Psyche
alle pijlers
Het leven dat eindig is....
vrijdag 23 april 2021 20:46
Afgelopen week is een kennis overleden. Hij was op leeftijd en was ziek. Dus het was goed zo. Natuurlijk wel super verdrietig, want nooit meer...
Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.
Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.
Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...
En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...
Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.
Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.
Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...
En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...
vrijdag 23 april 2021 20:53
vrijdag 23 april 2021 20:59
Ik heb me als kind erg bezig gehouden met de dood als groot eng en mysterieus niets. Kon ik uren over piekeren. Later niet meer.
Als volwassene, toen ik net moeder was geworden, zijn er in mijn omgeving in een korte tijd wat mensen, jonge mensen, gestorven. Toen kwam dat weer een tijdje terug. Vooral het akelige gevoel dat die ene persoon, waar ik meer dan wat ook van hou, mijn kind, zich mij niet eens zal herinneren als ik nu sterf. Dat waren best nare gedachten die me soms teveel op konden slokken. Maar na een tijdje krijgt het toch allemaal weer een plekje.
Inmiddels ben ik 44 en denk ik nog steeds wel eens na over de dood, maar niet 'afwijkend veel'. En ik maak me er ook geen zorgen om voor mezelf. Weg is weg denk ik maar.
Als volwassene, toen ik net moeder was geworden, zijn er in mijn omgeving in een korte tijd wat mensen, jonge mensen, gestorven. Toen kwam dat weer een tijdje terug. Vooral het akelige gevoel dat die ene persoon, waar ik meer dan wat ook van hou, mijn kind, zich mij niet eens zal herinneren als ik nu sterf. Dat waren best nare gedachten die me soms teveel op konden slokken. Maar na een tijdje krijgt het toch allemaal weer een plekje.
Inmiddels ben ik 44 en denk ik nog steeds wel eens na over de dood, maar niet 'afwijkend veel'. En ik maak me er ook geen zorgen om voor mezelf. Weg is weg denk ik maar.
vrijdag 23 april 2021 21:00
Het is inderdaad allemaal best betrekkelijk, en als je dood bent en de mensen die van je houden ook dood zijn ja dan is het klaar. Ik snap alleen niet precies wat daar erg aan is?
Ik heb in mijn omgeving best al regelmatig overlijdens meegemaakt, ook jonge mensen en heel plotsklaps. Ik geloof ook niet in dat er na de dood nog iets is, dus als je dood bent dan is het klaar. Naar mijn mening is het effect op de overblijvers, de mensen die om deze overleden mensen geven juist zo groot. En dat bezorgt mij dan gevoelens van angst. Wat als ik plotsklaps kom te overlijden, hoe zal mijn familie, en mijn kind dan met name, daarmee om kunnen gaan? Juist omdat ze die liefde voelen zal de pijn ook groter zijn.
Ik heb in mijn omgeving best al regelmatig overlijdens meegemaakt, ook jonge mensen en heel plotsklaps. Ik geloof ook niet in dat er na de dood nog iets is, dus als je dood bent dan is het klaar. Naar mijn mening is het effect op de overblijvers, de mensen die om deze overleden mensen geven juist zo groot. En dat bezorgt mij dan gevoelens van angst. Wat als ik plotsklaps kom te overlijden, hoe zal mijn familie, en mijn kind dan met name, daarmee om kunnen gaan? Juist omdat ze die liefde voelen zal de pijn ook groter zijn.
vrijdag 23 april 2021 21:01
Oh ja, dit ook! Dat alles wat je denkt en weet en voelt gewoon opeens weg kan zijn. Ik kan dat ook heel moeilijk bevatten.Dwaler schreef: ↑23-04-2021 20:53Ik vind het vooral een heel raar idee dat alles wat ik ben, mij gevoelens, gedachten, mijn menszijn ophoudt. Poef, weg.
Maar dan denk ik maar zo "het gebeurt bij iedereen, dus zo erg zal het niet zijn. En als er niets meer is heb je ook nergens meer weet van, dus erg is het dan ook niet meer."
vrijdag 23 april 2021 21:06
Deathbychocolate, die angst heb ik zeker ook voor mijn kinderen. Juist dat is ook onderdeel van die angst. Als ouder sta je (over het algemeen ) onvoorwaardelijk voor je kind klaar. Het idee dat er dan niemand misschien meer onvoorwaardelijk voor hun is... tenzij ze misschien tzt zelf kinderen hebben..
vrijdag 23 april 2021 21:19
Je hebt ook culturen waarin de dood veel minder dramatisch is dan bij ons. Misschien vind je het fijn om je daarin te verdiepen, hoe zij er mee om gaan, om je angst wat weg te nemen?
