Introvert? Schrijf mee!

quote:Rasa* schreef op 11 december 2015 @ 10:58:

[afbeelding]

Ik ben ook niet 100% introvert hoor. Zit denk ik ergens op de 75% ofzo. Maar sommige typische kenmerken van introverten zijn zó herkenbaar! Beter in schrijven dan in praten, tijd alleen nodig hebben om op te laden, een goed gesprek met één persoon in plaats van small talk met tien... En ik ben ook ook geen 'klassieke stille', die mensen meteen herkennen als introvert. Dat heeft er denk ik ook voor gezorgd dat het zo lang geduurd heeft voordat ik een introvert in mezelf herkende.

Dit.

Ik kan op mijn werk heel goed met de mensen omgaan en collega's zeggen altijd dat ik zo'n rust uitstraal.

Klopt want ik klets de boel niet steeds vol. Anderen doen dat wel: tv of radio hard aan, dan zelf ook nog druk praten en bewegen. Ik zet liever een zacht muziekje aan en ga met de mensen de krant lezen.



Ik heb er ook een beetje een hekel aan als de collega van de avonddienst nog even een bakkie wil doen voor ze naar huis gaat. Even is vaak bijna een half uur. Ik vind dat vervelend omdat ik geen gespreksstof heb voor zo lang, bovendien wil ik door met de cliënten.

Gezellig samen naar huis fietsen is ook zo'n verschrikking. Meestal draal ik wat bij de fietsenstalling zodat collega's die dezelfde kant op moeten al weg zijn. Of ik zeg dat ik nog een boodschap moet doen en dus de andere kant op ga.



Maar ik vind het niet altijd vervelend hoor, als ik met een collega ben waar ik een klik mee heb, vind ik het heerlijk dat bakkie en samen opfietsen. Dat ligt er dus ook maar net aan.

Verder ben ik wel graag alleen. Ik ken mensen die op een vrije dag alle buren aflopen voor koffie en gezelligheid. Mijn ideale vrije dag bestaat uit het forum, een kopje thee met chocola, een rondje met de hond en een goed boek.

Ik ben ook zielsgelukkig met mail en whatsapp. Telefoneren vind ik een verschrikking. (privé dan, voor mij werk vind ik het allemaal geen punt).



Ik worstel er wel eens mee waarom ik in professionele situaties wel veel extraverter kan zijn, het voelt dan ook helemaal niet vervelend. Het voelt ook niet als een rol die ik speel. Het is gewoon een andere kant van mijn persoonlijkheid denk ik.

quote:jellybelly schreef op 13 december 2015 @ 13:52:

Oja, dat 'zichtbaar' zijn. Ik heb op mijn werk al van verschillende personen te horen gekregen dat ik wel wat meer van mezelf mag laten zien.

Ik heb daar op het werk gewoon geen behoefte aan. Het werk is best uitputtend voor mij (met mijn introverte karakter) en de pauzes heb ik echt nodig om mezelf op te laden. Ik word enorm moe van mensen die dan uitbundig zitten te praten.

.

Hier ook iemand die regelmatig te horen krijgt dat ze 'zichtbaarder' mag zijn. Dat ik een beetje wegval in mijn schreeuwerige omgeving. Heb ook aangegeven dat ze niet van mij kunnen verwachten dat ik mee ga schreeuwen. Zit er gewoon niet in. Ik heb wel eens ineens een enorme keel opgezet om een dreigend gevaar af te wenden, iedereen viel ook spontaan stil van de schrik, dat ik die kant blijkbaar ook in me had. (Verrassing! )

Het is ook niet dat ik niet zou 'kunnen' schreeuwen, of mijn mening niet zou durven zeggen, ik heb alleen niet altijd zin om die op standje 10 te verkondigen.



