Introvert? Schrijf mee!

11-12-2015 10:09 3007 berichten
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:



- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen

- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'

- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot

- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd

- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)

- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt

- Dat ik...



Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...



Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
quote:eternal schreef op 14 december 2015 @ 14:54:

VecchiaDonna haha ja inderdaad, ik ook. Rasa, als iedereen nou z'n kat meeneemt, weten we zeker dat iedereen een exemplaar heeft om mee te socializen op het feestje.



Ikbenik, heb je topic over hekel aan feestjes gelezen. Wederom herkenning. Wat dat betreft ben ik blij dat ik (nog) geen kinderen heb, nooit bij stilgestaan dat dat ook een hoop feestjes met zich meebrengt..



Ik heb deze week drie verjaardagen trouwens.

Persoonlijk heb ik maar een paar goeie vriendinnen, voor hen wil ik dan ook wel 'investeren' inderdaad en op hun verjaardag komen. Mijn vriend heeft echter een vriendengroep met 10(!) mannen, plus aanhang. Dus dan kun je wel bedenken hoeveel verjaardagen dat jaarlijks zijn. Eerlijk gezegd skip ik wel 1/3 ongeveer, want anders word ik helemaal gek. Vaak is het op zaterdag en dan heb ik ook nog eens de hele dag gewerkt. Kijk er meestal dan ook wel tegenop om nog tot drie uur 's nachts op een verjaardag te zitten, omdat ik dan de hele dag al tussen de mensen heb gezeten. Helaas is in die groep iedereen wel heel trouw met op een verjaardag komen en is het een soort ongeschreven regel dat je komt (ook de aanhang). Merk ook wel via mijn vriend dat het niet altijd in dank wordt afgenomen als ik er eens 1 voorbij laat schieten, maarja jammer dan.



Oh en Pimpom/femke09, ik hou het inderdaad best lang vol. Maar twee uur is inderdaad ook netjes. Maar ik vind het dan altijd zo ongemakkelijk om op te staan en zeggen 'ik ga naar huis', want je krijgt standaard vragen als: nu al?? Waarom zou vroeg? Wat moet je nog doen dan?

Hebben jullie daar geen last van haha?Kinderen brengen inderdaad een hoop meer feestjes met zich mee, maar tot nu toe merk ik ook wel dat het ook helpt om me af te sluiten als ik het te druk vind. En je hebt altijd wel iets om over te praten. En soms een goede smoes om redelijk bijtijds weer naar huis te gaan
Alle reacties Link kopieren
quote:eternal schreef op 14 december 2015 @ 14:54:

(...)



Oh en Pimpom/femke09, ik hou het inderdaad best lang vol. Maar twee uur is inderdaad ook netjes. Maar ik vind het dan altijd zo ongemakkelijk om op te staan en zeggen 'ik ga naar huis', want je krijgt standaard vragen als: nu al?? Waarom zou vroeg? Wat moet je nog doen dan?

Hebben jullie daar geen last van haha?



Wanneer ik om 20:00 ergens ben, is rond 23:00 de koek wel op. Mijn vriendenkring bestaat uit ong 15 mensen, sommige staan dichter bij mij dan andere, maar we zijn wel al een tijdje met deze 'groeps samenstelling'. En ze weten hoe ik ben qua feestjes, dus ik krijg die vragen ook niet.



Ik geloof dat niemand die vraag meer krijgt trouwens....of dat eeuwige gezeur over 'te vroeg weg', 'niet gezellig' etc. Ik weet niet of leeftijd een rol speelt dat dit niet meer gebeurt? Ik ben 32 en de groep zo tussen de 30-35. Alle avonden in het weekend doorhalen maakts zelfs de meest extroverte van de groep (ironisch genoeg mijn beste vriendin) niet meer blij....want die moet gewoon weer van maandag tot vrijdag aan het werk
"I love not Man the less, but Nature more..."
Klopt, dat eeuwige stappen tot de zon opkomt gebeurt sowieso niet meer zoveel (ben eind 30)

Dat heb ik trouwens nooit echt gesnapt. Ik ben ook nog eens een ochtendmens en ben na middernacht gewoon moe. Vroegah ging mijn stamcafé gewoon om 2 uur dicht dus heel laat (vroeg) kon je het niet maken. We waren meestal om 21.00 uur aanwezig.

