Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Ik heb mezelf eruit gesleept en ben onderweg. Alles voor vandaag in hele kleine stukjes gehakt (dank je Tyche). Soort enorme "daglijst" die ik af kan strepen.

Lieve Avo ik hoop dat het jou ook lukt om in beweging te komen. Ik gun je de verbinding met hapto zo enorm. Ik durf niet echt te reageren/schrijven over je laatste posts. Alleen dat je niet alleen bent. Echt niet. Het is te herkenbaar.

Maisnon het echt geloven/voelen is te ingewikkeld, maar dat jullie het herhalen is ook een soort 'fijn'.

Held.
Schoonmoeder geappt of ze wakker was.
Dat maakte de vraag makkelijker.
Schoonvader brengt me.
Van Tokio naar mij naar hubbekutteveen en weer terug.
Zo schuldig. En eng.

Ik moet dit doen.
Anders haal ik het niet ofzo.
Ik moet het halen.
Ik ben gedoucht.

Soms is het jammer dat we geen fotos doen ivm prive. Kind heeft hier de boel versierd en is zo gelukkig. (En het ziet er niet uit)

Wat goed avo! Heel knap dat je het hebt gevraagd. En dat je gaat.
En de versiering klinkt heerlijk haha. Fijn dat kind daar zo blij van wordt.

Ik zie een beetje op tegen Kerst dit jaar omdat het de eerste keer zonder naaste is, maar van kerstversiering kan ik wel erg genieten.

Ik heb zoveel bewondering voor jullie allebei.

Selune, ben je al veilig (lichamelijk) aangekomen? Ik hoop dat je er op routine doorheen komt vandaag.

Avo, wat ontzettend goed dat je hulp hebt gevraagd en gekregen. Is hapto zich er van bewust dat dit de moeilijkste week van het jaar is? Als je niet kan zeggen wat je nodig hebt, kan je het opschrijven en laten lezen?

Wat goed van je Avo! Ik hoop dat het helpend is bij hapto. Je verdient het!

Kan me heel goed voorstellen Tyche

Gelukt om op locatie te komen. Eerste twee momenten afgestreept. Deze dag gaat ook voorbij.

Olle Hoe is het?

Tyche, dat snap ik heel goed. Kan je het gemis delen met andere mensen die belangrijk voor je zijn? Het zal vast een ingewikkelde tijd zijn, waarin het verlies extra gevoeld wordt. Maar hopenlijk ook met veel mooie herinneringen aan naaste.

Selune, wat knap dat je al wat dingen van het lijstje hebt afgestreept. Blijven ademen, een voor een iets afstrepen, en dat gaat de tijd voorbij.

Avo, hoe laat ga je naar hapto?

Hapto weet hoe het zit met skl enzo. En ook dat dit niet mijn tijd is.
Nog 4 dagen zei ze al.
Vanwege de continue beelden en belevingen de emdr zoemers erbij gepakt en veel gezeten en af en toe gekeken wat het meisje nu nodig heeft om zich veilig te voelen.
Dat is lastig nu. De tuin is nu niet veilig (want Pieten kunnen over muren en elke deur openen), coach als schild wel, maar nog steeds niet echt veilig, want ze zien alles en wat als ze coach ook pijn doen of coach ze gelooft.

Het meisje mocht er van hapto wel zijn en haar verhaal en angst. Ze heeft zo vaak gezegd dat het nu veilig is. Dat het niet haar schuld was. Dat er niemand boos is.

Praten lukte moeilijk, ik had tekeningen meegenomen.
Een van het meisje zoals ik haar ineens zag tijdens de opname.
Een van het meisje dat getroost wordt door hapto en waar coach als schild P een knietje geeft.
Een van hoe het nu is. Met het meisje in de kelder op tafel, een rij mensen die staan te wachten, zij voorop. Roe, zak, handen en alle alle woorden en dingen die ze zeiden.