En mbt pauze houden; ik zoek het liefst even een rustige ruimte op met een bankje ofzo. Daar ga ik dan hangen/liggen, lekker beetje appen, liefst totale stilte om me heen. Heerlijk. Maar meestal als ik vraag naar waar de pauze ruimte is, dan wijzen ze me in de richting van een grote kantine achtige ruimte, waar je in TL buis verlichting je boterham kan opeten in gezelschap van minstens 10 andere onbekenden, aantal harde stoelen gegroepeerd rond een grote tafel. Radio 'gezellig' op een schreeuwerige reclame aan.

Dan ben ik alles behalve uitgerust na mijn 'pauze'.

Oh, de ruimte vullen met TV, wat een verschrikking!

Over partners: mijn partner heeft ook veel introverte kanten, net als ik. We hebben dan ook maar gewoon geen tv .



Ik lees meerdere keren over verschillen tussen werk en thuis. Ik heb dat ook. Voor mij komt het omdat ik een doel heb met een gesprek op het werk. Als ik iemand bel doe ik dat omdat ik een vraag heb, en dan praten we daarna rustig ook nog even over een ander project ofzo. Als ik iemand prive moet bellen die ik maar half ken en dan zo'n verplicht koetjes en kalfjes gesprekje houden vind ik dat super moeilijk. Met sommige vriendinnen kan ik wel eindeloos bellen trouwens, maar dan hebben we gewoon echt veel te vertellen en vragen aan elkaar, dan heb je niet dat je 'het gesprek op gang moet houden' gevoel.



Verder lees ik dingen over groepsreizen en je aanpassen aan iemand anders' schema. Ja, check, dat vind ik ook heel lastig! Zo'n BBQ die 'veel te laat' begint, grrr.



Op andere punten merk ik dat het met mijn introvert zijn wel meevalt. Ik kan altijd wel een en ander vertellen over mijn werk, of hoe het gaat enzo. Als het niet zo goed gaat dan zeg ik gewoon zoiets als 'nou, op mijn werk is het nogal een bende op dit moment, projecten die niet afkomen enzo, dus ik ben blij dat het nu weekeinde is'. Dan heb je wel het eerlijke antwoord zonder dat je alles hoeft te vertellen aan iemand die het niet echt interesseerd. Iemand die geen zin heeft doet dan 'ohja, dat heb ik ook weleens. Maar zo'n BBQ is dan heerlijk he, heb je die salade al geproefd?' - en dan ben je er vanaf (goh, ik zal eens een schepje gaan halen). Iemand die wel echt geinteresseerd is vraagt door en dan heb je misschien wel echt een goed gesprek.

Wauw wat een feest der herkenning, dit topic! Normaal ben ik meer van het meelezen, maar moet hier toch even reageren.

Lees hier veel dat feestjes/verjaardagen een struggle zijn, hoe pakken jullie dat aan? Geven jullie toe en gaan toch alle verjaardagen met poespas af met partner, of sluiten jullie daar compromissen over?



Zelf vind ik dat laatste vooral lastig aan het introvert zijn namelijk. Ik ben 21 en begin nu pas door te krijgen dat het bij me hoort. Als kind al speelde ik het liefst alleen in een hoekje op verjaardagen, terwijl ik totaal niet verlegen ben. Vind het ook leuk om iets met vriendinnen te doen, maar standaard ben ik er na een uurtje of twee wel klaar mee. Dan zit ik mijn terugreis al te plannen. Verjaardagen is ook een drama, kijk er dagen van te voren al tegenop. Het zijn gewoon vooral de prikkels en small talk inderdaad, wat ik hier ook veel lees. Alles neem ik in me op, scheefhangende schilderijen, hoe mensen bewegen, verschillende gesprekken, stemmingen... Helaas is mijn vriend juist extravert en heeft een enorme vriendengroep, waardoor ik regelmatig als aanhang ook mee moet naar alle verjaardagen.

