Introvert? Schrijf mee! Deel 2

Zijdehoentje donderdag 23 juli 2020 08:59

Het vorige deel hebben we vol geschreven. In dit deel gaan we verder. Wie schrijft er nog meer mee?

Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...

Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...

Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?

In this mad house we must all survive

Pompoenschip donderdag 23 juli 2020 19:26

dubbel

MissMonkeyy donderdag 23 juli 2020 21:17

Blijenvrij schreef: ↑
23-07-2020 16:29
Nog een reactie op je bericht in het vorige topic.
Jammer dat ze dat nooit gezien hebben, maar ouders denken misschien dat kinderen op hen lijken en verwachten dan niet een kind die het tegenovergestelde van hen is.
Fijn dat je moeder het nu in elk geval begrijpt en rekening met je houdt.

Mijn zus en zusje zijn dus ook hartstikke introvert dus in dat opzicht lijken we allemaal niet op mijn ouders. Maar goed, ik ben naast introvert ook hoog sensitief en die combi vind ik soms dodelijk vermoeiend. Maar sinds ik het weet lukt het mij wel om er beter mee om te gaan. Om sneller m’n grenzen aan te geven of gewoon te vertrekken als het voor mij genoeg is.

Ik lees van veel introverte dat ze het moeilijk vinden om dit te accepteren. Ik herken het wel. Ik heb mij er ook lang tegen verzet. Het gevoel dat je niet interessant genoeg bent, een saaie doos omdat je niet elke weekend in de kroeg zit of de hort op bent.
Maar sinds ik van mezelf accepteer dat dat gewoon niet is wie ik ben voel ik mij een stuk beter.
Dan vinden andere mij maar saai. Ik moet gelukkig zijn met mijn leven.

Al mis ik het soms wel om spontaan eens bij iemand langs te gaan. Dat zit gewoon niet in mijn aard. Ik doe de dingen liever op afspraak zodat ik er op voorbereid ben. En de meeste van mijn vriendinnen wonen verder weg. Dus spontaan de auto nemen om een uur te rijden en voor een dichte deur te eindigen is sowieso niet handig.

Tijdens de coronatijd heb ik mij wel vaak verbaasd. Mensen die mopperen dat ze zich zo vervelen, niks te doen hebben en gek worden van het thuis zitten. Dan ben ik echt blij dat ik mij prima kan vermaken met een boek, wandeling, rondje fietsen of een serietje die ik nog graag wilde zien.
Ik heb mij geen seconde verveeld gelukkig

hondenmens donderdag 23 juli 2020 22:22

MissMonkeyy schreef: ↑
23-07-2020 21:17

Al mis ik het soms wel om spontaan eens bij iemand langs te gaan. Dat zit gewoon niet in mijn aard. Ik doe de dingen liever op afspraak zodat ik er op voorbereid ben. En de meeste van mijn vriendinnen wonen verder weg. Dus spontaan de auto nemen om een uur te rijden en voor een dichte deur te eindigen is sowieso niet handig.

Ik ga nooit onverwachts bij iemand langs. Zelfs niet bij mijn moeder en stiefvader, terwijl ik er altijd welkom ben. Maar dat komt voor een groot deel ook omdat ik de plek waar ze wonen en hun huis ongezellig vind. Daar ben ik na 9 jaar nog steeds niet aan gewend.

Vikhui donderdag 23 juli 2020 22:52

Van onverwacht bezoek blokkeert mijn hoofd echt. Man doet het heel af en toe; dan zit er ineens iemand in ons huis en ik voel me er gelijk niet meer prettig bij. Een keer was een goede vriend van hem (verder geen vriend van mij) toevallig in de buurt en die kwam dus spontaan op bezoek. Had z'n vrouw mee, want dat was gezellig voor mij. Ik zat in een soort huispak/pyjama op de bank met een doos chocola. Ik heb vrij weinig gezegd en ben zo ongeveer direct met chocola en al naar de slaapkamer verhuisd. Vooral de vrouw van die vriend bleef toen wat ongemakkelijk achter. Ik vind het ook echt best asociaal van mezelf, maar ik vond het toen net zo asociaal van man om zomaar mensen uit te nodigen op een avond. Heb later nog wel een keer m'n excuses aangeboden toen ik die mensen weer trof ergens. Maar ja, ik kan dan gewoon niet volledig schakelen en blij doen en ik wil ook niet over mijn eigen grenzen heen gaan.

MissMonkeyy donderdag 23 juli 2020 23:07

hondenmens schreef: ↑
23-07-2020 22:22
Ik ga nooit onverwachts bij iemand langs. Zelfs niet bij mijn moeder en stiefvader, terwijl ik er altijd welkom ben. Maar dat komt voor een groot deel ook omdat ik de plek waar ze wonen en hun huis ongezellig vind. Daar ben ik na 9 jaar nog steeds niet aan gewend.

Oh wat jammer dat je je daar niet op je gemak voelt. Dat lijkt me wel lastig. Ik hop wel spontaan bij mn zus of moeder binnen. Daar hoef ik ook niet per se te kletsen. Gewoon een filmpje kijken of zo is ook al prima. Vaak zijn het vaste dagen dus geheel spontaan is het ook weer niet haha.
Bij mn vader dan weer niet want ik vind stiefmoeder niet zo’n toffe.

