Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
maandag 10 september 2018 12:15
De psychiater is langs geweest omdat hij van mijn ‘wens’ had gehoord. Hij wilde er inhoudelijk niet op ingaan, vertelde alleen dat ik dan maar bij de levenseinde kliniek moest zijn. Ik heb op die site gekeken en je moet alle behandelingsmogelijkheden gehad hebben, dat heb ik niet maar tóch wil ik in zo’n traject. Ik voel me hier zo alleen in.
maandag 10 september 2018 13:29
Woningruil moet wel mogelijk zijn... in de meeste gemeentes liggen de huizen niet voor het oprapen, en je moet aan vrij veel voorwaarden voldoen.poesiepoes schreef: ↑09-09-2018 21:27Wat ellendig allemaal, TO... lastig met dat flatje. Je hebt inderdaad veel buren dan. Ik snap het probleem, dat je álles hoort. Ik heb dan een hoekje maar daarnaast is een parkeerplek en een heleboel woningen, dus een hoop "Doehoeeeei" "Gezellig ja leuk!"op tijden dat ik net sliep... Als je echt wilt wisselen, lijkt me jouw prikkel overgevoeligheid vanwege je ASS wel een goede reden. Maar dan moet je er gauw werk van maken. Dat de spanning oploopt is op zich niet vreemd. De psychiater zal dat ook zo zien, vrees ik, ivm de grote overgang.
Ik heb niet het antwoord voor je, wil je wel veel sterkte wensen...
maandag 10 september 2018 14:22
Misschien moet je het topic 'euthanasie ivm psychisch lijden' een doorlezen.
Veel psychiater willen niet meewerken aan euthanasie. Ik snap het wel, euthanasie ivm psychisch lijden is veel vager dan bijvoorbeeld bij een terminale kankerpatiënt. Ik doe het ook via de levenseindekliniek, nadeel zijn wel de wachttijden. Maar aanmelden kan altijd.
Veel psychiater willen niet meewerken aan euthanasie. Ik snap het wel, euthanasie ivm psychisch lijden is veel vager dan bijvoorbeeld bij een terminale kankerpatiënt. Ik doe het ook via de levenseindekliniek, nadeel zijn wel de wachttijden. Maar aanmelden kan altijd.
maandag 10 september 2018 16:14
maandag 10 september 2018 16:21
Is het een idee om iedere dag een wandeling te maken door een mooi natuurgebied? Eventueel later uit te breiden naar hardlopen?
Kun je je woning misschien ruilen met iemand die op een rustigere plek woont? Soms is een ander juist blij met een flat, bijv door de ruimte?
Kun je een hobby oppakken waar je rust uithaalt? Verven, puzzelen, handwerken, modelbouw, etc.
Kun je steun krijgen van familie/ vrienden?
Heel veel sterkte!
Kun je je woning misschien ruilen met iemand die op een rustigere plek woont? Soms is een ander juist blij met een flat, bijv door de ruimte?
Kun je een hobby oppakken waar je rust uithaalt? Verven, puzzelen, handwerken, modelbouw, etc.
Kun je steun krijgen van familie/ vrienden?
Heel veel sterkte!
maandag 10 september 2018 17:45
hi,
ikzelf heb het ook behoorlijk lastig , nu gaat het wat beter maar afgelopen weken waren ook zo erg ....ik had het gevoel dat het nooit nog beter kon worden.
ik heb ook al vele jaren last van mijn depressie (al zeker 20j) soms gaat het beter en soms slechter.
ik ben 8j geleden teweten gekomen dat ik asperger en adhd heb , de diagnose verklaarde veel maar loste niks op natuurlijk .
Heb ook al verschillende soorten AD geprobeerd en met hetgeen ik nu neem lijkt het iets beter , momenteel een duidelijke dip omdat het weekend achter de rug is en ik iets sociaal gedaan heb , dan is het altijd zo bij mij...
Maar mijn gevoel is gemiddeld gezien echt wel een stuk beter met de nieuwe medicatie en daar ben ik blij om.
Wel rot dat je altijd weken geduld moet hebben om te ervaren of een middel werkt voor je of niet natuurlijk maar mss is het een idee om wat anders te proberen?
Heb je al aan ECT gedacht? ikzelf wel aan aan gedacht maar nog geen concrete plannen gemaakt of uitgezocht of het kan , hoe en waar .
ik hoop echt dat het leven zich van zen mooie kant kan laten zien aan jou , want die is er zeker!
ik krijg stress van sociale bezigheden en dus de dag erna zit ik altijd in ene dip maar ik merk wel op dat de sociale activiteit zelf (afhankelijk welke) mij van mijn depressie afleid , ik voel me niet ongelukkig als ik met mensen praat , verhalen deel , mee lach met mopjes /situatie
Heb je een huisdier? ik niet maar zorgen voor een dier helpt naar t'schijnt , als je bv een hond hebt verplicht die je om een wandeling te maken , eten te voorzien etc.... een hond ziet zen baasje ook onvoorwaardelijk graag
Ikzelf ben midden 30 , man en woon ook nog bij mijn ouders , ik wil heel graag een relatie en ben daar dus naar op zoek , ben laatlboeier (klapte vroeger dicht op verliefde gevoelens) en heb 1 relatie gehad van een jaar , het was de juiste niet maar ik ben blijkbaar wel in staat een relatie te hebben , zo graag zou ik mijn beste maatje vinden
alle succes , ik hoop dat de wind mag draaien en de zon mag gaan schijnen in jou leven !
ikzelf heb het ook behoorlijk lastig , nu gaat het wat beter maar afgelopen weken waren ook zo erg ....ik had het gevoel dat het nooit nog beter kon worden.
ik heb ook al vele jaren last van mijn depressie (al zeker 20j) soms gaat het beter en soms slechter.
ik ben 8j geleden teweten gekomen dat ik asperger en adhd heb , de diagnose verklaarde veel maar loste niks op natuurlijk .
Heb ook al verschillende soorten AD geprobeerd en met hetgeen ik nu neem lijkt het iets beter , momenteel een duidelijke dip omdat het weekend achter de rug is en ik iets sociaal gedaan heb , dan is het altijd zo bij mij...
Maar mijn gevoel is gemiddeld gezien echt wel een stuk beter met de nieuwe medicatie en daar ben ik blij om.
Wel rot dat je altijd weken geduld moet hebben om te ervaren of een middel werkt voor je of niet natuurlijk maar mss is het een idee om wat anders te proberen?
Heb je al aan ECT gedacht? ikzelf wel aan aan gedacht maar nog geen concrete plannen gemaakt of uitgezocht of het kan , hoe en waar .
ik hoop echt dat het leven zich van zen mooie kant kan laten zien aan jou , want die is er zeker!
ik krijg stress van sociale bezigheden en dus de dag erna zit ik altijd in ene dip maar ik merk wel op dat de sociale activiteit zelf (afhankelijk welke) mij van mijn depressie afleid , ik voel me niet ongelukkig als ik met mensen praat , verhalen deel , mee lach met mopjes /situatie
Heb je een huisdier? ik niet maar zorgen voor een dier helpt naar t'schijnt , als je bv een hond hebt verplicht die je om een wandeling te maken , eten te voorzien etc.... een hond ziet zen baasje ook onvoorwaardelijk graag
Ikzelf ben midden 30 , man en woon ook nog bij mijn ouders , ik wil heel graag een relatie en ben daar dus naar op zoek , ben laatlboeier (klapte vroeger dicht op verliefde gevoelens) en heb 1 relatie gehad van een jaar , het was de juiste niet maar ik ben blijkbaar wel in staat een relatie te hebben , zo graag zou ik mijn beste maatje vinden
alle succes , ik hoop dat de wind mag draaien en de zon mag gaan schijnen in jou leven !
maandag 10 september 2018 17:45
Ik krijg veel steun van mijn familie, dat is wel heel erg fijn. Maar ik zie ook hoe zeer zij er onder lijden.
Mijn vader heeft gezegd dat hij wel onder het huurcontract uit komt en dat het huisje wel weg kan als ik er écht niet wil wonen. Maar wat dan? Een ander huisje zoeken kost tijd en ik wil mijn ouders ook niet belasten door weer bij ze in te wonen.
Hobby’s heb ik wel maar moet ik mezelf echt toe gaan zetten als ik weer thuis ben. Evenals het wandelen, dat deed ik voor de opname dagelijks een uur.
Mijn vader heeft gezegd dat hij wel onder het huurcontract uit komt en dat het huisje wel weg kan als ik er écht niet wil wonen. Maar wat dan? Een ander huisje zoeken kost tijd en ik wil mijn ouders ook niet belasten door weer bij ze in te wonen.
Hobby’s heb ik wel maar moet ik mezelf echt toe gaan zetten als ik weer thuis ben. Evenals het wandelen, dat deed ik voor de opname dagelijks een uur.
maandag 10 september 2018 18:01
ik wandel ook heel veel , bijna dagelijks 1-3uur
Ik ken je ouders natuurlijk niet maar ik denk dat je je echt niet schuldig hoeft te voelen! ze staan ongetwijfeld met veel liefde voor je klaar en willen niks liever dan je proberen te helpen denk ik.
Persoonlijk vind ik het een fijn gevoel anderen te kunnen helpen , mocht ik kinderen hebben zou ik het geen seconde als een last zien om ze te helpen op eender welke manier denk ik , graag en met alle liefde die ik heb !
knuffel!
Ik ken je ouders natuurlijk niet maar ik denk dat je je echt niet schuldig hoeft te voelen! ze staan ongetwijfeld met veel liefde voor je klaar en willen niks liever dan je proberen te helpen denk ik.
Persoonlijk vind ik het een fijn gevoel anderen te kunnen helpen , mocht ik kinderen hebben zou ik het geen seconde als een last zien om ze te helpen op eender welke manier denk ik , graag en met alle liefde die ik heb !
knuffel!
dinsdag 11 september 2018 12:58
heel fijn te horen dat je ouders zo behulpzaam zijn .
Ik ken de mysteries van het leven ook niet morsmordre maar wat vandaag is kan morgen anders zijn , dat kan ik je wel met zekerheid zeggen !
ik ken maar al te goed jou gevoel van dat je te diep zit en dat het niet meer beter kan worden , maar ik kan je ook zeggen dat ik nadien wel weer de zon zie schijnen soms !
Dus dat wil zeggen dat het wel beter kan!
Dat probeer ik mezelf nu goed in het hoofd te houden , als ik een moment zo diep zit (moment kan lang duren ! weken!) dan voelt het echt alsof alle hoop verdwenen is dat het gewoon niet beter meer kan worden ...onmogelijk.....
Maar kijk , het kan wel , ben ik zeker van want nu voel ik me niet echt ongelukkig
medicatie kan je helpen , ik heb er ook al vele geprobeerd ,bijna altijd maakte me het niet beter , integendeel .... iedereen is anders maar ik neem nu welbutrin en cymbalta samen en het lijkt wel te helpen.
ik ben nog nooit opgenomen geweest maar ben eigenlijk ook niet suicidaal , ik heb wel het gevoel dat er al veel mensen voor veel minder dan wat ik al doorstaan heb zichzelf hebben ........
Ik vind het van mezelf echt heel vreemd dat ik me al zo ongelukkig gevoeld heb en zoveel hoofdpijn gehad heb in mijn leven dat ik daar eigenlijk niet aan denk...
laatst dacht ik mezelf wel te laten opnemen maar heb het niet gedaan , deze medicatie nu en weer maar doorgezet .
Ik ken de mysteries van het leven ook niet morsmordre maar wat vandaag is kan morgen anders zijn , dat kan ik je wel met zekerheid zeggen !
ik ken maar al te goed jou gevoel van dat je te diep zit en dat het niet meer beter kan worden , maar ik kan je ook zeggen dat ik nadien wel weer de zon zie schijnen soms !
Dus dat wil zeggen dat het wel beter kan!
Dat probeer ik mezelf nu goed in het hoofd te houden , als ik een moment zo diep zit (moment kan lang duren ! weken!) dan voelt het echt alsof alle hoop verdwenen is dat het gewoon niet beter meer kan worden ...onmogelijk.....
Maar kijk , het kan wel , ben ik zeker van want nu voel ik me niet echt ongelukkig
medicatie kan je helpen , ik heb er ook al vele geprobeerd ,bijna altijd maakte me het niet beter , integendeel .... iedereen is anders maar ik neem nu welbutrin en cymbalta samen en het lijkt wel te helpen.
ik ben nog nooit opgenomen geweest maar ben eigenlijk ook niet suicidaal , ik heb wel het gevoel dat er al veel mensen voor veel minder dan wat ik al doorstaan heb zichzelf hebben ........
Ik vind het van mezelf echt heel vreemd dat ik me al zo ongelukkig gevoeld heb en zoveel hoofdpijn gehad heb in mijn leven dat ik daar eigenlijk niet aan denk...
laatst dacht ik mezelf wel te laten opnemen maar heb het niet gedaan , deze medicatie nu en weer maar doorgezet .
dinsdag 11 september 2018 13:14
Elke dag is er begeleiding aanwezig op de afdeling/in de woning, dus elke dag is er een kans om bij iemand dit concreet aan te kaarten. Ik krijg hier in dit topic echt niet duidelijk waarom jij dat niet doet, Morsmordre en/of waarom zij dat niet doen. De mensen die bij jouw instelling werken zijn geen vrijwilligers, het zijn professionals met een bepaalde opleiding en een bepaalde functie. Ze zitten daar niet te niksen. Hier moeten ze wat mee kunnen (waarom ze het niet lijken te doen in dit topic is mij een raadsel).
Wat is straks nodig om de dag door te komen?
Wat zijn knelpunten?
Wat ga je doen op het moment dat die knelpunten zich voordoen?
Wie staan er om je heen?
Veiligheidsplan voor noodgevallen.
Welke zorg wordt er nog meer geregeld?
Wie is contactpersoon daarvoor?
Wat zijn de contactgegevens?
Wat moet er nog gebeuren? Wie gaat wat doen?
Ook jij kan het maken van dit plan in gang zetten en/of het met je ouders zo veel mogelijk invullen, maar dit is bij uitstek iets wat je met die verpleegkundige had kunnen doen. Maar gezien zij er niet is, dan moet het met een ander kunnen (het is niet zo dat de zorg stopt nu zij met vakantie is). Of via de psychiater aangeven dat zo'n plan nodig is voordat je met ontslag gaat. Of via de dagelijkse begeleiding. En als er geen moment komt waarop je met iemand gaat zitten hiervoor (misschien kan het zelfs met de dagelijkse begeleiding) dan elk dagdeel, bij elke nieuwe dienst opnieuw aangeven "Ik wil het hierover hebben, want volgende week ga ik met ontslag en ik moet mij daar concreet op voorbereiden".
Daarnaast met een depressie waar je 10 jaar last van hebt en 5 (of 4, niet goed onthouden) jaar behandeling zou je naar mijn idee meer met diagnostiek moeten doen. Meestal zijn mensen niet zomaar langere tijd depressief. Ook onderwerp van gesprek met de psychiater, gaat het niet via de instelling dan via je huisarts evt. naar vrijgevestigde therapeut.
Wat is straks nodig om de dag door te komen?
Wat zijn knelpunten?
Wat ga je doen op het moment dat die knelpunten zich voordoen?
Wie staan er om je heen?
Veiligheidsplan voor noodgevallen.
Welke zorg wordt er nog meer geregeld?
Wie is contactpersoon daarvoor?
Wat zijn de contactgegevens?
Wat moet er nog gebeuren? Wie gaat wat doen?
Ook jij kan het maken van dit plan in gang zetten en/of het met je ouders zo veel mogelijk invullen, maar dit is bij uitstek iets wat je met die verpleegkundige had kunnen doen. Maar gezien zij er niet is, dan moet het met een ander kunnen (het is niet zo dat de zorg stopt nu zij met vakantie is). Of via de psychiater aangeven dat zo'n plan nodig is voordat je met ontslag gaat. Of via de dagelijkse begeleiding. En als er geen moment komt waarop je met iemand gaat zitten hiervoor (misschien kan het zelfs met de dagelijkse begeleiding) dan elk dagdeel, bij elke nieuwe dienst opnieuw aangeven "Ik wil het hierover hebben, want volgende week ga ik met ontslag en ik moet mij daar concreet op voorbereiden".
Daarnaast met een depressie waar je 10 jaar last van hebt en 5 (of 4, niet goed onthouden) jaar behandeling zou je naar mijn idee meer met diagnostiek moeten doen. Meestal zijn mensen niet zomaar langere tijd depressief. Ook onderwerp van gesprek met de psychiater, gaat het niet via de instelling dan via je huisarts evt. naar vrijgevestigde therapeut.
dinsdag 11 september 2018 16:35
Dank voor je reactie 
ik heb mijn psychologe gemaild en aanstaande vrijdag hebben we een gesprek erover, direct met de intake voor de vervolgbehandeling. Er zijn nog een aantal maanden wachtlijst voor die behandeling, maar we gaan het vrijdag ook hebben/zoeken naar overbruggingszorg.
Zij wil pas over een euthanasietraject praten als ik die behandeling geprobeerd heb.
ik heb mijn psychologe gemaild en aanstaande vrijdag hebben we een gesprek erover, direct met de intake voor de vervolgbehandeling. Er zijn nog een aantal maanden wachtlijst voor die behandeling, maar we gaan het vrijdag ook hebben/zoeken naar overbruggingszorg.Zij wil pas over een euthanasietraject praten als ik die behandeling geprobeerd heb.
dinsdag 11 september 2018 20:12
.Morsmordre schreef: ↑11-09-2018 16:35Dank voor je reactie
Zij wil pas over een euthanasietraject praten als ik die behandeling geprobeerd heb.
Goedzo, mooi aangepakt en afspraken gemaakt!
woensdag 12 september 2018 15:23
Wat wil je zelf het liefst? Ik begrijp dat je je ouders niet onnodig wilt belasten en daar liever niet wilt gaan wonen maar als ik naar mezelf kijk zou ik 100x liever mijn kind met zijn problemen bij me hebben dan dat hij ergens in een flatje zit waarvan ik weet dat hij daar doodongelukkig is.
Zou het makkelijker worden als je bijvoorbeeld 3 vaste dagen bij je ouders gaat logeren of in de weekenden?
Zou het makkelijker worden als je bijvoorbeeld 3 vaste dagen bij je ouders gaat logeren of in de weekenden?
woensdag 12 september 2018 16:04
Ja, daar ga ik over nadenken, om eerst bij mijn ouders te gaan wonen. We hebben vanmorgen gesprek gehad en het ontslag wordt uitgesteld, of dat nu met een dag, een week of meerdere weken is weet ik niet. Er is in ieder geval volgende week woensdag eerst een MDO waarin de uitkomsten van vrijdag besproken worden en de ‘nazorg’ geregeld wordt.
Mijn vader wordt heel verdrietig als hij het woord euthanasietraject hoort, maar het is denk ik wel goed dat ze weten wat er in mijn hoofd speelt.
Mijn vader wordt heel verdrietig als hij het woord euthanasietraject hoort, maar het is denk ik wel goed dat ze weten wat er in mijn hoofd speelt.
woensdag 12 september 2018 19:50
Het kan beter worden... ik heb niet DE tip voor je, maar bij mij komt het in golven. Heel soms loop ik buiten en dan zie ik ineens hoe mooi de weilanden hier zijn en de rivier... Kleine lichtpuntjes, maar soms zijn ze er wel. Avonden worden bij mij vaak helaas alleen maar donkerder. Heb je iemand die je kunt bellen? Of iemand daar met wie je kunt praten? Al is het maar om de tijd door te komen tot je straks naar bed kunt gaan... Dat is al bijna.
anoniem_35141 wijzigde dit bericht op 12-09-2018 19:52
6.64% gewijzigd
woensdag 12 september 2018 20:23
Mijn ervaring (ass en depressies) is dat het zeker lichter kan worden.
Hoe oud ben je? Ik merk namelijk dat ik, sinds ik de 25 gepasseerd ben (en mijn hersenhelften aan elkaar gegroeid zijn) het ook stukken beter gaat.
Verder: een depressie kan ook een oorzaak hebben. Misschien is het een optie om daar eens naar te kijken. Een trauma of ingesleten (denk)patronen. Door die oorzaak aan te gaan pakken, kun je veel verder komen dan met alleen de depressie behandelen.
Hoe oud ben je? Ik merk namelijk dat ik, sinds ik de 25 gepasseerd ben (en mijn hersenhelften aan elkaar gegroeid zijn) het ook stukken beter gaat.
Verder: een depressie kan ook een oorzaak hebben. Misschien is het een optie om daar eens naar te kijken. Een trauma of ingesleten (denk)patronen. Door die oorzaak aan te gaan pakken, kun je veel verder komen dan met alleen de depressie behandelen.
donderdag 13 september 2018 00:47
.Celaena_Aelin schreef: ↑12-09-2018 20:23Verder: een depressie kan ook een oorzaak hebben. Misschien is het een optie om daar eens naar te kijken. Een trauma of ingesleten (denk)patronen. Door die oorzaak aan te gaan pakken, kun je veel verder komen dan met alleen de depressie behandelen.
Dit ja, en veel sterkte en een dikke
Voel maar even goed dat er mensen gemeend met je meeleven.