Mijn avonden breng ik het liefst netflixend/lezend door, i.t.t de meeste van mijn leeftijdsgenootjes. Naar mijn mening is, zoals volgens mij al gezegd is, de maatschappij afgestemd op extraversie. Als introvert heb ik het gevoel me continu te moeten verantwoorden waarom ik ben zoals ik ben. Alsof het inderdaad vreemd is dat je graag alleen bent en niet van feestjes houdt. Ook mijn moeder is een rasechte extravert en hoor dan ook continu dat dit 'de tijd van mijn leven is' en 'dat ik moet genieten van mijn leven'. Terwijl ik oprecht geniet van een lekker muziekje op en verzonken in mijn eigen wereldje op de fiets, in plaats van een feest.



Oh en Rasa.. je bent zeker niet de enige die liever alleen naar huis fietst hoor. Ik betrap mezelf regelmatig op een gedachte als 'Nee he...' als iemand wil meefietsen. Daar schaam ik me dan wel weer voor, maar ik kan het niet helpen haha

Herkenbaar Eternal!

Feestjes vind ik ook altijd een heel gedoe. Het kost me bakken energie en meestal vind ik er niks aan. Heb er zelfs een heel topic over geopend, paar weken terug. Hier kun je dat nog ff bekijken als je wil: Hekel aan feestjes...



Ik heb 'de' oplossing er nog niet voor gevonden, maar ik heb me wel een aantal dingen voorgenomen. Feestjes : eerst minimaliseren (oftewel; kritisch kijken of ik wel echt heen moet), en daarna kijken of we het mss op kunnen splitsen. (Dan ga ik naar het horror kinderfeestje op de zaterdag, en mijn man naar dat andere vervelende feestje op de zondag, bijvoorbeeld )

Wat een fijn topic! Zo herkenbaar allemaal.

Eternal, wat jij zegt over het plannen van je terugreis is zo herkenbaar.

Voel me daarover weleens schuldig.

Ik vind het super gezellig om met vriendinnen af te spreken, maar na een paar uur ben ik er wel weer klaar mee.

Ik heb dat ook met visite. Het is niet dat ik ze de deur uit kijk, maar na een tijdje heb ik het wel gehad en wil ik alleen zijn.

Grappig dat het kwartje nu pas echt valt na het lezen van dit topic.



Mijn ex noemde mij weleens mensenschuw, terwijl ik echt wel sociaal ben. Ik hou van een feestje maar dan wel met goede vrienden of familie. Ik ben alleen niet zo goed in small talks en onverwacht gezellig moeten doen. En what's app is voor mij het ideale communicatiemiddel om al mijn vriendschappen mee te onderhouden.



Ik werk in de zorg en heb een super leuk team waarin ik mezelf kan zijn. Hierin merk ik vrij weinig dat ik introvert ben. Mijn baas heeft in het begin ook weleens gezegd dat ik mij meer moest gaan profileren, maar dat voelt voor mij gewoon niet prettig.

Ik vermijd bewust het teamoverleg, want dat is zo uitputtend. Er wordt veel gepraat op niks af en er is totaal geen structuur waardoor het vaak rommelig en chaotisch is. Misschien moet ik me toch eens gaan verdiepen in efficient vergaderen

Vroeg op, sportfoxy!



Wat je schrijft over visite heb ik ook. Na een tijdje is het genoeg. Klaar. Dan wil ik me weer terug kunnen trekken op de bank, met een dekentje, kopje thee, (en mss dit forum ).

Ik vraag me af of dat introvert zijn heet.



Ik herken alles (in grote mate) wat hier geschreven is, en ik heb mezelf vaak verweten dat ik niet 'sterk genoeg' ben. Het is alsof ik wegspoel in een omgeving met meerdere mensen. Die mensen lijken dan beter te weten wat ze voelen, wat ze willen, en zetten dat stevig neer.

In hun omgeving hoor ik mezelf niet meer. Ik ontvang wel een heleboel, maar kan het niet goed 'eigen' maken omdat ik uit contact ben met mezelf. En dan verlang ik dus na een poosje naar stilte om me heen, naar alleen-zijn. Gewoon omdat ik dus mijzelf letterlijk niet meer kan horen denken.