Maar onverwachts bezoek bij mij over de vloer vind ik dan weer minder fijn. Ik zal ze niet per se weg sturen maar toch wel laten weten dat ik liever heb dat ze van tevoren even bellen.

Ritmodelanoche vrijdag 24 juli 2020 08:26

Vraagje : hebben jullie ook wel eens een soort innerlijke strijd dat je jezelf eigenlijk meer zou willen profileren? Dat je denkt : verdorie, waarom zet ik mezelf altijd zo op de achtergrond / stel ik me zo bescheiden op?

Zelf was ik onlangs een weekendje weg met vriendinnen, en ik heb toch vaak het idee dat ik door mijn introverte/bescheiden karakter ook altijd een beetje ondergewaardeerd/onderschat word. Zo zaten we op een gegeven ogenblik op een terras, toen een vriendin vroeg : Ritmo, heb jij nou eigenlijk ook een master gedaan? ''Ja'' En ook helemaal echt met scriptie enzo? ''Ja, hoezo?''. Dus je hebt een meestertitel? ''Ja''. Oh jeetje joh.

Dat soort dingen. Ik ben keurig netjes in 2016 afgestudeerd op mijn 25e, maar ik ben niet iemand die daar heel veel aandacht voor vraagt. Ik meld het wel graag tussen neus en lippen door, maar dat wordt vergeten. Geen groot afstudeerfeest, geen bombarie op sociale media. En zo ben ik eigenlijk met alles. Ik heb mijn boeltje behoorlijk goed voor elkaar, maar in mijn vriendinnengroep zijn het toch de hittepetitten die denken te weten hoe de wereld werkt, en heb ik het idee dat ik best snel word weggezet als een half uilskuiken, omdat ik dus nooit de aandacht op mijn successen vestig. Daar baal ik wel eens van eigenlijk.

Ergens hou ik er niet van om in het middelpunt te staan, maar nu ik op een leeftijd zit waar. veel mensen de aandacht. graag op zichzelf richten (bruiloft, zwangerschap, bombarie. verjaardagen), krijg ik er wel steeds meer moeite mee. Waarom heeft niemand nooit echt aandacht voor mij? Ja omdat ik het dus niet vraag, maar toch.

Vikhui vrijdag 24 juli 2020 08:51

^ super herkenbaar! Ik ben wat dat betreft ook (te) bescheiden. Ik heb ook zo'n vriendin die dan hele verhalen vertelt over een collega tegen wie ze zo opkijkt omdat hij gymnasium en universiteit heeft gedaan. Ze durft met die collega nauwelijks in discussie, want hij zal haar vast dom vinden. En daar zit ik dan naar te luisteren, met m'n gymnasium en universiteit. Nu ben ik directeur, maar zelfs bekenden weten vaak niet wat ik precies doe. Ik krijg echt vaak verbaasde reacties als ik vertel wat mijn baan is, alsof mensen veel minder van me verwachten ofzo. Dat voelt dan ook wel eens als een belediging, maar ik weiger zo'n persoon te worden die overal verkondigt wat hij doet/bereikt heeft/enzovoort. Ik vind dat zo'n nare houding altijd als ik dat zie, komt op mij over als het overschreeuwen van onzekerheid. Misschien mooi dat wij dat niet nodig hebben? We weten zelf wel wie we zijn.

Ritmodelanoche vrijdag 24 juli 2020 09:03

Haha wat een typische anekdote inderdaad, Vikhui. Het is ook een nare houding, en ik denk dat we ons er ook nooit gemakkelijk bij zullen voelen, zulk gedrag. Maar stiekem hoop ik toch altijd wel dat kwaliteit wel wordt opgemerkt, wat in zekere zin ook wel zo is, maar tot een bepaalde grens. Tegen mensen die zichzelf actief profileren, leg je het toch vaak af.

In mijn vriendinnengroep zit ook een dame die 5 opleidingen nooit heeft afgemaakt, en behalve haar middelbare schooldiploma geen papieren heeft. Op zich is dat niet erg, maar zij is juist iemand die heel erg bezig is met haar imago en liever haar prestaties overdrijft dan bescheiden is. (Misschien als een soort compensatie?) En zelfs zij heeft soms wel eens de neiging om mij een beetje weg te zetten als een uilskuiken, zo van ''ik regel het allemaal wel even, want ik weet wel hoe het zit''. Terwijl ik dan denk: madammeke, wie heeft hier nou vijf opleidingen nooit afgemaakt en een dijk van een studieschuld? Het is niet dat ik me echt beter voel omdat ik een papiertje heb, maar ergens vind ik ook niet dat ik me door haar op die manier weg hoef te laten zetten.

Ik ben een beetje het type allemansvriend, mensen hebben me er graag bij in gezelschap, maar ik vind het storend als ik het idee heb dat mijn mening niet volledig meetelt. Daarin ben ik te bescheiden. Dat was vroeger al zo. Als familie, opa/oma die in de buurt woonden hulp nodig hadden met iets dat getild moest worden, of grasmaaien, dan werd ik gebeld. Terwijl als er iets vernuftigs moest gebeuren (iets met computers, administratie), dan werd mijn nicht gevraagd. Terwijl ik dan denk : hallo volgens mij ben ik de enige wo opgeleide in de familie hier. Niet dat dat nou zo'n enorme prestatie is, maar kennelijk ben ik de ezel die gevraagd wordt voor het lichamelijk zwaardere werk en de leuke/vernuftige klusjes wordt iemand anders voor gevraagd.

