Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
donderdag 12 oktober 2017 00:52
Havertjehier schreef: ↑12-10-2017 00:33Ach gos nou toch. Ik vind dit zo erg voor je, dat je dat allemaal hebt moeten meemaken en wat het met je doet nu.
Toch fijn dat we hier blijkbaar niet alleen in zijn
donderdag 12 oktober 2017 01:25
Ik zie het ook zo, als een ziekte.Theres75 schreef: ↑11-10-2017 23:50Dank je voor je lieve reactie.
Ik heb me erg verdiept in verslaving en ik zie het echt als een ziekte. Net zoals dat iemand depressief kan zijn, of psychotisch.
Daarom denk ik ook dat ik het zo naar voor hem vind, omdat het zo vernederend is allemaal.
Wat jij schrijft thanksforthedays herken ik ook, het gemis aan een vangnet van onvoorwaardelijke liefde.
Ik denk trouwens wel dat de cirkel doorbroken kan worden van wat voor opvoeder je bent en bewustwording is stap 1. De tijd van onze ouders was denk ik ook wel anders, wij zijn van de praat generatie en dat waren zij niet.
Dat helpt mij ook juist om mijn drinkende ouder niet hartgrondig (meer) te haten.
Ik vind het dus echt een helpende gedachte.
Waar ik wel moeite mee heb: Ik denk dat veel mensen wel weten dat ze een alcoholprobleem hebben, vooral als ze het van huis uit hebben meegemaakt.
Ik wist al heel jong dat ik een alcoholprobleem had, diep in mijn hart.
Dat je dan gewoon wel voor kinderen kiest vind ik moeilijk te begrijpen.
donderdag 12 oktober 2017 07:33
De relatie tussen mijn ouders was enorm scheef, maar niet ongebruikelijk voor die tijd (jaren 60). Zij was intellectueel zwaar de mindere, had nauwelijks een opleiding, heeft ook nooit gewerkt en was financieel compleet afhankelijk. Tot zover redenen om begrip te hebben. Ze heeft het echter zelf ook verbruid, want zij was juist de motor achter idiote dingen als ons weghouden van de tandarts. Ik heb vanaf m'n 5e tot m'n 24e geen tandarts gezien (toen ik ging werken en een collega naar de tandarts ging, kwam ik er pas achter dat je dat preventief deed en niet, zoals m'n moeder altijd beweerde, als je ergens last van had). Evenmin heb ik een arts gezien toen ik (achteraf gezien) een hersenschudding had en een oorontsteking. Dat neem ik haar heel erg kwalijk, net zoals haar gedrag nadat m'n vader was overleden. Zij ging gewoon door met m'n broer voorop stellen omdat hij een jongen was, afspraken met mij werden afgezegd als hij op het laatste moment besloot langs te komen, dat soort dingen. Dat was copycatgedrag van m'n vader. Een zwaar disfunctioneel gezin dus.2koffie schreef: ↑11-10-2017 20:15Even aangenomen dat de meeste alcoholisten mannen zijn, en dus jullie vaders, hoe waren jullie moeders? Mijn moeder is een onbetrouwbare bron omdat ze voor zichzelf en tegen anderen het verleden herschreven heeft, dus ik weet alleen wat ik zelf gezien heb. Ik heb dus geen idee of de dynamiek tussen hen het gevolg van het drinken was, of dat het drinken erger werd doordat mijn moeder vreemde trekjes heeft.
donderdag 12 oktober 2017 07:43
Ik wil alleen zeggen dat ik jullie kracht en moed enorm bewonder, en dat ik het vreselijk vind dat jullie dit allemaal hebben moeten meemaken.
Verder zou dit topic verplicht leesvoer moeten zijn voor alle TO's die hun eigen drankprobleem of dat van hun partner weigeren in te zien terwijl er kinderen in het spel zijn.
Verder zou dit topic verplicht leesvoer moeten zijn voor alle TO's die hun eigen drankprobleem of dat van hun partner weigeren in te zien terwijl er kinderen in het spel zijn.
donderdag 12 oktober 2017 12:00
Hoe rottig ik het ook vind wat anderen van jullie hebben meegemaakt, het is goed voor mij om te lezen en te weten dat je inderdaad er niet alleen in bent. De verhalen zijn schrijnend en zeer verschillend maar de sporen die het nalaat komen wel min of meer overeen.
Bij ons werd alles verzwegen en niemand wist het. Ik wist ook echt niet wat ik er dan mee moest. Ik verzweeg het dus ook en werd erg goed in me goedhouden van buiten terwijl ik van binnen zo ellendig en alleen voelde. Sociaal wenselijk als de neten.
