Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
maandag 21 juli 2025 om 21:58
Nog net zoveel.
Het maakt ze nog net zoveel uit.
Ze hebben nog steeds mama-de-thuisbasis nodig om hun was te dumpen, te bellen, bij thuis te komen af en toe, en al die momenten waarop wij een moeder wensten, nog steeds missen?
Ik had een moord gedaan voor een moeder waarbij ik in de weekenden even aan kon schuiven en mee kon eten na een lange dag. Die af en toe even de afwas kwam doen (ik had een huisgenootje, haar moeder kwam regelmatig even langs en deed dan meteen de afwas, bracht schone was mee, of wat dure boodschappen. Zo lief..).
Waar je met feeestdagen met een warm gevoel naar toe kan, thuis kan komen.
Sowieso een ouderlijk huis waar je op terug kan vallen, waar je met warmte aan terugdenkt.
Een moeder die je kan bellen als je er even doorheen zit. Als je een onvoldoende terugkrijgt, het uitgaat, of waar je kan crashen als je huisgenoten schijt-irritant zijn.
Je kan logeren als je in het dorp moet zijn. Met wie je twee keer per week lang aan de telefoon hangt (mijn eigen moeder met haar moeder) of bij wie je elke zondag een bakkie doet en elke dinsdag mee-eet (vriendinnen).
Met wie je kan winkelen of die je af en toe meeneemt uit lunchen.
Mijn schoonouders zijn we wel een gecrasht toen we allebei ziek waren en de verwarming op kamers het niet deed.
Moeders zijn nu nog nodig. God wat zou ik graag een moeder hebben om bij weg te kruipen en een tijdje niet te bestaan en echt te huilen. Voor wie ik het belangrijkste ter wereld was.
Dus daar doe je het voor.
maar ik snap je wel.
Zo heb ik dus de 'wie ben ik nu' en 'niemand heeft me nu meer nodig, nu ben ik echt alleen nog maar overlast'.
Het maakt ze nog net zoveel uit.
Ze hebben nog steeds mama-de-thuisbasis nodig om hun was te dumpen, te bellen, bij thuis te komen af en toe, en al die momenten waarop wij een moeder wensten, nog steeds missen?
Ik had een moord gedaan voor een moeder waarbij ik in de weekenden even aan kon schuiven en mee kon eten na een lange dag. Die af en toe even de afwas kwam doen (ik had een huisgenootje, haar moeder kwam regelmatig even langs en deed dan meteen de afwas, bracht schone was mee, of wat dure boodschappen. Zo lief..).
Waar je met feeestdagen met een warm gevoel naar toe kan, thuis kan komen.
Sowieso een ouderlijk huis waar je op terug kan vallen, waar je met warmte aan terugdenkt.
Een moeder die je kan bellen als je er even doorheen zit. Als je een onvoldoende terugkrijgt, het uitgaat, of waar je kan crashen als je huisgenoten schijt-irritant zijn.
Je kan logeren als je in het dorp moet zijn. Met wie je twee keer per week lang aan de telefoon hangt (mijn eigen moeder met haar moeder) of bij wie je elke zondag een bakkie doet en elke dinsdag mee-eet (vriendinnen).
Met wie je kan winkelen of die je af en toe meeneemt uit lunchen.
Mijn schoonouders zijn we wel een gecrasht toen we allebei ziek waren en de verwarming op kamers het niet deed.
Moeders zijn nu nog nodig. God wat zou ik graag een moeder hebben om bij weg te kruipen en een tijdje niet te bestaan en echt te huilen. Voor wie ik het belangrijkste ter wereld was.
Dus daar doe je het voor.
maar ik snap je wel.
Zo heb ik dus de 'wie ben ik nu' en 'niemand heeft me nu meer nodig, nu ben ik echt alleen nog maar overlast'.
maandag 21 juli 2025 om 22:02
Als je kinderen niet meer thuis wonen betekent dat niet dat ze je niet meer nodig hebben Selune 
. Mar ja: de focus komt weer meer op jezelf te liggen.
MLP: mag ik vragen wat voor gezondheidsproblemen je hebt? Het klinkt of je een jeugd hebt gehad waar je niet echt gezien bent. Klopt dat?
Je zegt een gevoelsmens te zijn, maar ondertussen lees ik vooral analytisch en uit het hoofd. Hoe uit dat gevoelsmens zijn bij jou? Is het echt in contact staan met je lijf, grenzen kunnen stellen, liefde voelen voor jezelf?
