Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

.

..

Avo, natuurlijk ben je doodsbang. Daarom ben je ook zo dapper. Zonder bang geen moed.

Selune, wil je ook dat ik weghaalt wat ik eerder schreef?

Blijven ademen lieverd, blijft ademen.

Ik heb alles van vandaag gewist Selune.
Sorrie, ik wilde het niet erger maken.
Het is nog steeds oke.
Ook als het zo is.
Ik ga niet weg.
Ook als er niets is.
Ik walg niet.
We zijn oke.

Sorry Avo wilde je niet dwingen, kan niet reageren of uitleggen. Sorry voor alles, jullie zijn lief.

Het is oke.
Echt, voor mij is het oke.
Vindt jij ook dat we oke zijn?

Ik snap dat de paniek nu heel groot is Selune.
Hier mag je altijd zijn, of wissen. Je mag hier ook zijn zonder woorden.

Als de nacht onoverzichtelijk lang voelt, kan je die dan opdelen in stukjes? Per uur, kwartier, 5 minuten of een minuut? Alleen maar staren naar de secondewijzer, en ieder rondje blijven ademhalen is een minuut dichter bij morgen?

Je hoeft niet te reageren, maar weet dat ik in gedachte bij je ben.

Oh, en Maisnon, ik had er niet op gereageerd, maar ik heb al een paar keer zitten kijken naar de somnox.
Zeker nu ie een beestjes hoes heeft trekt het erg.
Maar de tandjes... Duurrrr
Mijn verzekering zou wsl een half jaar vergoeden, maar daarna is ie nog stervens duur.

Misschien volgend jaar op tijd aanvragen bij verzekering voor de winter periode, en na vergoeding terugsturen/opzeggen als dat kan

Hij is inderdaad heel duur Avo. En ik kan echt niet in jouw portemonnee kijken, en ik weet hoe moeilijk geld aan jezelf uitgeven voelt. Maar als na een half jaar blijkt dat het echt helpt met slapen, of met het doorkomen van de nacht, kan je je ook afvragen of dat de investering waard is. In jezelf, in je gezin, in je leven.

Maar die overweging kan in rustigere tijdens misschien beter gemaakt worden dan nu

We zijn oke.
Maisnon

Misschien staan er op marktplaats of vinted somnoxen?

Rainy, staan er. Duurder als de black friday prijs na half jaar huren.

Dus huren via verzekering en half jaar proberen is beste optie. En dan of overnemen, of terugsturen.

Mijn hoofd is druk met beelden van vroeger, en alles wat normaal was, en achteraf misschien best raar.

Maar het was gewoon allemaal zo gewoon en logisch. Ik heb somnox gemaild om te vragen of ze ervaring hebben met cptss en of het daarbij helpt.

Fijn dat we oke zijn Selune.


Klagen:
Vanochtend ongesteld geworden.
Tampons doen zo zeer. Vooral inbrengen.
Maandverband is echt echt echt geen optie.
Dat was vroeger streng verboden, smerig, voor walgelijke types.
Ik slikte sowieso veel pil door een loog op school tegen vriendinnen dat ik ongesteld was om erbij te horen.
Maandverband hoorde in de categorie volwassen vrouwen met katoenen slips.
Vanaf 11 of 12 had ik eigenlijk alleen maar strings. Nooit over gedacht ofzo, dat was zo, dat hoorde erbij. En dat het niet lekker zat hoorde er ook bij.
Zodra ik uit huis was heb ik uit pure rebellie mijn eetgeld van een week uitgegeven aan boxershorts, en nooit meer enige vorm van strings of lingerie gekocht of uit mezelf aangedaan.

