Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
dinsdag 28 juli 2009 om 17:59
Ik snap het niet zo heel goed geloof ik.
Zelf doe ik niet aan erg of erger voor mn gevoel.
Soms gaat het met iemand ronduit klote, dan kan diegene extra steun gebruiken.
We gaan allemaal anders om met bepaalde dingen, we ervaren gedachten en gevoelens soms hetzelfde, maar vaak ook heel anders dan iemand die misschien wel dezelfde gedachten of gevoelens heeft.
Ik heb tijden dat het goed gaat. Dat wil ik dan ook graag zo benoemen. Afgelopen twee jaar ga ik voor mijn doen geweldig.
Hoewel ik natuurlijk nog wel erg jong ben om over een historie te spreken.
En soms heb ik slechte dagen waarin ik me niet tot dingen kan zetten, dan gaat het kut, klote of niet goed.
Ik snap niet zo goed wat je ermee wilt zeggen Iry? Ergens proef ik dat je bedoeld dat jullie doorzetten en je niet kapot laten maken door dezeldfe klachten die voor een ander verlammend kunnen zijn, of levensverstorend.
Dat vind ik reteknap, dat meen ik. Je weet ook dat ik dat van Saar vind. En jullie zijn van mening dat dat niet knap is, maar overlevingsdrang.
Tsja, misschien is het dat dan wat ik mis?
Ik krijg in elk geval een beetje het gevoel dat het niet goed is. Niet goed genoeg, dat mijn leven wèl vaak beheerst wordt door mn emoties en stemmen.
En ja, ik wil òòk wel gewoon doen. Omdat ik het zat ben om mij te zijn, om niet 'leuk' te kunnen leven.
En soms doe ik dat ook. Als hetgene waar het om gaat het mij waard is. Waard om mezelf daarna zò rot te voelen dat ik in elk geval geen greintje levenslust kan onderscheiden.
Zo stom. Want vroeger geloofde ik niet in 'ik kàn het gewoon niet' of 'het lukt echt niet'.
Ik veroordeelde mensen er serieus om. Vond het mensen die zich probeerde onder dingen uit te liegen. Gebruik maakten van vriendelijkheid van andere mensen.
Dat was toen ik zo'n 14 jaar was.
Niet veel voelde. En overleefde omdat het moest.
Toen ik heel graag dood wilde, maar bang was dat mijn ouders daarachter zouden komen, en ik weet niet waarom, maar adt was erger. Ik overleefde op angst.
Angst en het kleine beetje aandacht dat ik kreeg van bepaalde mensen die ik adoreerde.
Ik merk dat ik het heel moeiljk vind, dit gevoel dat ik het niet goed genoeg doe. Niet hard genoeg probeern.
Het gevoel dat ik zelf al heel erg heb, en wat ik eigenlijk niet teveel aandacht te wil geven.
Ik wèèt dat ik het niet goed genoeg doe.
Dat ik veel meer deed, en vast weer kan als ik me er maar toe kan zetten. Dat stemmen niet de waarheid zijn, en ik niet naar ze hòèf te luisteren.
Maar alsjeblieft, respecteer mijn manier van vechten, net zoals dat ik het knap vind dat jullie het op die manier doen.
Respecteer mijn prioriteiten.
Ik wil mezelf namelijk niet meer kapot maken.
Voor iemand met overlevingsdrang is dat misschien anders, dat weet ik niet, maar voor mij is het een belangrijk iets.
En het vergt me discipline en een aantal do's en don'ts om te zorgen dat ik me niet zò klote ga voelen dat ik het aan mijn laars lap.
Dus voor mij is het heel belangrijk om me aan dìè dingen te houden.
Dag en nacht ritme houden, luisteren en overleggen met de stemmen, mijn lijf incl pijn en moeheid respecteren. Therapie volgen om te leren hoe ik met stemmen en emoties om kan leren gaan.
Die 4 zijn voor mij nu een houvast.
Ze zorgen ervoor dat ik niet terugval in suicidaal gedrag. En god, daarom zijn ze voor mij bijna heilig.
Wel idioot moeilijk ook om vol te houden.
Want regelmatig is het wèl half 3. Of wil ik iets zo graag dat ik de stemmen (en de emoties die ze vertegenwoordigen) negeer.
Maar verdomme, ik mag er ook zijn na al die jaren.
Ik mag er zijn! Op welke manier ik het ook probeer te hanteren allemaal.
Ik mag er òòk gewoon zijn.
Op mijn manier, hoe onhandig die ook is, en hoe niet goed in wiens ogen dan ook.
Wijs mijn manier niet af...
Wijs mij niet af...
Zelf doe ik niet aan erg of erger voor mn gevoel.
Soms gaat het met iemand ronduit klote, dan kan diegene extra steun gebruiken.