Ik begon het pas door te krijgen dat er iets goed mis was toen ik meer bij een vriendinnetje ging spelen. Ik schrok me rot van die vader in dat gezin: hij praatte! met zijn kinderen en keek! ze daarbij aan! Hij dronk ook gewoon thee! Hij had oprechte belangstelling in zijn kinderen en vroeg zelfs aan mij hoe het op school was! En de moeder was gezellig aan het bekvechten/plagen met haar man zonder dat er ruzie van kwam! Ik wist echt niet wat ik meemaakte als ik bij anderen thuis was. Ik was meer niet dan wel thuis en als ik dan weer thuis was vroeg mijn moeder met tranen in haar ogen waarom ik nooit thuis was en wat zij dan fout deed.
Geen vreselijk zichtbare dingen thuis, zoals bij sommige van jullie. Meer onderhuids en ongrijpbaar en altijd die vreselijke spanning thuis. Brrr.
Trouwens, Izzy, dat is inderdaad pure verwaarlozing + ontkenning van jou als kind. Schandalig.
Bij ons werd alles verzwegen en niemand wist het. Ik wist ook echt niet wat ik er dan mee moest. Ik verzweeg het dus ook en werd erg goed in me goedhouden van buiten terwijl ik van binnen zo ellendig en alleen voelde. Sociaal wenselijk als de neten.
Ik begon het pas door te krijgen dat er iets goed mis was toen ik meer bij een vriendinnetje ging spelen. Ik schrok me rot van die vader in dat gezin: hij praatte! met zijn kinderen en keek! ze daarbij aan! Hij dronk ook gewoon thee! Hij had oprechte belangstelling in zijn kinderen en vroeg zelfs aan mij hoe het op school was! En de moeder was gezellig aan het bekvechten/plagen met haar man zonder dat er ruzie van kwam! Ik wist echt niet wat ik meemaakte als ik bij anderen thuis was. Ik was meer niet dan wel thuis en als ik dan weer thuis was vroeg mijn moeder met tranen in haar ogen waarom ik nooit thuis was en wat zij dan fout deed.
Geen vreselijk zichtbare dingen thuis, zoals bij sommige van jullie. Meer onderhuids en ongrijpbaar en altijd die vreselijke spanning thuis. Brrr.
Trouwens, Izzy, dat is inderdaad pure verwaarlozing + ontkenning van jou als kind. Schandalig.
donderdag 12 oktober 2017 14:11
Yep, ik zeg altijd dat ik blij ben dat m'n ouders niet meer leven.
Net als jij, Havertjehier, vind ik het bijna bizar om mee te maken hoe het anders kan in een gezin. Ik heb wel eens een vriendin de les gelezen die het doodnormaal vond dat haar ouders van alles deden in haar nieuwe huis en over wie ze vervolgens enorm zat te klagen. "Weet je wel hoe blij je moet zijn met zo'n hechte familie?"
Volgens mij zijn we allemaal een ster in het verdringen van gevoelens en ontkennen van ellende geworden. Het is niet raar dat bijna iedereen therapie nodig heeft (gehad) want dat is geen houding die je je hele leven moet volhouden. Mijn psycholoog merkte op dat veel mensen in zo'n situatie totaal ontsporen. Ben het dan ook helemaal met hebjehaarookweer eens dat partners van alcoholisten dit topic verplicht zouden moeten lezen als er kinderen in het spel zijn.
Net als jij, Havertjehier, vind ik het bijna bizar om mee te maken hoe het anders kan in een gezin. Ik heb wel eens een vriendin de les gelezen die het doodnormaal vond dat haar ouders van alles deden in haar nieuwe huis en over wie ze vervolgens enorm zat te klagen. "Weet je wel hoe blij je moet zijn met zo'n hechte familie?"
Volgens mij zijn we allemaal een ster in het verdringen van gevoelens en ontkennen van ellende geworden. Het is niet raar dat bijna iedereen therapie nodig heeft (gehad) want dat is geen houding die je je hele leven moet volhouden. Mijn psycholoog merkte op dat veel mensen in zo'n situatie totaal ontsporen. Ben het dan ook helemaal met hebjehaarookweer eens dat partners van alcoholisten dit topic verplicht zouden moeten lezen als er kinderen in het spel zijn.
donderdag 12 oktober 2017 15:12
Ha, ik schrijf ook maar mee, hier dus ook vader aan de drank, verschillende keren opgenomen en afgekickt, de laatste keer werkte wel en hij is inmiddels al een paar jaar alcohol vrij. Mijn moeder had ook problemen en is daarvoor ook verschillende keren opgenomen. Was bijzonder toxische toestand vroeger. Mijn ouders gingen elkaar regelmatig te lijf en ik kon ook nooit vriendjes of vriendinnetjes mee naar huis nemen.
