Psyche
alle pijlers
Het leven dat eindig is....
vrijdag 23 april 2021 20:46
Afgelopen week is een kennis overleden. Hij was op leeftijd en was ziek. Dus het was goed zo. Natuurlijk wel super verdrietig, want nooit meer...
Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.
Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.
Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...
En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...
Mijn man en ik hadden het dus over de dood. Hij kan het heel erg zien dat hij voortleeft in onze kinderen. Dat zijn DNA wordt doorgegeven, daar vindt hij rust in.
Ik kan alleen maar angstig worden voor de dood. Niet zozeer het doodgaan, al vind ik dat ook geen fijn iets. Maar vooral het idee dat het allemaal eindig is. Dat het straks stopt. En dan met name de liefde en de band die ik over en weer heb met mijn naasten. Natuurlijk denken mijn kinderen nog wel aan ons als we er niet meer zijn. Maar ook dat houdt op als zij komen te overlijden. En dan, dan is er niets meer. En dat vind ik zo'n angstaanjagend idee. Dat al die diepe gevoelens die ik heb voor mensen van wie ik hou en die connectie, dat dat dan over is. Dat kan toch niet.
Mijn man snapt echt niets van deze gevoelens. Die stelde voor om iets te maken bijv om achter te laten op de wereld. Zo bijv iemand een bekend schilderij heeft gemaakt, of een boek. Noem maar op. Maar het gaat me niet om de wereld die mij vergeet. Het gaat om wat ik zelf verlies.
Zijn er mensen die dit herkennen? Het lijk me bijv ontzettend geruststellend als je gelooft dat er meer is. Maar ik vind dat moeilijk om te geloven, zou het wel graag willen. Hoe zou je evt kunnen zorgen dat je hiermee kan omgaan? Op zich belemmert het mijn dagelijkse leven niet. Op van de week na, als dit nu even weer speelt met een overlijden. Maar ik zou graag toch een soort van acceptatie willen hebben dat het eindig is en dat het ok is. Ik heb wel het idee dat ik genoeg geniet van het leven, dus niet bang dat ik het leven niet volste benut ofzo. Juist in tegendeel. Ik zou echt willen dat ik net als mijn man daar zo naar kon kijken...
En ik ben vooral ook benieuwd of er nog meer mensen zijn die deze gevoelens herkennen...
zaterdag 24 april 2021 13:37
Bedoel je dan dat we het moeten accepteren zoals jij gelooft dat het is, of onze eigen mening ? Ik geloof dat er niets meer is na het leven, dat is voor mij zoals het nu eenmaal is, en dat accepteer ik gewoon.
Waarom denk je dat anderen bang zouden zijn ?
zaterdag 24 april 2021 13:50
Wat ik al dan niet geloof doet niet ter zake in deze.
Wat opvallend is is dat de mensheid in z'n algemeen niets kan laten zoals het is en zoals het zijn moet, maar er met de botte bijl en een overmaat aan nieuwsgierigheid en controlezucht tegen de natuurlijke stroom ingaat, met als gevolg dat we nu met de gebakken peren zitten, op alle fronten en alle niveaus en daar komt ook nog eens bij kijken dat het me vreselijk veel energie lijkt te kosten om je te werpen op vragen waar je toch geen bevredigend antwoord op krijgt.
zaterdag 24 april 2021 13:55
I do not fear death. I had been dead for billions and billions of years before I was born, and had not suffered the slightest inconvenience from it.Zanahoria schreef: ↑23-04-2021 23:51Goh dit is voor mij wel echt een helpende gedachte. Ik sta nooit stil bij wat ik allemaal niet heb meegemaakt voordat ik geboren was, maar ben erg bang voor doodgaan. Terwijl het eigenlijk precies hetzelfde is, namelijk de periode dat je er niet bent.
Ik zou die angst zelf zo verwoorden:
Het leven is ALLES wat ik heb. Als ik doodga stopt alles, verlies ik alles. Mijn tijd op aarde "moet" daarom zo lang mogelijk zijn. Goh jeetje ik zit opeens helemaal te huilen achter mijn laptoppie. Het is nogal diepgeworteld geloof ik.