Mijn vaders zijn overleden, mijn moeder leeft nog maar daar heb ik bijna geen contact meer mee. Haar eigen trauma, moeilijke jeugd, ik snap waar haar gedrag vandaan komt. Maar ik vind mijn moeder ook in het heden geen aardig mens, volledig los van mijn jeugd. Maar zij zoekt altijd manieren om.toch in contact te zijn. En ik vind het moeilijk daar echt grenzen aan te stellen.
Avo, ik snap je zo goed met moeite hebben dat je kinderen de puberteit bereiken...
. Mar ja: de focus komt weer meer op jezelf te liggen.MLP: mag ik vragen wat voor gezondheidsproblemen je hebt? Het klinkt of je een jeugd hebt gehad waar je niet echt gezien bent. Klopt dat?
Je zegt een gevoelsmens te zijn, maar ondertussen lees ik vooral analytisch en uit het hoofd. Hoe uit dat gevoelsmens zijn bij jou? Is het echt in contact staan met je lijf, grenzen kunnen stellen, liefde voelen voor jezelf?
Mijn vaders zijn overleden, mijn moeder leeft nog maar daar heb ik bijna geen contact meer mee. Haar eigen trauma, moeilijke jeugd, ik snap waar haar gedrag vandaan komt. Maar ik vind mijn moeder ook in het heden geen aardig mens, volledig los van mijn jeugd. Maar zij zoekt altijd manieren om.toch in contact te zijn. En ik vind het moeilijk daar echt grenzen aan te stellen.
Avo, ik snap je zo goed met moeite hebben dat je kinderen de puberteit bereiken...
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 21 juli 2025 om 22:29
Selune, en ook Avo, kinderen kunnen uitvliegen, zich ontwikkelen, een eigen leven opbouwen, een fijne en competente volwassene worden (en ja, dus ook zich afzetten), juíst door die ouder die ze als stabiele basis weten.
Ook al zie je het nu minder goed, je bent zo ontzettend nodig! Nodig om mee te oefenen, nodig om te leren hoe je grenzen kan stellen, nodig om bij bij te tanken, nodig om geknuffeld te worden als er iets misgaat, maar ook nodig om een schop onder een kont uit te delen als ze er een zooitje van maken.
Ik snap dat het anders voelt als er geen twee onvoorwaardelijke warme armpjes meer om je nek hangen, en jij de boksbal bent geworden van de hormonen. En dat het nog weer anders voelt als hun ogen niet meer iedere dag op je gericht zijn, dus je je afvraagt voor wie je jezelf bij elkaar aan het rapen bent.
Maar ook als ze niet meer bij je wonen, en ze hun eigen leven leiden, weten ze vaak heel goed hoe het met je gaat. Hebben ze het door als je het moeilijk hebt, als je alleen nog maar met de dekens over je hoofd in bed ligt. Soms lukt het even niet anders, en dat is ok. Maar als je een motivatie zoekt om het leven te leven, ook als je ze niet meer iedere dag in huis hebt, is dat echt een hele belangrijke. Hoe het met je ouders gaat, neem je als kind met je mee. Dus: je kinderen hebben je nog net zo hard nodig, en je bent zeker niet alleen overlast
Diva, wat lief dat je vraagt hoe het gaat. Vakantie voor de kids is al een weekje begonnen. Ze trekken langzaam wat bij, dus wij ook. Nog twee weekjes, en dan gaan we op vakantie. Dat wordt vast gezellig.
Ook al zie je het nu minder goed, je bent zo ontzettend nodig! Nodig om mee te oefenen, nodig om te leren hoe je grenzen kan stellen, nodig om bij bij te tanken, nodig om geknuffeld te worden als er iets misgaat, maar ook nodig om een schop onder een kont uit te delen als ze er een zooitje van maken.
Ik snap dat het anders voelt als er geen twee onvoorwaardelijke warme armpjes meer om je nek hangen, en jij de boksbal bent geworden van de hormonen. En dat het nog weer anders voelt als hun ogen niet meer iedere dag op je gericht zijn, dus je je afvraagt voor wie je jezelf bij elkaar aan het rapen bent.
Maar ook als ze niet meer bij je wonen, en ze hun eigen leven leiden, weten ze vaak heel goed hoe het met je gaat. Hebben ze het door als je het moeilijk hebt, als je alleen nog maar met de dekens over je hoofd in bed ligt. Soms lukt het even niet anders, en dat is ok. Maar als je een motivatie zoekt om het leven te leven, ook als je ze niet meer iedere dag in huis hebt, is dat echt een hele belangrijke. Hoe het met je ouders gaat, neem je als kind met je mee. Dus: je kinderen hebben je nog net zo hard nodig, en je bent zeker niet alleen overlast
Diva, wat lief dat je vraagt hoe het gaat. Vakantie voor de kids is al een weekje begonnen. Ze trekken langzaam wat bij, dus wij ook. Nog twee weekjes, en dan gaan we op vakantie. Dat wordt vast gezellig.
maandag 21 juli 2025 om 22:35
Ik weet dat ergens. En zoals het nu gaat kan ik dat wel vasthouden en dus doorgaan voor ze. Omdat ze er last van hebben als ik onder de dekens verdwijn.
