Introvert? Schrijf mee!

spell68 schreef: ↑

28-07-2019 22:17

Ik snap dat nooit zo: "kwetsbaar opstellen". Voor mij betekent dat vooral dat je jezelf ergens voor schaamt of iets dergelijks. Als je dat vervolgens zegt en iemand vindt daar iets van wat niet in jouw straatje past dan ligt dat voornamelijk bij jou en niet de ander.

Ik kan de hele dag door wel dingen noemen die ik als "aanvallend" zou kunnen interpreteren, maar als ik me daar druk om moet maken dan zou ik geen leven meer hebben. Iedereen heeft het recht om iets te vinden van wat ik zeg of doe. Liever dat dan dat ze niets vinden, want dan zou ik het als een groter probleem ervaren. Ik schaam me over het algemeen niet voor wat ik doe of zeg, dus ik ervaar het nooit als aanvallend.

Ik ervaar zelf ook zelden iets als een conflict. Ik word nu op de gym ook door iemand bewust genegeerd, waar ik eerst redelijk goed mee op kon schieten, waarbij het eerste contact zijn initiatief was. Geen idee waarom, maar ik voel niet de behoefte om te vragen waarom, want ik heb mijn fatsoensnormen niet overschreden en ik ben niet zo geïnteresseerd in de zijne. Dus ik help hem nu maar door hem ook links te laten liggen. Het is graag of niet, als ik moeite moet doen voor relaties dan ben ik er vrij snel klaar mee. Ik maak er geen conflict van.

Ik denk dat je een dikkere huid moet kweken en meer verantwoordelijkheid moet nemen voor zaken in je leven en je eigen persoon moet leren accepteren, maar ik snap dat dat niet voor iedereen even makkelijk is.

Ben het wel erg eens ook met die laatste alinea.
Het is belangrijk ook om voldoende incasseringsvermogen te hebben en meer mijn verantwoordelijkheden te nemen.
En zelfacceptatie uiteraard ook!
Wat betreft incasseringsvermogen moet ik wel schrijven dat het niet altijd vanzelfsprekend is om dit in voldoende mate te hebben.
Voel me op dit vlak vaak ook wel kwetsbaar.

dagdromer1986 schreef: ↑

28-07-2019 22:20

Ik vind de sfeer op dit forum vaak best onvriendelijk (niet in dit topic inderdaad), maar dat weerhoudt me er niet van om gewoon open te zijn. Snap wel dat de reacties je raken, mensen kunnen heel persoonlijk worden, oordelen en zo. Maar nooit vergeten: alleen jij weet hoe het precies zit, waar jouw op visie vandaan komt, wat jouw ervaringen zijn enz... een ander heeft dat niet in beeld, maar rekent je desondanks af op afspraken. Dat zegt veel over de waarde die zo'n opmerking heeft... heel weinig.

Hoe ik in het algemeen met conflicten omga... Verschilt erg per stemming/moment. Voel ik me oke, dan blijf ik vriendelijk en besef ik dat het de ander op dat moment blijkbaar niet lukt om hier rustig mee om te gaan, dat komt ergens vandaan.
Op andere momenten kan ik nogal van me afbijten. En hoewel ik daar dan zeker niet trots op ben... soms pakt het best goed uit. Het kan mensen even wakker schudden.

Mooi en eerlijk geschreven van je.
Van me afbijten vind ik vaak niet echt makkelijk.
Het is soms echter wel noodzakelijk; helemaal als een ander over je heen dreigt te lopen.
Ben dan vervolgens altijd weer huiverig dat er ruzies oid kunnen ontstaan.
Maar ja; je kunt niet iedereen altijd maar tevreden houden.

Upward_spiral schreef: ↑

28-07-2019 22:25

Ben het wel erg eens ook met die laatste alinea.
Het is belangrijk ook om voldoende incasseringsvermogen te hebben en meer mijn verantwoordelijkheden te nemen.
En zelfacceptatie uiteraard ook!
Wat betreft incasseringsvermogen moet ik wel schrijven dat het niet altijd vanzelfsprekend is om dit in voldoende mate te hebben.
Voel me op dit vlak vaak ook wel kwetsbaar.

