Kind van een alcoholist

Sarcastaballcoach; tnx. En ik weet dat het eng en bedreigend is.

Tarlin schreef: ↑

11-10-2017 22:22

Graag gedaan man. De waarheid zal bevrijdend werken. Ben ik van overtuigd. De eerste stap naar zelfheling. Laat je niet van je pad afbrengen door mensen die je erom aanvallen ipv verder te helpen.

Jij ook nogmaals bedankt.

Even een tvp zodat ik morgen even rustig kan schrijven

Hai allen, mag ik ook meeschrijven? Bij mij ligt de situatie iets anders, mijn vader had een alcoholverslaving maar is uiteindelijk na wat jaren gestopt met drinken (met hulp) en is toen ook weer de lieve vader geworden die hij daarvoor ook was. Hij is inmiddels overleden (aan iets volledig anders). Dus mijn jeugd was eigenlijk ook wel weer leuk toen hij stopte met drinken. Ik had ook geen moeder die mijn vader beschermde of faciliteerde.

@death, ik vind het echt knap van je dat je dit hier zo neer durft te zetten, veel mensen zijn niet zo eerlijk naar zichzelf. Dat het niet goed is weet je zelf ook en ik kan me voorstellen dat je daar heel veel last van hebt. Ik zie dat je zegt dat je je realiseert dat het beangstigend is, en ik denk dat dat een heel belangrijk inzicht is. Verder sluit ik me helemaal aan bij Tarlin.

>>>Niet quoten alstublieft<<<

Goed, twee alcoholistische ouders dus.
Mijn herinneringen beginnen vanaf ongeveer mijn zesde, hoe het daarvoor ging weet ik niet meer. Veel is ook weg dus ik kan alleen de grove lijnen schetsen:

In mijn herinnering was mijn moeder vroeger het ergst. Ik wist nooit hoe ik haar aan zou treffen als ik uit school kwam. Soms was ze nuchter en dan was ik blij want dan was ze lief. Ze maakte dan lekker lunch voor ons en het was gezellig. Vaker was ze bezopen en dan was het ronduit kut. Ze had een hele kwade dronk richting mij en mijn vader. Mijn broertje was haar engeltje. Ik was een slet (6 jaar oud ), niks waard, dik, kon niks en ze had liever gehad dat ik er niet was. Wel was ik goed genoeg om naar de winkel te gaan om wijn en van die grote flessen Ruby te gaan halen, ik zie me nog gaan met mijn briefje met handtekening.

Soms kwam ik uit school en lag ze halfdood op de bank. Dan had ze teveel pillen op of in haar polsen gesneden. Dan moest ik zorgen dat de ambulance kwam. Het kwam ook altijd door mij als ze zoiets deed en het enige dat ze zei was dat ik goed op mijn broertje moest passen. Daarna was ze weer een poosje weg naar de Paaz.

We gingen best vaak uit eten in het weekend en ik ben zo'n beetje opgegroeid in de kroeg. Tijdens het uit eten kon ze zich niet gedragen, ging ze ruzie zoeken enzo met wie dan ook. En op de terugweg lag ze constant in de struiken of hing ze vast in het prikkeldraad omdat ze niet meer fatsoenlijk kon lopen. Ze heeft zelfs een keer al haar kleren uitgetrokken onderweg en liep gewoon naakt over straat te zwalken. Iedereen kon haar zien, leuk in een dorp
Thuis hadden mijn ouders ook altijd bonje, dan vlogen de borden met eten je om de oren. 'S nachts zat ik vaak bovenaan de trap te luisteren naar hun geschreeuw, opletten of er geen gewonden vielen want dat gebeurde nogal eens.

Ohja, sommigen vonden het in dat andere topic moeilijk te geloven dat iemand te dronken was voor een gesprek op school.
Mijn moeder is ook wel eens straalbezopen naar zo'n gesprek geweest en daar ging ze ruzie maken met mijn mentor.