Maar het lijkt niet samen te gaan met voelen.
Misschien moet ik gewoon stoppen met therapie en gewroet en gewoon normaal gaan doen en accepteren dat dit is wat het is, en dat gewoon iets is om dankbaar voor te zijn en gelukkig mee te zijn.
Heb je een beetje zin in je vakantie Maisnon? Je klinkt een beetje in de overleving.
Kinderen vakantie terwijl je zelf moet werken is echt tropen in het kwadraad.
Maar het lijkt niet samen te gaan met voelen.
Misschien moet ik gewoon stoppen met therapie en gewroet en gewoon normaal gaan doen en accepteren dat dit is wat het is, en dat gewoon iets is om dankbaar voor te zijn en gelukkig mee te zijn.
Heb je een beetje zin in je vakantie Maisnon? Je klinkt een beetje in de overleving.
Kinderen vakantie terwijl je zelf moet werken is echt tropen in het kwadraad.
dinsdag 22 juli 2025 om 07:59
@Avocadeau: ik noem het om de relatie met mijn ouders te duiden. Ik ben misbruikt als kind door een vriend van mijn ouders, gedurende een langere tijd. Dat misbruik op zich heeft, voor zover je dat zeggen kan, geen voor mij duidelijke impact gehad. Maar een paar jaar geleden ontdekte ik dat mijn ouders altijd geweten hebben dat die vriend van ze pedofiel was, daar ook ronduit voor uit kwam. En met die wetenschap lieten ze mij langdurig met de man alleen, deden letterlijk niets om te informeren of dat wel goed ging, toonden geen enkele interesse in mij. Nu past dat wel in het patroon. Mijn ouders hadden een huwelijk en een gezinsleven dat draaide op chaos en drama, en op mannenhaat verkocht als feminisme, en ik was de makkelijke, de stille, de probleemloze. Ik leefde buiten de maaltijden letterlijk in een afgelegen deel van het huis (oude boerderij) was niemand tot last en werd genegeerd.
En dat bij elkaar heeft me toch geen goed gedaan denk ik
En dat bij elkaar heeft me toch geen goed gedaan denk ik
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
dinsdag 22 juli 2025 om 08:02
@Lucy, dat klopt helemaal. Mijn gezondheidsprobleem is een combinatie van diabetes en chronische onverklaarde pijn in mijn benen. Ik ben de gezondste hier in huis
Ik redeneer, beslis en handel veelal uit gevoel en ik voel mensen oha vrij goed aan. En ik ben vrij (over)gevoelig voor hoe mensen op me reageren.
Qua lijf: ik ben mijn lijf, mijn lijf is geen vervoermiddel voor een soort geestelijk “ik”. En van mezelf houden heb ik nooit gedaan.
Ik redeneer, beslis en handel veelal uit gevoel en ik voel mensen oha vrij goed aan. En ik ben vrij (over)gevoelig voor hoe mensen op me reageren.
Qua lijf: ik ben mijn lijf, mijn lijf is geen vervoermiddel voor een soort geestelijk “ik”. En van mezelf houden heb ik nooit gedaan.
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
dinsdag 22 juli 2025 om 08:56
MLP, ken ik klinkt onder een andere naam?
Jouw verhaal, wat ik ontzettend verdrietig vindt, komt me bekend voor.
Wat vreselijk dat je dat hebt moeten meemaken.
Dankjewel voor je vertrouwen.
Het lijkt me dat je jeugd in zijn geheel zeker invloed zal hebben, ook omdat het achteraf heel moeilijk te verkroppen is dat ze dit risico met je genomen hebben.
Jouw verhaal, wat ik ontzettend verdrietig vindt, komt me bekend voor.
Wat vreselijk dat je dat hebt moeten meemaken.
Dankjewel voor je vertrouwen.
