Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
maandag 10 juni 2019 om 18:32
@Upward_spiral, goed dat je dat besprek hebt gehad en er ook een positieve ervaring aan over hebt gehouden! Dat helpt het beste om de volgende keer net zo aan te pakken.
@Hondenmens, ook jij nog gefeliciteerd! En fijn dat je je verjaardag hebt kunnen vieren zoals jij het het prettigst vindt.
@Winters, jij bent er nu ook vanaf…
Hopelijk is het je meegevallen, die twee dagen! Wat ik zelf zo lastig vind is dat ik het weekend zie als ‘bijkomen van de drukke week’, maar dat het vaak net andersom is.
@Spell68, daar heb je een punt. Ik kan zeggen dat mijn tactiek is om me niet met mensen te bemoeien waar ik een oordeel over heb… en inderdaad, vanaf de zijlijn zie ik dan steeds bevestigd worden wat ik eerder al had ingevuld hoe iemand in elkaar zit. Overigens ben ik daar niet alleen in… want die types ontwijken mij ook. Dat is natuurlijk niet zo gek als iemand duidelijk afstand neemt, maar ik ben er niet achter of ze zich van mij afkeren (waarop ik reageer) of andersom (waarop ze op mij reageren). Ze zijn daarbij sociaal een stuk handiger, wat ik als extra irritant ervaar. Zit ik in een gesprek, komt ‘zo’n type’ erbij en die kaapt mijn gesprekspartner. Geen van beiden lijken te zien dat ze mij vervolgens buitensluiten. Ik kan er namelijk niet in mee. Ik doe mijn best dan ook niet, maar ga diegene dan stilletjes zitten haten. Misschien is zo’n dynamiek wel wat je bedoelt?
Mensen die bij je passen… dat is wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik denk dat het type wat bij mij past zich niet zo laat zien en zelf heb ik dat probleem natuurlijk ook. Of ik herken ze niet. Een type wat jij omschrijft zou ik sporadisch wel kunnen handelen, die chaos en de verhalen. Maar dan wel 1 op 1, in een groep zou het de hel zijn. En ik denk (nee, ga ik vanuit) dat zo'n type als jij omschrijft mij saai vindt, waardoor ik die nooit 1-op1 zal treffen.
Ik heb me erbij neergelegd dat het is zoals het is en kan daar voor nu goed mee leven: werk (collega’s voor sociale interactie, maar waar ik verder geen band mee heb), relatie (voor mij heel belangrijk)… en that’s it. Voor mij is het nu genoeg, maar schraal, ik moet er niet aan denken als één van de twee pijlers weg zou vallen.
@Hondenmens, ook jij nog gefeliciteerd! En fijn dat je je verjaardag hebt kunnen vieren zoals jij het het prettigst vindt.
@Winters, jij bent er nu ook vanaf…
Hopelijk is het je meegevallen, die twee dagen! Wat ik zelf zo lastig vind is dat ik het weekend zie als ‘bijkomen van de drukke week’, maar dat het vaak net andersom is.@Spell68, daar heb je een punt. Ik kan zeggen dat mijn tactiek is om me niet met mensen te bemoeien waar ik een oordeel over heb… en inderdaad, vanaf de zijlijn zie ik dan steeds bevestigd worden wat ik eerder al had ingevuld hoe iemand in elkaar zit. Overigens ben ik daar niet alleen in… want die types ontwijken mij ook. Dat is natuurlijk niet zo gek als iemand duidelijk afstand neemt, maar ik ben er niet achter of ze zich van mij afkeren (waarop ik reageer) of andersom (waarop ze op mij reageren). Ze zijn daarbij sociaal een stuk handiger, wat ik als extra irritant ervaar. Zit ik in een gesprek, komt ‘zo’n type’ erbij en die kaapt mijn gesprekspartner. Geen van beiden lijken te zien dat ze mij vervolgens buitensluiten. Ik kan er namelijk niet in mee. Ik doe mijn best dan ook niet, maar ga diegene dan stilletjes zitten haten. Misschien is zo’n dynamiek wel wat je bedoelt?