Mijn vader dronk ook maar was niet zo giftig als mijn moeder. Vond ik toen.
Van mijn vader kreeg ik liefde en aandacht dus hij was echt mijn maatje. Dacht ik toen.
Toen ik een jaar of 10 was begon het tot me door te dringen dat er iets niet klopte aan die liefde en aandacht. Het besef kwam dat ik werd misbruikt en hij had mij wijsgemaakt dat het normaal was, dat alle papa's dat deden.
Maar waarom moest het dan een geheimpje blijven???
Ik heb het proberen te vertellen aan mijn moeder en opa maar niemand geloofde me, ik had het gedroomd. Het is wel gestopt toen.

Toen ik 12 of 13 was gingen ze scheiden. Ik was blij dat mijn moeder wegging maar vanaf dat moment ging mijn vader helemaal los met de drank. Elke dag lam, er werd niet meer naar ons omgekeken. Mijn broertje werd uit huis geplaatst maar ik niet. Omdat ik geen rotzooi trapte.
Ik deed het huishouden en zorgde voor de dieren, ging naar school maar dat ging bergafwaarts. Begon te spijbelen, kreeg foute vrienden en werd van school gestuurd. Vanaf mijn 14 zat ik aan de drank en harddrugs. Niemand die wat deed. Ik heb op mijn 16de nog 1x geprobeerd hulp te krijgen van jeugdzorg en maatschappelijk werk maar jeugdzorg vond dat ik nog maar even moest doorbijten, ik was te oud voor hun. Maatschappelijk werk kwam niet opdagen voor onze afspraak.
Ik heb nooit meer hulp gevraagd.

Op mijn 17de ging ik het huis uit. Kreeg een foute relatie met veel drank en soms geweld. Ik had gelukkig wel werk.
Op mijn 21ste ben ik terug naar school gegaan mbo3 en daarna hbo. We kochten een huis maar door de drank en bijkomende ellende ging de relatie op mijn 28ste gelukkig stuk. Ik werd verliefd op iemand anders, pakte mijn poezen en ging weg. Nu ben ik 31, heb een fijne relatie, werk, een fijn huis en een kindje op komst. Sinds ik bij mijn ex weg ben heb ik niet meer gedronken of drugs gebruikt, nooit meer behoefte aan gehad.

Met mijn moeder heb ik nu redelijk goed contact, ze drinkt niet meer en dan kunnen we het best vinden. Ik hou niet van haar maar ik kan wel met haar omgaan zolang ze niet gek gaat doen, dan ben ik zo weer weg.
Mijn vader ligt in een verzorgingshuis. Zijn lichaam is kapot en hij heeft korsakov, ik gun het hem. Met hem heb ik geen contact meer.

Nu ik zwanger ben ben ik wel bang. Bang dat ik instort, dat alles eruit komt en bang dat ik net zo word als mijn ouders. Of dat mijn vriend dingen gaat doen die verkeerd zijn. Maar de angst is niet overheersend, gewoon een klein stemmetje achterin mijn hoofd. Ik zie het maar als een reminder aan hoe ik het vooral niet moet doen.

Zo, dit is een lang verhaal geworden en dan is nog niet eens alles verteld.
Sorry voor het ellenlange verhaal in ieder geval

Katalina een hele dikke knuffel voor jouw!!!
ik heb er geen woorden voor!
Weet je vriend van het stemmetje?? houd hij je een beetje in de gaten?

O Katalina, wat vreselijk erg. Ik zit je verhaal met tranen in mijn ogen te lezen. hartverscheurend, schandalig, misselijkmakend en wat nog meer. Wat erg dat je omgeving daar zo weinig in heeft ingegrepen. Op een dorp is het nog zichtbaarder dat het goed fout zit toch? Vreselijk.
En wat heb jij een kracht in je dat je daar zo doorheen bent gekomen, nu nog.
Dank je wel dat je je verhaal hier wilt delen.

1960to4 schreef: ↑

13-10-2017 09:49

Katalina een hele dikke knuffel voor jouw!!!
ik heb er geen woorden voor!
Weet je vriend van het stemmetje?? houd hij je een beetje in de gaten?

Dankjewel
Ja mijn vriend weet alles, ik heb hem alles verteld.
Ik heb namelijk in het begin heel hard geprobeerd om hem weg te jagen, zelfbescherming denk ik omdat ik mij niet wou openstellen omdat dat pijn betekent in mijn leven.
Maar hij bleef. Dus vond ik dat hij recht had op mijn verhaal en inzicht in waarom ik soms een beetje anders reageer op bepaalde zaken/situaties.

Hij heeft veel geduld met me gehad en ik kan gelukkig altijd bij hem terecht

Havertjehier schreef: ↑

13-10-2017 09:56

O Katalina, wat vreselijk erg. Ik zit je verhaal met tranen in mijn ogen te lezen. hartverscheurend, schandalig, misselijkmakend en wat nog meer. Wat erg dat je omgeving daar zo weinig in heeft ingegrepen. Op een dorp is het nog zichtbaarder dat het goed fout zit toch? Vreselijk.
En wat heb jij een kracht in je dat je daar zo doorheen bent gekomen, nu nog.
Dank je wel dat je je verhaal hier wilt delen.

Jeetje nu moet ik bijna huilen om jouw reactie. Het verbaasd me altijd hoeveel het met anderen doet terwijl het bij mij weinig gevoel oproept als ik het typ of vertel. Het was gewoon zo.
Ik schaam me alleen een beetje om zo open te zijn hier haha.

Ja, je zou denken dat iemand wat deed he? Maar weet je, iedereen wist het gewoon maar meer dan over ons roddelen deden ze niet. Soms gewoon recht in mijn gezicht over dat ze mijn moeder nog hadden gezien en wat ze nu weer had gedaan

Bedankt voor je lieve reactie

Izzy_ schreef: ↑

13-10-2017 10:03

Katalina, wat een verschrikkelijk verhaal. Wat moet jij een sterke vrouw zijn dat je je uit deze situatie hebt kunnen bevrijden.

Dankjewel

Katalina, heel raar en erg dat dat er zo kan toegaan; iedereen wist het maar niemand deed iets, integendeel ze wreven het er nog eens lekker in.
Bij mij wist vroeger niemand helemaal niets, alles werd ontkend, verzwegen en ik was erg goed in de schijn ophouden.
Ik heb haast wel eens gewenst dat het wel bekend was of dat er iets zou gebeuren waardoor het naar buiten kwam, zodat iemand misschien iets zou doen. Maar dat is dus geen garantie als ik jouw verhaal lees.

Ik vond het trouwens ook raar om mijn verhaal hier neer te plempen. Maar voor mij werkt het goed, juist omdat het altijd verzwegen werd. Een soort van tegenhanger dus, die ik zelf in de hand heb.

Je hebt trouwens niets om je voor te schamen, laat dat maar voor de mensen die dit alles veroorzaakt hebben. Voor jou:

Havertjehier schreef: ↑

13-10-2017 10:31

Katalina, heel raar en erg dat dat er zo kan toegaan; iedereen wist het maar niemand deed iets, integendeel ze wreven het er nog eens lekker in.
Bij mij wist vroeger niemand helemaal niets, alles werd ontkend, verzwegen en ik was erg goed in de schijn ophouden.
Ik heb haast wel eens gewenst dat het wel bekend was of dat er iets zou gebeuren waardoor het naar buiten kwam, zodat iemand misschien iets zou doen. Maar dat is dus geen garantie als ik jouw verhaal lees.

Ik vond het trouwens ook raar om mijn verhaal hier neer te plempen. Maar voor mij werkt het goed, juist omdat het altijd verzwegen werd. Een soort van tegenhanger dus, die ik zelf in de hand heb.

Je hebt trouwens niets om je voor te schamen, laat dat maar voor de mensen die dit alles veroorzaakt hebben. Voor jou:

Ook een voor jou.
En voor iedereen hier trouwens, jullie zijn stuk voor stuk sterke en geweldige mensen. Respect!

