Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Verzwaringsknuffel ken ik niet.
Telt mijn man ook dan?
Ik heb wel een knuffeltje van het meisje. Ze kan niet slapen zonder, en ik dus ook niet.

Verzwaringsdeken is stress vrees ik.
Ik trek het heel slecht als er gewicht op me ligt.
Knuffel geen idee.
Ik maakte op TC wel kennis met een spijker kussen, dat was wel prettig, maar niet bedoeld om op te slapen.
Om weer in mn lijf te komen, uit onderprikkeling.
Nou vind ik onderprikkeling stiekem heel prettig, dus ik heb er nog niet naar gekeken, maar misschien eens gaan doen.
Tnx voor de tip!

Avo, hoe gaat het? Ben je weer aan het werk gegaan deze week, of nog even thuis?
Succes vandaag met coach en hapto. Ik hoop dat je even bij hun kan ventileren en je gesteund voelt in deze moeilijke dagen

Ik ga eind van de week weer beginnen.
Gister voor het eerst een dag alleen thuis.
Was eigenlijk best fijn. Dan 'mag' ik pas uitrusten ofzo.

Coach was veel bijpraten, hoewel ik aangegeven had wel inhoudelijk aan het werk te willen. Zij moet even zoeken en schakelen naar hoe nu verder, omdat ik ineens stappen verder ben.

Hapto gaf aan dat ze vorige week ook overvallen was door de sprong vooruit.
Die heeft intercollegiaal casus ingebracht en vertelde dat ze nu weer 'bij' was en we verder konden. Stukje regulatie, stukje emdr. Haar tempo ligt heel stuk lager dan TC, waar ze redelijk voortvarend zijn en je kapot uit een sessie komt. Dit was daarmee vergeleken 'makkie'.
Komende weken elke week een afspraak met haar, coach is even minder aanwezig wist ik al, en dit voelt oke. Veilige incheck, ruimte om te zijn en te reguleren/ventileren, maar hopelijk ook inhoudelijk nog aan het werk verder.

Jij al stapje verder met hulp voor je dochter?

Avo, wat fijn dat je stappen verder bent gekomen; moedig dat je dit bent aangegaan. Goed om te horen dat je dus echt tijdens zo'n intern traject echt verder kunt komen.
Je voelt nu ook rustiger en kalmer, zo in je schrijven. Kanjer!

Tnx. Ja, best flinke stappen geloof ik.
Hulp vragen/aannemen lukt ook echt wel beter.
Omdat ik gemerkt heb hoeveel verschil het maakt, en door het trucje omdenken voor een ander.
Dat vond ik altijd jaja, voor een ander wel ja.
Maar er is iets geklikt. En ik begrijp nu dat als het voor een ander geldt, iets voor mij misschien ook zo is.


Morgen aan het werk.
Be benieuwd.
Vandaag moe na gister coach en emdr bij hapto en regulatie en crisisplan bij poh.
Niet heel veel rust gehad vandaag, maar dat was ergens ook oke en fijn.

Ben benieuwd morgen.


Ik zit trouwens tegen beter weten in wat dingen te lezen over de zaak Borsato, en dit kwam best binnen:

'En hier is de kern: volwassen mannen dienen de grenzen van kinderen te bewaken. Je kunt op geen enkele manier (juridisch) volhouden dat je als man niet op bent gewassen tegen de aandacht die je krijgt van een kind. Op geen enkele manier.

Laat staan dat je de schuld bij de moeder kunt leggen.'

'Wat mij betreft is de zaak Borsato bij een bewezenverklaring een klassiek zedendelict. Een volwassen man die worstelt met zichzelf en thuis niet krijgt wat hij fysiek wenst, kan de verleiding van een 15-jarige (die zich seksueel aan het ontwikkelen is) niet aan en gaat over de schreef. Herhaaldelijk over de schreef. Wat dat betreft is het best wel schrijnend dat Borsato tijdens de eerste dag van het proces meerdere keren aangaf dat het meisje zelf nooit heeft aangegeven dat ze iets niet prettig vond.

