Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 07:50
maandag 2 juli 2018 17:23
Dit snap ik heel goed. Ik heb dit nog steeds. Raar verscheurd gevoel is het. Je weet dat het zo beter is, maar zo voelt het totaal niet
maandag 2 juli 2018 17:23
Dit snap ik heel goed. Ik heb dit nog steeds. Raar verscheurd gevoel is het. Je weet dat het zo beter is, maar zo voelt het totaal niet
maandag 2 juli 2018 17:27
Ik ben al weer terug, zo weer weg om kind te halen.
Het is niet egoïstisch, het is heel normaal. Het enige wat je wilt is dat ze haar ogen open doet en je knuffelt. En juist het definitieve van de dood maakt het zo erg. Jouw paniek herinner ik me nog zo goed. Na een poosje groeit het besef dat het echt zo is, maar nog steeds kijk ik soms naar haar appjes en als ik dan de hartjes zie bewegen denk ik heel even dat ze er nog is.
Wanneer is de uitvaart? Pas daarna krijg je wat rust maar val je, althans dat is mijn ervaring, ook in een gat. Want dan gaat het gewone leven weer door. Het regelen van alles hield mij toen op de been. Daarna moest ik ook door, want 2 dagen na de begrafenis werd mijn dochtertje 5. Heel dubbel allemaal en tegelijk toen ook mijn redding.
Het duurt echt wel een poosje voordat je beseft dat het echt is lieve CL.
Het is niet egoïstisch, het is heel normaal. Het enige wat je wilt is dat ze haar ogen open doet en je knuffelt. En juist het definitieve van de dood maakt het zo erg. Jouw paniek herinner ik me nog zo goed. Na een poosje groeit het besef dat het echt zo is, maar nog steeds kijk ik soms naar haar appjes en als ik dan de hartjes zie bewegen denk ik heel even dat ze er nog is.
Wanneer is de uitvaart? Pas daarna krijg je wat rust maar val je, althans dat is mijn ervaring, ook in een gat. Want dan gaat het gewone leven weer door. Het regelen van alles hield mij toen op de been. Daarna moest ik ook door, want 2 dagen na de begrafenis werd mijn dochtertje 5. Heel dubbel allemaal en tegelijk toen ook mijn redding.
Het duurt echt wel een poosje voordat je beseft dat het echt is lieve CL.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 2 juli 2018 17:40
Ja precies, mijn verstand beseft dit echt. Voor haar is dit beter nu, maar ik voel dat totaal niet. En ik snap dat ik te snel wil. Maar dat vreselijk verscheurende, verdrietige en onmachtige verdriet. Ik ben zo bang dat ik het niet kan allemaal. Zonder haar.
maandag 2 juli 2018 17:48
Ja, waarschijnlijk is het ook wel normaal. Ik wil inderdaad dat ze haar ogen opendoet en met knuffelt. Die paniek is zo rot, dan wil ik zo niet leven, omdat ik niet zonder haar wil. En dan na veel huilen word ik weer iets rustiger en kan ik het beheersen, maar dan komt het weer. Vrijdagochtend is de dienst. Ik wil spreken en ga dat ook gewoon doen. Hoe weet ik niet, maar dat blijkt vanzelf. Daarna zal ik inderdaad ook in een gat vallen. Ik was bijna dagelijks bij of met haar/mijn ouders. Mee naar ziekenhuisafspraken of helpen in huis of samen boodschappen doen en winkelen of of of...felice71 schreef: ↑02-07-2018 17:27Ik ben al weer terug, zo weer weg om kind te halen.
Het is niet egoïstisch, het is heel normaal. Het enige wat je wilt is dat ze haar ogen open doet en je knuffelt. En juist het definitieve van de dood maakt het zo erg. Jouw paniek herinner ik me nog zo goed. Na een poosje groeit het besef dat het echt zo is, maar nog steeds kijk ik soms naar haar appjes en als ik dan de hartjes zie bewegen denk ik heel even dat ze er nog is.
Wanneer is de uitvaart? Pas daarna krijg je wat rust maar val je, althans dat is mijn ervaring, ook in een gat. Want dan gaat het gewone leven weer door. Het regelen van alles hield mij toen op de been. Daarna moest ik ook door, want 2 dagen na de begrafenis werd mijn dochtertje 5. Heel dubbel allemaal en tegelijk toen ook mijn redding.
Het duurt echt wel een poosje voordat je beseft dat het echt is lieve CL.
Ik heb geen kinderen. Ik kan me voorstellen dat je daarvoor sowieso doorgaat en moet. Ik zal m'n leven straks opnieuw in moeten delen. Wil tzt gewoon weer gaan werken in ieder geval, maar dat is me allemaal nog te ver weg.
Zucht. Ik voel me zo'n zeur. En niemand heeft me daar reden toe gegeven, iedereen is lief voor me. Het zit in mezelf.
maandag 2 juli 2018 17:58
Hoe je het moet doen? Daar ben ik na 7 jaar ook nog steeds niet achter..
En het klinkt zo schrikwekkend lang, maar het voelt als gisteren.
Ik denk dat ik ook een slechte rouwer ben, want een groot deel van mij en mijn geluk is op die dag blijven stilstaan.
Ik herkende me echt in dit stukje uit een boek van Cecelia Ahern:
There are good mourners and there are bad ones. You hear about the good ones all the time. Gosh, isn't it so-and-so great, so strong, so brave for doing whatever so soon. I fear I'm not a good mourner. I don't want to do anything. I don't wish to go anywhere. Most of the time I don't even want to be here, but you're not supposed to say that, are you? You're supposed to say insightful meaningful things that surprise people so that they can tell other people how brave you are. But I was never the brave one. Why it should fall upon me to become that now is beyond me.