We gaan allemaal anders om met bepaalde dingen, we ervaren gedachten en gevoelens soms hetzelfde, maar vaak ook heel anders dan iemand die misschien wel dezelfde gedachten of gevoelens heeft.
Ik heb tijden dat het goed gaat. Dat wil ik dan ook graag zo benoemen. Afgelopen twee jaar ga ik voor mijn doen geweldig.
Hoewel ik natuurlijk nog wel erg jong ben om over een historie te spreken.
En soms heb ik slechte dagen waarin ik me niet tot dingen kan zetten, dan gaat het kut, klote of niet goed.
Ik snap niet zo goed wat je ermee wilt zeggen Iry? Ergens proef ik dat je bedoeld dat jullie doorzetten en je niet kapot laten maken door dezeldfe klachten die voor een ander verlammend kunnen zijn, of levensverstorend.
Dat vind ik reteknap, dat meen ik. Je weet ook dat ik dat van Saar vind. En jullie zijn van mening dat dat niet knap is, maar overlevingsdrang.
Tsja, misschien is het dat dan wat ik mis?
Ik krijg in elk geval een beetje het gevoel dat het niet goed is. Niet goed genoeg, dat mijn leven wèl vaak beheerst wordt door mn emoties en stemmen.
En ja, ik wil òòk wel gewoon doen. Omdat ik het zat ben om mij te zijn, om niet 'leuk' te kunnen leven.
En soms doe ik dat ook. Als hetgene waar het om gaat het mij waard is. Waard om mezelf daarna zò rot te voelen dat ik in elk geval geen greintje levenslust kan onderscheiden.
Zo stom. Want vroeger geloofde ik niet in 'ik kàn het gewoon niet' of 'het lukt echt niet'.
Ik veroordeelde mensen er serieus om. Vond het mensen die zich probeerde onder dingen uit te liegen. Gebruik maakten van vriendelijkheid van andere mensen.
Dat was toen ik zo'n 14 jaar was.
Niet veel voelde. En overleefde omdat het moest.
Toen ik heel graag dood wilde, maar bang was dat mijn ouders daarachter zouden komen, en ik weet niet waarom, maar adt was erger. Ik overleefde op angst.
Angst en het kleine beetje aandacht dat ik kreeg van bepaalde mensen die ik adoreerde.
Ik merk dat ik het heel moeiljk vind, dit gevoel dat ik het niet goed genoeg doe. Niet hard genoeg probeern.
Het gevoel dat ik zelf al heel erg heb, en wat ik eigenlijk niet teveel aandacht te wil geven.
Ik wèèt dat ik het niet goed genoeg doe.
Dat ik veel meer deed, en vast weer kan als ik me er maar toe kan zetten. Dat stemmen niet de waarheid zijn, en ik niet naar ze hòèf te luisteren.
Maar alsjeblieft, respecteer mijn manier van vechten, net zoals dat ik het knap vind dat jullie het op die manier doen.
Respecteer mijn prioriteiten.
Ik wil mezelf namelijk niet meer kapot maken.
Voor iemand met overlevingsdrang is dat misschien anders, dat weet ik niet, maar voor mij is het een belangrijk iets.
En het vergt me discipline en een aantal do's en don'ts om te zorgen dat ik me niet zò klote ga voelen dat ik het aan mijn laars lap.
Dus voor mij is het heel belangrijk om me aan dìè dingen te houden.
Dag en nacht ritme houden, luisteren en overleggen met de stemmen, mijn lijf incl pijn en moeheid respecteren. Therapie volgen om te leren hoe ik met stemmen en emoties om kan leren gaan.
Die 4 zijn voor mij nu een houvast.
Ze zorgen ervoor dat ik niet terugval in suicidaal gedrag. En god, daarom zijn ze voor mij bijna heilig.
Wel idioot moeilijk ook om vol te houden.
Want regelmatig is het wèl half 3. Of wil ik iets zo graag dat ik de stemmen (en de emoties die ze vertegenwoordigen) negeer.
Maar verdomme, ik mag er ook zijn na al die jaren.
Ik mag er zijn! Op welke manier ik het ook probeer te hanteren allemaal.
Ik mag er òòk gewoon zijn.
Op mijn manier, hoe onhandig die ook is, en hoe niet goed in wiens ogen dan ook.
Wijs mijn manier niet af...
Wijs mij niet af...
dinsdag 28 juli 2009 om 18:39
Die komt binnen, Wurm, vooral dat laatste stuk.
Ik krijg ook het gevoel dat de manier dus waarop ik met mijn verleden en heden omga, niet goed is.
Voor mij is de grootste overwinning om met een man in één huis te durven wonen; dat is een constante confrontatie met mijn grootste angsten.