Het lijkt me dat je jeugd in zijn geheel zeker invloed zal hebben, ook omdat het achteraf heel moeilijk te verkroppen is dat ze dit risico met je genomen hebben.
dinsdag 22 juli 2025 om 10:39
dinsdag 22 juli 2025 om 11:29
Oh ik kom hier al mijn halve leven (letterlijk) altijd met ruiter/paard-nicks
Ik heb n.a.v. de affaire bij John de Mol mijn mond open gedaan, in een aantal artikelen en in cursussetting. Ik kon het niet aan mezelf uitleggen dat ik zweeg terwijl mannen als De Mol aangaven niet te begrijpen waarom slachtoffers zich niet melden. Dus ik heb mijn situatie gebruikt om uit te leggen hoe slachtoffers zwijgen. En daar heb ik een paar keer voor groepen professionals van verschillende grote Nederlandse bedrijven over gesproken om managers te helpen bedenken wat ze wel kunnen en moeten doen rond veiligheid op de werkplek
Ik heb n.a.v. de affaire bij John de Mol mijn mond open gedaan, in een aantal artikelen en in cursussetting. Ik kon het niet aan mezelf uitleggen dat ik zweeg terwijl mannen als De Mol aangaven niet te begrijpen waarom slachtoffers zich niet melden. Dus ik heb mijn situatie gebruikt om uit te leggen hoe slachtoffers zwijgen. En daar heb ik een paar keer voor groepen professionals van verschillende grote Nederlandse bedrijven over gesproken om managers te helpen bedenken wat ze wel kunnen en moeten doen rond veiligheid op de werkplek
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
dinsdag 22 juli 2025 om 11:54
Ojee, ik ben erg slecht in Nicks onthouden, maar dan zal ik je wel eerder tegengekomen zijn idd, ik hang hier ook al lang rond, ik schrijf alleen niet heel actief op andere plekken.
Maar we hebben elkaar hier nog niet gesproken dus.
Ik was bang dat ik je dingen ging vragen die je al verteld had oid, of je had moeten herkennen.
Wat ontzettend knap dat je bent gaan praten en uitleggen. Hoe was dat voor jou?
Maar we hebben elkaar hier nog niet gesproken dus.
Ik was bang dat ik je dingen ging vragen die je al verteld had oid, of je had moeten herkennen.
Wat ontzettend knap dat je bent gaan praten en uitleggen. Hoe was dat voor jou?
dinsdag 22 juli 2025 om 12:04
Wat een heftig verhaal mlp. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat iets heeft gedaan met je hechting, je gevoel van ergens toe doen en met zelfliefde.
Wat knap dat je je eigen verhaal bent gaan inzetten. Ik hoop dat je leidinggevenden bewust hebt kunnen maken. En dat het jou ook begrip op heeft geleverd.
Wat knap dat je je eigen verhaal bent gaan inzetten. Ik hoop dat je leidinggevenden bewust hebt kunnen maken. En dat het jou ook begrip op heeft geleverd.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
dinsdag 22 juli 2025 om 12:07
dinsdag 22 juli 2025 om 12:09
@Lucy, het heeft me ook geleerd hoe slecht het daders en faciliterende omstanders zichzelf kennen helaas.
In een pauze werd ik bijvoorbeeld aangesproken: die manager die al die inlevende vragen stelde? Die is zelf…
Maar per saldo was het goed te zien dat het iets los maakte
In een pauze werd ik bijvoorbeeld aangesproken: die manager die al die inlevende vragen stelde? Die is zelf…
Maar per saldo was het goed te zien dat het iets los maakte
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
dinsdag 22 juli 2025 om 12:16
Mlp: is dat niet tegenstrijdig eigenlijk? Dat je enerzijds zegt er geen trauma aan overgehouden te hebben, maar anderzijds aangeeft dat het therapeutisch is, het moeilijkste wat je ooit hebt gedaan.
Als het niet traumatisch was, waarom was het zo moeilijk? En was je bang voor de reacties? (Ik snap dat het moeilijk was he. Ik snap het niet verder mogen vertellen. De angst dat jij de schuld krijgt. De mening van anderen. Maar komt dat niet juist voort uit trauma?)
Kan het zijn dat mensen goed aanvoelen meer een traumatespons is? Je afstemmen, om te zorgen dat je zelf veilig bent?
(En zeg het tegen me als het me niet aangaat. Ik merk dat ik het moeilijk vind om te bepalen wat ik wel en niet kan vragen...)
Als het niet traumatisch was, waarom was het zo moeilijk? En was je bang voor de reacties? (Ik snap dat het moeilijk was he. Ik snap het niet verder mogen vertellen. De angst dat jij de schuld krijgt. De mening van anderen. Maar komt dat niet juist voort uit trauma?)
Kan het zijn dat mensen goed aanvoelen meer een traumatespons is? Je afstemmen, om te zorgen dat je zelf veilig bent?
(En zeg het tegen me als het me niet aangaat. Ik merk dat ik het moeilijk vind om te bepalen wat ik wel en niet kan vragen...)
