Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 07:50
dinsdag 3 juli 2018 00:03
Ach, bedankt voor je bericht. Ik ben zo blij met je herkenning, maar tegelijkertijd betekent dit dat jij er ook al doorheen gegaan bent. Is het lang geleden?
Ik heb zeker wat aan de woorden dat wat ik nu voel, milder wordt. Ik wil dat ook echt aannemen en sla het op. Ik voel het alleen nog voor geen meter. Maar ik begrijp inmiddels dat ik gewoon veel te snel wil. Waarschijnlijk omdat het zo'n vreselijk naar gevoel is.
Dat verzwakken gaat razendsnel. Rouw en verdriet vreet al energie heb ik in de gaten en dat niet veel slapen en eten breekt me nu echt al op en ik wil en zal vrijdag spreken. Ik ga dus morgen toch maar wat van die shakes halen. Bedankt voor de tip. Dacht eerder eigenwijs dat ik het wel weer voor elkaar zou krijgen, maar niet dus.
Ik heb zeker wat aan de woorden dat wat ik nu voel, milder wordt. Ik wil dat ook echt aannemen en sla het op. Ik voel het alleen nog voor geen meter. Maar ik begrijp inmiddels dat ik gewoon veel te snel wil. Waarschijnlijk omdat het zo'n vreselijk naar gevoel is.
Dat verzwakken gaat razendsnel. Rouw en verdriet vreet al energie heb ik in de gaten en dat niet veel slapen en eten breekt me nu echt al op en ik wil en zal vrijdag spreken. Ik ga dus morgen toch maar wat van die shakes halen. Bedankt voor de tip. Dacht eerder eigenwijs dat ik het wel weer voor elkaar zou krijgen, maar niet dus.
dinsdag 3 juli 2018 00:09
Rouw op je dak is een boek van Jos Brink. Nog niet voor nu misschien maar misschien is het dat wel fijn om eens door te bladeren CL2, ik heb er best wat aan gehad.
En dat milder worden, de liefsten zijn nu respectievelijk 23 en 11 jaar dood (er waren er meer, maar ook om iedereen rouw je weer anders). Onverwachts kan me dan ineens iets doen herinneren aan hoe ze waren, een geur, een situatie waar ze bij hadden hadden moeten zijn, of ik droom zomaar, uit het niets heel levendig over ze. Het went nooit, maar ik kan er wel om glimlachen. Blij dat ik ze niet vergeet, dat ik nog weet hoe houden van ze voelt en dat ze er nog steeds "zijn". In mijn hoofd, en in mijn genen.
En dat milder worden, de liefsten zijn nu respectievelijk 23 en 11 jaar dood (er waren er meer, maar ook om iedereen rouw je weer anders). Onverwachts kan me dan ineens iets doen herinneren aan hoe ze waren, een geur, een situatie waar ze bij hadden hadden moeten zijn, of ik droom zomaar, uit het niets heel levendig over ze. Het went nooit, maar ik kan er wel om glimlachen. Blij dat ik ze niet vergeet, dat ik nog weet hoe houden van ze voelt en dat ze er nog steeds "zijn". In mijn hoofd, en in mijn genen.
dinsdag 3 juli 2018 00:17
Mag ik je nog 1 ding zeggen? Laat dat gevoel van wat je voor je gevoel nu allemaal zou "moeten" los, als je dat enigzins kunt.
Probeer het dag voor dag te nemen, dit is niet iets wat je zo snel mogelijk kunt fixen. Neem de tijd met je moeder, ga er zo vaak heen als je wil, neem foto's (deed ik niet, want ik vond dat dat niet hoorde (zo'n spijt van gehad! Weggooien kan altijd nog, terughalen niet meer).
En als je nog uren naast haar wil zitten en tegen haar praten, óók doen!
Deze periode kun je straks niet meer overdoen, zorg dat het goed is voor jou, dat je daar goed op terug kunt kijken.
And drink the goddamn shakes
Probeer het dag voor dag te nemen, dit is niet iets wat je zo snel mogelijk kunt fixen. Neem de tijd met je moeder, ga er zo vaak heen als je wil, neem foto's (deed ik niet, want ik vond dat dat niet hoorde (zo'n spijt van gehad! Weggooien kan altijd nog, terughalen niet meer).
