Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
woensdag 11 oktober 2017 13:58
woensdag 11 oktober 2017 14:31
Lief van je.Inktlijn schreef: ↑11-10-2017 13:50Jouw verhaal raakt me. Mijn vader werd ook alleen ‘open’ als hij gedronken had, dan durfte hij pas ‘ik hou van jou’ te zeggen. Of hij maakte beloftes die hij niet nakwam. Ik wist niet zo goed wat ik daarvan moest denken, maar nam het wel met een korrel zout. Nu achteraf gezien denk ik dat hij drank toen nodig had om die gevoelens te kunnen/durven uit. Dat betekent dat hij het dus echt wel zo voelde/ervaarde (ook als hij nuchter was). In jouw geval was je vader waarschijnlijk oprecht trots op je, maar ik begrijp jouw terughoudendheid daarin.
Als kind heb ik er nooit wat van durven zeggen. Wij hadden gelukkig geen auto, dus geen brokken in het verkeer, en op de een of andere manier functioneerde hij nog gewoon ondanks de hoeveelheden bier. Hij dronk denk ik wel iets minder dan jouw vader, pas op het dieptepunt waren het ongeveer 11 blikken per dag (vanaf de lunch).
Pas later, toen mijn vader in het ziekenhuis lag -indirect door de alcohol- heb ik de arts op de man af vragen gesteld over alcoholgebruik en de gevolgen. Nu is hij gestopt, wat ik super knap vind, maar de schade is helaas al gedaan. Ik moet wel zeggen dat hij nu wél (nuchter) open durft te zijn naar mij toe.
Wat heftig zeg dat jij zowel je moeder als vader kwijt bent.
Herkenbaar wat je zegt over de liefde tonen. Ik denk ook dat hij het echt zo voelde en meende, maar ik vond het zo erg dat hij de drank daarvoor nodig had. Nu ik zelf volwassen ben begrijp ik het beter, er was in onze familie al zoveel leed geschied dat hij het moeilijk vond om open te zijn over zijn emoties. Ook wilde hij vaak praten met ons over onze moeder als hij drank op had, waarschijnlijk omdat hij er dan pas de moed voor had. Ik vond dat juist verschrikkelijk omdat ik dan het gevoel had dat ik maar op de momenten dat hij er genoeg verdoofd voor was, ineens mijn ziel op tafel moest gooien. Mijn vader functioneerde ook perfect ondanks het bier (beste in zijn vak op WO-niveau, baas van het bedrijf).
Wat ontzettend fijn dat je nog mag meemaken dat je vader eraan werkt. En dat de ziekenhuisopname een omslag heeft betekend in plaats van het einde. De schade is wel heel naar, maar ik kan me voorstellen dat je deze tijd ter harte neemt om te zien dat hij uiteindelijk wél heeft gevochten om jullie op 1 te zetten ipv de verslaving.
Het leven zonder ouders is inderdaad niet makkelijk. Nog voor mijn 20e stond ik er alleen voor. Ook mijn vader nog een jaar verzorgd, door chemo's en afschuwelijke pijnen heengesleept, zorgend voor mijn kleine 12jarige zusje. Hij heeft nog meerdere malen gezegd dat zijn kanker niet door alcohol kwam.
woensdag 11 oktober 2017 14:40
Ik maak het op dit moment mee als partner van . Mijn schoonvader is een alcoholist. Nu mijn schoonmoeder een paar jaar geleden overleden is is dit veel erger geworden en eerlijk gezegd denk ik dat hij de eerste symptomen van Korsakov heeft. Mijn schoonmoeder heeft altijd alles goedgepraat en is altijd bij hem gebleven. Tot aan haar sterfbed. Ze voelde zich zo schuldig dat zij ons met haar probleem achterliet. En ook boos dat hij met zijn verslaving wel mocht blijven leven en zij niet. Behoorlijk heftig voor mijn man en rest van mijn schoonfamilie. Inmiddels is het al een paar keer geëscaleerd en houd ik mijn hart vast voor de toekomst. Ook vind ik het moeilijk om te zien hoe zij ermee omgaan. Eigenlijk net als mijn schoonmoeder. Er wordt gedaan of er niets is, escalaties worden niet uitgepraat omdat die teveel oud zeer naar boven brengen en schoonvader komt overal mee weg. Hij denkt zelf dat hij geen alcoholist is. Hij drinkt immers alleen wijn en geen bier en vind dat man, zwager, schoonzus en huisarts zich maar aanstellen. Zijn nieuwe huisarts prikte er al heel snel doorheen bij hem.