Ik heb dat dus steeds 'zwakte' genoemd van mezelf. Blijkbaar sta ik als radiootje ZO zachtjes aan, dat niemand mijn geluid nog hoort in een rumoerige omgeving. Inclusief ikzelf. En omdat je nu eenmaal vanuit contact met jezelf dient te reageren op je omgeving, en je op dat moment geen (of te weinig) contact hebt met jezelf, loopt je energie langzaam leeg.

Hoe zien jullie dit?

quote:Shinkansen schreef op 13 december 2015 @ 12:37:

Wat ik me afvraag: zijn er sommigen onder jullie die een extroverte partner hebben? (Ik heb een aantal topics gelezen met die strekking, dus ze zijn er.) Ik heb enkele relaties gehad, maar mijn ervaring is dat extroverte partners niet om kunnen gaan met introverte mensen. In het begin gaat het allemaal wel, maar na verloop van tijd beginnen ze zich te storen aan het niet spontaan vertellen hoe je dag was en dat ze vaak woorden 'uit je moeten trekken'. Gaan introvert- en extrovert überhaupt samen in een betekenisvolle relatie? Ben benieuwd naar ervaringen hierin!



Mijn man zit er een beetje tussenin. In zijn werkomgeving is hij best wel extravert, hij moet erg veel vergaderen, overleggen e.d., en daarin de juiste resultaten bereiken is echt zijn 'drive'. Al vind hij het ook heel prettig om regelmatig een dag in alle rust thuis te werken, dan krijgt hij veel meer gedaan dan op kantoor. In ons privéleven is hij veel minder extravert, hij heeft net zoals ik een hekel aan sociale verplichtingen. Tijdens een feestje zit hij juist al snel naar me te 'seinen' dat het tijd is om naar huis te gaan, voor mijn gevoel op een tijdstip waarop het zelfs als onbeleefd kan worden ervaren om het feestje alweer te verlaten. Aan de ene kant denk ik dan 'Yes..... lekker naar huis!', aan de andere kant denk ik 'O jee, iedereen vindt ons nu asociaal dat we alweer gaan."



Ik heb elke week een vaste vrije dag. Als mijn man op die dag geen vergadering heeft, zou hij het liefst thuiswerken. Maar, de lieverd, hij weet hoe belangrijk het voor mij is om op die dag even lekker helemaal niemand om me heen te hebben. Dus gaat hij dan toch op kantoor werken.



Iets wat hij dan weer minder goed van mij begrijpt, is dat ik meestal niet direct reageer. Mijn man is iemand die heel snel beslissingen kan nemen, maar ik heb altijd even tijd nodig om mijn mening te vormen. Zelfs bij iets simpels, zoals bijvoorbeeld het kopen van nieuwe kleren. Als hij in de winkel een shirt past waarover hij meteen enthousiast is, dan verwacht hij dat ik hem onmiddellijk bijval. Terwijl ik dan nog in gedachten bezig ben om zijn kledingkast even na te lopen: "Past het bij dat jasje...... kan hij die nieuwe broek er onderaan.....". En nog eens even extra wil kijken, gewoon om voor mezelf te weten of mijn eerste indruk wel klopt. Mijn man denkt vanwege mijn aarzeling dan dat ik het shirt 'dus' mooi vind, en kan dan best geïrriteerd reageren omdat ik dat niet meteen zeg. Het lukt me niet om aan hem uit te leggen hoe dat in mijn hoofd gaat.