En als je nog uren naast haar wil zitten en tegen haar praten, óók doen!
Deze periode kun je straks niet meer overdoen, zorg dat het goed is voor jou, dat je daar goed op terug kunt kijken.
And drink the goddamn shakes
dinsdag 3 juli 2018 00:18
Lady_Day schreef: ↑02-07-2018 23:51Ik denk ook dat je gelijk hebt, Witch... het wordt minder. Dat kan niet anders, want anders zou niemand meer normaal kunnen functioneren.
Deze gedachte had ik gisteren ook inderdaad. Dan zouden er wereldwijd zoveel mensen zijn die niet meer verder kunnen en dat is natuurlijk niet zo. Maar ja.
Ik heb een gesprek gehad met de behandelend arts in het UMC. Ik vond dat echt heel fijn. Alles werd inderdaad nog even doorgenomen. Ik hoorde niets nieuws, want ik zat er in het ziekenhuis echt bovenop (ik was net een pitbull) maar dat de tijd nog even genomen werd en je heel rustig het verhaal van de arts en zijn kijk en kant nog even kon horen was gewoon heel prettig. En ook dat we en ze (in het UMC) er alles aan gedaan hadden stelde me gerust.
Oké, dus dat heeft je wel voldoening gegeven. Dat is fijn. Ik ga het ook wel fijn vinden, omdat ik bij vlagen zo onzeker ben ook. Ik weet op zich dat ik het goed gedaan heb. Heb nog wat kleine vraagjes, die ik wel wil stellen.
Die prutsartsen (het zijn er verschillende) heb ik nooit gesproken. Ik was altijd te bang dat ik echt uit mijn slof zou schieten. En ik heb er niks aan. Mijn vader krijg ik er niet mee terug. En soms denk ik ook dat het misschien zo heeft moeten zijn. Wat als ze er 3 jaar geleden achter gekomen waren (een andere longarts vond een plekje destijds), wat voor traject hadden we dan gehad? Veel chemo en ellende wellicht. Had hij kunnen genezen? De kans was klein. Hij heeft nu in ieder geval nog 2,5 redelijk zorgeloze jaren gehad. Wel jammer van de pijn in de laatste maanden.
Ik snap je wel hoor. Je was bang jezelf erin te verliezen. En nee, je vader komt er niet mee terug. Ik heb denk ik zo'n eigenwijze kop, dat ik het wel gedaan had. Ik denk dat ik dan benieuwd was geweest naar wat ze er nog over te zeggen hadden. Maar goed, dat is allemaal theoretisch gekletst.
Ik heb een maand of zo geleden gedacht om hulp in te schakelen omdat ik nog steeds zo ontzettend verdrietig was, maar vlak daarna ging er wel een knopje om. Ik weet dat er wel vooruitgang in zit. Ik voel dat het anders wordt. Soms wordt ik nog wel even getriggered, zoals na het lezen van jouw verhaal, maar ik weet dat ik wel verder ben dan 5 maand geleden. En ik wil hier ook gewoon doorheen, door de rauwe rouw. Het is ook iets zeer ingrijpends, en daarom mag ik het er ook moeilijk mee hebben. Bijna ondraaglijk moeilijk soms. Een ouder verliezen is gewoon heel heftig en ontzettend kut.
Ik hoop wel dat je begrijpt dat het geenszins mijn bedoeling was om te impliceren, dat jij het niet mag doen zoals je het wil doen allemaal. Ik bedoelde het echt als hulp voor jou. Soms kan een buitenstaander je net wat inzichten geven waardoor het voor jezelf makkelijker wordt. Maar jij moet het vooral doen zoals jij het wil. En ja, het is (soms) ondraaglijk moeilijk. Een ouder verliezen is echt heftig en kut.
dinsdag 3 juli 2018 00:27
Ik wist inderdaad dat hij een boekje heeft geschreven daarover, maar nooit meer aan gedacht. Die schrijf ik op. Is misschien ook fijn voor mijn vader en broer, dat zijn echt onvervalste binnenvetters.the_Wicked_Witch schreef: ↑03-07-2018 00:09Rouw op je dak is een boek van Jos Brink. Nog niet voor nu misschien maar misschien is het dat wel fijn om eens door te bladeren CL2, ik heb er best wat aan gehad.