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
dinsdag 22 juli 2025 om 12:37
ik lees af en toe met jullie mee en ik wil alleen even zeggen tegen oa Avocadeau: ik ben 54 jaar inmiddels en mijn moeder is mijn hele leven en ook nu nog een van de belangrijkste personen in mijn leven. Dat zul jij ook zijn voor jouw kinderen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 22 juli 2025 om 12:56
Wat betreft in leven blijven voor je kinderen (en ik sta voor die mening!)...
Wat ik er voor mijzelf zo moeilijk aan vind, is dat dat bij mijn moeder dus niet zo is. Ze is niet een vrouw die nog steeds de belangrijkste persoon in mijn leven is. Het is een vrouw waar an ik verstandelijk weet dat ze me niets aan kan doen meer, maar waar ik nog steeds doodsbang voor ben. En eerlijk: het zal ergens een opluchting zijn als ze er niet meer is. Ondanks dat ik weet dat ik mij moet helen, dat ze niet meer belangrijk is.
En dat is voor mij zo enorm het dilemma. Want ik ben ook geen goede moeder. Mijn kind zou niet zijn waar ze nu is als ik dat wel was.als ik de veilige haven was. Dus jeetje: is het voor haar beter dat ik blijf? Of ze beter af zonder me? De relatie met haar is lastig. Ook al wil ik dat het niet zo is. Ook al wil ik dat ik de betrouwbare, emktioneel volwasen ouder ben die altijd de liefdevolle volwassene is voor haar is. Maar met eieren ik ben, mijn persoonlijkheid, mijn triggers, ben ik dat niet vrees ik.
Dus het is jaloersmakend. Mijn man waarbij zijn ouders nog steeds de belangrijkste mensen in zijn leven zijn. Of Rosanna. Of anderen hier. Die het mee hebben gemaakt: ouders die van he houden en hun fouten hebben gemaakt, maar waarbij de band onbreekbaar is. Ik kan me er geen voorstelling van maken. Ik ga er altijd van uit dat mijn kinderen mij nooit meer willen zien als ze niet meer afhankelijk van me zijn. En ik hoop heel hard dat dat geen selfulfilling prophecy is. Maar of het voor hen nou perse beter is dat ik blijf leven...
Ik vraag het me af.
Mijn moeder denkt tenminste nog dat ze een fantastische moeder was, en snapt niet waarom haar kutkind haar dit aandoet, geen contact. Ik ben me er ook nog eens enorm bewust van alles wat ik fout heb gedaan en hoeveel ik ze beter had gegund dan mij.
Wat ik er voor mijzelf zo moeilijk aan vind, is dat dat bij mijn moeder dus niet zo is. Ze is niet een vrouw die nog steeds de belangrijkste persoon in mijn leven is. Het is een vrouw waar an ik verstandelijk weet dat ze me niets aan kan doen meer, maar waar ik nog steeds doodsbang voor ben. En eerlijk: het zal ergens een opluchting zijn als ze er niet meer is. Ondanks dat ik weet dat ik mij moet helen, dat ze niet meer belangrijk is.
En dat is voor mij zo enorm het dilemma. Want ik ben ook geen goede moeder. Mijn kind zou niet zijn waar ze nu is als ik dat wel was.als ik de veilige haven was. Dus jeetje: is het voor haar beter dat ik blijf? Of ze beter af zonder me? De relatie met haar is lastig. Ook al wil ik dat het niet zo is. Ook al wil ik dat ik de betrouwbare, emktioneel volwasen ouder ben die altijd de liefdevolle volwassene is voor haar is. Maar met eieren ik ben, mijn persoonlijkheid, mijn triggers, ben ik dat niet vrees ik.
Dus het is jaloersmakend. Mijn man waarbij zijn ouders nog steeds de belangrijkste mensen in zijn leven zijn. Of Rosanna. Of anderen hier. Die het mee hebben gemaakt: ouders die van he houden en hun fouten hebben gemaakt, maar waarbij de band onbreekbaar is. Ik kan me er geen voorstelling van maken. Ik ga er altijd van uit dat mijn kinderen mij nooit meer willen zien als ze niet meer afhankelijk van me zijn. En ik hoop heel hard dat dat geen selfulfilling prophecy is. Maar of het voor hen nou perse beter is dat ik blijf leven...
Ik vraag het me af.
Mijn moeder denkt tenminste nog dat ze een fantastische moeder was, en snapt niet waarom haar kutkind haar dit aandoet, geen contact. Ik ben me er ook nog eens enorm bewust van alles wat ik fout heb gedaan en hoeveel ik ze beter had gegund dan mij.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
dinsdag 22 juli 2025 om 13:17
Lucy, misschien is paradoxaal genoeg juist dat bewust zijn van je eigen feilbaarheid wel waarom je een betere moeder voor je kinderen bent dan je eigen moeder dat voor jou was.
