Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 07:50
zaterdag 30 juni 2018 09:45
Dit is heel herkenbaar ja. Dit was ons gezin zoals ik ben opgegroeid. En nu dan? Hoe kan dit? Dat soort gedachten. Alles wat je je van tevoren probeert voor te stellen bij het overlijden van je ouder, komt niet overeen met wat ik nu voel. Het voelt gek en raar.snoepzak schreef: ↑30-06-2018 09:29Ik herinner me dat het net een slechte film leek waarin ik was beland. Zijn moment van overlijden vond ik zooo heftig. We wisten al jaren dat het ging komen en zaten ook al een wk te waken, maar ineens was het zover. Niks had me daarop voor kunnen bereiden. Traumatisch vond ik het. Ik dacht steeds maar: dus dit is ons verhaal, zo eindigt het dus, ons gezin zoals ik ben opgegroeid. Ik kan me voorstellen dat dat voor jou nog vele malen heftiger moet zijn geweest omdat je het niet nu aan had zien komen. Ik wens je heel veel sterkte!
zaterdag 30 juni 2018 09:47
Gecondoleerd met het verlies van je moeder, lieve CL2. Mijn moeder is op 1 januari dit jaar overleden, en zij was ook mijn beste vriendin en mijn allerliefste mamsie, natuurlijk. Het valt niet mee, nog steeds niet en het zal voorlopig ook niet meevallen. Je wordt op dit moment inderdaad geleefd met alles omtrent de begrafenis, wat er nog geregeld moet worden, financieel, administratief, etc., etc... Ik heb nog een broer, die superpraktisch meteen alles begon uit te zoeken (al had mijn moeder zelf veel geregeld) en het voelde allemaal aan als te snel, te vlug...
Rouw is voor iedereen verschillend, er bestaat geen programmaboekje voor. Niemand kan jou vertellen hoe jij 'moet' rouwen, dat bepaal je helemaal zelf. Laat je door niemand wijsmaken dat je na een bepaalde tijd 'er overheen moet zijn' (dat is gelukkig niet tegen mij gezegd). Doe wat je moet doen, maar neem rust. Als er tranen komen, dan komen ze maar. Als er boosheid komt, dan komt het maar.
Het is nu ruim zes maanden geleden en ik denk dagelijks aan mijn moeder. Het klinkt ongelooflijk, maar de allerscherpste kantjes zijn er nu al vanaf. Ik brand elke avond twee kaarsjes voor haar, voor haar foto, en ik kan dit doen zonder onmiddellijk in tranen uit te barsten. Het holle, lege gevoel blijft, natuurlijk. Ik ging heel vaak met mijn moeder op stap, leuke dingen doen. De tijd die ik nu niet meer met haar doorbreng, is soms zo veel en zo... nadrukkelijk aanwezig dat ik niet weet wat ik er mee aan moet.
Op dit moment denk ik vaak "oh, dat had mijn moeder leuk gevonden" of "dat zou echt iets voor mijn moeder zijn". Ik laat dat gewoon komen, en ja als ik ervan moet huilen dan huil ik. Soms komt het gemis zo heftig op dat ik een dikke brok moet wegslikken. Het is gewoon niet makkelijk en ik hoop heel erg dat je familie en vrienden om je heen hebt die je kunnen steunen. Je gevoel zal voorlopig nog alle kanten op gaan, en dat geeft helemaal niet. Geef jezelf de ruimte.
(sorry voor dit lange bericht)
Rouw is voor iedereen verschillend, er bestaat geen programmaboekje voor. Niemand kan jou vertellen hoe jij 'moet' rouwen, dat bepaal je helemaal zelf. Laat je door niemand wijsmaken dat je na een bepaalde tijd 'er overheen moet zijn' (dat is gelukkig niet tegen mij gezegd). Doe wat je moet doen, maar neem rust. Als er tranen komen, dan komen ze maar. Als er boosheid komt, dan komt het maar.
