Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
woensdag 11 oktober 2017 21:47
Laten we nog maar even afwachten tot ze 18 zijn
En ik ben hoogfunctionerend en goed afgericht, dus meestentijds zul je niets aan me merken. Het heeft alleen al mijn volkse rauwe randjes wat afgezwakt, ik denk wat meer na.
Maar wat verdrietig, hee. Ik hoop dat je je dagelijkse leven er een beetje fatsoenlijk om heen kunt vouwen, nog.
woensdag 11 oktober 2017 21:49
Komt vast helemaal goed met jouw kleintjes.vrouwjagersma schreef: ↑11-10-2017 21:47Laten we nog maar even afwachten tot ze 18 zijn
En ik ben hoogfunctionerend en goed afgericht, dus meestentijds zul je niets aan me merken. Het heeft alleen al mijn volkse rauwe randjes wat afgezwakt, ik denk wat meer na.
Maar wat verdrietig, hee. Ik hoop dat je je dagelijkse leven er een beetje fatsoenlijk om heen kunt vouwen, nog.
En ik blijf mijn best doen.
woensdag 11 oktober 2017 21:51
woensdag 11 oktober 2017 21:54
Mijn beide ouders waren alcoholist. Ik vind het te moeilijk om er hier over te vertellen, maar mijn jeugd was echt vreselijk.
Topics over alcoholisten trek ik ook niet. Ik las er vanmiddag nog één en wordt dan echt woedend. Dus reageer ik maar beter niet.
Drank is echt verschrikkelijk en maakt alles stuk.
Topics over alcoholisten trek ik ook niet. Ik las er vanmiddag nog één en wordt dan echt woedend. Dus reageer ik maar beter niet.
Drank is echt verschrikkelijk en maakt alles stuk.
woensdag 11 oktober 2017 22:00
woensdag 11 oktober 2017 22:04
Het had erger geweest als ik het tegen haar aan had gegooid, omdat dat zou betekenen dat ik haar pijn wil doen.
Ik wil helemaal niemand pijn doen, het was een uiting van pure onmacht en woede.
Zij weet dit, ik heb haar niet vastgebonden op zolder, we wonen zelfs niet samen en er zit ook geen toekomst in.
We weten allebei dat ik niet helemaal lekker in mijn bovenkamer ben, en ze mag bij me wegblijven als ze dat wil.
woensdag 11 oktober 2017 22:06
woensdag 11 oktober 2017 22:07
Ik heb een fantastische moeder, maar met een hele nare dronk. Als ze teveel gedronken heeft, wordt ze gemeen, cynisch en lijkt in het niks op de lieve, warme vrouw die het ook kan zijn. Ze heeft haar eigen persoonlijke leed. Gevolg is wel dat ik drinkende vrouwen compleet onaantrekkelijk vind en dronken vrouwen nog meer. Kan er niks aan doen. Zit erin geprogrammeerd.
anoniem_350624 wijzigde dit bericht op 11-10-2017 22:31
0.27% gewijzigd
woensdag 11 oktober 2017 22:12
Het maakt je mijn inziens alleen maar sterker. Jij komt er tenminste voor uit en verschuilt je niet achter excuses. Besef en erkennen is de kern. Alleen jij en jouw vriendin weten precies waarom het wél werkt tussen jullie. Het is te kort door de bocht om hier te roepen dat jij een compleet ongeschikte partner zou zijn nav 1 situatieschets.
woensdag 11 oktober 2017 22:15
Wat een nare reactie, je kent hem helemaal niet. Ik schrijf juist dat ik hem zo mis en hoe een lieve man het was. Als het zo eenvoudig was, dan zou verslaving toch helemaal niet bestaan?vivaratje schreef: ↑11-10-2017 21:41Nee ik herken het niet. Mijn vader is dan ook al overleden toen ik nog maar 12 was. Ik heb gewoon echt een hekel aan mensen die altijd teveel drinken. Die geen maat weten te houden. Jou vader zou ik ook een hekel aan hebben gehad. Hij heeft het allemaal zelf opgedronken er was niemand die hem dwong. Nee geen medelijden mee. Sorry
woensdag 11 oktober 2017 22:18
Is voor het eerst dat ik hier voor uit kom, ik moet maar eens eerlijk zijn naar iedereen en vooral mezelf.Tarlin schreef: ↑11-10-2017 22:12Het maakt je mijn inziens alleen maar sterker. Jij komt er tenminste voor uit en verschuilt je niet achter excuses. Besef en erkennen is de kern. Alleen jij en jouw vriendin weten precies waarom het wél werkt tussen jullie. Het is te kort door de bocht om hier te roepen dat jij een compleet ongeschikte partner zou zijn nav 1 situatieschets.