Eigenlijk kreeg ik toen meteen een dekentje en de vraag of ze me vast mocht houden.

Het was heftig en zo pijn en bang.
Maar even niet alleen en erkenning.

Tyche, het wordt een Kerst met een Groot Gemis. Een lege plek waar je dierbare hoorde te zitten.
Ik kan me niet indenken hoe pijnlijk en confronterend dat is.
Hebben jullie een traditie? Of gaan jullie een andere vorm proberen nu?
Ik hoop dat je van het voortraject -de versiering en boom- wel een beetje kan genieten.


Selune, goed bezig!! Ik weet niet hoe je het doet, denken, doorgaan, maar ondwijs knap.
Mini stapje voor mini stapje.

Olle, fijn je te zien. Wil je vertellen hoe het gaat?

Maisnon, bij jullie de gekte losgebroken, Skljournaalpaniek en puzzelstukjes in de schoenen?

Tussen de handen
En zijn geduw
Hoorde ze
De vrouw zeggen dat
Ze niet boos was en
Dit niet oke
Kreeg het blote
Lijfje een deken
En armen om zich heen
'het is niet jouw schuld'
Zegt de vrouw
Terwijl de man
Nog een laatste keer aanduwde
Stil hield,
haar hard vastgreep
Huilde ze eindelijk
Om alles
Wat ze niet snapte
Maar blijkbaar
Niet oke was.
Trillend van pijn
En vies
Zijn koude plak
Houdt ze vast aan de stem
Die zachtjes
Vriendelijke dingen zegt
Lijkt zijn grijns
Minder eng
Met de hand
Op haar rug
Die haar niet
Vastgrijpt
Maar
Troost
Kan ze eindelijk
Even klein zijn
En kapot
Kapot gemaakt?

Pfoe avo die komt wel binnen. Ja, kapot gemaakt. Arm meisje. Maar niet vernietigd. Ik moet denken aan wat Griebus (volgens mij) schreef over dat uit elkaar vallen als je het monster in de bek kijkt en ten diepste voelt, met alle consequenties, wat er gebeurd is. Doodeng. Maar je blijft niet op die manier kapot. Alleen kun je dat pas achteraf geloven denk ik.
Ik ben zo trots dat je gegaan bent en blij dat hapto iets voor je kon doen. Wat een goed idee om die tekeningen mee te nemen, dat je daar aan kon denken zeg. Wauw.

Selune, nog wat kunnen afstrepen deze middag? De werkdag zit er bijna op.

Over kerst: dat vierden we samen in een klein gezelschap en met die mensen doen we dat dit jaar ook. Dus het gemis zal dan heel merkbaar zijn (ik moet al bijna huilen als ik eraan denk) maar het is ook heel fijn om met juist die mensen dan bij elkaar te zijn.

Olle, zwaai terug!

Friet, hoe is het me je?

Maisnon, heeft jouw kind nog de gelovige leeftijd?
Alle ouders van jonge kinderen die ik ken zijn blij als deze week voorbij is geloof ik.

Pff wat een zware tijd Avo en Selune. Denk aan jullie!

Ik zie ook een groot verschil Avo. Het voelt allemaal niet ineens beter, maar je blijft in contact (zowel hier als met coach en hapto), vraagt hulp, laat hulp toe. En dan intussen ook nog wat zachtheid naar het meisje toe. Zo knap. Zo anders dan vorig jaar of de jaren daarvoor. Heel trots op jou.

Avo, wat knap dat het gelukt is om bij hapto te komen. Je hebt binnen je mogelijkheden echt ontzettend goed voor jezelf en je kleine meisje gezorgd. Hoe voelt het nu?
En heel erg eens met Tyche. Kapot gemaakt, maar niet vernietigd is heel treffend. En dat is maar goed ook, want er is een heel lief, zorgzaam en waardevol mens opgegroeid uit die scherven.

