verbaast me eigenlijk wel een beetje. Een relatie is natuurlijk niet zaligmakend, maar er gaat toch ergens iets niet helemaal juist als je je in een relatie net zo eenzaam voelt als een single met weinig sociale contacten?
Ik heb gelukkig wel goed contact met mijn ouders, die niet zo ver wonen. Daar ga ik dan regelmatig eten. Maar ik merk ergens ook dat ze zich zorgen maken om hun 30 jarige dochter die steeds meer contacten in haar omgeving kinderen ziet krijgen / ziet verhuizen en zelfs emigreren. Wat dat betreft baal ik wel eens dat mijn vriendinnen allemaal ''hoog opgeleid'' zijn. Ik zie namelijk bij de leeftijdsgenoten waarmee ik ben opgegroeid die nooit. echt zijn gaan studeren, dat ze allemaal nog hier in de omgeving wonen en nu rond hun 30e nog steeds dezelfde vriendengroep vormen als toen ze 16 waren. Die liggen op een mooie zomerse dag nog steeds met zes bootjes aan elkaar vastgemaakt te dobberen op het meer hier. Dat steekt soms wel eens.
. Gelukkig valt het mee. Het klinkt gezellig met die bootjes, maar ergens zou ik het ook wel heel verstikkend vinden, met zo’n oude groep nog steeds dezelfde dingen doen. Heb je het verder wel naar je zin in de plaats waar je woont? Misschien troost het iets, maar ik had op m’n 32e ook pas m’n eerste echt serieuze relatie en ben op m’n 35e moeder geworden. Nu (mid veertig) ben ik uit elkaar en bijna al m’n vriendinnen ook. Dat begon zo rond m’n veertigste... Dus nu hebben veel vriendinnen en ikzelf dus meer tijd maar bij mij helaas ook veel vrienden verhuisd en ik mis echt goede vrienden in de buurt. Maar goed, ben druk bezig om toch wat meer contacten te krijgen in de buurt en schrijven in dit topic inspireert me ook wel weer.
zondag 20 juni 2021 21:42
Ja, dat zou wat zijn, dat je vervolgens hier ook in je uppie zou zijnKai_koura schreef: ↑20-06-2021 20:57Wat fijn dat het topic toch wel rustig voortkabbelt
Wat me tot nu toe vooral opvalt is dat er best de nodige mensen in dit topic al (expliciet danwel impliciet) hebben aangegeven zich ook best alleen te voelen in hun relatie. Dat verbaast me eigenlijk wel een beetje. Een relatie is natuurlijk niet zaligmakend, maar er gaat toch ergens iets niet helemaal juist als je je in een relatie net zo eenzaam voelt als een single met weinig sociale contacten?
Ik heb gelukkig wel goed contact met mijn ouders, die niet zo ver wonen. Daar ga ik dan regelmatig eten. Maar ik merk ergens ook dat ze zich zorgen maken om hun 30 jarige dochter die steeds meer contacten in haar omgeving kinderen ziet krijgen / ziet verhuizen en zelfs emigreren. Wat dat betreft baal ik wel eens dat mijn vriendinnen allemaal ''hoog opgeleid'' zijn. Ik zie namelijk bij de leeftijdsgenoten waarmee ik ben opgegroeid die nooit. echt zijn gaan studeren, dat ze allemaal nog hier in de omgeving wonen en nu rond hun 30e nog steeds dezelfde vriendengroep vormen als toen ze 16 waren. Die liggen op een mooie zomerse dag nog steeds met zes bootjes aan elkaar vastgemaakt te dobberen op het meer hier. Dat steekt soms wel eens.
