Heb ik een trauma?

Ik heb het gevoel dat ik met een trauma rondloop maar durf het niet zo te benoemen omdat ik bij trauma's eerder denk aan dingen als seksueel misbruik/ongeluk/verminking etc maar voor het eerst denk ik dat ik toch wel echt een trauma is.

Omschrijving:
Het was november, een dochter van 2, een zoon van een paar maandjes oud, een ontzettende huilbaby. Dag en nacht gehuil. Ik was op. Ik moest echter binnen een paar weken weer aan het werk en neigde naar een crash. Mijn man werkte in onze eigen zaak die voor geen meter liep- we hadden 2 hypotheken lopen en andere leningen-en we dus financieel op mijn zak teerden en daardoor bijna niet rondkwamen. We waren bijna 10 jaar samen trouwens. Was volgens hem nog altijd gek op mij. Hij was degene die heel graag een 1e en vervolgens een 2e kindje met me wilde. Ondanks de financiële problemen en mijn bijna crash door de huilbaby (volgens de huisarts was het een postnatale depressie) was ons huwelijk heilig voor hem (zijn woorden).
En daar kwam het dus dan in november: ik ontdekte dat hij al 3 jaar een geheime minnares had. Vanaf de zwangerschap van mijn oudste. Eerst ontkennen en weken lang doen alsof ik spoken zag en gestoord was geworden door mijn postnatale depressie om vervolgens een time-out voor te stellen zodat ik hem weer zou vertrouwen. Hij ging bij een vriend wonen tot die tijd zei hij, een paar maanden lang. Ik stond er alleen voor met onze huilbaby, mijn depressie en de zaak maar hij kwam vaak langs met zoete woorden dat hij snel weer thuis zou wonen. Ik moest hem vertrouwen. Ik zag spoken. Hij miste zijn kinderen. Ik was geestelijk op en oververmoeidheid. Na een paar maanden kreeg ik nog een klap erbij..Hij woonde al maanden stiekem bij haar in. Ik was in shock. Daarna ging het snel. Pakte zijn tas, wilde niks meer met ons te maken hebben en trok definitief bij haar in. Hij probeerde mij nog even zoveel mogelijk schulden op me te laten nemen, plus nog een paar trappen na voor mij en de kids en ging lekker zijn avontuur af maken met haar. Het ging ineens zo snel. De kinderen waren en zijn sindsdien nog altijd verleden tijd voor hem.
Ik kwam volop in de schulden en moest verhuizen naar een flat. Nog maar net verhuisd en ik kreeg te maken met asociale bovenburen die mij bedreigden en pesten voor hoer/slet etc. Ik was op. Net gescheiden op een traumatische manier, zoon die steeds zoveel huilde, de schulden...ik was ook ondanks mijn depressie weer aan het werk gegaan om een dak boven ons hoofd te betalen en dan nog eens bedreigingen/pesterijen/intimidatie van de buren. Mijn ex die nooit meer kwam opdagen voor de kinderen. Ik crashte volledig.

Intussen ben ik verhuisd, heb een nieuwe vriend, fijne buren etc en toch...elke dag - hoe gek dit ook klinkt - elke dag denk ik eraan. Er hoeft maar iemand te vragen waar de vader van mijn kinderen is of waarom ik gescheiden ben en ik barst onmiddelijk in tranen uit alsof ik daar nog midden in sta. Elke dag draag ik de manier waarop de man, die ik volledig vertrouwde, mijn vertrouwen kapot heeft gemaakt met me mee. In de periode dat ik op mijn kwetsbaarst was mij laten denken dat ik gek was en spoken zag. Ik heb intensieve psychotherapie gevolgd om weer de draad om te pakken,creatieve therapie maar ik heb het gevoel dat ik steeds in de bovenlaag blijf zitten. Ik denk dat ik nog een paar lagen eronder moet gaan om dit voor eens en voor altijd te verwerken
Het is niet dat ik elke dag moet huilen ofzo. Ik heb een lieve vriend, maar soms kan het me ineens overvallen. Dan raak ik in paniek, benauwdheid en het 1e wat in mijn hoofd te binnen schiet is dat ik mezelf daar nog huilend zie staan in ons oude huis met een baby op mijn arm en een peuter aan de hand en hij scheldend riep dat hij ging naar de vrouw waar ik nog geen 0,1% aan kon tippen. Hem smekend om voor de kids toch alles een kans te geven en hij me minachtend aankeek en zei: je kunt het niet alleen aan he, zonder mij. Gooide twee foto's die hij nog in zijn zak had van de kids naar me toe en vertrok...
Kun je dit een trauma noemen? Naar mijn gevoel speelt dit-hoe lang het ook geleden is, zoon is intussen 8 jaar - te lang door. Het zit nog altijd onder mijn leden en het kan me soms ineens uit het niets overvallen op een erg emotionele manier.