En het klinkt zo schrikwekkend lang, maar het voelt als gisteren.
Ik denk dat ik ook een slechte rouwer ben, want een groot deel van mij en mijn geluk is op die dag blijven stilstaan.
Ik herkende me echt in dit stukje uit een boek van Cecelia Ahern:
There are good mourners and there are bad ones. You hear about the good ones all the time. Gosh, isn't it so-and-so great, so strong, so brave for doing whatever so soon. I fear I'm not a good mourner. I don't want to do anything. I don't wish to go anywhere. Most of the time I don't even want to be here, but you're not supposed to say that, are you? You're supposed to say insightful meaningful things that surprise people so that they can tell other people how brave you are. But I was never the brave one. Why it should fall upon me to become that now is beyond me.
maandag 2 juli 2018 18:10
Ojee, 7 jaar al. Wat moeilijk zeg.Silver_Lining schreef: ↑02-07-2018 17:58Hoe je het moet doen? Daar ben ik na 7 jaar ook nog steeds niet achter..
En het klinkt zo schrikwekkend lang, maar het voelt als gisteren.
Ik denk dat ik ook een slechte rouwer ben, want een groot deel van mij en mijn geluk is op die dag blijven stilstaan.
Ik herkende me echt in dit stukje uit een boek van Cecelia Ahern:
There are good mourners and there are bad ones. You hear about the good ones all the time. Gosh, isn't it so-and-so great, so strong, so brave for doing whatever so soon. I fear I'm not a good mourner. I don't want to do anything. I don't wish to go anywhere. Most of the time I don't even want to be here, but you're not supposed to say that, are you? You're supposed to say insightful meaningful things that surprise people so that they can tell other people how brave you are. But I was never the brave one. Why it should fall upon me to become that now is beyond me.
En daar ben ik dus ook zo bang voor. Dat ik het niet kan zonder haar en ongelukkig word. Was jouw moeder ook ziek en redelijk jong?Dat stukje is mooi als het op jou van toepassing is. En retemoeilijk inderdaad. Want er zal verwacht worden, dat je het nu inmiddels wel verwerkt hebt. Heb je daar mee te maken? Ik weet het dus nog niet. Ik huil echt veel en ik praat met wie wil luisteren. Ik moet op de een of andere manier m'n ei kwijt. Ik hoop dat dat helpt om goed te kunnen rouwen. Ik hoop dat ik over een tijdje kan voelen wat ik rationeel wel weet.
maandag 2 juli 2018 18:27
Je kan het wel CL2. Je moeder heeft je alles meegegeven wat je nodig hebt. Ik denk soms ook dat ik het niet kan, maar ook ik doe het (en soms is 'het doen' gewoon een hele dag lamlendig op de bank hangen).
En ook heel praktisch. Ik heb zelfs met klusachtige dingen, dat ik helemaal in paniek schiet, want mijn vader deed alles voor me. En nu moet ik het zelf doen, en ik ben onhandig. Als ik iets moet doen vraag ik altijd of mijn vader me wil helpen. Heel simpele dingen hoor, zoals de CV ketel bijvullen, maar dat had ik nog nooit gedaan. En alles lukt me toch wel. Voor de grotere dingen vraag ik of hij mensen op mijn pad stuurt. Vast en zeker bijgeloof, maar het helpt me.
Ook jij gaat zo je weg vinden. En dat hoeft echt niet meteen.
En ook heel praktisch. Ik heb zelfs met klusachtige dingen, dat ik helemaal in paniek schiet, want mijn vader deed alles voor me. En nu moet ik het zelf doen, en ik ben onhandig. Als ik iets moet doen vraag ik altijd of mijn vader me wil helpen. Heel simpele dingen hoor, zoals de CV ketel bijvullen, maar dat had ik nog nooit gedaan. En alles lukt me toch wel. Voor de grotere dingen vraag ik of hij mensen op mijn pad stuurt. Vast en zeker bijgeloof, maar het helpt me.
Ook jij gaat zo je weg vinden. En dat hoeft echt niet meteen.
maandag 2 juli 2018 18:42
Dat is ook waar Lady_Day. Ik lijk wel een beetje op mijn moeder en als ik dat zelf al niet zie, dan wordt het me wel gezegd. Ik hoop maar dat ik dan ook wat van haar wilskracht en veerkracht blijk te hebben. Want die had ze zo enorm. Dat ik naast mijn verdriet om het verlies van haar en soort van vrede met alles kan krijgen.
Dat bijgeloof is ook iets waar ik mee bezig ben. Had ik nooit, maar heb nu al een paar keer naar de lucht staan praten. Of ze daar is en me nog ziet en me af en toe een beetje wil helpen. Mijn moeder was gek op dit weer en dan die stralende lucht.
Ik kan me voorstellen, dat als je zelf niet zo handig bent en je vader altijd je klusjes deed, dat je steeds geconfronteerd wordt ja. Is toch mooi dat je dan hulp aan je vader vraagt en sommige dingen toch blijkt te kunnen? Voor jou werkt dat en dan is het sowieso goed. Vind ik. Jij worstelt ook nog echt he. Is ook nog maar kort geleden natuurlijk.
Ik vind het zo onwerkelijk, je weet dat het bij het leven hoort, je weet dat het de natuurlijke weg is om je ouders te verliezen, maar toch is de werkelijkheid als dat gebeurt nog zoveel harder en rauwer dan ik bijvoorbeeld ooit voor mogelijk had gehouden.