Zo scheer ik ook swinters -ook rebellie- mijn benen niet.
Scheren was ook geen optie trouwens, er was een epileer apparaat in huis en ik weet niet hoe oud ik was, maar ik denk in groep 6, toen het meer werd, was dat eigenlijk een soort gewoonte, net als nagels knippen.
De eerste haren doen there ook mee weg, tot het teveel werd.
Oksels moesten ook met de epileer, maar dat ging zo beroerd dat ik stiekem scheermesjes gebruikte op gegeven moment.
Die bleken ook mega multi functioneel te zijn overigens, en veel beter te snijden dan een knutselmesje of aardappelmesje.

Eigenlijk bizar dat er geen klachten kwamen over beschadigd handelswaar. Mijn ouders kwamen pas achter automutilatie toen school belde dat ze zich zorgen maakten.
Toen was het huis te klein.
Blijkbaar boeide het die mannen niet of ik plekken of korsten of striemen had.
Misschien was het extra reden om zelf niet voorzichtig te hoeven zijn ofzo.

Hoewel sommigen het misschien niet zagen omdat niet alles uit hoefde.

Toen ik klein was was er sowieso minder te zien denk ik. Ik weet alleen dat ik met schoolgym nog wel eens gedonder had omdat ik mijn hemd aanhield of niet wilde douchen.
Ik kreeg geregeld een briefje mee dat ik niet hoefde te douchen. Ik weet niet eens meer waarom. Oorontsteking? Of was dat alleen met zwemmen?
En vanaf groep 7 was ik ongesteld. Wisten zij veel dat ik die pil doorslikte. Vanaf toen was er altijd een reden om niet te hoeven douchen.

Maar goed, ik lul.
Maandverband daar krijg ik dus stress van. Omdat dat niet hoort, ik dan stout en walgelijk ben. Gewoon error.

Stom eigenlijk dat ik dat met boxershorts niet heb.
Ik krijg nu juist error van lingerie of strings.
Of katoenen wit kinderondergoed met hele dunne streepjes.
Je had ze met roze en gele lijntjes geloof ik, en op het etiketje stond een beertje.
Met zo'n schulp-randje langs de hals en de liezen.

Mijn eigen kinderen kregen felgekleurde boxershortjes of broekjes met veelkleurig tekeningetjes. En hemdjes met spaghetti bandjes en zonder schulp randje, hoe stom ik dat ook vind bij kinderen.
Ik heb tot twee jaar terug nooit meer ondergoed hemden gedragen. Alleen bedoeld om ook los te dragen tops.
Toen ontdekte ik de rollade hemdjes. Van die shaping shit. Ik koop ze in maat s/m, heb maat xl, krijg ze bijna niet aan of uit, en dat is dan ook meteen de crux: ik voel me zo superveilig met een shapingbroek tot een mn borsten die ik niet uit krijg, en een shaping hemd daarover waar al helemaal geen beweging in te krijgen is.
Knap mens dat mij bloot krijgt, het lukt me zelf amper, en die stof is -in tegenstelling tot katoen- niet van mijn lijf te scheuren (bovendien kom je er niet tussen om grip te krijgen haha).
Het hele feit dat je ze zo doorsnijdt en dan wsl huid raakt juist door de strakte negeer ik.
Niemand die nog een mes op dit lijf zet om het te kunnen aanraken. En in mijn rollade ondergoed zit in veilig verpakt.

Voor ome x moest ik nog lang kinder onderbroekjes met bijpassend hemd aan.
En hij gaf me regelmatig een poppig jurkje of nachtpon als speciaal cadeautje. Alleen voor als ik bij hem was.

Mijn hoofd zit zo vol met dit soort dingen.
Alsof ik nu pas zie. Begrijp.
Het was zo normaal.

Nette meisjes hebben geen haartjes, dat is onverzorgd en walgelijk.
Nette meisjes hebben net ondergoed en hun hemd in hun onderbroek.
Vrouwen daarentegen die dragen strings en altijd altijd een nette bh die erbij past.
Een wit of zwart hemaatje. Lagen keurig in mijn la.
Waar was dat andere ondergoed? Hoe kwam in eraan? Ik herinner me vaag omkleden in een badkamer. De onze? En een keer in een toiletruimte? Een tas met een jurk die ik niet kende? Weinig jurk. Veel mensen?
Soms word ik gek dat ik er niet bij kan. Wat was dat, verzin ik dit? Is het echt? Hoe dan? Wie waren dat? Hoe kwam ik daar?


En in december in gala jurk.
Jezus wat was ik trots op die eerste jurk die we gingen kopen alvast voor het school gala. Bijbehorende sierraden zodat ik er goed uit zou zien.
En o wat was de glans eraf op dat gala. Wat voelde ik me smerig in die jurk. Alsof iedereen het kon zien en ruiken.
Elke opmerking over hoe mooi we (vriendinnen en ik) eruitzagen kwam binnen als een moker.
Er konden fotos genomen worden voor de kerstboom. Ik geloof dat ik flipte.
De galas erna weet ik niet meer.
Ik ging, want een avond op school was een avond veilig, tot het ophalen.
Zo fantastisch dat ik niet alleen door het donker naar huis hoefde te fietsen.
Niemand die wist dat het niet mijn vader was in die auto.

Waar komt dit allemaal vandaan ineens... Het wil eruit... Het golft eruit.
Dat ik een van de laatste jaren, toen al goed met mentor en coach, in paniek was tegen eindtijd. Niet naar buiten wilde.
Mentor aanbod om mee te lopen, ik werd toch opgehaald. Was ik bang dat ik te laat was? Ze zou mijn vader zeggen dat ik haar had moeten helpen. Of was er iets anders dat boosheid kon voorkomen.
Nee Nee, hij is niet boos. Ik vind het gewoon te leuk en jammer dat het over is. Toen zij haar jas haalde smeerde ik hem. (Verteldev ze later. Het is een zwart gat vanaf daar)
Ik kon het niet uitleggen. Ik wist het zelf niet eens bewust. Ik had pijn en nachtmerries en was altijd altijd bang om zwanger te zijn. Maar ik begreep het niet.
Niet waarom ik moe was. Niet waar de pijn vandaan kwam. Niet waarom ik soms zo ontzettend bang was om na training naar huis te fietsen. -spoiler, ik weet nu dat ik niet naar huis fietste-
Niet waarom ik zo bang werd van sommige mensen die ik niet kende en me begroette of juist wegkeken.
Niet waarom ik fotos in kerstkleding voor de boom zo walgelijk vond.
Niet waarom ik bang was meegenomen te worden als ik niet 'braaf deed'.
Ik had een rotgevoel bij bepaalde gebouwen of routes. Was zo zo opgelucht toen er een gebouw gesloopt werd, maar geen idee waarom.
Ik vond het gewoon een stom gebouw en nu zou ik er nooit meer langskomen.

Het was gewoon zo. Het was zo gewoon.
Verzorgde vrouwen dragen strings, kammen hun haren, epileren elke week hun benen, oksels en bikinilijn.
De pil was tegen flauwvallen en buikpijn, doorslikken was slim, maandverband voor slonzen, net als naveltruitjes naar school.
Uitgaan was voor sletten, alcohol voor goedkope meiden die zich lieten gebruiken.
Dure dingen niet aan mij besteed, maar we wilden niet dat de buitenwereld me zou pesten of doorzien hoe walgelijk ik was.
Ik was de aap met de gouden ring.
Walgelijk, lui, ondankbaar en gewoon altijd stout, vervelend of expres aan het zieken, want ik wist toch wat de bedoeling was.. waarom deed ik dan toch...
Het was zo zo logisch. De roe in mijn schoen die alles bevestigde. Dat Piet m zelf ter hand nam.
Dat ik daar blijkbaar niet van leerde dus ik dingen goed te maken had.
Dat kindervrienden zalf smeerden op zere billen. Dat het voor hen al helemaal niet leuk was, want ze hielden van kinderen en gaven liever cadeautjes. En dan achteraf schuimpjes. Omdat het weer goed was.
Zoals ik na straf sorrie moest zeggen en me opfrissen en vaak gaan slapen. En dat ze daarna dan vriendelijk waren.
Sowieso nooit gemeen.
Soms zag je een flits in ogen voor je besefte dat het fout was. Dan kwam er straf.
Soms voelde ik bij het thuiskomen al dat er straf zou volgen.
Om iets wat ze gehoord hadden, op mijn kamer gevonden hadden, wat ik had laten slingeren, omdat ik sochtends brutaal geweest was, teveel, te snel of vies gegeten had.
Omdat ik wilde spelen met iemand, omdat ik met het verkeerde kind wilde spelen, omdat ik niet afgesproken had, als ik een beetje normaal over wilde komen moest ik wel mijn best doen om vrienden te maken.
Als ik teveel bij andere speelde, moesten ze denken dat mijn moeder lui was ofzo.
Als ik verkeerde kinderen bij ons vroeg, vraag beter die en die, die ouders zijn zo en zo, dan gaan we fijn koekjes bakken en armbandjes maken en naar het bos.

Zelf spraken mijn ouders niet met andere ouders of vrienden af, maar het was belangrijk dat iedereen mijn ouders kende, waardeerde.
Het was de periode dat mijn vader erg opklom in zijn functie en mijn moeder op school geroemd en geprezen werd en onder de speed dial van de juffen stond.
Leeshulp, een knutselocjtend, naar de kinderboerderij, zwemleshulp, ijsjes halen, bel de moeder van Avo.
De kleinste siblings op sleep of als het kon in de kleuterklas erbij.
Mijn moeder was algemeen geliefd en geroemd, en werd dan al gevraagd 'mag ik bij jullie spelen mama van avo'?