Ik overweeg om een soort van traumaverwerkings therapie te volgen maar is dit dan niet te 'zwak' om als trauma beschreven te kunnen worden?

patchouli_ schreef: ↑

12-09-2017 14:50

Wat een vreselijk heftig beeld draag je mee zeg. Wat goed dat je je leven weer op de rit hebt gekregen!

Ik denk dat EMDR je een heel eind op weg zou kunnen helpen. Vorig jaar heb ik er heel veel baat bij gehad, omdat ik ook last had van zo'n vastzittend beeld met bijbehorende emoties. Het sleet niet, zeg maar, ook al was alles er omheen inmiddels gewoon weer ok.

De sessies zelf waren best heftig, je wordt weer vol geconfronteerd met dat ellendige gevoel. Maar al heel snel voelde ik verbetering. Het was alsof het trauma 'smolt'. Moeilijk te omschrijven wat er precies gebeurde maar ik was stomverbaasd over hoe snel het ging en hoe effectief het was.

Sterkte, ik hoop dat je het snel echt in het verleden kan laten en dat boek kan sluiten.

Dat zoek ik dus..dat het smelt of weg ebt zeg maar.
Bedankt

Zo fijn dat jullie reageren op mijn topic.
Ik voel me nu sterker om een andere soort therapie te volgen. Dit is te intens en het zou na zoveel jaar niet nog steeds mijn dagen moeten beïnvloeden maar het is sterker dan ik...

boerinnetje-van-buuten schreef: ↑

12-09-2017 14:42

Nou, ik heb acht jaar geleden meegelezen in je topic. En ik zou de gebeurtenissen ook traumatisch durven te noemen. Wat jij beschrijft (doen alsof JIJ gek bent) heet gaslighting: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... latie.html en http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... bruik.html.

Dit valt onder geestelijke mishandeling. En bij geestelijke mishandeling is traumatherapie inderdaad op zijn plaats. Net zoals dat bij lichamelijke mishandeling en misbruik zou zijn geweest.

Ik vind het tekenend dat je na al die jaren na het vertrek van je ex nog steeds aan je eigen 'verstand' twijfelt en eerder wil aannemen dat je hysterisch bent (zoals jouw ex ongetwijfeld zei) ipv getraumatiseerd. Het wordt tijd dat je niet meer naar het stemmetje van je ex dat nog in jouw hoofd zit, luistert.

