Introvert? Schrijf mee!

Wat een herkenning! In het woordenboek staat achter 'introvert' mijn naam.

Ik weet intussen dat ik zo ongeveer een jaar nodig heb om aan nieuwe mensen te wennen en ook maar íets van mezelf te laten zien, daarna gaat het beter.

Het liefst ben ik alleen met wat muziek, mijn hond en PC.



Ondanks dat ik zelf best tevreden ben met hoe ik ben, vind ik het soms toch wel eens lastig, beperkend zelfs.

Een vriendin van mijn partner organiseert eenmaal per jaar een barbecue voor alle verjaardagen tegelijk met allemaal mensen die ik niet ken en eigenlijk ook niet wíl kennen.

Vaak zitten de vrouwen wat bij elkaar en staan de mannen bij de barbecue met hun biertje te neuzelen over voetbal, vrouwen, auto's of werk.

Op deze momenten zou ik soms zó graag óók gewoon mee willen kunnen kletsen, gewoon ouwehoeren over niks.

Maar er komt gewoon niks, volkomen blanco

Ik zie er altijd weer tegenop en voel me op zulke avonden eigenlijk doodongelukkig.



Nog een voorbeeld: Onlangs was er in Amsterdam een bijeenkomst gewijd aan mijn grote passie.

Omdat ik héél graag een opening in dit wereldje zou willen vinden ben ik daar vol goeie moed en wat lood in mijn schoenen naartoe gegaan, dit was een beetje míjn kans!

Bewust alleen gegaan, ondanks aanbod van vriendin om mee te gaan, maar omdat ik weet dat zij dan het woord zal voeren en ik me achter haar ga verschuilen haar aanbod niet aangenomen.

Ik vond het een verschrikking! Iedereen kletste vrolijk met elkaar, had een leuke dag en ik was alleen.

Hele dag daar geweest en geen woord gewisseld, met niemand.



Ergens las ik ook de vraag of introvert en extravert wel samengaan, dat vind ik wel een lastige.

Met mijn ex ging het beslist niet, na weer eens een verplichte verjaardag was het meestal één en al chagrijn in de auto op de weg terug. Ik had dan weer niet genoeg gepraat, was niet sociaal geweest enz enz.

Mijn huidige partner heeft er weer geen enkel probleem mee, terwijl zij juist kletsend geboren is.

Ik zeg wel eens tegen haar dat ze waarschijnlijk op de Zuidpool nog wel een bekende tegen zou komen.

Zij op haar beurt vindt het wel fijn en zegt dat ik haar juist met beide benen op de grond hou.



Wat ook herkenbaar is, is 'het alles in je opnemen'. Op zo'n barbecue avondje ontgaat me niks, ik hoor alles en vrijwel geen enkel detail ontgaat me maar intussen ben ik bijna bang dat iemand wat tegen me zegt want direct eens een leuk of gevat antwoord geven zit er zelden in.



Nog zoiets herkenbaars. Eigenlijk kan ik best met mensen omgaan zolang het eenrichtingsverkeer is.

Een vergadering leiden? Een presentatie geven? Allemaal geen probleem, draai er mij hand niet voor om.

Maar zodra het persoonlijker wordt of mensen willen iets van mij weten klap ik volkomen dicht.



Pfiew, eigenlijk best lekker hier eens even wat over te kunnen vertellen

Oh, inderdaad. Ik lees het al een aantal keer: de wens van de omgeving dat je 'meer van jezelf laat zien'. En erger nog: dat je daar op afgerekend wordt.

Wie zijn zij eigenlijk om voor mij te bepalen of ik in week 1 op mijn nieuwe baan meteen mijn hele levensverhaal op tafel smijt?

En ex-leidinggevende wilde dat ook zo graag van mij: 'jezelf meer laten zien' etc. Maar ik ben dat gewoon niet. Waar anderen er heel goed in waren om te doen alsof hun normale werktaken heel bijzonder waren, deed ik extra werk in stilte zonder borstklopperij.