Mark Twain.
Voor mij is het trouwens een geruststellende gedachte dat het eens allemaal ophoudt. Het lijkt me een nachtmerrie om eeuwig voort te moeten leven.
zaterdag 24 april 2021 14:00
Ik begrijp niets van je post of wat die met het onderwerp te maken heeft.Cateautje schreef: ↑24-04-2021 13:50Wat ik al dan niet geloof doet niet ter zake in deze.
Wat opvallend is is dat de mensheid in z'n algemeen niets kan laten zoals het is en zoals het zijn moet, maar er met de botte bijl en een overmaat aan nieuwsgierigheid en controlezucht tegen de natuurlijke stroom ingaat, met als gevolg dat we nu met de gebakken peren zitten, op alle fronten en alle niveaus en daar komt ook nog eens bij kijken dat het me vreselijk veel energie lijkt te kosten om je te werpen op vragen waar je toch geen bevredigend antwoord op krijgt.
zaterdag 24 april 2021 14:00
Natuurlijk niet. Er zijn mensen die sterven aan een ongeluk en die worden vermoord. Hoe zouden die in vredesnaam “klaar zijn voor de dood”. De doodstrijd is vaak lelijk en hard maar als uiteindelijk wint de dood het. Dan kan je zien als er klaar voor zijn. Maar het is gewoon dat je hersenen niet meer werken en daardoor wordt het verzet gestaakt.Selina0102 schreef: ↑23-04-2021 23:47Ik geloof eigenlijk wel dat als je dood gaat dat je dan zelf klaar bent om dood te gaan, dat het zo oncomfortabel zou worden om verder te leven dat je zelf op dat moment denkt het is goed zo.
Tuurlijk is het dan moeilijk om mensen achter te laten waar je van houdt, maar aan de andere kant hoort dood gaan ook gewoon bij het leven. Elk mens moet op een gegeven moment dealen met het overlijden van naasten.
Zelf ben ik ook niet zo bezig met dood gaan. Je ziet vaak advertenties voorbij komen van stop met roken dan leef je 10 jaar langer. Of eet gezond, drink met mate.
En dan denk ik waarvoor dan? Waarom zou ik 10 jaar langer willen leven? Ik leef nu en vind het prima, vermaak me ook prima, maar van mij hoef ik echt geen 85 te worden.
Kan me aan de andere kant wel heel moeilijk voorstellen dat de generatie van m’n ouders helemaal weg is en ik dan zelf nog leef.
Maar misschien gebeurd dat nooit. Genoeg mensen op de wereld die eerder gaan dan hun ouders.
Maar ik geloof ook wel dat er meer is dan dit leven. Maar vind dit leven of mezelf ook niet super belangrijk, denk dat alles en iedereen wel vervangbaar is behalve als je kinderen heb.
Iedere dag is gehaktdag
zaterdag 24 april 2021 14:02
Inderdaad. Al die liefde en gevoelens zijn enkel belangrijk voor jezelf en je naasten, niet voor het grote geheel.
zaterdag 24 april 2021 14:05
Kijkend naar de grootte van het universum is er geen enkele microscoop die een mens kan ontwaren. Maar ooohh, wat zijn we groot en belangrijk.
zaterdag 24 april 2021 15:45
Dat ik het alweer voor Cateautje opneem, wie had dat gedacht. Maar als iets gezegd niet worden doe ik dat. Ook als het pro Cateau is, die mij liever arm dan rijk is.
Cateautje zit volgens mij niet zo ver naast de realiteit met haar woorden.
Ook in haar woorden kan ik me vinden. Enkel omdat iemand anders denkt of voelt en een kritische blik werpt op iemands visie, is dat volgens mij geen reden om te negeren. Wanneer he dat diet is dat in mijn ogen een blijk van onvermogen.
Cateautje zit volgens mij niet zo ver naast de realiteit met haar woorden.