En dat is dus precies de kern van de zedenwetgeving op dit gebied: het is in dit soort specifieke zaken niet aan een kind om grenzen aan te geven, het is aan de volwassene.'


Het raakt waar ik nu een beetje mee worstel.
Het was niet de schuld van een vierjarig kind.
En blijkbaar ook niet de schuld van een 15 jarige meisje. Ook als ze niet (meer) liet merken dat ze het niet fijn vondt.
Ik heb het er erg moeilijk mee merk ik.

En de schuld ligt dus volledig bij de foute man die zich niet in kan houden.
Terwijl ik nu merk dat ik vooral moeite heb met de ouders die een 4 jarig meisje aan twee mannen meegeven om gestraft te worden...

Ik denk dat ik gewoon heel veel moeite heb met het idee dat de ouders van dat meisje niet liefhebbend waren, niet in haar bestwil handelden, niets waren om dankbaar of trots op te zijn. Om loyaal aan te zijn.
Dat het me veel doet dat een vierjarig meisje blijkbaar zo ontzettend gemeen behandeld kan worden. En ze haar laten denken dat dit liefde is. En wat ze verdient.
Ik krijg het niet goed verwerkt.

Nee, zoiets is nooit de schuld van het vier-jarige kind. Het was ook niet de schuld van de puber. Een kind kan nooit de schuld krijgen, kan nooit als oorzaak aangewezen worden.
En als het vier-jarige meisje ouders had die haar niet veilig gehouden hebben is dat heel erg verdrietig. Ook als het kind heel ingewikkeld was hadden de ouders dit een kind niet aan mogen doen. Ook niet als de ouders misschien ergens toch goede bedoelingen hadden of zelf onder druk stonden. Het is best logisch dat de volwassen vrouw hier niets van snapt, en daar boos, verdrietig of in de war van is.

Dankjewel.
Het maakt een deel van mij erg bang wat je zegt, maar het raakt me ook...

Ik voel inderdaad ontzettend goed dat geen een kind zo stout kan zijn dat het zulke straffen verdient. Zulk bedrog. Zo'n werkelijkheid.
Dat het maken van die werkelijkheid niets zegt over het gedrag van het kind...

Eerste klappen of straffen thuis misschien wel.
Dat snap ik.
Maar als een kindje zo'n verhaal verteld... Dan kan ik er niet bij dat iemand, laat staan de ouders, dat het kind geleerd hebben...

Daar zit ik enorm vast.
Tot het punt dat ik de man die zichzelf hielp bijna achtergrond vindt.
Iets met dat ik daar wel een kat-spek verhaal snap ofzo?
Nouja. Tot ik bedenk wat hij het kind vertelde en wijsmaakte.

Het is eigenlijk om te janken, zulke volwassenen... Je zou ze toch...

En tegelijkertijd wil ik nooit niet dat kind zijn en mag het niet om mijn ouders gaan.
Terwijl ik prima weet wat ik aan het doen ben.
Snap dat ik mezelf fop.
Ergens best voel...

Maar concreet eraan denken is paniek en error en wajoooodoei moeten verdedigen foutfoutfout.


Alsof ik ze moet verraden op live tv. Nee, alsof ik ze eigenhandig om het leven breng.
Dat denk ik.
Ik moet de lieve ouders die zoveel voor me gedaan hebbenb en zoveel voor me betekenen niet alleen loslaten en verliezen, maar ook actief vermoorden ofzo. Pijn doen.
En de droom en hoop van die lieve ouders ook. De droom van lieve ouders die me goed vinden in het algemeen loslaten.


Coach zei heel mooi dinsdag dat kiezen voor het een niet kiezen tegen het ander betekent. Dat dat los naast elkaar kan bestaan.
Maar zo voelt het niet.

Dit voelt als iets heel definitiefs, het verandert zoveel. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn dan.
Niet alleen door het zonder ouders, maar ook door alle alle vele gevolgen die het zal hebben.
Ik kan dit niet.