Mensen die bij je passen… dat is wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik denk dat het type wat bij mij past zich niet zo laat zien en zelf heb ik dat probleem natuurlijk ook. Of ik herken ze niet. Een type wat jij omschrijft zou ik sporadisch wel kunnen handelen, die chaos en de verhalen. Maar dan wel 1 op 1, in een groep zou het de hel zijn. En ik denk (nee, ga ik vanuit) dat zo'n type als jij omschrijft mij saai vindt, waardoor ik die nooit 1-op1 zal treffen.
Ik heb me erbij neergelegd dat het is zoals het is en kan daar voor nu goed mee leven: werk (collega’s voor sociale interactie, maar waar ik verder geen band mee heb), relatie (voor mij heel belangrijk)… en that’s it. Voor mij is het nu genoeg, maar schraal, ik moet er niet aan denken als één van de twee pijlers weg zou vallen.
maandag 24 juni 2019 om 17:11
Jammer dat het al een tijdje stil is in dit topic; vind deze best wel interessant.
Zelf merk ik dat ik veel moeite heb met bepaalde situaties waarin ik me voor het blok gezet kan voelen.
Dit kunnen situaties zijn waarin er 'harde' (grensoverschrijdende) opmerkingen gemaakt kunnen worden en/of waarin je bejegend word op een manier die onplezierig kan zijn (dmv dominante houding etc).
Vind het lastig om hier adequaat en direct op te reageren en vaak klap ik dicht in dergelijke situaties en weet niet goed terug te reageren.
Met als gevolg dat ik er zeer veel last van kan hebben (piekeren, gevoelens van irritatie, boosheid etc) en dat dit voor een vervelende nasleep kan zorgen
Wie herkent eigenlijk dit soort situaties?
Ben waarschijnlijk niet brutaal genoeg en te beschreiden, timide of wat dan ook.
En dat kan zeer lastig zijn.
Zelf merk ik dat ik veel moeite heb met bepaalde situaties waarin ik me voor het blok gezet kan voelen.
Dit kunnen situaties zijn waarin er 'harde' (grensoverschrijdende) opmerkingen gemaakt kunnen worden en/of waarin je bejegend word op een manier die onplezierig kan zijn (dmv dominante houding etc).
Vind het lastig om hier adequaat en direct op te reageren en vaak klap ik dicht in dergelijke situaties en weet niet goed terug te reageren.
Met als gevolg dat ik er zeer veel last van kan hebben (piekeren, gevoelens van irritatie, boosheid etc) en dat dit voor een vervelende nasleep kan zorgen
Wie herkent eigenlijk dit soort situaties?
Ben waarschijnlijk niet brutaal genoeg en te beschreiden, timide of wat dan ook.
En dat kan zeer lastig zijn.
woensdag 3 juli 2019 om 15:08
hoi winters,
Vind het erg fijn om te lezen dat het zo herkenbaar is..
Kan in dergelijke situaties ook erg van mezelf balen en achteraf gaan piekeren.
Een voorbeeldsituatie heb ik trouwens onlangs beschreven in dit topic; psyche/angst-voor-confrontaties-zeer-on ... #p30064922
Vind het erg fijn om te lezen dat het zo herkenbaar is..
Kan in dergelijke situaties ook erg van mezelf balen en achteraf gaan piekeren.
Een voorbeeldsituatie heb ik trouwens onlangs beschreven in dit topic; psyche/angst-voor-confrontaties-zeer-on ... #p30064922
woensdag 3 juli 2019 om 16:15
Ik ben ook best timide, zeker bij veel weerstand/situaties onder druk. Heb gewoon niet zo snel een reactie paraat.
Maar ik bedenk me ook altijd: hoe onhandig het soms ook is, de dominante persoon zou ik sowiesó niet willen zijn. Het lijkt me vervelend om mensen te overrulen, hen weinig ruimte te geven enz. Timide is het andere uiterste, daar mogen de scherpe kantjes wel vanaf, maar in het algemeen voel ik me best goed bij de bedachtzaamheid/het rustige.