En dat milder worden, de liefsten zijn nu respectievelijk 23 en 11 jaar dood (er waren er meer, maar ook om iedereen rouw je weer anders). Onverwachts kan me dan ineens iets doen herinneren aan hoe ze waren, een geur, een situatie waar ze bij hadden hadden moeten zijn, of ik droom zomaar, uit het niets heel levendig over ze. Het went nooit, maar ik kan er wel om glimlachen. Blij dat ik ze niet vergeet, dat ik nog weet hoe houden van ze voelt en dat ze er nog steeds "zijn". In mijn hoofd, en in mijn genen.
Jeetje, heb je je ouders zo jong al verloren? Je rouwt inderdaad om iedereen anders. Ik was bij grootouders echt wel verdrietig, maar ze waren allemaal minimaal 78 jaar en daar had ik naast het verdriet ook vrij snel acceptatie. Ze mankeerden allemaal iets tegen die tijd en dan had ik er vrede mee. Het verdriet hieromtrent heb ik ook lang niet zo rauw gevoeld als dit. Werktechnisch heb ik regelmatig begrafenissen en dan sta je er verder vanaf, al voel je wel een vorm van verdriet. En verder was dit de eerste keer, dat iemand dichtbij overlijdt. En ik heb gewoon een erg close, fijne band met mijn ouders. Zoals jij zegt, dat je onverwachte herinneringen hebt aan hen en er om kunt glimlachen lijkt me een fijne balans voor straks. Heb het vast al gezegd, maar ik heb gelukkig erg veel goede herinneringen en dankbaarheid voor wat en wie ze voor mij was. Fijn dat ze voortleven in jou. Mooi gezegd.
dinsdag 3 juli 2018 00:36
the_Wicked_Witch schreef: ↑03-07-2018 00:17Mag ik je nog 1 ding zeggen? Laat dat gevoel van wat je voor je gevoel nu allemaal zou "moeten" los, als je dat enigzins kunt.
Probeer het dag voor dag te nemen, dit is niet iets wat je zo snel mogelijk kunt fixen. Neem de tijd met je moeder, ga er zo vaak heen als je wil, neem foto's (deed ik niet, want ik vond dat dat niet hoorde (zo'n spijt van gehad! Weggooien kan altijd nog, terughalen niet meer).
En als je nog uren naast haar wil zitten en tegen haar praten, óók doen!
Deze periode kun je straks niet meer overdoen, zorg dat het goed is voor jou, dat je daar goed op terug kunt kijken.
And drink the goddamn shakes
Lees deze nog een keer. Belangrijk voor straks, echt!
dinsdag 3 juli 2018 00:37
Tuurlijk mag dat! Ik ben hartstikke blij met elke reactie. Ik zal inderdaad dat dag bij dag moeten leren en ik zeg gewoon eerlijk, dat ik dat retemoeilijk vind. Vanmiddag kreeg ik door een zin van Woepsie een inzicht daarin. Ik wil te snel en te veel, omdat ik de grip op alles kwijt ben. Mijn basis zoals die was, mijn thuis zoals het was, is voor de helft weg nu en dat slaat een krater. Heb even getwijfeld over hoe vaak naar mijn moeder te gaan; haar lijf ligt er nog, maar zij zit er niet meer in. Maar ben toch blij dat ik steeds geweest ben en nu wil inderdaad tot en met vrijdag steeds even bij haar zijn. Zit steeds te vertellen hoe veel ik van haar houd en hoe enorm trots ik op haar ben, dat ik blij ben met de band die we hadden, etc. Vroeger was foto's maken ook gewoon niet 'normaal'. Toen moest je natuurlijk ook echt nog een toestel meenemen. Nu met de mobieltjes is het veel makkelijker. Ik heb er eentje van in het ziekenhuis, toen ze net was overleden en eentje van nu ze opgebaard ligt en weer op en top verzorgd is. Precies zoals ze was. Ik weet ook niet of ik er iets mee wil, maar inderdaad beter weggooien als je er niks mee doet dan het niet hebben en ze dat je ze toch had gewild.the_Wicked_Witch schreef: ↑03-07-2018 00:17Mag ik je nog 1 ding zeggen? Laat dat gevoel van wat je voor je gevoel nu allemaal zou "moeten" los, als je dat enigzins kunt.