Eigenlijk ken ik wel van heel dichtbij een echtpaar waarvan de een heel extravert is, en de ander heel introvert. En dan heb ik het dus over mijn ouders. Mijn moeder is nog van de thuisblijfmoeder-generatie, ik denk dat zij als huisvrouw genoeg alleen-tijd had om regelmatig lekker bij te kunnen tanken. Verder heeft zij zich wel aangepast aan de wensen van mijn vader, ze heeft zijn drukke sociale leven min of meer gevolgd. Al heeft ze daarin ook wel wat grenzen gesteld, de drieweekse busreis die m'n vader zo graag zou hebben gedaan, dat wilde ze bijvoorbeeld echt niet. Een midweek met een zus en zwager naar een pension was voor mijn moeder lang genoeg, en daar heeft m'n vader zich dan weer aangepast. Ze zijn nu 60 jaar getrouwd, mijn vader is uiteraard al lang met pensioen. Ik merk wel dat hij regelmatig in z'n eentje ergens naartoe gaat, even kletsen bij de buurman of iets dergelijks. Ondanks hun verschillende karakters zijn ze echt dol op elkaar hoor...... dus het kán wel, introvert en extravert bij elkaar.



En nog even heel wat anders: Wat een openbaring voor me om te lezen dat er meer 'ik probeer het samen met een collega naar huis fietsen zo veel mogelijk te vermijden'-mensen zijn!!!

Bij feestjes doe ik het zo: als iemand iets te vieren heeft en ik vind die persoon belangrijk genoeg, ga ik er een paar uur heen om mijn gezicht te laten zien en naar huis als ik er genoeg van heb of moe ben. Bij feestjes via mijn vriend ben ik wat selectiever. In een verjaardag van een vriend van hem wil ik wel "investeren", maar bij een groepverjaardag van een collega (waar ik dus ook echt niemand ken en hoef te leren kennen) zeg ik af. Algemene feesten via werkgever of in de stad laat ik meestal aan me voorbijgaan, tenzij ik er toevallig voor in de stemming ben.



Het allerlastigste vind ik de meetings van mijn werk op locatie, waar je 2-3 dagen overdag programma hebt (pfffff) en er dan 's avonds van je verwacht wordt dat je dan ook nog eens met de hele groep "gezellig" bier gaat drinken. Ik trek dat heel slecht. Gelukkig ken ik intussen wel meer mensen die er niet blij van worden, maar er zijn ook wel wat exemplaren die zich daar echt niet in kunnen verplaatsen. Want natuurlijk is 's avonds doorzakken met bier in een kroeg wel echt HET hoogtepunt van de dag

Mijn introverte kant uit zich trouwens vooral in prikkelgevoeligheid. Dan gaat het om verkeersherrie, gedrang in een winkel of op een markt, veel onbekende mensen tegelijkertijd, onbekende situaties met nieuwe mensen etc. Ik kan me heel alleen voelen in een grote stad of mensenmassa en voel me nooit eenzaam in de natuur of in mijn eentje op de fiets

Op jouw feestje wil ik graag komen, Rasa

Ik herken hier echt superveel in. Niet alles, maar wel veel.



Ik ben zelf ook behoorlijk graag op mezelf. Of samen met iemand die ik goed vertrouw en waarbij ook gewoon af en toe stiltes mogen vallen. Maar soms kan ik opeens enorm uitbundig zijn en ik ben ook wel heel open en eerlijk.... Dat is soms best een lastige combinatie, want ik ben dus vaak te druk om echt een klik te hebben met extreme introverten en ik ben juist te rustig en de kat uit de boom kijkerig voor extraverten. Mensen die er tussenin zitten kom ik niet supervaak tegen helaas.



Bij mij hangt het er heel erg vanaf in wat voor gezelschap ik ben. Bij mensen die alleen over koetjes en kalfjes praten klap ik dicht. Heb ik het idee dat er meer in zit dan kan ik dus heel enthousiast zijn...

quote:Rasa* schreef op 14 december 2015 @ 11:10:

Haha, we zouden een keer samen een feestje moeten organiseren! Nemen we lekker een boek mee, doen we het van acht tot tien 's avonds bij iemand met minstens twee katten en fietsen we daarna achter elkaar aan alleen naar huis!