Maar ik bedenk me ook altijd: hoe onhandig het soms ook is, de dominante persoon zou ik sowiesó niet willen zijn. Het lijkt me vervelend om mensen te overrulen, hen weinig ruimte te geven enz. Timide is het andere uiterste, daar mogen de scherpe kantjes wel vanaf, maar in het algemeen voel ik me best goed bij de bedachtzaamheid/het rustige.
woensdag 3 juli 2019 om 23:06
Upward, ik zal proberen wat vaker te schrijven hier. Is ook wel fijn om even je hart te luchten.
Lastige situatie met je tante. Als het zo inschat is zij het type dat zo over je heen walst al je eindelijk genoeg moed hebt verzameld om te zeggen wat je dwars zit.
Precies, zo ben ik ook dagdromer. Heel rustig. Ook dat heeft me wel eens problemen opgeleverd. Zo had ik bijna deze baan niet gehad omdat de dame van het uitzendbureau twijfelde of ik wel in het team zou passen..
Lastige situatie met je tante. Als het zo inschat is zij het type dat zo over je heen walst al je eindelijk genoeg moed hebt verzameld om te zeggen wat je dwars zit.
Precies, zo ben ik ook dagdromer. Heel rustig. Ook dat heeft me wel eens problemen opgeleverd. Zo had ik bijna deze baan niet gehad omdat de dame van het uitzendbureau twijfelde of ik wel in het team zou passen..
donderdag 4 juli 2019 om 17:20
hoi winters,
Die situatie met mijn tante blijft wat voortduren.
Haar gedrag valt toch niet te veranderen en het is maar net hoe ik hier zelf mee omga.
Ik moet eigenlijk het lef hebben om mij hier overheen te gaan zetten.
Ze liet laatst aan mij moeder weten dat ze mij zo 'lief' vind.
Ergens denk ik juist dat hier het probleem wat in zit.
Ik vind juist dat ik veel te soft naar haar ben en totaal niet voor mezelf durf op te komen, ook uit angst voor haar manier van reageren (dominant, bazig etc).
Op deze manier ben ik ook weer een makkelijk 'doelwit' voor haar, zonder dat ik me gelijk in een slachtofferrol wil plaatsen.
Ergens voel ik dat ons contact verlammend op mij kan werken en dat is gewoon niet goed.
Die situatie met mijn tante blijft wat voortduren.
Haar gedrag valt toch niet te veranderen en het is maar net hoe ik hier zelf mee omga.
Ik moet eigenlijk het lef hebben om mij hier overheen te gaan zetten.
Ze liet laatst aan mij moeder weten dat ze mij zo 'lief' vind.
Ergens denk ik juist dat hier het probleem wat in zit.
Ik vind juist dat ik veel te soft naar haar ben en totaal niet voor mezelf durf op te komen, ook uit angst voor haar manier van reageren (dominant, bazig etc).
Op deze manier ben ik ook weer een makkelijk 'doelwit' voor haar, zonder dat ik me gelijk in een slachtofferrol wil plaatsen.
Ergens voel ik dat ons contact verlammend op mij kan werken en dat is gewoon niet goed.
vrijdag 5 juli 2019 om 10:00
Ja tuurlijk vindt je tante je zo lief. Ze kan alles zeggen en doen en je gaat niet tegen haar in.
Zo ben ik ook hoor.
Zo was mijn zoon een maand geleden jarig. Hij werd 10. Vorige week belde mijn moeder een keer, wanneer hij nou jarig was. En dan heb ik weer het lef niet om te zeggen dat ik zo teleurgesteld ben dat ze zijn verjaardag is vergeten (of vindt het niet interessant genoeg, kan ook). Gisteren, exact een maand later, kwam er dan een kaartje
Zo ben ik ook hoor.