Probeer het dag voor dag te nemen, dit is niet iets wat je zo snel mogelijk kunt fixen. Neem de tijd met je moeder, ga er zo vaak heen als je wil, neem foto's (deed ik niet, want ik vond dat dat niet hoorde (zo'n spijt van gehad! Weggooien kan altijd nog, terughalen niet meer).
En als je nog uren naast haar wil zitten en tegen haar praten, óók doen!
Deze periode kun je straks niet meer overdoen, zorg dat het goed is voor jou, dat je daar goed op terug kunt kijken.
And drink the goddamn shakes
Yes ma'am, I will
dinsdag 3 juli 2018 06:28
CL2, bij mijn grootouders had ik het er ook niet moeilijk mee. Eigenlijk best gek, want ik was dol op ze en we waren hecht. Maar op de een of andere manier had ik daar heel snel vrede mee. De laatste weken vond ik wel heftig, want een geliefde pijn zien lijden is echt afschuwelijk, maar toen het voorbij was heb ik misschien nog 1x gehuild en dat was het. Natuurlijk mis ik ze wel, maar het gaat niet door mijn ziel. Misschien dat ik daarom wel zo verbaasd ben hoe heftig het is met mijn vader.
Ik heb zelf heel veel foto's gemaakt in het ziekenhuis. Eerst keek ik er heel veel naar, wilde ik hem echt zodoende nog even vasthouden, maar ik kijk er nu niet meer naar want ik word er verdrietig van. Wat ik toen niet zag of niet wilde zien is hoe zijn gezicht steeds zo vertrokken van de pijn was. Ik zie zijn holle ogen en zijn verdriet om ons. Mijn vader vond het niet erg om te sterven, hij was ook niet bang voor de dood. Hij vond het wel verschrikkelijk om ons achter te moeten laten. Daar voelde hij zich vreselijk schuldig over. Slaat natuurlijk nergens op, want hij had niet voor de kanker gekozen, maar ja, schuldgevoelens zijn niet altijd rationeel.
Ik heb zelf heel veel foto's gemaakt in het ziekenhuis. Eerst keek ik er heel veel naar, wilde ik hem echt zodoende nog even vasthouden, maar ik kijk er nu niet meer naar want ik word er verdrietig van. Wat ik toen niet zag of niet wilde zien is hoe zijn gezicht steeds zo vertrokken van de pijn was. Ik zie zijn holle ogen en zijn verdriet om ons. Mijn vader vond het niet erg om te sterven, hij was ook niet bang voor de dood. Hij vond het wel verschrikkelijk om ons achter te moeten laten. Daar voelde hij zich vreselijk schuldig over. Slaat natuurlijk nergens op, want hij had niet voor de kanker gekozen, maar ja, schuldgevoelens zijn niet altijd rationeel.
dinsdag 3 juli 2018 07:31
Ja, zo heb ik dat met m'n grootouders ook beleefd. Dat was heel snel oké. En omdat ze inderdaad allemaal iets mankeerden, kon ik heel snel vrede hebben met het overlijden. Dat leek in niets op wat ik nu allemaal voel.
Fijn dat je die foto's had, die je in het begin geholpen hebben. Dan heb je er echt iets aan gehad.
Mijn moeder was ook niet bang voor de dood gelukkig. En ondanks alles wat er vrijdag gebeurd is, was ze wel rustig, ze heeft niet veel meegekregen. Ze wilde ons inderdaad nog helemaal niet achterlaten en ze had een grote wil om te leven.
Ik heb geslapen vannacht. Dik 6 uur. En dat merk ik gelijk in mijn hoofd, wat fijn is. Ik ben nu alleen al een uur aan het vechten tegen een paniekgevoel in mijn lijf. Heel naar gevoel vind ik dat.
Fijn dat je die foto's had, die je in het begin geholpen hebben. Dan heb je er echt iets aan gehad.
Mijn moeder was ook niet bang voor de dood gelukkig. En ondanks alles wat er vrijdag gebeurd is, was ze wel rustig, ze heeft niet veel meegekregen. Ze wilde ons inderdaad nog helemaal niet achterlaten en ze had een grote wil om te leven.