Wat mij betreft doet ieder haar best om te leven met de rugzak die er is, ook al zie je 'm niet op de achterkant van jezelf en al negeer je 'm of overschreeuw je 'm of wat dan ook - het is de manier die bij jou past. En de manier die bij mij past.
Ik krijg ook het gevoel dat de manier dus waarop ik met mijn verleden en heden omga, niet goed is.
Voor mij is de grootste overwinning om met een man in één huis te durven wonen; dat is een constante confrontatie met mijn grootste angsten.
Wat mij betreft doet ieder haar best om te leven met de rugzak die er is, ook al zie je 'm niet op de achterkant van jezelf en al negeer je 'm of overschreeuw je 'm of wat dan ook - het is de manier die bij jou past. En de manier die bij mij past.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 28 juli 2009 om 19:01
Wurm.....lieve schat,je leest mijn post helemaal verkeerd.
Misschien heb ik het niet handig kunnen omschrijven.
Maar juist veroordeel ik niemand,en sowieso,lieve schat.
Jij bent wel een survivor!!
Ik heb je nog nooit betrapt dat jij je koppie maar al die tijd laat hangen.
En tuurlijk hangt ie ook,net als bij mij (wie waren het die mij opraapte,en wie was het die haar huis openstelde ? )
Het is je humor en juist je kracht die jou maakt wie je bent.
En volgens mij zeg ik niet dat hier niemand mag zijn toch??
Ik weet niet hoe ik het beter moet verwoorden...ik zal mijn post vanavond nog eens overlezen en hopelijk kan ik het wat verduidelijken...
Of misschien is het een gevoel die gewoon weg niet duidelijk is.
Nogmaals,ik veroordeel niemand........ik vraag juist of er geen oordeel gelegd wordt of een aanname dat dingen voor een ander makkelijker zijn.
Ieder heeft zijn worstelingen op verschillende vlakken,en ieder heeft zijn eigen manier om te dealen en eigen tempo.
Zucht....misschien moet ik ook maar stoppen met schrijven want Ik maak het denk ik van kwaad naar erger.
Ik word er in ieder geval alleen maar verdrietig van.
Want dit is al mijn hele leven zo.....Iry gaat wel en is niet kapot te krijgen,maar dat ik mijzelf al 20 jaar kapot maak dat is niet zo spannend..eerst de wereld....en dan pas ik.
Dat doe ik overigens zelf dus de schuldige ben ik.
Oh en lieverd,ik reageer op je post,maar bijna niets wat ik hier schrijf is op jouw van toepassing.
Laat ook eigenlijk maar,maakt niet uit.
Misschien heb ik het niet handig kunnen omschrijven.
Maar juist veroordeel ik niemand,en sowieso,lieve schat.
Jij bent wel een survivor!!
Ik heb je nog nooit betrapt dat jij je koppie maar al die tijd laat hangen.
En tuurlijk hangt ie ook,net als bij mij (wie waren het die mij opraapte,en wie was het die haar huis openstelde ? )
Het is je humor en juist je kracht die jou maakt wie je bent.
En volgens mij zeg ik niet dat hier niemand mag zijn toch??
Ik weet niet hoe ik het beter moet verwoorden...ik zal mijn post vanavond nog eens overlezen en hopelijk kan ik het wat verduidelijken...
Of misschien is het een gevoel die gewoon weg niet duidelijk is.
Nogmaals,ik veroordeel niemand........ik vraag juist of er geen oordeel gelegd wordt of een aanname dat dingen voor een ander makkelijker zijn.
Ieder heeft zijn worstelingen op verschillende vlakken,en ieder heeft zijn eigen manier om te dealen en eigen tempo.
Zucht....misschien moet ik ook maar stoppen met schrijven want Ik maak het denk ik van kwaad naar erger.
Ik word er in ieder geval alleen maar verdrietig van.
Want dit is al mijn hele leven zo.....Iry gaat wel en is niet kapot te krijgen,maar dat ik mijzelf al 20 jaar kapot maak dat is niet zo spannend..eerst de wereld....en dan pas ik.
Dat doe ik overigens zelf dus de schuldige ben ik.
Oh en lieverd,ik reageer op je post,maar bijna niets wat ik hier schrijf is op jouw van toepassing.
Laat ook eigenlijk maar,maakt niet uit.
dinsdag 28 juli 2009 om 19:11
Stoppen met schrijven zou zonde zijn. Over je koppie laten hangen gesproken. Kom op, dat is niet de Iry die ik ken.
Als je boodschap was 'alsjeblieft veroordeel elkaar niet' dan zal het dezelfde boodschap zijn als die ik eruit gooide.
Ik wist niet wat ik wilde schrijven tot het er stond, maar het komt inderdaad neer op laat me zijn wie ik ben.
En lieve Iry, als jij het gevoel hebt dat je al 20 jaar 'wel gaat' maar jezelf kapot maakt omdat de wereld eerst komt, kijk eens hoe je je erbij voelt.