Dat bijgeloof is ook iets waar ik mee bezig ben. Had ik nooit, maar heb nu al een paar keer naar de lucht staan praten. Of ze daar is en me nog ziet en me af en toe een beetje wil helpen. Mijn moeder was gek op dit weer en dan die stralende lucht.
Ik kan me voorstellen, dat als je zelf niet zo handig bent en je vader altijd je klusjes deed, dat je steeds geconfronteerd wordt ja. Is toch mooi dat je dan hulp aan je vader vraagt en sommige dingen toch blijkt te kunnen? Voor jou werkt dat en dan is het sowieso goed. Vind ik. Jij worstelt ook nog echt he. Is ook nog maar kort geleden natuurlijk.
Ik vind het zo onwerkelijk, je weet dat het bij het leven hoort, je weet dat het de natuurlijke weg is om je ouders te verliezen, maar toch is de werkelijkheid als dat gebeurt nog zoveel harder en rauwer dan ik bijvoorbeeld ooit voor mogelijk had gehouden.
maandag 2 juli 2018 18:51
Heel herkenbaar! En ja, ik worstel ook nog steeds hoor. Het is nog geen 6 maand geleden. Voor een ander misschien lang, maar voor mij niet. Mijn vader is 46 jaar bij mij geweest en er ook echt altijd geweest voor me. Daar kom ik niet in een paar maanden overheen hoor. Ik vind het soms nog steeds onwerkelijk. Ook zo'n apart gevoel, want ik weet echt wel dat ie dood is, maar dat kán dus eigenlijk niet, want hij is mijn vader. Hij hoort er gewoon te zijn. Blijft lastig...
maandag 2 juli 2018 18:58
6 maanden is niks qua tijd joh, heel logisch. En wat een ander vindt, prima, jij voelt wat je voelt en dat is altijd geoorloofd. De band die jij met je vader had lijkt denk ik op de band die ik met mijn moeder had. We deden veel samen, altijd al. Ook met anderen erbij hoor, met m'n vader en broer en later mijn man erbij, maar ook met collega's van één van ons of familie, we mengden van alles door elkaar. En dan de laatste 4 jaar groei je nog dichter naar elkaar door alle zorg die erbij kwam. Eerst hulp en steun en steeds een beetje meer wanneer ze iets in moest leveren. Maar tot voor kort hebben we leuke dingen kunnen doen. Binnen haar beperkingen, maar altijd positief en met een lach. Ze heeft ook wel veel pech gehad met net die 1 op de zoveel 1000 die dit of dat als complicatie krijgen. Die wist ze vaak te raken. We hebben mooie en moeilijke momenten gedeeld. En steeds die wilskracht en veerkracht om weer op te staan en door te gaan. Zo knap. Haar overlijden lag nog niet in de lijn der verwachting en daarom zo keihard aangekomen.
maandag 2 juli 2018 20:45
CL, gecondoleerd
Over het niets kunnen eten, probeer dat toch wel te doen, is er iets waar je trek in hebt? Al is het iedere dag friet of pizza, nu mag dat.
Probeer ook niet te veel vooruit te kijken en te plannen, hoe moeilijk dat ook is. Ik ben zelf ook een enorme planner en vond het zó lastig dat ik geen grip had op de situatie rondom&na het overlijden.
Je kunt ook uitrusten zonder te slapen, al is het maar hangend op de bank met een serie die je niet volgt vanwege geen concentratie. Ik merk dat ik heel slecht tegen stilte kan dus val ik zelfs in slaap met een (kinder)film.
En vertel vooral je verhaal, als je wil hier, je mag me ook eventueel een PB sturen als je dat prettiger vindt. Al is het duizend keer hetzelfde verhaal, praten scheelt.
Over het niets kunnen eten, probeer dat toch wel te doen, is er iets waar je trek in hebt? Al is het iedere dag friet of pizza, nu mag dat.
Probeer ook niet te veel vooruit te kijken en te plannen, hoe moeilijk dat ook is. Ik ben zelf ook een enorme planner en vond het zó lastig dat ik geen grip had op de situatie rondom&na het overlijden.
Je kunt ook uitrusten zonder te slapen, al is het maar hangend op de bank met een serie die je niet volgt vanwege geen concentratie. Ik merk dat ik heel slecht tegen stilte kan dus val ik zelfs in slaap met een (kinder)film.
En vertel vooral je verhaal, als je wil hier, je mag me ook eventueel een PB sturen als je dat prettiger vindt. Al is het duizend keer hetzelfde verhaal, praten scheelt.
maandag 2 juli 2018 21:24
Dankjewel Woepsie. Wat lief je bericht. Ja, ik probeer steeds maar iets te eten, voornamelijk brood, misschien morgen eens een patatje proberen. Kan ik normaal wel van genieten af en toe. Heb gewoon nergens trek in, heel apart.Woepsie96 schreef: ↑02-07-2018 20:45CL, gecondoleerd
Over het niets kunnen eten, probeer dat toch wel te doen, is er iets waar je trek in hebt? Al is het iedere dag friet of pizza, nu mag dat.
Probeer ook niet te veel vooruit te kijken en te plannen, hoe moeilijk dat ook is. Ik ben zelf ook een enorme planner en vond het zó lastig dat ik geen grip had op de situatie rondom&na het overlijden.
Je kunt ook uitrusten zonder te slapen, al is het maar hangend op de bank met een serie die je niet volgt vanwege geen concentratie. Ik merk dat ik heel slecht tegen stilte kan dus val ik zelfs in slaap met een (kinder)film.
En vertel vooral je verhaal, als je wil hier, je mag me ook eventueel een PB sturen als je dat prettiger vindt. Al is het duizend keer hetzelfde verhaal, praten scheelt.