Nu kom je pas om 23.00 aankakken want dan begint het pas. Dan kom je dus pas om 4 of 5 uur 's morgens de disco uitgerold. En daarna de hele dag verslapen, zo zonde.
Alle reacties Link kopieren
Ergerlijk genoeg is het juist mijn man die me er op aanspreekt als ik heel ongezellig in een krant zit te lezen als de hele familie (broer/zussen met aanhang en kinderen) bij mijn ouders rondrennen op visite. Niemand die het erg vindt dat ik me afsluit, behalve dan mijn man
Alle reacties Link kopieren
quote:PimPom schreef op 14 december 2015 @ 16:37:

[...]





Wanneer ik om 20:00 ergens ben, is rond 23:00 de koek wel op. Mijn vriendenkring bestaat uit ong 15 mensen, sommige staan dichter bij mij dan andere, maar we zijn wel al een tijdje met deze 'groeps samenstelling'. En ze weten hoe ik ben qua feestjes, dus ik krijg die vragen ook niet.



Ik geloof dat niemand die vraag meer krijgt trouwens....of dat eeuwige gezeur over 'te vroeg weg', 'niet gezellig' etc. Ik weet niet of leeftijd een rol speelt dat dit niet meer gebeurt? Ik ben 32 en de groep zo tussen de 30-35. Alle avonden in het weekend doorhalen maakts zelfs de meest extroverte van de groep (ironisch genoeg mijn beste vriendin) niet meer blij....want die moet gewoon weer van maandag tot vrijdag aan het werk Dan zal het inderdaad de leeftijd wel zijn. Ik ben 21, mijn vriend 29. Zijn vriendengroep zijn (vrijwel allemaal) eind twintig. Misschien dat ik dan nog zo'n twee jaar moet wachten voor de vragen ook hier ophouden
quote:eternal schreef op 14 december 2015 @ 14:54:

Oh en Pimpom/femke09, ik hou het inderdaad best lang vol. Maar twee uur is inderdaad ook netjes. Maar ik vind het dan altijd zo ongemakkelijk om op te staan en zeggen 'ik ga naar huis', want je krijgt standaard vragen als: nu al?? Waarom zou vroeg? Wat moet je nog doen dan? Hebben jullie daar geen last van haha?

Ik hou alleen al niet van de aandacht die je op deze manier onbedoeld krijgt. Ik kan soms rustig 20 minuten langer blijven zitten, omdat ik zit te zoeken naar een geschikt moment om op te staan. Soms doe ik het nog steeds: de verdwijntruc. Maar dat kan natuurlijk niet bij feestjes bij mensen thuis.

.

quote:femke09 schreef op 14 december 2015 @ 16:30:

Ik ben afgelopen vrijdag wel heel stoer naar de kantine gewandeld, stond daar vol met mannelijke, bierdrinkende collega's, ik heb een grote doos kerstenveloppen neergezet en gezegd dat iedereen maar moest helpen met etiketten/postzegels plakken. So not me, maar ik had dan ook echt geen tijd om zelf weer (ik trap er altijd in) twee uur lang stickers te plakken. Iedereen ging (met veel commentaar) aan de slag en binnen 10 minuten (!) was het gepiept. Dat was wel even een mooi statement, ben stiekem wel een beetje trots op die actie Terecht!
Alle reacties Link kopieren
quote:Bumba1985 schreef op 14 december 2015 @ 13:11:

Ik herken hier echt superveel in. Niet alles, maar wel veel.



Ik ben zelf ook behoorlijk graag op mezelf. Of samen met iemand die ik goed vertrouw en waarbij ook gewoon af en toe stiltes mogen vallen. Maar soms kan ik opeens enorm uitbundig zijn en ik ben ook wel heel open en eerlijk.... Dat is soms best een lastige combinatie, want ik ben dus vaak te druk om echt een klik te hebben met extreme introverten en ik ben juist te rustig en de kat uit de boom kijkerig voor extraverten. Mensen die er tussenin zitten kom ik niet supervaak tegen helaas.