Is dit voor jou de manier om met dingen om te gaan? Om het draagbaar te houden, te kunnen leven?
Zo ja, dan is het klote, maar blijkbaar de minst kloterige optie.
Als je ook jmaar een beetje denkt dat je op een andere manier gelukkiger kan zijn is het misschien een idee om te gaan kijken hoe je jezelf meer op 1 kan zetten.
Want natuurlijk ben ook jij dat waard.
Dan wacht de rest van de wereld maar even. die heeft zichzelf ook vaak op een, als het erop aankomt.
Dat ik zo heftig reageerde zal misschien zijn omdat ik ongesteld moet worden (of niet ) en ik me gewoon vandaag al eenzaam en 'fout' voelde.
Als je boodschap was 'alsjeblieft veroordeel elkaar niet' dan zal het dezelfde boodschap zijn als die ik eruit gooide.
Ik wist niet wat ik wilde schrijven tot het er stond, maar het komt inderdaad neer op laat me zijn wie ik ben.
En lieve Iry, als jij het gevoel hebt dat je al 20 jaar 'wel gaat' maar jezelf kapot maakt omdat de wereld eerst komt, kijk eens hoe je je erbij voelt.
Is dit voor jou de manier om met dingen om te gaan? Om het draagbaar te houden, te kunnen leven?
Zo ja, dan is het klote, maar blijkbaar de minst kloterige optie.
Als je ook jmaar een beetje denkt dat je op een andere manier gelukkiger kan zijn is het misschien een idee om te gaan kijken hoe je jezelf meer op 1 kan zetten.
Want natuurlijk ben ook jij dat waard.
Dan wacht de rest van de wereld maar even. die heeft zichzelf ook vaak op een, als het erop aankomt.
Dat ik zo heftig reageerde zal misschien zijn omdat ik ongesteld moet worden (of niet ) en ik me gewoon vandaag al eenzaam en 'fout' voelde.
dinsdag 28 juli 2009 om 19:20
Pff, als ik had geweten dat mijn post van gister dit los zou maken had ik hem nooit geschreven...
Volgens veroordeelt helemaal niemand een ander hier. Ik niet, Iry niet en de rest ook niet.
Er wordt helemaal niet gezegd dat iemand het beter of slechter doet. Ook Iry zegt dat niet.
Wat ik uit haar post haal, en dat is eigenlijk ook wat ik bedoelde te zeggen, is dat zij (en ik dus ook) het gevoel kreeg dat we niet erkend werden in hoe moeilijk het voor ons is. Wat voor enorme stap het voor ons is.
En ik denk dat ik dat ook een beetje voel nu het weer wat beter met me gaat, ik weer aan het werk ben. Alsof ik het dan ook niet meer moeilijk mag hebben ofzo.
En nogmaals, dat is mijn gevoel.
Wil dus helemaal niet zeggen dat jullie dat veroorzaken, dat doe ik zelf. Met mijn manier van interpreteren.
Als mensen nu gaan denken dat er persoonlijke aanvallen gedaan worden dan vind ik dat oprecht heel spijtig en verdrietig.
Enige wat ik wilde was eerlijk zijn over hoe het hier even voor mij is nu, wat ik voel.
Als ik daar mensen mee kwets dan hoor ik dat graag. En mijn excuses dan alvast.
Maar dan begrijpen we elkaar misschien totaal niet, en is het misschien ook tijd om afscheid te nemen van dit topic.
En Hanke, het spijt me, maar ik weet even niet wat jij bedoelt met die vraag waar ik niet op geantwoord heb?
Volgens veroordeelt helemaal niemand een ander hier. Ik niet, Iry niet en de rest ook niet.
Er wordt helemaal niet gezegd dat iemand het beter of slechter doet. Ook Iry zegt dat niet.
Wat ik uit haar post haal, en dat is eigenlijk ook wat ik bedoelde te zeggen, is dat zij (en ik dus ook) het gevoel kreeg dat we niet erkend werden in hoe moeilijk het voor ons is. Wat voor enorme stap het voor ons is.
En ik denk dat ik dat ook een beetje voel nu het weer wat beter met me gaat, ik weer aan het werk ben. Alsof ik het dan ook niet meer moeilijk mag hebben ofzo.
En nogmaals, dat is mijn gevoel.
Wil dus helemaal niet zeggen dat jullie dat veroorzaken, dat doe ik zelf. Met mijn manier van interpreteren.
Als mensen nu gaan denken dat er persoonlijke aanvallen gedaan worden dan vind ik dat oprecht heel spijtig en verdrietig.
Enige wat ik wilde was eerlijk zijn over hoe het hier even voor mij is nu, wat ik voel.