Had ineens even een glimlach bij je zin dat ik niet teveel vooruit moet denken en plannen. Zo ben ik inderdaad wel en dat had ik me nog niet gerealiseerd. Ik ben een regelaar en doener en vooruitdenker en daar heb ik in deze rotsituatie helemaal niks aan. Ik heb nergens grip op inderdaad. Bedankt voor dit inzicht.
Slaap je niet dan rust je toch zei mijn moeder vroeger altijd, dus dat klopt inderdaad. Ik hang in de avond wel op de bank. Probeer wat afleiding te zoeken op het forum en met een dom spelletje. Tv staat als pratend behang aan, het kan me niet boeien. Normaal volg ik het voetbal wel, maar kan me nu ook niks schelen. Maar het geluid en de beelden zijn wel fijn ja. Gisteravond was ik in slaap gevallen op de bank en m'n man had me lekker laten liggen en de tv zachtjes op de achtergrond aan laten staan. Dat was inderdaad fijn.
Hoewel ik wel een prater ben, had ik nooit gedacht dat ik zoveel behoefte zou hebben aan van me afpraten. Als ik even wat rustiger ben, kan ik goed praten of helemaal stil vallen. Wanneer ik die vreselijke verscheurdheidsmomenten heb, wil ik praten, praten, praten. Of typen hier. Dwars door m'n tranen heen. Ik maak graag gebruik van je aanbod om een pb te sturen. Weet nog niet goed wanneer, morgen weer een drukke dag, maar heel fijn. Dankjewel daarvoor.
maandag 2 juli 2018 21:46
Heb eerst even je berichten terug gelezen voor jouw verhaal Woepsie, want mijn geheugen is tijdelijk een zeef. Bij jou is het ook nog maar kort geleden, dat je moeder is overleden. Ook nog gecondoleerd dus. Jouw moeder is in korte tijd overleden aan haar ziekte zeg. Had zij ook kanker? Je bent nog jong denk ik he?
Heb je wat lieve mensen om je heen om mee te praten? Ik wil je ook mijn luisterend oor aanbieden na komende vrijdag. Dus voel je dan ook vrij.
Ik had vanmiddag zoiets van "dit overkomt mij nu echt". Je weet dat het dagelijks meerdere malen gebeurd, overal ter wereld. Je weet dat het ook voor jouw ouders ooit komt. Ik wist dat het voor mijn moeder iets eerder dan gemiddeld zou komen, maar niet nu. En dan is het toch ineens zover en ik had zoiets van "Toch niet bij mij? Toch niet mijn moeder. Is dit echt?". En dan gelijk erna "Ja, wel mijn moeder". Komt dat bekend voor bij iemand?
Heb je wat lieve mensen om je heen om mee te praten? Ik wil je ook mijn luisterend oor aanbieden na komende vrijdag. Dus voel je dan ook vrij.
Ik had vanmiddag zoiets van "dit overkomt mij nu echt". Je weet dat het dagelijks meerdere malen gebeurd, overal ter wereld. Je weet dat het ook voor jouw ouders ooit komt. Ik wist dat het voor mijn moeder iets eerder dan gemiddeld zou komen, maar niet nu. En dan is het toch ineens zover en ik had zoiets van "Toch niet bij mij? Toch niet mijn moeder. Is dit echt?". En dan gelijk erna "Ja, wel mijn moeder". Komt dat bekend voor bij iemand?
maandag 2 juli 2018 22:21
Heel herkenbaar. Er is natuurlijk veel ongeloof. Vooral in het begin had ik dat. Zo was ze er nog en zo niet meer. Je weet het verstandelijk wel, maar het echt voelen en begrijpen? Als dat even gebeurde dan kwam de paniek. Was dat er niet dan was dat volgens mij omdat het zo raar, zo onwerkelijk was.
En nu, 1,5 jaar later is de paniek wel voorbij. Soms, als ik echt bedenk dat ik haar echt nooit meer zal zien of spreken. Of dat ze gewoon niet meer op deze wereld rondloopt....dat voel ik daar nog een beetje van. Maar wordt ik vooral heel verdrietig.
Toen mijn moeder net overleden was kwam er iemand die zei; voor je moeder zit het er nu op. Zij heeft rust. Nu gaat het voor jou echt beginnen.
Daar heb ik later veel aan moeten denken. Het heeft een tijdje allemaal om mijn moeder en haar ziekte gedraaid. Dat 'loslaten' vond ik heel moeilijk. Toen kwam mijn verdriet en dat is me toen verschrikkelijk overvallen.
Ik was eind dertig. Heb heel lang mijn moeder gehad. Hartstikke mooi vond ik. Daar moest ik maar dankbaar voor zijn....dat was wat mijn verstand probeerde duidelijk te maken. Maar man, wat mis ik haar! 16, 26 of 36; ik mist mijn moeder verschrikkelijk. Niemand begreep mij zo goed. Geen woorden nodig. ik kon zo mijn ei kwijt. En dat is dan weg. En komt nooit meer terug. Heftig vond ik dat.
Maar weet je; ik zal haar de rest van mijn leven missen. Er iets weg wat zo bijzonder was. Niet vervangbaar. Maar sommige dingen wennen wel. ik denk dat uiteindelijk veel went. En dat het leven dan weer een gelukkig leven wordt.
Sorry, ik ga een beetje van links naar rechts met mijn verhaal. Maar er komt ook zoveel in me op:-)
Vrijdag is het afscheid CL2? Ik heb ook gesproken toen. Net als mij broer en vader. Was ik achteraf heel blij mee.
En nu, 1,5 jaar later is de paniek wel voorbij. Soms, als ik echt bedenk dat ik haar echt nooit meer zal zien of spreken. Of dat ze gewoon niet meer op deze wereld rondloopt....dat voel ik daar nog een beetje van. Maar wordt ik vooral heel verdrietig.