Dank je voor je bericht.
woensdag 11 oktober 2017 22:19
Gewoon gebrek aan inlevingsvermogen. Het blijft je vader die meer was dan een alcoholist. Wat fijn dat hij alsnog een lieve vader voor je was en wat verdrietig dat je hem nu moet missen.
woensdag 11 oktober 2017 22:22
Graag gedaan man. De waarheid zal bevrijdend werken. Ben ik van overtuigd. De eerste stap naar zelfheling. Laat je niet van je pad afbrengen door mensen die je erom aanvallen ipv verder te helpen.
woensdag 11 oktober 2017 22:30
Hier ook een vader die alcoholist was.
De angst als hij thuis kwam, hoe zijn humeur was , wie nu weer de lul was , de schaamte , niemand mee naar huis durven brengen.
Op feestjes altijd bang zijn dat hij weer dronken was, verpestte sinterklaasfeesten, kerst etc brrrr
In bed liggen en hopen dat hij rustig was en niet de kamer binnen kwam om te tieren
Hij kon zo charmant zijn voor de buitenwereld maar fakkelde zijn kinderen tot op de grond af. Hoe vaak ik gewenst heb dat hij van de trap afstortte .
Wordt er meteen weer verdrietig van .
De angst als hij thuis kwam, hoe zijn humeur was , wie nu weer de lul was , de schaamte , niemand mee naar huis durven brengen.
Op feestjes altijd bang zijn dat hij weer dronken was, verpestte sinterklaasfeesten, kerst etc brrrr
In bed liggen en hopen dat hij rustig was en niet de kamer binnen kwam om te tieren
Hij kon zo charmant zijn voor de buitenwereld maar fakkelde zijn kinderen tot op de grond af. Hoe vaak ik gewenst heb dat hij van de trap afstortte .
Wordt er meteen weer verdrietig van .
anoniem_353291 wijzigde dit bericht op 11-10-2017 22:33
0.92% gewijzigd
woensdag 11 oktober 2017 22:31
Simitçi schreef: ↑11-10-2017 22:30Hier ook een vader die alcoholist was.
De angst als hij thuis kwam, hoe zijn humeur was , wie nu weer de lul was , de schaamte , niemand mee naar huis durven brengen.
Op feestjes altijd bang zijn dat hij weer dronken was, verpestte sinterklaasfeesten, metst etc brrrr
In bed liggen en hopen dat hij rustig was en niet de kamer binnen kwam om te tieren
Hij kon zo charmant zijn voor de buitenwereld maar fakkelde zijn kinderen tot op de grond af. Hoe vaak ik gewenst heb dat hij van de trap afstortte .
Wordt er meteen weer verdrietig van .
woensdag 11 oktober 2017 22:54
Nee, herken ik niet. Ik mis mn vader ook niet zo zeer. Zijn overlijden was grotendeels opluchting. Ik hoefde niet meer bang te zijn, hij zou me nooit meer pijn kunnen doen. Niemand meer. Ook zichzelf niet meer.Theres75 schreef: ↑11-10-2017 21:18Mijn vader was ook alcoholist en inmiddels aan de gevolgen daarvan overleden. Ik mis hem nog steeds waanzinnig. Mijn vader was een hele lieve man, die mij heeft geleerd wat liefde is. Dat herken ik niet zo in de verhalen van anderen. Misschien raar, of laat ik iets niet toe ofzo. Ik had het vroeger al, toen ik nog klein was en hij teveel dronk. Een intens gevoel van medelijden met hem. Zo'n trotse, lieve en begaafde man, die dan met zo'n vernederend iets zat opgescheept. Het dronken zijn, dom doen, niet meer weten wat je hebt gedaan. Nu hij dood is, heb ik dat gevoel nog steeds. Dat hij voortijdig is weg gestuurd van het feestje wat het leven is, waar hij nog zo graag wilde blijven.
Herkennnen anderen deze gevoelens van medelijden hebben met je verslaafde ouder?
Ik kon echt niet snappen dat een zo slimme man, zo gemeen kon zijn. Hij had problemen uit zijn jeugd, heel soms vertelde hij erover in een dronken bui uiteraard. En ja, dat wens je ook niemand toe. Hij zei altijd beter te wensen voor zijn kinderen... en als t gaat om primaire levensbehoeften als eten/huisvesting heeft hij dat zeker. Maar qua aandacht, liefde, gevoel van veiligheid is hij zeer tekort geschoten...
Maar respect voor wat hij bereikt heeft qua werk heb ik nog altijd zeer veel. Hij was zo intelligent en een doorzetter. Voor dat voorbeeld ben ik hem dankbaar.
Zo zonde dat hij zich zo heeft laten gaan en nooit hulp heeft gezocht.
Mijn moeder vertelde mij afgelopen zomer wel iets frappants. Mijn vader heeft een tijdje voor zijn dood nog gezegd dat hij dacht nooit opa te worden omdat hij niet altijd een goede vader was.
woensdag 11 oktober 2017 23:03
Ik herken niet het medelijden, neem het hem wel kwalijk dat hij zijn probleem niet heeft aangepakt, en dat het hem fataal is geworden terwijl we hem nog zo hard nodig hadden. Maar herken wel het missen. Ik mis hem elke dag, enorm. Hij was er namelijk ondanks alle narigheid wel onvoorwaardelijk voor ons, zonder hem waren wij alledrie al op heel jonge leeftijd gestorven door mijn moeders ziektebeeld (ik ga niet uitweiden, maar denk aan scenario's als Ruben en Julian). En ik mis het hebben van een ouder. Ik voel me soms zo enorm verloren zonder iemand die je onvoorwaardelijk steunt. En ik mis een voorbeeld. Mijn ouders hebben allebei zulke gruwelijke fouten gemaakt, en ik ben elke dag bang dat ik ook zo zal worden. Ik wil dolgraag kinderen, maar vind het doodeng omdat ik bang ben dat ik ze ook zo genadeloos in de steek laat als mijn ouders hebben gedaan.Theres75 schreef: ↑11-10-2017 21:18Mijn vader was ook alcoholist en inmiddels aan de gevolgen daarvan overleden. Ik mis hem nog steeds waanzinnig. Mijn vader was een hele lieve man, die mij heeft geleerd wat liefde is. Dat herken ik niet zo in de verhalen van anderen. Misschien raar, of laat ik iets niet toe ofzo. Ik had het vroeger al, toen ik nog klein was en hij teveel dronk. Een intens gevoel van medelijden met hem. Zo'n trotse, lieve en begaafde man, die dan met zo'n vernederend iets zat opgescheept. Het dronken zijn, dom doen, niet meer weten wat je hebt gedaan. Nu hij dood is, heb ik dat gevoel nog steeds. Dat hij voortijdig is weg gestuurd van het feestje wat het leven is, waar hij nog zo graag wilde blijven.
Herkennnen anderen deze gevoelens van medelijden hebben met je verslaafde ouder?
woensdag 11 oktober 2017 23:50
Dank je voor je lieve reactie.
Ik heb me erg verdiept in verslaving en ik zie het echt als een ziekte. Net zoals dat iemand depressief kan zijn, of psychotisch.
Daarom denk ik ook dat ik het zo naar voor hem vind, omdat het zo vernederend is allemaal.
Wat jij schrijft thanksforthedays herken ik ook, het gemis aan een vangnet van onvoorwaardelijke liefde.
Ik denk trouwens wel dat de cirkel doorbroken kan worden van wat voor opvoeder je bent en bewustwording is stap 1. De tijd van onze ouders was denk ik ook wel anders, wij zijn van de praat generatie en dat waren zij niet.
donderdag 12 oktober 2017 00:33
thankyouforthedays schreef: ↑11-10-2017 23:03Ik herken niet het medelijden, neem het hem wel kwalijk dat hij zijn probleem niet heeft aangepakt, en dat het hem fataal is geworden terwijl we hem nog zo hard nodig hadden. Maar herken wel het missen. Ik mis hem elke dag, enorm. Hij was er namelijk ondanks alle narigheid wel onvoorwaardelijk voor ons, zonder hem waren wij alledrie al op heel jonge leeftijd gestorven door mijn moeders ziektebeeld (ik ga niet uitweiden, maar denk aan scenario's als Ruben en Julian). En ik mis het hebben van een ouder. Ik voel me soms zo enorm verloren zonder iemand die je onvoorwaardelijk steunt. En ik mis een voorbeeld. Mijn ouders hebben allebei zulke gruwelijke fouten gemaakt, en ik ben elke dag bang dat ik ook zo zal worden. Ik wil dolgraag kinderen, maar vind het doodeng omdat ik bang ben dat ik ze ook zo genadeloos in de steek laat als mijn ouders hebben gedaan.
Ach gos nou toch. Ik vind dit zo erg voor je, dat je dat allemaal hebt moeten meemaken en wat het met je doet nu.