Het kind moet een kind blijven.
Ik wil niet dat kind zijn.
Ik wil haar ouders niet.
Ik wil niet zo gruwelijk behandeld zijn...
Dat kom ik nooit te boven....

En ik moet ze teleurstellen...
Bewijzen dat ik het inderdaad niet goed doe. In hun ogen (weer) iets waardeloos doe.
In en in slecht, waarmee ik al mijn kansen vergooi, en hen in de problemen breng. Stank voor dank.
Dat stuk is ook te groot. Te bedreigend.

Je hoeft niet direct te besluiten, kiezen, veranderen, watdanook-en.

Je hebt zó veel moeten verduren aan verraad en manipulatie, dat je meer dan je tijd mag nemen om te merken welk pad bij jou past.
Je mag nog heel lang blijven achter je masker van lieve vrede om overeind te blijven terwijl je heus ondertussen weet en voelt dat het verraad groter is dan giftige paddestoelen ooit kunnen compenseren.

Een goede of rechtvaardige reden voor wat jou is aangedaan ga je noooit krijgen, omdat die er niet is.
Maar jij hebt álle goede redenen én rechtvaardiging om je eigen tempo te kiezen.

Iva Bicanic zegt dat het voor het misbruikte kind heel belangrijk is dat het erkenning krijgt van de betrokkenen en de omstanders. Wij zijn die omstanders die het meisje geloven, die haar vertellen dat het niet haar schuld was en dat de volwassenen dit nooit hadden mogen doen. Dat zij daartegen beschermd had moeten worden. Misschien is het (voor nu) voldoende als jij ook zo’n omstander bent. Dat is al een enorme verschuiving in hoe je het eerder beleefde. Misschien is het nog te vroeg voor zo’n volgende stap, de gedachte daaraan geeft niet voor niets zoveel paniek.

Iva zegt ook dat ze vroeger altijd dacht dat delen en je uitspreken nodig was voor herstel, maar dat ze daarop terug is gekomen. Dat dit niet in alle gevallen geldt, omdat delen met mensen die niet goed reageren verder kan beschadigen. Dat het gezinnen kapot kan maken. Dus in die zin ben ik het wel met coach eens, het een hoeft niet automatisch ook het ander te betekenen.

Ik blijf dit ook een heel moeilijk punt vinden. Ik heb het uiteindelijk wel verteld aan familie omdat ik de poppenkast niet meer vol kon houden (en omdat ik verlangde naar erkenning). Maar daar heb ik soms nog steeds spijt van. De poppenkast die hoeft niet meer, maar de erkenning is niet gekomen. Ik heb niet gebroken met mijn familie, maar een deel van de familie wel met mij. Zij kunnen de waarheid niet aan en verkiezen radiostilte boven erkenning van wat mij is aangedaan. Ik moet het alleen oplossen. Dat doet veel pijn.

Ik kan je geen advies geven wat je moet doen, behalve je op het hart drukken dat je er de tijd voor mag nemen.

Haar. Haar is aangegaan.
Ik ben oke, met mij was niets.
Dit is allemaal puur hypothetisch.

Maar dankjewel. Ik hoef inderdaad niet meteen te kiezen. Dat is mijn eigen hoge lat, niet perse reeel. Het is misschien ook juist wel verstandig om even rust te nemen en dit goed na te voelen en onderzoeken bij mezelf.
Gatver, wat zeg ik nou.
Klinkt verdacht veel als vertragen en inchecken bij je lijf enzo.
Ik ben geïndoctrineerd daar hoor!
Dit ben ik niet. Ik doe niet aan vertragen!

.

Bloem, wat vreselijk dapper dat je vertelt hebt aan je familie.
En wat ontzettend pijnlijk en laf dat ze je weer niet (willen) zien en kunnen geven wat je zo nodig hebt. Ik zou er boos om willen worden, maar dat helpt jou niet vrees ik.
Weet dat ik het wel waanzinnig knap vind!!! Wauw. Hoe heb je dat gedaan zeg.. (hoef je niet te beantwoorden hoor)

Overigens was het bij mij totaal geen optie om iets te vertellen aan iemand te dichtbij. Juist omdat ik nog steeds niet wil dat het uitkomt.
Te bang ben dat mijn ouders of andere ehm dinges er lucht van zullen krijgen dat ik gepraat heb. Nog steeds meteen klamme handjes bij het idee. Nooit dat ik ze zo wil beschuldigen.
Zelfs niet in mijn hoofd blijkbaar...