In mijn ogen zijn twee soorten ouders ondraaglijk voor een kind:
-De onfeilbare ouder die alles goed doet. Dus als er dan toch problemen zijn, moet dat wel aan het kind liggen.
-De ouder die zo overtuigd is van zijn/haar waardeloosheid dat het hem/haar maar beter lijkt om er niet meer te zijn, ongeacht wat het kind in kwestie daarvan vindt.
Alles daartussen is goed genoeg. Niet perfect, maar goed genoeg.
In mijn ogen zijn twee soorten ouders ondraaglijk voor een kind:
-De onfeilbare ouder die alles goed doet. Dus als er dan toch problemen zijn, moet dat wel aan het kind liggen.
-De ouder die zo overtuigd is van zijn/haar waardeloosheid dat het hem/haar maar beter lijkt om er niet meer te zijn, ongeacht wat het kind in kwestie daarvan vindt.
Alles daartussen is goed genoeg. Niet perfect, maar goed genoeg.
dinsdag 22 juli 2025 om 13:52
Lucy, er is een groot verschil tussen het belang van je kind voorop stellen en daar soms of deels in falen, en het belang van dat kind niet kunnen of willen zien.
Je schrijft vol overtuiging dat je geen goede moeder bent. Maar ik herinner me opmerkingen van je therapeut die bij jou echt binnenkwamen die je daar toch een ander perspectief op gaven. Niet dat je perfect bent en dat je kids niets meekrijgen van jouw trauma (heb jij daar trouwens om gevraagd?), maar wel dat je ze wel degelijk iets biedt wat jouw eigen moeder niet kan geven. En dat verschil is nogal cruciaal.
Jij zit met je dochter nu in een enorm moeilijke fase. Je weet niet of zij haar problemen niet had gehad als jij anders was geweest. Je reactie was dan misschien anders geweest, maar kinderen hebben ook met 'perfecte' ouders soms heftige issues waar niemand direct schuld aan heeft. Jij zoekt constant naar wat het juiste is om te doen, en bent daarbij bewust van wat je niet wil doen, wat je niet wil bereiken, hoe je het fout zou kunnen doen. Dat behoedt je niet voor fouten maken, maar het is ook inherent aan goed ouderschap.
Ken je de creator op Youtube/tiktok shawnathemom? Zij speelt in haar eentje een hele zwik aan karakters in verschillende familiedynamieken, waaronder een zeer nare schoonmoeder (maar ook een heerlijke feelgood andere moederfiguur, het contrast is heel leerzaam).
Je schrijft vol overtuiging dat je geen goede moeder bent. Maar ik herinner me opmerkingen van je therapeut die bij jou echt binnenkwamen die je daar toch een ander perspectief op gaven. Niet dat je perfect bent en dat je kids niets meekrijgen van jouw trauma (heb jij daar trouwens om gevraagd?), maar wel dat je ze wel degelijk iets biedt wat jouw eigen moeder niet kan geven. En dat verschil is nogal cruciaal.
Jij zit met je dochter nu in een enorm moeilijke fase. Je weet niet of zij haar problemen niet had gehad als jij anders was geweest. Je reactie was dan misschien anders geweest, maar kinderen hebben ook met 'perfecte' ouders soms heftige issues waar niemand direct schuld aan heeft. Jij zoekt constant naar wat het juiste is om te doen, en bent daarbij bewust van wat je niet wil doen, wat je niet wil bereiken, hoe je het fout zou kunnen doen. Dat behoedt je niet voor fouten maken, maar het is ook inherent aan goed ouderschap.
Ken je de creator op Youtube/tiktok shawnathemom? Zij speelt in haar eentje een hele zwik aan karakters in verschillende familiedynamieken, waaronder een zeer nare schoonmoeder (maar ook een heerlijke feelgood andere moederfiguur, het contrast is heel leerzaam).
This is an unacceptable timeline
dinsdag 22 juli 2025 om 14:01
Pony, wat mooi dat je deze rol op je kunt nemen.
Het geeft me hoop, dat beeld van een man die hiervoor een lans breekt, dus dankjewel (waarmee ik niet bedoel dat mannen daders zijn en vrouwen slachtoffers maar meer dat ik weet dat sommige mensen dit soort dingen eerder aannemen van een man dan van een vrouw en het is broodnodig dat juist die mensen de boodschap kunnen horen).