Ook in haar woorden kan ik me vinden. Enkel omdat iemand anders denkt of voelt en een kritische blik werpt op iemands visie, is dat volgens mij geen reden om te negeren. Wanneer he dat diet is dat in mijn ogen een blijk van onvermogen.
zaterdag 24 april 2021 16:23
dagdromer1986 schreef: ↑24-04-2021 15:42Als individu stel je niks voor nee, maar je kunt natuurlijk wel een erg grote rol vervullen in het leven van anderen.
Ook dat duurt maar kort en de meeste mensen hebben slechts invloed op het leven van hun directe familie. De meeste anderen zijn je zo vergeten. Helemaal niet erg ook, zo is dat nu eenmaal.
zaterdag 24 april 2021 16:40
Selina0102 schreef: ↑23-04-2021 23:47Ik geloof eigenlijk wel dat als je dood gaat dat je dan zelf klaar bent om dood te gaan, dat het zo oncomfortabel zou worden om verder te leven dat je zelf op dat moment denkt het is goed zo.
Tuurlijk is het dan moeilijk om mensen achter te laten waar je van houdt, maar aan de andere kant hoort dood gaan ook gewoon bij het leven. Elk mens moet op een gegeven moment dealen met het overlijden van naasten.
Ik denk dat je vetgedrukte alleen kunt stellen als je ongeneeslijk ziek bent.
Ik heb me nooit zo beziggehouden met de dood, het hoort nu eenmaal bij het leven en als ik dood ga, dan merk of voel ik er verder toch niets van. Mijn moeder, doodsbang om te vliegen, vroeg mij bijv weleens of ik dan niet bang was dat we zouden neerstorten? Nee, hooguit voor de tijd totdat we neerstorten, als je hier überhaupt al iets bewust van meekrijgt.
Wel zie ik enorm op tegen het verdriet als een dierbare komt te overlijden, dat ik hem/haar nooit meer zal zien of kan knuffelen of spreken, maar ook weet ik inmiddels uit ervaring dat dit verdriet op den duur ook weer wel een plekje krijgt en de wereld niet vergaat.
Nu heb ik 1,5 jaar geleden echter zelf de diagnose ongeneeslijk ziek gekregen en merk ik toch dat ik over de dood wel op een andere manier nadenk. Altijd dacht ik dat de grond onder mijn voeten vandaan zou zakken bij zo’n diagnose, maar dat gebeurde helemaal niet, ik kreeg juist een enorme levensdrang over me heen. Dat heeft de natuur mooi geregeld dacht ik nog, want deze levensdrang heeft een mens ook nodig om alle vreselijke behandelingen te kunnen ondergaan en doorstaan. Zo’n diagnose verplicht je ook om wél eerder en bewust stil te staan bij de dood, want er valt een hoop geregeld te worden als dat zwaard van Damocles dagelijks boven je hoofd hangt. Je kunt er idd ook voor kiezen niets te doen en te denken dat anderen het toch wel regelen als je dood bent, maar dat wil ik juist niet. Ik gun mijn nabestaanden tzt zoveel mogelijk rouwtijd ipv daarbij ook regeltijd. En ja, het is niet altijd makkelijk zo bewust stil te moeten staan bij de dood als je nog zo ontzettend in het leven staat op relatief jonge leeftijd, maar goed, het leven gaat nu eenmaal niet altijd over rozen helaas.
Het allerzwaarst vind ik nog het verdriet van mijn geliefden en dan met name mijn ouders, ik zou hun verdriet en angst zo ontzettend graag bij hen willen wegnemen. En dan nog betrap ik me soms op het feit dat het mss best fijn is dat er een grote kans aanwezig is dat ik het verdriet om het verlies van mijn ouders niet hoef mee te maken, maar eigenlijk is vlgs mij hun verdriet om hun ongeneeslijk zieke dochter zwaarder om te voelen en te zien, dan het verdriet als ik hen zou verliezen.
Ik vind het wel heel fijn dat ikzelf iig ten alle tijden zelf kan beslissen wanneer het moment daar is en ik klaar ben om te gaan. Noem het controle of niet, geruststellend is het zéker!
zaterdag 24 april 2021 17:02
Jee, ben je ongeneeslijk ziek.