Maar wat ik tussen neus en lippen door heb gehoord aan verhalen van vroeger, wat ik nu zie en dat er ondanks beloften niets verandert heeft gemaakt dat ik de kinderen nooit meer alleen bij hem wil hebben. Mijn man gelukkig ook niet. Mijn schoonvader heeft waar ik bij was mijn oudste zoon gedreigd om hem in elkaar te slaan. Het was dat ik er tussenin ging staan en gezegd heb dat hij even normaal moest doen. Met hem breken is voor mijn man nog een stap te ver omdat hij toch een mens is die verzorgd moet worden en omdat hij dan bang is dat de rest van de familie nog verder opzadelt met dit probleem, maar liefde voor zijn vader is er allang niet meer.
Mijn man praat er niet graag over, maar soms vraag ik wel af of dat niet beter zou zijn. Mijn man wil dat niet omdat er dan teveel naar boven gaat komen. Ik weet soms als partner echt niet hoe ik hem als beste kan steunen hierin.
Maar wat ik tussen neus en lippen door heb gehoord aan verhalen van vroeger, wat ik nu zie en dat er ondanks beloften niets verandert heeft gemaakt dat ik de kinderen nooit meer alleen bij hem wil hebben. Mijn man gelukkig ook niet. Mijn schoonvader heeft waar ik bij was mijn oudste zoon gedreigd om hem in elkaar te slaan. Het was dat ik er tussenin ging staan en gezegd heb dat hij even normaal moest doen. Met hem breken is voor mijn man nog een stap te ver omdat hij toch een mens is die verzorgd moet worden en omdat hij dan bang is dat de rest van de familie nog verder opzadelt met dit probleem, maar liefde voor zijn vader is er allang niet meer.
Mijn man praat er niet graag over, maar soms vraag ik wel af of dat niet beter zou zijn. Mijn man wil dat niet omdat er dan teveel naar boven gaat komen. Ik weet soms als partner echt niet hoe ik hem als beste kan steunen hierin.
woensdag 11 oktober 2017 14:46
Dit is ook verschrikkelijkCatz72 schreef: ↑11-10-2017 14:40Ik maak het op dit moment mee als partner van . Mijn schoonvader is een alcoholist. Nu mijn schoonmoeder een paar jaar geleden overleden is is dit veel erger geworden en eerlijk gezegd denk ik dat hij de eerste symptomen van Korsakov heeft. Mijn schoonmoeder heeft altijd alles goedgepraat en is altijd bij hem gebleven. Tot aan haar sterfbed. Ze voelde zich zo schuldig dat zij ons met haar probleem achterliet. En ook boos dat hij met zijn verslaving wel mocht blijven leven en zij niet. Behoorlijk heftig voor mijn man en rest van mijn schoonfamilie. Inmiddels is het al een paar keer geëscaleerd en houd ik mijn hart vast voor de toekomst. Ook vind ik het moeilijk om te zien hoe zij ermee omgaan. Eigenlijk net als mijn schoonmoeder. Er wordt gedaan of er niets is, escalaties worden niet uitgepraat omdat die teveel oud zeer naar boven brengen en schoonvader komt overal mee weg. Hij denkt zelf dat hij geen alcoholist is. Hij drinkt immers alleen wijn en geen bier en vind dat man, zwager, schoonzus en huisarts zich maar aanstellen. Zijn nieuwe huisarts prikte er al heel snel doorheen bij hem.
Maar wat ik tussen neus en lippen door heb gehoord aan verhalen van vroeger, wat ik nu zie en dat er ondanks beloften niets verandert heeft gemaakt dat ik de kinderen nooit meer alleen bij hem wil hebben. Mijn man gelukkig ook niet. Mijn schoonvader heeft waar ik bij was mijn oudste zoon gedreigd om hem in elkaar te slaan. Het was dat ik er tussenin ging staan en gezegd heb dat hij even normaal moest doen. Met hem breken is voor mijn man nog een stap te ver omdat hij toch een mens is die verzorgd moet worden en omdat hij dan bang is dat de rest van de familie nog verder opzadelt met dit probleem, maar liefde voor zijn vader is er allang niet meer.