Wat feestjes betreft heb me voorgenomen om wat aardiger voor mezelf te worden en meer rekening te houden met wat ik prettig vind. Bijvoorbeeld door gezellig bij mijn ouders te komen eten als ze jarig zijn, maar de visite niet af te wachten. Als ik dat een beetje afwissel met af en toe wel braaf in de kring gaat zitten is het leed best te overzien. Een vriend van mij gaf (toen ik uit arren moede mijn verjaardagen nog sort of vierde) een keer aan dat hij liever apart met me afspreekt. Nu trakteert ie me weleens op de sauna rond mijn verjaardag. Hebben we allebei een topdag. Ik heb het nooit beledigend gevonden dat hij eerlijk aangaf niet zo graag op feestjes te komen. Soms is het ook een kwestie van je eerlijk uitspreken. Iets wat ik best moeilijk vind.



Ha! Klinkt als een goed feestje! Dekentje mee, thee mee, zal maar niet mijn eigen kat meenemen want dat wordt vechten



Verjaardagen ga ik heen, maar sinds een aantal jaar spreek ik niet meer af met vriendinnen om samen te rijden bijvoorbeeld. Zo ben ik op de verjaardag wanneer ik wil (ben meestal zo een beetje de 1e) en kan weg als ik het zelf een mooie tijd vind. Meestal ben ik er dan toch 2 á 3 uur! Dat ik zelf kan bepalen hoe laat ik naar huis ga is een rustgevend idee.



Dit weekend ook op een kerstmarkt geweest en erg druk....maar daar heb ik dan geen moeite mee. Ook weer omdat ik weet dat het maar voor een paar uurtjes is en ik 's avonds gewoon op de bank kan ploffen met de kat op schoot

Hihi, lijkt me een heerlijk feest ja!

Wat houden jullie het normaalgesproken nog lang vol zeg, ik vind na een uur of twee al dat ik beleefd genoeg ben geweest. Ik steek altijd veel moeite in het vinden van een leuk cadeautje en ben eenmaal daar altijd blij als ik een veilig plekje kan vinden waar ik heel interessant kan gaan zitten zijn met een kopje thee. Tja, het hoort er bij, die verjaardagen.



Waar ik benieuwd naar ben: sporten jullie? En zo ja, wat voor sport?



Ik heb zelf op volleybal gezeten, dat ging prima, al had ik altijd moeite om iemand te vinden om mee over te spelen. En nu karate, een hele stap om daar uberhaupt heen te gaan, en dan sta je daar in je uppie met een witte band terwijl iedereen mijlenver boven je uit steekt. Rottigste oefeningen zijn degenen waarbij geroepen wordt: ja, tweetallen vormen! Jakkes... Ik ben ook meestal degene die overschiet (tel van tevoren ook vaak of we met even aantallen zijn, dat scheelt wat stress ) Maar ik kan me aardig overeind houden. Ik heb alleen zo geen zin in de nieuwjaarsborrel... maar vind wel dat ik daar heen moet, je sociale neus laten zien, zodat je toch wat makkelijker in de groep komt te liggen. Stom hè?

quote:PimPom schreef op 14 december 2015 @ 14:37:

[...]



Verjaardagen ga ik heen, maar sinds een aantal jaar spreek ik niet meer af met vriendinnen om samen te rijden bijvoorbeeld. Zo ben ik op de verjaardag wanneer ik wil (ben meestal zo een beetje de 1e) en kan weg als ik het zelf een mooie tijd vind. Meestal ben ik er dan toch 2 á 3 uur! Dat ik zelf kan bepalen hoe laat ik naar huis ga is een rustgevend idee.

Haha, dat berichtje had ik nog niet gezien. Dat is mijn tactiek ook!

VecchiaDonna haha ja inderdaad, ik ook. Rasa, als iedereen nou z'n kat meeneemt, weten we zeker dat iedereen een exemplaar heeft om mee te socializen op het feestje.