Ikzelf herken de angst niet. Dacht er laatst nog aan. Eigenlijk is het “dood gaan” een ervaring. Zo zie ik het. Iedereen gaat het een keer meemaken. Ben toch wel benieuwd hoe zoiets dan voelt. Ik denk dat jij die angst hebt, omdat je hele fijne relaties in je leven hebt. Ik vind het wel een mooie eigenschap van je, dat je je zo bewust bent van de mensen om je heen. Sommige mensen komen daar pas veel te laat achter. Dus doe je voordeel er mee en plan wat quality time in om te vieren hoe geweldig je ze vindt.
Ikzelf herken de angst niet. Dacht er laatst nog aan. Eigenlijk is het “dood gaan” een ervaring. Zo zie ik het. Iedereen gaat het een keer meemaken. Ben toch wel benieuwd hoe zoiets dan voelt. Ik denk dat jij die angst hebt, omdat je hele fijne relaties in je leven hebt. Ik vind het wel een mooie eigenschap van je, dat je je zo bewust bent van de mensen om je heen. Sommige mensen komen daar pas veel te laat achter. Dus doe je voordeel er mee en plan wat quality time in om te vieren hoe geweldig je ze vindt.
vrijdag 23 april 2021 21:21
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten.
Maar daar merk je dan toch niets meer van?
vrijdag 23 april 2021 21:41
Oh bijzonder waarom dat? Ik wil juist veel liever eerder overlijden dan mijn man.Westerpaviljoen schreef: ↑23-04-2021 21:34Kinderen maken alles anders natuurlijk
Maar zolang ik mijn vrouw maar overleef vind ik alles prima
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 23 april 2021 21:42
Ik herken je verhaal volledig en met periodes kan ik er behoorlijk over piekeren. Ik bedacht me onlangs dat het wellicht ook te maken kan hebben met het ouder worden, ik ga richting de 40, mensen om je heen worden ook ouder, laatste tijd ook wat mensen die overleden zijn of binnenkort gaan overlijden en dan komt het ineens keihard bij mij binnen.
Ik denk dan "straks is alles weg, voor altijd". Vooral dat "voor altijd" vind ik naar, dat ik als persoon en alles wat ik nu heb/voel/mn naasten voor altijd kwijt ben.
Het doodgaan zelf is het bij mij niet zo zeer, want ik denk dat je daar weinig van merkt. Wat mij angstig maakt is het (jong) achterlaten van mn kinderen, het enorme verdriet wat ze dan hebben en wellicht hun hele leven last van houden. Dat vind ik erg naar. Tegelijkertijd probeer ik me dan gerust te stellen door mezelf te vertellen dat niet doodgaan ook geen fijne optie is, als je altijd zou blijven leven, oneindig, moet je toch ook niet aan denken.
Graag zou ik geloven dat er hierna iets moois komt, of mn overleden oma weer kan zien. Maar daar ben ik toch te nuchter voor.
Ik denk dan "straks is alles weg, voor altijd". Vooral dat "voor altijd" vind ik naar, dat ik als persoon en alles wat ik nu heb/voel/mn naasten voor altijd kwijt ben.
Het doodgaan zelf is het bij mij niet zo zeer, want ik denk dat je daar weinig van merkt. Wat mij angstig maakt is het (jong) achterlaten van mn kinderen, het enorme verdriet wat ze dan hebben en wellicht hun hele leven last van houden. Dat vind ik erg naar. Tegelijkertijd probeer ik me dan gerust te stellen door mezelf te vertellen dat niet doodgaan ook geen fijne optie is, als je altijd zou blijven leven, oneindig, moet je toch ook niet aan denken.
Graag zou ik geloven dat er hierna iets moois komt, of mn overleden oma weer kan zien. Maar daar ben ik toch te nuchter voor.
vrijdag 23 april 2021 21:44
Lijkt me fijn als je er zo instaat. Klinkt alsof je er berusting in vindt ofzo.
Ik heb ook weleens gedacht, wat als het na de dood iets heel erg vreselijks is? Er wordt standaard altijd gezegd "nu is er rust" of "rust zacht, geen pijn meer". Maar wie zegt dat? Weet niemand
vrijdag 23 april 2021 21:44
TO, misschien helpt het om te bedenken dat niet alleen je positieve/goede beslissingen, eigenschappen, dna enz eens stopt maar ook al je fouten, negatieve eigenschappen en dna"foutjes" zijn eindig.
Ook kan je misschien overwegen om vast te laten leggen dat je begraven wordt op een natuurplaats en dat er dan boven op jou zeg maar een boom wordt gepland. Dan blijf je er altijd toch een beetje bij.
Ikzelf vind het een hele geruststellende gedachte dat ooit er niks meer van mij is zo is het ook bedoeld het leven. En och mijn neefjes en nichtje geven wellicht weer dingen door aan hun kinderen die ze aan mij linken. Het duurt best een tijd (zeker een generatie later) voordat je echt helemaal "verdwenen" bent.