Ik weet dat incasseringsvermogen voor veel mensen een lastig iets is. Ik ken dat eigenlijk niet.

Vorige week op de kermis had ik een gesprek met een vriendin van een vriendin en die begon dat ik best wel leuk was, maar ook eigenlijk weer niet en dat ik volgens haar een moeilijke man was voor vrouwen en dat ik saai was, moeilijk te lezen en dat ik meer weg moest en op vakantie en weet ik wat.

Ik voel me dan totaal niet aangevallen. Ik zei dat ik daar zelf een heel ander beeld bij had en of ze niet bedoelde dat zij me een moeilijke man vond en dat dat niet voor iedereen gold en of ze eigenlijk niet zichzelf op mij aan het projecteren was.

Ik vroeg haar of ze dacht dat als ik mezelf saai had gevonden ik er misschien niet eens iets aan gedaan had om dat te veranderen. Ik zei haar toen dat ik anders in elkaar zat dan zij.

Maar ze gunde me een heel leuke vrouw en liefde, want dat verdiende iedereen. Toen vertelde ik haar dat ik een vriend had die de week ervoor goed dronken was en bij mij uiteindelijk op bed in slaap gevallen was en ik zijn broertje even geappt had dat hij zich niet druk hoefde te maken, maar dat ik hem liet liggen, omdat ik het niet verantwoord vond hem naar huis te sturen. Ik ben zelf op de bank gaan slapen.

Week erop kwam die vriend met een pakketje met flesjes water, een reep chocolade en een bioscoopbon als dank voor de goede zorgen. Ik liet haar een foto van het pakketje zien en ik zei: "meisje, als dat geen liefde is dan weet ik het ook niet meer. Ik krijg meer liefde van mijn vrienden dan me lief is, maar je moet het wel willen zien vanuit die ander en niet vanuit jezelf". Toen was ze stil.

Toen ben ik even sexy met haar gaan dansen. "Oh, je kunt het dus wel!", zei ze. Ik zeg: "natuurlijk, maar wel als ik er zin in heb".

Als mensen zoiets zeggen dan luister ik meestal juist, misschien zeggen ze nog iets wat klopt ook en anders licht ik het even toe. Geen conflict, geen verdediging, niks afbijten, geen probleem.

Daarom is zelfacceptatie en zelfspot ontzettend belangrijk. Het neemt al die negatieve lading weg. Ik heb vandaag ook nog zo'n gesprek gehad. Precies op dezelfde manier aangepakt en de ander heeft er zelfs wat van geleerd zei hij, want ik ben dan net zo "aanvallend" richting hem als hij is richting mij. Ik leg dan alleen even uit waarom ik dat vind.

Je moet jezelf nooit verontschuldigen voor wie je bent. Dat is een zwaktebod en mensen zijn net roofdieren, ze duiken er dan bovenop.

Mooi voorbeeld Spell en goed op gereageerd! In de situatie die jij beschrijft zou ik me ook niet echt aangevallen voelen (hoewel het wel lichte irritatie op zou wekken, je hebt niet gevraagd om een analyse waarom je een moeilijke man zou zijn) maar het geeft wel heel duidelijk weer wat een verschil je eigen interpretaties en gevoelens maken in het verloop van het geprek.

Van me afbijten doe ik vooral als iemand bijv. tegen me snauwt. Dat vind ik gewoon echt niet oké en omdat ik daar (even) best boos over wordt, bijt ik van me af. Dan denk ik niet eens aan 'ik wil geen ruzie krijgen'. Jij hebt misschien gewoon wat meer zelfcontrole Upward_Spiral Als ik het onder controle heb, zou ik liever rustiger willen reageren. Maar wel bijv.: "Ik voel me aangevallen door de manier waarop je dit zegt."

In het leven moet je inderdaad een dikke huid hebben en goed kunnen incasseren.
Heb sociale omgang ook altijd al erg moeilijk gevonden, ondanks dat ik ondermeer een leuke sociaal netwerk heb.
Ik snap dat we niet in een perfecte wereld leven en dat er altijd mensen zijn die je minder goed liggen en waar je minder of geen klik mee hebt.
En sommige mensen kunnen je soms echt het bloed onder de nagels halen.
Toch vind ik situaties zoals conflicten erg vervelend en ik kan me hier erg naar onder voelen, ondermeer door schuldgevoelens en onzekerheid.
Voel me ook vaak wel een soort van eenling en heb het gevoel dat er iets aan mij ontbreekt en ik hierdoor ook aansluiting mis in deze maatschappij.
Heb wel een maatschappelijk werker en ook psychiater en heb hier ook veel baat bij.
Toch blijft het een terugkerend onderwerp wat betreft problemen in de sociale omgang.
Ik heb vaak de neiging om dingen te zeggen die een ander graag lijkt te willen horen of te vinden.
En niet om daadwerkelijk te zeggen wat ik vind en voel.
Dat moet echt zo snel mogelijk gaan veranderen.
Ben het wel aardig beu om steeds maar te pleasen.
Ook heb ik het gevoel dat ik wat te snel geïrriteerd kan raken in bepaalde situaties en mijn incasseringsvermogen niet hoog genoeg lijkt te zijn.
Zou hier wel graag hulp in willen (vooral in deze overgevoeligheid).
Denk momenteel zelf eventueel aan hapto-therapie en/of groepstraining oid; ben hier echter nog niet over uit.
Wil oplossingsgerichter gaan worden (en niet alleen maar blijven analyseren) en ook beter leren omgaan met mijn verantwoordelijkheden etc.

spell68 schreef: ↑

28-07-2019 23:14

Daarom is zelfacceptatie en zelfspot ontzettend belangrijk. Het neemt al die negatieve lading weg. Ik heb vandaag ook nog zo'n gesprek gehad. Precies op dezelfde manier aangepakt en de ander heeft er zelfs wat van geleerd zei hij, want ik ben dan net zo "aanvallend" richting hem als hij is richting mij. Ik leg dan alleen even uit waarom ik dat vind.

Je moet jezelf nooit verontschuldigen voor wie je bent. Dat is een zwaktebod en mensen zijn net roofdieren, ze duiken er dan bovenop.

Volledig mee eens ook.
Vooral die laatste twee zinnen herken ik ook klakkeloos.

@spell68: Het lijkt me heel relaxt om zo te kunnen denken. Dat je je nooit aangevallen voelt. Heb je dat van nature of heb je dat geleerd?

@dagdromer86: Goed dat je zo van je afbijt. Bij mij is het probleem vaak dat ik op het moment zelf dichtklap. Naar mijn idee helpen mijn kleine gestalte en buitenlandse uiterlijk er ook niet echt aan mee. Dat ik me meer moet bewijzen ofzo.

hondenmens schreef: ↑

29-07-2019 10:51

@spell68: Het lijkt me heel relaxt om zo te kunnen denken. Dat je je nooit aangevallen voelt. Heb je dat van nature of heb je dat geleerd?

@dagdromer86: Goed dat je zo van je afbijt. Bij mij is het probleem vaak dat ik op het moment zelf dichtklap. Naar mijn idee helpen mijn kleine gestalte en buitenlandse uiterlijk er ook niet echt aan mee. Dat ik me meer moet bewijzen ofzo.

Ik denk beide. Alleen ligt mijn gevoeligheid op een ander gebied dan de gemiddelde mens. Ik heb me nooit persoonlijk aangevallen gevoelen. Dat is mijn natuur. Ik ben gevoelig op het gebied van kennis. Mijn persoonlijkheidstype en brein is gemaakt voor het opnemen van kennis en begrip van zaken. Als ik me ergens op stort dan begrijp ik zaken veel beter dan een geschoold iemand. Het is dan heel frustrerend om daar geen erkenning in te krijgen of zelfs als onwetend opzij gezet te worden.

Ik reageerde daar vaak heel fel op en ging tot in den treure discussies aan om gelijk te krijgen. Dat maakt je als mens niet leuker dat kan ik je wel vertellen. Het is eigenlijk vergelijkbaar met leuk gevonden willen worden door anderen.

Mijn ontwikkeling is eigenlijk begonnen nav een verbroken relatie wat veel pijn heeft gedaan. Ik heb toen een coach gehad via het werk, omdat men daar ook niet zo tevreden over me was, met weerstand en zo. En hoewel ik in het begin ging om van het gezeik af te zijn, heeft het ergens iets in gang gezet. Ik vond mezelf eigenlijk ook helemaal niet leuk. Zeker dat betweterige, dat is dan voor mij een vorm van onzekerheid.

De jaren daarna kwam ik steeds meer tot de conclusie dat mijn begripsvermogen vele malen groter is dan dat van de meeste mensen. Dat bewust worden, zorgt voor zelfvertrouwen en de meer dat bewezen word voor jezelf, hoe groter dat wordt. Dit forum was een goede test om te kijken hoe ik met aanvallen op mijn kennis kon omgaan en ik was trots om te zien dat dat heel makkelijk ging. Sterker nog, ik ga eigenlijk elke discussie uit de weg. Ik heb er totaal geen zin meer in. Denk wat je denkt, doe wat je doe, maar dring het mij niet op dat doe ik bij jou ook niet. Uiteindelijk heeft iedereen zelf het meeste last van zijn eigen beslissingen. Dat is mijn zaak ook verder niet.

Snel leren, helpt me ook met mezelf te ontwikkelen en dat gaat daardoor eigenlijk automatisch. Ik lees bijv iets waar ik nooit bij stil heb gestaan en ineens klikt er van alles uit het verleden en zo en groeit mijn bewustzijn. Op de een of andere manier neem ik dat op in hoe ik me gedraag, geen idee hoe dat gaat. En soms zeg of schrijf ik iets en als ik het dan zelf lees, dan denk ik: hè, heb ik dat geschreven en word ik me in denken ineens bewust van iets wat ik onbewust ben gaan doen.

Mijn laatste openbaring bijv: ik schreef dat ik een gesprek had en dat ik aangaf dat ik zat liefde kreeg, maar dat je het wel moet willen zien. Daar had ik verder niet over nagedacht dat kwam er zo uit. Toen ik het herlas en met de opmerkingen van upward erbij realiseerde ik me ineens dat dat het antwoord was en dat ik dat steeds meer doe: in plaats van je te focussen op je eigen gedachten en je eigen gevoelens, richt je meer op wat die ander doet of zegt.

Dat me meer richten op de ander, is voornamelijk gekomen, nadat ik Meijers Briggs test ontdekte. Toen werd me eigenlijk duidelijk dat andere mensen echt anders in elkaar zitten dan mij en dat wanneer ze iets vinden of zeggen dat meestal helemaal niet bedoeld is om jou te kwetsten of iets dergelijks, maar simpelweg is het gewoon hoe ze jou ervaren en dat uiten. Dat is niet goed of slecht. Ik weet dat nu en ik vind het zonde om een kans iets over mezelf te leren door de ogen van een ander voorbij te laten gaan.

Die test was ook een openbaring dat ik gemaakt ben voor het oplossen van problemen, daarom leer ik zo makkelijk, maar dat ik slecht ben ik het herkennen van emoties en spanningen in groepsverbanden. Ik ben dan weer wel goed in het opnemen van visuele zintuiglijke prikkels. Die functie heb ik dan ook echt proberen te ontwikkelen om spanningen en emoties te zien ter compensatie. Dat is niet alles, maar ik kom er een heel eind mee.