Toen mijn moeder net overleden was kwam er iemand die zei; voor je moeder zit het er nu op. Zij heeft rust. Nu gaat het voor jou echt beginnen.
Daar heb ik later veel aan moeten denken. Het heeft een tijdje allemaal om mijn moeder en haar ziekte gedraaid. Dat 'loslaten' vond ik heel moeilijk. Toen kwam mijn verdriet en dat is me toen verschrikkelijk overvallen.
Ik was eind dertig. Heb heel lang mijn moeder gehad. Hartstikke mooi vond ik. Daar moest ik maar dankbaar voor zijn....dat was wat mijn verstand probeerde duidelijk te maken. Maar man, wat mis ik haar! 16, 26 of 36; ik mist mijn moeder verschrikkelijk. Niemand begreep mij zo goed. Geen woorden nodig. ik kon zo mijn ei kwijt. En dat is dan weg. En komt nooit meer terug. Heftig vond ik dat.
Maar weet je; ik zal haar de rest van mijn leven missen. Er iets weg wat zo bijzonder was. Niet vervangbaar. Maar sommige dingen wennen wel. ik denk dat uiteindelijk veel went. En dat het leven dan weer een gelukkig leven wordt.
Sorry, ik ga een beetje van links naar rechts met mijn verhaal. Maar er komt ook zoveel in me op:-)
Vrijdag is het afscheid CL2? Ik heb ook gesproken toen. Net als mij broer en vader. Was ik achteraf heel blij mee.
maandag 2 juli 2018 22:35
Als het zo plotseling gaat heb je ook geen tijd om je voor te bereiden... Ik vraag me af of je je uberhaupt wel kunt voorbereiden.
Mijn vader kreeg zondag de diagnose dat het kanker was, op maandag dat het uitgezaaid was en op donderdag was hij dood. Net genoeg tijd om afscheid te nemen, maar bij lange na niet genoeg tijd om te 'wennen'.
Mijn vader ging het ziekenhuis in en ik dacht dat hij een maagzweer had of zo, of een spastische darm. Echt. Het idee dat hij er niet levend uit zou komen kwam helemaal niet in me op. Ik dacht dat ze het zouden vinden, fixen en ze leefden nog lang en gelukkig.
Ik ben in shock geweest. En soms nog steeds.
Mijn vader kreeg zondag de diagnose dat het kanker was, op maandag dat het uitgezaaid was en op donderdag was hij dood. Net genoeg tijd om afscheid te nemen, maar bij lange na niet genoeg tijd om te 'wennen'.
Mijn vader ging het ziekenhuis in en ik dacht dat hij een maagzweer had of zo, of een spastische darm. Echt. Het idee dat hij er niet levend uit zou komen kwam helemaal niet in me op. Ik dacht dat ze het zouden vinden, fixen en ze leefden nog lang en gelukkig.
Ik ben in shock geweest. En soms nog steeds.
maandag 2 juli 2018 22:51
Noerie schreef: ↑02-07-2018 22:21Heel herkenbaar. Er is natuurlijk veel ongeloof. Vooral in het begin had ik dat. Zo was ze er nog en zo niet meer. Je weet het verstandelijk wel, maar het echt voelen en begrijpen? Als dat even gebeurde dan kwam de paniek. Was dat er niet dan was dat volgens mij omdat het zo raar, zo onwerkelijk was.
Oké. Het was even zo'n kort moment dat ik dat had. Zit ik hier nu echt bij mijn overleden moeder? Zie ik haar echt nooit meer straks? Bah. Bij mij was het ook zo plots. Ochtend nog samen weg geweest en middag over en sluiten. Voelen vooral dat gaat voor geen meter nee. Ik weet het wel inderdaad, maar verder. Het is één grote warboel in m'n hoofd. En die paniek inderdaad. Ik vind dat echt een vreselijk gevoel.
En nu, 1,5 jaar later is de paniek wel voorbij. Soms, als ik echt bedenk dat ik haar echt nooit meer zal zien of spreken. Of dat ze gewoon niet meer op deze wereld rondloopt....dat voel ik daar nog een beetje van. Maar wordt ik vooral heel verdrietig.
Dat is fijn om te lezen, dat die paniek voorbij gaat. Daar ben ik nu nog zo bang van. Maar zoals hierboven gezegd, ik ben compleet de grip op de situatie kwijt. En dat brengt me enorm uit evenwicht. Ik krijg nu ook wat beelden terug van net in het ziekenhuis, ik heb soms de sirene van de ambulance in mijn oor, haar blik, haar overlijden. Ben er niet naar van op zich, maar des te meer van het resultaat.
Toen mijn moeder net overleden was kwam er iemand die zei; voor je moeder zit het er nu op. Zij heeft rust. Nu gaat het voor jou echt beginnen.
Daar heb ik later veel aan moeten denken. Het heeft een tijdje allemaal om mijn moeder en haar ziekte gedraaid. Dat 'loslaten' vond ik heel moeilijk. Toen kwam mijn verdriet en dat is me toen verschrikkelijk overvallen.
Herkenbaar ja. Hier bijna 4 jaar. Niet al die tijd hoor. In het begin is het redelijk gegaan allemaal. Door veel pech een aantal ziekenhuis opnames, ongemakken na chemo e.d. werd dat geleidelijk aan steeds meer. Ik ben wel heel blij dat ik er altijd voor haar geweest ben en mee geweest ben, naar haar geluisterd heb. We hebben ook altijd geprobeerd te blijven lachen tussendoor. Ja, wat mot je dan, zei ze als iemand dat opmerkte. Dat loslaten zoals je zegt zal pittig worden ja. Onze levens waren deels verweven met elkaar.