De stukjes van Iva vind ik wel mooi inzicht. En jouw erop inhaken dat het misschien genoeg is als ik omstander ben ook.
Voor nu voelt dat als meer dan genoeg, ook al als verraad. Maar ik merk dat die klik er is.
Hoe schuldig ik me erover voel, ik krijg het niet meer uit. Ik weet nu dat het niet oke was.
Superkut. Maar ik begrijp dat het wel een belangrijke stap is en ben ook wel bereid dat voorzichtig verder te verkennen.
Ik ben alleen doodsbang.

Wil je vertellen wat bij jou gezorgd heeft voor de omschakeling?
Wanneer kon jij zien dat het niet jouw fout was?
Werd je boos? Zette het je wereld op zijn kop?
Waren er mensen van wie je erkenning kreeg?
(Niets verplicht te antwoorden)

Avocadeau schreef: ↑

29-10-2025 22:55

!
Dit ben ik niet. Ik doe niet aan vertragen!

Natuurlijk niet.
Jij gaat gewoon die tuin spitten,
al die vieze moddersokken wassen,
Brandnetelsoep brouwen,
De boomhut winterklaar maken
Enzovoort.

Betrapt...
En ook nog naar de kinderboerderij geweest vandaag.
(Wel voor in die vieze sokken ging wassen).

Ik denk niet dat die omschakeling bij mij al volledig is. Het zijn korte momenten waarop ik kan voelen dat het niet oké is wat er toen gebeurde en dat ik dan besef dat ik dat meisje was. Dat zij niet volwassen was toen het gebeurde, maar een kind en dat ze beschermd had moeten worden. Vaak word ik dan al snel overspoeld door verdriet waardoor ik snel dat meisje verander in iemand die ik niet ken. Heel soms voel ik boosheid, maar dan vooral naar de omstanders en mijn ouders, waarom was er niemand voor mij? Daar kan ik echter niet met mijn ouders over praten, het is te pijnlijk en in de gesprekken die er wel zijn geweest worden vaak in de emotie hele kwetsende dingen tegen me gezegd. Of ik word doodgezwegen en mag er alleen zijn als dit iets van het verleden blijft.

Dingen die me wel helpen om die klik zoals jij beschrijft te voelen: hier meelezen en meeschrijven en me dan soms even realiseren “hé, dat meisje ken ik, dit gaat over mij”, gesprekken met mijn therapeut en met lotgenoten, rechters die vertellen dat volwassen mensen nooit seksueel contact met kinderen mogen hebben en dat als ze dit wel doen dit altijd de verantwoordelijkheid van de volwassene en NOOIT de schuld van het kind is. Een aantal sessies traumatherapie waar iets veranderends gebeurde en waarvan ik nog steeds terug kan halen wat ik toen voelde, een sessie bij het TC waar een behandelaar me de rechten van het kind voorlas die zijn vastgelegd in het kinderrechtenverdrag.

En tijd. Het is een proces en ik denk dat ik goed op weg ben. Ik hoop dat ik ooit dat punt bereik waarop ik kan zeggen dat het echt niet mijn schuld was en dat ik dat daarna niet meer hoef te ontkrachten omdat het teveel pijn doet.

Heel veel succes op werk vandaag!

Ik lees mee lieve mensen.
Cadeautje, het is al een prachtige stap dat je omstander kan zijn die gelooft. Je hoeft niet meteen ook de rechter te zijn die veroordeelt, ook als wel af toe de advocaat opduikt met sterke argumenten voor veroordeling.
Alles op z'n tijd.