*Zespri vrijdag 24 juli 2020 09:46

Ik lees ook al een tijdje mee in het vorige topic en ga ook volgen en meeschrijven hier. Ik heb altijd geweten dat ik introvert ben, maar sinds de coronacrisis (gedwongen thuiswerken en geen verplichte sociale dingen) voel ik me eigenlijk een stuk beter. Dit past gewoon bij mij. Ook dat ik niet naar mijn werk hoef en lekker thuis op eigen tempo kan werken vind ik heerlijk! Ben ook weer lekker in de fictie-boeken gedoken, had ik voorheen maar weinig zin in / geen tijd voor. Nu alle reistijd wegvalt ineens veel meer tijd daarvoor

@Pompoenschip & MissMonkey: Ik kan me dus helemaal vinden in wat jullie zeggen, totaal geen last van het thuiszitten tijdens corona (terwijl extraverte vrienden van ons het helemaal niks vonden). Overigens zijn vriend en ik wel veel buiten om te wandelen en sporten, maar dus geen mensen over de vloer en wij ook nergens heen. Fijn weer oude hobbies opgepakt, heerlijk!

Ik vind het prima om af en toe naar een verjaardagsfeest te gaan of een keer wat mensen uit te nodigen, maar 2 of 3 keer per maand is wat mij betreft voldoende. Al die verplichtingen zuigen toch veel energie merk ik.

*zespri wijzigde dit bericht op 24-07-2020 11:44

3.61% gewijzigd

Pompoenschip vrijdag 24 juli 2020 09:59

Ritmodelanoche schreef: ↑
24-07-2020 09:03
Haha wat een typische anekdote inderdaad, Vikhui. Het is ook een nare houding, en ik denk dat we ons er ook nooit gemakkelijk bij zullen voelen, zulk gedrag. Maar stiekem hoop ik toch altijd wel dat kwaliteit wel wordt opgemerkt, wat in zekere zin ook wel zo is, maar tot een bepaalde grens. Tegen mensen die zichzelf actief profileren, leg je het toch vaak af.

heel herkenbaar helaas. Gelukkig niet in mijn vriendenkring, maar ik had absoluut dit gevoel vaker bij mijn vorige werkgever. Ik denk persoonlijk dat het niet aan jezelf ligt (ik schep ook niet echt veel in mijn vriendengroep, en toch krijg ik zelf regelmatig vragen hoe het met mij/school/werk/etc gaat), maar met een aantal collega's en sommige kennissen heb ik het zeker een paar keer meegemaakt. Eerlijk, best irritant, maar ik maak me er nu niet meer zo druk om, omdat ik weet dat het niet aan mij ligt, maar gewoon aan hun. Dat ze dingen niet kunnen onthouden wat ik al X keer heb verteld, dan denk ik, tja...het zij zo.

hondenmens vrijdag 24 juli 2020 10:26

Ritmodelanoche schreef: ↑
24-07-2020 08:26

Ergens hou ik er niet van om in het middelpunt te staan, maar nu ik op een leeftijd zit waar. veel mensen de aandacht. graag op zichzelf richten (bruiloft, zwangerschap, bombarie. verjaardagen), krijg ik er wel steeds meer moeite mee. Waarom heeft niemand nooit echt aandacht voor mij? Ja omdat ik het dus niet vraag, maar toch.

Dit herken ik wel. Niet graag in het middelpunt staan (geen houding weten), maar er toch moeite mee hebben dat de aandacht steeds naar anderen gaat. Ik vind dat ook in gesprekken waar je met meer mensen bent. Iemand vertelt iets. Ik wil daar een aanvulling op geven. Begint een 3e persoon ineens over iets heel anders. En dan lukt het me niet om het gesprek te hervatten. Want ze horen me dan niet meer. Mijn conclusie is dan dat ik blijkbaar niet interessant voor mensen ben.

Ritmodelanoche vrijdag 24 juli 2020 10:48

hondenmens schreef: ↑
24-07-2020 10:26
Dit herken ik wel. Niet graag in het middelpunt staan (geen houding weten), maar er toch moeite mee hebben dat de aandacht steeds naar anderen gaat. Ik vind dat ook in gesprekken waar je met meer mensen bent. Iemand vertelt iets. Ik wil daar een aanvulling op geven. Begint een 3e persoon ineens over iets heel anders. En dan lukt het me niet om het gesprek te hervatten. Want ze horen me dan niet meer. Mijn conclusie is dan dat ik blijkbaar niet interessant voor mensen ben.

Precies. Het heeft ook met assertiviteit en zelfverzekerdheid te maken. Mensen lezen elkaar (non verbaal) heel snel. Vroeger toen ik nog weleens op stap ging en meer dan één wijntje dronk zeg maar, vond ik het makkelijker om me in gesprekken te mengen. Dan denk ik minder na, heb ik meer maling aan wat anderen van me vinden, word ik assertiever, en dat zorgde ook wel voor een heel andere benadering merkte ik vaak (ik was dan niet dronken hoor, alleen de scherpe randjes er een beetje af).