Bij mij hangt het er heel erg vanaf in wat voor gezelschap ik ben. Bij mensen die alleen over koetjes en kalfjes praten klap ik dicht. Heb ik het idee dat er meer in zit dan kan ik dus heel enthousiast zijn...Volgens mij ben je dan ambivert, heb het idee dat ik dat zelf ook meer ben. Zoals de meesten van jullie zich voelen op feestjes bijvoorbeeld, daar herken ik weer weinig in. Op de verjaardag van goeie vrienden waar ik bijna iedereen ken kan ik rustig als laatste het licht uitdoen. En ik vind visite ook meestal leuk (van goede vrienden dan he, of van familie waar ik van houd); gezellig borrelen en eten tot in de kleine uurtjes.
Nothing happens for a reason
Alle reacties Link kopieren
"Je moet wat mondiger zijn! Iets assertiever kan geen kwaad!"

Thanks voor de tip, man! Dat is de eerste keer dat ik dit advies hoor in mijn leven! Was ik hier maar 25 jaar lang aan herinnerd dan was alles vast anders en beter!!!!



Maar dat zeg ik niet hardop... want ze bedoelen het goed denk ik...
Alle reacties Link kopieren
Oh wat een herkenbaarheid. Ik ben de hele dag omringt door collega's en trek het echt niet om daarna nog wat af te spreken met bekenden. Liever een avondje op de bank met de kat op schoot en een kop thee in de hand.



Een verandering die ik de laatste tijd merk is dat er door personeelstekort veel stress en druk op het werk zit. Ik kan onderweg in de auto of thuis soms even geen geluid meer verdragen. Eerder had ik altijd de tv of radio aan voor een achtergrondgeluid, maar nu leef ik liever een paar uur in stilte. Alsof ik die extra prikkels er echt niet bij kan hebben?
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een stress volle periode achter de rug. Als het in de pauze rumoerig is (we zitten altijd gezellig met een man of 10 a 15 aan een grote tafel) draai ik me weleens om om elders in alle rust mijn brood te eten, dat trek ik dan niet. Een andere escape is om juist tijdens de pauze de op tafel slingerende vakliteratuur lezen (kan mij het schelen wat 'ze' met voetbal hebben gedaan)
Alle reacties Link kopieren
quote:Ricubaru schreef op 14 december 2015 @ 19:57:

"Je moet wat mondiger zijn! Iets assertiever kan geen kwaad!"

Thanks voor de tip, man! Dat is de eerste keer dat ik dit advies hoor in mijn leven! Was ik hier maar 25 jaar lang aan herinnerd dan was alles vast anders en beter!!!!



Maar dat zeg ik niet hardop... want ze bedoelen het goed denk ik...Haha, heb je m'n moeder gequoot?
Alle reacties Link kopieren
quote:kaatje- schreef op 14 december 2015 @ 20:15:

Een verandering die ik de laatste tijd merk is dat er door personeelstekort veel stress en druk op het werk zit. Ik kan onderweg in de auto of thuis soms even geen geluid meer verdragen. Eerder had ik altijd de tv of radio aan voor een achtergrondgeluid, maar nu leef ik liever een paar uur in stilte. Alsof ik die extra prikkels er echt niet bij kan hebben?

+1

Zaaaaalige stilte....!
Alle reacties Link kopieren
Dit topic trok mijn aandacht... Ja, dat komt: ik ben net ontslagen omdat ik 'te introvert' zou zijn. Het is dubbel, want ik heb een tijd lang enorm op mijn tenen gelopen, ofwel geprobeerd om iemand te zijn wie ik niet ben. Geprobeerd om aansluiting te vinden terwijl dat niet lukte. Ik moest me ook wel staande houden tussen mensen met jarenlange werkverhoudingen en mensen die elkaar als gevolg daarvan ook privé kennen. Het lag aan hen, vermoedde ik. Dat ze het uitgebreid over hun weekend hadden met elkaar en mij niks vroegen omdat het ze niet boeide. Als ik iets vroeg was ik irritant, want dan moesten ze gaan uitleggen wie X was en waar Y woonde, dat wist de rest allemaal wel. Tot er op een moment een andere nieuwe kwam, die wel meteen aansluiting vond. Maar die was dan ook extravert. Die deed 'kinderachtige stemmetjes' en zo vonden ze haar wel een leuk gek en spontaan mens. Ik vind het best lastig, want ik ben altijd aardig geweest, ik heb nooit iemand een snauw gegeven, nooit moeilijk gedaan. Maar nu denk ik dat zij vonden dat ik daarmee maar een slap karakter heb. Voor de nare trekjes van de anderen is alle begrip: chagrijnigheid, botheid, hysterische drukte... maar iemand die wat rustiger is, dat is dan irritant? Iemand heeft me uitgelegd dat dat komt omdat ze allemaal zo zijn en dat gedrag dus herkennen. En dat het zodoende dus makkelijker is om mij te zeggen dat niet pas omdat ik te introvert ben, in plaats van zich af te vragen hoe ze het best met mij om kunnen gaan.