Als ik daar mensen mee kwets dan hoor ik dat graag. En mijn excuses dan alvast.
Maar dan begrijpen we elkaar misschien totaal niet, en is het misschien ook tijd om afscheid te nemen van dit topic.
En Hanke, het spijt me, maar ik weet even niet wat jij bedoelt met die vraag waar ik niet op geantwoord heb?
dinsdag 28 juli 2009 om 19:21
Ja dat is behoorlijk lastig om mijzelf op 1 te zetten.
Dat deed ik nu eens voor 1 keer met deze reis.....en niet zo makkelijk,hell no!!
Gelukkig met alle support van vriend en het vertrouwen van Saar nam ik toch de stap.
De geluiden ,goh dat je dat doet.....ik ben nog lang niet zo ver etc..
Ja dat kwetste mij,en wie weet reageer ik daar overgevoelig op.
Maar ik las het als of het makkeliijk zou zijn voor mij
Ik moet mij thuis al met hand en tand verdedigen...want vreselijk veel bezorgde mensen(overigens keilief dat ze zo begaan zijn),die dit alles behalve een goed plan vinden voor mij,vrezen dat dit niet goed gaat.
En gelukkig ook die wel vertrouwen in mij hebben(vriend is een kanjer!! en nog wel een paar meer)
En ik ben denk ik ook in een kutbui.
En grenzen aangeven hoe dan ook.....ik kan het niet,want het kwetst altijd mensen.
Dat deed ik nu eens voor 1 keer met deze reis.....en niet zo makkelijk,hell no!!
Gelukkig met alle support van vriend en het vertrouwen van Saar nam ik toch de stap.
De geluiden ,goh dat je dat doet.....ik ben nog lang niet zo ver etc..
Ja dat kwetste mij,en wie weet reageer ik daar overgevoelig op.
Maar ik las het als of het makkeliijk zou zijn voor mij
Ik moet mij thuis al met hand en tand verdedigen...want vreselijk veel bezorgde mensen(overigens keilief dat ze zo begaan zijn),die dit alles behalve een goed plan vinden voor mij,vrezen dat dit niet goed gaat.
En gelukkig ook die wel vertrouwen in mij hebben(vriend is een kanjer!! en nog wel een paar meer)
En ik ben denk ik ook in een kutbui.
En grenzen aangeven hoe dan ook.....ik kan het niet,want het kwetst altijd mensen.
dinsdag 28 juli 2009 om 20:07
Ik vind grenzen aangeven zelf vooral moeilijk. Ben bang om mensen teleur te stellen, maar ik ga tegenwoordig bijna flippen als mensen onrechtvaardig willen doen haha.
Met de geleerde trucjes gaat het me steeds ietsje beter af, alleen helaas nog vaak op de verkeerde manier of te laat.
Vind het fijn dat je nu schrijft over wat het met je doet Iry, en hoe je bezig bent met de reis.
Lijkt me ontzettend klote als je omgeving er zo afwijzend tegenover staat, juist terwijl je er lang over nagedacht hebt, en over je angst heen klimt.
Iets waar je zo trots op bent zou liever gesteund worden!!
Gelukkig dat je kanjer zo achter je staat!!
Met de geleerde trucjes gaat het me steeds ietsje beter af, alleen helaas nog vaak op de verkeerde manier of te laat.
Vind het fijn dat je nu schrijft over wat het met je doet Iry, en hoe je bezig bent met de reis.
Lijkt me ontzettend klote als je omgeving er zo afwijzend tegenover staat, juist terwijl je er lang over nagedacht hebt, en over je angst heen klimt.
Iets waar je zo trots op bent zou liever gesteund worden!!
Gelukkig dat je kanjer zo achter je staat!!
dinsdag 28 juli 2009 om 20:13
Saar je zou me in een persoonlijk bericht schrijven waarom je me anders vond tijdens de meeting dan op het forum. Ik heb er een aantal keer om gevraagd.
Ik snap wel dat het niet de bedoeling is om een oordeel uit te spreken en ik snap dat zowel jij Saar als Iry zeggen niet veroordelend over te willen komen. Toch kun je er niet omheen dat je een mening hebt. Een mens kan niet zonder eigen meningen, als is het maar om een eigenheid te hebben. En ook al spreek je die niet expliciet uit, of ben je zelf niet eens zo bewust van die mening, toch kan deze min of meer naar buiten sijpelen.
Door tegelijk stoer te doen en je kwetsbaar te voelen maak je het moeilijk voor jezelf, maar ook voor anderen. Aantrekken en afstoten tegelijk is voor een buitenstaander heel verwarrend. De buitenwereld reageert op wat jij communiceert, zelfs de mensen die het meest wenselijk communiceren. Je houding heeft een effect op de omgeving, en die reageert vervolgens op jou. Hoe ga je zelf om met die aandacht, vind je sommige reacties te soft, schud je het van je af? Soms kún je er niks mee. Omdat de persoon je niet ligt, of omdat deze je confronteert met dingen waarmee je niet bezig wilt zijn.
Alles is communicatie. En een ander maakt daar dingen uit op. Zo werkt dat nu eenmaal.
Iry, door geen grenzen aan te geven kwets je ook een mens: jezelf namelijk.
Ik snap wel dat het niet de bedoeling is om een oordeel uit te spreken en ik snap dat zowel jij Saar als Iry zeggen niet veroordelend over te willen komen. Toch kun je er niet omheen dat je een mening hebt. Een mens kan niet zonder eigen meningen, als is het maar om een eigenheid te hebben. En ook al spreek je die niet expliciet uit, of ben je zelf niet eens zo bewust van die mening, toch kan deze min of meer naar buiten sijpelen.
Door tegelijk stoer te doen en je kwetsbaar te voelen maak je het moeilijk voor jezelf, maar ook voor anderen. Aantrekken en afstoten tegelijk is voor een buitenstaander heel verwarrend. De buitenwereld reageert op wat jij communiceert, zelfs de mensen die het meest wenselijk communiceren. Je houding heeft een effect op de omgeving, en die reageert vervolgens op jou. Hoe ga je zelf om met die aandacht, vind je sommige reacties te soft, schud je het van je af? Soms kún je er niks mee. Omdat de persoon je niet ligt, of omdat deze je confronteert met dingen waarmee je niet bezig wilt zijn.
Alles is communicatie. En een ander maakt daar dingen uit op. Zo werkt dat nu eenmaal.
Iry, door geen grenzen aan te geven kwets je ook een mens: jezelf namelijk.
dinsdag 28 juli 2009 om 20:21
Wat ik nu proef is dat er een sfeer van verdediging ontstaat. Laten we dat niet doen, dat is ongetwijfeld niet de bedoeling geweest. Laten we elkaar blijven respecteren, dat vind ik de kracht van dit topic. Waarin iedereen anders omgaat met de rugzak die EV noemt, ieder op haar eigen wijze en die manieren delen we met elkaar.
dinsdag 28 juli 2009 om 20:28
quote:hanke321 schreef op 28 juli 2009 @ 20:13:
Saar je zou me in een persoonlijk bericht schrijven waarom je me anders vond tijdens de meeting dan op het forum. Ik heb er een aantal keer om gevraagd.
Ik weet het weer. Sorry, dat heb ik inderdaad nog steeds niet gedaan. Daarom vind je het moeilijk om op mij te reageren?
Ik snap wel dat het niet de bedoeling is om een oordeel uit te spreken en ik snap dat zowel jij Saar als Iry zeggen niet veroordelend over te willen komen. Toch kun je er niet omheen dat je een mening hebt. Een mens kan niet zonder eigen meningen, als is het maar om een eigenheid te hebben. En ook al spreek je die niet expliciet uit, of ben je zelf niet eens zo bewust van die mening, toch kan deze min of meer naar buiten sijpelen.
Tuurlijk heb ik een mening, en die geef ik toch ook? Er zit naar mijn idee toch een verschil tussen een mening (en mijn gevoel daarin verwoorden) of veroordelen.
Ik ken de feedback regels en volgens mij heb ik het echt bij mezelf gehouden zonder anderen te veroordelen.
Uit deze reactie begrijp ik een beetje dat jij het veroordelend vindt?
Ik heb het idee dat je er een beetje omheen praat, mooi probeert te verwoorden wat je echt bedoelt.
Door tegelijk stoer te doen en je kwetsbaar te voelen maak je het moeilijk voor jezelf, maar ook voor anderen. Aantrekken en afstoten tegelijk is voor een buitenstaander heel verwarrend. De buitenwereld reageert op wat jij communiceert, zelfs de mensen die het meest wenselijk communiceren. Je houding heeft een effect op de omgeving, en die reageert vervolgens op jou. Hoe ga je zelf om met die aandacht, vind je sommige reacties te soft, schud je het van je af? Soms kún je er niks mee. Omdat de persoon je niet ligt, of omdat deze je confronteert met dingen waarmee je niet bezig wilt zijn.
Ook hier weer. Mooi verwoord, maar ik begrijp niet helemaal wat je mij wil zeggen. Zou het fijn vinden als je wat duidelijk kan zijn.
Bedoel je te zeggen dat ik met mijn grote bek niet altijd duidelijk ben in wat ik uitstraal? En dat anderen daarop reageren, op wat ik uitstraal. Heeft dat ook met mijn reacties van gister en vandaag te maken?
Alles is communicatie. En een ander maakt daar dingen uit op. Zo werkt dat nu eenmaal.
Iry, door geen grenzen aan te geven kwets je ook een mens: jezelf namelijk.
Saar je zou me in een persoonlijk bericht schrijven waarom je me anders vond tijdens de meeting dan op het forum. Ik heb er een aantal keer om gevraagd.
Ik weet het weer. Sorry, dat heb ik inderdaad nog steeds niet gedaan. Daarom vind je het moeilijk om op mij te reageren?
Ik snap wel dat het niet de bedoeling is om een oordeel uit te spreken en ik snap dat zowel jij Saar als Iry zeggen niet veroordelend over te willen komen. Toch kun je er niet omheen dat je een mening hebt. Een mens kan niet zonder eigen meningen, als is het maar om een eigenheid te hebben. En ook al spreek je die niet expliciet uit, of ben je zelf niet eens zo bewust van die mening, toch kan deze min of meer naar buiten sijpelen.
Tuurlijk heb ik een mening, en die geef ik toch ook? Er zit naar mijn idee toch een verschil tussen een mening (en mijn gevoel daarin verwoorden) of veroordelen.
Ik ken de feedback regels en volgens mij heb ik het echt bij mezelf gehouden zonder anderen te veroordelen.
Uit deze reactie begrijp ik een beetje dat jij het veroordelend vindt?
Ik heb het idee dat je er een beetje omheen praat, mooi probeert te verwoorden wat je echt bedoelt.
Door tegelijk stoer te doen en je kwetsbaar te voelen maak je het moeilijk voor jezelf, maar ook voor anderen. Aantrekken en afstoten tegelijk is voor een buitenstaander heel verwarrend. De buitenwereld reageert op wat jij communiceert, zelfs de mensen die het meest wenselijk communiceren. Je houding heeft een effect op de omgeving, en die reageert vervolgens op jou. Hoe ga je zelf om met die aandacht, vind je sommige reacties te soft, schud je het van je af? Soms kún je er niks mee. Omdat de persoon je niet ligt, of omdat deze je confronteert met dingen waarmee je niet bezig wilt zijn.
Ook hier weer. Mooi verwoord, maar ik begrijp niet helemaal wat je mij wil zeggen. Zou het fijn vinden als je wat duidelijk kan zijn.
Bedoel je te zeggen dat ik met mijn grote bek niet altijd duidelijk ben in wat ik uitstraal? En dat anderen daarop reageren, op wat ik uitstraal. Heeft dat ook met mijn reacties van gister en vandaag te maken?
Alles is communicatie. En een ander maakt daar dingen uit op. Zo werkt dat nu eenmaal.
Iry, door geen grenzen aan te geven kwets je ook een mens: jezelf namelijk.
dinsdag 28 juli 2009 om 20:32
quote:Lynne schreef op 28 juli 2009 @ 20:21:
Wat ik nu proef is dat er een sfeer van verdediging ontstaat. Laten we dat niet doen, dat is ongetwijfeld niet de bedoeling geweest. Laten we elkaar blijven respecteren, dat vind ik de kracht van dit topic. Waarin iedereen anders omgaat met de rugzak die EV noemt, ieder op haar eigen wijze en die manieren delen we met elkaar.
Klopt Lynne, die sfeer ontstaat er nu ook. En dat is idd nooit mijn bedoeling geweest.
Maar als we het nu afkappen dan blijven er denk ik dingen onuitgesproken en dat lijkt me ook niet handig.
Wat ik nu proef is dat er een sfeer van verdediging ontstaat. Laten we dat niet doen, dat is ongetwijfeld niet de bedoeling geweest. Laten we elkaar blijven respecteren, dat vind ik de kracht van dit topic. Waarin iedereen anders omgaat met de rugzak die EV noemt, ieder op haar eigen wijze en die manieren delen we met elkaar.
Klopt Lynne, die sfeer ontstaat er nu ook. En dat is idd nooit mijn bedoeling geweest.
Maar als we het nu afkappen dan blijven er denk ik dingen onuitgesproken en dat lijkt me ook niet handig.
dinsdag 28 juli 2009 om 20:32
Ik denk dat ik wel snap wat je bedoeld Hanke.
Die dubbele boodschap heb ik vooral irl.
Tijger, tijger, tijger, tot het 'niet meer gaat' en dan piep ik ineens als een zielig klein vogeltje. Aldus peuter.
we hebben al 2 jaar een meningsverschil over of ik nou een tijger ben die zich af en toe aanstelt, of een zielig klein vogeltje dat een grote bek heeft.
Maar welke van de twee ook, het werkt verwarrend op mn omgeving, omdat die dus het beeld hebben van gevaarlijke tijger.
Brult hard, en haalt uit als je te dichtbij komt. Red zich altijd.
En als ik dan ineens ga piepen als een zielig klein vogeltje... Dan snappen zij het ook niet meer.
Want hee, die tijger aaien beviel slecht.