Ik was eind dertig. Heb heel lang mijn moeder gehad. Hartstikke mooi vond ik. Daar moest ik maar dankbaar voor zijn....dat was wat mijn verstand probeerde duidelijk te maken. Maar man, wat mis ik haar! 16, 26 of 36; ik mist mijn moeder verschrikkelijk. Niemand begreep mij zo goed. Geen woorden nodig. ik kon zo mijn ei kwijt. En dat is dan weg. En komt nooit meer terug. Heftig vond ik dat.
Herkenbaar. Ik heb ook echt een paar zekerheden waar ik me aan probeer vast te houden. Ze zou nooit zo verder hebben willen leven. Ze is nu een hoop bespaard gebleven. Ik heb alles wat in mijn mogelijkheden lag voor/met haar gedaan. Ik heb heel veel dierbare herinneringen aan haar, omdat we altijd van alles hebben gedaan. Enz. Alleen koop ik er nu nog niks voor, want dat gevoel gaat de hele andere kant op. Ik ben haar kwijt en ze komt nooit meer terug. De onvoorwaardelijke liefde van haar is er niet meer. Heel erg heftig inderdaad.
Maar weet je; ik zal haar de rest van mijn leven missen. Er iets weg wat zo bijzonder was. Niet vervangbaar. Maar sommige dingen wennen wel. ik denk dat uiteindelijk veel went. En dat het leven dan weer een gelukkig leven wordt.
Dat hoop ik zo. Dat ik een balans kan vinden in mijn verdriet en berusting in het feit dat ze niet meer hoeft te ondergaan en strijden.
Sorry, ik ga een beetje van links naar rechts met mijn verhaal. Maar er komt ook zoveel in me op:-)
Maakt mij niks uit meid. Mijn hoofd doet precies zo.
Vrijdag is het afscheid CL2? Ik heb ook gesproken toen. Net als mij broer en vader. Was ik achteraf heel blij mee.
Ja, vrijdagochtend. Goed dat je er achteraf zo blij mee bent, dat je gesproken hebt. Ik wil haar gewoon nog een keer extra in het zonnetje zetten zogezegd. Hoe lief ze was, hoe dapper en hoe trots ik op haar ben, enz. Mijn vader en broer kunnen dit niet. Ik heb ze gevraagd wel iets te schrijven en dat verwerk ik dan in mijn verhaal. Dan kunnen ze toch nog iets kwijt als ze willen.
Een knuffel voor jou voor je gedachten en emoties die je hebt.
anoniem_3722 wijzigde dit bericht op 02-07-2018 22:59
0.02% gewijzigd
maandag 2 juli 2018 22:57
Lady_Day schreef: ↑02-07-2018 22:35Als het zo plotseling gaat heb je ook geen tijd om je voor te bereiden... Ik vraag me af of je je uberhaupt wel kunt voorbereiden.
Mijn vader kreeg zondag de diagnose dat het kanker was, op maandag dat het uitgezaaid was en op donderdag was hij dood. Net genoeg tijd om afscheid te nemen, maar bij lange na niet genoeg tijd om te 'wennen'.
Ja jemig, vind je het gek beste vrouw? Dit is helemaal een rampscenario zeg. Dat zijn 5 dagen. Dan is het helemaal een grote shock zeg. Ik ben me al de blubber geschrokken dat alles zo snel ging op 1 dag. En ik wist al een hele tijd dat zij ziek was. Ik vind het dan ook helemaal niet gek, dat jij nog zo onrustig bent na 5,5 maand.
Mijn vader ging het ziekenhuis in en ik dacht dat hij een maagzweer had of zo, of een spastische darm. Echt. Het idee dat hij er niet levend uit zou komen kwam helemaal niet in me op. Ik dacht dat ze het zouden vinden, fixen en ze leefden nog lang en gelukkig.
Deze shock is me helaas wel bekend. Ja, ik wist dat er iets mis ging in haar lichaam, maar heb er totaal niet bij stilgestaan of gedacht of kunnen bedenken, dat het eind in zicht was. Ik had goede hoop en wist de risico's wel. Maar dat pats boem en over was gruwelijk. Dat heeft een harde klap gegeven. Jou dus ook en dan nog in zo'n kort tijdsbestek.
Ik ben in shock geweest. En soms nog steeds.
Volkomen begrijpelijk. Sterkte!
maandag 2 juli 2018 23:11
Ik ben niet zo'n pretletter van nature. Ik verwacht altijd het ergste. Dan valt het altijd mee namelijk. Daarom kwam het nieuws ook des te harder aan. Ik had wel aan erge dingen gedacht. Erger nog dan een maagzweer of een spastische darm. Maar mijn vader stond onder behandeling van zoveel artsen, dat kanker wel het laatste was waar aan ik dacht. Sterker nog, in november had hij heel veel vocht achter de longen. Ze hebben toen nog een scan gemaakt en een punctie gedaan. Eind november kregen we de uitslag dat het allemaal schoon was en dat het vocht vanzelf weg zou gaan. Acht weken later was hij dood. Oops, toch longkanker en oops toch uitgezaaid.
Ik ben daar verschrikkelijk boos over geweest. Hoe kun je jaren onder behandeling van een longarts en diverse andere artsen staan en alles wordt gemist. Terwijl de chirurg die de kijkoperatie in het UMC deed niet eens normaal biopten af kon nemen, zo ernstig was zijn long aangedaan.
Ik merk dat het me nog steeds hoog zit...