Maar de lg wilde het toch zien en zei dingen als: als mensen zeggen 'zo ben ik nu eenmaal' dan is dat onwil om te veranderen.



Ik ben het daar totaal niet mee eens. Ik ben gewoon geen leider en zal het nooit worden. Ik wil het ook niet (daar had ze dan wel gelijk in). En moet dat ook? Moeten we allemaal onszelf profilerende, extraverte leiders zijn? Dat zal dan een mooi zooitje op de werkvloer worden.

Ik word ook altijd heel recalcitrant als mensen menen dat ik moet veranderen. Waarom mag ik niet zijn wie ik ben?

quote:Starshine schreef op 15 december 2015 @ 07:44:

Ik ben gewoon geen leider en zal het nooit worden. Ik wil het ook niet (daar had ze dan wel gelijk in). En moet dat ook? Moeten we allemaal onszelf profilerende, extraverte leiders zijn? Dat zal dan een mooi zooitje op de werkvloer worden.

Ik word ook altijd heel recalcitrant als mensen menen dat ik moet veranderen. Waarom mag ik niet zijn wie ik ben?



Helemaal mee eens! Voor mezelf heb ik eigenlijk helemaal geen probleem met mijn introvert zijn, vaak zijn het juist andere mensen die het niet op prijs stellen. Waardoor je altijd die druk voelt om toch je mening te laten horen op dat werkoverleg, toch 'gezellig' mee te doen met het personeelsfeest, toch aan te sluiten bij de polonaise op de 50-jarige bruiloft van tante Betsie (polonaise...... arrgghh, de gruwel!!) Toen ik jonger was, was ik nog wel gevoeliger voor die druk. Tegenwoordig kan ik er wat makkelijker mijn schouders over ophalen.



't Enige waar ik zelf ook best wel last van heb, is mijn gebrek aan spontaniteit. Als ik op tv naar Hello Goodbye zit te kijken, dan kan ik zomaar jaloers worden op mensen die elkaar zo spontaan en zo hartelijk in de armen sluiten. Ik heb altijd die geremdheid in me, ook naar mijn eigen familie toe. Alleen bij mijn kleinkinderen voel ik dat niet, de enthousiaste begroetingen van die meiden maken bij mij letterlijk iets 'los'.



Vivinnetje, wat vervelend voor je dat je bent ontslagen. Het is mij ook ooit zo overkomen, dus ik begrijp hoe je je voelt. Tijdens sollicitatiegesprekken wordt soms wel eens gevraagd naar je sterke en je zwakke kanten. Bij 'sterke kanten' heb ik mijn introversie gebruikt om aan te geven dat ik altijd rustig blijf en goed kan blijven nadenken. Bij 'zwakke kanten' heb ik er ook op gezinspeeld, door te zeggen dat ik bij nieuwe taken altijd wat onzeker ben. Maar natuurlijk ook meteen aangegeven dat ik - als ik meer vertrouwd raak met een nieuwe taak - daar wel overheen groei. Gelukkig ben ik er wel in geslaagd om een nieuwe baan te vinden. Ik duim voor jou dat je ook snel iets nieuws vindt.

@Vivinnetje, knuf voor jou!

Moeite met solliciteren herken ik niet. Ik weet dat ik slim ben, en je hebt een sollicitatiegesprek met hooguit 1 of 2 mensen, die daar alleen zitten om met jou over een baan te praten. Smalltalk is wat mij betreft de verantwoordelijkheid van degene die mij uitnodigt, ze doen vaak toch al hun best om je op je gemak te stellen. En daarna zo vlug mogelijk over het bedrijf / de baan beginnen. Ik zie het altijd als een leuk project / oefensessie waar ik niets van verwacht (des te leuker als je er toch een baan aan overhoudt). Misschien kan dat je helpen?