Bloem, ik bewonder je. Dat je deelt terwijl het nog niet helemaal geheeld is en dat je daarmee zo helpend bent, zo lief en dapper is dat. Ik denk wel eens dat de eenzaamheid het allermoeilijkst is aan dit soort ervaringen. In elk geval een van de moeilijkste kanten ervan, achteraf, versterkt door onbegrip en domme, kwetsende uitspraken van anderen.

Ik hoop het ook... Ik gun je dat enorm.
Zo verdrietig om te lezen dat je ouders nu nog kwetsen en er niet kunnen zijn in gesprekken over wat was. Wat had moeten zijn.
Jeetje, wat zit de ontkenning diep bij sommige mensen... Geen wonder ook dat wij dan zo'n moeite hebben met het erkennen. Als omstanders het al niet kunnen...


Ik vind het wel ontzettend knap dat je überhaupt geprobeerd hebt het ter sprake te brengen.
Je probeerde uit te reiken...
Ik snap mensen niet... Ik kan er met mijn pet niet bij.

Bloem, even een dikke knuffel voor jou, als je die wilt.
Ik kwam ook op een punt in mijn leven (..toen alles instortte) dat ik alleen achterbleef, zonder mijn kinderen, en dat er in contacten met mijn familie geen 'buffers' meer waren, dat het voor mij niet meer vol te houden was om die poppenkast (ja dat idd) vol te houden.

Het was alsof er een roze olifant in de kamer was, zeg maar..
en niemand had het er ooit over.
Uiteindelijk tegen mijn moeder verteld, maar de gevolgen waren groot. Zij geloofde mij niet; vervolgens geloofden mijn zussen en broer mij ook niet. Moeder nam alles en iedereen erin mee, en ik werd uitgekotst als het ware - tot op de dag van vandaag. Heel grote gevolgen dus, terwijl de dader al heel, heel lang dood is (vader).

Toch geen spijt van het vertellen op zich. Het was niet meer binnen te houden. Ik ging eraan kapot.

Dank voor jullie lieve reacties

EV, het niet meer binnen kunnen houden, zo was het precies ja. Wat ontzettend verdrietig dat jij ook zulke nare reacties hebt gekregen van je familie. Ik vind het zo pijnlijk dat er familieleden zijn (oa mijn vader) die het makkelijker vinden om geen contact meer met mij te hebben dan om te erkennen wat er gebeurd is.

Het is eenzaam en vaak ook wel bevestigend dat ik niks waard zou zijn, de ander tot last ben met mijn trauma. Als je eigen ouders er al niet voor je kunnen zijn…. Maar zij hebben ook weer hun eigen trauma’s waardoor ze het misschien wel zouden willen maar het gewoonweg niet kunnen. En zegt dat niet zoveel over mij.

Hoe was werk Avo?

Oh EV... jij ook nogmaals in de steek gelaten en gekwetst op het moment dat je naar ze uitreikte... Zo ontzettend verdrietig en wreed...

Ik hoop dat er een dag komt dat jullie kunnen voelen dat het niet aan jullie ligt. Dat jullie er gewoon mogen zijn, en niet moeilijk doen, maar dat er blijkbaar veel mensen zijn die de waarheid zo ingewikkeld vinden dat ze hun kind ervoor wegdoen... Om te janken...
En het zaln vast verklaarbaar zijn, vanuit hun trauma of hechting of zelfbescherming..
Ik kan er niet bij. Ik kan alleen huilen voor jullie.
Wel luisteren. Wel geloven.
Wel zeggen dat jullie het waard zijn, de volwassen mannen fout en smerig, en het nooit nooit nooit had mogen gebeuren.

Werk.
Vannacht en vanochtend paniek.
Maar goed, ik ben altijd bang om door de mand te vallen, dus komt vast goed.
Op werk zelf inderdaad een grote drukke adrenalinerush zodra eerste klant er was. Enthousiaste begroetingen. Gênant.
Collegas die vroegen hoe het ging: goed!
Leidinggevende die nog een keer extra incheckt: hoe gaat het, gaat het morgen lukken? Echt?
Ja goed, was fijn. Tuurlijk. Ik ben er weer, dan thuiszitten wordt je depressief. Lol.