En driekwart van de tijd als je het vogeltje wilt oppakken en troosten, hapt de tijger.
Oftewel: met mn stoere masker stoot ik de zorg en liefde af die ik eigenlijk heel erg verlang...
Omdat ik 'normaliter' te stoer, hard en zelfstandig ben om te helpen of voor te zorgen...
geen idee eigenlijk wat het met het verhaal te maken heeft, maar ik zit blijkbaar nogal los op mn toetsenbord vandaag, ik ram alles er wel uit.
Die dubbele boodschap heb ik vooral irl.
Tijger, tijger, tijger, tot het 'niet meer gaat' en dan piep ik ineens als een zielig klein vogeltje. Aldus peuter.
we hebben al 2 jaar een meningsverschil over of ik nou een tijger ben die zich af en toe aanstelt, of een zielig klein vogeltje dat een grote bek heeft.
Maar welke van de twee ook, het werkt verwarrend op mn omgeving, omdat die dus het beeld hebben van gevaarlijke tijger.
Brult hard, en haalt uit als je te dichtbij komt. Red zich altijd.
En als ik dan ineens ga piepen als een zielig klein vogeltje... Dan snappen zij het ook niet meer.
Want hee, die tijger aaien beviel slecht.
En driekwart van de tijd als je het vogeltje wilt oppakken en troosten, hapt de tijger.
Oftewel: met mn stoere masker stoot ik de zorg en liefde af die ik eigenlijk heel erg verlang...
Omdat ik 'normaliter' te stoer, hard en zelfstandig ben om te helpen of voor te zorgen...
geen idee eigenlijk wat het met het verhaal te maken heeft, maar ik zit blijkbaar nogal los op mn toetsenbord vandaag, ik ram alles er wel uit.
dinsdag 28 juli 2009 om 20:35
quote:Lynne schreef op 28 juli 2009 @ 20:21:
Wat ik nu proef is dat er een sfeer van verdediging ontstaat. Laten we dat niet doen, dat is ongetwijfeld niet de bedoeling geweest. Laten we elkaar blijven respecteren, dat vind ik de kracht van dit topic. Waarin iedereen anders omgaat met de rugzak die EV noemt, ieder op haar eigen wijze en die manieren delen we met elkaar.
Maar wel weer lekker to the point Lyn.
Je hebt helemaal gelijk.
*doet een stapje naar achteren en laat vuistjes zakken*
Soms schiet ik een beeeetje door in dat hele 'boehoe, iedereen is tegen mij'
Tijd om weer even andere bril op te zetten!
Tnx!!!
(f)
Wat ik nu proef is dat er een sfeer van verdediging ontstaat. Laten we dat niet doen, dat is ongetwijfeld niet de bedoeling geweest. Laten we elkaar blijven respecteren, dat vind ik de kracht van dit topic. Waarin iedereen anders omgaat met de rugzak die EV noemt, ieder op haar eigen wijze en die manieren delen we met elkaar.
Maar wel weer lekker to the point Lyn.
Je hebt helemaal gelijk.
*doet een stapje naar achteren en laat vuistjes zakken*
Soms schiet ik een beeeetje door in dat hele 'boehoe, iedereen is tegen mij'
Tijd om weer even andere bril op te zetten!
Tnx!!!
(f)
dinsdag 28 juli 2009 om 20:42
Trouwens wel eens met Saar over het 'onuitgesprokene' da's niet goed!
Ik vind je trouwens NIET veroordelend Saar.
Dat ik me even bijna aangevallen voelde had meer te maken met dat ik het een moeilijke mening vond toen ik het allemaal niet zo heel goed begreep.
Ondertussen is de boel me al een stuk duidelijker, en heb ik na een spiegeltje van Lynne even mn vuistjes laten zakken.
Er leven bij een aantal mensen gewoon heftige emoties, en ik denk dat het wel goed is dat die uitgesproken worden.
Ik vind je trouwens NIET veroordelend Saar.
Dat ik me even bijna aangevallen voelde had meer te maken met dat ik het een moeilijke mening vond toen ik het allemaal niet zo heel goed begreep.
Ondertussen is de boel me al een stuk duidelijker, en heb ik na een spiegeltje van Lynne even mn vuistjes laten zakken.
Er leven bij een aantal mensen gewoon heftige emoties, en ik denk dat het wel goed is dat die uitgesproken worden.
dinsdag 28 juli 2009 om 20:52
Saar, ik heb ook even terug gelezen dus in die zin voel ik me niet aangesproken. Maar het feit dat ik je heb gemaild over dat het ontmoeten er, voor nu, niet in zit omdat ik helemaal blokkeer en je geen pijn wil doen, zorgt er nu wel voor dat ik me aangesproken voel. Als dat je toch wel dwars zit zou ik het graag horen of lezen.