@Ikbenik, ik herken je gevoel wel, ik heb ook hele periodes gehad dat ik graag ‘anders’ zou willen zijn (heb drie broers/zussen die wel open zijn, ik voel me zo anders dan zij). Ik heb daar nog moeite mee, accepteren wie ik ben. Dat zal wel nooit helemaal overgaan, want je voelt gewoon dat je weleens aan de zijlijn staat. Nu ik ouder word (halverwege de 30) leer ik wel om me minder aan te trekken van de rest van de wereld, dus sta ik wat relaxter in mijn uppie op het schoolplein, waar andere moeders aan elkaar klitten en gezellig staan te kletsen.



@nbk, het zal idd ook van je partner afhangen of introvert en extrovert samengaan. Mijn man is idd ook extrovert (en verlegen, aldus manlief zelf, aparte combinatie. Hij verbloemd zijn verlegenheid door juist heel vrolijk met iedereen te gaan kletsen). Hij weet dat ik anders ben dan hij, dus tegenwoordig verzint hij al smoesjes voor me als we een uitnodiging krijgen voor iets wat ik waarschijnlijk niet zie zitten



Overigens kan ik best nog een hoop leren. Ik heb in mijn vorige baan (accountantskantoor met veel mannelijke collega’s) geleerd om reclame te maken voor jezelf. Nee, geen hobby, maar al die mannen deden dat (goed voorbeeld dus voor mij), en deed je het niet, dan kwam je geen steek vooruit. Ik ben nogal ambitieus en als iedereen een functieklasse opschuift en jij niet… Ik heb destijds de stoute schoenen aangetrokken en een paar uur na mijn functioneringsgesprek gezegd dat ik ook promotie wilde (ik was net zo goed als de rest). Daar werd even over nagedacht, en daarna kreeg ik mijn zin.

Ik geeft me tegenwoordig weleens een schop onder m’n kont om vergelijkbare dingen uit te halen, want als ik niet voor mezelf zorg, een ander doet het niet. Ook al past dat niet bij mijn natuur.

Einde van het liedje is wel dat ik daarmee op een positie terecht ben gekomen waarin absoluut zelf mag bepalen wat voor werk ik doe, wanneer ik dat wil doen en hoe ik dat doe. Ik heb me zelfs (als enige hier) het recht verworven om af en toe een dag thuis te werken



@Starshine: helemaal met je eens. Ik voel mezelf vaak een uitstekende nr. 2. Ik ben namelijk geen leider, maar ik ben ook absoluut geen volger, ik weet graag alles, bepaal graag alles zelf, maar please, laat me dat dan in alle rust doen zonder dat ik een berg mensen op sleeptouw moet nemen.

Jouw promotie verhaal, femke!

precies Femke, ik functioneer uitstekend als ik de assistent kan zijn, de rechterhand.

Ik weet in mijn werk prima hoe alles moet, maar heb er moeite mee het voortouw te nemen en anderen vanuit mezelf te vertellen wat er moet gebeuren. Vertellen dat de baas het zus en zo wil is dan makkelijker.

Maar dat is misschien ook wel een stukje onzekerheid van mij en niet per se introvert.

@Vivinnetje, wat balen voor je! Ik hoop dat je snel een baan vindt waar je op je plek zit en gewaardeerd wordt door je collega's.



Ik weet niet meer wie het vroeg, maar mijn vriend is extravert maar wel met introverte eigenschappen Hij vindt mijn rust echt heerlijk. Ik kan ook bij hem zijn zonder dat ik me-time nodig heb daarna. Gelukkig. Mijn vriend komt wel uit een extreme extraverte familie, waar ze de oren van je kop kletsen. We komen altijd doodmoe thuis na een familiebezoekje. We hebben een zoon, die nog niet kan praten, maar soms ben ik weleens bang dat hij dat extreem extraverte geërfd heeft en dat ik dus moet bijtanken van mijn eigen kind. Iemand ervaringen? Belgali, jij schrijft er wel iets over maar volgens mij bedoel je meer de mensen om je kind heen?