En zo staat het een tijdje stil en ineens versnelt het, het is een proces. Dat is proces alleen al is de reden waarom het leven de moeite waard is. Jezelf ontdekken, dingetjes proberen, falen, vallen en opstaan. Ik faal ook ontzettend graag. Het is niet leuk, het kan pijn doen, maar het zijn de momenten om ervan te leren. Van alleen succes wordt uiteindelijk niemand echt beter.

Nou zoiets dus.

Hoi mede-introverten,


Even een vraag aan jullie over introvert zijn en moeite met assertief doen.

Speelt dat bij jullie ook?
Is er naar jullie idee een verband?

Ik heb er moeite mee me ertoe te zetten.
Maar ook achteraf blijft het me bezig houden. Zelfs al gaat het om iets relatief kleins; het blijft achteraf in mijn hoofd zitten en voor een "gespannen" gevoel zorgen.

Op dit moment betreft het een situatie waarin ik mijn grens heb aangegeven tegen een collega die regelmatig de neiging heeft mijn grenzen op te zoeken


Overigens hoef ik helemaal niet continu assertief te zijn en overal wat van te vinden etc... integendeel zelfs.
Maar er zijn situaties die er wel om vragen.

hoi Kbr12345,

Allemaal zeer herkenbaar.
Ook bij mij zijn er situatie die er wel om vragen (om assertief te zijn etc), maar deze komen niet heel vaak voor.
Dat is ergens wel jammer soms, want dan kan ik zulke situaties ook niet echt beoefenen, trainen oid.
Voor mijn gevoel is er zeker wel een verband tussen introvert zijn en assertief kunnen zijn.

Upward_spiral schreef: ↑

09-08-2019 16:15

hoi Kbr12345,

Allemaal zeer herkenbaar.
Ook bij mij zijn er situatie die er wel om vragen (om assertief te zijn etc), maar deze komen niet heel vaak voor.
Dat is ergens wel jammer soms, want dan kan ik zulke situaties ook niet echt beoefenen, trainen oid.
Voor mijn gevoel is er zeker wel een verband tussen introvert zijn en assertief kunnen zijn.

Dank voor je reactie.

Wel goed om zulke situaties te zien als oefening.
Ik probeer ook wel tegen mezelf te zeggen dat ik er zo tegenaan moet kijken

(Oefenen/trainen zou je overigens d.m.v. assertiviteitstraining kunnen doen. Maarja; dat is dan wel een beetje kunstmatig.)

Kbr12335,

Je hebt inderdaad gelijk dat assertiviteitstrainingen wat kunstmatig zijn.
Natuurlijk kun je er veel nieuwe dingen van leren.
Toch is het in 'echte situaties' toch wel weer wat anders en vaak ook onverwachter en complexer ook.

Ik weet niet of dit onder "assertief" valt, maar zou wel wat minder onzeker willen zijn met zulke dingen. Volgens mij kwam ik vanmiddag een oud-klasgenote tegen bij de groentewinkel. Weet het niet helemaal zeker. Ik ben slecht in gezichten herkennen en de desbetreffende persoon heb ik al 14 jaar niet gezien. Hoewel ik geen last van haar had vroeger, werd ik wel veel gepest in die klas. Zij heeft me een paar jaar daarna nog een uitnodiging voor een reünie gestuurd. Ik heb toen aangeven niet te komen met als reden het pesten. Dat begreep ze heel goed, maar zei het wel jammer te vinden. Al vraag ik me af of ze het echt meende.
Toen ik haar vanmiddag tegemoet zag lopen (ze keek niet naar mij) sloeg ik een zijpad in. Als ze me wel gezien zou hebben en "hoi" gezegd had, had ik haar wel terug begroet. Maar als het niet perse moet, laat ik het maar.

hoi hondenmens,

Wil nog reageren op jouw bericht.
Vind het erg naar voor je dat je zo gepest ben geweest.
Zelf heb ik deze ellende ook doorgemaakt, vooral in de middelbare schooltijd.
En dit heeft mij erg beschadigd.
Vind sociale omgang nog steeds erg zwaar en complex ook.
Bepaalde confrontaties (zoals conflicten) vind ik vreselijk.
Ook heb ik vaak last van schuldgevoelens en het gevoel dat ik continu faal.
Wil niet te ver van jouw bericht afwijken; toch zit dit mij zeer hoog.