Die schone schijn ophouden ken ik wel ja. Daarmee heb ik me lelijk in de vingers gesneden. Doordat ik altijd zo hard en sterk leek had iedereen het idee dat het allemaal wel meeviel voor mij. Ik moest mij sterk houden voor mijn broertje. Die ging zich op een gegeven moment lastig gedragen dus daar was iedereen mee begaan en nog steeds. Dat steekt me nu soms wel eens een beetje.

Echt naar dat je in zo'n schijnwereld moest leven, een afschuwelijk toneelstuk bah!

Wel fijn dat je er wat aan hebt dat je het nu hier hebt opengegooid. Eindelijk wat erkenning.
Goed dat je je verhaal gedaan hebt!

isabelles schreef: ↑

13-10-2017 07:25

Hai allen, mag ik ook meeschrijven? Bij mij ligt de situatie iets anders, mijn vader had een alcoholverslaving maar is uiteindelijk na wat jaren gestopt met drinken (met hulp) en is toen ook weer de lieve vader geworden die hij daarvoor ook was. Hij is inmiddels overleden (aan iets volledig anders). Dus mijn jeugd was eigenlijk ook wel weer leuk toen hij stopte met drinken. Ik had ook geen moeder die mijn vader beschermde of faciliteerde.

@death, ik vind het echt knap van je dat je dit hier zo neer durft te zetten, veel mensen zijn niet zo eerlijk naar zichzelf. Dat het niet goed is weet je zelf ook en ik kan me voorstellen dat je daar heel veel last van hebt. Ik zie dat je zegt dat je je realiseert dat het beangstigend is, en ik denk dat dat een heel belangrijk inzicht is. Verder sluit ik me helemaal aan bij Tarlin.

Thanks. Het is voor mijn persoonlijke keuzes inderdaad een belangrijk inzicht. Dat ik dit niet wil doorgeven bijvoorbeeld.
Wat het einde van mijn relatie betekent.
Voor de verhalen hier

Death je bent sterk, ik vind dat je goed bezig bent.

Dank je, fijn om te lezen Katalina.

Graag liever weer verder met de andere verhalen hier.

DEATH schreef: ↑

13-10-2017 11:53

Thanks. Het is voor mijn persoonlijke keuzes inderdaad een belangrijk inzicht. Dat ik dit niet wil doorgeven bijvoorbeeld.
Wat het einde van mijn relatie betekent.
Voor de verhalen hier

Ik weet niet precies wat je bedoelt met doorgeven, maar als je bedoelt wat ik denk dat je bedoelt (doorgeven aan eventuele kinderen) zou ik ook nadenken over de andere kant: namelijk als jij hierdoor heen kunt komen kun je dat ook doorgeven: hoe je gedrag verandert en hoe je om kunt gaan met negatieve situaties.
Zoals ik eerder zei, mijn vader is van de drank afgekomen, daar heb ik als dochter van best veel van geleerd (naast alle narigheid die de drank met zich mee bracht) Ik heb gezien dat mensen kunnen veranderen, dat mensen, welliswaar met vallen en opstaan, sterker zijn dan ze denken en dat mensen, hoe lastig ook, kunnen laten zien dat ze meer zijn dan alleen hun negatieve gedrag. Dat is iets wat jij ook aan mensen zou kunnen leren.

Misschien heb ik je verkeerd begrepen hoor, en ik bedoel ook echt niet te gaan zitten vertellen wat je moet doen, maar ik wilde je toch even de positieve kant meegeven.

katalina: wat een verhaal zeg...pfff....je hebt het goed gedaan hoor, en dat je nog steeds bang bent het fout te doen zorgt er waarschijnlijk voor dat je het niet doet.

Ik lees hier best veel mensen waar gesteld wordt dat iedereen het wist maar niemand iets deed. Bij mij was dat niet, iedereen bij ons in het dorp wist het ook, maar eigenlijk bemoeide iedereen zich er ook mee. Andere kinderen mochten niet bij mij thuis spelen, want dat vonden hun ouders niet prettig, maar er werd wel altijd geregeld dat ik bij die kinderen ging spelen (en mee kon eten). Er werd zich inderdaad niet met het alcoholmisbruik bemoeid, maar wel altijd over mij nagedacht, achteraf super lief van die ouders van die andere kinderen. Op dat moment vond ik het vreselijk, ik schaamde me verschrikkelijk. Heb ooit gehad dat ik op de verjaardag van een vriendinnetje uitgenodigd was en dat haar moeder (de moeder van de jarige dus) een cadeautje gekocht had wat ik mocht geven, omdat ze niet wilde dat ik als enige geen cadeautje had en mijn vader 'was daar vast niet aan toegekomen'. Ik schaamde me dood.