Mijn man praat er niet graag over, maar soms vraag ik wel af of dat niet beter zou zijn. Mijn man wil dat niet omdat er dan teveel naar boven gaat komen. Ik weet soms als partner echt niet hoe ik hem als beste kan steunen hierin.
Ik maak op dit moment mee dat schoonvader dement is ten gevolge van zijn eigen destructieve gedrag tijdens zijn leven. Hij heeft zijn gezin altijd gedomineerd, gekwetst en alleen aan eigen gewin gedacht. Nu is hij een zwakke zieke man, en danst iedereen nog steeds naar zijn pijpen, maar zegt ook iedereen dat hij zo'n lieve geweldige man was. Ik merk dat ik dit zo moeilijk vind, ik kan echt niet vergeten wat hij mijn vriend allemaal heeft aangedaan en hoe hij mij heeft behandeld toen hij nog niet dement was. Hoe ga jij daar mee om? Ik vind het natuurlijk niet mijn plaats om er een heftige uitgesproken mening op na te houden, maar als er weer eens wordt gepraat over hoe geweldig die man wel niet was, moet ik echt mijn nagels in mijn handpalm zetten..
woensdag 11 oktober 2017 14:49
Wat ik opmerkelijk vind, is dat het mechanisme van verstoppen nog steeds zo sterk is, dat ik er niet over kan praten. Terwijl ik aan de ene kant denk "ik heb niets fout gedaan en ik mag er best over praten" durf ik het nog steeds niet aan. Wegstoppen is ook een manier van omgaan met je problemen en gecombineerd met heel nare, harde humor over onze jeugd is dat de manier die mijn brus (ik doe alsof ik hier anoniem ben, sorry voor het rotwoord) en ik gekozen hebben om het dragelijk te houden.
Binnenkort is er een personeelsfeest op mijn werk, zonder diner. Ik ga daar dan dus niet heen, want ik weet dat er stevige innemers onder mijn collega's zitten. Ik zou ze niet meer serieus kunnen nemen als ik ze dronken gezien heb en ik word ook erg ongezellig van zo'n feestje. Dat vertel ik natuurlijk allemaal niet, dus mensen vinden het vooral gek dat ik niet wil komen.
Binnenkort is er een personeelsfeest op mijn werk, zonder diner. Ik ga daar dan dus niet heen, want ik weet dat er stevige innemers onder mijn collega's zitten. Ik zou ze niet meer serieus kunnen nemen als ik ze dronken gezien heb en ik word ook erg ongezellig van zo'n feestje. Dat vertel ik natuurlijk allemaal niet, dus mensen vinden het vooral gek dat ik niet wil komen.
woensdag 11 oktober 2017 15:04
Oei dit is wel heel erg herkenbaar. Ik heb het hier ook zo moeilijk mee. Vooral mijn schoonvader zelf kan zichzelf heel erg goed ophemelen en iedereen houdt dan zijn mond, maar denkt er bijna hardop het zijne van. Heel ongemakkelijk. Als buitenstaander valt mijn mond daar wel eens van open. Hoe zo'n systeem weer feilloos zoals vroeger gaat werken als schoonvader in de buurt is. Maar wat ik probeer is mijn man hierin te volgen. Als hij ervoor kiest om het probleem niet bespreekbaar te maken omdat dit teveel pijn doet, wil ik niet degene zijn die dit wel doet. Wat iemand hierboven schreef, het probleem wegstoppen is ook een manier van ermee omgaan. Maar het toneelspelen valt mij erg zwaar soms en lukt ook niet altijd. Ook naar de kinderen toe. Ik vind ze nog te klein om hiermee te belasten, maar ze merken heus wel dat het bij opa niet gezellig is. We komen er dus ook bijna niet meer of in combinatie met een leuk uitje en even thee drinken bij opa.thankyouforthedays schreef: ↑11-10-2017 14:46Dit is ook verschrikkelijk
Ik maak op dit moment mee dat schoonvader dement is ten gevolge van zijn eigen destructieve gedrag tijdens zijn leven. Hij heeft zijn gezin altijd gedomineerd, gekwetst en alleen aan eigen gewin gedacht. Nu is hij een zwakke zieke man, en danst iedereen nog steeds naar zijn pijpen, maar zegt ook iedereen dat hij zo'n lieve geweldige man was. Ik merk dat ik dit zo moeilijk vind, ik kan echt niet vergeten wat hij mijn vriend allemaal heeft aangedaan en hoe hij mij heeft behandeld toen hij nog niet dement was. Hoe ga jij daar mee om? Ik vind het natuurlijk niet mijn plaats om er een heftige uitgesproken mening op na te houden, maar als er weer eens wordt gepraat over hoe geweldig die man wel niet was, moet ik echt mijn nagels in mijn handpalm zetten..