Ikbenik, heb je topic over hekel aan feestjes gelezen. Wederom herkenning. Wat dat betreft ben ik blij dat ik (nog) geen kinderen heb, nooit bij stilgestaan dat dat ook een hoop feestjes met zich meebrengt..



Ik heb deze week drie verjaardagen trouwens.

Persoonlijk heb ik maar een paar goeie vriendinnen, voor hen wil ik dan ook wel 'investeren' inderdaad en op hun verjaardag komen. Mijn vriend heeft echter een vriendengroep met 10(!) mannen, plus aanhang. Dus dan kun je wel bedenken hoeveel verjaardagen dat jaarlijks zijn. Eerlijk gezegd skip ik wel 1/3 ongeveer, want anders word ik helemaal gek. Vaak is het op zaterdag en dan heb ik ook nog eens de hele dag gewerkt. Kijk er meestal dan ook wel tegenop om nog tot drie uur 's nachts op een verjaardag te zitten, omdat ik dan de hele dag al tussen de mensen heb gezeten. Helaas is in die groep iedereen wel heel trouw met op een verjaardag komen en is het een soort ongeschreven regel dat je komt (ook de aanhang). Merk ook wel via mijn vriend dat het niet altijd in dank wordt afgenomen als ik er eens 1 voorbij laat schieten, maarja jammer dan.



Oh en Pimpom/femke09, ik hou het inderdaad best lang vol. Maar twee uur is inderdaad ook netjes. Maar ik vind het dan altijd zo ongemakkelijk om op te staan en zeggen 'ik ga naar huis', want je krijgt standaard vragen als: nu al?? Waarom zou vroeg? Wat moet je nog doen dan?

Hebben jullie daar geen last van haha?

Ik heb een hele batterij aan 'ik moet nog langs de winkel/mijn ouders/kinderen ophalen/echtgenoot niet te lang alleen thuis laten (die zelf ook nogal eens overslaat zodat ik de pineut ben)' En wat ook nogal eens werkt als je toch al als een van de eersten bent: opstaan op het moment dat er nieuwe visite binnenkomt: zo, ik zal maar eens plaats maken!



Feestjes uitstellen naar een moment zonder visite durf ik eigenlijk niet... een vriendin geeft heel vervelende kringfeestjes, maar de laatste keer dat ik er eentje oversloeg om dan later te komen paste het zo enorm niet in de planning (zomervakantie ertussen en september is bij ons altijd al bomvol met afspraken) dat het moeite kostte om iets te plannen voordat wij weer 'aan de beurt' waren (met een eigen verjaardag, waar ze trouw komen). Ik vind het echt niet kunnen om de volgende keer weer af te zeggen/te verschuiven (begin januari al...).



Maar goed, eerst het kerstdiner van mijn werk nog. Heb net even geteld, bijna 50 man verwachten we! Ik kan eigenlijk alleen goed kletsen met mijn werkgever, maar op zo'n avond is hij juist aan het socialisen met de rest vh personeel (begrijpelijk, die ziet ie niet zo vaak, goed voor de werklust) dus die spreek ik waarschijnlijk juist niet. En het wordt sowieso vervelend, een collega ga ik of vlak voor de kerst of vlak voor nieuwjaar vertellen dat haar contract (na drie jaar) niet verlengd wordt (wegens onvoldoende functioneren, wat niet heel zwart/wit is helaas), en dan moet ik vrijdag een hele avond gezellig tegen haar gaan doen, hoe hypocriet (heb niet de indruk dat ze weet wat er boven haar hoofd hangt).

quote:VesperLynd schreef op 13 december 2015 @ 02:18:

Ik klap trouwens altijd helemaal dicht bij de vragen als 'hoe gaat het?', 'wat doe jij eigenlijk'? (op feestje, over werk), 'bevalt het nog op je werk?', 'leuke dag gehad?'. Zolang ik me kan heugen (als kind ook al) heb ik een hekel aan dit soort vragen. Ik weet dan niet goed wat ik moet antwoorden, vooral als het op mijn werk is. Mijn baas (gewoon een Nederlander) had een tijd dat hij elke dag zei "goedemorgen, hoe gaat het?" Ik weet dan op dag 2 al niets meer te zeggen. Maar misschien moet ik gewoon standaard zeggen: "goed en met jou?"