Viviavinnetje voor het verlies van je baan en dat je weer moet solliciteren.



Maar collega's die kinderachtige stemmetjes doen op het werk, en dat komt bij meerderen hier voor, seriously . Echt, absurd. Ik geloof dat ik nu weet waarom het op mijn werk goed gaat. Als iemand dat bij ons zou doen zou 'ie meteen uit de groep liggen. Brrr, echt ik krijg spontaan jeuk als ik aan lunches met zulke collega's denk. En dat met die - watvoorFriday? - is ook afschuwelijk.



Ik hoop dat je snel een baan vind waar het ook/wel gezellig is maar je meer aansluiting kan vinden.

Frisselucht : het gezinsleven kan heel druk en overrompelend zijn soms. Zeker in deze drukke tijd, net voor de kerst. Iedereen neemt zijn energie het gezin mee in. Dat is in de eerste plaats natuurlijk gezellig, maar soms verlang ik ook wel naar stilte om me heen. Zeker als het op mijn werk ook al druk, lawaaierig en hectisch was. Maarja, dan wil je ook weten hoe iedereens dag was. En hoe ouder ze worden, hoe korter je volwassen - avondjes ook worden.

Zorgde je er eerst voor dat al het kleine grut om half 8 naar bed is, dan zat je om 8 uur lekker op de bank, beetje lezen, een volwassen gesprek voeren met je partner, tabletten, etc.

Maar tegenwoordig gaat oudste pas om 22.30 uur naar bed.

Dan ben ik zelf eigenlijk OOK hartstikke moe. (Zeker als ik de dag erna weer vroeg op moet)

Dus dan mis ik die 'me-time' aan het eind vd dag wel een beetje.



Tegenwoordig 'vlucht' ik tegen 22.00 uur demonstratief gapend naar boven. Mag oudste nog ff alleen tv kijken, en kan ik in stilte nog lekker wat tabletten in bed.

Mijn dochter is nu 10. Altijd een extraverte druktemaker geweest, maar van haar ervaar ik dat niet als belastend maar eerder als gezellig. Maar inderdaad, ze gaat naar de scouting, naar karate, naar school, etc. En bij al die activiteiten horen contacten met andere papa's en mama's, vrijwilligerswerk, feestjes, ... dus er komt wel wat meer op je af.

Daarom kan ik er nu eigenlijk geen partner bij hebben - met mijn werk en mijn dochter zit ik aan mijn max zeg maar. Ik ben dan blij als ik 's avonds na negen uur niks meer "moet" qua sociale contacten. Ik laad dan weer op voor de volgende dag.

Hier ook geremde emoties. Ik kan mijn enthousiasme naar anderen moeilijk uiten en tonen, terwijl ik dat binnenin wel ben. Ook inderdaad bij familie, maar het lijkt daar soms wel alsof ik zelfs extra geremd ben, heel raar.



Hebben jullie ook moeite met het kunnen genieten van dingen? Ik weet eerlijk gezegd niet hoe dat moet. 'Geniet er nou van', wordt er dan gezegd. Ik zou wel willen, maar hoe moet ik die emotie dan in me toelaten of oproepen? Zou wel willen dat ik dat zou begrijpen en kunnen.

Bedankt voor jullie ervaringen belgali en ikbenik! Ik ben benieuwd hoeveel energie mijn zoon gaat 'kosten' later. Voorlopig geen broertje of zusje

Geremde emoties, ja, dat ervaar ik dus ook! En genieten van kleine dingen... Ik ben daar momenteel mee bezig, omdat ik dat soort 'tips' kreeg in het kader van tegengaan van stress. Ik weet dat niet goed, denk soms dat ik dat totaal niet kan, en soms juist wel.