. Gelukkig valt het mee. Het klinkt gezellig met die bootjes, maar ergens zou ik het ook wel heel verstikkend vinden, met zo’n oude groep nog steeds dezelfde dingen doen. Heb je het verder wel naar je zin in de plaats waar je woont? Misschien troost het iets, maar ik had op m’n 32e ook pas m’n eerste echt serieuze relatie en ben op m’n 35e moeder geworden. Nu (mid veertig) ben ik uit elkaar en bijna al m’n vriendinnen ook. Dat begon zo rond m’n veertigste... Dus nu hebben veel vriendinnen en ikzelf dus meer tijd maar bij mij helaas ook veel vrienden verhuisd en ik mis echt goede vrienden in de buurt. Maar goed, ben druk bezig om toch wat meer contacten te krijgen in de buurt en schrijven in dit topic inspireert me ook wel weer.
zondag 20 juni 2021 21:44
Dat lijkt me lastig hondenmens! Misschien zit ik er totaal naast maar heb je wellicht een vorm van autisme?hondenmens schreef: ↑20-06-2021 21:19Mijn gevoel van wel of geen relatie willen schommelt vaak. Soms mis ik een maatje, maar sociaal contact voelt ook gauw beklemmend voor me. Misschien ben ik er gewoon niet geschikt voor, denk ik dan. Voel me ook vaak een buitenbeentje in deze maatschappij op veel vlakken. Alsof ik heel ver van andere mensen afsta.
zondag 20 juni 2021 21:45
Jeetje, dat lijkt me naar. Waarom is dat iets wat je niet graag met hem doet?ChagrijnigPrinsesje schreef: ↑20-06-2021 19:17Nou, ik heb momenteel een relatie, maar wij zijn al jaren niet op vakantie geweest om meerdere redenen. Op een of andere manier is dat ook niet iets dat ik graag met hem doe.
zondag 20 juni 2021 21:49
ChagrijnigPrinsesje schreef: ↑20-06-2021 19:17
Dus een relatie hoeft op dat vlak ook zeker niet zaligmakend te zijn (hoewel ik snap dat het klinkt als makkelijk praten voor mij....
Een relatie hoeft zeker ook niet zaligmakend te zijn. Ik zou het misschien juist wel extra lastig voelen als ik me daarin ook alleen zou voelen.
Vandaag heb ik een leuke dag gehad, ben gezellig bij familie geweest. Maar als ik dan net thuis kom heb ik zo'n rotgevoel en is het weer huilen, bah.
zondag 20 juni 2021 21:58
Ik voel me ook vaak erg eenzaam. Ik heb geen vrienden en woon door omstandigheden nog thuis bij mijn ouders. Ik ben erg onzeker en vaak gekwetst door mensen waardoor ik nu het liefst alles vermijd en niet echt meer buiten mijn comfortzone wil stappen. Ook had ik een baan waarbij ik zelfstandig werkte en dus ook geen collega's had. Nu ben ik daar mee opgehouden en ga ik straks ze zorg in zodat ik hopelijk wat nieuwe leuke collega's kan leren kennen. Dat is toch eigenlijk wel een stap uit mijn comfortzone haha dus ik probeer het wel.
Maar het is niet makkelijk op mijn leeftijd. Ik mis soms het hebben van een relatie maar ik ben zovaak tot op het bot gekwetst dat ik vaak genoeg zoiets heb van ik begin er niet meer aan, eindigt toch weer ellendig.
Het is een lastig iets. Ook een reden waarom ik in de ouderenzorg wil gaan werken omdat er veel eenzame ouderen zijn en ik zelf dus zo goed weet hoe dat voelt. Lijkt me heel fijn om dat een klein beetje bij sommige weg te kunnen halen, hoe dan ook.
Toch is het heel dubbel want ik ben ook niet echt een people person. Zeker niet in mijn generatie, vind er weinig leuks tussen zitten.
Maar het is niet makkelijk op mijn leeftijd. Ik mis soms het hebben van een relatie maar ik ben zovaak tot op het bot gekwetst dat ik vaak genoeg zoiets heb van ik begin er niet meer aan, eindigt toch weer ellendig.
Het is een lastig iets. Ook een reden waarom ik in de ouderenzorg wil gaan werken omdat er veel eenzame ouderen zijn en ik zelf dus zo goed weet hoe dat voelt. Lijkt me heel fijn om dat een klein beetje bij sommige weg te kunnen halen, hoe dan ook.