En die irritatie aan het niet in het middelpunt staan, leidt soms ook tot (onterechte?) frustratie bij mij. De vriendin van mijn broer is bijvoorbeeld wél iemand die uitgebreid vertelt over dat haar scriptie nu toch echt is ingeleverd, en die maakt er ook echt een moment van. In die zin dat ze wacht met het te vertellen tot we met het hele gezelschap op zondag bij elkaar zitten. En dan wordt de champagne uit de kast gehaald, uitgebreid gefeliciteerd. Terwijl ik nog weet dat toen ik zelf vertelde dat ik was afgestudeerd, er een hele vage/timide reactie kwam, geen taart, geen champagne, geen opgelaten sfeer, niks.

En daardoor zat ik me ook enorm te ergeren aan de vriendin van mijn broer, die -naar zoals ik het zie- in mijn eigen gezin zoveel aandacht zit te vragen voor haar afstuderen, en dat voor haar de champagne wél op tafel komt. Iemand die, als de relatie uit gaat, hier nooit meer over de vloer komt. En dan kan ik uit pure irritatie de hele avond zwijgen, waardoor ik weer met m'n ouders aan de stok krijg omdat ik kennelijk de sfeer zou verpesten... Maar ik vind dat soort dingen gewoon enorm lastig. Het is al een tijd waarin mensen trouwen, kinderen krijgen. Het gaat altijd om anderen, nooit om mij, maar ik weet ook niet zo goed hoe ik de aandacht dan wél kan vangen. Het is iets dat aan mijn kont hangt. Soms nodig ik wel eens mensen uit bij me thuis, maar ook dan reageren mensen nooit zoals ik had verwacht/gehoopt. Laatst nog een vriendin die voor het eerst bij me thuis was, dus ik denk : ik geef even een kleine tour, maar ze liep zo naar de woonkamer, gaat op de bank zitten en over zichzelf praten. Niemand vraagt ook ooit naar mijn liefdesleven of mijn levensplannen/ideeen. Dit is echt niet om zielig te doen, maar soms denk ik wel eens : is er uberhaupt iemand op deze wereld die ook maar een beetje interesse heeft in mij? Wat straal ik uit dat dit kennelijk triggert? Ik hoef echt niet in het middelpunt te staan altijd, maar een beetje interesse zou toch wel fijn zijn.

ritmodelanoche wijzigde dit bericht op 24-07-2020 10:50

2.49% gewijzigd

vivinnetje vrijdag 24 juli 2020 10:49

Ik herken dat ook wel ja, van die aandacht. Ook dat je ondergesneeuwd raakt in gezelschap. En zeker als ik me daar van bewust ben, kan ik alleen maar bezig zijn met ook mijn opmerking te kunnen plaatsen op een bepaald moment. Dan wordt dat even mijn missie en luister ik natuurlijk ook niet meer naar het gesprek. En dan gefrustreerd zijn als een ander het onderwerp al heeft veranderd. Heeft alles te maken met ruimte innemen. Ik heb van nature een zachte stem, dat helpt ook niet. Toppunt van frustratie is dat ik soms (best wel grappige vind ik zelf, maar dat is omdat ik alle tijd heb om erover na te denken) best leuke oneliners heb, maar die hoort dan alleen degene die naast me zit. Die herhaalt dat vervolgens en heeft dan alle lachers op de hand... Ow, gekmakend... dit gebeurt me best vaak!

Ik kan dan ook wel denken, wat is de meerwaarde ervan dat ik die opmerking wel heb kunnen plaatsen? Waarschijnlijk allemaal net zo nikszeggend en zijn anderen net zo goed bezig om zichzelf te laten horen dat ze die opmerking van mij ook niet horen. Dat is dus precies waarom ik zo'n hekel heb aan dat soort bijeenkomsten.

Vikhui vrijdag 24 juli 2020 10:57

Ritmodelanoche schreef: ↑
24-07-2020 10:48
...
En daardoor zat ik me ook enorm te ergeren aan de vriendin van mijn broer, die -naar zoals ik het zie- in mijn eigen gezin zoveel aandacht zit te vragen voor haar afstuderen, en dat voor haar de champagne wél op tafel komt. Iemand die, als de relatie uit gaat, hier nooit meer over de vloer komt. En dan kan ik uit pure irritatie de hele avond zwijgen, waardoor ik weer met m'n ouders aan de stok krijg omdat ik kennelijk de sfeer zou verpesten... Maar ik vind dat soort dingen gewoon enorm lastig. Het is al een tijd waarin mensen trouwen, kinderen krijgen. Het gaat altijd om anderen, nooit om mij, maar ik weet ook niet zo goed hoe ik de aandacht dan wél kan vangen. Het is iets dat aan mijn kont hangt. Soms nodig ik wel eens mensen uit bij me thuis, maar ook dan reageren mensen nooit zoals ik had verwacht/gehoopt. Laatst nog een vriendin die voor het eerst bij me thuis was, dus ik denk : ik geef even een kleine tour, maar ze liep zo naar de woonkamer, gaat op de bank zitten en over zichzelf praten. Niemand vraagt ook ooit naar mijn liefdesleven of mijn levensplannen/ideeen. Dit is echt niet om zielig te doen, maar soms denk ik wel eens : is er uberhaupt iemand op deze wereld die ook maar een beetje interesse heeft in mij? Wat straal ik uit dat dit kennelijk triggert? Ik hoef echt niet in het middelpunt te staan altijd, maar een beetje interesse zou toch wel fijn zijn.