Ik heb geslapen vannacht. Dik 6 uur. En dat merk ik gelijk in mijn hoofd, wat fijn is. Ik ben nu alleen al een uur aan het vechten tegen een paniekgevoel in mijn lijf. Heel naar gevoel vind ik dat.
dinsdag 3 juli 2018 07:40
Fijn dat je wat slaap hebt kunnen pakken. Het scheelt een hoop. Ik slaap al maanden heel erg slecht. Word veel wakker en ook vroeg wakker. Ik merk dat het me begint op te breken. Heb het gevoel dat ik er als een zombie bij loop. Ik kan pas in oktober vakantie nemen.
Dat paniekgevoel... ik ken het. Heb dat nu echt wel een stuk minder. Het is een soort machteloosheid maar toch nog de controle willen pakken. Op iets waar je geen controle op hebt. Verschrikkelijk gevoel. Ik heb er geen foefje voor, maar weet dat ik dat ook had, en velen met mij.
Ik hoop dat je de dag een beetje doorkomt
Dat paniekgevoel... ik ken het. Heb dat nu echt wel een stuk minder. Het is een soort machteloosheid maar toch nog de controle willen pakken. Op iets waar je geen controle op hebt. Verschrikkelijk gevoel. Ik heb er geen foefje voor, maar weet dat ik dat ook had, en velen met mij.
Ik hoop dat je de dag een beetje doorkomt
dinsdag 3 juli 2018 07:49
Ja, die slaap scheelt een hoop in het hoofd. Ben net iets meer helder nu. Balen dat je al die maanden al zo slecht slaapt. Dat kan niet anders dan je opbreken inderdaad. Ik heb ook geen tip voor je, dan kom je al gauw bij medicatie terecht denk ik.
Lullig genoeg is de herkenning die ik steeds terug krijg van jullie heel fijn. Klinkt zo cru in deze situaties, maar ik heb daar echt veel aan. Ik weet niet of het normaal is, maar bij sommige dingen denk ik weleens dat ik gek ben of word en ik overdreven reageer, maar dat is gelukkig niet zo, blijkt nu.
Het wordt weer een pittige dag. Veel mensen die even afscheid van mijn moeder willen nemen. Ik ga ook weer lekker even bij haar zitten en zie dan wel. Gisteren heb ik bij een bezoek vreselijk moeten huilen, maar kreeg echt begrip en troost van diegene, dat was fijn.
Jij werkse weer vandaag.
Lullig genoeg is de herkenning die ik steeds terug krijg van jullie heel fijn. Klinkt zo cru in deze situaties, maar ik heb daar echt veel aan. Ik weet niet of het normaal is, maar bij sommige dingen denk ik weleens dat ik gek ben of word en ik overdreven reageer, maar dat is gelukkig niet zo, blijkt nu.
Het wordt weer een pittige dag. Veel mensen die even afscheid van mijn moeder willen nemen. Ik ga ook weer lekker even bij haar zitten en zie dan wel. Gisteren heb ik bij een bezoek vreselijk moeten huilen, maar kreeg echt begrip en troost van diegene, dat was fijn.
Jij werkse weer vandaag.
dinsdag 3 juli 2018 07:53
Ik heb precies hetzelfde. Ook ik denk wel eens dat ik gek aan het worden ben, en als ik lees dat een ander eigenlijk dezelfde ervaringen heeft, dan haal ik daar toch weer moed en kracht uit. Dat het erbij 'hoort' en dat het ook weer beter gaat worden.CL2 schreef: ↑03-07-2018 07:49Lullig genoeg is de herkenning die ik steeds terug krijg van jullie heel fijn. Klinkt zo cru in deze situaties, maar ik heb daar echt veel aan. Ik weet niet of het normaal is, maar bij sommige dingen denk ik weleens dat ik gek ben of word en ik overdreven reageer, maar dat is gelukkig niet zo, blijkt nu.