Toch is het heel dubbel want ik ben ook niet echt een people person. Zeker niet in mijn generatie, vind er weinig leuks tussen zitten.
girl_undiscovered wijzigde dit bericht op 20-06-2021 22:01
Reden: Taalfout
Reden: Taalfout
6.67% gewijzigd
zondag 20 juni 2021 21:59
Ik heb inderdaad een vorm van autisme.Blablachocoladevla schreef: ↑20-06-2021 21:44Dat lijkt me lastig hondenmens! Misschien zit ik er totaal naast maar heb je wellicht een vorm van autisme?
maandag 21 juni 2021 13:10
Hoi lieve mensen,
Ik voel me ook regelmatig eenzaam. En hoe ouder ik word, hoe vaker. Mensen om me heen of die bijvoorbeeld mijn sociale media bekijken, zullen wellicht anders concluderen.
Maar ik heb niet echt mensen met wie ik me verbonden voel. Sterker nog : hoe ouder ik word, hoe minder verbonden ik me voel met de mensen om me heen.
Dat is zo als ik daadwerkelijk alleen ben, maar ook als ik met ''vrienden'' ben. Ik heb niet echt vrienden waarbij het gesprek de diepte in gaat. En verder merk ik helaas dat de meeste van mijn sociale contacten wel een beetje een dubbele agenda hebben. De een gebruikt mij als vijfde wiel aan de wagen voor haar gezin en ziet mij als een soort oproepkracht die beschikbaar moet zijn wanneer het haar schikt. Met andere woorden : ik ''mag'' een rol spelen in het toneelstuk waarin ze haar eigen leven de hoofdrol heeft toebedeeld. Daarnaast nog een vriendenclubje maar dat is allemaal vrij competitief met een nogal hoog ''kijk mij eens'' gehalte. Nogal vermoeiend allemaal.
Ik voel me ook regelmatig eenzaam. En hoe ouder ik word, hoe vaker. Mensen om me heen of die bijvoorbeeld mijn sociale media bekijken, zullen wellicht anders concluderen.
Maar ik heb niet echt mensen met wie ik me verbonden voel. Sterker nog : hoe ouder ik word, hoe minder verbonden ik me voel met de mensen om me heen.
Dat is zo als ik daadwerkelijk alleen ben, maar ook als ik met ''vrienden'' ben. Ik heb niet echt vrienden waarbij het gesprek de diepte in gaat. En verder merk ik helaas dat de meeste van mijn sociale contacten wel een beetje een dubbele agenda hebben. De een gebruikt mij als vijfde wiel aan de wagen voor haar gezin en ziet mij als een soort oproepkracht die beschikbaar moet zijn wanneer het haar schikt. Met andere woorden : ik ''mag'' een rol spelen in het toneelstuk waarin ze haar eigen leven de hoofdrol heeft toebedeeld. Daarnaast nog een vriendenclubje maar dat is allemaal vrij competitief met een nogal hoog ''kijk mij eens'' gehalte. Nogal vermoeiend allemaal.
maandag 21 juni 2021 13:59
Ik voel me ook steeds minder verbonden met mensen. Dat begon al in mijn middelbare schooltijd. Alleen is het verschil dat ik toen gepest werd en nu niet. Hoop het ook nooit meer mee te maken. Maar met de meeste mensen heb ik gewoon weinig raakvlakken.
Ook ik heb me regelmatig het 5e wiel gevoeld in vriendschappen. Of dat ze alleen kwamen als ze niemand anders konden vinden. Zeker ook leuke tijden met hen beleefd. Dat maakte het juist lastig voor mij om te bepalen wat ik nou aan ze had. Omdat ik veel lol met hen kon hebben, maar ze me ook konden laten zitten. Dat patroon wisselde zich af.
Ook ik heb me regelmatig het 5e wiel gevoeld in vriendschappen. Of dat ze alleen kwamen als ze niemand anders konden vinden. Zeker ook leuke tijden met hen beleefd. Dat maakte het juist lastig voor mij om te bepalen wat ik nou aan ze had. Omdat ik veel lol met hen kon hebben, maar ze me ook konden laten zitten. Dat patroon wisselde zich af.
zondag 27 juni 2021 10:06
Hallo allen,
volgens mij is dit topic een beetje aan het verwateren.
Met mij gaat het nu wel wat beter, op Vaderdag had ik het een beetje moeilijk omdat ik al zoveel mensen verloren heb in mijn leven, waaronder mijn ouders. Paar uur later ben in mijn tuin gaan werken en heb even gekletst met de buren en toen voelde ik me wel wat beter. Het zijn echt moment opnames.