Het zal wel. Het gevolg is alleen wel dat ik weer moet solliciteren. En ik was zo blij dat ik eindelijk iets had! Solliciteren is voor iemand die introvert is zo'n beetje het ergste wat er is!



Is dit een herkenbaar verhaal voor iemand?
Alle reacties Link kopieren
Vivinnetje
Alle reacties Link kopieren
Ik ben gescheiden en mijn dochter is de helft van de tijd bij haar vader. In die tijd tank ik bij. Lekker alleen met mezelf. Dan heb ik de overige tijd weer energie voor al haar hobby's (ze heeft nog de leeftijd dat ik taxi moet spelen) - de playdates, de gesprekken bij de schoolpoort, haar gekwebbel, etc. Ik hou het zo in evenwicht. Ik wilde eigenlijk wel weer op zoek naar een partner, maar merk dat ik het daten er gewoon niet bij kan hebben. Ik moet die me- time gewoon hebben. Dat zit me wel dwars, want eeuwig alleen is ook niet het ideale scenario.



Ik deel op het werk een kamer met een heel lief collegaatje, maar ze kletst zo graag. Gelukkig werkt ze maar 15h dus de overige tijd ben ik alleen en dus veel productiever.



Ik las ergens eerder iemand die het "zwak" van zichzelf vond om introvert te zijn, maar ik ben het daar niet mee eens. Ik kijk juist met verbazing naar mensen die elk detail met twintig anderen moeten bespreken en overal bevestiging voor zoeken. Zo heb ik een collega die al weken bij iedereen advies komt inwinnen over al dan niet de nieuwe Horizon Box van Ziggo. Pfff lees gewoon de reviews online en make up your mind already 😃



Bij mijn beste vrienden ga ik tijdens feestjes gewoon aan de keukentafel de krant zitten lezen terwijl iedereen zijn ding om me heen aan het doen is. Heerlijk echt "doen alsof je thuis bent"
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.”
Alle reacties Link kopieren
Vivinnetje wat rot. Ik duim dat je na de ellende van solliciteren op een plek terecht komt waar je je beter in je vel voelt x

Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.”
Alle reacties Link kopieren
quote:belgali schreef op 14 december 2015 @ 22:33:



Ik las ergens eerder iemand die het "zwak" van zichzelf vond om introvert te zijn, maar ik ben het daar niet mee eens. Ik kijk juist met verbazing naar mensen die elk detail met twintig anderen moeten bespreken en overal bevestiging voor zoeken. Zo heb ik een collega die al weken bij iedereen advies komt inwinnen over al dan niet de nieuwe Horizon Box van Ziggo. Pfff lees gewoon de reviews online en make up your mind already 😃

"



Ja, dat was ik, van dat zich 'zwak' voelen. ..!

(Was al benieuwd of er mensen op zouden reageren )

Het is mss ook een denkfout. Maar ik betrap mezelf er vaak op dat ik het stom vind, en zie als een teken van ego-zwakte.

Ik zou dit graag anders willen voelen, anders willen labellen. Lijkt me constructiever.
Alle reacties Link kopieren
quote:femke09 schreef op 14 december 2015 @ 21:27:

Ik heb een stress volle periode achter de rug. Als het in de pauze rumoerig is (we zitten altijd gezellig met een man of 10 a 15 aan een grote tafel) draai ik me weleens om om elders in alle rust mijn brood te eten, dat trek ik dan niet. Een andere escape is om juist tijdens de pauze de op tafel slingerende vakliteratuur lezen (kan mij het schelen wat 'ze' met voetbal hebben gedaan)



Ik eet ook liever alleen. Ook vanwege small talk. Maar een grotere reden is dat ik moeite heb met in gezelschap te eten. Ik kan er slecht tegen als mensen naar me kijken terwijl ik eet. Dan krijg ik soms een misselijk gevoel. Het ontstond in mijn kindertijd. Nu heb ik daar geen last van op mijn huidige werk aangezien ik halve dagen werk en thuis eet. Niet om die reden, maar vanwege overprikkeling. Een tussendoortje tijdens de koffiepauze gaat wel met collega's erbij. Maar etentjes zoals de Kerstlunch vermijd ik.