Het klinkt echt oke wat je zegt Isabelles, maar niet iedereen is een romantische held die iets waardevols kan doorgeven. En ik heb echt wel goeie kanten maar ook een hele donkere kant en ik vind het risico te groot om ermee te gaan experimenteren.
Het lijkt me juist een hele verstandige keuze.

edit; donkere kant klinkt nog een soort van mysterieus spannend ofzo, dat is het dus niet.

@death, jij bent 100 keer beter in staat dan ik te beoordelen wat je wel en niet moet doen, en als jij van mening bent dat je dat moet laten lijkt mij het verstandig dat je dat inderdaad niet doet. Overigens kun je altijd iets waardevols door geven, dat hoeft niet perse aan eigen biologische kinderen te zijn. Dat doe je nu ook hier op het forum

isabelles schreef: ↑

13-10-2017 13:49

@death, jij bent 100 keer beter in staat dan ik te beoordelen wat je wel en niet moet doen, en als jij van mening bent dat je dat moet laten lijkt mij het verstandig dat je dat inderdaad niet doet. Overigens kun je altijd iets waardevols door geven, dat hoeft niet perse aan eigen biologische kinderen te zijn. Dat doe je nu ook hier op het forum

Dank je.

Ik vind dit allemaal echt verschrikkelijk om over te praten, en ik heb het toch gedaan maar ik trek me nu terug uit dit topic.

death:

Isabelles, dat is inderdaad het andere uiterste. Lief dat je een beetje geholpen werd door je omgeving trouwens. Maar dat dat gevoelig ligt kan ik me voorstellen. En die cadeutjesactie is dan net even te confronterend.

Ik hoop dat 'tegenwoordig' het gemakkelijker is om hulp te krijgen. Het lijkt in ieder geval gemakkelijker te zijn om melding te maken. Ik zie ook posters in gebouwen waar vaak kinderen zijn met foto's van de vertrouwensfiguren daar. Ik kan me voorstellen dat ik vroeger naar zo'n iemand zou zijn gegaan, mits ik diegene een beetje kende en ze op die foto lief keek
Op de middelbare school ontspoorde ik nogal, ik moest maar wat beter mijn best doen.

Doet me denken aan een leraar die nav oudergesprekken zijn verontwaardiging in onze klas uitte. Hij had een gesprek gehad met een moeder die problemen had met haar zoon. Hij luisterde niet, wilde nooit huiswerk maken en wat zij ook deed het hielp niet. Die leraar vond dat die jongen zich kapot moest schamen dat hij dat allemaal teweeg bracht terwijl hij alles had wat hij wenstte. Hij noemde een detail, wat die jongen uitgevreten had. Ik kreeg toen door dat het over mijn broertje ging. En over het voorval waarbij mijn vader hem ergens niet had opgehaald avonds laat zoals de bedoeling was, want laveloos. Hij heeft er 2 uur over gedaan om naar huis te lopen. Mijn moeder had die leraar verteld dat hij zo onbetrouwbaar als de neten was en zij ook niet wist waar hij die avond was.
Als alles zo potdicht zit, hoe maak je dan als kind in godsnaam duidelijk dat er iets aan de hand is? Die leraar wist dus blijkbaar ook niet dat ik de zus was.

Jeetje wat triest zeg! Dan kun je gewoon geen kant op als kind.

Ik zat toen ik 14 was vaak dronken of stoned in de klas, geen haan die ernaar kraaide. Mag toch hopen inderdaad dat er tegenwoordig bij zulke dingen direct wordt ingegrepen.