Soms ben ik ook wel eens bang dat ik al te lang alleen ben om überhaupt nog iemand te kunnen toelaten, ik hoop het niet, maar dat gevoel bekruipt me soms. En als ik dan denk dat ik de rest van mijn leven alleen blijf terwijl iedereen om me heen samen of met vrienden leuke dingen doet is wel erg verdrietig, maar goed...ik probeer positief te blijven
Fijne zondag iedereen.
volgens mij is dit topic een beetje aan het verwateren.
Met mij gaat het nu wel wat beter, op Vaderdag had ik het een beetje moeilijk omdat ik al zoveel mensen verloren heb in mijn leven, waaronder mijn ouders. Paar uur later ben in mijn tuin gaan werken en heb even gekletst met de buren en toen voelde ik me wel wat beter. Het zijn echt moment opnames.
Soms ben ik ook wel eens bang dat ik al te lang alleen ben om überhaupt nog iemand te kunnen toelaten, ik hoop het niet, maar dat gevoel bekruipt me soms. En als ik dan denk dat ik de rest van mijn leven alleen blijf terwijl iedereen om me heen samen of met vrienden leuke dingen doet is wel erg verdrietig, maar goed...ik probeer positief te blijven
Fijne zondag iedereen.
zondag 27 juni 2021 13:49
Ja dat heb ik ook Leentje.. ook van die moment opnames en triggers.
Heb het vooral als ik bij sommige mensen op bezoek ben geweest die dan samenwonen, maar vooral als dan bepaalde dingen benadrukt worden, samen op vakantie, nieuwe spullen die gekocht zijn etc. (vooral een bepaalde houding)
Maar soms zijn mensen ook maar weinig empatisch, sommige mensen weten dat ik het soms niet makkelijk heb (waar ik overigens nooit zielig over doe maar wel open) en dan mis ik wel dat stukje betrokkenheid.... (ook wat betreft positieve dingen trouwens)
Dus na zo'n bezoekje voel ik me alleen maar eenzamer, ik moet daar dan echt van bijkomen...
Ik schommel ook vaak tussen die eenzaamheid en momenten en dat ik vervolgens ook weer denk, met mij is niks mis, ik doe ook gewoon mijn ding heb mijn talenten ik ontwikkel mezelf ben onafhankelijk, veel tijd om te sporten, maar probeer je maar eens niet eenzaam te voelen in een omgeving waar iedereen gesetteld is.
Ik heb ook niet veel mensen waarbij ik me gesterkt voel na een bezoekje zeg maar... dus dan kies ik liever voor mezelf in de zin van focus op mezelf.
Wat dus met vlagen ook eenzaam is maar het alternatief is afspreken en daar dan ook niet lekker van thuiskomen.
Bij mij is het wel veel sterker in de Zomer, ook ivm slaaptekort etc (dus minder connectie met mezelf). In de Herfst/Winter voel ik me sowieso veel beter dus dat speelt ook mee en dan heb ik het dus ook een stuk minder.
Heb het vooral als ik bij sommige mensen op bezoek ben geweest die dan samenwonen, maar vooral als dan bepaalde dingen benadrukt worden, samen op vakantie, nieuwe spullen die gekocht zijn etc. (vooral een bepaalde houding)
Maar soms zijn mensen ook maar weinig empatisch, sommige mensen weten dat ik het soms niet makkelijk heb (waar ik overigens nooit zielig over doe maar wel open) en dan mis ik wel dat stukje betrokkenheid.... (ook wat betreft positieve dingen trouwens)
Dus na zo'n bezoekje voel ik me alleen maar eenzamer, ik moet daar dan echt van bijkomen...
Ik schommel ook vaak tussen die eenzaamheid en momenten en dat ik vervolgens ook weer denk, met mij is niks mis, ik doe ook gewoon mijn ding heb mijn talenten ik ontwikkel mezelf ben onafhankelijk, veel tijd om te sporten, maar probeer je maar eens niet eenzaam te voelen in een omgeving waar iedereen gesetteld is.
Ik heb ook niet veel mensen waarbij ik me gesterkt voel na een bezoekje zeg maar... dus dan kies ik liever voor mezelf in de zin van focus op mezelf.