Vroeger op stages ging ik tijdens de lunch vaak een stukje wandelen en at ondertussen mijn brood op. Als het regende had ik geen andere keus dan binnen bij de rest te gaan zitten en dan kreeg ik het maar vaak moeilijk weg. Behalve dingen die vloeibaar of vochtig zijn.



Stilte en rust in mijn hoofd willen heb ik ook na het werk. Nu gaat dat goed nu ik op mezelf woon en simpel werk doe. Maar toen ik vroeger na school of stage thuis kwam, gingen mijn ouders me van alles vragen over de dag. En dat kon ik niet hebben op dat moment. Dan werd ik kortaf. Ik wilde rust. Onder het eten wilde ik wel weer praten.
Alle reacties Link kopieren
Ik zie het zo: extraverte mensen hebben sterke en zwakke punten en introverten hebben net zo goed sterke en zwakke punten. Ik heb dus geen minderwaardigheidsgevoel wat dat betreft. In het beste geval vul je mekaar aan. En indien ze het niet kunnen appreciëren dat niet iedereen gelijk denkt/voelt jammer dan... heb ik ondertussen vrede mee (schijt aan).

Maat dat is ook een proces van zelfaanvaarding.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.”
Alle reacties Link kopieren
Zo herkenbaar! Hier een overduidelijke introvert en dat werd al duidelijk in de kleuterklas toen de juf regelmatig aan mijn ouders vroeg of ik wel kon praten. Daarna op de middelbare school ook erg blij als ik alleen naar huis 'kon' fietsen. Ik heb mezelf ook regelmatig ziekgemeld op de middelbare school, voelde me nooit ziek maar echt futloos en had dus gewoon een dagje nodig om op te laden. En nu dus jaren later duidelijk waarom.. en oh wat keek ik er tegenop om na mijn studie 5 dagen per week aan het werk te gaan!



Mijn vriend is wel een echte extravert en samen gaan we best goed! Soms is het lastig, maar ik merk dat ik me meer aan hem kan ergeren dan hij aan mij. Soort van jaloezie vanuit mijn kant. Bij hem lijkt alles zo makkelijk te gaan hè. . Wordt gezien als een spontane en gezellige jongeman. Dat is wat de maatschappij wil zien. En ongeveer iedere dag word ik door hem (natuurlijk niet bewust) geconfronteerd met mijn introversie.. ben wel benieuwd hoe anderen hiermee omgaan?



Samen naar de supermarkt hier in het dorp was in het begin wel een ramp, maar ook dat gaat steeds beter. Hij doet alle koetjes en kalfjes gesprekken en ik sjees ondertussen de supermarkt door met mijn wagentje. ;)



Helemaal accepteren doe ik het nog niet maar het gaat de goede kant op!
Alle reacties Link kopieren
quote:vivinnetje schreef op 14 december 2015 @ 22:26:

Dit topic trok mijn aandacht... Ja, dat komt: ik ben net ontslagen omdat ik 'te introvert' zou zijn. Het is dubbel, want ik heb een tijd lang enorm op mijn tenen gelopen, ofwel geprobeerd om iemand te zijn wie ik niet ben. Geprobeerd om aansluiting te vinden terwijl dat niet lukte. Ik moest me ook wel staande houden tussen mensen met jarenlange werkverhoudingen en mensen die elkaar als gevolg daarvan ook privé kennen. Het lag aan hen, vermoedde ik. Dat ze het uitgebreid over hun weekend hadden met elkaar en mij niks vroegen omdat het ze niet boeide. Als ik iets vroeg was ik irritant, want dan moesten ze gaan uitleggen wie X was en waar Y woonde, dat wist de rest allemaal wel. Tot er op een moment een andere nieuwe kwam, die wel meteen aansluiting vond. Maar die was dan ook extravert. Die deed 'kinderachtige stemmetjes' en zo vonden ze haar wel een leuk gek en spontaan mens. Ik vind het best lastig, want ik ben altijd aardig geweest, ik heb nooit iemand een snauw gegeven, nooit moeilijk gedaan. Maar nu denk ik dat zij vonden dat ik daarmee maar een slap karakter heb. Voor de nare trekjes van de anderen is alle begrip: chagrijnigheid, botheid, hysterische drukte... maar iemand die wat rustiger is, dat is dan irritant? Iemand heeft me uitgelegd dat dat komt omdat ze allemaal zo zijn en dat gedrag dus herkennen. En dat het zodoende dus makkelijker is om mij te zeggen dat niet pas omdat ik te introvert ben, in plaats van zich af te vragen hoe ze het best met mij om kunnen gaan.