Selune, is thuiskomen na vandaag ook nog gelukt? Mag je jezelf iets kleins gunnen, na deze hele zware dag?

Tyche, dat klinkt als pijnlijk en heel fijn tegelijk.

Ha, ja hier geloven ze nu nog beide nog (4 en 7 jaar). Dus deze week is druk, maar wel heel leuk. Ze genieten ontzettend en zijn vol gezonde spanning (die tot nu toe niet uit de hand loopt). Het maakt ook dat ik extra vaak denk aan die kleine meisjes waarvoor deze tijd alleen maar naar en het hoogtepunt van onveilig was. Die meisjes waren even oud...
Maar er wordt iedere dag naar het journaal gekeken (wat voor mij overigens wel een tandje minder kan), tekeningen gemaakt, liedjes gezongen en ik ben zelf helemaal gelukkig omdat ik voor vrijdag een speurtocht voor ze heb gemaakt. Dat is voor mij een hele dierbare jeugdherinnering, en ik vind het heel leuk om dat door te kunnen geven.

Thuis en stuk.

Wat klinkt dat fijn Maisnon! Gaan ze de zak zoeken? Wat een feest zal dat zijn.
Hier dierbare herinneringen aan kinderen die tussen het strooigoed en hun schoentjes zaten te glunderen. En de gezichtjes bij een zak vòl met cadeautjes. Ik heb, ondanks alles, genoten van hen.
Ook omdat ik er toen niet bij stil kon staan wat was. Geen seconde.
Ik moest niet zeiken en drama doen door.
Werkte wel.

Rainy, ja, ik kan vandaag ook de verschillen zien.
Ik ben niet meer alleen...
Het meisje mag af en toe gesteund.
Waar ik toen schreef houd me vast, maar raak me niet aan, het de muur zo hoog was,zo dik, met glas en stekels en prikkeldraad, is er een ingang ontstaan.

De muur is verzwakt en afgebrokkeld en de scherpe randen zijn eraf. Hij schrikt hoogstens nog af, maar mensen komen er makkelijker overheen.

Ik hoef niet meer te ontkennen wat was. Ik kan het zelfs soms zeggen. Het kan erover gaan. Met omwegen.
Er is een stukje twijfel. Over of ik ben wie ze zeiden. Wat ik was. Wie dat was.
Wie was dat meisje. Wat gebeurde er. Soms zelfs de ruimte om te kijken wat ik daarvan vind...

Ik hoef niet meer altijd te liegen en te pleasen.
De angst om het niet te doen zit nog diep. Maar ik durf af en toe te proberen, dat te zien als oefenen. Niet als vreselijk walgelijk gedrag.
Nouja.
Ik probeer het zo niet te zien.
Er zijn momenten dat ik wèèt dat het niet oke was. Er is ruimte om gerustgesteld te mogen worden. Steun te mogen ontvangen.
Er mogen mensen dichterbij, zien.
Dood is niet meer de enige oplossing. Nog wel verdomd aantrekkelijk. En ik had het niet gedacht, nu bijna bij 7 december te zijn.
Ik had een plan voor de nacht voor de intocht.
Het hoefde niet.
Er is ergens iets kleins en warms in de verte. Soms kan ik het even voelen.
Soms is het net een illusie.
Maar het is niet meer uitzichtloos, alles platdrukkend verstikkend zwart zonder enige hoop dat het ooit eens stopt.
En er blijken maniere te zijn om concreter om hulp te vragen, hulp die helpt. Die iets doet.

Kapot maar niet vernietigd. Misschien dat dat het is.
Maar op dat punt ben k nog niet.
Het is met hapto heftig, en ik voel de adem van het beest, maar ik kijk nog veel weg.
Maak het niet mijn beest, of verdwijn uit angst. Stop gewoon met voelen en wordt blank.
Ik weet dat er een moment komt dat ik wel ga. Dat het voelt of ik breek, en ik dan niet diep inademen en stop. Omkeer.
Maar dat het doorbreekt. Ik breek.
Kapot maar niet vernietigd?