woensdag 11 oktober 2017 15:16
Dat is een goede tactiek. Ik probeer ook te doen wat vriend aangeeft. Maar ik vind het moeilijk om te zien dat hij dus volledig over zich heen laat lopen. Voel me soms dan dus ook alsof ik hem moet helpen wél assertief te worden en hem te doen beseffen dat het niet normaal of liefdevol is wat zijn vader doet. Hij vertelt dan soms vol nostalgie een verhaal van vroeger, waarmee hij wil benadrukken hoe lief zijn vader was, bijvoorbeeld zo: 'Oh ik kan me nog zo goed herinneren dat mijn vader een keer boos was op mij toen ik jong was, omdat ik niet wilde studeren wat hij vond dat ik moest doen. Hij heeft toen een maand niet met me gepraat, en toen ik uiteindelijk toch een keer naar mijn ouderlijk huis kwam, stond hij me bij het hek op te wachten.' Hij wil hiermee dan zeggen hoe lief zijn vader was dat hij hem opwachtte, terwijl ik met mijn bek vol tanden sta over het feit dat je je kind zo behandelt dat je hem een maand negeert omdat hij niet precies doet wat jij wil.Catz72 schreef: ↑11-10-2017 15:04Oei dit is wel heel erg herkenbaar. Ik heb het hier ook zo moeilijk mee. Vooral mijn schoonvader zelf kan zichzelf heel erg goed ophemelen en iedereen houdt dan zijn mond, maar denkt er bijna hardop het zijne van. Heel ongemakkelijk. Als buitenstaander valt mijn mond daar wel eens van open. Hoe zo'n systeem weer feilloos zoals vroeger gaat werken als schoonvader in de buurt is. Maar wat ik probeer is mijn man hierin te volgen. Als hij ervoor kiest om het probleem niet bespreekbaar te maken omdat dit teveel pijn doet, wil ik niet degene zijn die dit wel doet. Wat iemand hierboven schreef, het probleem wegstoppen is ook een manier van ermee omgaan. Maar het toneelspelen valt mij erg zwaar soms en lukt ook niet altijd. Ook naar de kinderen toe. Ik vind ze nog te klein om hiermee te belasten, maar ze merken heus wel dat het bij opa niet gezellig is. We komen er dus ook bijna niet meer of in combinatie met een leuk uitje en even thee drinken bij opa.
Het lukt me nog wel om te accepteren dat hij zijn vader als een held ziet en zijn gedrag tolereert. Maar ik heb daardoor het gevoel dat ik mijn eigen grenzen ook niet kan bewaken, omdat ik ook niks kan zeggen van het gedrag dat mij direct aangaat. Ik vind het maar ontzettend moeilijk. En dan heb jij ook nog kinderen!
woensdag 11 oktober 2017 15:26
Hier ook een vader die dronk. We namen ook niet graag kinderen mee naar huis, want hij kon zomaar op de bank liggen.
Door de drank was er ook weinig geld over en mijn moeder kon er, vond ik, ook niet heel goed mee omgaan. (Er lag vaak beschimmelde vleeswaar omdat ze dingen had gekocht die niemand at en zo.)
Omdat ze.al haar problemen met mij besprak, hebben we nu geen band meer. Ik voelde me als kind de enige met verantwoordelijkheidsgevoel in huis. Er waren nog 3 jongere kinderen.
na de scheiding, ik zat toen in 6vwo geloof ik, heb ik mijn vader misschien nog 2 keer gezien dat jaar en daarna nooit meer. Hij betaalde ook niet. Dus met 21 toen er geen kinderalimentatie meer werd ingehouden van zijn salaris heb ik ook geen bijdragen meer gehad. Ik weet niet of hij nog leeft, maar het zal wel.
We mochten van mijn moeder nooit iets vertellen over onze thuissituatie. Helaas hebben we dat dus ook nooit gedaan.
Door de drank was er ook weinig geld over en mijn moeder kon er, vond ik, ook niet heel goed mee omgaan. (Er lag vaak beschimmelde vleeswaar omdat ze dingen had gekocht die niemand at en zo.)