Zo was mijn zoon een maand geleden jarig. Hij werd 10. Vorige week belde mijn moeder een keer, wanneer hij nou jarig was. En dan heb ik weer het lef niet om te zeggen dat ik zo teleurgesteld ben dat ze zijn verjaardag is vergeten (of vindt het niet interessant genoeg, kan ook). Gisteren, exact een maand later, kwam er dan een kaartje
vrijdag 5 juli 2019 om 10:24
zaterdag 6 juli 2019 om 10:40
Is het ook Upward. Zolang ik me kan herinneren is ze vooral bezig met zichzelf.
Heb je wel eens een assertiviteitscursus gevolgd? Ik ooit wel eens op de middelbare school.
Soms denk ik dat zo'n cursus voor mij niet verkeerd is. Ik kom zo nu en dan nog wel eens in situaties waarin ik zo baal van mezelf dat ik dan dingen doe die ik eigenlijk helemaal niet wil, gewoon omdat ik het zo moeilijk vind om nee te zeggen
Heb je wel eens een assertiviteitscursus gevolgd? Ik ooit wel eens op de middelbare school.
Soms denk ik dat zo'n cursus voor mij niet verkeerd is. Ik kom zo nu en dan nog wel eens in situaties waarin ik zo baal van mezelf dat ik dan dingen doe die ik eigenlijk helemaal niet wil, gewoon omdat ik het zo moeilijk vind om nee te zeggen
zaterdag 6 juli 2019 om 10:45
Zo'n cursus kan zeker helpen. Ik heb er daar ook een paar van gevolgd toen ik nog op school zat. Ik durfde toen helemaal geen nee te zeggen, en was ook nog heel erg onzeker.winters schreef: ↑06-07-2019 10:40Is het ook Upward. Zolang ik me kan herinneren is ze vooral bezig met zichzelf.
Heb je wel eens een assertiviteitscursus gevolgd? Ik ooit wel eens op de middelbare school.
Soms denk ik dat zo'n cursus voor mij niet verkeerd is. Ik kom zo nu en dan nog wel eens in situaties waarin ik zo baal van mezelf dat ik dan dingen doe die ik eigenlijk helemaal niet wil, gewoon omdat ik het zo moeilijk vind om nee te zeggen
Nu zo'n 10 jaar verder (waar blijft de tijd) en ik durf echt meer nee te zeggen. Soms blijft het wel moeilijk hoor, maar dat is toch het aard van het beestje denk ik
zaterdag 6 juli 2019 om 10:51
@winters,
Heb in het verleden wel assertiviteitstrainingen gedaan en daar ook wel een goed gevoel bij gehad.
In de praktijk kom je echter situaties tegen die zoveel moeilijker zijn.
Daar komt ook bij dat ik moeite heb met onverwachtse situaties, zoals harde opmerkingen, voor blok gezet worden etc.
Het blijft lastig voor mij om hier adequaat op te anticiperen.
Zal me hier toch overheen moeten zetten, maar het is wel behoorlijk complex.
Heb in het verleden wel assertiviteitstrainingen gedaan en daar ook wel een goed gevoel bij gehad.
In de praktijk kom je echter situaties tegen die zoveel moeilijker zijn.
Daar komt ook bij dat ik moeite heb met onverwachtse situaties, zoals harde opmerkingen, voor blok gezet worden etc.
Het blijft lastig voor mij om hier adequaat op te anticiperen.
Zal me hier toch overheen moeten zetten, maar het is wel behoorlijk complex.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:02
Upward_spiral schreef: ↑24-06-2019 17:11Jammer dat het al een tijdje stil is in dit topic; vind deze best wel interessant.
Zelf merk ik dat ik veel moeite heb met bepaalde situaties waarin ik me voor het blok gezet kan voelen.
Dit kunnen situaties zijn waarin er 'harde' (grensoverschrijdende) opmerkingen gemaakt kunnen worden en/of waarin je bejegend word op een manier die onplezierig kan zijn (dmv dominante houding etc).
Vind het lastig om hier adequaat en direct op te reageren en vaak klap ik dicht in dergelijke situaties en weet niet goed terug te reageren.