Gek idee hè. Ja, dan zit over je nabestaanden in. Fijn inderdaad dat je het moment zelf mag bepalen.
zaterdag 24 april 2021 17:07
Vreselijk dat onverdoofd slachten en zo. Die slachtregels waren nota bene opgesteld om dieren zo min mogelijk te laten lijden, dus die zijn nodig aan een 2021-update toe. De oorspronkelijke gedachte ontgaat velen compleet. Helemaal geen beesten slachten is natuurlijk nog veel beter.In_Tenebris schreef: ↑24-04-2021 12:01Leuk, deze had ik nog niet gehoord. Ik vind sowieso dat als je ervan uitgaat dat God alle leven heeft geschapen je niet met dieren kunt omspringen zoals nu gebeurt. Hetzelfde met de methode van slachten, er zijn betere methodes dan de keel doorsnijden. Ik vind dat ze nooit met een goed antwoord komen, ook niet wat ze in de hemel gaan eten i.p.v. vlees.
zaterdag 24 april 2021 17:12
Het is meer de machteloosheid vooral bij mijn ouders. Ze proberen zich echt heel sterk te houden hoor, maar het lukt ze (begrijpelijk) niet altijd en het is dan gewoon ontzettend ruk dat ik hun angst en verdriet niet kan wegnemen of verzachten, gezien ik de oorzaak (althans, mijn ziekte) van dat verdriet ben. Indirect natuurlijk, maar dat maakt qua gevoel van machteloosheid niets uit.
zaterdag 24 april 2021 17:13
Wie weet krijgen overleden dierbaren alles al mee omdat ze hun nabestaanden op aarde kunnen volgen.Palmbomen-zijn-cool schreef: ↑24-04-2021 12:23Het lijkt me geweldig om mijn verloren dierbaren te kunnen vertellen over alles wat ze hebben gemist. En dat afscheid nooit voorgoed zou blijken.
zaterdag 24 april 2021 17:23
Ja, klote, dat onverbiddelijke van de dood. Veel mag je in je leven zelf beslissen, maar dat niet.loisnvt schreef: ↑24-04-2021 17:12Het is meer de machteloosheid vooral bij mijn ouders. Ze proberen zich echt heel sterk te houden hoor, maar het lukt ze (begrijpelijk) niet altijd en het is dan gewoon ontzettend ruk dat ik hun angst en verdriet niet kan wegnemen of verzachten, gezien ik de oorzaak (althans, mijn ziekte) van dat verdriet ben. Indirect natuurlijk, maar dat maakt qua gevoel van machteloosheid niets uit.
zaterdag 24 april 2021 17:27
To, ik herken je angst in zekere zin, al voelt het voor mij niet als angst, wel als voortijdig verdriet. De gedachte dat de liefde tussen jou en je naasten stopt en elkaar nooit meer even kan omhelzen..
Op sommige momenten kan ik zien dat mijn ouders echt een dagje ouder worden en dat zij ook maar tijdig in mijn leven zijn, op zo’n moment voelt het al alsof ik rouw terwijl ze er nog zijn, springlevend en gezond, wat tegelijkertijd als enorm verdriet voelt. Ook droom ik weleens dat ik afscheid moet nemen van ze, dat verdriet voelt immens.
Ik geloof dat dit op Netflix was (en anders Videoland) waar een docu op stond waar mensen een BDE hadden gehad. Hun ervaring met een BDE was heel fijn en ergens vond ik dat enorm geruststellend. Hoewel het leven eindigd, geloof ik dat de ziel nog wel doorleeft, maar geen idee in welke vorm.