Sterkte vandaag.
dinsdag 3 juli 2018 08:47
Voor m'n gevoel reageer ik op een bericht van maanden geleden omdat er al weer zo veel geschreven is. Fijn dat dat kan, en dat je dat doet, zo veel schrijven. Ik vind het trouwens echt super lief dat je inhoudelijk op anderen reageert en begrip opbrengt, dat kon ik echt niet in de eerste dagen (en nu nog steeds wat moeilijk).CL2 schreef: ↑02-07-2018 21:46Heb eerst even je berichten terug gelezen voor jouw verhaal Woepsie, want mijn geheugen is tijdelijk een zeef. Bij jou is het ook nog maar kort geleden, dat je moeder is overleden. Ook nog gecondoleerd dus. Jouw moeder is in korte tijd overleden aan haar ziekte zeg. Had zij ook kanker? Je bent nog jong denk ik he?
Heb je wat lieve mensen om je heen om mee te praten? Ik wil je ook mijn luisterend oor aanbieden na komende vrijdag. Dus voel je dan ook vrij.
Ik had vanmiddag zoiets van "dit overkomt mij nu echt". Je weet dat het dagelijks meerdere malen gebeurd, overal ter wereld. Je weet dat het ook voor jouw ouders ooit komt. Ik wist dat het voor mijn moeder iets eerder dan gemiddeld zou komen, maar niet nu. En dan is het toch ineens zover en ik had zoiets van "Toch niet bij mij? Toch niet mijn moeder. Is dit echt?". En dan gelijk erna "Ja, wel mijn moeder". Komt dat bekend voor bij iemand?
Bedankt, het is bij mij nu net 2 maanden geleden, ze is overleden d.m.v. euthanasie maar ze had een erg agressieve vorm van darmkanker welke uitgezaaid was naar haar nieren (of lever, dat vergeet ik altijd). Ze is in totaal 8 maanden ziek geweest en ze is ook echt, echt ziek geweest. We hebben wel nog leuke dingen kunnen doen zoals lunchen of een paar uur weg/shoppen maar echt dagjes weg ofzo, daar was ze te ziek voor.
En klopt ja, ik ben nu 21. Het was wel een heel pittig jaar, ben geswitcht van een voltijd opleiding naar een deeltijd opleiding (dus vooral werken en 1 dag school), afstuderen, de hele situatie met mama dan en in de tussentijd is mijn vriend nog geopereerd en heeft 6 weken gips gehad.
En nu is het voorbij, ik heb mijn diploma gehaald en mijn zorgen om mama zijn voorbij dus dat 'en nu' gevoel heb ik heel erg. Ik kan niet stilzitten maar ben te moe om dingen te doen dus zit ik mezelf enorm in de weg, daar ben ik momenteel een weg in aan het vinden.
Wel heb ik alles heel bewust meegemaakt en ik heb bewust gehandeld etc, waar ik enorm blij mee ben. Daardoor heb ik geen twijfels over hoe ik gehandeld heb want ik kon gewoon niet meer doen dan ik heb gedaan. Ook doordat ze middels euthanasie gestorven is heb ik dat proces helemaal bewust meegemaakt. Het lijkt me heel erg moeilijk als je moeder alsnog onverwachts overlijdt..
Wat fijn dat je vannacht een beetje hebt kunnen slapen! Woon je een beetje in de buurt bij je vader of moet je iedere dag nog veel reizen voor al het regelen?
Wees vandaag ook weer lief voor jezelf, oke?
dinsdag 3 juli 2018 09:01
Wat vreselijk dat je dat zo jong al hebt moeten meemaken, meid. Zou niet moeten mogen. Ik vind het wel fijn om te lezen, dat je alles zo bewust hebt doorleefd. En hierdoor een goed gevoel hebt kunnen overhouden aan je handelen en doen.
Ik woon in de buurt van mijn ouders, klein kwartiertje, dus dat is fijn. Makkelijk heen en weer te rijden.
Ik heb het erg slecht vanochtend. Mijn lichaam is heel naar. Ik heb een soort zenuwachtig paniekgevoel van binnen wat steeds opvlamt. En heb even niet de kracht om vast te proberen te houden aan dat dit voor mijn moeder beter is onder de omstandigheden die er waren. Dat onverwachte overlijden is zo ruw. Ineens is alles over en weg. We hadden elke dag contact en ik kan m'n ei niet kwijt. Ben het ff kwijt geloof ik.
Ik woon in de buurt van mijn ouders, klein kwartiertje, dus dat is fijn. Makkelijk heen en weer te rijden.