Kbr12345 schreef: ↑

09-08-2019 14:51

Hoi mede-introverten,


Even een vraag aan jullie over introvert zijn en moeite met assertief doen.

Speelt dat bij jullie ook?
Is er naar jullie idee een verband?

Ik heb er moeite mee me ertoe te zetten.
Maar ook achteraf blijft het me bezig houden. Zelfs al gaat het om iets relatief kleins; het blijft achteraf in mijn hoofd zitten en voor een "gespannen" gevoel zorgen.

Op dit moment betreft het een situatie waarin ik mijn grens heb aangegeven tegen een collega die regelmatig de neiging heeft mijn grenzen op te zoeken


Overigens hoef ik helemaal niet continu assertief te zijn en overal wat van te vinden etc... integendeel zelfs.
Maar er zijn situaties die er wel om vragen.

Ik ben introvert en zeer assertief. Als iemand mijn grenzen overschrijdt dan komt er dat meteen uit. Maar ik voel dan ook geen spanningen en het interesseert me geen hol wat mensen van me vinden.

Iedere introvert zit anders in elkaar.

Upward_spiral schreef: ↑

09-08-2019 16:42

Je hebt inderdaad gelijk dat assertiviteitstrainingen wat kunstmatig zijn.
Natuurlijk kun je er veel nieuwe dingen van leren.
Toch is het in 'echte situaties' toch wel weer wat anders en vaak ook onverwachter en complexer ook.

Die trainingen zijn een lachertje, lijken totaal niet op echte situaties.

ñuca schreef: ↑

25-07-2019 17:32

Ja dat bedoel ik ook eigenlijk, dat zij niet beseffen dat ze introvert zijn. Maar dat ze zich wel vaak vermoeid voelen en geen zin hebben om steeds maar te moeten praten. Dat ze zich niet prettig voelen maar niet weten waarom.

Misschien bestaat de term introvert ook helemaal niet in die landen, en denken ze dat er iets grondig mis met ze is omdat ze niet graag constant bij familie zijn.

Wat betreft assertiviteit: ik ben wel redelijk assertief maar vaak te traag om assertief te zijn. Voordat ik besef wat ik ergens eigenlijk bij voel (daarbij heb ik dan vaak van alles meegewogen, wel kenmerkend voor veel introverte mensen dacht ik?), zijn we vaak al een hele tijd verder.

hoi dagdromer1986,

Dat herken ik dus ook.
Vooral met die traagheid van assertiviteit.
Vaak als ik wil reageren op vervelende opmerkingen als het alweer veel te laat.

Dina80 schreef: ↑

10-08-2019 20:08

Die trainingen zijn een lachertje, lijken totaal niet op echte situaties.

Toch heb ik er wel degelijk baat bij gehad.

Ik heb er opzicht ook ergens wel baat bij gehad.
Alleen gaat alles in echte situaties zo onverwachter en dat maakt het zoveel moeilijker ook.

dagdromer1986 schreef: ↑

10-08-2019 22:00

Wat betreft assertiviteit: ik ben wel redelijk assertief maar vaak te traag om assertief te zijn. Voordat ik besef wat ik ergens eigenlijk bij voel (daarbij heb ik dan vaak van alles meegewogen, wel kenmerkend voor veel introverte mensen dacht ik?), zijn we vaak al een hele tijd verder.

Dit herken ik ook. Ik merk dat ik vaak eerst nadenk over de situatie, wat ik er van vind en erbij voel, dan zijn we zo weer een tijdje verder.
Naar mijn idee sta ik er dan maar een beetje verloren bij. Een gesprek kan me soms veel te snel gaan. Ik hoor en begrijp wel wat anderen zeggen, alleen mijn input blijft dan vaak uit / achterwege, of ik zeg het niet zoals ik het eigenlijk had gewild.