Omdat ze.al haar problemen met mij besprak, hebben we nu geen band meer. Ik voelde me als kind de enige met verantwoordelijkheidsgevoel in huis. Er waren nog 3 jongere kinderen.
na de scheiding, ik zat toen in 6vwo geloof ik, heb ik mijn vader misschien nog 2 keer gezien dat jaar en daarna nooit meer. Hij betaalde ook niet. Dus met 21 toen er geen kinderalimentatie meer werd ingehouden van zijn salaris heb ik ook geen bijdragen meer gehad. Ik weet niet of hij nog leeft, maar het zal wel.
We mochten van mijn moeder nooit iets vertellen over onze thuissituatie. Helaas hebben we dat dus ook nooit gedaan.
woensdag 11 oktober 2017 15:43
Hier ook een vader die drinkt.
Hij vindt het lekker en erbij horen.
Drinkt veel te veel. Heeft hij altijd gedaan. Na het overlijden van mijn moeder is het alleen nog maar erger en erger geworden.
Alleen vindt hij dat hij geen probleem heeft want hij drinkt toch wijn.
FInancieel weet ik niet hoe het is, ik ben het huis uit.
Hij vindt het lekker en erbij horen.
Drinkt veel te veel. Heeft hij altijd gedaan. Na het overlijden van mijn moeder is het alleen nog maar erger en erger geworden.
Alleen vindt hij dat hij geen probleem heeft want hij drinkt toch wijn.
FInancieel weet ik niet hoe het is, ik ben het huis uit.
anoniem_343265 wijzigde dit bericht op 11-10-2017 15:53
8.48% gewijzigd
woensdag 11 oktober 2017 15:55
Hier geen alcoholistische ouder maar een trauma wat dat betreft op gelopen toen ik met mijn vader naar het stadion ging. Ik was toen net 10 jaar. kaart voor een normaal vak.
In de Kuip naar Feyenoord. man wat was ik blij dat we daar heen gingen. 1970 of 1971 tegen tottenham hotspur.
De eerste wedstrijd in ons land waar een stadion verbouwd werd.
Na de rust zijn mijn vader en ik daar aangevallen door een gozer die achter ons gestaan had, die was even weggegaan om te vechten en weer terug gekomen met 4 glazen bier in zijn handen. Toen was hij al vreselijk dronken. Hij zat ook helemaal onder het bloed.
Hij zei dat ik op zijn plaats was gaan staan...
Mensen om ons heen hebben hem weggesleept.
Man wat ik een een nachtmerries gehad daar van.
Sindsdien ben ik nooit meer in een stadion geweest, en heel erg bang van dronken mensen..
En wat ik vooral erg vind is het zien drinken van 1 biertje en dan daarmee in de auto stappen.
Ik heb zo'n hekel aan alcohol..
In de Kuip naar Feyenoord. man wat was ik blij dat we daar heen gingen. 1970 of 1971 tegen tottenham hotspur.
De eerste wedstrijd in ons land waar een stadion verbouwd werd.
Na de rust zijn mijn vader en ik daar aangevallen door een gozer die achter ons gestaan had, die was even weggegaan om te vechten en weer terug gekomen met 4 glazen bier in zijn handen. Toen was hij al vreselijk dronken. Hij zat ook helemaal onder het bloed.
Hij zei dat ik op zijn plaats was gaan staan...
Mensen om ons heen hebben hem weggesleept.
Man wat ik een een nachtmerries gehad daar van.
Sindsdien ben ik nooit meer in een stadion geweest, en heel erg bang van dronken mensen..
En wat ik vooral erg vind is het zien drinken van 1 biertje en dan daarmee in de auto stappen.
Ik heb zo'n hekel aan alcohol..