Het is gewoon niet te bevatten, TO. Een ouder verliezen is zo groot, dat kun je niet in 1x begrijpen. Ik probeer het nu in stukjes. Ik probeer het verhaal rond te krijgen in de hoop dat ik er dan, zoals ze zo mooi zeggen, 'vrede' mee kan hebben.
Ik ben daar verschrikkelijk boos over geweest. Hoe kun je jaren onder behandeling van een longarts en diverse andere artsen staan en alles wordt gemist. Terwijl de chirurg die de kijkoperatie in het UMC deed niet eens normaal biopten af kon nemen, zo ernstig was zijn long aangedaan.
Ik merk dat het me nog steeds hoog zit...
Het is gewoon niet te bevatten, TO. Een ouder verliezen is zo groot, dat kun je niet in 1x begrijpen. Ik probeer het nu in stukjes. Ik probeer het verhaal rond te krijgen in de hoop dat ik er dan, zoals ze zo mooi zeggen, 'vrede' mee kan hebben.
maandag 2 juli 2018 23:37
We verschillen dan wel iets van instelling, maar het effect is net zo kut meid. Jij hebt het op een heel andere manier behoorlijk voor je kiezen gekregen. Jullie hebben al die tijd vertrouwd op de artsen en als die na een scan en alles zeggen dat hij helemaal schoon is, ga je daar niet aan twijfelen natuurlijk. Wat een hard gelag zeg en wat een cruciale fouten zijn er gemaakt. Het is wel mensenwerk, maar jouw vader is er niet meer, dus daar koop je allemaal niks voor.
Mijn moeder had toevallig dezelfde kanker. Zij had echter nog steeds maar plekjes van enkele millimeters (zeer zeldzame mutatie). Vandaar dat bij haar de verwachting nog niet was dat ze zou overlijden. Maar de behandelingen en de pech met complicaties hebben het lijf blijkbaar toch ernstiger verzwakt dan we hebben geweten of misschien wel hebben willen weten. Er waren ook nog behandelingen mogelijk. Het zou niet meer weggaan, maar nog erg lang uit te houden zijn. Ze is ook zo boos geweest in het begin; nooit gerookt en dan toch deze kanker.
Heb je naderhand nog met de artsen van de fouten kunnen praten? Ik krijg binnenkort een uitnodiging om te komen praten en eventuele vragen te stellen. Ze willen dan, indien gewenst, ook alles van die dag nog doornemen. Weet nog niet waar ik behoefte aan heb, maar er wel heen en dan zie ik wel.
Ik vind het echt niet gek, dat het bij jou nog zo hoog zit. Vandaar dat jij ook nog zo aan het worstelen bent joh. Dat kan haast niet anders. Als ik nu al zie wat er allemaal aan emoties bij komt kijken en dan heb je ook nog te kampen met een gemiste diagnose, die toen hij alsnog gesteld is, binnen 5 dagen je vader heeft weggenomen. Heb je professionele hulp? Zo niet, is dat misschien iets om over na te denken. Je hebt specifieke rouwtherapeuten. Wellicht kun je samen met zo iemand het e.e.a. beter geordend krijgen in jezelf.
Nee, het is niet te bevatten. En ook ik hoop er ergens in de toekomst vrede mee te hebben. Puur en alleen, omdat mijn moeder niet heeft hoeven lijden verder en alles geprobeerd heeft om te genezen. Het mocht niet zo zijn helaas.
Ik ga proberen wat te slapen. Jij ook weltrusten.
Mijn moeder had toevallig dezelfde kanker. Zij had echter nog steeds maar plekjes van enkele millimeters (zeer zeldzame mutatie). Vandaar dat bij haar de verwachting nog niet was dat ze zou overlijden. Maar de behandelingen en de pech met complicaties hebben het lijf blijkbaar toch ernstiger verzwakt dan we hebben geweten of misschien wel hebben willen weten. Er waren ook nog behandelingen mogelijk. Het zou niet meer weggaan, maar nog erg lang uit te houden zijn. Ze is ook zo boos geweest in het begin; nooit gerookt en dan toch deze kanker.
Heb je naderhand nog met de artsen van de fouten kunnen praten? Ik krijg binnenkort een uitnodiging om te komen praten en eventuele vragen te stellen. Ze willen dan, indien gewenst, ook alles van die dag nog doornemen. Weet nog niet waar ik behoefte aan heb, maar er wel heen en dan zie ik wel.
Ik vind het echt niet gek, dat het bij jou nog zo hoog zit. Vandaar dat jij ook nog zo aan het worstelen bent joh. Dat kan haast niet anders. Als ik nu al zie wat er allemaal aan emoties bij komt kijken en dan heb je ook nog te kampen met een gemiste diagnose, die toen hij alsnog gesteld is, binnen 5 dagen je vader heeft weggenomen. Heb je professionele hulp? Zo niet, is dat misschien iets om over na te denken. Je hebt specifieke rouwtherapeuten. Wellicht kun je samen met zo iemand het e.e.a. beter geordend krijgen in jezelf.
Nee, het is niet te bevatten. En ook ik hoop er ergens in de toekomst vrede mee te hebben. Puur en alleen, omdat mijn moeder niet heeft hoeven lijden verder en alles geprobeerd heeft om te genezen. Het mocht niet zo zijn helaas.
Ik ga proberen wat te slapen. Jij ook weltrusten.
maandag 2 juli 2018 23:37
Ik wil zoveel zeggen, want ik herken zo waar je doorheen gaat, maar ben bang nu net het verkeerde te zeggen omdat ik het niet goed in woorden kan vatten voor nu.