Het zal wel. Het gevolg is alleen wel dat ik weer moet solliciteren. En ik was zo blij dat ik eindelijk iets had! Solliciteren is voor iemand die introvert is zo'n beetje het ergste wat er is!



Is dit een herkenbaar verhaal voor iemand?Het is maar goed dat je daar weg bent joh! Daar wil je toch niet je halve leven doorbrengen? Ik ben wel een keer na een sollicitatiegesprek afgewezen omdat ik te rustig zou zijn. Gesprek ging wel heel goed en had echt het idee dat dit 'het' was. Natuurlijk wel balen, maar nu een leuke job gevonden als oppas en begeleider van dementerende ouderen. En daar zijn ze wel blij met een rustig persoon . Ik heb er alle vertrouwen in dat het bij jou ook goed komt!
Alle reacties Link kopieren
Thx! :-)

Het gekke is dat ik die hectische omgeving wel fijn vond. Ondertussen deed ik dan wel gewoon mijn ding, maar ik kan dus gek genoeg moeilijk alleen zijn. Het is wel zo dat de overige tijd (na die full-time baan) wel makkelijker invullen is, dan hoef ik weinig of niks te plannen omdat ik op mijn werk al prikkels genoeg heb.



En ja, dat jezelf als 'zwak' zien... dat is een hardnekkig ding. Dat komt natuurlijk ook door de maatschappij, die op extraverten is ingesteld (bedacht door de extraverten zelf?!). Heel frustrerend, maar ik kom wel steeds meer tot de conclusie dat de introverte eigenschappen ook heel waardevol zijn. Alleen, het is heel moeilijk om je op sommige momenten niet klein te voelen.



Alskar, mijn vriend is ook extravert(er) en bij ons gaat het ook een beetje zoals jij de supermarkt beschrijft. Maar ik vind het toch pijnlijk als ik merk dat mensen zich tot mijn vriend richten en daar meer mee lijken te hebben dan met mij. Dat is logisch... want met hem hadden ze een small-talk-gesprekje terwijl ik al een stukje was verder gelopen omdat ik niet zo goed wist wat ik had toe te voegen. Dan ben ik soms ook wel jaloers op dat gemak. Hoewel ik er ook van mee profiteer, dankzij hem word ik (mee) uitgenodigd voor dingen (waar ik in eerste instantie nooit zin in heb, maar wat dan achteraf toch wel meeviel en zelfs leuk was... soort van overwinning!).

Ik heb mezelf een tijdje een opdracht gegeven om een gesprekje aan te gaan bij de bushalte, de kassa, of noem maar wat... en ik stond verbaasd over de reacties. In zichzelf gekeerde mensen (zoals ik!) die opeens open gingen... en ik kreeg er zelf ook wel energie van eigenlijk...
Alle reacties Link kopieren
Ja, dat pijnlijke wat jij noemt is dus die confrontatie. Soms voel ik me ook zo nutteloos (dit klinkt meer dramatisch dan het is, haha) omdat mijn vriend bijna elke avond weg is om te vergaderen en ik ben altijd in de avond thuis.



We kunnen goed samen praten, lachen en huilen. En we hoeven elkaar maar aan te kijken om te weten wat de ander denkt. Maar qua karakter kunnen we niet verder uit elkaar liggen.
...
anoniem_6368c0de068c3 wijzigde dit bericht op 31-03-2018 14:46
99.40% gewijzigd
...

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven