Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
woensdag 8 juli 2009 om 14:39
Nou, het zit erop bij psych.
Vanochtend geweest. Wilde eigenlijk spijbelen vandaag, maar ben toch gegaan, omdat ik wilde bespreken of het nog wel nut had om een keer in de maand te blijven gaan tot ik elders terecht kan.
En we zijn samen tot de conclusie gekomen dat het niet veel meerwaarde heeft.
Ik zou eigenlijk blij en opgelucht moeten zijn, maar eerlijk gezegd kan ik wel janken (en stiekem doe ik dat ook, huilie als ik tegenwoordig ineens ben )
Voel me ineens toch een beetje verloren, het voelt alsof ik alleen in het water trappel, mijn reddingboei achter me gelaten en de volgende reddingboei nog niet eens in zicht.
En verdomme, ik wil dit niet voelen!
Het is mijn eigen keus en bovendien nergens voor nodig.
Het gaat lekker nu en verder wil ik even helemaal niet bezig zijn met 'moeilijke' dingen.
Daarbij houden we wel mail contact de komende tijd, mag ik altijd komen als ik er toch de behoefte aan heb, ook als ik straks al ergens anders ben.
Juist ook dan houden we nog even contact.
Heel fijn natuurlijk, de wetenschap dat ik altijd terug mag komen bij haar.
Vandaag ook nog even gehad over traumaverwerking.
Dat ben ik angstvallig uit de weg gegaan de afgelopen tijd, maar ik moet/wil daar nog wel wat mee.
Dat werd me vandaag wel weer duidelijk, toen we dit besproken. Ik trek dat enorm slecht, terwijl we er verder helemaal niet diep op in gingen. Maar ik ben meteen weer van slag.
Zij wil nog steeds EMDR met mij doen, maar begrijpt ook dat ik de veiligheid niet meer ervaar, omdat ik weet dat het afloopt/ afgelopen is bij haar.
Maar ook deze optie blijft staan, als ze het me straks elders niet kunnen bieden.
Kortom: feitelijk sta ik er niet helemaal alleen voor.
Het voelt alleen even zo....
Vanochtend geweest. Wilde eigenlijk spijbelen vandaag, maar ben toch gegaan, omdat ik wilde bespreken of het nog wel nut had om een keer in de maand te blijven gaan tot ik elders terecht kan.
En we zijn samen tot de conclusie gekomen dat het niet veel meerwaarde heeft.
Ik zou eigenlijk blij en opgelucht moeten zijn, maar eerlijk gezegd kan ik wel janken (en stiekem doe ik dat ook, huilie als ik tegenwoordig ineens ben )
Voel me ineens toch een beetje verloren, het voelt alsof ik alleen in het water trappel, mijn reddingboei achter me gelaten en de volgende reddingboei nog niet eens in zicht.
En verdomme, ik wil dit niet voelen!
Het is mijn eigen keus en bovendien nergens voor nodig.
Het gaat lekker nu en verder wil ik even helemaal niet bezig zijn met 'moeilijke' dingen.
Daarbij houden we wel mail contact de komende tijd, mag ik altijd komen als ik er toch de behoefte aan heb, ook als ik straks al ergens anders ben.
Juist ook dan houden we nog even contact.
Heel fijn natuurlijk, de wetenschap dat ik altijd terug mag komen bij haar.
Vandaag ook nog even gehad over traumaverwerking.
Dat ben ik angstvallig uit de weg gegaan de afgelopen tijd, maar ik moet/wil daar nog wel wat mee.
Dat werd me vandaag wel weer duidelijk, toen we dit besproken. Ik trek dat enorm slecht, terwijl we er verder helemaal niet diep op in gingen. Maar ik ben meteen weer van slag.
Zij wil nog steeds EMDR met mij doen, maar begrijpt ook dat ik de veiligheid niet meer ervaar, omdat ik weet dat het afloopt/ afgelopen is bij haar.
Maar ook deze optie blijft staan, als ze het me straks elders niet kunnen bieden.
Kortom: feitelijk sta ik er niet helemaal alleen voor.
Het voelt alleen even zo....
woensdag 8 juli 2009 om 15:25
Ik vraag me heel erg af of trauma verwerking altijd nodig is.
Heb jij het gevoel dat je hier iets nog mee moet Saar?
Maak je het je daar jezelf niet onnodig moeilijk mee?
Denk, gooi er ff een kritische noot doorheen hoor.
Is het een soort van heimwee, iets dat je afsluit en je daar rot over voelt?
En weet je al wanneer je bij het RIAGG terecht kan?
Liefs!
Heb jij het gevoel dat je hier iets nog mee moet Saar?
Maak je het je daar jezelf niet onnodig moeilijk mee?
Denk, gooi er ff een kritische noot doorheen hoor.
Is het een soort van heimwee, iets dat je afsluit en je daar rot over voelt?
En weet je al wanneer je bij het RIAGG terecht kan?
Liefs!
woensdag 8 juli 2009 om 18:31
quote:saartje1980 schreef op 08 juli 2009 @ 14:39:
...
Kortom: feitelijk sta ik er niet helemaal alleen voor.
Het voelt alleen even zo....
Je staat er idd niet echt alleen voor, en toch eigenlijk weer wel een beetje.. Voor je gevoel dan.
Herkenbaar!
Dat kan een rot gevoel geven, eenzaam ook.
Maar onthoud dat je op haar terug kunt vallen als het nodig mocht zijn. Maar onthoud ook dat je geen afspraken meer met haar hebt omdat het een stuk beter met je gaat!! Je bent al zo goed op weg!
En mocht het dan even niet gaan, een mailtje of telefoontje en ze is er weer voor je!!
Maar toch voel je je alleen....
Hele dikke knuf lieverd!!
...
Kortom: feitelijk sta ik er niet helemaal alleen voor.
Het voelt alleen even zo....
Je staat er idd niet echt alleen voor, en toch eigenlijk weer wel een beetje.. Voor je gevoel dan.
Herkenbaar!
Dat kan een rot gevoel geven, eenzaam ook.
Maar onthoud dat je op haar terug kunt vallen als het nodig mocht zijn. Maar onthoud ook dat je geen afspraken meer met haar hebt omdat het een stuk beter met je gaat!! Je bent al zo goed op weg!
En mocht het dan even niet gaan, een mailtje of telefoontje en ze is er weer voor je!!
Maar toch voel je je alleen....
Hele dikke knuf lieverd!!
woensdag 8 juli 2009 om 19:19
Mail terug Appel!
Mijn zielige ik-voel-me-even-alleen-op-de-wereld-staan bui is al weer over hoor.
Het is goed zo, even een paar maanden helemaal niets.
Tenminste, ik verwacht dat het wel een paar maanden zal duren voor ik daar terecht kan.
Nog niets gehoord, verwacht dat de huisarts de doorverwijzing deze week heeft opgestuurd.
Ster, ik vind wel dat ik er nog iets mee moet doen.
Ik denk juist dat ik het mezelf onnodig moeilijk maak door er niets mee te doen.
Ik wil die lading eraf, het belemmert me nog teveel.
Hoe is het met jullie?
Mijn zielige ik-voel-me-even-alleen-op-de-wereld-staan bui is al weer over hoor.
Het is goed zo, even een paar maanden helemaal niets.
Tenminste, ik verwacht dat het wel een paar maanden zal duren voor ik daar terecht kan.
Nog niets gehoord, verwacht dat de huisarts de doorverwijzing deze week heeft opgestuurd.
Ster, ik vind wel dat ik er nog iets mee moet doen.
Ik denk juist dat ik het mezelf onnodig moeilijk maak door er niets mee te doen.
Ik wil die lading eraf, het belemmert me nog teveel.
Hoe is het met jullie?
woensdag 8 juli 2009 om 19:32
quote:Sterretjee schreef op 08 juli 2009 @ 19:05:
Vangen appel!
Gaat weer wat beter.
En met jou?
Fijn dat het weer wat beter gaat!
Met mij?
Nou ja, tja, hmm, wat zal ik zeggen..
Ik dacht dat het goed ging. Maar heb net beetje overdreven heftige huilbui achter de rug.. Hmm... niet zo goed dus.
Er is zoveel wat me nu dwars zit.. Ik voel me ook zielig. En alleen. Ik ben niet alleen, heb lieve vrienden en vriend om me heen, ik heb jullie. Maar toch voel ik me alleen..
En ik ben mijn medicatie beu.. Is alweer opgehoogd.. Ik wil ze niet meer. Ik heb het idee dat ik me daar ook ellendiger door ga voelen. Ik wil er mee stoppen.. elke keer opnieuw als ik ze inneem. Ik weet ook dat dat niet goed is, dat ik dan misschien vraag om moeilijkheden. Maar misschien ook niet.. en dat zou ik weleens willen weten. Ik slik nu al een hele tijd die medicijnen die ik tijdens mijn opname heb voorgeschreven gekregen. Ik wil gewoon weten hoe ik me voel zonder die troep. heb echt het idee dat die medicijnen ook voor een deel zorgen dat ik me voel zoals ik me voel.
Niet verstandig enzo.. jaja.. is ook zo. Maar ben nu eenmaal een beetje eigenwijs.
Dus ja.. zo gaat het zo´n beetje. Bezig met heel veel dingen... Ook met dingen die er in mijn naaste omgeving gebeuren.
Waar ik me zorgen over maak, Vriendinnen waar het absoluut niet goed mee gaat of die iets ergs hebben meegemaakt.
Ik maak me zorgen.. En volgens vriend is dat niet goed. Wat nou niet goed, denk ik dan. Kan er toch ook niets aan doen dat ik me daar over zorgen maak..
Vangen appel!
Gaat weer wat beter.
En met jou?
Fijn dat het weer wat beter gaat!
Met mij?
Nou ja, tja, hmm, wat zal ik zeggen..
Ik dacht dat het goed ging. Maar heb net beetje overdreven heftige huilbui achter de rug.. Hmm... niet zo goed dus.
Er is zoveel wat me nu dwars zit.. Ik voel me ook zielig. En alleen. Ik ben niet alleen, heb lieve vrienden en vriend om me heen, ik heb jullie. Maar toch voel ik me alleen..
En ik ben mijn medicatie beu.. Is alweer opgehoogd.. Ik wil ze niet meer. Ik heb het idee dat ik me daar ook ellendiger door ga voelen. Ik wil er mee stoppen.. elke keer opnieuw als ik ze inneem. Ik weet ook dat dat niet goed is, dat ik dan misschien vraag om moeilijkheden. Maar misschien ook niet.. en dat zou ik weleens willen weten. Ik slik nu al een hele tijd die medicijnen die ik tijdens mijn opname heb voorgeschreven gekregen. Ik wil gewoon weten hoe ik me voel zonder die troep. heb echt het idee dat die medicijnen ook voor een deel zorgen dat ik me voel zoals ik me voel.
Niet verstandig enzo.. jaja.. is ook zo. Maar ben nu eenmaal een beetje eigenwijs.
Dus ja.. zo gaat het zo´n beetje. Bezig met heel veel dingen... Ook met dingen die er in mijn naaste omgeving gebeuren.
Waar ik me zorgen over maak, Vriendinnen waar het absoluut niet goed mee gaat of die iets ergs hebben meegemaakt.
Ik maak me zorgen.. En volgens vriend is dat niet goed. Wat nou niet goed, denk ik dan. Kan er toch ook niets aan doen dat ik me daar over zorgen maak..
woensdag 8 juli 2009 om 22:03
Hey appel, volgens mij ben jij ook een overgevoelig persoontje. Kan dingen slecht loslaten, veel twijfels.
Is lastig he..
Huilbui kan af en toe best lekker zijn.
Misschien kan je proberen wat het met je doet als je de medicatie afbouwd? In overleg met je arts uiteraard!!
En als je dit al geprobeerd hebt en dit nog niet okee ging, dan is het gewoon even niet anders.. Je komt er wel lieverd. Ooit is het jouw tijd. En ik hoop dat die heel snel komt!
Ow en Saar, ooit wilde je misschien iets aan ons vertellen wat betreft je (wat aparte) omgang met mannen. Heb je hier nog behoefte aan? Vroeg me af wat je hiermee bedoelde. Al heb ik denk ik wel een idee.
Is lastig he..
Huilbui kan af en toe best lekker zijn.
Misschien kan je proberen wat het met je doet als je de medicatie afbouwd? In overleg met je arts uiteraard!!
En als je dit al geprobeerd hebt en dit nog niet okee ging, dan is het gewoon even niet anders.. Je komt er wel lieverd. Ooit is het jouw tijd. En ik hoop dat die heel snel komt!
Ow en Saar, ooit wilde je misschien iets aan ons vertellen wat betreft je (wat aparte) omgang met mannen. Heb je hier nog behoefte aan? Vroeg me af wat je hiermee bedoelde. Al heb ik denk ik wel een idee.
donderdag 9 juli 2009 om 01:49
Even gedag zeggen!!
Appel heb je mail gelzen,mail je morgen even terug oke?
En knuf voor je meid.
Ster,goede vraag over traumaverwerking.
Ik denk zelf dat diep gaan weinig zin heeft.Wat heb je er aan? wat levert het op?
Sommige koeien verdienen het om in de sloot te blijven rotten.
Alleen moet je weten hoe je de stank kan verdragen.
Saar,
Ik vind het een goede zet van je om toch naar je afspraak te gaan en het direct te bespreken of dit nog waarde heeft.
Tijdelijk op eigen benen staan is ook heel wiebelig.
Maar als je je evenwicht verliest kom ik je wel oprapen hoor meid.
Lieve Ev,hoe gaat het met je?
Ik lees zoveel pijn bij je,als het kon....als het bestond,de mogelijkheid iemands pijn te nemen dan stopte ik wat van je in mijn rugzak zodat je wat meer recht op kan gaan lopen,echt....
Liefs voor iedereen!!!
Appel heb je mail gelzen,mail je morgen even terug oke?
En knuf voor je meid.
Ster,goede vraag over traumaverwerking.
Ik denk zelf dat diep gaan weinig zin heeft.Wat heb je er aan? wat levert het op?
Sommige koeien verdienen het om in de sloot te blijven rotten.
Alleen moet je weten hoe je de stank kan verdragen.
Saar,
Ik vind het een goede zet van je om toch naar je afspraak te gaan en het direct te bespreken of dit nog waarde heeft.
Tijdelijk op eigen benen staan is ook heel wiebelig.
Maar als je je evenwicht verliest kom ik je wel oprapen hoor meid.
Lieve Ev,hoe gaat het met je?
Ik lees zoveel pijn bij je,als het kon....als het bestond,de mogelijkheid iemands pijn te nemen dan stopte ik wat van je in mijn rugzak zodat je wat meer recht op kan gaan lopen,echt....
Liefs voor iedereen!!!
vrijdag 10 juli 2009 om 14:50
He lieverds!
Hoe is het?
Beetje stil hier.
Vandaag heb ik de uitslag binnen van mijn bloedtest.
Er is nu geconstateerd dat ik een vitamine B12 te kort heb.
Volgende week moet ik een afspraak maken met de Ha over hoe verder.
Waarschijnlijk moet ik gaan spuiten maar ze gaan ook nog uitvogelen of het in tabletvorm kan( hij dacht dat er iets nieuws op de markt was).
Eigenlijk ben ik wel opgelucht dat er nu iets gevonden is.
Ik loop al zolang met allerlei nare en vage klachten rond,voel mij al heel lang gewoon niet goed.
Maarja,als je een eetstoornis hebt wordt alles al snel daar onder geschroven(al is het wel plausibel dat het tekort daar uit ontstaan is denk ik).
Had eerst de zorg dat ik wellicht dezelfde (erfelijke) spierziekte kon hebben als mijn vader.
Maar dat zal nu wel niet en komen o.a deze klachten door het te kort.
Weet nog niet zoveel erover,ga zo eens een beetje info zoeken.
En hopelijk word ik volgende week wat wijzer.
Fijne dag allemaal!!
Hoe is het?
Beetje stil hier.
Vandaag heb ik de uitslag binnen van mijn bloedtest.
Er is nu geconstateerd dat ik een vitamine B12 te kort heb.
Volgende week moet ik een afspraak maken met de Ha over hoe verder.
Waarschijnlijk moet ik gaan spuiten maar ze gaan ook nog uitvogelen of het in tabletvorm kan( hij dacht dat er iets nieuws op de markt was).
Eigenlijk ben ik wel opgelucht dat er nu iets gevonden is.
Ik loop al zolang met allerlei nare en vage klachten rond,voel mij al heel lang gewoon niet goed.
Maarja,als je een eetstoornis hebt wordt alles al snel daar onder geschroven(al is het wel plausibel dat het tekort daar uit ontstaan is denk ik).
Had eerst de zorg dat ik wellicht dezelfde (erfelijke) spierziekte kon hebben als mijn vader.
Maar dat zal nu wel niet en komen o.a deze klachten door het te kort.
Weet nog niet zoveel erover,ga zo eens een beetje info zoeken.
En hopelijk word ik volgende week wat wijzer.
Fijne dag allemaal!!
vrijdag 10 juli 2009 om 17:15
Ha Ier!
Fijn dat het 'alleen' een vitamine B tekort is. Daar is prima iets aan te doen.
Hoe voel je je verder?
Heb wel het idee dat je de moeilijke dingen even een klein beetje aan het loslaten bent. Omdat het gewoon zoveel energie kost en je je er even niet aan toe wil geven. (niet dat je altijd een keus hebt hoor)
Of praat ik nu een end in de ruimte?
Fijn dat het 'alleen' een vitamine B tekort is. Daar is prima iets aan te doen.
Hoe voel je je verder?
Heb wel het idee dat je de moeilijke dingen even een klein beetje aan het loslaten bent. Omdat het gewoon zoveel energie kost en je je er even niet aan toe wil geven. (niet dat je altijd een keus hebt hoor)
Of praat ik nu een end in de ruimte?
vrijdag 10 juli 2009 om 17:48
Iry, gelukkig inderdaad dat er iets gevonden is, hopelijk ga je je na een tijdje beter voelen wat dat betreft. Je andere topic volg ik trouwens ook, met grote interesse. Op het moment kan ik er helemaal niet aan denken, mijn hoofd, hart en lijf zit vol van verwerking en het is heftig! Maar wel de goede weg, en nodig.
Vanavond wéér terug naar die tandarts, en nu moet het dan maar eens goed gedaan worden. Twee keer zo'n noodvulling eruit gevallen terwijl ik zo voorzichtig was met eten en tanden poetsen, nu heb ik er genoeg van. Dus weer bibberen straks, maar hopelijk voorlopig (!) dan voor het laatst.
Vanmiddag de Wii thuisgekregen, EM was eerder thuis en we zijn al bezig geweest met het neerzetten en installeren en hebben al een spelletje uitgeprobeerd. Grappig. Ik heb al iemand KO geslagen (slaan op een echte boksbal in de garage loont dus, haha). Balance board hebben we ook, maar nog niet uitgepakt. Wordt vervolgd.
Ster, hoe is het met jou?
Vanavond wéér terug naar die tandarts, en nu moet het dan maar eens goed gedaan worden. Twee keer zo'n noodvulling eruit gevallen terwijl ik zo voorzichtig was met eten en tanden poetsen, nu heb ik er genoeg van. Dus weer bibberen straks, maar hopelijk voorlopig (!) dan voor het laatst.
Vanmiddag de Wii thuisgekregen, EM was eerder thuis en we zijn al bezig geweest met het neerzetten en installeren en hebben al een spelletje uitgeprobeerd. Grappig. Ik heb al iemand KO geslagen (slaan op een echte boksbal in de garage loont dus, haha). Balance board hebben we ook, maar nog niet uitgepakt. Wordt vervolgd.
Ster, hoe is het met jou?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 10 juli 2009 om 17:56
Wat de vraag over traumaverwerking betreft, daar wil ik ook nog wel op reageren. Ik heb eerder ook allerlei therapie- en workshopdingen gedaan, en was toen nog absoluut niet toe aan verwerken. Eigenlijk heb ik er steeds omheen gedraaid. Maar ik had wel ontzettend veel last van dingen, waardoor ik vastliep in werk en opleiding, in dingen die ik ging ondernemen.
Toen ik mijn kinderen kwijtraakte, kwam er vanalles vanzelf naar boven. Herbelevingen e.d. Toen heb ik besloten het toch maar onder ogen te gaan zien, want het was toch wél echt waar wat ik al zo lang voelde en zat te vermijden. En terwijl ze al zes en een half jaar weg zijn, heb ik pas sinds vorig jaar december echt de knop omgezet om eerlijk te willen gaan zijn, bij deze therapeute; toen het genoeg veilig was omdat ik niet een beperkt aantal sessies had, maar zoveel als ik nodig zou hebben.
Voor mij is het nodig dat ik niet meer aan de oppervlakkigere lagen zit te rommelen, dat was voor mij alleen maar symptoombestrijding. Ik moet het echt mijn lijf uitwerken, ik moet me uitspreken, en het uitgangspunt is wel altijd het hier en nu en wat ik daarin tegenkom. Dingen die 'daaraan hangen' komen er vanzelf dan bij, maar het is geen graven.
Natuurlijk kan het voor een ander weer heel anders zijn, maar ik kon het letterlijk niet meer (ver)dragen helemaal in mijn eentje, al die angsten en dat geheim, na al die (vele, vele) jaren dat ik zo alleen heb moeten ploeteren. En ik ben zo blij dat ik nu een betrouwbare partner heb, en een therapeute op wie ik voorzichtig durf te vertrouwen. Voor mij dus wel degelijk nodig om tot de bodem te gaan, voor anderen kan het weer heel anders liggen. Interessante vraag, ik ben benieuwd hoe jullie daarover denken (van jou weet ik het dus inmiddels, Iry).
Toen ik mijn kinderen kwijtraakte, kwam er vanalles vanzelf naar boven. Herbelevingen e.d. Toen heb ik besloten het toch maar onder ogen te gaan zien, want het was toch wél echt waar wat ik al zo lang voelde en zat te vermijden. En terwijl ze al zes en een half jaar weg zijn, heb ik pas sinds vorig jaar december echt de knop omgezet om eerlijk te willen gaan zijn, bij deze therapeute; toen het genoeg veilig was omdat ik niet een beperkt aantal sessies had, maar zoveel als ik nodig zou hebben.
Voor mij is het nodig dat ik niet meer aan de oppervlakkigere lagen zit te rommelen, dat was voor mij alleen maar symptoombestrijding. Ik moet het echt mijn lijf uitwerken, ik moet me uitspreken, en het uitgangspunt is wel altijd het hier en nu en wat ik daarin tegenkom. Dingen die 'daaraan hangen' komen er vanzelf dan bij, maar het is geen graven.
Natuurlijk kan het voor een ander weer heel anders zijn, maar ik kon het letterlijk niet meer (ver)dragen helemaal in mijn eentje, al die angsten en dat geheim, na al die (vele, vele) jaren dat ik zo alleen heb moeten ploeteren. En ik ben zo blij dat ik nu een betrouwbare partner heb, en een therapeute op wie ik voorzichtig durf te vertrouwen. Voor mij dus wel degelijk nodig om tot de bodem te gaan, voor anderen kan het weer heel anders liggen. Interessante vraag, ik ben benieuwd hoe jullie daarover denken (van jou weet ik het dus inmiddels, Iry).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 10 juli 2009 om 18:46
Hey all!
Ik las jullie allemaal, al het verdriet, en denk aan jullie. Alleen even niet de puf om uitgebreid op ieder persoonlijk te reageren.
Wat traumaverwerking sluit ik me gedeeltelijlk aan bij EV.
Ik denk dat het niet nodig is, als je 'genoegen' neemt met symptoomreductie.
Voor mezelf merk ik dat ik ook op het punt zit waar ik niet goed weet hoe ik het allemaal zelf moet dragen.
Dat ik wil wennen aan het woord 'mishandeld' 'misbruik'. Dat ik het uit wil kunnen spreken. Zonder er een grapje over te maken of het weg te lachen.
Ik heb het nodig om het te accepteren, er rust mee te vinden. En ik weet niet goed hoe dat anders kan dan door verwerking.
Hoewel verwerking helemaal niet hoeft te betekenen dat je alles opnieuw doorleeft. (kan wel)
Nou, thats all voor vandaag.
Ben kapotje moe op een of andere manier, en voel me daardoor rot. Laatste tijd iedere avond beetje bal.
En ik baal ontzettend dat Peuter op vakantie is. Zoals Saar het zei het gevoel er alleen voor te staan.
En ook het gevoel dat ik dat nu niet kan. Er is zoveel gaande in mn leven, en daardoor ook zoveel onrust enzo.
Merk dat ik weer steeds meer grip op mezelf verlies...
Overwoog gister zelfs om te kijken of ik een afspraak kan maken met een vervanger op de kliniek. Maar zit altijd met het punt 'wanneer is het 'erg' genoeg'.
Peuter vind namelijk altijd dati k het wel red, dat ik er meer vanuit nmoet gaan dat ik 'niet ziek' ben, en het allemaal wel red. (hoe bedoel je ze vind dat ik zielig doe.. :S)
Goed. Nu ziti k ondertussen nog een potje te janken ook, en aangezien ik toch niet zielig ben vertik ik dat.
Fijne avond en fijn weekend ook ladies!
Ik las jullie allemaal, al het verdriet, en denk aan jullie. Alleen even niet de puf om uitgebreid op ieder persoonlijk te reageren.
Wat traumaverwerking sluit ik me gedeeltelijlk aan bij EV.
Ik denk dat het niet nodig is, als je 'genoegen' neemt met symptoomreductie.
Voor mezelf merk ik dat ik ook op het punt zit waar ik niet goed weet hoe ik het allemaal zelf moet dragen.
Dat ik wil wennen aan het woord 'mishandeld' 'misbruik'. Dat ik het uit wil kunnen spreken. Zonder er een grapje over te maken of het weg te lachen.
Ik heb het nodig om het te accepteren, er rust mee te vinden. En ik weet niet goed hoe dat anders kan dan door verwerking.
Hoewel verwerking helemaal niet hoeft te betekenen dat je alles opnieuw doorleeft. (kan wel)
Nou, thats all voor vandaag.
Ben kapotje moe op een of andere manier, en voel me daardoor rot. Laatste tijd iedere avond beetje bal.
En ik baal ontzettend dat Peuter op vakantie is. Zoals Saar het zei het gevoel er alleen voor te staan.
En ook het gevoel dat ik dat nu niet kan. Er is zoveel gaande in mn leven, en daardoor ook zoveel onrust enzo.
Merk dat ik weer steeds meer grip op mezelf verlies...
Overwoog gister zelfs om te kijken of ik een afspraak kan maken met een vervanger op de kliniek. Maar zit altijd met het punt 'wanneer is het 'erg' genoeg'.
Peuter vind namelijk altijd dati k het wel red, dat ik er meer vanuit nmoet gaan dat ik 'niet ziek' ben, en het allemaal wel red. (hoe bedoel je ze vind dat ik zielig doe.. :S)
Goed. Nu ziti k ondertussen nog een potje te janken ook, en aangezien ik toch niet zielig ben vertik ik dat.
Fijne avond en fijn weekend ook ladies!
vrijdag 10 juli 2009 om 19:00
Ja lastig he dat vraagstuk Wurm..
Wanneer is het erg genoeg?
Zelf worstel ik daar ook altijd mee.
Denk dat het erg genoeg is als je er echt zelf niet meer denkt uit te komen.
Alleen tja... een vervanger. Diegene kent jouw niet, jij hem/haar niet. De vervanger kan je hoogstens helpen met wat relativeren. Maar denk persoonlijk dat een beetje relativeren niet is wat jij nodig hebt. Wel iemand die een arm om je heen slaat, je heen en weer wiegt en je troost. Op dit moment dan.
Maar als je het gevoel hebt dat je naar de kliniek moet bellen, doen!! Daar zijn ze voor. En je neemt jezelf serieus. Dat is denk ik erg belangrijk. Voel je niet schuldig over hoe je je voelt. Alsof jij daar voor kiest..
EV, lief dat je naar me vraagt ondanks al je pijn.
Het gaat wel okee deze dagen. Bekijk het echt een beetje per dag anders word ik gek. Tis zo wisselend.
Maar voelde me gister en vandaag wel okee.
Wanneer is het erg genoeg?
Zelf worstel ik daar ook altijd mee.
Denk dat het erg genoeg is als je er echt zelf niet meer denkt uit te komen.
Alleen tja... een vervanger. Diegene kent jouw niet, jij hem/haar niet. De vervanger kan je hoogstens helpen met wat relativeren. Maar denk persoonlijk dat een beetje relativeren niet is wat jij nodig hebt. Wel iemand die een arm om je heen slaat, je heen en weer wiegt en je troost. Op dit moment dan.
Maar als je het gevoel hebt dat je naar de kliniek moet bellen, doen!! Daar zijn ze voor. En je neemt jezelf serieus. Dat is denk ik erg belangrijk. Voel je niet schuldig over hoe je je voelt. Alsof jij daar voor kiest..
EV, lief dat je naar me vraagt ondanks al je pijn.
Het gaat wel okee deze dagen. Bekijk het echt een beetje per dag anders word ik gek. Tis zo wisselend.
Maar voelde me gister en vandaag wel okee.
vrijdag 10 juli 2009 om 19:03
Op zich een interessante vraag, maar waar volgens mij geen eenduidig antwoord op te geven is.
Voor mezelf heb ik daar al antwoord op gegeven.
Ik wil er wat mee, omdat ik vind dat ik het mezelf onnodig moeilijk maak als ik het niet doe. Ik heb er last van en van die last wil ik af of in elk geval beperken.
Maar ieder trauma is anders, in de gebeurtenis(sen) op zich, maar vooral ook wat betreft de impact die het op iemand heeft.
De draaglast en draagkracht verschilt per persoon.
Traumaverwerking kan een dusdanige invloed op iemand hebben dat je niet meer in staat bent 'normaal' te blijven functioneren. Terwijl je dat misschien wel kan als je er niets mee doet.
En andersom kan natuurlijk net zo goed.
Ster, ik wil daar echt nog wel een keer wat over vertellen, over die omgang met mannen. Maar nu even niet.
Voel me niet echt top dus vermijd even dingen die lastig zijn voor mij.
Voor mezelf heb ik daar al antwoord op gegeven.
Ik wil er wat mee, omdat ik vind dat ik het mezelf onnodig moeilijk maak als ik het niet doe. Ik heb er last van en van die last wil ik af of in elk geval beperken.
Maar ieder trauma is anders, in de gebeurtenis(sen) op zich, maar vooral ook wat betreft de impact die het op iemand heeft.
De draaglast en draagkracht verschilt per persoon.
Traumaverwerking kan een dusdanige invloed op iemand hebben dat je niet meer in staat bent 'normaal' te blijven functioneren. Terwijl je dat misschien wel kan als je er niets mee doet.
En andersom kan natuurlijk net zo goed.
Ster, ik wil daar echt nog wel een keer wat over vertellen, over die omgang met mannen. Maar nu even niet.
Voel me niet echt top dus vermijd even dingen die lastig zijn voor mij.
vrijdag 10 juli 2009 om 19:32
Ik ben wel nieuwsgierig(of vind ik het retespannend) hoe dat zich gaat ontwikkelen in mijn nieuwe therapie.
Deze andere aanpak van traumabehandeling werkt anders.
Eerst symptoom bestrijding en je sterken in een langzaam en zeer beheerst tempo.
En dat spreekt mij erg aan want ik wil niet meer van de ene crisis in de andere vallen,ik wil alleen nog maar omhoog.
Als je een stabiel niveau hebt bereikt kan je daar kiezen wat je met de gewonnen ruimte en energie wil gaan doen.
Ga je die benutten om de kern van het trauma aan te pakken.
Of ga je dit inzetten voor iets anders.
Ik ga kiezen voor het laatst wat ook aansluit bij mijn andere topic.
Want dat is waar ik echt wat mee wil doen ,omdat dat voor mij veel meer waarde heeft en ik na al die jaren(en jaren...pff) steeds meer ben ga geloven dat als je je energie en aandacht op de postieve zin gaat richten,je daar veel sterker en gelukkiger van gaat worden.
Het je eigenwaarde meer goed gaat doen.
Leer je niet veel meer dat je oke bent en wat kan door het te doen?
In plaats van eerst ellelang te gaan praten en therapieen om dat eerst te gaan geloven?