Ik weet het niet.
Het is een warrige bende tussen toen en nu en welk deel er wint.
Nu de rede. De er-is-hier-niets-om-bamg-voor-te-zijn.

Als ik denk aan naar buiten gaan om te sporten, de angst. De ze-zijn-daar-en-zien-alles. Ze-wachten-op-me.

Gister was ik de veilig volledig kwijt. Nu weer ik, maar voel m niet.

Nog 5 nachten. Dan is het geweest voor dit jaar.
Dan heb ik gedaan wat ik nooit meer zou doen.
Maar ook op een manier die ik nog nooit gedaan heb.
Nog 5 nachten en dan kan het raam weer open.
Dan zullen er andere filmpjes zijn. Andere handen.
Maar niet overal ogen, oren, gevaar. Geen mensen die alle huizen magisch inkunnen, geen allesweter met een boek vol bewijzen.
Geen dreiging meer vanaf elk dak, om elke hoek, door elk kiertje van het gordijn.
Niet overal klonen van mijn nachtmerries.
Nog 5 nachtjes.
Dat klinkt onmeunig lang en tegelijk erg haalbaar.
Vannacht op drie gevonden oude pillen uit een toilettas, een overgebleven van laatste keer, en twee oxazepam uit de oertijd.
Het is geen volle dosis. Maar misschien wel rust.

(De poh vandaag. ' Maar je slaapt toch wel een paar uur?' ' Ja. 1 of 2. Op een vrije dag sochtends nog een uur. Maar dat is misschien meer bevroren dan slapen. Er niet zijn.'
'Maar slik je nu dan elke nacht die pillen?' 'Nee'
'Om de nacht?' 'Nee'.
'Wanneer slaap je dan?'
'Ehm, maandagmiddag heb ik een paar uur geslapen?'
'en een nacht?'
'een hele?'
'ja'
'ehm. Het weekend en de dinsdag nadat ik nieuwe pillen kreeg.'
'twee weken geleden.'
'..'
'hoe houdt je dat dan vol overdag?'
'niet'
'maar wat doe je dan overdag'
'niets'
Was een goed gesprek. :p )

Ergens moet ik ook lachen om je gesprek.
Heeft dat goede gesprek nu wel geresulteerd in een nieuwe voorraad die aangevraagd is?

Fijn dat je weer veilig thuis bent Selune.

@tyche ze sluimert als een wolf in een donker bos.

Mijn zintuigen zijn zwaar overprikkeld nog 2 en half week en dan gaan we richting Spanje.

En man en ik hebben nu serieus gesprekken over een back up plan. Want ik ben dit gevecht zo zat

Selune en Avo, ik vind jullie zo heldhaftig. Ik hoop dat ik dat mag zeggen zonder dat het lijkt alsof ik ontken of onderschat hoe zwaar het voor jullie is. En ook ik zie verandering, bij jullie allebei, elk op een eigen manier. Alsof jullie toch steeds een beetje meer ruimte mogen innemen. Zo fijn.

Wat ontzettend akelig, Friet. Wat zou het backup-plan kunnen zijn (als je dat wilt delen)?

Tyche, sterkte met het missen van je dierbare deze feestdagen. Wat rot voor je.

Ik mis ze nog steeds dan. Mijn moeder, die van de kerstdagen zo’n feest wist te maken. Mijn man, die jarig was met kerst. Ik heb heel lang zitten wachten tot het pijn doen over zou gaan, maar dat gaat het niet. Niet rond deze dagen. Dus ik zet me maar weer schrap en hoop zo weinig mogelijk geconfronteerd te worden met het beeld van leuke grote families aan de kerstdis.

Kan dit allemaal gewoon niet meer. Totaal ongeschikt. Alles fout. Lijf ook stuk. Niets helpt.