Thuis: bonk huilen. Trillen. Flauwtes. Herbelevingen. Fysieke pijn. Ben gaan liggen tot ik de kinderen hoorde, toen snel eruit.
Moeilijk focussen.
Leidinggevende maar geappt of die rustdag nog kon, dat ik zo graag wil maar dat het niet lukt ofzo.

Gebeld met een groepsgenoot. Redelijk wanhopig al. Soort besef dat ik vind dat het goed moet gaan. Dat ik verder moet zijn, dankbaar voor de kans, voor alle zorg, dat ik stappen heb kunnen en mogen maken.
Dat ik nu dus hard aan de slag moet met de handvatten, weer door, leven oppakken met ambulante begeleiding.
Ook alles voor in werking gezet.

Toen hoorde ik dat groepsgenoot vandaag follow up gesprek had, en nu direct weer verwezen wordt en op de wachtlijst komt.
Ik gun het haar zo.
Maar er knapte iets bij mij...

Ik heb zo duidelijk aangegeven dat ik bang ben voor wat eraan komt. Dat alles nu dubbel open ligt en op zijn kop staat. Dat ik niet weet hoe ik dit moet gaan doen zo, ik nog niet klaar ben.
Snapten ze. Maar he, ik heb mooie stappen gemaakt. En nu verder ambulant. Zet m op.
En vooral niet alleen doen.

Ja. Hoe dan?
Waarom de fuck zegt iedereen dat ik het niet alleen hoef te doen, om me vervolgens naar huis te sturen en koffie te gaan drinken?
Waarom legt iedereen in alle pogingen tot hulp alleen extra stukjes bloot.
Het is zoveel ingewikkelder geworden. Zoveel meer klachten.
Maar ik heb toch handvatten. En ik heb stappen gezet. Dus het moet goed gaan.
Goed, en niet alleen. Vraag hulp.

Wat had ik moeten vragen dan?
Hoeveel duidelijker kan ik maken dat ik bang ben, hulp nodig heb, me vreselijk voel.

Het gaat goed. Het moet goed gaan.
Wees niet zo ondankbaar, niet zo veeleisend, niet zo claimend.
Neem eigen verantwoordelijkheid. Doe het niet alleen.

Waarschijnlijk heeft groepsgenootje gewoon veel de goede vragen gesteld.
Ik heb alleen gezegd dat ik geen vragen had. Dat het oke ging. Dat ik veel meer klachten had, maar dat daar logisch was. Dat ik zo dankbaar ben.
Met 6 minuten was ik klaar.

Ik voel me wanhopig. Ik denk dat het misschien wel helemaal niet gaat. Ik trek de fysieke pijn, de beelden, de onrust niet meer.
Ik heb tegen mijn kind staan schreeuwen vanavond. Ik weet niet hoe lang ik de facade nog op kan houden.
Niet weer. Niet weer een winter.
Niet meer de wetenschap dat er hulp is, maar dat ik het niet waard ben, ik niet moet zeuren maar gewoon de handvatten gebruiken.
De wetenschap dat coach niet veel kan met echt donker. De wetenschap dat hapto superlief met me aan het werk wil, maar in tempo nul.
Zo wanhopig. Ik wil dit niet meer. Kan niet meer.
En dat mag ik niet vinden, voelen, zeggen.

Het moet goed gaan.
Ik zit -weer- zo klem.

Ik had niet eens door dat ik weer bezig was met me voelen hoe ik geacht werd me te voelen...
Hoe stop ik dit.

En ja, al slaappillen geslikt.

Ach lieve Avo, je wanhoop is zo duidelijk voelbaar. Is dit gevoel van vandaag en getriggert door op werk te zijn, of afgelopen dagen ook al?

Voor nu is het vooral belangrijk te blijven ademen en ik hoop heel erg voor je dat de pillen helpen bij een redelijke nacht, dat je even uit mag.

Kun je wat je hier schrijft naar hapto sturen?