Wat dus met vlagen ook eenzaam is maar het alternatief is afspreken en daar dan ook niet lekker van thuiskomen.
Bij mij is het wel veel sterker in de Zomer, ook ivm slaaptekort etc (dus minder connectie met mezelf). In de Herfst/Winter voel ik me sowieso veel beter dus dat speelt ook mee en dan heb ik het dus ook een stuk minder.
yesss wijzigde dit bericht op 27-06-2021 15:20
11.09% gewijzigd
zondag 27 juni 2021 15:17
Herkenbaar...Ritmodelanoche schreef: ↑21-06-2021 13:10Met andere woorden : ik ''mag'' een rol spelen in het toneelstuk waarin ze haar eigen leven de hoofdrol heeft toebedeeld. Daarnaast nog een vriendenclubje maar dat is allemaal vrij competitief met een nogal hoog ''kijk mij eens'' gehalte. Nogal vermoeiend allemaal.
Ik heb soms ook het idee dat sommige mensen vooral af willen spreken om te laten zien hoe ze wonen of te 'pronken' met bepaalde dingen maar niet om echt te connecten. Dus ik denk dat daar ook dat eenzame gevoel vandaan kan komen.
zondag 4 juli 2021 10:36
Goedemorgen,
Dat herken ik ook wel....vooral op social media, daar word je gebombardeerd met plaatjes en verhalen van mensen die allemaal zulke geweldige dingen doen, de 1 nog mooier en groter dan de ander. Dat is ook een reden dat ik niks post op social media. Ik denk dan wel eens: zouden die mensen echt zulke geweldig gevulde levens hebben? En als ik dat dan vergelijk met mijn leven overkomt me wel eens een somber gevoel. Toen ik jonger was had ik hier totaal geen last van, was mijn leven ook gevulder en leuker, hopelijk komt dat gevoel ooit nog eens terug.
Fijne zondag iedereen.
Dat herken ik ook wel....vooral op social media, daar word je gebombardeerd met plaatjes en verhalen van mensen die allemaal zulke geweldige dingen doen, de 1 nog mooier en groter dan de ander. Dat is ook een reden dat ik niks post op social media. Ik denk dan wel eens: zouden die mensen echt zulke geweldig gevulde levens hebben? En als ik dat dan vergelijk met mijn leven overkomt me wel eens een somber gevoel. Toen ik jonger was had ik hier totaal geen last van, was mijn leven ook gevulder en leuker, hopelijk komt dat gevoel ooit nog eens terug.
Fijne zondag iedereen.
maandag 5 juli 2021 00:49
Wat zonde om dit zo te lezen. Want je hoort in jouw eigen leven niet de bij rol te moeten spelen.Ritmodelanoche schreef: ↑21-06-2021 13:10Hoi lieve mensen,
Ik voel me ook regelmatig eenzaam. En hoe ouder ik word, hoe vaker. Mensen om me heen of die bijvoorbeeld mijn sociale media bekijken, zullen wellicht anders concluderen.
Maar ik heb niet echt mensen met wie ik me verbonden voel. Sterker nog : hoe ouder ik word, hoe minder verbonden ik me voel met de mensen om me heen.
Dat is zo als ik daadwerkelijk alleen ben, maar ook als ik met ''vrienden'' ben. Ik heb niet echt vrienden waarbij het gesprek de diepte in gaat. En verder merk ik helaas dat de meeste van mijn sociale contacten wel een beetje een dubbele agenda hebben. De een gebruikt mij als vijfde wiel aan de wagen voor haar gezin en ziet mij als een soort oproepkracht die beschikbaar moet zijn wanneer het haar schikt. Met andere woorden : ik ''mag'' een rol spelen in het toneelstuk waarin ze haar eigen leven de hoofdrol heeft toebedeeld. Daarnaast nog een vriendenclubje maar dat is allemaal vrij competitief met een nogal hoog ''kijk mij eens'' gehalte. Nogal vermoeiend allemaal.
Competitief zou op onze leeftijd toch echt niet meer nodig moeten zijn... why?
Bij vrienden moet je lekker jezelf kunnen zijn, n positieve vibe en energie moet het je beiden opleveren toch.
Misschien tijd om je leven wat nieuwe en ander soort mensen te gunnen?