(zelf vind ik die stress maar een 'ding', ik heb vooral last van depressieve buien. Erg ingewikkeld, ik denk dat het een symptoom is van iets, een vitamine of ander stofjestekort, maar daar kan ik geen leesvoer over vinden. Depressie wordt normaliter benaderd als probleem, niet als een gevolg)



Ben idd erg benieuw hoe het met de anderen gaat met

-geremde emoties

-wel/niet kunnen genieten van kleine dingen.

quote:Rasa* schreef op 16 december 2015 @ 15:09:

[...]



Ah ja, zou dat ook een kenmerk van introvertheid zijn? Ik heb dat ook sterk, die geremde emoties. Dat zit me af en toe echt in de weg.



Herkenbaar. Ik krijg nogal eens iets leuks van mijn bazin waar ik dan ook echt supersuperblij mee ben, en ik zeg 100 keer dankjewel en zet mijn grootste lach op maar meer komt er gewoon niet uit. Terwijl ik van binnen een sprongetje maak van geluk .



Dus wat betreft genieten van kleine dingen zit dat bij mij wel goed ik kan echt genieten van kleine dingen. Bijvoorbeeld een avondje met een vriendin wat drinken op de bank inclusief goede gesprekken en wat chips ofzo, of lieve woordjes van mijn vriend, of een goede feedback op mijn werk etcetera.

Ik kan mezelf moeilijk uiten. Genieten van kleine dingen kan ik wel. Maar enthousiast reageren kan ik niet goed. Ik ben niet iemand die mensen om de nek vliegt en een knuffel geeft. Als iemand me een knuffel geeft of even een hand op mijn schouder legt laat ik dat wel toe, maar weet niet hoe ik erop moet reageren. Sta er dan een beetje als een houten Klaas bij. Tenzij het mijn moeder of oom is.

Ik heb in het verleden regelmatig te horen gekregen tijdens mijn opleiding of tijdens uitstapjes met anderen: "Vind jij het ook leuk, Hondenmens?"

Blijkbaar had ik een uitstraling dat ik het niet leuk vind.

Ik antwoorde ook nogal eens met een: "gaat wel" als bv. mijn moeder vroeg of ik iets mooi vond. Mijn oom zei: "Nou, dat klinkt ook niet enthousiast. Vind jij nooit eens iets super?"

Ik wist daar eigenlijk geen antwoord op. Misschien wel, maar dat kan ik niet uiten. Ik ben niet van dat gemaakte.

Ik ben juist wel heel makkelijk enthousiast en uit dat ook wel en ik ben de beste in het genieten van kleine dingen. Moet zeggen dat ik eerder wel wat pessimistischer was, maar tegenwoordig zie ik bijna overal wel iets positiefs in.



Naar familie toe ben ik wel vrij lichamelijk, knuffelen, kussen, stoeien. Maar met vriendinnen dan weer niet, dat is eigenlijk best gek niet? Ik vind het altijd best awkward als we hebben afgesproken, die eerste ontmoeting en het afscheid, elke keer weer, knuffel geven? Gewoon binnenlopen en hoi zeggen? Beats me.

Ja, op een feestje iedereen uit z'n dak zien gaan op de dansvloer... daar moet ik echt iets voor overwinnen. Het stomme is dat het lijkt alsof ik mezelf daar heel erg mee in de kijker zet, maar dat is natuurlijk onzin. Iedereen is toch vooral met zichzelf bezig, echt geen 'Kijk Vivinnetje eens gek doen', maar zo voelt het dan dus niet. Ik ben wel jaloers op degenen die zich wel zo makkelijk laten gaan, want die zijn leuk, gezellig en toegankelijk. Het hele punt is natuurlijk dat je jezelf moet willen toestaan om dat niet te hoeven, gewoon zijn zoals je bent. Ik kan dat eigenlijk alleen loslaten als ik met mijn gezin ben, geloof ik... En ik voel bij hen ook geen schroom om me te uiten. Ja, die ongemakkelijke momenten van gedag zeggen, wel/niet zoenen... ik kies altijd maar voor 'wel', en dat is meer ingegeven doordat ik inmiddels heb geleerd dat mensen het fijner vinden dat je overdreven reageert (als zij niet van plan waren om te zoenen), dan zich afgewezen voelen (als zij hadden willen zoenen en jij maakt geen aanstalten).