En soms was het hele perioden niet spelen: het is droog, ga maar naar buiten.
Dat snapte ik ergens niets van, maar dan zei ze iets als 'ik heb nog meer te doen dan jouw vriendinnen entertainen omdat jij te stom bent. Ik ben er klaar mee. Zorg zelf maar eens dat je je normaal gedraagt '
Dan waren er buurtkinderen en siblings en soms was dat vrijheid, en soms was dat gedonder als er iemand bij mijn moeder ging klagen.
Ik had niet veel op met mijn siblings. Sterker, ik had een redelijke schijt hekel aan ze dat zij wel leuk waren en ik niet. Dat mama wel van hen hield, met ze knuffelde, ze achterop op de fiets mochten, papa met ze lachte en stoeide.
Zij vonden mij stom omdat ik niet met ze wilde spelen (ze sloopten dingen en dan kreeg ik de schuld), ik niet aardig deed tegen ze (fact. Ik was te jaloers denk ik), en ik weinig fouten maakten in hun ogen.
Achteraf zie ik ook dat mijn siblings vrij makkelijk waren, korte spanningsboog, minder luisteren, eerst doen en dan erachter komen dat het niet zo werkt of kapot is.
Ik was net een kleine mini volwassene, en daarnaast bezig met perfect zijn.
Met 4 jaar sneed ik met hobbymesjes de raampjes uit de kartonnen kersthuisjes die mijn moeder had getekend.
Op de millimeter met een metalen liniaal, waar je absoluut niet in mocht snijden want dan werd het mesje bot, en bochten snijden was uit den boze, dan sneed je gaten in de snijmat.
Je moest je mesje rechtdoor bewegen en het karton draaien.
Altijd zo dicht mogelijk in de hoek van een vel papier of karton knippen.
Nooit zichtbaar plakband gebruiken, nooit een lijntje trekken zonder lineaal is een kaart schrijven zonder dunne potloodlijnen.
Vrij kinderknutselen ging met een flesje kinderlijm.
Een druppeltje en dat goed met een kwastje in de hoekjes en langs de randjes smeren.
Losse randjes of hoekjes waren Heel Erg.
Elke zelfgemaakte kaart die via de post kwam werd geanalyseerd. Tsssk, niet recht gesneden, naast het lijntje geknipt, dat rondje is niet recht, en zie die rand die zit helemaal los. Lijkvlekken, scheef plakken, slechte kleuren combi, geschreven zonder lijntjes, rechte lijnen zonder lineaal, een hoekje waarbij het mesje iets doorgegaan was en wat weer vastgeplakt werd, of vouwen die niet scherp waren of scheef.
De afkeuring en walging waren duidelijk.
Prutswerk, zo slordig, dat ze het zelf niet ziet, en zelfs jij kan dat beter.
(En dan was ik even gloeiend trots).
Ik sloeg elk woord op, om die fout maar niet te maken, te bewijzen dat ik geen prutser was.
Nu nog krijg ik stress dan zelf kleuren moeten kiezen, als mijn kinderen midden in een vel papier knippen, lijmlekken maken of losse randjes hebben. Alles zichtbaar met plakband vastklatsen.
Het schiet in mijn lijf, ik moet heel diep inademen en dan zeg ik een aantal keren hardop hoe trots ik ben op hun creativiteit, en dat ik zie hoe hard ze hun best doen, en waar ze zelf het meest tevreden over zijn.
En ik moet toegeven dat ik ze geleerd heb om met liniaal te werken, en bij school projecten even een dun lijntje met lineaal te maken en dan daar op te schrijven. (En ze inderdaad bij schoolwerk erbij sleur om wat 'nette' trucjes te leren en ze het verschil te laten zien dat dat maakt in hoe iets eruitziet)
Maar klei mag door elkaar (buikpijn), verf altijd een ook gewoon mengen om het mengen, knutsels hoeven niets te worden, waar een hoe ze knippen zoeken ze maar uit (maar als mijn ogen konden sturen). Ik probeer het los te laten, het deel van mij dat de rol van moeder overgenomen heeft te negeren.
Voor hen. Omdat dat mogen zijn wie ze zijn, knutselen voor hun plezier, goed genoeg zijn zoals ze zijn.

Achteraf denk ik dat mijn ouders erg bezig waren met bewijzen hoe goed zij het deden, en dat ze niet minder waren dan de rijke of invloedrijke mensen waar ze onder werkten of die ze tegenkwamen.
Mijn moeder was altijd bezig perfect te zijn, alles voor 'ons kinderen' en 'het gezin' op te offeren en zichzelf weg te cijferen.
Haar lat lag enorm hoog.
Groenten moesten van HAK, alles moest a-merk, vader kreeg het grootste stuk vlees (of extra), groenten uit een moestuin waren voor arme mensen, de Zeeman of tweedehands was ook absoluut niet geaccepteerd.
En kool was arme luis voer, dat kregen ze vroeger en hoefden we niet meer te eten.

Ik wist als kind niet beter dan dat je thuis een kast met een rijtje potjes had waar de groenten vandaan kwamen.

Ik denk dat mijn ouders, zelf uit extreem arme gezinnen, altijd bezig geweest zijn om hun stand te ontgroeien en alles wat daarmee te maken had achter zich te laten.
Zichzelf te bewijzen dat zij geen tweedehands, geen Wibra, geen moestuin nodig hadden om te overleven.

.

Avo

Bizar hoe hetzelfde dit soort monsters kunnen denken. Ik ben de neiging aan te vullen. Op details was het anders en ik heb geen siblings, maar ik heb het koud van herkenning. En het nog steeds "leven met de regels".

Sorry heb je niets aan, maar ik wil het toch zeggen: ik geloof je tot op de kleinste details die je je nu herinnert. En ooit als ik durf zal ik opener reageren. Sorry dat kan ik nu niet. Maar ik geloof je, het was echt. En bizar en zij waren echt fout.