Met als gevolg dat ik er zeer veel last van kan hebben (piekeren, gevoelens van irritatie, boosheid etc) en dat dit voor een vervelende nasleep kan zorgen
Wie herkent eigenlijk dit soort situaties?
Ben waarschijnlijk niet brutaal genoeg en te beschreiden, timide of wat dan ook.
En dat kan zeer lastig zijn.
Ik herken dit zeker. Ik maak de laatste tijd gelukkig weinig vervelende situaties mee, maar in mijn vorige baan ben ik regelmatig van slag geweest door bepaalde mensen. Op het moment van confrontatie zei ik dan of niks of het verkeerde, en daarna was ik in staat een nacht wakker te liggen van het gepieker over wat ik dan wel had moeten zeggen en of doen.
In het ergste geval begin ik helaas te huilen als iemand mij boos of gefrustreerd maakt of als ik een sterk gevoel van onrecht ervaar. Dit huilen kan ik wel inhouden, maar dan moet ik dus niet hoeven reageren. Ben ik gedwongen direct te praten met de persoon in kwestie, dan komen meteen de tranen. Heb hier een enorme hekel aan. Gelukkig komt het dus de laatste tijd niet meer voor, maar ik denk dat dit meer met mijn omgeving te maken heeft dan met mezelf.
Er zijn zelfs situaties uit mijn verleden waarover ik nog steeds kan lopen malen. Kan maar niet accepteren dat ik de tijd niet kan terugdraaien en dingen anders doen en zeggen. Zodat bepaalde situaties anders waren gelopen met een betere uitkomst voor mijzelf.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:18
hoi ñuca
Wat naar dat je zo van slag bent geweest.
Ik herken het ook zeker van dat niets terug zeggen bij confrontaties.
Zelf kan ik bij zulke situaties erg dichtklappen.
Huilen die ikzelf erg weinig tot niet; wel voel ik verdriet.
Ook ik kan nog steeds erg malen over bepaalde personen en situaties uit het verleden, vooral waarin mij pijn is gedaan.
Wat naar dat je zo van slag bent geweest.
Ik herken het ook zeker van dat niets terug zeggen bij confrontaties.
Zelf kan ik bij zulke situaties erg dichtklappen.
Huilen die ikzelf erg weinig tot niet; wel voel ik verdriet.
Ook ik kan nog steeds erg malen over bepaalde personen en situaties uit het verleden, vooral waarin mij pijn is gedaan.
zaterdag 6 juli 2019 om 14:36
Bij mij zal het meer dan 20 jaar geleden zijn dat ik zo'n cursus heb gedaan.
Zoals met mijn moeder; als ze dan ruim 3 weken na zijn verjaardag belt heb ik niet het lef om te zeggen dat ik teleurgesteld ben.
En zo rijdt er nu ook elke dag een collega met me mee omdat ik een beetje overdonderd was door haar vraag en geen nee durfde te zeggen.
Mijn man is zo het tegenovergestelde van mij. Hij zegt altijd (op een nette manier) waar het op staat en laat zich zeker het kaas niet van het brood eten. Mijn zoon lijkt wel op hem, mijn dochter is een kopietje van mij.
ñuca wat jij schrijft is ook erg herkenbaar voor mij. Ik zal niet zo snel huilen maar dat malen herken ik zo goed. Ik blijf maar zo lang doormalen en piekeren over bepaalde dingen
Zoals met mijn moeder; als ze dan ruim 3 weken na zijn verjaardag belt heb ik niet het lef om te zeggen dat ik teleurgesteld ben.
En zo rijdt er nu ook elke dag een collega met me mee omdat ik een beetje overdonderd was door haar vraag en geen nee durfde te zeggen.
Mijn man is zo het tegenovergestelde van mij. Hij zegt altijd (op een nette manier) waar het op staat en laat zich zeker het kaas niet van het brood eten. Mijn zoon lijkt wel op hem, mijn dochter is een kopietje van mij.