woensdag 11 oktober 2017 16:44
Wow, dit had ik een paar jaar terug kunnen schrijven. Ik heb het jarenlang weggestopt, een mechanisme dat is begonnen toen ik nog thuis woonde bij de alcoholist. Dat schakel je niet zomaar uit en nadat hij was overleden, deed de rest van het gezin of er niks was gebeurd, ook wat betreft de andere problemen (er was o.a. sprake van verwaarlozing). Pas geleidelijk heb ik hier en daar verteld dat m'n vader aan de drank was geweest, maar de echte uitbarsting kwam bij een personeelsfeestje. Ik had de pech om bij de bar te staan en zag alle collega's in het kader van "gratis zuipen" het ene na het andere biertje wegwerken. Ik ben naar huis gegaan en kreeg thuis een hysterische huilbui. De volgende ochtend heb ik een heel emotionele mail aan drie naaste collega's geschreven waarin ik er alles uitgooide, wat er was gebeurd, dat ik nooit meer aanwezig zou zijn als er gedronken werd ... Ze hebben me goed gesteund maar ondanks dat was dat ook het jaar waarin ik bij een psycholoog belandde. Ik kon niet meer. Ik hoop van harte vrouwjagersma dat je niet zo'n heftig proces door hoeft te maken in de toekomst. Ik ben erg van mezelf geschrokken.vrouwjagersma schreef: ↑11-10-2017 14:49Wat ik opmerkelijk vind, is dat het mechanisme van verstoppen nog steeds zo sterk is, dat ik er niet over kan praten. Terwijl ik aan de ene kant denk "ik heb niets fout gedaan en ik mag er best over praten" durf ik het nog steeds niet aan. Wegstoppen is ook een manier van omgaan met je problemen en gecombineerd met heel nare, harde humor over onze jeugd is dat de manier die mijn brus (ik doe alsof ik hier anoniem ben, sorry voor het rotwoord) en ik gekozen hebben om het dragelijk te houden.
Binnenkort is er een personeelsfeest op mijn werk, zonder diner. Ik ga daar dan dus niet heen, want ik weet dat er stevige innemers onder mijn collega's zitten. Ik zou ze niet meer serieus kunnen nemen als ik ze dronken gezien heb en ik word ook erg ongezellig van zo'n feestje. Dat vertel ik natuurlijk allemaal niet, dus mensen vinden het vooral gek dat ik niet wil komen.
Wat een heftige verhalen allemaal, ik heb ze vanochtend met tranen in m'n ogen gelezen. Het blijft toch een litteken dat af en toe wordt opengereten. Soms denk ik wel eens "zou ik teruggaan naar de psych" want ik denk er regelmatig aan en zou het liefst alles vergeten wat er is gebeurd. Maar zo werkt het natuurlijk niet.
woensdag 11 oktober 2017 17:40
Het mooie of gekke is dat het zo herkenbaar is... en de 1 benadruk het ene en een ander weer iets anders. Dus wat we mee hebben gemaakt is grotendeels hetzelfde, maar het pijnlijke is iets anders. De beleving is anders...
Ik vind t vooral heel jammer dat ik niet meer hebben kunnen uitspreken tegen hem dat hij zo beschadigend is geweest. Dat mijn respect op angst was gebaseerd.
Ik ben hem ook dankbaar, ik heb een vak geleerd en ben een vreselijke doorzetter. Denk zelfs grotendeels door zijn negatieve gedrag. Maar het had zo anders kunnen zijn...
Verdrietig ook om alle verhalen te lezen... knuffel!
Ik vind t vooral heel jammer dat ik niet meer hebben kunnen uitspreken tegen hem dat hij zo beschadigend is geweest. Dat mijn respect op angst was gebaseerd.
Ik ben hem ook dankbaar, ik heb een vak geleerd en ben een vreselijke doorzetter. Denk zelfs grotendeels door zijn negatieve gedrag. Maar het had zo anders kunnen zijn...
Verdrietig ook om alle verhalen te lezen... knuffel!
woensdag 11 oktober 2017 17:54
Aan die uitjes heb ik ook geen behoefte. Krijg ik een biertje onder mijn neus wat ik niet hoef, is het 'doe nou ff gezellig man!' en tegen een ander 'nou wij wel he' en dan lachend proosten.vrouwjagersma schreef: ↑11-10-2017 14:49Wat ik opmerkelijk vind, is dat het mechanisme van verstoppen nog steeds zo sterk is, dat ik er niet over kan praten. Terwijl ik aan de ene kant denk "ik heb niets fout gedaan en ik mag er best over praten" durf ik het nog steeds niet aan. Wegstoppen is ook een manier van omgaan met je problemen en gecombineerd met heel nare, harde humor over onze jeugd is dat de manier die mijn brus (ik doe alsof ik hier anoniem ben, sorry voor het rotwoord) en ik gekozen hebben om het dragelijk te houden.
Binnenkort is er een personeelsfeest op mijn werk, zonder diner. Ik ga daar dan dus niet heen, want ik weet dat er stevige innemers onder mijn collega's zitten. Ik zou ze niet meer serieus kunnen nemen als ik ze dronken gezien heb en ik word ook erg ongezellig van zo'n feestje. Dat vertel ik natuurlijk allemaal niet, dus mensen vinden het vooral gek dat ik niet wil komen.