Niet omdat ik je zie als zielig, maar omdat ik je frustraties begrijp.

vivinnetje vrijdag 24 juli 2020 10:59

Ritmodelanoche schreef: ↑
24-07-2020 10:48

En die irritatie aan het niet in het middelpunt staan, leidt soms ook tot (onterechte?) frustratie bij mij. De vriendin van mijn broer is bijvoorbeeld wél iemand die uitgebreid vertelt over dat haar scriptie nu toch echt is ingeleverd, en die maakt er ook echt een moment van. In die zin dat ze wacht met het te vertellen tot we met het hele gezelschap op zondag bij elkaar zitten. En dan wordt de champagne uit de kast gehaald, uitgebreid gefeliciteerd. Terwijl ik nog weet dat toen ik zelf vertelde dat ik was afgestudeerd, er een hele vage/timide reactie kwam, geen taart, geen champagne, geen opgelaten sfeer, niks.

Het is wel interessant om te bedenken wat het dan is wat je wilt? Dat de anderen gaan inzien dat vriendin van je broer een vervelend aandachtvragend mens is... of dat ze jou net zo behandelen? Punt is dat je zelf geen champagne-type bent. Eigenlijk is het dan nooit goed. Dat dubbele heb ik zelf dus ook wel... je kunt moeilijk van mensen verwachten dat ze zich maar ingetogen gaan gedragen omdat jij dat teveel vindt. Je kunt hoogstens je eigen momenten down-sizen. Maar kennelijk heb je toch wel verwachtingen. En mensen doen niks als je zelf ingetogen bent.

Nou ja, laatst dus ook gemerkt... dat de verjaardag van een bepaald extravert persoon wordt aangegrepen om iets te gaan organiseren voor diegene. Terwijl van mij niemand überhaupt wéét wanneer ik jarig ben! Dat doet ook best een beetje pijn. Aan de andere kant moet ik er niet aan denken... en vlucht ik liever een weekendje weg met mijn verjaardag. Maar ik ben er ook niet uit of dat wegvluchten misschien onbewust ook een gevolg is... dat ik het gewoon te pijnlijk vind om te merken dat niemand aan me denkt.

hondenmens vrijdag 24 juli 2020 11:03

Ik heb ook een zachte stem. En het nadeel dat ik klein van gestalte ben waardoor mensen me vaak letterlijk over het hoofd zien. Maar als ik b.v. op het werk een vieze of schuine mop vertel maakt dat veel indruk. Dat hadden ze dan niet van mij verwacht.

Ritmodelanoche vrijdag 24 juli 2020 11:11

vivinnetje schreef: ↑
24-07-2020 10:59
Het is wel interessant om te bedenken wat het dan is wat je wilt? Dat de anderen gaan inzien dat vriendin van je broer een vervelend aandachtvragend mens is... of dat ze jou net zo behandelen? Punt is dat je zelf geen champagne-type bent. Eigenlijk is het dan nooit goed. Dat dubbele heb ik zelf dus ook wel... je kunt moeilijk van mensen verwachten dat ze zich maar ingetogen gaan gedragen omdat jij dat teveel vindt. Je kunt hoogstens je eigen momenten down-sizen. Maar kennelijk heb je toch wel verwachtingen. En mensen doen niks als je zelf ingetogen bent.

Nou ja, laatst dus ook gemerkt... dat de verjaardag van een bepaald extravert persoon wordt aangegrepen om iets te gaan organiseren voor diegene. Terwijl van mij niemand überhaupt wéét wanneer ik jarig ben! Dat doet ook best een beetje pijn. Aan de andere kant moet ik er niet aan denken... en vlucht ik liever een weekendje weg met mijn verjaardag. Maar ik ben er ook niet uit of dat wegvluchten misschien onbewust ook een gevolg is... dat ik het gewoon te pijnlijk vind om te merken dat niemand aan me denkt.

Ik vind die vriendin opzich geen vervelend, aandachtvragend mens, maar ik vind het wel raar dat als ik gebeld word, te horen krijg dat ik mijn scriptie heb gehaald en dus afgestudeerd ben, en dit trots aan mijn (directe) familie vertel, dat er een hele suffe reactie komt. En bij die vriendin komt er opeens een hele poppenkast. Nota bene van je eigen ouders. En dan krijg je allemaal slappe excuses als ''ja maar die vriendin was echt een langstudeerder, het werd steeds spannender of ze het wel zou halen, en nu kunnen ze eindelijk door samen, een fulltime baan, kijken voor een huisje''.

Dan denk ik echt : verdomme, dus omdat die vriendin 9 jaar over haar studie doet, verdient ze een grotere pluim dan ik die gewoon in 4/5 jaar een studie doet? Ik hoef niet een enorm feest, maar je eigen ouders die aangeven trots/blij te zijn voor je, dat zou toch wel fijn zijn. En waarom wel voor nota bene de vriendin van mn broer? Het is al zn vierde vriendin, en van die vorige drie hebben we nooit meer wat vernomen nadat het uit ging. Waarom voor zo iemand zo'n circus optuigen?