Ik heb het erg slecht vanochtend. Mijn lichaam is heel naar. Ik heb een soort zenuwachtig paniekgevoel van binnen wat steeds opvlamt. En heb even niet de kracht om vast te proberen te houden aan dat dit voor mijn moeder beter is onder de omstandigheden die er waren. Dat onverwachte overlijden is zo ruw. Ineens is alles over en weg. We hadden elke dag contact en ik kan m'n ei niet kwijt. Ben het ff kwijt geloof ik.
dinsdag 3 juli 2018 09:09
Kun je toegeven aan die paniek? Dus gewoon even echt alles eruit gooien wat je nu voelt. Dit is echt super zwaar, want de enige persoon waarvan je nu wilt dat ze je troost, kan dat niet. En dat is klote.
Ik vind het fijn om dan met m'n knieeen opgetrokken te zitten en en kussen vast te pakken, dan heb ik toch nog iets om mee te knuffelen ofzo.
Ik vind het fijn om dan met m'n knieeen opgetrokken te zitten en en kussen vast te pakken, dan heb ik toch nog iets om mee te knuffelen ofzo.
dinsdag 3 juli 2018 09:24
dinsdag 3 juli 2018 09:47
Meiden, ik heb net zo hard gehuild, dat heb ik nog nooit gedaan. Ik tril als een rietje en word niet rustig. Praat veel met m'n man, maar het lukt even niet. Ik wil m'n moeder. Krijg ook mijn houvast tot nu toe niet te pakken. Dat m'n moeder niet meer hoeft te lijden en alles. Wat is dit moeilijk. Hoe kom ik hier doorheen?
dinsdag 3 juli 2018 10:01
dinsdag 3 juli 2018 10:21
Gecondoleerd CL2. Mijn vader is aan kanker overleden toen ik 18 was. Twee jaar geleden overleed mijn lieve schoonmoeder ook aan kanker. Ik ben nu 50 maar weet nog precies hoe verward en panisch ik me voelde na de dood van mijn vader. Mijn fantastische moeder bleef tegen me herhalen: 'meisje, laat het maar komen. Bang zijn mag, huilen is goed. Wacht niet tot het overgaat maar ga zitten en laat het over je heen komen. Jij hoeft nu helemaal niets.' Dat werd voor mij een mantra waar ik rustiger van werd.CL2 schreef: ↑03-07-2018 09:47Meiden, ik heb net zo hard gehuild, dat heb ik nog nooit gedaan. Ik tril als een rietje en word niet rustig. Praat veel met m'n man, maar het lukt even niet. Ik wil m'n moeder. Krijg ook mijn houvast tot nu toe niet te pakken. Dat m'n moeder niet meer hoeft te lijden en alles. Wat is dit moeilijk. Hoe kom ik hier doorheen?
Toen mijn schoonmoeder overleed heb ik die mantra aan mijn man verteld en ook hij werd rustiger door gewoon te gaan zitten of zich op te rollen en te laten gebeuren. Sterkte.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
dinsdag 3 juli 2018 10:24
Pak je kussen, knijp bijt en huil.. laat je emoties maar komen meis. Ook je tranen helpen je nu om vol te kunnen houden... straks word je weer rustiger.. je hoeft geen controle te houden nuCL2 schreef: ↑03-07-2018 09:47Meiden, ik heb net zo hard gehuild, dat heb ik nog nooit gedaan. Ik tril als een rietje en word niet rustig. Praat veel met m'n man, maar het lukt even niet. Ik wil m'n moeder. Krijg ook mijn houvast tot nu toe niet te pakken. Dat m'n moeder niet meer hoeft te lijden en alles. Wat is dit moeilijk. Hoe kom ik hier doorheen?
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 3 juli 2018 10:39
Laten gebeuren inderdaad. Mijn vriend probeerde me te kalmeren als ik zo'n bui had maar ik zei tegen hem dat ik nu gewoon wilde huilen, moest huilen. Het enige wat hij kon doen was me vasthouden, niks zeggen. Die zielenpijn, zoals het ''mooi'' in het andere topic genoemd wordt, die moet je laten gebeuren.
dinsdag 3 juli 2018 10:42
Ik mocht bijna niet huilen van mijn inmiddels ex. Hij vond het allemaal maar irritant en was ook gewoon de hele dag naar zijn werk, terwijl ik de uitvaart moest regelen, kaarten schrijven en alles eromheen. En dan ook nog dat kleine meisje wat oma kwijt was.