Dit heeft allemaal geresulteerd in een scala aan pleeggezinnen en tehuizen en dan wordt je als kind dus elke keer weer terug geplaatst thuis omdat 'het kerngezin weer moet groeien' om dus gewoon te wachten totdat weer een van mijn ouders opgenomen werd en ik weer naar het volgende pleeggezin verkaste.
Wonderbaarlijk heb ik op dit moment welliswaar geen normale maar wel werkbare relatie met mijn ouders.
Dit heeft allemaal geresulteerd in een scala aan pleeggezinnen en tehuizen en dan wordt je als kind dus elke keer weer terug geplaatst thuis omdat 'het kerngezin weer moet groeien' om dus gewoon te wachten totdat weer een van mijn ouders opgenomen werd en ik weer naar het volgende pleeggezin verkaste.
Wonderbaarlijk heb ik op dit moment welliswaar geen normale maar wel werkbare relatie met mijn ouders.
donderdag 12 oktober 2017 15:50
florence13 schreef: ↑12-10-2017 15:12Ha, ik schrijf ook maar mee, hier dus ook vader aan de drank, verschillende keren opgenomen en afgekickt, de laatste keer werkte wel en hij is inmiddels al een paar jaar alcohol vrij. Mijn moeder had ook problemen en is daarvoor ook verschillende keren opgenomen. Was bijzonder toxische toestand vroeger. Mijn ouders gingen elkaar regelmatig te lijf en ik kon ook nooit vriendjes of vriendinnetjes mee naar huis nemen.
Dit heeft allemaal geresulteerd in een scala aan pleeggezinnen en tehuizen en dan wordt je als kind dus elke keer weer terug geplaatst thuis omdat 'het kerngezin weer moet groeien' om dus gewoon te wachten totdat weer een van mijn ouders opgenomen werd en ik weer naar het volgende pleeggezin verkaste.
Wonderbaarlijk heb ik op dit moment welliswaar geen normale maar wel werkbare relatie met mijn ouders.
Hele treffende beschrijving, zowel letterlijk als figuurlijk.
Ik heb ook in een pleeggezin gezeten, zonder mijn broers/zussen. Vreselijk eenzaam. Fijn dat het nu werkbaar is.
donderdag 12 oktober 2017 18:10
Twee dagen, twee dagen staat dit topic op mijn scherm te branden. En het kost mij zoveel moeite om iets neer te zetten. De herkenning en het weten niet de enige te zijn maakt mij dat de tranen branden.
Ik heb net alles eruit getypt en weer verwijderd. Nog iets te dichtbij denk ik.
voor iedereen hier!
Ik heb net alles eruit getypt en weer verwijderd. Nog iets te dichtbij denk ik.
voor iedereen hier!
Life is short and hard, like a bodybuilding elf
donderdag 12 oktober 2017 18:15
Gemaaktvanafval schreef: ↑12-10-2017 18:10Twee dagen, twee dagen staat dit topic op mijn scherm te branden. En het kost mij zoveel moeite om iets neer te zetten. De herkenning en het weten niet de enige te zijn maakt mij dat de tranen branden.
Ik heb net alles eruit getypt en weer verwijderd. Nog iets te dichtbij denk ik.
ook voor jou !De herkenning vind ik wel fijn veel mensen in mijn omgeving dachten altijd dat het wel "meeviel".
Hij kwam zo sympathiek over , hoe schijn kan bedriegen .
donderdag 12 oktober 2017 18:35
Neem je tijd. Het moet je vooral iets positiefs opleveren.
donderdag 12 oktober 2017 18:55
Ook hier eentje. Een agressieve, sadistische alcoholist, die het aftopte met heroïne en cocaïne.
Mijn moeder is met ons weggegaan toen ik een jaar of 5 was. Hij vond dat niet goed en tot ver in mijn pubertijd werden wij geterroriseerd, Bijna dagelijks zwaar geterroriseerd, Meerdere malen gevlucht, zinloos. Politie met 3 busjes voor de deur, geen agent durfde naar binnen. Ontvoeringsplannen, mishandelingen, pistolen, messen en dingen die ik niet eens durf op te schrijven. Ik kan een trilogie schrijven over mijn kindertijd. (met waarschijnlijk zeer zwartgallige humor, dat heb ik er ook aan overgehouden
)
Medelijden heb ik nooit gehad. Doodsangst had ik. En die angst is tot voorbij mijn 40e een rode draad geweest in mijn leven.