Wat je zegt over je verjaardag is dus ook precies de crux : je weet dat mensen toch niet reageren/vergeten, dus wil je je verjaardag ook down sizen / vluchten. Op de een of andere manier lijkt dat iets ongrijpbaars te zijn : je hebt het, of je hebt het niet. Sommige mensen staan voor iedereen klaar, zijn de eersten die gebeld worden als je bij wijze van spreke 's nachts met een klapband op de vluchtstrook staan, maar ook de eerste van wie de verjaardag wordt vergeten. Vreemd fenomeen is dat.

hondenmens vrijdag 24 juli 2020 12:27

vivinnetje schreef: ↑
24-07-2020 10:59

Nou ja, laatst dus ook gemerkt... dat de verjaardag van een bepaald extravert persoon wordt aangegrepen om iets te gaan organiseren voor diegene. Terwijl van mij niemand überhaupt wéét wanneer ik jarig ben! Dat doet ook best een beetje pijn. Aan de andere kant moet ik er niet aan denken... en vlucht ik liever een weekendje weg met mijn verjaardag. Maar ik ben er ook niet uit of dat wegvluchten misschien onbewust ook een gevolg is... dat ik het gewoon te pijnlijk vind om te merken dat niemand aan me denkt.

Dat is inderdaad pijnlijk. Krijg je ook geen felicitaties via social media? Ik krijg die wel op Facebook. Al is het vaak nog geen 3e deel van de mensen in mijn vriendenlijst. Dit jaar heb ik 1 kaartje in de bus gekregen. Maar ik stuur zelf ook geen gewone kaartjes, alleen via Facebook. Want ik denk er te laat aan dat ik een kaart al vóór iemands verjaardag op de post moet doen.
Zelf vind ik het soms pijnlijk dat ik zo weinig mensen heb om uit te nodigen. Terwijl we in mijn kindertijd soms een 3e auto nodig hadden omdat anders niet iedereen mee kon. Zo'n verschil met mijn volwassen leven.

vivinnetje vrijdag 24 juli 2020 13:21

hondenmens schreef: ↑
24-07-2020 12:27
Dat is inderdaad pijnlijk. Krijg je ook geen felicitaties via social media? Ik krijg die wel op Facebook. Al is het vaak nog geen 3e deel van de mensen in mijn vriendenlijst. Dit jaar heb ik 1 kaartje in de bus gekregen. Maar ik stuur zelf ook geen gewone kaartjes, alleen via Facebook. Want ik denk er te laat aan dat ik een kaart al vóór iemands verjaardag op de post moet doen.
Zelf vind ik het soms pijnlijk dat ik zo weinig mensen heb om uit te nodigen. Terwijl we in mijn kindertijd soms een 3e auto nodig hadden omdat anders niet iedereen mee kon. Zo'n verschil met mijn volwassen leven.

Ik heb de melding dat ik jarig ben uitgezet op social media, dus wat dat betreft is het logisch dat ik niet word gefeliciteerd (tegenwoordig). Hoewel ik vind: als je social media nodig hebt om iemand's verjaardag te onthouden, dan slaat dat ook nergens op. Ik heb zelf ook maar een handjevol mensen wier verjaardag ik in mijn agenda heb staan hoor... maar idd. voor een kaartje ben ik dan ook vaak te laat, want ik ben een slechte planner.

Dit is een beetje hetzelfde mechanisme, want ik zou het rot vinden om weinig berichtjes te krijgen als ik het wél aanzet. En ook nog dat mensen dan zien dat ik blijkbaar niet populair ben. Ja, ongelofelijk sneu, ik weet het. Maar ik wil hier ook eerlijk zijn.

Ik geloof dat het vooral een afwijzingsdingetje is. Want ik heb wel meer voorbeelden. Zoals:

Toen ik mijn baan kwijtraakte, werd er door een loopbaancoach op gewezen dat ik moest netwerken. Eén van de opdrachten was om mensen uit te nodigen op LinkedIn. Ik had maar een paar contacten en was geïntimideerd door mensen die +500 contacten hebben. Die stelden namelijk wat voor in mijn ogen. Ik vond het heel moeilijk om mensen uit te nodigen, want als ze me niet toevoegden dan nam ik dat persoonlijk.

Ik ben uit een groepsapp gestapt omdat er allemaal inside jokes tussen stonden die ik niet begreep. Dat was omdat iedereen onderling ook lijntjes had, maar ikzelf had eigenlijk alleen die groepsapp. Dat voelde niet prettig. Dan is het makkelijkste om weg te gaan en er niet mee geconfronteerd te worden dat iedereen onderling bondjes heeft. Achteraf hoorde ik dat ze het maar raar vonden dat ik de groep verliet, dus dat buitengesloten gevoel is er ook nog eens mee versterkt. Want ze hadden het daar met z'n allen over, maar niemand die dat tegen mij persoonlijk zegt of vraagt waarom ik dat heb gedaan.