Bij mij werkt dat blijkbaar niet zo,dat komt op die manier niet binnen.
Je wordt niet fit door op de bank naar een zumba dvdtje te kijken,
Je moet je ass in beweging zetten en gaan doen!!
Nou ja...zo denk ik dat het ook met de geest werkt.
Alleen zijn er natuurlijk een hoop randvoorwaarden voor nodig,en wat je nodig hebt is denk ik heel individueel.
Ik heb stoornissen die nooit meer weg gaan,daar heb ik een plafond,punt.
Dat zal ik moeten leren accepteren.
Maar ik moet gaan leren om met de stoornissen te gaan leven i.p. v ernaar te gaan leven(of ben ik nu vaag?)
Bovendien...ben ik denk ik ook inmiddels vreselijk therapiemoe.
eerlijk gezegd...ik weet het onderhand allemaal wel.
Zonder dat ik dat arrogant bedoel,maar er valt mij niets meer bij te brengen.
Het knelpunt ligt bij mij in het doen..en van dat alles of niets principe moet ik af.
Balans,ritme en regelmaat is de sleutel van succes!!
(maar oh wat ben ik stronteigenwijs)
Deze andere aanpak van traumabehandeling werkt anders.
Eerst symptoom bestrijding en je sterken in een langzaam en zeer beheerst tempo.
En dat spreekt mij erg aan want ik wil niet meer van de ene crisis in de andere vallen,ik wil alleen nog maar omhoog.
Als je een stabiel niveau hebt bereikt kan je daar kiezen wat je met de gewonnen ruimte en energie wil gaan doen.
Ga je die benutten om de kern van het trauma aan te pakken.
Of ga je dit inzetten voor iets anders.
Ik ga kiezen voor het laatst wat ook aansluit bij mijn andere topic.
Want dat is waar ik echt wat mee wil doen ,omdat dat voor mij veel meer waarde heeft en ik na al die jaren(en jaren...pff) steeds meer ben ga geloven dat als je je energie en aandacht op de postieve zin gaat richten,je daar veel sterker en gelukkiger van gaat worden.
Het je eigenwaarde meer goed gaat doen.
Leer je niet veel meer dat je oke bent en wat kan door het te doen?
In plaats van eerst ellelang te gaan praten en therapieen om dat eerst te gaan geloven?
Bij mij werkt dat blijkbaar niet zo,dat komt op die manier niet binnen.
Je wordt niet fit door op de bank naar een zumba dvdtje te kijken,
Je moet je ass in beweging zetten en gaan doen!!
Nou ja...zo denk ik dat het ook met de geest werkt.
Alleen zijn er natuurlijk een hoop randvoorwaarden voor nodig,en wat je nodig hebt is denk ik heel individueel.
Ik heb stoornissen die nooit meer weg gaan,daar heb ik een plafond,punt.
Dat zal ik moeten leren accepteren.
Maar ik moet gaan leren om met de stoornissen te gaan leven i.p. v ernaar te gaan leven(of ben ik nu vaag?)
Bovendien...ben ik denk ik ook inmiddels vreselijk therapiemoe.
eerlijk gezegd...ik weet het onderhand allemaal wel.
Zonder dat ik dat arrogant bedoel,maar er valt mij niets meer bij te brengen.
Het knelpunt ligt bij mij in het doen..en van dat alles of niets principe moet ik af.
Balans,ritme en regelmaat is de sleutel van succes!!
(maar oh wat ben ik stronteigenwijs)
vrijdag 10 juli 2009 om 19:42
Zonder nu verder even op jullie in te gaan (zit te stressen voor dadelijk de tandarts): die vakantie ja, daar zit ik ook tegenaan te hikken. Therapeute heeft maar liefst VIER weken vakantie, hoe kan ze dat nou doen?! en in die tijd is de therapeute van het GGZ ook drie weken weg, dus het zal een drietal weken zonder ook maar iets zijn. Terwijl ik nu juist heel erg voel het nodig te hebben, die (toch wel) veilige ruimte daar.
Gisteren trouwens laatste keer met de stagaire van het GGZ; dus dat afgerond. Heel jammer, want ik vind dat ze het erg goed heeft gedaan. Ik heb gezegd dat ik wil doorgaan met de PMT; volgende week krijg ik dus de 'echte therapeute' die ik wel al heb gezien en gesproken in het begin. Wordt wennen, heel ander type.
Gisteren trouwens laatste keer met de stagaire van het GGZ; dus dat afgerond. Heel jammer, want ik vind dat ze het erg goed heeft gedaan. Ik heb gezegd dat ik wil doorgaan met de PMT; volgende week krijg ik dus de 'echte therapeute' die ik wel al heb gezien en gesproken in het begin. Wordt wennen, heel ander type.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 10 juli 2009 om 19:46