Ook heb ik gelezen dat vanwege een wetenschappelijk onderzoek een persoon dat op sterven lag gewogen werd en dat op het moment van sterfte het lichaam veel lichter werd. Daar werd geconcludeerd dat dit was omdat de ziel het lichaam verliet. Dat je ziel (en dat van anderen) voort leeft vind ik ergens verzachtend
Op sommige momenten kan ik zien dat mijn ouders echt een dagje ouder worden en dat zij ook maar tijdig in mijn leven zijn, op zo’n moment voelt het al alsof ik rouw terwijl ze er nog zijn, springlevend en gezond, wat tegelijkertijd als enorm verdriet voelt. Ook droom ik weleens dat ik afscheid moet nemen van ze, dat verdriet voelt immens.
Ik geloof dat dit op Netflix was (en anders Videoland) waar een docu op stond waar mensen een BDE hadden gehad. Hun ervaring met een BDE was heel fijn en ergens vond ik dat enorm geruststellend. Hoewel het leven eindigd, geloof ik dat de ziel nog wel doorleeft, maar geen idee in welke vorm.
Ook heb ik gelezen dat vanwege een wetenschappelijk onderzoek een persoon dat op sterven lag gewogen werd en dat op het moment van sterfte het lichaam veel lichter werd. Daar werd geconcludeerd dat dit was omdat de ziel het lichaam verliet. Dat je ziel (en dat van anderen) voort leeft vind ik ergens verzachtend
zaterdag 24 april 2021 17:41
Dat gewicht van de ziel zou om 21 gram gaan en is slechts bij één persoon vastgesteld. De weegschaal was niet eens nauwkeurig.Rupikaur schreef: ↑24-04-2021 17:27To, ik herken je angst in zekere zin, al voelt het voor mij niet als angst, wel als voortijdig verdriet. De gedachte dat de liefde tussen jou en je naasten stopt en elkaar nooit meer even kan omhelzen..
Op sommige momenten kan ik zien dat mijn ouders echt een dagje ouder worden en dat zij ook maar tijdig in mijn leven zijn, op zo’n moment voelt het al alsof ik rouw terwijl ze er nog zijn, springlevend en gezond, wat tegelijkertijd als enorm verdriet voelt. Ook droom ik weleens dat ik afscheid moet nemen van ze, dat verdriet voelt immens.
Ik geloof dat dit op Netflix was (en anders Videoland) waar een docu op stond waar mensen een BDE hadden gehad. Hun ervaring met een BDE was heel fijn en ergens vond ik dat enorm geruststellend. Hoewel het leven eindigd, geloof ik dat de ziel nog wel doorleeft, maar geen idee in welke vorm.
Ook heb ik gelezen dat vanwege een wetenschappelijk onderzoek een persoon dat op sterven lag gewogen werd en dat op het moment van sterfte het lichaam veel lichter werd. Daar werd geconcludeerd dat dit was omdat de ziel het lichaam verliet. Dat je ziel (en dat van anderen) voort leeft vind ik ergens verzachtend
zaterdag 24 april 2021 17:43
To wat sta jij in ieder geval fantastisch in het leven. De warmte waarmee jij spreekt over het houden van en de connecties die je voelt, prachtig. Wellicht dat het contrast met de dood voor jou daarom zo heftig voelt.
Zelf merk ik dat ik het denken aan de dood als het ware vooruit schuif. Soms popt het wel in mijn hoofd en kan ik even verdrietig zijn, maar het verdwijnt snel weer. Merk wel sinds ik moeder ben en ik ouder word dat het wel lastiger is. Je wordt er dan steeds vaker mee geconfronteerd en je hebt relatief minder tijd voor je.
Zelf merk ik dat ik het denken aan de dood als het ware vooruit schuif. Soms popt het wel in mijn hoofd en kan ik even verdrietig zijn, maar het verdwijnt snel weer. Merk wel sinds ik moeder ben en ik ouder word dat het wel lastiger is. Je wordt er dan steeds vaker mee geconfronteerd en je hebt relatief minder tijd voor je.
zaterdag 24 april 2021 18:29
Of denken dat je een erg grote rol vervult in het leven van anderen en de samenleving en de wereld en het universum.dagdromer1986 schreef: ↑24-04-2021 15:42Als individu stel je niks voor nee, maar je kunt natuurlijk wel een erg grote rol vervullen in het leven van anderen.
Iedere dag is gehaktdag