En ik herken ook wel dat je je verjaardag niet viert omdat je niemand hebt om uit te nodigen... Ja, dat is een beetje wat ik eerder schreef over dat vluchten. De laatste keer dat ik mijn verjaardag vierde (een kroonjaar), waren er vier mensen. Ik vond zo'n klein clubje op zich prima maar voelde me ook wel bezwaard. Ik merkte onderhuids dat de anderen het een beetje sneu vonden – die zie ik ook niet meer. En iemand heeft afgezegd omdat ze net als ik niet van feestjes houd en die zie ik nog steeds... Het zit diep in mij om het naar mijn gebrek aan eigenwaarde te vertalen. Veel vrienden = een leuk persoon om mee om te gaan.

*Zespri vrijdag 24 juli 2020 13:51

vivinnetje schreef: ↑
24-07-2020 13:21
En ik herken ook wel dat je je verjaardag niet viert omdat je niemand hebt om uit te nodigen... Ja, dat is een beetje wat ik eerder schreef over dat vluchten. De laatste keer dat ik mijn verjaardag vierde (een kroonjaar), waren er vier mensen. Ik vond zo'n klein clubje op zich prima maar voelde me ook wel bezwaard. Ik merkte onderhuids dat de anderen het een beetje sneu vonden – die zie ik ook niet meer. En iemand heeft afgezegd omdat ze net als ik niet van feestjes houd en die zie ik nog steeds... Het zit diep in mij om het naar mijn gebrek aan eigenwaarde te vertalen. Veel vrienden = een leuk persoon om mee om te gaan.

Dit herken ik ook heel erg inderdaad.
Ik merk ook dat vrienden wegvielen juist omdat ze niet op die manier zo gelijkgestemd zijn als mij (bv dingen als verjaardagen klein willen houden, niet elke week bij elkaar over de vloer, en zeker niet onverwachts bij elkaar over de vloer etc...), en dan blijven er eigenlijk nog maar een paar mensen over die er dan ook enigsinds hetzelfde instaan waarmee het contact dan wel goed blijft. Ik heb eerder wel geprobeerd via internet contact te zoeken met nieuwe mensen maar ook dat soort dingen doven vaak snel uit, naar mijn idee omdat er dan toch te veel verschil in persoonlijkheid is op dat vlak. Je moet dan maar net de juiste persoon tegenkomen waarmee je het gewoon af en toe leuk kan hebben, en dan zonder dat het verwaterd, maar ook zonder dat die andere persoon het raar/sneu vindt dat je dingen klein wilt houden of dat hij/zij maar een van de weinige personen is waar je af en toe iets mee afspreekt.

hondenmens vrijdag 24 juli 2020 15:58

Ik heb wel eens in een App groepje gezeten voor mensen die geadopteerd zijn uit hetzelfde land. Maar na 2 keer afspreken is dat verwaterd. De 1e keer gingen we bowlen, wat ik graag doe. Het 2e uitje ben ik niet geweest, omdat ik het te ver vond. Het sprak me ook niet aan. Maar sindsdien is het ook weer stil op die App.

Dit jaar heb ik mijn verjaardag niet met gasten gevierd. Vond het zo'n gedoe met de Corona. Maar soms organiseren we met z'n vieren een bbq. Daar komen dan zo'n 60-80 mensen. Met daar tussen hooguit 3 of 4 vrienden van mij. De rest zijn kennissen.

Waar ik geen energie meer in wil steken zijn mensen die met afspreken alleen hun zin willen doen. En de mijne niet of nauwelijks. Vind het beter om iets te doen wat je beiden leuk vind. En als dat er niet meer is, noem ik het een kennis.

MissMonkeyy zaterdag 25 juli 2020 00:20

vivinnetje schreef: ↑
24-07-2020 13:21
Ik heb de melding dat ik jarig ben uitgezet op social media, dus wat dat betreft is het logisch dat ik niet word gefeliciteerd (tegenwoordig). Hoewel ik vind: als je social media nodig hebt om iemand's verjaardag te onthouden, dan slaat dat ook nergens op. Ik heb zelf ook maar een handjevol mensen wier verjaardag ik in mijn agenda heb staan hoor... maar idd. voor een kaartje ben ik dan ook vaak te laat, want ik ben een slechte planner.
Dit is een beetje hetzelfde mechanisme, want ik zou het rot vinden om weinig berichtjes te krijgen als ik het wél aanzet. En ook nog dat mensen dan zien dat ik blijkbaar niet populair ben. Ja, ongelofelijk sneu, ik weet het. Maar ik wil hier ook eerlijk zijn.
...
En ik herken ook wel dat je je verjaardag niet viert omdat je niemand hebt om uit te nodigen... Ja, dat is een beetje wat ik eerder schreef over dat vluchten. De laatste keer dat ik mijn verjaardag vierde (een kroonjaar), waren er vier mensen. Ik vond zo'n klein clubje op zich prima maar voelde me ook wel bezwaard. Ik merkte onderhuids dat de anderen het een beetje sneu vonden – die zie ik ook niet meer. En iemand heeft afgezegd omdat ze net als ik niet van feestjes houd en die zie ik nog steeds... Het zit diep in mij om het naar mijn gebrek aan eigenwaarde te vertalen. Veel vrienden = een leuk persoon om mee om te gaan.