Ik heb het zo gemist, om even flink te kunnen brullen. Als je de tranen hebt laat ze dan maar komen hoor.
Ik heb het zo gemist, om even flink te kunnen brullen. Als je de tranen hebt laat ze dan maar komen hoor.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 3 juli 2018 10:58
CL2, het is nu allemaal nog heel rauw. Dat wordt echt beter. Toch wil ik je even 'waarschuwen'. Ik lees dat jullie een heel warm gezin zijn en dat je moeder de spil was. En dat jij heel erg op je moeder lijkt.
Zo was dat in het gezin van mijn man ook. Toen schoonmoeder overleed ging het tot aan de begrafenis redelijk met mijn schoonvader omdat man en ik bij hem logeerden. Later bleek hij totaal niet zelfredzaam, hij had veel meer met schoonmoeder mee gehobbeld dan wij in de gaten hadden. Hij bleef blinde paniekaanvallen hebben en steunde voor alles op man en mij. Hij eiste onze volledige aandacht en als we even niet paraat voor hem waren brak de hel los. Dat heeft 2 jaar geduurd. Wij waren op en kapot en man was meer vader voor zijn vader en kwam niet toe aan rouwen. Uiteindelijk zijn wij naar de praktijkondersteuner van de HA gegaan omdat de situatie onze relatie dreigde op te breken. Ik was strenger voor schoonvader, man faciliteerde het negatieve gedrag onder het mom 'het is mijn vader, ik moet er voor hem zijn'. Wij hebben handvatten gekregen en man heeft begrepen dat hij er ook mag zijn en dat hij zijn verdriet aan zijn vader moest laten zien. Met het veranderen van onze eigen houding ging schoonvader zijn houding ook de goede kant uit. En nu, na 2,5 jaar hebben we weer een evenwaardige liefdevolle relatie. Ik wil je hiermee zeker niet bang maken maar wil je waarschuwen om over een tijdje wel over je grenzen te waken en jezelf niet weg te cijferen in de zorg voor je vader en broer.
Sterkte.
Zo was dat in het gezin van mijn man ook. Toen schoonmoeder overleed ging het tot aan de begrafenis redelijk met mijn schoonvader omdat man en ik bij hem logeerden. Later bleek hij totaal niet zelfredzaam, hij had veel meer met schoonmoeder mee gehobbeld dan wij in de gaten hadden. Hij bleef blinde paniekaanvallen hebben en steunde voor alles op man en mij. Hij eiste onze volledige aandacht en als we even niet paraat voor hem waren brak de hel los. Dat heeft 2 jaar geduurd. Wij waren op en kapot en man was meer vader voor zijn vader en kwam niet toe aan rouwen. Uiteindelijk zijn wij naar de praktijkondersteuner van de HA gegaan omdat de situatie onze relatie dreigde op te breken. Ik was strenger voor schoonvader, man faciliteerde het negatieve gedrag onder het mom 'het is mijn vader, ik moet er voor hem zijn'. Wij hebben handvatten gekregen en man heeft begrepen dat hij er ook mag zijn en dat hij zijn verdriet aan zijn vader moest laten zien. Met het veranderen van onze eigen houding ging schoonvader zijn houding ook de goede kant uit. En nu, na 2,5 jaar hebben we weer een evenwaardige liefdevolle relatie. Ik wil je hiermee zeker niet bang maken maar wil je waarschuwen om over een tijdje wel over je grenzen te waken en jezelf niet weg te cijferen in de zorg voor je vader en broer.
Sterkte.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
dinsdag 3 juli 2018 11:04
Het is echt zielenpijn denk ik ja. Die emoties hebben en tonen vind ik zo moeilijk. Ik ben altijd al de enige geweest die ze makkelijk toonde. Pa en broer binnenvetters en ma regelde alles zelf wel. Tuurlijk deelde ze wel het e.e.a. maar daarna moest het weer over zijn. Heb daarin mijn eigen weg moeten zoeken met anderen en dan geeft niet. Maar dit kan ik niet alleen. Lijkt het dan.
Ben jullie erg dankbaar voor de hulp.
Ben jullie erg dankbaar voor de hulp.