Wat fijn dat je die artikels met me deelt. Gaslighting...nooit eerder van gehoord maar ik geloof dat hij het bij mij heeft toegepast. Bewijs zwart op wit dat hij een affaire had, ik was gestoord, gek, ik zag dingen die er niet waren. Ik begon te twijfelen aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Zijn manipulaties werden steeds groter en nog beweren dat ik niet helder was. Hij zou net zo lang bij zijn vriend (lees minnares) blijven wonen totdat ik hem weer zou vertrouwen. Hij draaide het spel om. Ik vroeg hem om me te tonen waar hij dan precies woonde. Nee dat wilde hij niet. Dat was weer een teken dat ik hem niet vertrouwde.
Volgens hem was ik degene die vast een affaire had nu hij bij zijn vriend verbleef. Ik begon HEM te bewijzen dat ik niet vreemdging. De omgekeerde wereld. Ik raakte de pedalen kwijt.
Hij belde overdag een paar x dan praatte hij normaal of vriendelijk met me. Na 18 uur kon ik hem telefonisch bijna nooit bereiken en als hij een keer wel opnam schold hij me uit dat ik hem met rust moest laten. Om vervolgens de volgende ochtend weer normaal en vriendelijk te doen aan de telefoon.
Ik kwam er achteraf pas achter dat zijn minnares elke dag om 18 uur thuis kwam van haar werk en hij mij daarom op die manier behandelde na 18 uur. Als ik hem vroeg waarom hij overdag en na 18 uur heel anders en bot met mij communiceerde via gsm dan was zijn antwoord dat ik spoken zag en dat hij daarom had besloten nog langer bij zijn vriend te blijven wonen.
Ik begon echt onzeker te worden. Ik wist niet meer hoe of wat. Totdat ik hem achterna gereden ben om te zien waar hij nu werkelijk woonde. Ik keek op de deurbel. Haar naam erop. Buren aangesproken gevraagd of ze deze man kenden (foto): 'Ja dat is toch de partner van onze buurvrouw? Ze zijn toch pas getrouwd? Die man komt al jaren bij haar en onlangs vertelden ze ons dat ze nu getrouwd waren...'
Ik heb op straat zitten huilen. Al die tijd mij doen geloven dat ik gek was en ik twijfelde aan alles, bleek het nog erger te zijn dan ik had kunnen verwachten.
Dus die vorm van mishandeling beschreven in die artikels herken ik!

Bordorood schreef: ↑

12-09-2017 21:44

Wat heftig allemaal zeg.. De tranen staan in mijn ogen en heb een brok in mijn keel. Ik vind het zo vreselijk voor je wat je hebt moeten meemaken. Dikke knuffel, voor de rest weet ik niet wat ik moet zeggen.

Bedankt voor je knuffel.
Intussen heb ik echt een lieve vriend die alles voor me over heeft dus ik weet dat niet alle mannen zo zijn. Maar toch...beheerst het mij nog. Zo een bedrog heb ik werkelijk nog nooit mee gemaakt. Ik werd bedrogen waar ik bij stond...en dan niet eens bedrog waarbij de ander na het uitkomen eea toegeeft, nee bedrogen en dan zo omkeren dat ik vreemd zou gaan-om de aandacht te verleggen- en alles kwam door mijn gebrek aan vertrouwen. Oja hij beweerde weg te gaan bij ons door 'mijn gebrek aan vertrouwen ' dus zelfs na alles wat uitkwam had hij geen enkel aandeel in onze scheiding. Ik had hem zijn spel moeten laten door spelen maar omdat er sneller een eind kwam aan dat spel was hij woedend op mij. Alles was mijn schuld. En ik geloofde het nog ook...

Vandaag besproken met mijn creatieve therapeute. Ze erkende dat dat het een geestelijk trauma/ geestelijke mishandeling is dat nooit verwerkt is en vond dat ik dit moest voorleggen aan mijn psycholoog. Zij dacht ook aan Emdr ivm traumaverwerking omdat ik elke x opnieuw die gebeurtenissen opnieuw beleef met alles bijbehorende emoties en pijn. Nog áltijd, bijna dagelijks een kort momentje maar bepaalde periodes komt het heel heftig bij me naar boven en krijg dan zo een pijn in mijn lichaam. Ik verkramp op zulke momenten. Ik sta er weer, recht tegenover hem.
Ze vroeg me of hij een narcist is omdat hij mij zo manipuleerde. Ik heb hier
eigenlijk nooit aangedacht omdat hij die jaren ervoor niet zulk gedrag vertoonde. Maar hij had al 3 jaar een dubbelleven zonder enig schuldgevoel dus...