Geen idee of ik het in het juiste topic vraag, maar weet zo even niet waar ik m'n vraag/vragen elders kan stellen en er een apart topic erover openen vind ik ook weer zo wat.

Ik ben geen reislustig persoon, sterker nog: vakantie is niet echt iets voor mij. Maar ergens zou ik nog wel eens stiekem naar Schotland of Ierland zou willen gaan. Alleen het regelen van de vakantie, het inpakken (en uiteindelijk na de vakantie weer uitpakken) van de bagage, het reizen er naartoe en weer terug; het staat me allemaal zo tegen. Ik ben niet alleen introvert, maar heb ook autisme. De stappen voorafgaand aan de vakantie en erna, plus het onbekende van een ander land (ben nog niet eerder in Schotland en Ierland geweest): het zijn te veel prikkels en stappen voor me, waardoor vakantie aardig wat weerstand oproept.
Lopen jullie hier ook tegenaan? Hoe gaan jullie hiermee om?

Soms denk ik achteraf ook: Shit ik had dát moeten zeggen. Maar dan is het alweer te laat. Of als ik een moeilijk gesprek moet aangaan. Gebeurt gelukkig niet vaak. Maar vooraf heb ik dan in mijn hoofd geprent wat ik ga antwoorden op bepaalde vragen. En dan loopt het gesprek anders en sta ik met een mond vol tanden.

@Zijdehoentje: Dat vakantie-verhaal is erg herkenbaar. Ik kan pas genieten op het moment van bestemming. Alles wat eraan vooraf gaat vind ik zo'n gedoe. Dan ben ik alleen maar gestrest en chagrijnig. In- en uitpakken vind ik ergst. Het huis goed afsluiten. De rit of reis er naartoe. Wegkomen kost me erg veel moeite, o.a. omdat ik naast ASS ook controle-dwang heb. Ik ben al 14 jaar niet meer buiten de Benelux geweest. Tegenwoordig ga ik met mijn moeder naar Centerparcs. Ben nog nooit zonder haar op vakantie geweest. De reizen die ik heb gemaakt waren leuk, maar had vaak moeite met het vreemde eten. Meestal koos ik iets bekends als friet met vlees of pasta. Maar toch, het smaakt anders dan thuis. Na 2 weken ben ik dat gewoon beu en wil weer het vertrouwde. Het enige wat ik miste was de zee.

Zijdehoentje schreef: ↑

11-08-2019 16:11

Geen idee of ik het in het juiste topic vraag, maar weet zo even niet waar ik m'n vraag/vragen elders kan stellen en er een apart topic erover openen vind ik ook weer zo wat.

Ik ben geen reislustig persoon, sterker nog: vakantie is niet echt iets voor mij. Maar ergens zou ik nog wel eens stiekem naar Schotland of Ierland zou willen gaan. Alleen het regelen van de vakantie, het inpakken (en uiteindelijk na de vakantie weer uitpakken) van de bagage, het reizen er naartoe en weer terug; het staat me allemaal zo tegen. Ik ben niet alleen introvert, maar heb ook autisme. De stappen voorafgaand aan de vakantie en erna, plus het onbekende van een ander land (ben nog niet eerder in Schotland en Ierland geweest): het zijn te veel prikkels en stappen voor me, waardoor vakantie aardig wat weerstand oproept.
Lopen jullie hier ook tegenaan? Hoe gaan jullie hiermee om?

Herkenbaar. Ik ga in september 4 dagen naar Italië, dat vind ik lang genoeg en dat is alleen, omdat ik maar 25 minuten hoef te rijden naar het vliegveld, daar maar een half uur hoef te wachten, 1 uur en 20 minuten hoef te vliegen, daar opgehaald wordt en binnen 20 minuten bij het appartement ben.

Ik vind vakantie nog niet eens zo erg, maar reizen en de drukte op grote vliegvelden en dat gedoe eromheen dat staat me enorm tegen.