Niet over je shit praten hoeft niet erg te zijn als je anderen geen pijn doet met je haat, maar zoek dan een andere uitlaatklep, dat heb je wel nodig.
woensdag 11 oktober 2017 19:43
Herkenbaar, over die feestjes, al scheelt het dat ik geen man ben, ik hoef geen bier te drinken.DEATH schreef: ↑11-10-2017 17:54Aan die uitjes heb ik ook geen behoefte. Krijg ik een biertje onder mijn neus wat ik niet hoef, is het 'doe nou ff gezellig man!' en tegen een ander 'nou wij wel he' en dan lachend proosten.
Niet over je shit praten hoeft niet erg te zijn als je anderen geen pijn doet met je haat, maar zoek dan een andere uitlaatklep, dat heb je wel nodig.
Mijn boosheid is meestal redelijk onder controle. Ik kan weleens heel boos worden als ik kinderen zie die in dezelfde situatie opgroeien. Ik herken ze ook wel eens, het gedrag is eigenlijk altijd hetzelfde.
Nu mijn kinderen opgroeien, is het soms ineens heel wrang, als ik dingen met ze doe en ineens denk "goh, dat heeft nooit iemand met/voor mij gedaan."
woensdag 11 oktober 2017 20:15
Even aangenomen dat de meeste alcoholisten mannen zijn, en dus jullie vaders, hoe waren jullie moeders? Mijn moeder is een onbetrouwbare bron omdat ze voor zichzelf en tegen anderen het verleden herschreven heeft, dus ik weet alleen wat ik zelf gezien heb. Ik heb dus geen idee of de dynamiek tussen hen het gevolg van het drinken was, of dat het drinken erger werd doordat mijn moeder vreemde trekjes heeft.
woensdag 11 oktober 2017 20:27
Jij bent misschien iets te ontwikkeld om primitieve woede bezit van je te laten nemen.vrouwjagersma schreef: ↑11-10-2017 19:43Herkenbaar, over die feestjes, al scheelt het dat ik geen man ben, ik hoef geen bier te drinken.
Mijn boosheid is meestal redelijk onder controle. Ik kan weleens heel boos worden als ik kinderen zie die in dezelfde situatie opgroeien. Ik herken ze ook wel eens, het gedrag is eigenlijk altijd hetzelfde.
Nu mijn kinderen opgroeien, is het soms ineens heel wrang, als ik dingen met ze doe en ineens denk "goh, dat heeft nooit iemand met/voor mij gedaan."
Mensen die snel leren weten dat het in hun nadeel is om het vrij baan te geven.
Ik leer niet snel, maar weet het wel. Maar ik heb het niet altijd onder controle. Het gebeurt zo snel nadat ik getriggerd ben, dat er geen tijd meer is om na te denken en weg te gaan.
Kun je een voorbeeld geven van iets wat iemand nooit voor/ met je gedaan heeft wat je nu zelf wel doet?
woensdag 11 oktober 2017 21:00
Wat rot, Death. En je kunt die situaties niet voorspellen en uit de weg gaan, vrees ik? En volgens mij praat je veel te negatief over jezelf.
Mijn kinderen voelen en weten dat zij het belangrijkste voor me zijn en dat hun welbevinden voor mij de grootste prioriteit heeft. Ze nemen het ook gewoon voor kennisgeving aan, gelukkig. Ik had dat geluk niet als kind. En dat zie je terug in kleine dingen: na een paar dagen nog eens terugkomen op een gesprek dat je met het kind gehad hebt, om te laten merken dat je het niet vergeten hebt, dingen onthouden die belangrijk zijn voor je kind al vind jij ze niet belangrijk. Mogen aanrommelen zonder consequenties of schuldgevoel. Vlak voor ik zelf ga slapen nog even met mijn kinderen knuffelen. Ik moest snel volwassen zijn, mijn kinderen hoeven dat nog lang niet.