Om misverstanden te voorkomen, bij mij was thuis absoluut geen sprake van mishandeling o.i.d. Degene waar het contact nu mee stilligt was juist een positieve figuur, compenseerde voor mijn biologische vader. Alleen is op gegeven moment zijn contact met de werkelijkheid zo losjes geworden dat hij een gevaar voor anderen werd en hulp kan hij niet accepteren. Wie hij vroeger was ben ik kwijt; wie hij nu is kan ik niet goed een plaats in mijn leven geven. Dat is voor ons allebei heel verdrietig, en ik weet dat hij zich in de steek gelaten voelt. Het voelt ook alsof ik hem in de steek laat. Maar ook alsof ik niet echt een keuze heb, wil ik mezelf beschermen.
Klinkt alsof jouw vader een klassiek model egoïst was die ook weinig goeds bracht toen je nog klein was. Wat eenzaam klinkt dat.
Het geeft me hoop, dat beeld van een man die hiervoor een lans breekt, dus dankjewel (waarmee ik niet bedoel dat mannen daders zijn en vrouwen slachtoffers maar meer dat ik weet dat sommige mensen dit soort dingen eerder aannemen van een man dan van een vrouw en het is broodnodig dat juist die mensen de boodschap kunnen horen).
Om misverstanden te voorkomen, bij mij was thuis absoluut geen sprake van mishandeling o.i.d. Degene waar het contact nu mee stilligt was juist een positieve figuur, compenseerde voor mijn biologische vader. Alleen is op gegeven moment zijn contact met de werkelijkheid zo losjes geworden dat hij een gevaar voor anderen werd en hulp kan hij niet accepteren. Wie hij vroeger was ben ik kwijt; wie hij nu is kan ik niet goed een plaats in mijn leven geven. Dat is voor ons allebei heel verdrietig, en ik weet dat hij zich in de steek gelaten voelt. Het voelt ook alsof ik hem in de steek laat. Maar ook alsof ik niet echt een keuze heb, wil ik mezelf beschermen.
Klinkt alsof jouw vader een klassiek model egoïst was die ook weinig goeds bracht toen je nog klein was. Wat eenzaam klinkt dat.
This is an unacceptable timeline
dinsdag 22 juli 2025 om 14:15
@Lucy: je mag altijd alles aan me vragen. Ik ben vrij goed in bewaken van mijn grenzen in wat ik wil vertellen, maar die grens komt eigenlijk zelden als ik het gevoel heb dat vragen uit een goed hart komen.
Is het tegenstrijdig? Misschien, maar misschien moet ik daarvoor duidelijker zijn: de sexuele misbruik-kant is volgens mij niet traumatisch, hoewel het wel in de algehele schaamte voor sexualiteit mee loopt. Het traumatische is de totale desinteresse van mijn ouders.
Is het tegenstrijdig? Misschien, maar misschien moet ik daarvoor duidelijker zijn: de sexuele misbruik-kant is volgens mij niet traumatisch, hoewel het wel in de algehele schaamte voor sexualiteit mee loopt. Het traumatische is de totale desinteresse van mijn ouders.
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
dinsdag 22 juli 2025 om 14:25
@Tyche, het is mijn vaste overtuiging dat mannen anders luisteren naar een man die ze zien als sterk/succesvol dan naar een vrouw of een “zwakke” man. Daarom vind ik het mijn morele plicht. Ik voel me niet sterk of succesvol, maar feit is dat ik zo in mijn werk wel wordt gezien. Ik erger me aan mannen als John de Mol, maar ik begrijp ze wel. En ik denk dat ik ook iets begrijp van het zwijgen van slachtoffers. Dus moest ik mijn mond open doen, vond ik. Ook al is het natuurlijk een druppel op een gloeiende plaat.
Ik ben opgevoed met het idee van een vrouwen-onderdrukkend patriarchaat waarbij ik, simpel omdat ik als jongen geboren ben, een dader, een monster ben. Inmiddels weet ik dat de wereld van leugens aan elkaar hangt, ook over dat zogenaamde vrouwen-onderdrukkende patriarchaat. Maar ik weet óók dat er veel mis gaat, veel vrouwen en jongens daar slachtoffer van worden en mannelijke daders fysieker zijn dan vrouwelijke daders, meestal.
Ik heb er aan overgehouden dat ik probeer geen dader te zijn, geen slachtoffer te zijn, en als ik iets positiefs kan bijdragen aan deze wereld dat te doen. Wetende dat ik daar maar heel weinig van bak overigens
Ik ben opgevoed met het idee van een vrouwen-onderdrukkend patriarchaat waarbij ik, simpel omdat ik als jongen geboren ben, een dader, een monster ben. Inmiddels weet ik dat de wereld van leugens aan elkaar hangt, ook over dat zogenaamde vrouwen-onderdrukkende patriarchaat. Maar ik weet óók dat er veel mis gaat, veel vrouwen en jongens daar slachtoffer van worden en mannelijke daders fysieker zijn dan vrouwelijke daders, meestal.