ñuca wat jij schrijft is ook erg herkenbaar voor mij. Ik zal niet zo snel huilen maar dat malen herken ik zo goed. Ik blijf maar zo lang doormalen en piekeren over bepaalde dingen
zaterdag 6 juli 2019 om 22:53
Zo'n soort situatie heb ik in het verleden op mijn vorige werkplek ook gehad.
Maar dan met iemand die continu met mij mee naar huis wilde fietsen.
Niet een keertje, maar iedere keer weer.
Vond deze persoon nogal claimend en ik heb hier dan ook nogal last van gehad.
Heb destijds maar liefst drie keer een gesprek met hem hierover gehad, maar hij begreep het steeds maar niet en ik drong niet tot hem door.
Heel frustrerend en ik begon toen destijds ook hevig aan mezelf te twijfelen.
Vooral of ik wel duidelijk genoeg was.
Heb de neiging om in zulke confrontaties mezelf af te zwakken en op een verkapte en wollige manier te communiceren.
Dat is iets wat gewoon niet werkt.
zondag 7 juli 2019 om 09:20
Upward_spiral schreef: ↑06-07-2019 22:53Zo'n soort situatie heb ik in het verleden op mijn vorige werkplek ook gehad.
Maar dan met iemand die continu met mij mee naar huis wilde fietsen.
Niet een keertje, maar iedere keer weer.
Vond deze persoon nogal claimend en ik heb hier dan ook nogal last van gehad.
Heb destijds maar liefst drie keer een gesprek met hem hierover gehad, maar hij begreep het steeds maar niet en ik drong niet tot hem door.
Heel frustrerend en ik begon toen destijds ook hevig aan mezelf te twijfelen.
Vooral of ik wel duidelijk genoeg was.
Heb de neiging om in zulke confrontaties mezelf af te zwakken en op een verkapte en wollige manier te communiceren.
Dat is iets wat gewoon niet werkt.
Het lijkt me niet dat zoiets dan aan jou ligt. Zelfs al zeg je niet letterlijk: ik wil niet meer dat je met me mee fietst". Ik weet niet wat je die drie keer precies hebt gezegd maar de boodschap moet er toch wel in hebben gezeten. Dat zo iemand dat dan niet oppikt vind ik mee over hem/haar zeggen dan over jou.
Heel wat jaar geleden ontmoette ik ergens een meisje waar ik vervolgens wat mee ging bellen en mailen. Totdat ik doorkreeg dat ze het soort persoon was dat vriendschap vorm geeft door heeeel veeeel contact te hebben en alles met elkaar te bespreken. Naast dat ik niet het type ben voor dat soort vriendschap, vond ik haar nou ook weer niet zo heel erg leuk.
De moeite die het kostte om weer van haar af te komen.... Ik heb uiteindelijk zelfs keihard gezegd dat ik geen contact meer wilde punt. Maar zij dacht dat ze me nog wel op andere gedachten kon brengen ofzo. Dan heb je wat mij betreft echt een bord voor je kop.
Als ik zelf ook maar enigszins het idee krijg dat iemand mijn gezelschap niet waardeert, ben ik al weg voordat diegene de tijd heeft om dit duidelijk te maken. Laat staan dat ik eigenwijs zou blijven volhouden dat ik toch echt wel leuk gezelschap ben.
zondag 7 juli 2019 om 11:07
Het lag inderdaad ook niet aan mij.ñuca schreef: ↑07-07-2019 09:20Het lijkt me niet dat zoiets dan aan jou ligt. Zelfs al zeg je niet letterlijk: ik wil niet meer dat je met me mee fietst". Ik weet niet wat je die drie keer precies hebt gezegd maar de boodschap moet er toch wel in hebben gezeten. Dat zo iemand dat dan niet oppikt vind ik mee over hem/haar zeggen dan over jou.
Dat gevoel begon ik destijds echter wel steeds meer te krijgen met deze persoon.
Het bracht me uit balans en het maakte me erg onzeker en gefrustreerd ook.
Gelukkig is het allemaal achter de rug.