Ik zit nog steeds te peinzen over wat één van mijn (nu ex-)collega's tegen me zei toen ik afscheid nam. Dat afscheid stelde niet zoveel voor omdat ik denk dat ze dachten dat Vivinnetje geen type is om een borrel voor te organiseren. Dat klopt ook wel. Maar toch is het dubbel, want ik heb wel afscheidsborrels van anderen meegemaakt. En dat dat niet voor mij is georganiseerd, voelt dan ook als een gebrek aan waardering. Ik voel het wel als een trap na, er was een bloemetje voor me... maar dat was het. Zelfs geen persoonlijk kaartje erbij en er zijn mensen die gewoon zijn vertrokken zonder afscheid te nemen en ook niet even een berichtje hebben gestuurd ofzo... (cynisch: wat maakt het uit voor zo'n nietszeggend type als ik?). Dat ik nog steeds zit te peinzen over die opmerking is ook iets van introverten... Ik zou er nú pas iets over willen vragen, wat bedoelde je daar nou mee? Hij zei: "Goed dat je het toch geprobeerd hebt". Ja, van het begin af aan is er al twijfel geweest over mijn introverte karakter en of dat wel zou passen. De druk lag al meteen heel hoog. Ik zei nog heel naïef dat ik geen moeite had met extraverte mensen... maar goed, zij hadden wel moeite met mij. Ik moest mezelf meer laten zien, meer communiceren, meer van alles! Ik heb enorm op m'n tenen gelopen. Zo dat ik tijdens de gezamenlijke lunch dacht: "O nee, iedereen heeft bijgedragen in het gesprek, ik moet nu echt ook iets zeggen!". Ik kwam doodmoe thuis. Soms werd me iets uitgelegd (snel en vluchtig in de extraverte modus) en ze hadden het idee dat ik dan wel 'ja, okee' zei maar het toch nog niet begreep. Dat klopte... ik voelde de irritatie als ik na de uitleg stil bleef omdat ik de dingen die gezegd waren op me in liet werken. Dus dan zei ik 'ja' en nam ik het mee naar mijn plek om rustig door te nemen. Meestal landde het dan alsnog wel, maar als ik dán nog een vraag had, werd er geïrriteerd gereageerd want zij waren al met iets anders bezig en ik had dus niet goed opgelet.

Maar goed, dat "Goed dat je het toch geprobeerd hebt", vat alles samen. Hij bedoelde dat ik heb gefaald om te zijn zoals de rest, maar ook dat ze zichzelf als superieur zien omdat ze het heel normaal vinden dat ik me zou aanpassen aan de extraverten. Ik vind het pijnlijk dat ik niet (meer) heb kunnen duidelijk maken dat die manier van denken – dat een introvert zichzelf moet verloochenen om daar te kunnen werken – echt bizar is... nee, ik ben weg en het probleem is opgelost. En ik vul nu in, maar ik weet dat mijn oud-collega's naar me kijken als: Vivinnetje: stil, gesloten, passief, traag, grijze muis... nee, dat past niet in ons team!

...

Ja, die onrechtvaardigheid voel ik heel sterk! En daarom baal ik ook wel dat ik niet adrem was... ze met een scherpe opmerking kon doen inzien dat het niet klopt iemand te willen veranderen omdat dat voor hen makkelijker is in de omgang. In plaats van een sfeer creëren waarin iedereen zichzelf mag zijn... en eigenschappen elkaar kunnen aanvullen. Ze zullen nu op zoek gaan naar iemand die wel extravert is die ze dus begrijpen. En ik zal nu extra opletten bij elk sollicitatiegesprek, met wat voor mensen ik kom te werken.