Heb je teveel gegeven Selune, vandaag? Dat je jezelf niet meer kunt opvangen met wat het je gedaan heeft?

Maisnon, wat is dat nou voor logica?
Natuurlijk niet. Dat durfde ik niet aan te geven.
Morgen echt echt echt huisarts bellen, maar nu hoop ik zo om te vallen op een bijeengeraapt mixje. Toen ik het zo opschreef leek het me ook wel weer eens tijd om te slapen.
En gister was een uitknop wel fijn geweest.
Maar bellen te eng.

Friet, wat wordt het back up plan als ik vragen mag? Want het is toch van de zotte dat jij nog steeds lastig gevallen wordt omdat haar zoon een laf monster was. Waarom springt ze er niet achteraan!
Mag die ouwe lijpo met jurk en paard er ook achteraan.
Hop in de gracht ermee was het toch?
(Wie zei dat altijd? Elle?)

Alles is onveilig, doet pijn. Mag er niet over klagen, heb het mezelf aangedaan allemaal. Eigen fout. Doe het op werk ook niet goed genoeg, durf niet te stoppen. Weg te gaan, zou wel moeten. Wil verdwijnen, het niet meer voelen, niet meer zien, niet meer weten. Geen fouten meer maken. Ben stom, te kwetsbaar, fout in alles wat ik gedaan heb.

Vertel het maar Selune.. Je hoeft het niet meer geheim te houden en alleen te doen.
Ik ben hier.
Ik blijf. (Tot ik stoned in slaap val)
Je mag nu praten. Je mag nu huilen.
Het is voorbij, al voelt het nooit nooit nooit zo.
In het hier en nu ben je veilig en zij bejaard.
Jij groot. Ik weet dat het heel klein voelt.
Maar je bent veilig nu. En je hoeft het niet meer alleen vol te houden. Niemand wordt boos, ik vind je niet walgelijk of slecht.
Ik vind je lief, en het heel heel verdrietig dat je nu nog moet voelen wat de grote mensen toen nooit nooit nooit hadden mogen doen.

Tyche, wat fijn dat je wel een warme groep hebt om samen mee te missen en terug te denken en met een gaatje in je hart toch ook weer samen mooie nieuwe herinneringen te maken.
Bitterzoet met gemis en toch de warmte van elkaar.

Griebus, wat pijnlijk en eenzaam klinkt dat. Sommig gemis went misschien wel nooit?
Heb je andere dierbaren die weten hoe rot deze tijd voor je is? Die je een beetje kunnen steunen en afleiden met een paasontbijt, cocktailworkshop, of pottenbakkers les?
Gewoon iets totaal anders, wat misschien de start van een nieuwe traditie kan zijn? Een van jou, met gemis, maar ook wat regie.

Ik merk dat het voor mij heel fijn is om thuis nu surprises te doen.
Mijn ouders vonden dat absoluut niet feestelijk.
Ik vind het hele samen met de kinderen beslissen wat en hoe we dingen vieren al regie.
En die surprises (vroeger verzon ik een of ander spel of bingo, en al spelend mocht je een pakje weggeven, uitpakken of uitzoeken uit de stapel.
(Zak altijd zo snel mogelijk weg)
Het maakt pakjesavond/middag met mijn gezin eigen, veilig, van ons.
Alles wat mijn ouders vroeger deden, doe ik niet, en vice versa. Hoezo baldadig.
Heb jij dierbare rituelen om een terug te denken, en nieuwe rituelen om de dagen weer van jou te maken?

Ik kan het geluid niet meer uitzetten. Net zo slecht als jullie de volwassenen vinden. Ik weet het ergens wel. In en in slecht. Net zo’n monster als de volwassenen. Gehuil, gejammer, smeken om niet te hoeven. Huilen mag niet gewoon alles doen. Zij waren erger, maar dat maakt het niet minder slecht. Ik ben net zo goed hun nachtmerrie. Een monster.