Voelde jij je door deze persoon erg geclaimd?ñuca schreef: ↑07-07-2019 09:20
Heel wat jaar geleden ontmoette ik ergens een meisje waar ik vervolgens wat mee ging bellen en mailen. Totdat ik doorkreeg dat ze het soort persoon was dat vriendschap vorm geeft door heeeel veeeel contact te hebben en alles met elkaar te bespreken. Naast dat ik niet het type ben voor dat soort vriendschap, vond ik haar nou ook weer niet zo heel erg leuk.
De moeite die het kostte om weer van haar af te komen.... Ik heb uiteindelijk zelfs keihard gezegd dat ik geen contact meer wilde punt. Maar zij dacht dat ze me nog wel op andere gedachten kon brengen ofzo. Dan heb je wat mij betreft echt een bord voor je kop.
Zelf heb ik zulke situaties in het verleden ook wel gehad.
Dit bleken achteraf toch wel erg dominante personen ook te zijn en ik voelde mij op den duur behoorlijk onder druk gezet en zelfs met mijn rug tegen de muur staan.
Dat herken ik ten zeerste.
zondag 7 juli 2019 om 17:46
Upward_spiral schreef: ↑07-07-2019 11:07
Voelde jij je door deze persoon erg geclaimd?
Zelf heb ik zulke situaties in het verleden ook wel gehad.
Dit bleken achteraf toch wel erg dominante personen ook te zijn en ik voelde mij op den duur behoorlijk onder druk gezet en zelfs met mijn rug tegen de muur staan.
In dit geval voelde ik me niet geclaimd, maar dat heb ik wel jarenlang gehad met een meisje op de basisschool en ook een paar jaar middelbare. Maar toen was ik niet sterk genoeg om me te verzetten tegen wat ik niet wilde. Als ik probeerde de vriendschap te verbreken werd zij boos en hadden we ruzie. Omdat ze bij me in de klas zat had ik dan helemaal geen leven meer dus dan gaf ik toch maar weer toe aan haar.
Mijn halve jeugd is hierdoor bepaald en dat vind ik nog steeds heel erg jammer.
maandag 8 juli 2019 om 00:09
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met een klasgenote van de basisschool. Eerst ging ik niet met haar om, vond haar bazig. Tot de leerkracht ons naast elkaar zette. Hoog boven mijn verwachting bleek ze toch aardig. We werden zelfs vriendinnen. Toen we het jaar daarop het 1e trimester weer naast elkaar gezet werden was ik dolblij. Dat veranderde snel. Ze werd erg wisselvallig. Het ene moment poeslief, het andere moment deed ze kortaf en bazig. Ook had ze regelmatig geheime gesprekken met de leraar. Ze kon heel goed manipuleren. We trokken een tijdje minder met elkaar op, tot een paar weken voor het einde van de basisschool. Want ze koos dezelfde richting als ik en we zouden weer bij elkaar in de klas komen. Om die reden is ze nog eens met ons mee op vakantie geweest. Om de band weer wat te versterken. In de brugklas was ze eveneens wisselend. Ze profiteerde van me. Huiswerk overschrijven, spullen lenen. Ik was het daar lang niet altijd mee eens. Maar als ik weigerde werd ze kwaad en stookte ze anderen op wat een egoïst was. Als ik toegaf was ik ineens haar beste vriendin. In de 2e klas ging ze me zo pesten en stoken dat bijna heel de klas ging meedoen. Ik raakte overspannen en de enige uitweg die ik zag was een andere school zoeken.ñuca schreef: ↑07-07-2019 17:46In dit geval voelde ik me niet geclaimd, maar dat heb ik wel jarenlang gehad met een meisje op de basisschool en ook een paar jaar middelbare. Maar toen was ik niet sterk genoeg om me te verzetten tegen wat ik niet wilde. Als ik probeerde de vriendschap te verbreken werd zij boos en hadden we ruzie. Omdat ze bij me in de klas zat had ik dan helemaal geen leven meer dus dan gaf ik toch maar weer toe aan haar.