Die rebellie herken ik ook wel. Beetje teveel bezig zijn voor het goede met je imago... laten merken dat je geen 13-in-een-dozijn bent, waar als vanzelf vanuit wordt gegaan.

Zo, kerstdiner van m'n werk overleefd Gelukkig had een collega zijn auto voor de mijne geparkeerd met de mededeling ik moet vroeg weg want ik heb nog een feestje. Toen ik weg wilde ging hij gelukkig direct mee en in zijn kielzog is het makkelijk afscheid nemen. Ben dood op nu, manlief heeft wat kaarsjes aangestoken en gemeld dat ie dacht dat ik vroeg naar bed ga. Yep, klopt helemaal!

Dat heb je toch maar weer mooi gedaan femke09! Hoop dat je een rustig weekend hebt zodat je bij kunt komen.

Een topic vol herkenning, fijn!!! Ik heb de kerstborrel geskipt want ik had, he, jammer, al vakantie ingepland. Op mijn werk is het ook heel belangrijk om zichtbaar te zijn. De nieuwelingen die hard schreeuwen krijgen bv ook eerder een vaste aanstelling dan degenen die wat meer op de achtergrond zijn. Ik heb zelf al een vaste aanstelling en heb me op een bepaald onderwerp gespecialiseerd, waar anderen mij op vinden. Dat levert het bedrijf ook geld op dus ik krijg gelukkig ook niet snel de opmerking dat ik me meer moet laten zien. Alleen krijg ik nu ook steeds meer verantwoordelijkheid en dat vind ik weleens lastig.

Dingen die ik echt moeilijk vind:

- Familiefeesten bij mijn vriend. Stuk voor stuk heel luidruchtige, drukke mensen. Ik voel me altijd heel ongelukkig en vermoeid want ik kan daar helemaal niks mee.

- Feesten/dingen van mijn vriend zijn werk. Zij organiseren best wat gedurende het jaar en het wordt eigenlijk wel geacht dat de partners meekomen. Ik vind het belachelijk dat zijn werkgever iets te zeggen meent te hebben over mijn vrije tijd. Heeft ook al veel ruzies gekost met mijn vriend omdat ik er echt zo enorm tegenop zie en achteraf ook altijd verdrietig ben omdat ik dit dus niet kan.

- Bij een borrel meedoen in een gesprek aan een statafel

- Ik heb ook altijd goed contact met de huisdieren van de gastvrouw

- Een praatje aanknopen met iemand en een gesprek onderhouden over niks kan ik ook echt niet. Over mijn werk kan ik heel veel praten maar dat is voor de meesten niet interessant.

- Ik heb een goede vriendin die altijd heel erg veel (over zichzelf) praat. Kan gerust de hele avond praten. En dan stelt ze ineens de vraag: 'maar hoe is het met jou?'

- Sommige mensen zeggen weleens: 'vertel eens iets leuks over jezelf'. Dat vind ik zo lastig want ik weet dan niks te zeggen en vind dat ik dan een slechte indruk maak. Vaak zijn dat ook geen aardige mensen die die vraag stellen vind ik.

- Bellen of gebeld worden. Ik doe nu een project waar ik veel voor moet bellen, verschrikkelijk. Daarvoor moet ik elke keer een drempel over. Op het werk moet je dus soms wel, privé neem ik geregeld de telefoon niet op. Zeker niet als het een onbekend nummer is.



Ik heb nu vaak het 'excuus' dat ik nog moet werken. Ik promoveer naast mijn fulltime baan dus moet altijd in het weekend enzo werken. Dat is ook wel zo maar ik gebruik het ook vaak om eerder naar huis te gaan als ik gewoon moe ben.