Mijn kinderen voelen en weten dat zij het belangrijkste voor me zijn en dat hun welbevinden voor mij de grootste prioriteit heeft. Ze nemen het ook gewoon voor kennisgeving aan, gelukkig. Ik had dat geluk niet als kind. En dat zie je terug in kleine dingen: na een paar dagen nog eens terugkomen op een gesprek dat je met het kind gehad hebt, om te laten merken dat je het niet vergeten hebt, dingen onthouden die belangrijk zijn voor je kind al vind jij ze niet belangrijk. Mogen aanrommelen zonder consequenties of schuldgevoel. Vlak voor ik zelf ga slapen nog even met mijn kinderen knuffelen. Ik moest snel volwassen zijn, mijn kinderen hoeven dat nog lang niet.
woensdag 11 oktober 2017 21:18
Mijn vader was ook alcoholist en inmiddels aan de gevolgen daarvan overleden. Ik mis hem nog steeds waanzinnig. Mijn vader was een hele lieve man, die mij heeft geleerd wat liefde is. Dat herken ik niet zo in de verhalen van anderen. Misschien raar, of laat ik iets niet toe ofzo. Ik had het vroeger al, toen ik nog klein was en hij teveel dronk. Een intens gevoel van medelijden met hem. Zo'n trotse, lieve en begaafde man, die dan met zo'n vernederend iets zat opgescheept. Het dronken zijn, dom doen, niet meer weten wat je hebt gedaan. Nu hij dood is, heb ik dat gevoel nog steeds. Dat hij voortijdig is weg gestuurd van het feestje wat het leven is, waar hij nog zo graag wilde blijven.
Herkennnen anderen deze gevoelens van medelijden hebben met je verslaafde ouder?
Herkennnen anderen deze gevoelens van medelijden hebben met je verslaafde ouder?
woensdag 11 oktober 2017 21:31
@vrouwjagersma. (Dacht dat ik gequote had)
Nee ik zie de situatie nooit aankomen omdat het elke keer iets anders is, ik weet niet waardoor ik allemaal getriggerd word totdat het moment daar is. Vorige week zei mijn vriendin iets wat voor mij niet oké was. Ik kreeg kortsluiting in mijn hoofd en heb een keukenapparaat heel hard naar haar toe gegooid, wel bewust langs haar heen.
Bizar. Zij moest janken en ik schaamde me.
Dus nee ik praat niet te negatief over mezelf. En ze mag gewoon gaan als ze dat wil.
Jouw kinderen hebben volgens mij een fijne jeugd, wat je zegt klinkt goed!
Ik vind het knap dat je dat kan.
Nee ik zie de situatie nooit aankomen omdat het elke keer iets anders is, ik weet niet waardoor ik allemaal getriggerd word totdat het moment daar is. Vorige week zei mijn vriendin iets wat voor mij niet oké was. Ik kreeg kortsluiting in mijn hoofd en heb een keukenapparaat heel hard naar haar toe gegooid, wel bewust langs haar heen.
Bizar. Zij moest janken en ik schaamde me.
Dus nee ik praat niet te negatief over mezelf. En ze mag gewoon gaan als ze dat wil.
Jouw kinderen hebben volgens mij een fijne jeugd, wat je zegt klinkt goed!
Ik vind het knap dat je dat kan.
woensdag 11 oktober 2017 21:35
Wat heftig, Death. Heb je niet de behoefte hier iets aan te doen (ik bedoel het minder zalvend dan ik het nu opschrijf)? Het lijkt me beangstigend, voor je vriendin en zeker ook voor jou. Iets van manieren leren om dan anders te reageren? Ik weet niet in hoeverre je al therapie enzo gedaan hebt, natuurlijk.
Het helpt dat ik een zinnige man heb en dat ik een ASS-label heb: ik heb bedacht hoe een goede ouder zich hoort te gedragen, dus dat voer ik uit.
Het helpt dat ik een zinnige man heb en dat ik een ASS-label heb: ik heb bedacht hoe een goede ouder zich hoort te gedragen, dus dat voer ik uit.
woensdag 11 oktober 2017 21:41
Mijn moeder is alcoholiste. Drinkt per dag fles wijn en de nodige portjes en sherrytjes weg. Zij vindt dat normaal. Zij is ook diverse malen in mijn jeugd opgenomen geweest, maar dat was meer voor de pillen die ze vroeger slikte (de uppies, slaappillen weet ik veel wat). Ik ben jaren in therapie geweest om alles een plek te kunnen geven.
Wij hebben (broertje, zusje en ik) ook allemaal problemen hierdoor, niet normaal in relaties kunnen zijn bv.
Wij hebben (broertje, zusje en ik) ook allemaal problemen hierdoor, niet normaal in relaties kunnen zijn bv.