Ik kan je wel beloven dat tijd heelt, zoals je je nu voelt blijft niet, dat wordt milder. Misschien heb je daar nu helemaal geen donder aan, mij hielp het wel, dat iemand dat tegen me zei. Ik had iets om me aan vast te houden, dat het niet altijd zo zou blijven, dat gevoel.
En puur praktisch; als je echt niet of weinig kunt eten, koop een paar van die shakes die normaal bedoeld zijn om te lijnen. Niet ideaal, maar je krijgt lig wat voedingsstoffen binnen om je op de been te houden (de koffiesmaak is redelijk te doen).
Ik kon ook letterlijk geen hap door mijn keel krijgen en het verbaasde me hoe snel je dan verzwakt. Tegen de tijd van de begrafenis kieperde ik zowat om vanwege dat niet kunnen eten, en die shakes slurp je redelijk makkelijk weg zodat je iig niet verzwakt.
Ik kan je wel beloven dat tijd heelt, zoals je je nu voelt blijft niet, dat wordt milder. Misschien heb je daar nu helemaal geen donder aan, mij hielp het wel, dat iemand dat tegen me zei. Ik had iets om me aan vast te houden, dat het niet altijd zo zou blijven, dat gevoel.
En puur praktisch; als je echt niet of weinig kunt eten, koop een paar van die shakes die normaal bedoeld zijn om te lijnen. Niet ideaal, maar je krijgt lig wat voedingsstoffen binnen om je op de been te houden (de koffiesmaak is redelijk te doen).
Ik kon ook letterlijk geen hap door mijn keel krijgen en het verbaasde me hoe snel je dan verzwakt. Tegen de tijd van de begrafenis kieperde ik zowat om vanwege dat niet kunnen eten, en die shakes slurp je redelijk makkelijk weg zodat je iig niet verzwakt.
maandag 2 juli 2018 23:51
Ik denk ook dat je gelijk hebt, Witch... het wordt minder. Dat kan niet anders, want anders zou niemand meer normaal kunnen functioneren.
Ik heb een gesprek gehad met de behandelend arts in het UMC. Ik vond dat echt heel fijn. Alles werd inderdaad nog even doorgenomen. Ik hoorde niets nieuws, want ik zat er in het ziekenhuis echt bovenop (ik was net een pitbull) maar dat de tijd nog even genomen werd en je heel rustig het verhaal van de arts en zijn kijk en kant nog even kon horen was gewoon heel prettig. En ook dat we en ze (in het UMC) er alles aan gedaan hadden stelde me gerust.
Die prutsartsen (het zijn er verschillende) heb ik nooit gesproken. Ik was altijd te bang dat ik echt uit mijn slof zou schieten. En ik heb er niks aan. Mijn vader krijg ik er niet mee terug. En soms denk ik ook dat het misschien zo heeft moeten zijn. Wat als ze er 3 jaar geleden achter gekomen waren (een andere longarts vond een plekje destijds), wat voor traject hadden we dan gehad? Veel chemo en ellende wellicht. Had hij kunnen genezen? De kans was klein. Hij heeft nu in ieder geval nog 2,5 redelijk zorgeloze jaren gehad. Wel jammer van de pijn in de laatste maanden.
Ik heb een maand of zo geleden gedacht om hulp in te schakelen omdat ik nog steeds zo ontzettend verdrietig was, maar vlak daarna ging er wel een knopje om. Ik weet dat er wel vooruitgang in zit. Ik voel dat het anders wordt. Soms wordt ik nog wel even getriggered, zoals na het lezen van jouw verhaal, maar ik weet dat ik wel verder ben dan 5 maand geleden. En ik wil hier ook gewoon doorheen, door de rauwe rouw. Het is ook iets zeer ingrijpends, en daarom mag ik het er ook moeilijk mee hebben. Bijna ondraaglijk moeilijk soms. Een ouder verliezen is gewoon heel heftig en ontzettend kut.
Ik heb een gesprek gehad met de behandelend arts in het UMC. Ik vond dat echt heel fijn. Alles werd inderdaad nog even doorgenomen. Ik hoorde niets nieuws, want ik zat er in het ziekenhuis echt bovenop (ik was net een pitbull) maar dat de tijd nog even genomen werd en je heel rustig het verhaal van de arts en zijn kijk en kant nog even kon horen was gewoon heel prettig. En ook dat we en ze (in het UMC) er alles aan gedaan hadden stelde me gerust.
Die prutsartsen (het zijn er verschillende) heb ik nooit gesproken. Ik was altijd te bang dat ik echt uit mijn slof zou schieten. En ik heb er niks aan. Mijn vader krijg ik er niet mee terug. En soms denk ik ook dat het misschien zo heeft moeten zijn. Wat als ze er 3 jaar geleden achter gekomen waren (een andere longarts vond een plekje destijds), wat voor traject hadden we dan gehad? Veel chemo en ellende wellicht. Had hij kunnen genezen? De kans was klein. Hij heeft nu in ieder geval nog 2,5 redelijk zorgeloze jaren gehad. Wel jammer van de pijn in de laatste maanden.
Ik heb een maand of zo geleden gedacht om hulp in te schakelen omdat ik nog steeds zo ontzettend verdrietig was, maar vlak daarna ging er wel een knopje om. Ik weet dat er wel vooruitgang in zit. Ik voel dat het anders wordt. Soms wordt ik nog wel even getriggered, zoals na het lezen van jouw verhaal, maar ik weet dat ik wel verder ben dan 5 maand geleden. En ik wil hier ook gewoon doorheen, door de rauwe rouw. Het is ook iets zeer ingrijpends, en daarom mag ik het er ook moeilijk mee hebben. Bijna ondraaglijk moeilijk soms. Een ouder verliezen is gewoon heel heftig en ontzettend kut.