Mijn halve jeugd is hierdoor bepaald en dat vind ik nog steeds heel erg jammer.
maandag 8 juli 2019 om 20:02
Wat ontzettend vervelend om te lezen dat jou dit is overkomen.ñuca schreef: ↑07-07-2019 17:46In dit geval voelde ik me niet geclaimd, maar dat heb ik wel jarenlang gehad met een meisje op de basisschool en ook een paar jaar middelbare. Maar toen was ik niet sterk genoeg om me te verzetten tegen wat ik niet wilde. Als ik probeerde de vriendschap te verbreken werd zij boos en hadden we ruzie. Omdat ze bij me in de klas zat had ik dan helemaal geen leven meer dus dan gaf ik toch maar weer toe aan haar.
Mijn halve jeugd is hierdoor bepaald en dat vind ik nog steeds heel erg jammer.
Zo'n soortgelijke situatie heb ik ook met iemand op de basisschool en later middelbare school meegemaakt.
Zijn ouders gingen destijds ook met mijn ouders om en ik voelde me haast verplicht om met hem om te gaan.
Op den duur heeft hij ook nog eens bij ons ingebroken en dat was voor ons echt de druppel met hem.
dinsdag 9 juli 2019 om 10:09
Is ook herkenbaar.
Zo had ik op de middelbare school een vriendin. Later kwam er nog een meisje wie ik van eerder kende bij. Ik hing er maar een beetje bij en de vriendschap is ook gauw verwaterd. Niet veel langer kreeg ik ineens 'vreemde' post. Ik werd geabonneerd op van alles waar ik me niet op had geabonneerd. Ik vermoed dat 1 van de 2 er achter zat. Na een telefoontje naar die bedrijven (internet bestond nog niet) was het ook weer goed, en had ik weer een gratis blad
Ik moet zeggen dat ik eigenlijk geen echte vriend(inn)en heb. Daar kwam ik na de dood van broer wel achter.
Mijn zusje en ik gaan wel veel met elkaar om. Zij is precies zoals mij. We denken over veel dingen hetzelfde.
Zo had ik op de middelbare school een vriendin. Later kwam er nog een meisje wie ik van eerder kende bij. Ik hing er maar een beetje bij en de vriendschap is ook gauw verwaterd. Niet veel langer kreeg ik ineens 'vreemde' post. Ik werd geabonneerd op van alles waar ik me niet op had geabonneerd. Ik vermoed dat 1 van de 2 er achter zat. Na een telefoontje naar die bedrijven (internet bestond nog niet) was het ook weer goed, en had ik weer een gratis blad
Ik moet zeggen dat ik eigenlijk geen echte vriend(inn)en heb. Daar kwam ik na de dood van broer wel achter.
Mijn zusje en ik gaan wel veel met elkaar om. Zij is precies zoals mij. We denken over veel dingen hetzelfde.
dinsdag 9 juli 2019 om 13:47
Dat lijkt me zo fijn. Ik ben enig kind en vond dat vroeger alleen maar heerlijk. Maar nu had ik graag een zus willen hebben die echt een maatje voor me is.winters schreef: ↑09-07-2019 10:09Is ook herkenbaar.
Zo had ik op de middelbare school een vriendin. Later kwam er nog een meisje wie ik van eerder kende bij. Ik hing er maar een beetje bij en de vriendschap is ook gauw verwaterd. Niet veel langer kreeg ik ineens 'vreemde' post. Ik werd geabonneerd op van alles waar ik me niet op had geabonneerd. Ik vermoed dat 1 van de 2 er achter zat. Na een telefoontje naar die bedrijven (internet bestond nog niet) was het ook weer goed, en had ik weer een gratis blad
Ik moet zeggen dat ik eigenlijk geen echte vriend(inn)en heb. Daar kwam ik na de dood van broer wel achter.
Mijn zusje en ik gaan wel veel met elkaar om. Zij is precies zoals mij. We denken over veel dingen hetzelfde.