Ook kan je misschien overwegen om vast te laten leggen dat je begraven wordt op een natuurplaats en dat er dan boven op jou zeg maar een boom wordt gepland. Dan blijf je er altijd toch een beetje bij.
Ikzelf vind het een hele geruststellende gedachte dat ooit er niks meer van mij is zo is het ook bedoeld het leven. En och mijn neefjes en nichtje geven wellicht weer dingen door aan hun kinderen die ze aan mij linken. Het duurt best een tijd (zeker een generatie later) voordat je echt helemaal "verdwenen" bent.
ibiopviva wijzigde dit bericht op 23-04-2021 21:52
0.35% gewijzigd
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 23 april 2021 21:50
Ik heb geen kinderen en ik denk dat dat een heel groot verschil maakt. Ik heb echt geen doodswens of zo maar ik vind het leven eigenlijk compleet zinloos. Ik heb totaal geen drang om 'iets' achter te laten. Ik weet niet of dit 'berusting' is maar om eerlijk te zijn lijkt het me best lekker dat je op een gegeven moment gewoon niet meer 'hoeft'.newspaper schreef: ↑23-04-2021 21:44Lijkt me fijn als je er zo instaat. Klinkt alsof je er berusting in vindt ofzo.
Ik heb ook weleens gedacht, wat als het na de dood iets heel erg vreselijks is? Er wordt standaard altijd gezegd "nu is er rust" of "rust zacht, geen pijn meer". Maar wie zegt dat? Weet niemand
vrijdag 23 april 2021 21:54
Ok op die manier, mooi.Westerpaviljoen schreef: ↑23-04-2021 21:52Ik wil niet dat zij om mij moet treuren
Dan heb ik liever omgekeerd die last
Ik ben helaas niet zo liefdevol naar mijn man toe vrees ik. Ik denk altijd maar: Ik heb het al eens meegemaakt tzt is het jouw beurt. Niet zo netjes maar ik geloof echt echt niet dat ik het nog een keer aan kan.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 23 april 2021 22:00
Helpt het jou om (omdat jij en man bespraken iets achter te willen laten op deze wereld dat jullie gemaakt hebben) een brief te schrijven en dingen te verzamelen die voor jullie betekenis hebben en voor elk kind apart of voor de kinderen samen een doos te vullen hiermee? Een doos voor hen van jullie voor als jullie er niet meer zijn.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 23-04-2021 22:02
1.06% gewijzigd
vrijdag 23 april 2021 22:02
Ik hoop innig dat er niks meer is na dit leven. Dat alles gewoon stopt. Ik kan juist bang en onrustig worden van het idee dat we misschien wel herboren zullen worden en dat je niet weet waar je terecht komt.
Wel ben ik bang voor het lijden dat in de meeste gevallen plaatsvindt voor het sterven.
Verder heb ik het altijd heel vreemd gevonden dat alles wat iemand bezat, kleding en dergelijke, of geschreven brieven, niet meeverdwijnen met degene die er niet meer is... Klinkt misschien heel raar ofzo, maar dat heeft in mijn hoofd gewoon nooit geklopt....
Wel ben ik bang voor het lijden dat in de meeste gevallen plaatsvindt voor het sterven.
Verder heb ik het altijd heel vreemd gevonden dat alles wat iemand bezat, kleding en dergelijke, of geschreven brieven, niet meeverdwijnen met degene die er niet meer is... Klinkt misschien heel raar ofzo, maar dat heeft in mijn hoofd gewoon nooit geklopt....
vrijdag 23 april 2021 22:03
Ik vind het oké om ooit te verdwijnen, als ik weinig mensen achterlaat hoef ik hun ook niet het verdrietige moment door te laten maken van mijn dood. Mij lijkt het zelfs mooi om als ik 70 ben en nog in oke conditie een mooie plek op te zoeken op een berg en met mooi uitzicht het leven te laten.
Ik geloof trouwens zelf niet maar ik merk wel dat mensen die gelovig zijn er zoveel rustiger instaan. Je gaat naar het paradijs en je gaat wanneer iemand die daar woont het de tijd voor je vind.
Ik geloof trouwens zelf niet maar ik merk wel dat mensen die gelovig zijn er zoveel rustiger instaan. Je gaat naar het paradijs en je gaat wanneer iemand die daar woont het de tijd voor je vind.
kihei wijzigde dit bericht op 23-04-2021 22:06
25.83% gewijzigd
Vergeef me dat ik schreeuw wat ik niet weet en dat ik zwijg over wat helder is, dat ik nooit zeg wat ik bedoel en dingen roep die ik niet voel.