Bij mij staat de melding van m’n verjaardag op social media nog wel aan, gewoon omdat dat vanaf het begin zo is geweest.
In 2018 merkte ik al dat ik veel minder felicitaties kreeg dan voorheen. Niet erg op zich. Ik vind het sowieso fijn als ik weet dat mensen het oprecht menen.
Maar afgelopen jaar kreeg ik 0 felicitaties via m’n social media. Dat deed echt wel even pijn. Geen neven en nichten, ooms en tantes of collega’s die mij daar feliciteerde.

Maar achteraf zijn de mensen van wie ik wel felicitaties heb gekregen via andere wegen de mensen om wie ik echt geef. Dus waarom stoort het dan toch zo dat niemand je even feliciteert?
Misschien het idee dat je niet gezien word? Of dat mensen het inderdaad niks interesseert?

Mijn verjaardag vier ik allang niet meer. Ooit mijn verjaardag gevierd, vrienden uitgenodigd en alles voorbereid. 20 man had gezegd te komen, toen in mijn ogen ook echt goede vrienden. Een uur voor m’n verjaardag zei zo’n 17 man af.
Sinds dat trauma wil ik het dus niet meer vieren, bang dat ik weer zo teleurgesteld word. Althans, ik vier het niet voor vrienden en collega’s etc. Voor mijn naaste familie vier ik het wel. Dat is dan een klein feestje maar wel zoals ik het prettig vind.

Anoniem_6527270f28ee9 zaterdag 25 juli 2020 10:22

MissMonkeyy schreef: ↑
25-07-2020 00:20

.......
Mijn verjaardag vier ik allang niet meer. Ooit mijn verjaardag gevierd, vrienden uitgenodigd en alles voorbereid. 20 man had gezegd te komen, toen in mijn ogen ook echt goede vrienden. Een uur voor m’n verjaardag zei zo’n 17 man af.
......

wat erg... Nee natuurlijk probeer je dat dan.niet nog een keer. Wij gaan op onze verjaardagen altijd weg, dagje uit. Mensen weten dat ook van ons, en zijn ook gewend dat we niks organiseren qua feestjes. Als er iemand langs wil komen gebeurt dat op hun eigen initiatief en op een andere dag dus.

yesss zaterdag 25 juli 2020 10:46

Ritmodelanoche schreef: ↑
24-07-2020 10:48

En daardoor zat ik me ook enorm te ergeren aan de vriendin van mijn broer, die -naar zoals ik het zie- in mijn eigen gezin zoveel aandacht zit te vragen voor haar afstuderen, en dat voor haar de champagne wél op tafel komt. Iemand die, als de relatie uit gaat, hier nooit meer over de vloer komt. En dan kan ik uit pure irritatie de hele avond zwijgen, waardoor ik weer met m'n ouders aan de stok krijg omdat ik kennelijk de sfeer zou verpesten... Maar ik vind dat soort dingen gewoon enorm lastig. Het is al een tijd waarin mensen trouwen, kinderen krijgen. Het gaat altijd om anderen, nooit om mij, maar ik weet ook niet zo goed hoe ik de aandacht dan wél kan vangen. Het is iets dat aan mijn kont hangt.

Soms nodig ik wel eens mensen uit bij me thuis, maar ook dan reageren mensen nooit zoals ik had verwacht/gehoopt. Laatst nog een vriendin die voor het eerst bij me thuis was, dus ik denk : ik geef even een kleine tour, maar ze liep zo naar de woonkamer, gaat op de bank zitten en over zichzelf praten. Niemand vraagt ook ooit naar mijn liefdesleven of mijn levensplannen/ideeen. Dit is echt niet om zielig te doen, maar soms denk ik wel eens : is er uberhaupt iemand op deze wereld die ook maar een beetje interesse heeft in mij? Wat straal ik uit dat dit kennelijk triggert? Ik hoef echt niet in het middelpunt te staan altijd, maar een beetje interesse zou toch wel fijn zijn.

Heel herkenbaar... liever niet quoten trouwens.

Ik vertel wel dingen uit mezelf en laat mezelf bijvoorbeeld meer zien, ook op social media omdat ik vind dat ik mezelf niet altijd zo op de achtergrond hoef te stellen. Ben ook echt wel veranderd de afgelopen tijd, meer open, vertel meer, ben echt wel goed bezig op een aantal vlakken.

Maar merk van sommige mensen ook weinig interesse/betrokkenheid, gelukkig wel van een aantal mensen hoor, maar dat zijn juist mensen die verder van me afstaan... Die dus wél geinteresseerd zijn of vragen stellen, met iets aan mij denken.
Ook op de sportschool bijvoorbeeld.

Maar mensen die dichter bij staan (heb ik het trouwens niet over mijn ouders) laten het vaak afweten.. en het gaat gewoon om kleine dingen, al is het om iets nieuws wat ik heb gekocht bij wijze van spreken of gewoon iets waar ik trots op ben/heb bereikt.
Gewoon dat je voelt dat mensen je ook je momentjes gunnen (die bij mij al heel schaars zijn)

Andersom wordt het dan ook steeds lastiger om inderdaad leuk te moeten reageren... ik merk ook dat ik soms wat korter reageer, want hoezo zijn die dingen dan wél belangrijk en wat ik doe niet?
Ja ik worstel daar ook mee hoor...

yesss zaterdag 25 juli 2020 11:02

Happy new topic trouwens

Actieve topics