TVP

( ik heb zelfs moeite met het groepsgebeuren op een forum. Dus ook schrijvend ben ik introvert. Maar ik lees mee en herken heel veel!)

quote:femke09 schreef op 14 december 2015 @ 14:45:

Hihi, lijkt me een heerlijk feest ja!

Wat houden jullie het normaalgesproken nog lang vol zeg, ik vind na een uur of twee al dat ik beleefd genoeg ben geweest. Ik steek altijd veel moeite in het vinden van een leuk cadeautje en ben eenmaal daar altijd blij als ik een veilig plekje kan vinden waar ik heel interessant kan gaan zitten zijn met een kopje thee. Tja, het hoort er bij, die verjaardagen.



Waar ik benieuwd naar ben: sporten jullie? En zo ja, wat voor sport?



Ik heb zelf op volleybal gezeten, dat ging prima, al had ik altijd moeite om iemand te vinden om mee over te spelen. En nu karate, een hele stap om daar uberhaupt heen te gaan, en dan sta je daar in je uppie met een witte band terwijl iedereen mijlenver boven je uit steekt. Rottigste oefeningen zijn degenen waarbij geroepen wordt: ja, tweetallen vormen! Jakkes... Ik ben ook meestal degene die overschiet (tel van tevoren ook vaak of we met even aantallen zijn, dat scheelt wat stress ) Maar ik kan me aardig overeind houden. Ik heb alleen zo geen zin in de nieuwjaarsborrel... maar vind wel dat ik daar heen moet, je sociale neus laten zien, zodat je toch wat makkelijker in de groep komt te liggen. Stom hè?



Een feestje vind ik niet zo erg, wel dat je bij binnenkomst een hele kring afmoet en iedereen die later komt doet dat ook. En dan bij afscheid hetzelfde. Zo stom.



Qua sport doe ik salsadansen. Ja ik weet het, klinkt heel extravert juist en dat is het ook. Nou scheelt het dat ik vooral met mijn eigen man dans, maar ik heb ook geen moeite om met een ander te dansen. Tel daarbij drukte en harde muziek op en het is een hel voor velen. Maar ik ga meestal maar 1 uurtje vrijdansen, maximaal 2 uur en dan ga ik weer naar huis.

Veel smalltalk komt er ook niet bij kijken.

Jeetje... wat een herkenning! Al een hele tijd vraag ik mezelf af of ik niet een beetje vreemd ben, maar ik blijk "gewoon" introvert te zijn. Nooit bij stil gestaan dat dat het kon zijn...

oja, ik ben heel blij dat mijn werkgever de kerstborrel veranderd heeft in een nieuwjaarsborrel.

Op de kerstborrel was je min of meer verplicht te komen, omdat je dan je kerstpakket ook kreeg. Nu hebben we het pakket al gehad dus er is geen noodzaak om op de nieuwjaarsborrel te komen

Ik regel het kerstgebeuren... dus ontbreken is 'not done'. En ja, van de 50 uitnodigingen zijn er maar twee afmeldingen, het zou dus ook wel erg opvallen.



Ik ben afgelopen vrijdag wel heel stoer naar de kantine gewandeld, stond daar vol met mannelijke, bierdrinkende collega's, ik heb een grote doos kerstenveloppen neergezet en gezegd dat iedereen maar moest helpen met etiketten/postzegels plakken. So not me, maar ik had dan ook echt geen tijd om zelf weer (ik trap er altijd in) twee uur lang stickers te plakken. Iedereen ging (met veel commentaar) aan de slag en binnen 10 minuten (!) was het gepiept. Dat was wel even een mooi statement, ben stiekem wel een beetje trots op die actie