Ik heb er aan overgehouden dat ik probeer geen dader te zijn, geen slachtoffer te zijn, en als ik iets positiefs kan bijdragen aan deze wereld dat te doen. Wetende dat ik daar maar heel weinig van bak overigens
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
dinsdag 22 juli 2025 om 16:58
Rosanna, dankjewel.
Als dat later zo zou mogen worden zou ik heel blij zijn. Het lijkt een oneindigheid ver weg.
Net als Lucy heb ik het idee dat ze later juist niet veel van me zullen willen weten. Me een hoop verwijten en een nare vrouw vinden.
Dramaqueen enzo.
Pony, ik vind het knap, het vertellen en opkomen voor slachtoffers. Het lijkt als ik het zo lees dat je niet bang bent voor je ouders? Klopt dat? Dat ik boosheid lees?
Lucy, die enorme angst is er niet meer, maar wel spanning. Enorme spanning.
Toevallig ben ik vandaag bij ouders op bezoek met de kinderen.
Belt traumacentrum om een afspraak te maken voor intake....
Dan is er wel paniek en slecht en word ik heel klein en schuldig....
Heb gevraagd of ik ander moment terug kon bellen. Dat mocht.
Ben bijna weer op normale hartslag, alles trilt nog wel.
Maar goed, ik ben dus niet direct afgewezen op basis van de verwijzing...
Als dat later zo zou mogen worden zou ik heel blij zijn. Het lijkt een oneindigheid ver weg.
Net als Lucy heb ik het idee dat ze later juist niet veel van me zullen willen weten. Me een hoop verwijten en een nare vrouw vinden.
Dramaqueen enzo.
Pony, ik vind het knap, het vertellen en opkomen voor slachtoffers. Het lijkt als ik het zo lees dat je niet bang bent voor je ouders? Klopt dat? Dat ik boosheid lees?
Lucy, die enorme angst is er niet meer, maar wel spanning. Enorme spanning.
Toevallig ben ik vandaag bij ouders op bezoek met de kinderen.
Belt traumacentrum om een afspraak te maken voor intake....
Dan is er wel paniek en slecht en word ik heel klein en schuldig....
Heb gevraagd of ik ander moment terug kon bellen. Dat mocht.
Ben bijna weer op normale hartslag, alles trilt nog wel.
Maar goed, ik ben dus niet direct afgewezen op basis van de verwijzing...
dinsdag 22 juli 2025 om 18:07
@avocadeau, dat lees je goed. Ik geloof niet dat ik nog ergens bang voor ben behalve fysieke pijn. Voor mijn ouders ben ik nooit bang geweest. Boosheid is het naar mijn idee ook niet echt. Minachting en medelijden eerder. Ik heb bijna 40 jaar geleden al de weloverwogen keuze gemaakt dat voor mij “familie” begint bij mijn vrouw en mij, en alleen mijn kinderen hebben een onbetwistbaar recht zich tot die familie te rekenen. Mijn vader, moeder, zussen en verdere bloedverwanten niet.
Ik heb relatief weinig last gehad van het praktijkclubje DSM V aan moederskant en nog minder van de alcoholisten en vrouw&kind mishandelende criminelen aan vaders kant (gekker: daar heb ik vooral goede herinneringen aan, Haagse “arbeiders” met geweldige humor en ik heb de drank en geweldsuitbarstingen alleen uit tweede hand). Maar ze kosten teveel energie. En intussen zijn ze voor een flink deel ook al dood gezopen, gedrogeerd, gesuicideerd en wat niet al.
Nee, als ik mezelf zo lees kan ik niet zeggen dat ik uit een extreem gezonde familie kom
Ik heb relatief weinig last gehad van het praktijkclubje DSM V aan moederskant en nog minder van de alcoholisten en vrouw&kind mishandelende criminelen aan vaders kant (gekker: daar heb ik vooral goede herinneringen aan, Haagse “arbeiders” met geweldige humor en ik heb de drank en geweldsuitbarstingen alleen uit tweede hand). Maar ze kosten teveel energie. En intussen zijn ze voor een flink deel ook al dood gezopen, gedrogeerd, gesuicideerd en wat niet al.
Nee, als ik mezelf zo lees kan ik niet zeggen dat ik uit een extreem gezonde familie kom
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