Het gaat nu eigenlijk best goed met mij, maar ik zal altijd bizarre (verknipte) trekjes en gedachtes houden. Ik kan er nu mee leven, ik vind mezelf soms zó leuk en het waard om een fijn leven te hebben en ik zet nu alles op alles.
Niet quoten, pretty please, want ik twijfel of dit handig is.
Voor allen:
En Death, alle bewondering voor je schrijven! (niet wat je deed, want dat zou mij zo een angst hebben aangejaagd)
En Tarlin, ik vind dat jij heel vaak fijn reageert. Wil ik ook gezegd hebben.)
Mijn moeder is met ons weggegaan toen ik een jaar of 5 was. Hij vond dat niet goed en tot ver in mijn pubertijd werden wij geterroriseerd, Bijna dagelijks zwaar geterroriseerd, Meerdere malen gevlucht, zinloos. Politie met 3 busjes voor de deur, geen agent durfde naar binnen. Ontvoeringsplannen, mishandelingen, pistolen, messen en dingen die ik niet eens durf op te schrijven. Ik kan een trilogie schrijven over mijn kindertijd. (met waarschijnlijk zeer zwartgallige humor, dat heb ik er ook aan overgehouden
)Medelijden heb ik nooit gehad. Doodsangst had ik. En die angst is tot voorbij mijn 40e een rode draad geweest in mijn leven.
Het gaat nu eigenlijk best goed met mij, maar ik zal altijd bizarre (verknipte) trekjes en gedachtes houden. Ik kan er nu mee leven, ik vind mezelf soms zó leuk en het waard om een fijn leven te hebben en ik zet nu alles op alles.
Niet quoten, pretty please, want ik twijfel of dit handig is.
Voor allen:
En Death, alle bewondering voor je schrijven! (niet wat je deed, want dat zou mij zo een angst hebben aangejaagd)
En Tarlin, ik vind dat jij heel vaak fijn reageert. Wil ik ook gezegd hebben.)
If accidentally read, induce vomiting.
donderdag 12 oktober 2017 19:16
donderdag 12 oktober 2017 19:28
We hebben gejuicht toen hij dood was.
En nu mijn moeder ook is overleden, durf ik er een beetje over te praten. Er is schaamte, nu nog.
Ik ben erg blij dat ik een totaal andere weg heb bewandeld (hij was lang, maar het echt waard), ik doe het goed, ik voel me goed, ik heb betrouwbare vrienden, een woning, een vaste baan. Ik reis, ik heb hobby's. Van kleins af aan heb ik gezegd: mijn leven wordt heel anders. And that's what I did.))
( jij kunt echt iemand een goed gevoel geven, thanks)
If accidentally read, induce vomiting.
donderdag 12 oktober 2017 19:29
Neem je de tijd, je merktwaarschijnlijk dat herkenning erg fijn is, dus als je een tipje van de sluier wilt lichten/je verhaal wil delen: ik lees het graag.Felix_Urbexicus schreef: ↑12-10-2017 19:19Even een tvp, als ik begin met schrijven wordt het een lange post. Zeker vanwege 2koffie haar/zijn vraag over de moeders..
If accidentally read, induce vomiting.
donderdag 12 oktober 2017 19:57
Wat een heftig verhaal, Sarcastaballcoach. Wat een mafklapper en wat een jeugd.
En natuurlijk is het indrukwekkend om al deze verhalen te lezen.
Wat iemand vertelde over thuis bij iemand komen en verbaasd zijn dat men geinteresseerd was, dat herken ik nogal. Medeleerlingen waren altijd jaloers op de vrijheid die wij thuis hadden. Dat was geen vrijheid, natuurlijk. Dat was pure desinteresse. Klinkt hard, maar was het wel.
En natuurlijk is het indrukwekkend om al deze verhalen te lezen.
Wat iemand vertelde over thuis bij iemand komen en verbaasd zijn dat men geinteresseerd was, dat herken ik nogal. Medeleerlingen waren altijd jaloers op de vrijheid die wij thuis hadden. Dat was geen vrijheid, natuurlijk. Dat was pure desinteresse. Klinkt hard, maar was het wel.
donderdag 12 oktober 2017 20:37
https://www.thecabinnetherlands.nl/pers ... oholisten/
Vond dit wel een heel herkenbaar stuk. Het lezen waard.
Vond dit wel een heel herkenbaar stuk. Het lezen waard.