Het is nu ruim zes maanden geleden en ik denk dagelijks aan mijn moeder. Het klinkt ongelooflijk, maar de allerscherpste kantjes zijn er nu al vanaf. Ik brand elke avond twee kaarsjes voor haar, voor haar foto, en ik kan dit doen zonder onmiddellijk in tranen uit te barsten. Het holle, lege gevoel blijft, natuurlijk. Ik ging heel vaak met mijn moeder op stap, leuke dingen doen. De tijd die ik nu niet meer met haar doorbreng, is soms zo veel en zo... nadrukkelijk aanwezig dat ik niet weet wat ik er mee aan moet.
Op dit moment denk ik vaak "oh, dat had mijn moeder leuk gevonden" of "dat zou echt iets voor mijn moeder zijn". Ik laat dat gewoon komen, en ja als ik ervan moet huilen dan huil ik. Soms komt het gemis zo heftig op dat ik een dikke brok moet wegslikken. Het is gewoon niet makkelijk en ik hoop heel erg dat je familie en vrienden om je heen hebt die je kunnen steunen. Je gevoel zal voorlopig nog alle kanten op gaan, en dat geeft helemaal niet. Geef jezelf de ruimte.
(sorry voor dit lange bericht)
zaterdag 30 juni 2018 09:47
Heel veel sterkte!
Voor mij is het nu een jaar geleden dat mijn moeder overleed, maar nu ik jou zo lees weet ik weer precies hoe het voelde. De grote klap, de paniek, het verdriet, de verwarring....Vreselijk was het. Je warboel in je hoofd is volstrekt normaal en herkenbaar.
Laat de komende dagen maar gewoon over je heen komen en maak je vooral niet druk om praktische zaken. Dat komt wel goed.
Voor mij is het nu een jaar geleden dat mijn moeder overleed, maar nu ik jou zo lees weet ik weer precies hoe het voelde. De grote klap, de paniek, het verdriet, de verwarring....Vreselijk was het. Je warboel in je hoofd is volstrekt normaal en herkenbaar.
Laat de komende dagen maar gewoon over je heen komen en maak je vooral niet druk om praktische zaken. Dat komt wel goed.
zaterdag 30 juni 2018 09:49
Voor jou is het ook nog vrij vers natuurlijk. Raar allemaal hè. Ik heb ook angst voor na de crematie. Ik ging al veel met haar naar ziekenhuis en andere afspraken. Heb naast alle kuren gezeten. Nam haar met rolstoel mee winkelen, etc. Deed een paar dingen in het huishouden die ze niet meer kon. Dat valt ook allemaal weg. Hoewel ik voor m'n vader ook het eea zal doen.Lady_Day schreef: ↑30-06-2018 09:44Heel herkenbaar. Vooral ook dat traumatische er aan, terwijl de dood van een ouder, in essentie, heel normaal is. Het is inderdaad het einde van een tijdperk. Voor mij voelde het alsof ons gezin uit elkaar gerukt werd, ondanks dat zus en ik in de veertig zijn. De hele balans was weg, en nu is het zoeken naar een nieuwe. En dat is lastig, want hoe je de dingen ook neer zet, je wilt terug naar hoe het was, en dat kan niet.
De eerste dagen na het overlijden word je geleefd en kan het lijken alsof je in een slechte film zit. Maar dan, als alles achter de rug is, en ieder gaat weer door met zijn/haar leven... en jij staat stil... dat vond ik het ergste. Ik wilde alleen maar over mijn vader praten (nog steeds heel veel trouwens) maar ik merkte dat mensen er 'moe' van werden. Dat voelde extra eenzaam. Het is zo belangrijk dat je je verhaal kwijt kunt.
zaterdag 30 juni 2018 10:03
[quote=glaasjeprik post_id=28697001 time=1530344837 user_id=370414]
Rouw is voor iedereen verschillend, er bestaat geen programmaboekje voor. Niemand kan jou vertellen hoe jij 'moet' rouwen, dat bepaal je helemaal zelf. Laat je door niemand wijsmaken dat je na een bepaalde tijd 'er overheen moet zijn' (dat is gelukkig niet tegen mij gezegd). Doe wat je moet doen, maar neem rust. Als er tranen komen, dan komen ze maar. Als er boosheid komt, dan komt het maar.
Die angst heb ik wel inderdaad. Dat ik nog wil praten over m'n lieve moeder en dat mensen gaan zeggen dat het nu wel lang genoeg geweest is. Dat hoor je zo vaak. Ik moet leren het te nemen zoals het komt. Dat voelt nu erg onnatuurlijk.
Het is nu ruim zes maanden geleden en ik denk dagelijks aan mijn moeder. Het klinkt ongelooflijk, maar de allerscherpste kantjes zijn er nu al vanaf. Ik brand elke avond twee kaarsjes voor haar, voor haar foto, en ik kan dit doen zonder onmiddellijk in tranen uit te barsten. Het holle, lege gevoel blijft, natuurlijk. Ik ging heel vaak met mijn moeder op stap, leuke dingen doen. De tijd die ik nu niet meer met haar doorbreng, is soms zo veel en zo... nadrukkelijk aanwezig dat ik niet weet wat ik er mee aan moet.
Dit ook inderdaad. We waren veel samen, wat doe ik straks??
Op dit moment denk ik vaak "oh, dat had mijn moeder leuk gevonden" of "dat zou echt iets voor mijn moeder zijn". Ik laat dat gewoon komen, en ja als ik ervan moet huilen dan huil ik. Soms komt het gemis zo heftig op dat ik een dikke brok moet wegslikken. Het is gewoon niet makkelijk en ik hoop heel erg dat je familie en vrienden om je heen hebt die je kunnen steunen. Je gevoel zal voorlopig nog alle kanten op gaan, en dat geeft helemaal niet. Geef jezelf de ruimte.
Dit ja. Vanochtend al. Ff een appje, goed geslapen mams? O nee, dat kan niet meer. Verschrikkelijk dit.
Rouw is voor iedereen verschillend, er bestaat geen programmaboekje voor. Niemand kan jou vertellen hoe jij 'moet' rouwen, dat bepaal je helemaal zelf. Laat je door niemand wijsmaken dat je na een bepaalde tijd 'er overheen moet zijn' (dat is gelukkig niet tegen mij gezegd). Doe wat je moet doen, maar neem rust. Als er tranen komen, dan komen ze maar. Als er boosheid komt, dan komt het maar.
Die angst heb ik wel inderdaad. Dat ik nog wil praten over m'n lieve moeder en dat mensen gaan zeggen dat het nu wel lang genoeg geweest is. Dat hoor je zo vaak. Ik moet leren het te nemen zoals het komt. Dat voelt nu erg onnatuurlijk.
Het is nu ruim zes maanden geleden en ik denk dagelijks aan mijn moeder. Het klinkt ongelooflijk, maar de allerscherpste kantjes zijn er nu al vanaf. Ik brand elke avond twee kaarsjes voor haar, voor haar foto, en ik kan dit doen zonder onmiddellijk in tranen uit te barsten. Het holle, lege gevoel blijft, natuurlijk. Ik ging heel vaak met mijn moeder op stap, leuke dingen doen. De tijd die ik nu niet meer met haar doorbreng, is soms zo veel en zo... nadrukkelijk aanwezig dat ik niet weet wat ik er mee aan moet.
Dit ook inderdaad. We waren veel samen, wat doe ik straks??
Op dit moment denk ik vaak "oh, dat had mijn moeder leuk gevonden" of "dat zou echt iets voor mijn moeder zijn". Ik laat dat gewoon komen, en ja als ik ervan moet huilen dan huil ik. Soms komt het gemis zo heftig op dat ik een dikke brok moet wegslikken. Het is gewoon niet makkelijk en ik hoop heel erg dat je familie en vrienden om je heen hebt die je kunnen steunen. Je gevoel zal voorlopig nog alle kanten op gaan, en dat geeft helemaal niet. Geef jezelf de ruimte.
Dit ja. Vanochtend al. Ff een appje, goed geslapen mams? O nee, dat kan niet meer. Verschrikkelijk dit.
zaterdag 30 juni 2018 10:15
Het lijkt mij verschrikkelijk als iemand zoiets tegen je zegt. Het zegt uiteraard meer over de andere persoon, maar daar heb je niets aan... Ik merk wel dat ik me verontschuldig, zo van "begin ik weer over mijn moeder, maar...." Ik heb daar nooit een negatieve reactie op gehad, gelukkig. Je komt er snel genoeg achter wie er voor openstaat om naar je te luisteren; familie, vrienden, collega's... het is nu zo hectisch voor jou op dit moment, probeer je niet teveel zorgen te maken over wat er komt of wat anderen zouden kunnen zeggen, je hebt al genoeg aan je hoofd.Die angst heb ik wel inderdaad. Dat ik nog wil praten over m'n lieve moeder en dat mensen gaan zeggen dat het nu wel lang genoeg geweest is. Dat hoor je zo vaak. Ik moet leren het te nemen zoals het komt. Dat voelt nu erg onnatuurlijk.
Rustig aan doen. Het verwerken en rouwen kost veel tijd en energie. Ik worstel er ook mee hoe ik mijn tijd ga invullen, ik moet een hele nieuwe balans in mijn leven zien te vinden en dat valt niet mee. De eerste paar maanden van het jaar heb ik echt als een zombie geleefd; werken, eten, slapen en repeat. Ik weet niet of jij een gezin of een partner hebt, maar ik ben alleen (niet om zielig te doen) en besteedde dus al mijn tijd aan slapen en computerspelletjes spelen. Nu pas merk ik dat ik weer een beetje begin open te staan voor andere activiteiten. Het komt wel, maar later, later. Rustig. Nu is er nog paniek en hectiek.Dit ook inderdaad. We waren veel samen, wat doe ik straks??
Haar telefoonnummer staat ook nog bij mij in mijn telefoon, en ik heb in het begin regelmatig haar gebeld om haar stem te horen: "Dit is de voicemail van..." Het is nu zo rauw, ik weet hoe het voelt. Het zal voorlopig niet minder of makkelijker worden, het is kei- en keihard. *veel knuffels*Dit ja. Vanochtend al. Ff een appje, goed geslapen mams? O nee, dat kan niet meer. Verschrikkelijk dit.
zaterdag 30 juni 2018 10:22
Ja, het is in het begin goed, bijna 'fijn' om dingen te regelen en bezig te zijn. Doe wel rustig aan met jezelf, en blijf de mensen van wie je houdt opzoeken en met ze praten erover.
Voor mij is het al meer dan 30 jaar geleden, en soms komt het, op een goede manier, weer terug, ook al blijft het pijnlijk.
Heel veel sterkte.
nounou
zaterdag 30 juni 2018 11:02
Ik wil je veel kracht toewensen! Ze laat een grote lege plek achter in je leven, maar de plek in je hart zal ze altijd blijven vullen 
Ook hier een ervaringsdeskundige en heb wat dingetjes voor je die mij 2 jaar terug hebben geholpen:
- Wat je ook voelt of uit, het is goed! Als je op een bepaald moment niet hoeft te huilen terwijl je dat wel had verwacht, of juist precies andersom, is dat helemaal prima! Er is geen goed of fout bij het rouwen.
- Volg je gevoel, de komende dagen moet je veel keuzes maken en je gevoel maakt vaak de beste keuzes, ook al zijn dat misschien niet de meest gebruikelijke.
- Durf om hulp te vragen. Mensen willen je graag helpen, maar weten vaak niet goed hoe. Als je ergens behoefte aan heeft, laat het ze weten, of het nou iets praktisch of juist even een knuffel is.
Succes met alles regelen, een mooi afscheid is ook een waardevolle herinnering! En een knuffel voor was extra steun.
Ook hier een ervaringsdeskundige en heb wat dingetjes voor je die mij 2 jaar terug hebben geholpen:
- Wat je ook voelt of uit, het is goed! Als je op een bepaald moment niet hoeft te huilen terwijl je dat wel had verwacht, of juist precies andersom, is dat helemaal prima! Er is geen goed of fout bij het rouwen.
- Volg je gevoel, de komende dagen moet je veel keuzes maken en je gevoel maakt vaak de beste keuzes, ook al zijn dat misschien niet de meest gebruikelijke.
- Durf om hulp te vragen. Mensen willen je graag helpen, maar weten vaak niet goed hoe. Als je ergens behoefte aan heeft, laat het ze weten, of het nou iets praktisch of juist even een knuffel is.
Succes met alles regelen, een mooi afscheid is ook een waardevolle herinnering! En een knuffel voor was extra steun.
zaterdag 30 juni 2018 20:37
Lief dat je het vraagt broccolisoep. Ik zit toevallig net op m'n bank. Een rare, emotionele en moeilijke dag. Eerst vanochtend kleren bij elkaar gezocht voor mams, toen dat begrafenisondernemer, alles gesproken wat nodig was en eind van de middag naar haar toegeweest. We hebben iemand gevraagd die haar wat kon opknappen en wat makeup opdoen. Heb zelf haar nagels gelakt. Eerst dacht ik dat niet te durven, toen eentje gedaan en uiteindelijk alle nagels. Was erg fijn om te doen eigenlijk. Ze ligt er als zichzelf bij nu en dat is wel een fijn idee.
Verder word ik heen en weer geslingerd tussen beseffen dat het zo voor haar beter is en haar veel bespaard gebleven is en een gruwelijk gevoel van ontredderd zijn. Onzekerheid ook. Ik huil veel.
Verder word ik heen en weer geslingerd tussen beseffen dat het zo voor haar beter is en haar veel bespaard gebleven is en een gruwelijk gevoel van ontredderd zijn. Onzekerheid ook. Ik huil veel.
zaterdag 30 juni 2018 20:43
Dat is zeker een emotionele dag voor je geweest. Fijn dat je haar nagels gelakt hebt, CL2. Ondanks al het verdriet vond ik het zelf heel prettig om mijn vader in de kist te zien liggen. Zijn gezicht was geheel ontspannen. Dat had ik al lang niet meer gezien, want hij had dag en nacht helse pijn.
Ik snap die verscheurdheid wel, hoor. Voor je moeder is het beter zo. Uiteindelijk ook voor jou, want een geliefde zien aftakelen en pijn hebben is echt hartverscheurend. En tegelijkertijd wil je zelf ook nog niet loslaten, want je hebt ze nog nodig.
Het allerliefst zou ik je een dikke knuffel geven, maar aangezien dat niet kan, bij deze een virtuele.
Ik snap die verscheurdheid wel, hoor. Voor je moeder is het beter zo. Uiteindelijk ook voor jou, want een geliefde zien aftakelen en pijn hebben is echt hartverscheurend. En tegelijkertijd wil je zelf ook nog niet loslaten, want je hebt ze nog nodig.
Het allerliefst zou ik je een dikke knuffel geven, maar aangezien dat niet kan, bij deze een virtuele.
zaterdag 30 juni 2018 20:54
Rouw en verdriet kost inderdaad veel energie. Heb vannacht nauwelijks geslapen en ben nu erg moe, maar geen slaap. Heb ook gisteren en vandaag nauwelijks gegeten, ik krijg het niet weg. Zit nu met lange tanden een broodje weg te werken, omdat m'n lichaam aangeeft dat het leeg is.glaasjeprik schreef: ↑30-06-2018 10:15Rustig aan doen. Het verwerken en rouwen kost veel tijd en energie. Ik worstel er ook mee hoe ik mijn tijd ga invullen, ik moet een hele nieuwe balans in mijn leven zien te vinden en dat valt niet mee. De eerste paar maanden van het jaar heb ik echt als een zombie geleefd; werken, eten, slapen en repeat. Ik weet niet of jij een gezin of een partner hebt, maar ik ben alleen (niet om zielig te doen) en besteedde dus al mijn tijd aan slapen en computerspelletjes spelen. Nu pas merk ik dat ik weer een beetje begin open te staan voor andere activiteiten. Het komt wel, maar later, later. Rustig. Nu is er nog paniek en hectiek.
Ik ben getrouwd, geen kinderen. Ik heb dus wel iemand bij me en daar ben ik toch wel erg blij mee. Het is een grote lieverd, die ondanks zijn eigen verdriet voor me zorgt en me helpt. Het lijkt me erg zwaar als alleenstaande. Dan mis je die aanwezigheid en connectie die je met een partner kan hebben. Die nieuwe balans vinden ja. Ik snap dat dat moeilijk is. Daar zie ik ook vreselijk tegenop.
anoniem_3722 wijzigde dit bericht op 30-06-2018 21:08
0.29% gewijzigd
zaterdag 30 juni 2018 21:05
Oh, dat ontspannen gezicht inderdaad. Wat erg dat je vader zoveel pijn geleden heeft. Dat zal ook niet prettig geweest zijn zeg. Maar viel me vanmiddag bij m'n moeder ook op.Lady_Day schreef: ↑30-06-2018 20:43Dat is zeker een emotionele dag voor je geweest. Fijn dat je haar nagels gelakt hebt, CL2. Ondanks al het verdriet vond ik het zelf heel prettig om mijn vader in de kist te zien liggen. Zijn gezicht was geheel ontspannen. Dat had ik al lang niet meer gezien, want hij had dag en nacht helse pijn.
Ik snap die verscheurdheid wel, hoor. Voor je moeder is het beter zo. Uiteindelijk ook voor jou, want een geliefde zien aftakelen en pijn hebben is echt hartverscheurend. En tegelijkertijd wil je zelf ook nog niet loslaten, want je hebt ze nog nodig.
Het allerliefst zou ik je een dikke knuffel geven, maar aangezien dat niet kan, bij deze een virtuele.
Je omschrijft die verscheurdheid exact zoals ik het ook voel. Het verder aftakelen en lijden is mijn moeder door het gebeuren gisteren bespaard gebleven. Het was nu soms al slikken om te zien dat ze in moest leveren qua activiteiten. Maar de snelheid en dat het qua ziekte nog niet in de verwachting lag en dat je daardoor ineens je moeder kwijt bent en, en, en, en. Wanhoop voel ik soms, onzekerheid en angst. En het dan aan de ene kant kunnen rationaliseren, maar emotioneel...
zaterdag 30 juni 2018 21:26
Wat mooi dat je haar nagels hebt kunnen doen! Vind het knap van je dat je ondanks de spanning toch eentje hebt geprobeerd en uiteindelijk het helemaal zelf hebt kunnen doen. Slim ook om het zo aan te pakken, eentje proberen geeft een stuk minder druk dan alles moeten doen van jezelf.
Verder herken ik veel van wat je schrijft! Het vreet energie, maar is nog tegelijk allesoverheersend dat slapen ook niet lukt. Ook het dubbele gevoel erover: je wil iemand nog helemaal niet kwijt, maar haar hier houden is ook niet eerlijk of dragelijk.
Zo te lezen heb je veel voor en met je moeder gedaan en kun je haar nu een mooi afscheid geven. Dat vond ik zelf ook erg waardevol, er veel geweest zijn, heus weleens over dingetjes getwijfeld, maar overall geen spijt van dingen en ook op het einde nog mooie kleinere herinneringen gemaakt, die zeker zo belangrijk zijn als de grote van toen ze nog gezond was.
Verder herken ik veel van wat je schrijft! Het vreet energie, maar is nog tegelijk allesoverheersend dat slapen ook niet lukt. Ook het dubbele gevoel erover: je wil iemand nog helemaal niet kwijt, maar haar hier houden is ook niet eerlijk of dragelijk.
Zo te lezen heb je veel voor en met je moeder gedaan en kun je haar nu een mooi afscheid geven. Dat vond ik zelf ook erg waardevol, er veel geweest zijn, heus weleens over dingetjes getwijfeld, maar overall geen spijt van dingen en ook op het einde nog mooie kleinere herinneringen gemaakt, die zeker zo belangrijk zijn als de grote van toen ze nog gezond was.
zaterdag 30 juni 2018 21:58
Fijn bericht weer! Ik voel zoveel emoties en ook afwisseling in emoties, dat ik bang was dat het niet goed ging bij me. Ik dacht, dit kan ik niet hoor. Door dit topic en de mensen om ons heen, snap ik dat rouw en verdriet dit met je kan doen. Eerst voelde ik me alleen hiermee en dan blijkt dat zovelen het herkennen.
Ik ben achteraf ook erg blij met het nagellakken. Eerst dacht ik nee hoor, maar het werd toch iets fijns. Ik wil nu idd zorgen dat ze het afscheid krijgt dat ze wenste en verdient!
En ja, ik heb veel met en de laatste jaren voor mijn moeder (en vader) gedaan. Ze hield van weggaan, dagjes winkelen, we zijn jarenlang samen naar de zon geweest op vakantie, concerten, etc. Sommige dingen deed ze ook met mn vader, maar wat hij niks vond, deden we samen. De laatste jaren kwam er zorgen voor bij. We hebben naar haar kunnen nog steeds leuke dingen gedaan, heb voor haar gezorgd waar ik kon. En was erbij toen het ineens mis ging.
Ik ben achteraf ook erg blij met het nagellakken. Eerst dacht ik nee hoor, maar het werd toch iets fijns. Ik wil nu idd zorgen dat ze het afscheid krijgt dat ze wenste en verdient!
En ja, ik heb veel met en de laatste jaren voor mijn moeder (en vader) gedaan. Ze hield van weggaan, dagjes winkelen, we zijn jarenlang samen naar de zon geweest op vakantie, concerten, etc. Sommige dingen deed ze ook met mn vader, maar wat hij niks vond, deden we samen. De laatste jaren kwam er zorgen voor bij. We hebben naar haar kunnen nog steeds leuke dingen gedaan, heb voor haar gezorgd waar ik kon. En was erbij toen het ineens mis ging.
zaterdag 30 juni 2018 22:28
Het overlijden van iemand die zo dichtbij je staat is zoiets heftigs, het is eigenlijk niet te bevatten. En hoe meer je het probeert te bevatten, des te minder dat lukt vond ik.
Dat 'ik kan het niet' heb ik ook gezegd, precies zo! Gelukkig vond mijn man van wel en bleek hij daar gelijk in te hebben
En ook jij kunt het, op je eigen manier. Fijn dat je van je omgeving en de herkenning hier op het forum wat steunt kunt ervaren.
Mooi om te lezen dat je zoveel met je moeder hebt kunnen doen! De mooie dingen, maar ook de zorg en steun toen het minder ging. Ik denk dat dat ook later nog heel fijn is, ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel. Mijn vader had 5 jaar terug een paar herseninfarcten gehad waardoor hij erg was veranderd. Dat heb ik een poos echt moeilijk gevonden te accepteren en mee om te gaan. Toen dacht ik wel eens, als hij nu overlijdt hou ik een slecht gevoel over aan dit gevoel nu. Gelukkig is het in de 3 jaar dat hij daarna nog heeft geleefd goed gekomen en hebben we nog heel fijne grote en kleine dingen samen kunnen ervaren. Zo heb ik het, ondanks dat ik mijn vader nog lang niet kwijt wilde, wel positief af kunnen sluiten en kan ik er zonder spijt op terugkijken.
Dat 'ik kan het niet' heb ik ook gezegd, precies zo! Gelukkig vond mijn man van wel en bleek hij daar gelijk in te hebben
En ook jij kunt het, op je eigen manier. Fijn dat je van je omgeving en de herkenning hier op het forum wat steunt kunt ervaren. Mooi om te lezen dat je zoveel met je moeder hebt kunnen doen! De mooie dingen, maar ook de zorg en steun toen het minder ging. Ik denk dat dat ook later nog heel fijn is, ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel. Mijn vader had 5 jaar terug een paar herseninfarcten gehad waardoor hij erg was veranderd. Dat heb ik een poos echt moeilijk gevonden te accepteren en mee om te gaan. Toen dacht ik wel eens, als hij nu overlijdt hou ik een slecht gevoel over aan dit gevoel nu. Gelukkig is het in de 3 jaar dat hij daarna nog heeft geleefd goed gekomen en hebben we nog heel fijne grote en kleine dingen samen kunnen ervaren. Zo heb ik het, ondanks dat ik mijn vader nog lang niet kwijt wilde, wel positief af kunnen sluiten en kan ik er zonder spijt op terugkijken.
zaterdag 30 juni 2018 22:47
Het is inderdaad niet te bevatten en naar nu bij me doordringt, wil ik iets dat niet haalbaar is. Zoals eerder gezegd, is mijn moeder verder lijden bespaard gebleven nu. En ik heb sinds ze ziek was alles gedaan wat ik kon doen voor en met haar. Ik ben zonder werk komen zitten een aantal jaar terug en heb er bewust voor gekozen dat even zo te laten om er voor mijn moeder (en vader) te kunnen zijn. Daar ben ik ook blij mee, dat ik dat gedaan heb. Ik heb nu al een paar keer gehoord, dat ze me een baan gunde, maar ook wel erg blij was voor de hulp die ik nu kon bieden. Ik had gedacht hierdoor een soort berusting te vinden, maar besef dat dit dus veel te vroeg is. Eerst door de pijn, het verlies heen en dan later wellicht die berusting.
Toevallig zegt mijn man zojuist net zoiets als jouw man heeft gezegd. Dat ik het wel kan, maar dat ik het tijd moet geven. Dit overzie ik totaal nog niet. Maar het is ook pas gisteren gebeurd allemaal.
Ik snap je wat betreft je vader. Ook al heeft hij moeten inleveren op zijn zijn, je hebt toch nog lol met elkaar gehad en gedaan wat mogelijk was voor hem. Dat hebben wij ook inderdaad. En dat is waardevol.
Toevallig zegt mijn man zojuist net zoiets als jouw man heeft gezegd. Dat ik het wel kan, maar dat ik het tijd moet geven. Dit overzie ik totaal nog niet. Maar het is ook pas gisteren gebeurd allemaal.
Ik snap je wat betreft je vader. Ook al heeft hij moeten inleveren op zijn zijn, je hebt toch nog lol met elkaar gehad en gedaan wat mogelijk was voor hem. Dat hebben wij ook inderdaad. En dat is waardevol.
zondag 1 juli 2018 08:47
Slecht helaas. Steeds even en dan weer wakker. Het blijft maar malen in m'n hoofd. Ik kan ook niet eten en dat is niet goed. Mijn lijf is slap, maar krijg het niet weg en als ik wat eet, word ik weer misselijk. Ik wil zo graag sterk blijven, maar ik ben het niet. Herken je dat? En heb je daar evt tips voor?
